ความคิดเห็นที่ 1 เบื้องหน้าผมคือคลองที่ทอดยาวผ่านท้ายหมู่บ้าน สายน้ำไหลระเรื่อยไปอย่างไร้จุดหมาย ใบก้ามปูสีเหลืองอ่อนหลุดโรยล่องลอยตามสายลมตกกระทบผิวน้ำ ระลอกคลื่นเล็กๆ แผ่กระจายออกเป็นวงกว้าง จนกระทบกับผิวตลิ่ง สะพานไม้ไผ่เก่าๆ ทอดตัวอยู่เบื้องหน้า เสาด้านหนึ่งของมันหักไปคงเพราะผุพังไปตามกาลเวลา ดอกบัวยังคงออกดอกบานสะพรั่งคล้ายกับรอให้ผมกลับมาเยือนมันอีกครั้ง ภาพในวัยเด็กที่เคยยืนอยู่ปลายสะพาน หวนกลับมาในห้วงจิตใต้สำนึก เหมือนจูงใจให้ผมหวนกลับไปหามันอีกครั้ง แต่ด้วยความทรุดโทรมตามกาลเวลา ทำให้ผมได้แต่เพียงยืนมองภาพแห่งอดีตอยู่ที่โคนสะพาน ทุ่งนาเบื้องหน้าถัดจากปลายสะพานมีตอซังข้าวสลับกับนาปรังทอดยาวสุดลูกหูลูกตา นกกระจาบใหญ่น้อยโผบินโฉบเฉี่ยวเหนือผิวน้ำ ลมหนาวพัดมาต้องกับผิวกายของผมอยู่เป็นระยะ หวนให้คิดถึงวันที่ผมและเพื่อนๆ แอบหนีมานอนก่อไฟผิงออกค่ายเล็กๆ ที่สะพานไม้ไผ่แห่งนี้ ............................................ “ไอ้ชัย เอ็งเอาเบ็ดตกปลามาหรือเปล่าวะ?” ไอ้ติ่งร้องถามหาเบ็ดตกปลาที่เราจะใช้ตกปลาเพื่อมาเป็นอาหารค่ำในค่ายพักแรมเล็กๆ ของเรา “เอามาซีวะ มือระดับข้าแล้วไม่เคยพลาด” ไอ้ชัยพูดพลางหยิบคันเบ็ดเล็กๆ ราว 10 คันออกมาโชว์ “คืนนี้เราคงได้สนุกกันเต็มที่แน่เลย พวกเอ็งว่ามั้ย?” ไอ้ชัยหัวเราะร่วนพร้อมกับจัดแจงกางมุ่งหลังใหญ่ที่ไอ้จ่อยแอบหยิบมาจากห้องเก็บของในบ้านของมัน “รงค์ เดี๋ยวเอ็งทำหน้าที่พระเอกของเอ็งไปเลยนะ ตัวร้ายอย่างพวกข้าจะไปตกปลา” ไอ้ติ่งเอ่ยแซวแกมชี้ทางให้ผมจัดแจงเตรียมที่นอนให้พวกเพื่อนผู้หญิง “คืนนี้หนาวนะลำดวน จะนอนกันได้มั้ย” ผมเอ่ยถามลำดวนด้วยความเป็นห่วง “ได้ซี หนาวแค่นี้เอง สนุกดีออกได้มานอนนอกบ้าน” ลำดวนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงยินดี คืนวันนั้นพวกเรานอนเล่นกันจนดึก ก่อนที่จะต่างพากันหลับไหลไปด้วยความเหนื่อยหลังจากร่วมกันกินปลาช่อนตัวเขื่องย่างจากฝีมือของไอ้ชัย เช้าวันรุ่งขึ้นพวกเราต่างจัดแจงเก็บข้าวของแยกย้ายกันกลับบ้านของแต่ละคน คืนนั้นดูจะเป็นคืนที่อบอุ่นที่สุดและเป็นสิ่งที่พวกเราได้ทำร่วมกันก่อนที่ข่าวร้ายของผมจะมาเยือนในอีกไม่กี่วันต่อมา .............................................. “รงค์  แม่จะให้แกเข้าไปเรียนในกรุงเทพกับป้านะ แกจะได้เรียนสูงๆ อีกอย่างไปอยู่เป็นเพื่อนป้าแกด้วย ป้าแกอยู่คนเดียว แกต้องไปนะ แม่คุยกับป้าไว้แล้ว” แม่พูดกับผมก่อนที่จะหันไปปาดน้ำตา ผมรู้ดีว่าแม่ไม่ต้องการให้ผมไป แต่เพื่ออนาคตของผมเอง แม่จึงจำใจ ผมเข้าใจว่า แม่คงกลัวผมจะเรียนหนังสือไม่สูง ไม่มีหน้าที่การงานดีๆ แบบคนอื่นเขา และกลัวว่าในอนาคต ผมจะต้องมาลำบากเหมือนกับพ่อและแม่ ผมถึงกับทำอะไรไม่ถูก พยายามที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่ด้วยความที่จะต้องจากบ้าน จากเพื่อน จากสิ่งดีๆ ที่ทำให้ผมมีความสุขอยู่ทุกวันไป