ความคิดเห็นที่ 1 จากวันนั้น ภาริณีแวะเวียนมาที่ร้านกาแฟบ่อยขึ้นจนเป็นลูกค้า ประจำของร้าน เธอมักเข้ามาคุยกับวินในช่วงบ่ายของทุกวัน ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ลูกค้าน้อย และบางครั้งก็อยู่จนดึกหากในช่วง เย็นไม่มีคนมากนักเหมือนวันนี้ "น้องปอยมาช่วยพี่วินอย่างนี้มีเวลาอ่านหนังสือหรอคะ" หญิง สาวเอ่ยถาม "ก็ ไม่ลำบากค่ะ เพราะวิชายากๆพี่วินก็ช่วยติวให้" เด็กสาว บอกพร้อมกับจัดขวดกาแฟในชั้น "อ๋อ นอกจากค่าจ้างแล้ว ยังได้เรียนพิเศษด้วย" ภาริณีพูดล้อ "ยัยปอยเค้าเป็นหุ้นส่วนน่ะครับพี่ภา หักค่าใช้จ่ายแล้วกำไร หารสอง" วินเล่า "เพราะฉะนั้นก็เลยต้องรับหน้าที่เป็นนางกวักไปด้วยเลย" เขา เล่าต่อ "แล้วน้องปอยเลิกงานดึกๆแบบนี้ทางบ้านไม่ว่าหรอคะ" ภาวิณี ถามต่อ "ไม่หรอกค่ะ พอดีคุณแม่ปอยกับคุณแม่พี่วินเป็นเพื่อนกันค่ะ แล้วปอยก็รู้จักพี่วินตั้งแต่เด็กแล้ว" เด็กสาวอธิบาย ภาริณีรู้สึกถึงความผิดปกติในน้ำเสียงของเด็กสาวที่ออกอาการ "หวง"พี่ชายที่รู้จักตั้งแต่เด็กคนนี้จนถึงกับต้องอมยิ้ม "ก็บางวันหนูปอยไปเที่ยวดิสโก้เทคกับเพื่อนก็เดือดร้อนพี่วินด้วย ครับพี่ภา ต้องโกหกว่าปอยอยู่ที่ร้าน" วินฟ้องในขณะที่เด็กสาว หน้าทำหน้ามุ่ย "ไม่ต้องเล่าให้พี่ภาฟังทุกเรื่องก็ได้นะพี่วิน"เด็กสาวบ่น "งั้นพี่กลับก่อนดีว่า เดี๋ยวได้ดูคนทะเลาะกัน" ภาริณีบอกยิ้มๆ พร้อมกับเก็บสัมภาระซึ่งมีคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คและข้าวของ พะลุงพะลัง "ผมถือไปส่งดีกว่าครับพี่ภา" วินบอก โดยไม่ทันสังเกตเห็นสาย ตาน้อยใจของเด็กสาว "อย่าเลย เดี๋ยวพี่หอบไปเองก็ได้ วินช่วยปอยเก็บร้านดีกว่า น้องเค้าจะได้กลับเร็วหน่อย"ภาริณีตอบ วินหันกลับไปมอง เด็กสาวที่ก้มหน้าซักผ้าเช็ดโต๊ะอยู่และหันกลับมาพูดกับภาริณี "งั้นก็ได้ครับ พี่ภา พรุ่งนี้เจอกันนะครับ"วินบอกหญิงสาว "ค่ะ เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ" ภาริณีตอบ ก่อนจะเดินออกจากร้านไป เด็กสาวยังคงอ้อยอิ่งอยู่กับการซักผ้าเช็ดมือที่อ่างล้างจานจนวิน รู้สึกผิดสังเกต "อ้าว ยัยปอย เป็นอะไรรึเปล่า" วินถามเมื่อเห็นใบหน้าที่เรียบเฉย เหมือนตุกตาหินอ่อนของปอย "เปล่าค่ะ" เธอตอบ มือที่ขาวอยู่แล้วยิ่งซีดเข้าไปใหญ่เมื่อต้องแช่ อยู่ในน้ำเป็นเวลานาน วินเอื้อมมือไปดึงผ้าเช็ดมือผืนนั้นจากมือเล็กๆของปอย ความอบ อุ่นจากมือที่สัมผัสกันวิ่งขึ้นมาถึงหัวใจเธอ น้ำตาเริ่มที่จะเอ่อล้น ขอบตาจนเธอต้องเบือนหน้าหลบ "เอามานี่มา พี่ซักเองดีกว่าขืนปล่อยเราซักแบบนี้ถึงเช้าแหงๆ แล้วก็ต้องไปหาหมอรักษามือเปื่อยอีก" วินล้อ แต่ก็อดแปลก ใจในท่าทางแปลกๆของปอยไม่ได้ "ตกลงมีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่าปอย หรืองานหนักไป" วินถาม "เปล่าค่ะ" ปอยตอบพร้อมกับหันมายิ้ม วินมองหน้าตุ๊กตาหินอ่อน ที่ยิ้มจนตาหยีพร้อมกับหัวเราะ "ค่อยยังชั่วหน่อย ถ้ามีอะไรไม่สบายใจบอกพี่นะ"  