PANTIP.COM : W5746699 วารสารรายปี [กระทู้นอกเรื่อง]

ความคิดเห็นที่ 7

เรื่องสั้น ชุดฉากชีวิต

คนรักสวน
เพทาย

กรุงเทพมหานครจะมีพื้นที่ทั้งหมดเท่าไรก็ไม่ทราบแน่ แต่ก็นับว่ากว้างขวางมากพอสมควร เมื่อรวมกับพื้นที่ซึ่งเดิมเป็นจังหวัดธนบุรี อดีตราชธานีของไทย รัชสมัยของสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช ในอนาคตอาจจะรวมไปถึงเมืองบริวารเช่น นนทบุรี ปทุมธานี สมุทรปราการ ก็ได้ เพราะการคมนาคม อย่างถนนวงแหวนรอบนอก ก็ติดต่อเชื่อมโยงถึงกันหมดแล้ว

ในมหานครแห่งนี้เต็มไปด้วยมลพิษมากมาย โดยเฉพาะในย่านใจกลางเมืองที่เป็นแหล่งธุรกิจการค้า อันเต็มไปด้วยตึกรามสูงเสียดฟ้า ซึ่งต่างก็ติดตั้งเครื่องปรับอากาศขนาดใหญ่ และแข่งกันพ่นรังสีความร้อนออกมาสู่ภายนอกที่เต็มไปด้วยควันพิษอยู่แล้ว ให้เลวร้ายลงไปอีกหลายเท่า

ด้วยความห่วงใยในประชากรที่อยู่กันอย่างแออัด ให้ได้มีอากาศบริสุทธิ์ สำหรับหายใจ ให้ปอดได้รับการซักฟอกชะล้างสิ่งปฏิกูลภายในบ้าง จึงต้องมีการจัดสวนสาธารณะขึ้น ในนครหลวงของเรานี้ หลายต่อหลายแห่ง

สวนที่อยู่ใกล้บ้านผมที่สุด และเปิดมาเก่าแก่ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กชาย ก็คือสวนสัตว์ดุสิต หรือเขาดินวนาข้างรัฐสภาไทยนี่เอง เมื่อสมัยเรียนหนังสือชั้นมัธยมนั้น นักเรียนที่เบื่อการเรียนบางวิชาและการสอนของครูบางคน หรือพวกที่มาโรงเรียนสาย แล้วไม่กล้าเสนอหน้าไปเข้าแถว เพราะกลัวถูกทำโทษที่หน้าเสาธง ก็พากันหลบไปพักผ่อน และหาความรู้เรื่องสัตววิทยาในเขาดินแห่งนี้เป็นประจำ รวมทั้งผมด้วย

เมื่อโตขึ้นมีครอบครัวแล้ว ก็ได้พาลูกเข้าไปพักผ่อนให้ลูกได้ชมสัตว์พวกจตุบาท และทวิบาทต่าง ๆ ที่มีเพิ่มขึ้นเป็นอันมาก แล้วก็ให้ไปเล่นชิงช้า ไม้ลื่น และเครื่องออกกำลังกายสำหรับเด็กอีกหลายชนิด หรือเที่ยววิ่งเล่นซ่อนหาหรือไล่จับกันตามสุมทุมพุ่มไม้ โดยให้แม่เขาคอยดูแล แล้วผมก็นั่งดื่มโซดาผสมยาบำรุงพยาธิในลำไส้ ไปพลาง ๆ

จนมาถึงปัจจุบันได้เห็นท่านผู้อำนวยการมาออกโทรทัศน์ ประกาศว่า ในปีแห่งผู้สูงอายุสากล จะงดเก็บค่าผ่านประตูสวนสัตว์ทุกแห่ง แก่ผู้สูงอายุทุกคน ผมจึงแอบย่องไปสังเกตุการณ์ ที่หน้าประตูทางเข้าด้านถนนราชวิถี ที่มีประกาศติดเอาไว้ว่า ผู้สูงอายุตั้งแต่ ๖๕ ปีขึ้นไป ไม่เสียค่าผ่านประตู ก็รู้สึกดีใจเพราะผมมีอายุสูงกว่าประกาศนี้ ตั้งหลายปี จึงเข้าไปถามผู้ขายบัตรว่า ผมจะต้องแสดงเอกสารอย่างใดหรือไม่ เขาบอกว่าอะไรก็ได้ ไปเถอะ

แต่พอผมควักบัตรรับบำนาญให้ผู้รักษาประตู เขาก็ไม่ยอมดูแต่รีบชี้มือเชื้อเชิญให้เข้าไปเลย สงสัยหน้าตาของผมคงจะบอกยี่ห้อชัดเจน ผมจึงมีโอกาสได้เข้าไปนั่งดื่มเบียร์กระป๋องแกล้มความหลัง ย้อนไปในวัยที่ล่วงมาแล้วตั้งหลายสิบปีอย่างมีความสุขยิ่ง

สวนที่อยู่ไกลจากบ้านผมมากที่สุด ก็คือสวนธนบุรีรมย์ เข้าถนนประชาอุทิศแถวบางปะกอก ไปทางทิศตะวันตกของกรุงธนบุรีอีกลิบโลก ผมเคยไปครั้งเดียวเมื่อยังไม่ทันแก่ เพราะลูกชายคนเล็กเรียนอยู่ที่สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าบางมด ถึงเดี๋ยวนี้ก็นึกภาพภูมิประเทศไม่ออก เพราะลูกจบการศึกษามาเกือบสิบปีแล้ว ก็ไม่ได้เข้าไปเยี่ยมเยือนอีกเลย แม้แต่สถาบันของลูกก็เปลี่ยนชื่อเป็นมหาวิทยาลัยไปแล้ว

สวนทางทิศตะวันออกของสถานีรถไฟหัวลำโพง ที่เก่าแก่ที่สุด และผมสามารถเดินทางไปถึงได้ด้วยรถโดยสารประจำทางทอดเดียว ก็คือสวนลุมพินี ซึ่งสร้างขึ้นในสมัยรัชกาลที่ ๖ พระมหาธีรราชเจ้า มีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล และมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีมาตลอดเวลาหลายทศวรรษ เคยเป็นที่พักอาศัยของทหารญี่ปุ่นในสมัยสงครามมหาเอเซียบูรพา หรือสงครามโลกครั้งที่สอง

เคยเป็นทั้งสถานที่จัดการประกวดนางงาม และเคยเป็นแหล่งทำมาหากินของ หญิงอีกประเภทหนึ่ง รวมทั้งสาวประเภทสอง ที่มีราคาค่าบริการต่ำที่สุด เคยมีภัตตาคารกลางน้ำที่ใหญ่ที่สุดในกรุงเทพ ซึ่งมีรูปนางกินรีเปลือยอกตระหง่านอยู่ด้านหน้า ต่อมาเมื่อภัตตาคารดังกล่าวถูกไฟไหม้ ก็ไม่ได้สร้างขึ้นทดแทนใหม่ และได้ใช้พื้นที่ในสวนเป็นที่ออกกำลังกายประเภทต่าง ๆ ของผู้คนที่อยู่โดยรอบปริมณฑล กับให้เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจ ของประชาชนทุกเพศทุกวัย ทุกชาติชั้นวรรณะ

เคยเกือบจะถูกแบ่งพื้นที่ไปเป็นอู่รถไฟฟ้ามหานคร แต่ถูกคัดค้านหรือด่าจากทุกสารทิศ จึงได้เลิกล้มความคิดนี้ และยังคงเป็นสมบัติของประชาชน อยู่จนถึงทุกวันนี้