น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลบ่าออกมาก วันนั้นผมเอาแต่นั่งซึมทั้งวัน ไม่พูดไม่จากับใคร เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ได้ออกไปเล่นเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ 3 วันผ่านไป ผมเริ่มทำใจได้ที่จะต้องจากบ้านเกิดอันเป็นที่รักของผมไป ด้วยคิดว่าสักวันผมก็จะต้องจากที่นี่ไปไม่ช้าก็เร็ว เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงออกไปพบลำดวน และพาเธอไปที่สะพานไม้ไผ่ด้วยกันเพียงสองต่อสอง “ลำดวน......”  ผมนิ่งเงียบไปสักพักพร้อมกับก้มหน้ามองผิวน้ำที่มีปลาซิวตัวเล็กๆ กำลังแหวกว่ายอยู่อย่างเพลิดเพลิน “มีอะไรหรือรงค์”  ลำดวนเอ่ยถามพร้อมกับยิ่นมือที่บอบบางของเธอมาสัมผัสกับมือผมอย่างแผ่วเบา “คือ.......” ผมพูดไม่ออก  ได้แต่นิ่งเงียบต่อไป “รงค์เป็นอะไรหรอ  ลำดวนไม่เห็นรงค์ออกมาเล่นกับเพื่อนตั้งหลายวันแล้ว ไม่สบายหรือเปล่า?”  ลำดวนยังคงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ปล่าวหรอก” “รงค์มีอะไรจะบอกลำดวนหรอ?” “คือ.....ว่า......เอ่อ....ถ้าพรุ่งนี้รงค์ไม่ได้อยู่กับลำดวนแล้ว ลำดวนจะรู้สึกยังไง?” ผมพูดออกไปอย่างที่ตัวเองไม่ทันได้คิด “ทำไมรงค์พูดแบบนี้ล่ะ รงค์จะไปไหนหรอ?” ลำดวนยังคงสีหน้ายิ้มแย้มอยู่ นี่คงเป็นเสน่ห์ของเธออย่างหนึ่งที่แม้เธอจะเจอปัญหาเพียงใด เธอก็ยังคงยิ้มกับมันเสมอ “คือว่า แม่จะให้เรา ไปอยู่กับป้าที่กรุงเทพ ไปเรียนหนังสือที่นั่น แต่เราไม่อยากไป เราคิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงเพื่อน คิดถึงทุกๆอย่างที่นี่” ลำดวนนิ่งเงียบไปสักพักก่อนที่จะหันกลับมาพูดกับผมต่อ “ดีแล้วที่แม่ของรงค์ให้รงค์ไปอยู่กับป้า รงค์จะได้มีอนาคตที่ดีไง เดี๋ยวลำดวนเรียนจบ ม.6 ลำดวนก็เข้าไปเรียนต่อในกรุงเทพเหมือนกันแหละ” ลำดวนพูดปลอบใจผม ทั้ๆที่ผมเองก็รู้ว่าน้ำตาเธอได้เริ่มเอ่อนองที่ขอบตาเธอแล้วเหมือนกัน “ลำดวนจะคิดถึงเรามั้ย?” ผมพูดพลางปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มของผมเอง “คิดถึงสิ เอาไว้เราไปเจอกันตอนเรียนจบ ม.6 นะ ระหว่างนี้เราก็เขียนจดหมายหากัน ว่างๆ รงค์ก็กลับมาเยี่ยมพวกเราบ้างสิ” “แล้วถ้าเราไม่ได้เจอกันล่ะ” “ก็คงแล้วแต่โชคชะตาของเรากำหนดแล้วแหละ ว่าเราจะได้กลับมาเจอกันอีกมั้ย?” ในวันนั้นผมกับลำดวนนั่งคุยกันจบพลบค่ำ เราต่างพูดถึงวันวานที่เราได้มาพบเจอและมาเล่นกันที่สะพานไม้ไผ่แห่งนี้ เรื่องราวต่างๆ หวนกลับมาอีกครั้งจากการเล่าเรื่องของเราสองคน ทั้งเรื่องสนุก ทุกข์ และเรื่องราวของคนอื่นๆ ก่อนที่ผมจะอาสาไปส่งลำดวนกลับบ้านและผมกลับมาเตรียมเก็บกระเป๋าเพื่อเดินทางในอีก 2 วัน และแล้ววันที่ผมต้องจากหมู่บ้านแห่งนี้ก็มาถึง เช้าวันนั้นผมตื่นมาด้วยความรู้สึกที่หดหู่ ใจหนึ่งก็อยากจะทำเพื่อให้แม่กับพ่อสบายใจโดยการไปเรียนหนงัสืออยู่กับป้าที่กรุงเทพ อีกใจหนึ่งก็อยากจะอยู่ที่นี่ อยู่กับความสุขเมื่อครั้งวันวาน  ก่อนออกเดินทาง ลำดวนมาดักรอผมที่หน้าบ้าน เธอมาพร้อมกับกล้องใบเล็กในมือเธอ เธอยื่นให้พร้อมทั้งกำชับผมว่าให้เปิดกล่องนี้เมื่อไปถึงกรุงเทพแล้วเท่านั้น ห้ามเปิดระหว่างทางเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นลำดวนจะโกรธและไม่พูดกับผมอีกตลอดไป หลังจากที่เธอยื่นกล่องใบนั้นให้ผมแล้วเธอก้เดินจากไปทันที โดยมือหนึ่งข้างยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มของเธอ เมื่อผมเดินทางมาถึงกรุงเทพในเย็นวันนั้น สิ่งแรกที่ผมทำก็คือเปิดกล่องใบนั้นที่ลำดวนได้ให้ผมมากล่องถูกปิดอย่างสนิทและมิดชิด ผมค่อยๆแกะมันออกด้วยใจที่ลุ้นระทึก เพราะผมรู้ดีว่ามันเป็นสิ่งที่เธอให้กับผมมาด้วยความเต็มใจและตั้งใจเป็นอย่างยิ่ง  ในที่สุดผมก็แกะกล่องนั้นออกมาได้จนสำเร็จ ภายในกล่องมีผ้าเช็ดหน้าสีชมพูผืนเล็กพับอยู่อย่างเรียบร้อย และมีกระดาษที่เขียนข้อควาอยู่แผ่นหนึ่งผมจึงเปิดออกอ่านข้อความในนั้นเขียนเอาไว้ว่า ถึง รงค์ ไปอยู่ไกล กลัวจะเป็นหวัด ลำดวนเลยเอาผ้าเช็ดหน้ามาให้ เก็บไว้ให้ดีนะ ลำดวนจะรอรงค์กลับมาเยี่ยมพวกเรานะ ดูแลตัวเองด้วย   ลำดวน นับจากวันนั้นเป็นต้นมา ผมก็ไมได้มีโอกาสกลับไปที่นั่นอีกเลย ด้วยเหตุที่ว่าแม่ผมไม่อยากให้กลับไป แกคงจะกลัวว่าอดกลั้นน้ำตาและจะไม่ปล่อยให้ผมกลับมาเรียนไม่ได้ และผมเองก็ต้องเรียนพิเศษในวันเสาร์ อาทิตย์อีก แต่ผมเองก็หมั่นเขียนจดหมายโต้ตอบกับลำดวนอย่างสม่ำเสมอ และจดหมายฉบับสุดท้ายที่ผมได้รับจากลำดวนก็เมื่อตอนที่เธอกำลังจะจบ ม.6 และไปเรียนยังต่างจังหวัด ไม่ใช่ที่กรุงเทพอย่างที่เธอเคยบอกกับผม ........................................................ “รงค์ ใช่รงค์หรือเปล่า?” ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์แห่งอดีตเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวคนหนึ่งแว่วมาจากด้านหลัง “ลำดวน ใช่ลำดวนหรือเปล่า?” ใช่แล้ว หญิงสาวที่เอ่ยกับผมเมื่อสักครู่ เธอคือลำดวน ดูเธอเปลี่ยนไปจากเดิมมาก ผิวพรรณดูเปล่งปลั่ง ใบหน้าเอิบอิ่มกว่าสมัยที่ยังเป็นเด็ก เธอสูงราวๆ 170 ซม. ผมยาวประบ่า  ผมถึงกับตาค้างตกตะลึงในความงามของเธอไปชั่วขณะ “รงค์สบายดีมั้ย? เป็นอย่างไรบ้างมีแฟนแล้วหรือยัง?” ผมยังคงเงียบอยู่ ใจหนึ่งก็อยากจะบอกว่ายังไม่มีใคร อีกใจหนึ่งก็ยังอยากจะบอกว่ารอวันที่เราสองคนกลับมาพบเจอกัน “รงค์ ได้ยินมั้ย ลำดวนถามรงค์นะ” “เอ่อ สบายดี ลำดวนดูสวยขึ้นนะ” คำพูดที่ผมพยายามกลั่นกรองออกมาจากจิตใจของผมกลับไม่เป็นไปตามที่ผมตั้งใจเอาไว้ “มาถึงนานหรือยัง? ทำไมไม่บอกว่าจะมาที่นี่ล่ะ ลำดวนจะได้มาด้วย” “เอ่อ พอดีว่าเราอยากมาคิดอะไรบางอย่างน่ะเลยไม่ได้บอกว่าจะมา”  ผมล้วงมือเข้าไปที่กระเป๋าเสื้อเพื่อจะหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนสีชมพูออกมาให้เธอ “เราเอาผ้าเช็ดหน้ามาคืนให้ เราเก็บเอาไว้อย่างดีเลย รอวันที่เราจะกลับมาพบกัน” ผมยิงคำพูดออกไปชุดใหญ่ “ไม่ต้องหรอก เก็บไว้เถอะ ลำดวนให้” “เอ่อ.......” ผมอ้ำอึ้งอยู่นานก่อนจะขอตัวกลับไปพักผ่อนที่บ้าน หมู่บ้านผมในตอนนี้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมาก มีแสงสีเพิ่มมากขึ้น มีคาราโอเกะ มีร้านขายของชำ มีโรงเรียน และสิ่งอื่นๆ ที่สังคมเมืองมี ความสงบเริ่มจางหายไปจากหมู่บ้าน อดีตที่สวยงามกำลังจะเปลี่ยนไป เสียงเครื่องขยายเสียงดังมาจากหน้าหมู่บ้าน งานแต่งของไอ้ชัยกับเจ้าสาวเริ่มขึ้นแล้ว ผมจัดแจงแต่งตัวในชุดที่สุภาพเรียบร้อยตามแบบคนทำงาน พร้อมกับถือการ์ดงานแต่งที่เพิ่งได้รับมาจากมือของไอ้ชัยเมื่อเช้านี้ ลงจากบ้านไปยังสถานที่จัดงาน ที่บริเวณงาน มีแขกเหรื่อมากันอย่างหนาตา ทั้งคนในหมู่บ้านเอง ญาติๆ ของไอ้ชัย เพื่อนฝูงจากหมู่บ้านข้างเคียง เพื่อนที่ทำงานในกรุงเทพของมัน และเพื่อนฝ่ายเจ้าสาว ทุกคนต่างหน้าชื่นตาบานที่ได้มีโอกาสมาในงานมงคลสมรสของไอ้ชัย ผมเองก็มีความสุขไม่น้อยที่ได้เห็นเพื่อนมีความสุข คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่ผมลาพักร้อน พรุ่งนี้เช้าผมจะต้องเดินทางกลับเข้ากรุงเทพแต่เช้าเพื่อทำงาน ผมเดินมาถึงหน้าประตูทางเข้างานแต่ง พ่แม่ของไอ้ชัยยืนยิ้มหน้าบานต้อนรับแขกกันจ้าละหวั่น ไอ้ชัยในชุดเจ้าบ่าวดูภูมิฐาน มีราศีน่าดูชมชุดเจ้าบ่าวมันเป็นชุดทักสิโดสีขาวปลอด ผูกโบว์หูกระต่ายที่คอ ทรงผมถูกจัดแต่งด้วยเยลยี่ห้อดีจากช่างผมมืออาชีพ ผมเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับยื่นซองให้กับมือของมันเอง “มีความสุขมากๆ นะเพื่อน ถือไม้เท้ายอดทองกระบอกยอดเพชรนะ มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง” ผมเอ่ยพร้อมกับจับมือของมันอย่างกระชับ “ขอบใจมากเพื่อนที่มางานแต่งเรา คืนนี้เมาเต็มที่เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ” ผมส่งยิ้มเล็กน้อยก่อนหันมองไปทางเจ้าสาวของชัย ลำดวนอยู่ในชุดเจ้าสาวราวกับนางฟ้า เธอยิ้มอย่างมีความสุขทักทายแขกทุกคนในงาน ใบหน้าอมชมพูของเธอทำให้เธอดูสวยงามมาก เหมาะแล้วที่เธอจะเป็นเจ้าสาวในคืนนี้ ...................................................................... จากคุณ : อริสโตโต้ง - [ 23 ส.ค. 50 15:24:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จึ๊ย คุ้นๆเหมือนเคยเจอกันที่ประพันธ์สาน ป่าวน้อ สวัสดีอีกรอบครับ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 23 ส.ค. 50 15:58:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถูกต้องครับ ตอนนี้ไม่มีอะไรเขียนเลยเอางานเก่ามาลงครับ จากคุณ : อริสโตโต้ง - [ 24 ส.ค. 50 08:32:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อมยิ้มค่ะ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 24 ส.ค. 50 21:26:03 ]