วินพูดพร้อม กับเดินไปตากผ้าเช็ดมือที่หลังร้าน "ไปเถอะ ป่านนี้คุณแม่ปอยรอแล้ว" วินบอกพร้อมกับปิดไฟใน ร้านเมื่อเด็กสาวเดินออกจากประตูไป วินรู้สึกหัวใจพองโตทุกครั้งเมื่อภาริณีเข้ามาที่ร้านในช่วงบ่าย ของทุกวัน หลังจากวันแรกที่เธอเดินเข้าร้านมาเพียงลำพัง วินก็ไม่ได้เห็นน้ำตาของเธออีก มีเพียงรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ อย่างอารมณ์ดีของเธอที่แต่งแต้มหัวใจเขาจนรู้สึกเบิกบาน นี่ละมังการเยียวยาของหัวใจสองดวง... เขาคิด "คืนนี้พี่ภาว่างมั้ยครับ" วินเอ่ยถาม "ทำไมหรอวิน" หญิงสาวถามกลับ "ผมว่าจะชวนพี่ภาไปทานข้าวแล้วฟังเพลงกันครับ" วินรวบรวม ความกล้าเอ่ยถาม "หรอ แล้วปอยไปด้วยมั้ย" หญิงสาวถามพร้อมกับเลิกคิ้ว วินทำหน้าสงสัยพร้อมกับเอียงคอเหมือนเด็ก ทำไมต้องถามถึง ปอยนะ ก็เราจะชวนเดทแท้ๆ ก่อนที่จะตอบ "ไม่ครับ ผมอยากไปกับพี่แค่สองคน" วินตอบ หัวใจของเขาเต้น เร็ว คำตอบที่เขาได้จะเป็นอย่างไรนะ สมหวังหรือผิดหวัง แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้เผื่อใจให้กับความผิดหวังมากนัก "ไม่ดีกว่าค่ะ วิน " หญิงสาวตอบพร้อมกับสีหน้าลำบากใจ วินรู้สึกเหมือนหัวใจตนเองหยุดเต้นไปชั่วขณะ เขาไม่ได้เผื่อ ใจสำหรับคำตอบแบบนี้จริงๆ  วันเวลาที่ผ่านมาความสนิทสนม คุ้นเคยที่ต่างมอบให้กันมันควรจะเพียงพอกับคำตอบที่เขาหวัง จะได้รับไม่ใช่หรือ.. วินพยักหน้าช้าๆอย่างพูดไม่ออก เสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆอยู่ ในร้านยิ่งเงียบลงไปอีกสำหรับเขาในเวลานี้ นี่เขาควรจะถาม เธอหรือเปล่านะ ว่าทำไม แต่ก็กลัวกับคำตอบเสียเหลือเกิน รถสัญชาติเยอรมันสีดำที่คุ้นตาเข้ามาจอดเทียบข้างร้านกาแฟ วินมองผ่านหญิงสาวออกไปเขาเห็นว่ากระจกรถด้านตรงข้าม คนขับถูกเลื่อนลง ชายวัยกลางคนคนนั้น.. วรุณ..มองเข้ามาในร้าน ภาริณีซึ่งนั่งหันหลังให้กับรถคันนั้น เห็นความผิดปกติในแววตาของวินและจะหันกลับไป แต่ก็ต้อง หยุดเมื่อวินเอื้อมมือไปกุมมือเธอไว้ แน่นอน เขาตั้งใจให้วรุณ เห็นอย่างชัดเจน... "ทำไม ครับ" วินถามขณะที่ยังกุมมือหญิงสาวอยู่ น่าแปลกที่ เขากลับไม่รู้สึกถึงความผูกพันที่ควรจะเกิดขึ้น ภายในใจมีแต่ ความปวดร้าวหญิงสาวใช้มืออีกข้างกุมทับมือของเขาไว้.. ก่อนที่จะถอนหายใจและพูดกับเขา "วิน ...พี่ควรจะบอกเรื่องนี้กับวินมานานแล้ว ..แต่พี่เห็นแก่ตัว เกินไป" เธอบอก "พี่รู้ว่าเธอรู้สึกกับพี่อย่างไร...แน่นั่นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้.. สำหรับเรา" เธอพูดต่อ วินนั่งฟังด้วยความสงบ หัวใจมันว่างเปล่าจนรู้สึกได้ ... "ที่พี่มานี่... พี่ต้องการที่พัก .. ที่ที่จะเยียวยาหัวใจตัวเอง...แต่พี่ ก็เกรงว่าพี่จะเสียความอบอุ่นที่วินมีให้กับพี่ไป..หากพี่บอกว่าเธอ เป็นเพียงน้องชายที่พี่รัก" เธอบอก "พี่ภาตั้งใจที่จะเยียวยา...หรือรอครับ" วินถามด้วยน้ำเสียง เลื่อนลอย "คนที่เคยเจ็บอย่างแสนสาหัส..แล้วกลับมายังที่เดิมที่ตอกย้ำความ เจ็บปวด คงไม่ใช่มาเพื่อรับการเยียวยาใช่มั้ย" วินพูดต่ออย่าง ไม่ต้องการคำตอบ "คนที่กลับมายังที่ที่เคยมีความสุขก็เพราะยังมีหวัง ยังรอคอย... ผมน่าจะเดาได้" วินยังคงพูดต่อ ดวงตาโตกลมของหญิงสาวที่เคยสดใสกลับหม่นหมองลงอย่าง เห็นได้ชัด หญิงสาวบีบหลังมือของวินอย่างเข้าใจ "วิน จากวันนั้นพี่ไม่ร้องไห้ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่เสียใจ แต่พี่รู้ว่าชีวิต พี่มันยังต้องเดินต่อ" เธอพูด "หากความรักเป็นเพียงด้านหนึ่งของชีวิตที่มันล่มไป มันก็ยัง เหลืออีกด้านที่ยังต้องประคองเอาไว้" เธอบอกกับเขา "เรื่องของเรา มันเป็นเพียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงสั้นๆบน ความจริงที่เราเลือกที่จะมองข้ามหรือไม่รับรู้" หญิงสาวพูดต่อ "พี่หลอกตัวเอง ว่ามาที่นี่เพื่อจะลืม และเพื่อเยียวยา แต่ความจริง แล้ว ..เป็นอย่างที่วินพูด" เธอปล่อยมือที่กุมมือวินอยู่และดึงมือทั้งสองข้างมาประสานบน โต๊ะตรงหน้า พร้อมๆกับที่รถเยอรมันสีดำคันนั้นเคลื่อนออกไป "พี่มาที่นี่เพื่อ..รอ.. แม้ว่าความหวังมันจะริบหรี่เพียงไหนแต่ ความรู้สึกอบอุ่นที่มันอยู่ก้นบึ้งของหัวใจพี่มันบอกให้พี่เข้มแข็ง พอที่จะรอ พร้อมๆกับความอบอุ่นมีน้ำใจของทั้งน้องชายและ น้องสาวของพี่ทั้งสองคนที่ประคับประคองพี่ไว้" เธอบอกพร้อมกับก้มหน้ามองแก้วกาแฟตรงหน้า วินสังเกตเห็นรถเยอรมันคันนั้นเคลื่อนที่จากไป ความรู้สึกผิดหวัง และความรู้สึกผิดมันปนเปกันอย่างแยกไม่ออก เขาถอนหายใจออก มาพร้อมกับพิงพนักเก้าอี้ "แต่ผมไม่ได้หลอกตัวเอง...ผมรักพี่" วินพูด ภาวิณีเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา ก่อนจะพูด "ก็อาจใช่ แต่ก็ไม่ก่อนที่วินจะรักร้านกาแฟร้านนี้ และคงไม่มากไป กว่าที่วินรักร้านกาแฟร้านนี้ นั่นเป็นสิ่งที่วินเลือกที่จะไม่รับรู้" เธอบอก "ผมไม่เข้าใจ " วินตอบพร้อมกับสบตาหญิงสาว "วินต้องค้นใจตัวเองแล้วล่ะ ว่าระหว่างพี่และร้านกาแฟร้านนี้ สิ่งไหนที่วินรักมากกว่า และมั่นคงกว่า" เธอตอบ "พี่คงไม่มาที่ร้านนี้อีก..มันคงดีสำหรับเราทั้งคู่ วินลองคิดในสิ่งที่ พี่พูดให้ดี เราทั้งคู่ยังคงต้องการเวลาที่จะ..เยียวยา..กันจริงๆ ในเรื่องนี้" ภาวิณีวางเงินค่ากาแฟลงบนโต๊ะ ก่อนที่จะลุกและเปิด ประตูออกไป.. และสะดุดสายตากับร่างเล็กๆของปอยที่ยืนอยู่อีก ฟากของถนนภาวิณีเห็นอาการสะอื้นของปอยได้อย่างชัดเจน.... ก่อนที่ปอยจะวิ่งจากไป วินมองตามทั้งสองคนอย่างสับสน... สามสัปดาห์หลังจากวันนั้น ทั้งภาริณีและปอยไม่ได้มาที่ร้านอีก งานในร้านช่างวุ่นวาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเย็นหลังเลิกงาน ของคนทำงานสำนักงาน วินจ้างพนักงานเพิ่มอีกหนึ่งคนเพื่อช่วย งาน.. แต่เขามักจะให้พนักงานกลับก่อนเสมอและจัดการเก็บร้าน ตัวคนเดียวมาตลอดสามสัปดาห์ เสียงหัวเราะที่คุ้นเคยยังแว่วอยู่ที่ไหนสักแห่งในหัวใจ .. นี่หรือคือ สิ่งที่เขาเลือกที่จะไม่รับรู้...