ความคิดเห็นที่ 1 --[ตอน 2  "คิดถึงกันบ้างไหม"]-- "คิดถึงนะ รู้ไหม" น้องเหมยพูดขึ้น เมื่อผมเว้ณวรรคในการพูดคุยกันทางโทรศัพท์ .....3 เดือนผ่านไป หลังจากวันที่น้องเหมยพาผมไปขืนใจ ปู้ยี่ปู้ยำ และพรากความเป็นชายไปจากผมที่พัทยา เอ่อ หลาย ๆ ท่านคงจะงงกันล่ะสิ ถ้างง กรุณากดตาม link ไปได้เลยครับ!!! ไปอ่านเรื่องราวที่ผมโดนน้องเหมยขืนใจได้ตาม link นี้เลย "เมื่อโลกกลับด้าน ตอน ผมจะท้องไหมครับ T_T" http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5621934/W5621934.html นั่นแหล่ะครับ หลังจากวันเกิดเหตุมาก็นับเวลาได้ก็ 3 เดือนแล้ว โชคดีที่ผมไม่ท้องอย่างที่กลัวในตอนแรก ผมจะไม่บอกว่า หลังจากเหตุการณ์ในเช้าวันนั้น ผมโดนน้องเหมยขืนใจอีกกี่ครั้ง!! เอาเป็นว่า ท้องฟ้าเปลี่ยนสีไปเลยก็แล้วกัน จากสีฟ้าสดใส กลายเป็นสีเหลืองอำพัน T_T เดินลงบันไดต้องจับราวบันไดไว้เนื่องจากขาสั่นพั่บ ๆ ๆ น้องเหมยเธอเรี่ยวแรงเหลือเฟือจริง ๆ ไม่รู้ว่าที่บ้านเธอคลุกยาบ้าให้กินตอนเช้าหรือเปล่า คึกจังเลย!!! ส่วนผม ก็ไม่รู้จะขัดขืนยังไง เนื่องจากเรี่ยวแรงเธอมีมากกว่าผมเยอะ!!! ผู้ชายตัวโต ๆ อย่างผม จะไปสู้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอได้ยังไงกัน T_T ผมจึงต้องจำยอม แต่มีข้อแม้ว่า เธอต้องป้องกันนะ ผมไม่อยากพลาดเป็นครั้งที่สอง ซึ่งน้องเหมยก็โอเค มีหลายครั้งที่ผมหมดแรง และทำท่าจะไม่ยอม แต่พอเห็นเธอถอดเสื้อที่ไร จากไฟแดง ก็กลายเป็นไฟเขียวทุกที ยอมตลอดเลย แหม ก็เธอออกจะน่ารักขนาดนี้ อดใจไหวก็บ้าแล้ว เธอพาผมกลับมาส่งบ้านด้วยสภาพที่เหมือนผ่านสนามรบอิรัก เดินฝ่าเข้าไปในดงกับระเบิดยังไงยังงั้นเลย!! ที่กลับมานี่ไม่ใช่ว่าถึงเวลาต้องกลับนะ เพียงแต่ว่าถ้าขืนยังจะต่อกันอีก ผมอาจจะสำลักความสุขตายได้ เอ่อ เปล่าหรอกครับ ผมหมดแรงน่ะ หมดจริง ๆ ไม่เหลือเลยแม้แต่นิดเดียว หมดขนาดจะจับช้อนกินข้าว มือยังสั่นดิ๊ก ๆ เหมือนคนเป็นโรคแอลกอล์ฮอล์ลิสซึ่ม!! นี่ถ้าผมไม่บอกเธอว่า "พอแล้ว พอแล้ว พอแล้ว" ละก็ มีหวังเธอเบิ้ลแหงม ๆ เรี่ยวแรงปานช้างสารจริง ๆ เลยแฟนผม T_T พาร่างไร้วิญญาณเข้ามาในบ้าน หัวเหอยุ่งเหมือนรังนก แม่เห็นผมแล้วตกใจ นึกว่าผมไปฟัดกับหมามา แต่เปล่าครับ ผมฟัดกับเหมยมาต่างหาก T_T แต่ใครจะกล้าบอกล่ะ ก็ได้แต่บอกแม่ไปว่า ทำรายงานดึกและไม่ได้นอน เพลียเป็นยิ่งนัก!! กลับมาวันนั้น ผมก็หลับยาวไปเลยครับ หมดแรง เพิ่งรู้วันนั้นเองว่า ไอ้ที่เค้าเรียกว่า หมดแรงนั่น มันเป็นยังไง ไม่มีแม้แรงจะเดินขึ้นบันไดบ้านนั่นแหล่ะครับ!!! หลับไปวันนั้น