ผู้คนส่วนใหญ่ที่ชื่นชมสวนลุมพินี ก็เพราะสามารถเข้ามาทำกิจกรรมได้หลายประการ มีต้นไม้ใหญ่น้อยมากมายร่มรื่น และเงียบสงบสำหรับพักผ่อนหาความวิเวก แต่ก็แบ่งพื้นที่ไว้ให้ออกกำลังกายหลายอย่าง ทั้งเดินวิ่ง และขี่จักรยาน ตลอดจนเล่นเสก็ต ตามถนนที่จัดไว้ให้เป็นสัดส่วน

มีพื้นที่สำหรับเล่นกีฬากลางแจ้ง ทั้งแบดมินตัน ฟุตบอล และอื่น ๆ แม้กระทั่งสถานที่เพาะกาย ของชายผู้รักความงดงามของมัดกล้าม ก็มีอยู่ด้วยและยังมีส่วนที่เป็นห้องสมุด กับร้านอาหารสำหรับผู้ที่ไม่รักการลดความอ้วนอยู่อีกมุมหนึ่ง ซึ่งสามารถขับรถเข้า ไปจอดได้อย่างสะดวกสบาย

เมื่อถึงฤดูหนาว ทางกรุงเทพมหานครก็จะจัดให้มี การแสดงดนตรีกลางแจ้ง ทั้งวงดนตรีไทยสากล ดนตรีประเภทลูกทุ่ง ดนตรีไทยแท้ที่เรียกว่าไทยเดิม และดนตรีสากลระดับแจ๊ส และซิมโฟนีออเคสตรา ซึ่งบรรเลงเพลงที่มีชื่อเสียงระดับโลกให้ประชาชนฟัง ในวันอาทิตย์ตอนเย็นแดดร่มลมโชย เป็นเวลาเกือบ ๒๐ ครั้ง

ผมเองก็ชอบไปนั่งพักผ่อนฟังเพลงประเภทหลังนี้อยู่ทุก ๆ ฤดูกาลมาหลายปีแล้ว เป็นความสุขที่ไม่ต้องเสียเงินมาก และไม่จำเป็นต้องมีความรู้ทางดนตรี มากมายหรือลึกซึ้งแต่อย่างใด ฟังกันแต่สำเนียงเสียงที่ไพเราะของดนตรี พร้อมกับดื่มเบียร์กระป๋องที่ผู้อุปถัมภ์รายการจัดมาจำหน่ายในบริเวณนั้น

ถ้ารู้สึกว่าไพเราะมากก็ปรบมือให้ดังหน่อย ถ้าไม่ค่อยเข้าหูก็ปรบมือพอเป็นพิธี ถ้าฟังไม่รู้เรื่องเลย ก็ทำเป็นลืมธรรมเนียมสากลเสีย ก็พอจะมีความสุขในช่วงเวลายามสนธยาสายัณห์ตะวันรอนนั้นได้เป็นอย่างดี

บริเวณที่แสดงดนตรีนั้นเป็นลานโล่งริมน้ำ มีต้นไม้ล้อมรอบ แม้จะยังมี แสงแดดอ่อนยามเย็นก็ไม่รู้สึกร้อน เพราะมีลมพัดเฉื่อยฉิวตลอดเวลา พื้นที่หน้าเวทีตรงกลาง จะเป็นที่นั่งสำหรับผู้ชมผู้ฟังที่นั่งกับพื้นหญ้าอ่อนนุ่ม อาจจะหาเสื่อสาดหรืออะไรมาปูรอง แล้วก็นั่งกันตาม อัธยาศัย บางครั้งก็มีเสื่อผืนยาว ๆ ที่ใช้กันตามวัด ซึ่งเจ้าของรายการนำมาปูไว้ให้เป็นบางส่วน