หน้าขาวใสเหมือนตุ๊กตาหินอ่อนที่ยิ้ม จนตาหยีเมื่อชี้ให้เขาดู หน้ากากที่แขวนอยู่ข้างผนังหลังจากเจ้า ตัวปีนป่ายไปเจาะและแขวนมันไว้ "สวยมั้ยล่ะ" เสียงใสๆแว่วมา "หน้ากากใบเดียวทำรสนิยมดีขึ้นเป็นกอง" "ทำไมถึงเลือกเรียนตกแต่งภายใน" "ก็อยากรู้ว่าจบสาขานี้มาแล้วจะหางานได้มั้ย" ตุ๊กตาหินอ่อน ลอยหน้าลอยตาตอบ "ทำไม" "ก็ มีรุ่นพี่จบมาแล้วหางานไม่ได้เลยต้องมาเปิดร้านกาแฟน่ะ ว้าย!ๆๆ" เด็กสาวร้อง เมื่อเขาสาดน้ำในอ่างล้างมือใส่ "แต่ผมไม่ได้หลอกตัวเอง...ผมรักพี่" "ก็อาจใช่ แต่ก็ไม่ก่อนที่วินจะรักร้านกาแฟร้านนี้ และคงไม่มาก ไปกว่าที่วินรักร้านกาแฟร้านนี้ นั่นเป็นสิ่งที่วินเลือกที่จะไม่รับรู้" เขารักร้านนี้จริงๆ ทุกวันที่ผ่านมาร้านนี้เคยอบอวลไปด้วยความรัก ข้าวของทุกชิ้นล้วนแต่มีเรื่องราวที่อบอุ่น...ที่เขากลับไม่เคยใส่ใจ... แม้ความเหงามันทำร้ายจิตใจเขาอย่างสาหัส แต่วินก็เลือกที่จะเว้นที่ ของเด็กสาวเอาไว้ เขาไปพบปอยที่บ้านแต่ก็ได้รับคำตอบเพียงว่าเธอ ไม่สบายและไม่พร้อมที่จะพบเขา ไม่ยอมแม้แต่จะรับสายเมื่อเขา โทรไป เด็กสาวตัวเล็กที่คอยตามเขาทุกฝีก้าว ตั้งแต่เล็กจนโต ความคุ้นเคย ผูกพันมันสานตัวแน่นหนาจนกลายเป็นเงาของกันและกัน... แต่ใครบ้างที่จะหันมามองเงาของตัวเอง... "แม้ว่าความหวังมันจะริบหรี่เพียงไหนแต่ความรู้สึกอบอุ่นที่มันอยู่ ก้นบึ้งของหัวใจพี่มันบอกให้พี่เข้มแข็งพอที่จะรอ" "คนที่เคยเจ็บอย่างแสนสาหัส..แล้วกลับมายังที่เดิมที่ตอกย้ำความ เจ็บปวด คงไม่ใช่มาเพื่อรับการเยียวยาใช่มั้ย" "คนที่กลับมายังที่ที่เคยมีความสุขก็เพราะยังมีหวัง ยังรอคอย... ผมน่าจะเดาได้" เรื่องราวในอดีตวนเวียนกันเข้ามาในห้วงคำนึงของวินจนกระทั่ง เสียงเปิดประตูดังขึ้น "ร้านปิดแล้วครับ" วินตอบโดยไม่เงยหน้ามอง "ผมรู้แล้ว"เสียงนุ่มๆทุ้มๆของชายวัยกลางคนที่บัดนี้หน้าตารกไป ด้วยหนวดเครา วินและวรุณสบตากันก่อนเด็กหนุ่มจะถอนหายใจและเชิญเขานั่ง ที่โต๊ะ "มีแต่น้ำเปล่านะ" วินบอกพร้อมกับนำน้ำเปล่าไปให้วรุณพร้อมกับ นั่งลงตรงข้ามเขา เรื่องราวต่างๆได้ถูกถ่ายทอดออกมาจากทั้งคู่ วินชี้แจงเรื่องวันที่ทำให้วรุณเข้าใจผิด ส่วนวรุณเองบอกเรื่องที่ เขาไม่ยอมแต่งงานกับคนที่ทางบ้านเลือกไว้ให้และออกมาใช้ชีวิต ลำพังเพื่อหญิงสาว "แล้วเราจะทำยังไงต่อ" วรุณเอนหลังกับพนักเก้าอี้ "เราจะทำอะไรได้" วินตอบ พร้อมกับยิ้มให้ "ที่นี่เป็นที่ๆผมและภาริณีเคยมีความสุขมีเสียงหัวเราะ มีรอยยิ้ม" วรุณพูดพร้อมกับมองไปรอบๆร้าน "คนที่ผิดหวังกลับมาที่ที่เคยมีความสุขทำไมรู้ไหมครับ" วินถาม วรุณพยักหน้าและหมุนแก้วน้ำในมือก่อนจะตอบ.." รอ ".... แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 50 21:59:07 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 50 20:38:00 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 50 14:44:19 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 30 ส.