ผมฝันครับ ในความฝันของผมที่พอจะจับใจความได้เล็ก ๆ ก็คือ เหมยมาที่บ้านผม มาพร้อมคุณแม่ และ ครอบครัวของเธอ โดยที่ตัวเธอเองบอกกับผมในฝันว่า นี่เป็นบ้านเธอ ไอ้ผมก็เถียงสิครับ นี่มันบ้านผม ไม่ใช่บ้านเธอ!!! แต่เธอก็ยังบอกว่าบ้านเธออยู่นั่นแหล่ะ ก็ไม่รู้ว่าเถียงกันไปจบที่ตรงไหน รู้แต่ว่า หลังจากนั้น ผมไปเห็นเธอเดินกับผู้ชายอีกคนนึงแทน ผมแซ๊ดมาก แซ๊ดจนสะดุ้งตื่น!!! โอว นี่เราคิดมากขนาดเก็บมาฝันเลยหรือนี่ นั่นแหล่ะครับ เหตุการณ์ในวันนั้น 3 เดือนผ่านไปแล้ว ผมกับเหมยก็เป็นแฟนกันไปโดยปริยาย จากที่เคยคุยกันผ่านโทรศัพท์เมื่อก่อนนี้ กลับกลายเป็นว่า ได้เจอกันในชีวิตจริงบ่อยขึ้น ธาตุแท้ก็เผยออกมามาก ๆ ขึ้นตามไปด้วย จากความสัมพันธ์ดังกล่าวทำให้ผมได้รู้ว่า น้องเหมยแฟนผมคนนี้เนี่ย จัดเป็น working woman คนนึงเลยทีเดียว ทำงานตัวเป็นเกลียว หัวเป็นน๊อต!! ทั้งงานราษฎร์ และ งานหลวง เธอทำหมด โดยเฉพาะงานประจำของเธอที่เธอทำอยู่ทุกวันนี่แหล่ะ ที่เธอขยันมาก ไม่มีวันใดเลยที่เธอจะละเลยการงานของเธอ เธอต้องไปเปิดร้านกาแฟของเธอทุกวัน ไม่ว่าจะป่วยขนาดไหน หงุดหงิด ปวดท้อง ปวดหัว นั่งไม่ได้ หรือแม้กระทั่ง วันแดงเดือดซึ่งเป็นวันที่เธอจะทรมานมาก แต่ก็ยังไม่เคยเห็นเธอหยุดงานเลยแม้แต่ครั้งเดียว เธอเปิดร้ายขายกาแฟครับ แต่สิ่งแรกที่เธอทำ ก่อนจะเปิดเครื่องปั่นกาแฟก็คือ "เปิดคอมพิวเตอร์!!!!" นั่งอ่านโน่นอ่านนี่ของเธอไปเรื่อยแหล่ะครับ นั่นแหล่ะครับ งานหลักของเธอ ส่วนการขายกาแฟซึ่งเป็นรายได้ของเธอนั่น ถือเป็นงานรองไปแล้ว T_T ภาพที่เห็นชินตาสำหรับกาแฟร้านนี้ ก็คือ เจ้าของร้านสาวสวยจะนั่งอยู่ที่โต๊ะของลูกค้า เปิดโน๊ตบุ๊ค แล้วต่อ internet ข้างหน้ามีแก้วกาแฟดำวางอยู่ ส่วนมือขวาจับนม เอ้ย จับเม้าท์ มือซ้ายคีบบุหรี่ หรือไม่ก็ คาบไว้ในปาก ตอนกำลังจะพิมพ์อะไรซักอย่างนึง!! เธอเปิดร้านขายกาแฟอยู่แถว ๆ บ้านเธอนั่นแหล่ะครับ มีหลาย ๆ ครั้งที่ผมไปช่วยเอามือราน้ำที่ร้าน คือ ไม่ช่วยอะไรเลย นอกจากนั่งให้กำลังใจเธอ แหม ก็จะให้ผมไปทำอะไรล่ะ ลูกจ้างเธอก็มีอยู่เต็มร้าน ก็ได้แต่ไปนั่งให้เธอเห็นหน้า ให้เธอเดินมากอด มาหอมบ้างตอนเธอเหนื่อย ๆ จากงานประจำ (นั่งเล่นคอมฯ) เท่านั้นแหล่ะครับ อาทิตย์นึงก็จะมี วัน สองวันที่เธอจะมาหาผมที่บ้าน มานั่งคุยกับแม่ผม ปล่อยให้เด็กเฝ้าร้านไปตามประสา หรือถ้าบางอาทิตย์พิเศษหน่อย ก็พากันไปเที่ยวต่างจังหวัด ด้วยความที่เธอชอบเดินทางไปโน่นไปนี่บ่อย ๆ ทำให้ผมมีโอกาสได้ไปเปิดหูเปิดตากับเธอด้วย ถือเป็นโชคดีของผมอีกอย่างนึง ......สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในวันแรกนั้น ผมเลิกคิดมันไปแล้ว ทุกวันนี้ แม่กับเหมย เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย เข้ากันดีมากจนขนาดที่ว่า ผมทำอะไรผิด แม่จะโทรไปฟ้องเหมยแทนแล้ว T_T ซวยชิบเป๋ง ขัดแม่ขัดได้ แต่ขัดแฟนที่เคารพนี่มีแต่ตายสถานเดียว และแน่นอน ทุกครั้งที่เธอมาหาผมที่บ้าน หรือไปเที่ยวด้วยกัน เธอจะต้องขืนใจผมทุกครั้งไป ซึ่งหลัง ๆ มาผมก็โอนอ่อนผ่อนตาม ปล่อยเลยตามเลยไม่ขัดขืนเหมือนครั้งแรก ก็แน่ล่ะ ขนาดครั้งแรกขัดขืน ยังโดนเธอใช้กำลังบังคับเลย แล้วคิดว่าครั้งต่อ ๆ ไปเธอจะยอมอีกเหรอ!!! ความรักของทั้งผมและเธอ แข็งแรงขึ้น ถึงแม้ว่าเหมยจะดูเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง แต่ลึก ๆ แล้ว ผมรู้ว่าเธอเอง ก็มีมุมบางมุมที่ผมไม่สามารถเข้าไปถึงได้ ดังจะสังเกตุได้จากการที่เธอ มักจะไปยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ริมหน้าต่างคนเดียว สายตาเหม่อมองออกไปจากห้องกระจก มองไปที่ไหนซักแห่ง ซึ่งผมไม่รู้!!! มีคนเคยบอกว่า ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากที่สุดในโลก โกวเล้ง เขียนไว้ว่า "มันผู้ใดที่บอกว่าตัวเองเข้าใจอิสตรี มันผู้นั้น ไม่เข้าใจอะไรเลย!!!" ผมก็เป็นเหมือนผู้ชายทั่วไปนั่นแหล่ะครับ ที่บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจความคิดความต้องการของเธอเหมือนกัน หลายครั้งที่เหมยหงุดหงิด และ สิ่งที่ไม่น่าเชื่อสำหรับผมก็คือ ผมเคยเห็นเหมยร้องไห้ด้วยนะ!! อารมณ์ตอนที่เห็นนั่น เหมือนจักรวาลจะดับสูญเลยทีเดียว "นี่น่ะหรือ คนที่ขืนใจเรา ใช่คนนี้แน่หรือ" ใช่แล้วครับ เธอร้องไห้จริง ๆ พอผมถามว่าเป็นอะไร เธอก็หลีกเลี่ยงที่จะบอกอยู่ร่ำไป แน่ล่ะ คนที่มีหน้าที่ปกป้องดูแลผมอย่างเธอจะมาแสดงความอ่อนแอให้ผมเห็นได้ยังไงกัน ผมกับเธอไม่ได้เจอกันบ่อยหรอกครับ ส่วนมากจะคุยโทรศัพท์กันซะมากกว่า ซึ่งเธอก็มักจะพูดบอกผมอยู่เสมอ ๆ ว่า "คิดถึงคุณนะคะ" ผมก็ได้แต่เงียบ ๆ ไปตามประสา แหม ก็มันเขินนี่นา ไอ้ครั้นจะไปแสดงออกระริกระรี้มันก็จะเสียชาติเกิดซะเปล่า ๆ ผู้ชายอ่อนแอ ๆ อย่างผมมันต้องเก็บอาการไว้ อย่าให้เธอได้ใจเป็นอันขาด ไอ้อาการอย่างนี้เองที่ทำให้บางครั้งเธอไม่สบายใจ !!! เธอบอกคิดถึงผมบ่อยมั่กมั่ก วันนึงนับรอบไม่ถ้วน ถ้าจะนับจริง ๆ คงเป็นร้อย ๆ ครั้งล่ะมั้งที่เธอพูดมันออกมา รวมถึงคำว่า "เหมยรักคุณ" ด้วยนะ ที่เธอบอกแต่ผมก็ยังเก็บอาการอยู่ ทั้งที่ใจผมน่ะ รักเธอจะตายไป ก็อย่างที่ว่าแหล่ะ มันก็ต้องรักษาฟอร์มกันหน่อย (ถึงขนาดนี้แล้วก็ไม่รู้จะรักษามันไปทำเขืออะไรเหมือนกันนะ) จนกระทั่ง เมื่อไม่กี่วันก่อน เธอมีโปรแกรมต้องเดินทางไปต่างประเทศเพื่อไปติดต่อซื้อเม็ดกาแฟพันธุ์ใหม่ เอามาขายในร้าน .....