พวกที่นั่งแถวนี้จะเป็นผู้ที่มีศรัทธาอย่างแรงกล้า ไม่เลิกไม่ลุก ด้านหลังของพวกนี้ จะเป็นเก้าอี้ที่จัดไว้สำหรับคอดนตรี ที่ฟังอย่างเอาจริงเอาจัง เป็นชัยภูมิที่ดีมาก ได้ฟังเสียงที่ชัดเจน และได้เห็นนักดนตรีทั้งวง รวมทั้งวาทยกร หรือผู้อำนวยเพลง หรือคอนดัคเตอร์ ด้วย

รอบ ๆ พวกที่นั่งกลางนี้ก็จะมีพวกที่ยืนซ้อนกันอยู่ เพราะฟังกันอย่างฉาบฉวย และผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนระหว่างพวกที่กลับไป และพวกที่มาใหม่ ด้านหลังสุดของที่นั่งมีพื้นสนามเหลืออยู่อีกพอสมควร เป็นพวกที่ฟังก็ได้ไม่ฟังก็ได้ แต่ละกลุ่มทั้งไทยและเทศ จะตั้งวงกันบนพื้นสนามหญ้าอย่างเป็นล่ำเป็นสัน ขนเครื่องกินเครื่องดื่มมากันเพียบพร้อม ทั้งวิสกี้โซดา บรั่นดีเบียร์ชื่อดังระดับโลก หรือไวน์สีสวยสะดุดตา บางวงอาจมีแชมเปญด้วยซ้ำไป แถมด้วยหมอนหนุนหมอนอิง หมอนข้าง มานอนเอกเขนกด้วย เพราะขนกันมาทั้งครอบครัว ปู่ย่าตายาย พ่อแม่ลูกหลาน แม้แต่ทารกที่ต้องนั่งอยู่ในเก้าอี้เข็น ก็ยังอุตส่าห์หอบเอามาด้วย

แต่ที่มากันเพียงสองหนุ่มสาวก็มีหลายคู่ และเขามักจะมีความสุขอยู่ตามลำพัง โดยไม่สนใจใคร ราวกับว่ามีแต่เพียงเขาสองคนเท่านั้น ในสวนแห่งนี้

ผมมักจะหาที่แทรกตัวอยู่แถวหลังนี้ พร้อมด้วยถุงย่ามที่บรรจุเครื่องขบเคี้ยวประกอบน้ำมังสะวิรัต เพราะนอกจากหูจะได้ฟังเสียงดนตรี อันไพเราะจากลำโพงชั้นดีของเครื่องขยายเสียงแล้ว ตาก็ยังได้ดูภาพชีวิตต่าง ๆ รอบตัวที่หาดูที่ไหนไม่ได้อีกด้วย

บางครั้งบางคราวก็อาจจะได้เพื่อนคุย ที่มีรสนิยมเดียวกัน ซึ่งดูลักษณะท่าทางน่าจะเป็นนักศึกษา ที่มาคนเดียวไม่มีเพื่อน และมักจะเป็นสาวน้อยซึ่งมีอายุคราวลูกหลาน เพราะจะเรียกลุง ยังไม่ถึงกับเป็นปู่ตา หรือพ่อแก่ อย่างที่คนอีสานชอบเรียก คงจะเห็นว่าน่าไว้ใจได้มากกว่า ที่จะเสี่ยงคุยกับหนุ่มแปลกหน้าก็เป็นได้

(ต่อด้านล่าง)

จากคุณ : เจียวต้าย - [ 24 ส.ค. 50 14:44:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10

ปกิณกะสามก๊ก

รู้มากยากนาน

" เล่าเซี่ยงชุน ”

เมื่อประมาณ พ.ศ.๗๕๗ มีขุนนางสี่คนได้ร่วมคิดกันว่าโจโฉ มหาอุปราช ของพระเจ้าเหี้ยนเต้ มีสติปัญญาทำนุบำรุงบ้านเมือง ปราบปรามข้าศึกศัตรูได้ราบคาบ ยังเหลือแต่ซุนกวนเจ้าเมืองกังตั๋ง กับเล่าปี่เจ้าเมืองเสฉวนเท่านั้น สมควรจะได้เลื่อนเป็นเจ้าวุยอ๋อง อยู่ในฐานะเจ้าต่างกรม