ค. 50 13:55:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วรุณเลื่อนเมาส์บนโต๊ะกาแฟอย่างไม่ค่อยถนัดเพราะโต๊ะนั้น ค่อนข้างเล็ก "เมื่อไรจะหาโต๊ะที่ใหญ่กว่านี้ให้ผมซักทีนะ" วรุณบ่นขณะ ที่สายตายังคงมองอยู่ที่ข้อมูลในจอคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค "ยอดขายลดลงอีกแล้ว ทีมขายทีมนี้ไม่ไหวเลยจริงๆ" ชายวัย กลางคนบ่น เด็กหนุ่มซึ่งกำลังถูพื้นอยู่ถึงกับชะงัก ก่อนจะตอบ "เป็นเจ้าของบริษัทนี่ดีจริงๆนะครับ ไม่เข้าบริษัททั้งบ่ายเลยก็ได้ ถ้าพนักงานมาทำอย่างนี้สงสัยโดนไล่ออกไปแล้ว" "นี่ร้านกาแฟนะครับไม่ใช่ สำนักงานให้เช่า  จะได้มีเครื่องใช้ สำนักงานให้ครบ แล้วคุณวรุณคงไม่ปักหลักอยู่ตลอดไปละมัง ครับ" วินเดินไปหยิบผ้าและน้ำยาเช็ดกระจกไปทำความสะอาด หน้าร้าน "ก็ไม่หรอก ... แต่นี่มันนานเท่าไรแล้วนะ" วรุณถามโดยไม่เงย หน้าจากข้อมูลในจอ "สามเดือนแล้ว" วินตอบพร้อมกับฉีดน้ำยาเช็ดกระจกลงบนกระ จกหน้าร้านวงใหญ่ เงาของคนสองคนปรากฏอยู่หลังกระจกที่มี แต่คราบน้ำยา "แล้วต้องรอถึงเมื่อไร" วรุณถามพลางเอนตัวบิดขี้เกียจบนเก้าอี้ วินเช็ดน้ำยาบนกระจกออก เงาทั้งสองชัดเจนขึ้นพร้อมๆกับความ อบอุ่นที่วิ่งขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ "ก็คงขึ้นอยู่กับการกระทำของเราในวันนี้ละมั้ง" คำตอบของวิน ทำให้วรุณหันมามองและรีบลุกขึ้นจนกาแฟและข้าวของบนโต๊ะ หล่นเกลื่อนพื้นภาริณีและปอยจูงมือกันเข้ามาในร้าน "ได้ข่าวว่า เจ้าของร้านมีหุ้นส่วนใหม่ที่ขี้เกียจมาก ไม่ช่วยทำ งานในร้านเลย" ภาริณีพูดยิ้มๆเมื่อมองไปยังข้าวของที่วางเกลื่อน พื้น "ก็ผมมันนักลงทุนนี่คุณ คอยดูแลผลประกอบการอย่างเดียว" วรุณตอบ "แล้วที่บ้านช่องไม่ยอมกลับนี่ละคะ" หญิงสาวถามต่อ วรุณเดินเข้าหาเธอพร้อมทั้งเอื้อมมือแข็งแรงไปกุมมือเธอไว้ ก่อนจะโน้มตัวมาพูดกับเธอ " มันขึ้นอยู่กับว่าคุณตีความหมายของคำว่าบ้านไว้อย่างไร... หากบ้านหมายถึงที่ที่มีความรักและความอบอุ่นแล้วล่ะก็... ทุกแห่งที่มีคุณ... คือบ้านของผม" หญิงสาวทำจมูกย่น ตาโตกลมเป็นประกาย "โถ พ่อนักธุรกิจ คิดอยู่นานมั้ย ประโยคนี้น่ะ" ก่อนจะคล้องแขนไว้ที่รอบคอเขา .. " ก็ ไม่หรอก เพราะ วินเค้าเปิดเพลงนี้กล่อมกันทุกวัน สองคน" วรุณวางมือไว้ที่เอวของหญิงสาว "อภัยให้ผมนะ" วรุณเอ่ยปาก "ค่ะ" หญิงสาวตอบพร้อมกับยิ้มให้ ใบหน้าขาวใสและดวงตาที่เรียบเฉยเหมือนตุ๊กตาหินอ่อนของปอย มองเด็กหนุ่มอย่างไม่แน่ใจ "ปอย " เด็กหนุ่มเอ่ยปากทักก่อนแต่ก็นึกคำพูดอะไรไม่ออกทั้งที ก่อนนี้เขาคิดไว้เป็นร้อยประโยค "คะ" เด็กสาวพูดโดยที่ยังไม่มองหน้าเขา "ปอยจะกลับมามั้ย" วินถามเสียงสั่นความมั่นใจที่เคยมีก่อนหน้า มันหายไปไหนหมดนะ "ปอยไม่รู้" เธอตอบพร้อมกับมองไปรอบๆร้าน ข้าวของและอุปกรณ์ ในร้านยังอยู่ในสภาพเดิม แต่มันดูไร้ชิวิตชีวาเหมือนก่อน "ปอยไม่รู้ว่า มันจะกลับมาเหมือนเดิมได้ยังไง" เธอตอบด้วยน้ำเสียง ไม่มั่นใจ วินก้าวเข้ามาใกล้และเอื้อมมือไปกุมมือไว้ แต่เด็กสาวชักมือกลับ อย่างรวดเร็ว "ปอยจะให้พี่รอถึงเมื่อไร ถึงจะอภัยให้พี่" วินถาม "ปอยไม่รู้....