ซึ่งก่อนจะไปเธอก็โทรมาหาผมเหมือนทุกครั้งที่เธอต้องไป และคราวนี้ก็เหมือนทุกครั้งที่เธอจะบอกผมว่า "คิดถึงคุณนะคะ" ผมก็ "อื้อ" ตอบกลับไปแค่นี้เอง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามันกลับไม่เป็นเหมือนทุกครั้งเสียแล้ว เสียงเหมยอ่อยลง แล้วก็วางหูไปอย่างเงียบ ๆ หลังจากนั้นเธอก็ปิดเครื่องไปเลย คงเป็นเพราะเธอต้องขึ้นเครื่องนั่นแหล่ะ มันทำให้ผมรู้สึกตะหงิด ๆ อยู่ในใจว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่า เวลาผ่านไป ผมกับเธอไม่ได้ติดต่อกันเลย ซึ่งทุกครั้งที่เธอไปอย่างนี้เธอจะส่งเมล์มาหาผมอยู่บ่อย ๆ แต่คราวนี้ไม่มีแม้แต่เมล์เดียว มันทำให้ผมแน่ใจว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่ ๆ ในวันที่เธอจะไปนั่น หรือไม่ก็เข้าไปในไร่กาแฟแล้วหลงทางหาทางออกมาไม่ได้ เลยไม่รู้จะส่งเมล์มาหาผมได้ยังไง แหม ก็เป็นห่วงนี่ครับ ใครจะไม่เป็นห่วงล่ะ แฟนไปต่างประเทศตั้งหลายวัน ไม่ติดต่อกลับมาเลย ไม่เป็นห่วงก็ไม่เรียกแฟนแล้วแหล่ะครับ ไอ้กระผมก็นั่งนับวันรอไปเห๊อะ เมื่อไหร่จะกลับมา นี่ถ้าผมมีเงินถุงเงินถังนะ ผมนั่งเครื่องบินไปตามแล้ว!!! แต่เสียดายที่บ้านผมไม่ค่อยมีอันจะกินซักเท่าไหร่ เลยได้แต่นั่งทอดถอนใจรอความหวังอยู่ที่บ้านนี่แหล่ะ เลยกำหนดกลับไป 2 วันแล้ว ผมยิ่งกระวนกระวายใจ เอ๊ะทำไมเธอไม่กลับมาซะทีนะ ไม่ติดต่อกลับมาเลย ผมกะว่า จะรออีกวันนึง ถ้ายังไม่กลับ ผมจะเข้าไปฮุบกิจการร้านกาแฟของเธอมาให้รู้แล้วรู้รอด!! ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เธอเอาความเป็นชายผมไป ถ้าเธอไม่กลับมา ผมขอฮุบร้านก็แล้วกัน ฮ่ะ ๆ ๆ (รักมากเลยนะ:-)นะ ไอ้เวร) นั่นแหล่ะครับ พอผมมีความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นมาในหัว เค้าว่ากันว่า ผู้หญิงจะมีเซ้นท์พิเศษที่ดีมากครับ ใครไม่เชื่อก็ช่างเค้า แต่ผมเชื่อ ก็ดูดิ พอวันรุ่งขึ้นเธอกลับมาแต่เช้าเลย T_T ตกลงก็อดครับ อดเป็นเจ้าของกิจการร้านกาแฟ ต้องเป็นแฟนเจ้าของร้านต่อไปตามเดิม... เธอกลับมา เธอตรงมาหาผมที่บ้านก่อนเลยครับ หายไปหลายวันขนาดนี้ ต่อให้ใจแข็งไม่ยอมส่งข่าวมาขนาดไหน ความคิดถึงมันก็ต้องมีมั่งแหล่ะวะ ยิ่งข้าวใหม่ปลามันแผล่บขนาดนี้ด้วย