แต่มีขุนนางอีกคนหนึ่งชื่อ ซุนฮิว ไม่เห็นด้วยก็แย้งว่า ทุกวันนี้ท่านโจโฉเป็นที่วุยก๋ง ก็เป็นใหญ่กว่าขุนนางทั้งปวง ราชการสิ่งใดก็สิทธิ์ขาดอยู่ทั้งสิ้นแล้ว ซึ่งจะเลื่อนเป็นที่วุยอ๋องนั้นไม่สมควร

โจโฉก็ว่าที่ว่าดังนี้เห็นจะเป็นเหมือน ซุนฮก กระมัง ด้วยซุนฮกนั้นเคยคัดค้าน ในครั้งที่ขุนนางจะกราบทูลฮ่องเต้ ให้ตั้งโจโฉเป็นวุยก๋งเมื่อแปดปีก่อน แล้วไม่สำเร็จจึงน้อยใจกินยาพิษตายไป ซุนฮิวได้ฟังดังนั้นก็เสียใจ กลับมาบ้านก็เลยตรอมใจ ป่วยตายไปอีกคนหนึ่ง

ต่อมาโจโฉจับได้ว่าพระเจ้าเหี้ยนเต้ ไม่พอพระทัย ในการที่โจโฉอยากจะเลื่อนเป็นวุยอ๋อง เกรงว่าจะคิดชิงราชสมบัติ จึงมีหนังสือลับให้ ฮกอ้วน บิดาของนางฮกเฮามเหสี แจ้งแก่ เล่าปี่และซุนกวน ให้ยกทัพมาช่วยกันกำจัดโจโฉเสีย

โจโฉจึงถอดนางฮกเฮาออกจากตำแหน่ง แล้วให้เอาตัวไปประหารชีวิต พร้อมด้วยบุตรสองคนที่เกิดแต่พระเจ้าเหี้ยนเต้ และฮกอ้วน กับครอบครัว หมดสิ้นทั้งตระกูล แต่มิได้ทำอันตรายแก่ฮ่องเต้ แล้วปีถัดมาโจโฉก็ยกบุตรสาวของตนให้เป็นมเหสีของพระเจ้าเหี้ยนเต้แทน

จากนั้นโจโฉก็ยกกองทัพไปรบกับซุนกวน และซุนกวนยอมอ่อนน้อม ขอส่งเครื่องบรรณาการให้ตามประเพณี พอกลับมาถึงเมืองฮูโต๋ขุนนางทั้งหลายพากันปรึกษา จะยกให้โจโฉเป็นเจ้าวุยอ๋องอีก มีผู้ไม่เห็นด้วยอยู่คนเดียวคือ ซุนต่ำ ก็ถูกสั่งให้เอาไปใส่คุกไว้ แต่ยังไม่ยอมแพ้เมื่ออยู่ในคุกก็ด่าว่าโจโฉอยู่ทุกวัน โจโฉรู้เรื่องจากผู้คุมก็เลย สั่งให้จัดการแขวนคอเสีย จึงได้หมดเสียงไป

คราวนี้โจโฉก็ได้รับการเลื่อนยศเป็นวุยอ๋องสมความปรารถนา จึงได้ก่อสร้างวังขึ้นอย่างสวยงามที่เมืองเงียบกุ๋น ให้สมกับที่เป็นเจ้าต่างกรม ต่อมาอีกสองปี ก็มีขุนนางสี่คนรวมหัวกันก่อการจลาจลขึ้นในเมืองฮูโต๋เพื่อกำจัดโจโฉ แต่ก็ถูกปราบปรามไปจนเรียบร้อย โจโฉจึงมีความสุขอยู่ในเมืองเงียบกุ๋น โดยไม่มีผู้ใดคิดร้ายอีกเลย เพราะมีศักดิ์เป็นบิดาของนางโจฮองเฮา มเหสีคนสุดท้ายของพระเจ้าเหี้ยนเต้