จากวันนั้นปอยไม่เคยแน่ใจ...ปอยขอตัวไปเก็บของก่อน" เด็กสาวเดินเลยไปหลังร้านเพื่อเก็บของที่เธอทิ้งเอาไว้ในห้องของเธอ วินได้แต่ยืนซึมอยู่อย่างนั้น น้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มเอ่อล้นขอบตา   วันเวลาที่ผ่านมาความเหงาได้ทำร้ายจิตใจอย่างสาหัส ยิ่งเราเว้นที่ใน ใจให้เขาไว้มากเท่าไรยิ่งปวดร้าวทรมานมากเท่านั้น... ภาริณีและวรุณมองเรื่องราวที่เกิดขึ้นและถอนใจ หญิงสาวคลายมือ จากวรุณก่อนจะเดินตามเด็กสาวไป แต่วรุณฉุดแขนเธอไว้พร้อม กับส่ายหน้า... "เราช่วยเขาไม่ได้หรอก...เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้" วรุณบอก หญิงสาวได้แต่ยืนมองเด็กหนุ่มที่เคยชอบเธอด้วยความสงสาร เด็กสาวไขกุญแจเข้าไปในห้องพักหลังร้านของเธอ ภายในห้อง มืดสนิท แต่เธอรับรู้ได้ว่ามีบางสิ่งแปลกไป.. เธอเอื้อมมือไปเปิด สวิชต์ไฟด้วยความระมัดระวัง ทันทีที่หลอดไฟสว่างขึ้น เธอต้อง ตะลึงกับภาพที่เห็น... กระดาษสำหรับร่างภาพเป็นร้อยใบถูกปิดอยู่ทั่วทั้งห้องอย่าง สะเปะสะปะ แต่ละใบเป็นภาพร่างของเธอในอิริยาบทต่างๆกัน ในร้าน... ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เธอปีนไปแขวนหน้ากาก หรือตอน ที่สาดน้ำจากอ่างล้างหน้าเล่นกับเขา... เด็กสาวเดินเข้าไปดูภาพร่างเหล่านั้นอย่างเหม่อลอย ก้อนสะอื้น วิ่งขึ้นมาถึงลำคอ เด็กสาวยกมือขึ้นปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้น เล็ดลอดออกมา ภาพที่ปรากฏตรงหน้าเลือนรางลงเพราะม่านน้ำตา.. เธอเดินไปยังตู้เสื้อผ้าและเปิดมันออก... เด็กสาวเดินออกมาจากห้องและพบวินที่ยืนอยู่ที่เดิม เขายังก้มหน้า มองพื้นและกลั้นสะอื้นเป็นระยะเหมือนไม่รับรู้สิ่งใดๆรอบตัวจนกระ ทั่งเด็กสาวมายืนต่อหน้า วินเงยหน้าขึ้นและแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง ปอยอยู่ในชุดเสื้อยืด กางเกงสเล็คพร้อมทั้งผูกผ้ากันเปื้อนสีเขียวของร้าน ...วินโผเข้า กอดเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า ซึ่งเด็กสาวพยายามดันตัวออกแต่ก็ รู้สึกถึงอาการสะอื้นที่เพิ่มขึ้นของเขา ในที่สุด วินก็ร้องให้ออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่ได้ เด็กสาวยกมือขึ้น วางบนแผ่นหลังของเขาและแนบใบหน้ากับหัวไหล่ของวิน "งอแงเป็นเด็กไปได้ แค่ให้ดูแลร้านคนเดียวสามเดือนเอง..." เด็กสาวบอก ม่านน้ำตาของทั้งคู่เริ่มเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง "เราคงต้องตัดสินใจแล้วล่ะ" วรุณเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา ทั้งวิน ปอยและภาริณีหันมามองหน้าเขา "ตัดสินใจอะไรคะ" ภาริณีถาม "ก็... ตัดสินใจว่าจะปิดร้านหรือเปิดร้านต่อ เพราะลูกค้าหน้าร้าน มายืนดูละครฟรีตั้งนานแล้ว" วรุณบอกยิ้มๆ ทั้งปอยและวินต่างรีบป้ายน้ำตาก่อนที่จะเอ่ยพร้อมๆกัน... "ก็ต้องเปิดร้านสิครับ - คะ" เสียงหัวเราะเข้ามาแทนที่ความเหงาที่ปกคลุมร้านนี้อยู่จนหมด.......... แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 50 20:40:42 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 50 14:53:06 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 30 ส.ค. 50 13:56:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่ได้มาแปะนานไปหน่อย ต้องแก้ไขการจัดหน้าตั้งหลายรอบ..คิดถึงกันมั่งป่าวเนี่ย จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 30 ส.ค. 50 14:55:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณครับ เนื้อเรื่องดีใช้ได้เลยครับ *-* จากคุณ : Raphin - [ 30 ส.ค. 50 16:03:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ราบเรียบ และราบรื่น ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 30 ส.ค. 50 20:58:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหม วินอ่อนไหวจัง สังเกตไม่มีสระอุค่ะ จากคุณ : scottie - [ 30 ส.ค. 50 21:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านอย่างไวก่อน แล้วจะมาอ่านใหม่นะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 30 ส.ค. 50 21:27:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณคุณ Raphin ที่แวะมาทักทายกันครับผม...เนื้อเรื่องพล๊อตตามสไตล์ นายกลิ่นครับ...ง่ายๆ ไม่ต้องเดา หุ หุ ป๋าเจียวต้ายให้คำจำกัดความเรื่องนี้ได้ตรงใจจริงๆเลยครับ เลยถือโอกาสสารภาพเลย แฮะๆ ปกติเวลาเขียนผมมักอยู่ในอารมณ์ใด อารมณ์หนึ่ง...แล้วก็ถ่ายทอดมันออกมา.. เนื้อเรื่องมันเลยไม่มีอ่ะครับ... มีแต่อารมณ์.... แต่เรื่องนี้น่ะ เป็นเรื่องที่ทางสำนักพิมพ์ให้ทดลองเขียน ให้เขียนแบบ เป็นเรื่อง เป็นราว...ตอนนั้น...มันไม่มีอารมณ์ใดๆเลยครับป๋า(เพราะบอกอคนสวย เค้าเร่งยิกๆๆ ...ขอนินทานิด) เลยเขียนไปเรื่อยๆ...เอิ๊ก... กว่าคุณบอกอจะปลุกปล้ำ..เอ้ย ปั้น ให้เรื่องมันขรุขระขึ้นได้อีกหน่อย น้ำตาก็แทบกระเด็น(ทั้งคู่) 55+ (หากคุณบอกอมาแถวนี้โปรดทราบว่านายกลิ่นพาดพิงด้วยความเคารพนะ คร้าบ...) ว่าแล้วขอนอกรอบกับป๋าเจียวต้ายอีกนิด หลังจากผมลอกเลียนการดื่มเบียร์ ผสมโซดาของป๋ามาแล้ว...ผมค้นพบโดยบังเอิญว่า ดื่มเบียร์ผสมกับแฟนต้า น้ำเขียวก็ไม่เลวครับป๋า(พอดีวันนั้นโซดาหมด)มันซ่าๆเหมือนกัน...มันหอม แบบแปลกๆดีด้วยครับ คุณสก๊อตตี้ ขอบคุณคร้าบ ผมพิมพ์ สังเกต มีสระอุ ทุกตัวเลย สงสัยจะเป็นมา นานแล้ว ต้องเริ่มแก้ไขเสียที นายวินเรียนมาทางศิลป์น่ะครับ เลยอ่อนไหวง่าย คุณทิกิ  เรื่องนี้ก็ยังจัดว่ายาวอยู่หากเทียบกับเรื่องอื่นๆของผมอ่ะครับ แล้วอย่า ลืมกลับมาอ่านให้จบนะครับ แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 50 22:06:11 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 30 ส.