เธอโทรมาโดยที่ขายังไม่ก้าวออกมาจากเครื่องบินเลยมั้งน่ะ ดีที่ไม่โทรอยู่บนเครื่องตอนมันบินอยู่ เพราะถ้าเครื่องไฟล์นั้นตก ก็ไม่ต้องสืบเลยว่าตัวการคือใคร!!!! เธอโทรมาหาผมด้วยน้ำเสียงสดใส เหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น เธอคงลืมไปแล้วแหล่ะ ขี้ลืมจะตายครับแฟนผม เธอมาถึงก็ตรงเข้ามากอดผมไว้ในอ้อมอกคัพ B ของเธอ ระดมหอมผมจนทั่วทั้งหน้า เท่านั้นยังไม่พอ เธอทำท่าจะจูบผมอีกด้วย แต่ผมต้องหยุดเธอไว้ก่อนที่จะยาวไปกว่านี้ เพราะมีคนเคยบอกว่า การจูบ เป็นการเริ่มต้น ก่อนจะไปถึงจุดสิ้นสุด!!!! ต้องหยุดเธอครับ เพราะถ้าไม่หยุด มีหวังมันดำเนินไปถึงจุดสิ้นสุดก่อนจะได้คุยกันแน่ ๆ เมื่อหยุดเธอได้แล้ว ผมจึงมีโอกาสคุยถึงเรื่องในวันนั้น ผมพาเธอมานั่งอยู่ที่โซฟาบ้านผม เธอนั่งบนโซฟา ส่วนผม นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนพื้น คอยนวดแข้งนวดขาของเธอ เห็นเธอบ่นว่าเหนื่อย ๆ T_T "เหมย เมื่อวันนั้นคุณเป็นอะไร" ผมถามทั้งที่มือยังนวดไปตามลำแข้งของเธอ เหมยถอนหายใจเฮือกตอบกลับมาเบา ๆ "ป่าวนี่ เหมยไม่ได้เป็นอะไร แค่เหนื่อย ๆ น่ะ" แต่ผมไม่เชื่อ และตั้งใจแล้วว่า คราวนี้ผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นอะไร "เหมย เหมยบอกผมเถอะนะว่าเหมยเป็นอะไร ผมไม่สบายใจเลยที่เหมยเป็นอย่างนี้ บอกผมเหอะนะ" ผมพูดพลางนวดสูงขึ้นเรื่อย ๆ มือผมตอนนี้ อยู่เลยหัวเข่าขึ้นมาเล็กน้อย อยู่ประมาณหน้าขาของเธอ และทำท่าจะนวดสูงขึ้น เธอหลับตาพริ้ม ดูเหมือนจะลืมไปเลยว่าผมถามอะไรไป T_T "สูงอีกค่ะ" เสียงเธอครางออกมาเบา ๆ รู้สึกว่าตอนนั้นเหมือนผีจะเข้าสิงผม เพราะผมก็พาลลืมคำถามที่ถามเธอไปด้วย เพราะเริ่มหันมาสนใจต้นขาอวบ ๆ ของเธอเสียแล้ว มือผมเริ่มนวดสูงขึ้น สูงขึ้น สูงขึ้น และ สูงขึ้น จนมาถึงจุดสำคัญของเธอ!!!! "นั่นแหล่ะค่ะ ซี๊สสสสสสสสสสสสสส" เสียงเธอครางเบา ๆ เมื่อผมเริ่มเอานิ้วชอนไชเข้าไป "ไปอยู่โน่นได้อาบน้ำมั่งหรือเปล่าเนี่ย" ผมพูดทั้งที่มือยังชอนไชเข้าไปไม่หยุด "อาบสิคะ ทำไมหรือ อูยยยยยยยยย" เธอตอบกลับมาพร้อมเสียงคราง พลางเอามือมาจิกอยู่ที่หัวของผม!!!! . . . . . . . . . . . . "สะดือไม่ได้แคะมากี่วันแล้วเนี่ย" (อ่ะ คิดอะไรกันอยู่ รู้นะม่ายช่าย ม่ายช่าย อย่างที่คุณคิดหรอกคร้าบบบบ ผมจะเขียนอย่างนั้นได้ยังไงกัน บัดสีบัดเถลิง แค่คิดอย่างเดียวก็พอแล้ว หง่ะ!!!