ต่อมาแฮหัวเอี๋ยน ทหารเอกเก่าแก่ของโจโฉ ซึ่งรักษาด่านอยู่ที่เขาเตงกุนสัน ถูกฮองตงทหารเสือผู้ชราของเล่าปี่ยกทหารมาตี และถูกฮองตงฆ่าตาย โจโฉจึงยกกองทัพใหญ่มีทหารสี่สิบหมื่นมาช่วย แต่ก็เสียท่าแก่จูล่งที่ด่านแฮบังก๋วน เมื่อถอยมาถึงทุ่งฮันซุยก็เสียทีขงเบ้งอีก ต้องมาตั้งหลักที่ด่านเองเปงก๋วนแต่ก็ถูกล้อมอยู่

พอดีโจเจียง บุตรชายคนที่สอง ซึ่งยกทัพไปปราบขบถที่เมืองไตกุ๋นกลับมา จึงยกมาช่วยบิดา แต่ก็ไม่สามารถจะต้านทานกองทัพฝ่ายเล่าปี่ได้ ต้องแตกไปอยู่ที่หุบเขาเสียดก๊ก

ขณะที่ตั้งค่ายยันกันอยู่นั้น แฮหัวตุ้นทหารเอกตาเดียวของโจโฉ ซึ่งเป็นพี่ชายของแฮหัวเอี๋ยน ได้มาถามรหัสขานยามของทหาร จากโจโฉแม่ทัพซึ่งกำลังแทะขาไก่อยู่ ด้วยความเสียดายเศษเนื้อที่ติดกระดูกอันมีรสชาด และคิดถึงการสงครามที่ติดพันกันอยู่ในเวลานั้นว่า ถ้าจะเลิกเสียก็จะได้ความอัปยศ แต่ถ้าจะเอาชนะก็ไม่สามารถจะทำได้ จึงพลั้งปากออกไปว่าขาไก่ แฮหัวตุ้นก็ออกมาสั่งให้ทหารยามขานรหัสว่าขาไก่

ในกองทัพนั้นมีสมุห์บัญชีคนหนึ่งชื่อ เอียวสิ้ว เป็นคนมีสติปัญญา และวิชาการดี แต่มักเป็นคนอวดตัวอยู่เสมอ มีอยู่คราวหนึ่งโจโฉเกรงคนจะคิดร้าย จึงแกล้งสั่งคนใช้ผู้ใกล้ชิดว่า ตนเป็นคนนอนร้าย มักจะละเมอฆ่าคน ถ้าถึงเวลานอนแล้วอย่าให้ผู้ใดเข้ามาใกล้

วันหนึ่งเวลากลางวันโจโฉทำเป็นนอนหลับ แล้วแกล้งทำผ้าห่มตกลงจากเตียง ลิ่วล้อผู้หนึ่งจึงเข้ามาหยิบผ้าห่มขึ้นห่มให้ โจโฉทำเป็นละเมอ ลุกขึ้นชักกระบี่ฟันคนใช้ผู้นั้นถึงแก่ความตาย แล้วกลับไปนอนต่อ สักพักหนึ่งจึงตื่นขึ้นมาทำเป็นตกใจ ว่าใครเข้ามาทำร้ายคนใช้ของตน เมื่อมีคนบอกความจริงโจโฉก็ร้องไห้เสียใจให้เอาศพไปฝังเสีย คนทั้งปวงไม่รู้เท่าก็เชื่อว่าโจโฉเป็นคนละเมอร้ายจริง

มีแต่เอียวสิ้วคนเดียวที่พูดกับคนตายว่า มหาอุปราชหานอนฝันร้ายไม่ เป็นกรรมของท่านจึงตาย โจโฉรู้ข่าวก็โกรธที่มีคนรู้ทัน แต่ก็เก็บเอาไว้ในใจ