ค. 50 21:51:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คิดถึงค่ะ จากคุณ : วุ้นเส้นย้อมสี (วุ้นเส้นย้อมสี) - [ 30 ส.ค. 50 23:37:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 so sweet naka. I love it ka. จากคุณ : Tyra (Tyra) - [ 31 ส.ค. 50 04:35:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จึ๊ย... คุณวุ้นเส้นย้อมสีตอบตรงจัง....นายกลิ่นเขินเลยนะเนี่ย.... ขอบคุณครับคุณ Tyra ดีใจจังได้เจอกันอีกแล้ว แวะไปแปะอีกเรื่องแล้วนะครับ เป็นเรื่องที่แก้ไปแก้มาตอนส่งงานน่ะครับ เอามารีไรท์อีกรอบนึง จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 31 ส.ค. 50 12:04:28 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แวะมาอ่าน  ไม่ได้มานานเลยนะคะ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 6 ก.ย. 50 17:13:24 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ช่ายๆๆ วันหลังจะทำสมุดรายชื่อแล้วดูว่าใครมาสายบ้าง 55+ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 6 ก.ย. 50 22:24:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่ได้มาสายนะ... แต่นางเอกมักมาสุดท้าย  เหอๆ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 11 ก.ย. 50 19:56:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 :) จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 12 ก.ย. 50 11:50:02 ]

ความคิดเห็นที่ 16 น่ารักจัง ชอบมากๆเลย จากคุณ : ukaliptus - [ 12 ก.ย. 50 12:04:23 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณคร้าบ คุณยูคาลิปตัส จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 12 ก.ย. 50 16:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เห็นด้วยกับป๋าเจียวต้ายมากๆ ค่ะ ^______________________^ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 13 ก.ย. 50 13:05:47 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณคร้าบ คุณรวยระรินกลิ่นชา จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 13 ก.ย. 50 16:01:58 ]

ความคิดเห็นที่ 20 กรี๊ดสสส น่ารักซะไม่มี เสียดายตรงรายละเอียดระหว่างนายวินกะปอยนะคะ น่าจะมีอะไรให้หัวใจหวั่นไหวได้อีกหน่อย จากคุณ : The SoVo - [ 24 ก.ย. 50 17:45:29 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หุๆๆๆ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นคร้าบ... นายกลิ่นเคยเขียนดับอารมณ์คนอ่านไปเรื่องนึงในหนังสือที่กำลังจะออก ดูเหมือนจะโหดร้ายไปหน่อย...คนตรวจเรื่องร้องไห้ไปเลย ..จากเรื่องนั้นนายกลิ่นเลยไม่ค่อยทำอะไรให้โหดร้ายง่ะ...แต่ถ้ามีรีเควสเยอะๆเดี๋ยวเขียนแบบใจร้ายให้ก็ได้คร้าบ หุ หุ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 1 ต.ค. 50 09:19:08 ]