(อ้าว ไอ้ชั่ว)) เธอเงียบ ไม่ตอบได้แต่นั่งหลับตาพริ้ม พร้อมส่งเสียงครวญครางออกมาเบา ๆ เพราะความเสียวซ่านที่โดนผมแคะสะดือ!! ผมใช้เวลาซักครู่ ในการทำความสะอาดสะดือของเธอ เมื่อทำความสะอาดเสร็จแล้ว ผมจึงวกกลับเข้ามาเรื่องที่ผมอยากรู้อีกครั้ง ผมละมือจากสะดือของเธอ ที่ตอนนี้ขาวสะอาดเหมือนใหม่แล้ว ผมดึงมือเธอมาประสานกับมือผม เงยหน้ามองเธอที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเสียดายสุดขีด ที่ผมหยุดแคะสะดือของเธอ เธอคงเพลินล่ะนะ "เอาน่ะที่รัก เดี๋ยวผมแคะให้ใหม่ เดี๋ยวเป่าสะดือให้ด้วยเลย ตอบผมมาก่อนว่าเมื่อวันนั้นเป็นอะไร" เหมยมองหน้าผมเหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง เธอคงนึงถึงตอนโดนเป่าสะดือแน่ ๆ เธอถอนหายใจก่อนจะพูดออกมา "เหมยไม่รู้ว่า คุณคิดถึงเหมยมั่งไหม เหมยคิดถึงคุณจะแย่ บอกคิดถึงคุณทุกวัน แต่คุณกลับเงียบ มันทำให้เหมยเสียกำลังใจรู้ไหม เหมยไม่รู้ว่า คุณคิดถึงเหมยบ้างหรือเปล่า เหมยไม่รู้ว่า คำว่าคิดถึงของเหมยมันทำให้คุณรำคาญหรือไม่ เหมยไม่รู้จริงๆ เพราะคุณไม่เคยบอกเหมยเลย" เธอพูดเหตุผลออกมายาวเหยียด น้ำตาเธอเอ่อล้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด และนี่เป็นอีกครั้งแล้วที่ผมเห็นน้ำตาของเธอ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะ เธอถึงเงียบ ๆ ไป ไอ้ตัวผมเองน่ะ ไม่ได้คิดอะไรเลยจริง ๆ ทุกครั้งที่เธอบอกมา ผมก็ได้แต่ยิ้มอยู่ในใจคนเดียว โดยไม่ได้คิดเลยว่าเธอจะรู้สึกยังไง ผมกุมมือเธอแน่นขึ้น และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่า ถึงเวลาแล้วที่ผมต้องปลอบโยนเธอบ้าง หลังจากที่ผ่านมา เธอปลอบโยนผมตลอดT_T "เหมยฟังผมนะ" ผมพูดเบา ๆ พลางเอื้อมมือไปปาดน้ำตาของเธอที่กำลังจะไหลรินลงมา "เหมยอยากรู้ใช่ไหมว่าผมคิดถึงคุณหรือเปล่า" ผมถามเธอกลับไปอีกครั้ง "อื้อ" เธอพยักหน้า "เอาอย่างนี้ดีกว่า อย่าถามเลยว่าผมคิดถึงคุณหรือเปล่า แต่ถามผมว่า ผมคิดถึงคุณขนาดไหนดีกว่า" ผมพูดออกไป ซึ่งนั่น เรียกรอยยิ้มออกมาจากปากบวมๆ ของเธอได้ ผมดึงเธอลุกขึ้น แล้วพาเดินออกไปนอกบ้าน บอกกับเธอว่า "ถามผมสิ ว่าผมคิดถึงคุณขนาดไหน" ผมพูดพลางจับเธอให้ก้าวมายืนอยู่ข้างหน้า ผมจับไหล่ของเธอไว้ เหมยเหลียวมามองหน้าผม แล้วยิ้มออกมาอีกครั้ง ผมเพิ่งสังเกตุคราวนี้เองว่า แฟนผมปากห้อย ทำไมอยู่มาตั้งนานไม่เคยสังเกตุเลยวะ!!! เหมยคงเห็นว่าผมมองไปที่ปากของเธอ แทนที่เธอจะถามคำถามที่ผมป้อนให้ เธอพลิกตัวหันมาเผชิญหน้าผมแล้วถามมาว่า "มองอะไร" เธอถามมาเล่นเอาผมสะดุ้ง ลืมคำตอบที่เตรียมไว้ไปเลย T_T "เอ่อ มองปาก" ผมตอบกลับไปพลางมองไปที่ริมฝีปากของเธออีกครั้ง เหมยทำหน้างง ๆ เธอคงไม่รู้ว่าผมมองปากเธอทำไม "ทำไมเหรอปากเหมยมีอะไร" เธอถามกลับมางง ๆ ผมยิ้ม และตอบเธอกลับไปว่า "เห็นกันมาตั้งหลายครั้ง ผมเพิ่งสังเกตุเห็นว่า คุณปากห้อยนะเนี่ย" "ไอ้บ้า บ้า บ้า บ้า คุณน่ะ บ้าจริงเชียว!!!!!!" เธอพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาหยิกที่ต้นแขนของผมแก้เขิน และแน่นอน เธอรีบเม้มปากของเธอเข้าไปทันที!! "แหม รีบเม้มเชียวนะแซวตรงจุดล่ะสิ ฮิฮิ" "ปากห้อยแล้วมันไปหนักหัวพ่อคุณเหรอคะ!!!" เธอตอบกลับมาเล่นเอาผมสะดุ้งเฮือก ยิ้มแหย ๆ ลืมไป เหมย ยังไงก็ยังเป็นเหมยคนที่ขืนใจผมอยู่วันยังค่ำแหล่ะนะ "หง่ะ ด่าพ่อเลยเหรอ แหม ๆ ๆ แซวเล่นหรอกครับที่รัก ปากห้อยแต่น่ารักนะจะบอกให้ แฟนผมเป็นผู้หญิงปากห้อยที่น่ารักที่สุดในโลกแล้ว" คำพูดผมเรียกรอยยิ้มจากเธอได้อีกครั้ง "เอาน่ะอย่ามัวแต่เล่นอยู่เลย ถามผมสิว่าผมคิดถึงคุณมากขนาดไหน" ผมจับเธอหันหน้าออกไปอีกครั้งนึง "คุณคิดถึงเหมยมากขนาดไหน" เธอพูดออกมาเบา ๆ ผมเอื้อมมือไปโอบเอวเธอไว้ ผมกอดเธอจากด้านหลัง แล้วก้มลงไปกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูว่า . . . . . . . . . . . "ถ้าอยากรู้ ลองเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าสิ นั่นแหล่ะ คิดถึงขนาดนั้น!!!" แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 50 13:48:24 จากคุณ : สมันน้อย เบอร์ 14 - [ 28 ส.ค. 50 10:38:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อไรผู้ชายจะพูดคำว่าคิดถึงง่าย ๆ มั่งล่ะ - -* จากคุณ : oldword - [ 28 ส.ค. 50 11:04:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ภาคแรกหัวเราะยังไม่ทันหาย คุณหมัน เอาอีกแล้ว... น้ำตาไหลเลย จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 28 ส.ค. 50 11:13:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ภาคแรกออกแนวขำๆ มาภาคนี้จบซะซึ้งเชียว ว่าแต่ทำไมคนหน้าตาดีถึงต้องปากห้อยอ่ะ หมู่นี้เจอบ่อยจังปากห้อยแต่หน้าตาดี จากคุณ : ukaliptus - [ 28 ส.ค. 50 15:31:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขำปนซึ้งดีอ่ะ..อ่านไปก็เออ..มันกลับกันจริงๆเนอะ.. ไม่รู้เป็นงัย..การแค่พูดคำว่า "..คิดถึง.." เนี่ยะ.. สงสัยคงกลัวดอกพิกุลร่วงเหมือนในนิทานมั้ง.. สนุกมากมาย..รอตอน 3 จากคุณสมัยน้อย ต่อไป.... จากคุณ : Stone - [ 30 ส.ค. 50 10:43:16 A:61.19.65.149 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : หนูเล็กในเมืองนางฟ้า - [ 1 ก.ย. 50 10:30:06 ]