โจโฉนั้นมีบุตรชายจากภรรยารองสี่คน คือ โจเจียง โจผี โจสิด และ โจหิม คราวหนึ่งอยากจะลองปัญญาโจผีกับโจสิด จึงออกคำสั่งมิให้ผู้ใดผ่านประตูวังออกไป แล้วแกล้งใช้ให้บุตรทั้งสองออกไปนอกวัง นายประตูก็ห้ามไม่ให้โจผีออกไป โจผีก็กลับมาแต่โดยดี

ครั้นพอโจสิดจะออกไปบ้างนายประตูห้ามไม่ให้ออก โจสิดก็ว่า นายประตูบังอาจมาห้ามตน ซึ่งเป็นผู้ถือรับสั่งโจโฉให้ออกไป แล้วก็ฆ่านายประตูนั้นเสีย

โจโฉก็เข้าใจว่าโจสิดมีปัญญาดีกว่าโจผี ต่อมาจึงมีผู้มาบอกให้ทราบว่า ที่โจสิดกระทำการได้ดังนี้ ก็เพราะเอียวสิ้วเป็นผู้สั่งสอน โจโฉก็โกรธเพิ่มขึ้น เอียวสิ้วนั้นเป็นอาจารย์ สั่งสอนวิชาการต่าง ๆ ให้แก่โจสิด ทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ จนสามารถรู้การสงครามเป็นอย่างดี เมื่อโจโฉทดสอบความรู้ก็ตอบได้ทุกประการไม่ขัดสน

ในคืนที่โจโฉบอกให้ขานยามขาไก่นั้น ถึงตอนดึกโจโฉก็ออกตรวจดูโดยรอบค่าย เห็นทหารในกองทัพต่างก็เก็บข้าวของเตรียมเดินทาง ก็ประหลาดใจจึงให้หาตัวแฮหัวตุ้นมาสอบถามว่า ให้ทหารกระทำเช่นนั้นด้วยเหตุประการใด แฮหัวตุ้นก็บอกว่า เอียวสิ้วมาบอกว่าจะเลิกทัพไปแล้ว

โจโฉก็ให้ตามตัวเอียวสิ้วมาสอบสวนว่า เหตุใดจึงบอกแฮหัวตุ้นเช่นนั้น เอียวสิ้วก็บอกว่าเมื่อได้ยินทหารขานยามว่าขาไก่ ก็คิดว่าคงจะมีการถอยทัพแน่ จึงบอกแฮหัวตุ้นไปตามนั้น

โจโฉได้ฟังดังนั้นก็โกรธเป็นอย่างยิ่ง ที่มีคนมาเดาใจได้ถูกต้อง จึงว่าเอียวสิ้วมีความผิดฐานทำให้ทหารเสียน้ำใจโทษถึงตาย ให้เอาตัวไปประหารเสีย แล้วตัดศรีษะเสียบประจานไว้ที่ประตูค่าย มิให้ทหารทั้งปวงเอาเยี่ยงอย่าง

ต่อมาถึง พ.ศ.๗๖๓ โจโฉได้ล้มป่วยลงด้วยโรคปวดศรีษะ รักษาอย่างไรก็ไม่ทุเลา ที่ปรึกษาก็แนะนำให้ตามหมอ ฮัวโต๋ ผู้มีชื่อเสียงซึ่งเล่าลือกันว่า เป็นหมอวิเศษรักษาคนหายเจ็บป่วยด้วยโรคต่าง ๆ มามากมาย เมื่อหมอฮัวโต๋ดูอาการแล้วก็ว่า จะรักษาโรคอันนี้ด้วยยากินแลยาทาหาหายไม่ ชอบให้ผ่าจึงจะหาย โจโฉถามว่าจะผ่าอย่างไร หมอวิเศษก็บอกว่าจะเอายากินให้มึนเมาไปไม่รู้สึกตัว แล้วจึงจะผ่าด้วยขวานอันคม และชำระโรคในศรีษะให้หมด แล้วจึงประกับให้เหมือนเก่าและทายาจนแผลหายโรคนี้จึงจะหายขาด

