47 ก้าว
ระยะทางที่ห่างกัน



"ห้าทุ่มกว่าแล้ว"
ผมบ่นกับตัวเองขณะพาร่างอันอ่อนล้าจากการทำงานกลับไปที่หอพัก

มีเวลานิดหน่อยที่จะอาบน้ำกับนั่งปล่อยลมหายใจไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะต้องเดินย้อนกลับทางเก่าเพื่ออยู่เวรจนถึงเช้า




ประตูห้องคลอดถูกเปิด

กระแสลมเย็นชื้นพัดปลิวละอองฝนและกลิ่นของผืนดินมากระทบปลายจมูก

ธรรมชาติตอนรับการพักผ่อนช่วงสั้นๆ ของวันด้วยสายฝนบางเบาที่พรมลงมาจากคืนที่ฟ้าไม่มีดาว









47 ก้าวต่อมา

เหตุการณ์... ซึ่งไม่ยากนักที่จะคาดเดานักก็เกิดขึ้น

คุณป้ากับหลานสาวยืนกุมมือกันอยู่ทางด้านนอกของกระจกใส



การมาถึงของผมไม่ได้ทำให้สายตาซึ่งกำลังวิงวอนพระเจ้าคู่นั้นเบือนจากภาพตรงหน้า

เสื้อกาวน์สีเขียวเต็มไปหมด ท่อช่วยหายใจ สายน้ำเกลือ เข็มฉีดยา พยาบาลในชุดขาวที่กำลังวิ่งวุ่น กระดาษ ชาร์ต ความดัน หูฟัง เลือด



ทุกอย่างหมุนวนอยู่รอบตัวของผู้ซึ่งกำลังจะถูกพรากไปโดยมัจจุราช ก่อนเวลาอันควร









ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาจากส่วนลึกข้างใน ผมหยุดมันเอาไว้...

ในเวลาที่ยังเยาว์กว่านี้ ผมคงทำแบบที่ทำอยู่ไม่ได้
แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้องประสบกับหลักแห่งความไปเป็นของโลก

ไม่ผิดที่จะรู้สึกเพราะผมก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง
แต่ผมดันเป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มุ่งมั่นจะรักษามนุษย์คนอื่นให้พ้นจากโรคภัย
ผมจึงต้องฝึกที่จะหยุดความรู้สึกเอาไว้





ทุกอย่างถูกเก็บกลับเข้าไปซุกซ่อนอยู่ในซอกหลืบของจิตใจ



ผมกลับไปอาบน้ำ
นั่งกินขนม
ร้องเพลงสักสองสามเพลง









47 ก้าวก่อนถึงห้องคลอด....


ทางเดินว่างเปล่า





เตียง





ก็ว่างเปล่า
...............



เหล่าพยาบาลเดินวัดความดันคนไข้ที่เหลือในวอร์ดอย่างเงียบๆ .....















ผมเปิดประตูกลับเข้าไป
แล้วก็พบว่าชีวิตบางชีวิตได้เคลื่อนเข้ามาสู่วัฎจักรแทนที่สมการที่ขาดหายไป



โลกเราดำรงอยู่ด้วยความสมดุล


ก่อนเข้านอนผมกดโทรศัพท์
พลางจดจำว่าพรุ่งนี้จะโทรหาคนหลายๆ คนที่ห่วงใย








เพราะความตาย ห่างจากเราแค่ 47 ก้าว
เท่านั้นเอง....