โจโฉก็โกรธว่าจะแกล้งฆ่ากันหรือจึงว่าเช่นนี้ หมอฮัวโต๋ก็บอกว่า เมื่อครั้งกวนอูถูกเกาทัณฑ์ที่แขนก็ได้ไปรักษา ด้วยการผ่าเอาลูกเกาทัณฑ์ออก แล้วขูดยาพิษที่ติดกระดูกนั้นออกเสีย กวนอูก็หากลัวไม่ โจโฉก็ว่าอันเจ็บที่แขนนั้นจะผ่าก็ควร แต่เจ็บที่ศรีษะนี้จะควรผ่าแล้วหรือ สงสัยว่าจะคบคิดกับข้าศึก ทำกลมารยาจะแกล้งฆ่าตนให้ตาย จึงให้เอาหมอฮัวโต๋ไปใส่คุกไว้ จนกระทั่งถึงแก่ความตายในคุกนั้นเอง

และในที่สุดเมื่อไม่มีทางรักษา โจโฉก็สิ้นชีวิตในเวลาต่อมาอีกไม่นาน โจผีได้เป็นวุยอ๋องแทนบิดาแล้ว ก็เรียกตัวพี่น้องมาช่วยทำศพ โจเจียงน้องคนที่สองก็พาทหารหลายหมื่นคนมาสวามิภักดิ์ แต่โจสิดกับโจหิมหาได้มาไม่ โจผีให้ยกกองทหารไปจับตัวน้องทั้งสอง โจหิมกลัวอำนาจพี่ชายก็ผูกคอตายเสีย

ฝ่ายโจสิดถูกจับตัวมาได้ โจผีก็สั่งให้เอาไปประหาร แต่มารดาได้อ้อนวอนขอร้องไว้ โจผีจึงให้โจสิดแต่งโคลงขึ้นบทหนึ่ง ในชั่วระยะเวลาเดินไปแค่เจ็ดก้าว ให้เป็น เรื่องราวระหว่างพี่น้อง แต่ไม่ให้เอ่ยชื่อพี่น้องแม้แต่คำเดียว โจสิดก็สามารถแต่งโคลงได้ตามคำสั่ง ซึ่งพอจะถอดความได้ว่า

เมล็ดถั่วถูกคั่วกะทะใหญ่
กลางเปลวไฟไหม้เชื้อร้อนเหลือหลาย
ทั้งกิ่งก้านรากเถาเผาวอดวาย
โอ้น่าอายแท้จริงเราเหง้าเดียวกัน

โจผีได้ฟังก็ซาบซึ้งในความรักระหว่างพี่น้องท้องเดียวกัน ถึงกับร้องไห้หลั่งน้ำตาและยอมยกโทษให้ แต่ก็เนรเทศโจสิดออกไปอยู่หัวเมืองไกลลิบ ไม่ต้องเข้ามาให้เห็นหน้าอีก จนตายจากกันไป

ดังนั้นก็พอจะเป็นอุทาหรณ์ได้ว่า อันผู้ที่มีความรู้มากมายนั้น ถ้าใช้ความรู้ไม่ถูกต้อง ใช้ความรู้ไม่ถูกเวลา และใช้ความรู้ไม่ถูกกับบุคคล ก็อาจเป็นผลร้าย ให้ทุกข์โทษภัยแก่ตนเอง ดังที่ได้เล่ามาทั้งหมดนี้แล.

##########

วารสารกองพลทหารม้าที่ ๑
กันยายน ๒๕๔๔

คลับสามก๊ก ห้องสมุดพันทิป
๑๖ ธันวาคม ๒๕๔๙

จากคุณ : เจียวต้าย - [ 25 ส.ค. 50 11:49:42 ]