ความคิดเห็นที่ 1 “แกไปสมัครสมาชิกที่เว็บอนันตกาลแล้วเหรอวะ” โจอี้ถามแบงค์เพื่อนสนิทหลังจากที่เห็นโลโก้รายการลอยเด่นอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขา คำตอบที่ได้จากแบงค์คือการพยักหน้า “เพราะพริ้มรึเปล่า แกถึงยอมไปสมัครเป็นสมาชิก” คำตอบที่ได้คงไม่ต้องคาดเดา โจอี้ทำหน้าเครียดๆ หลังจากที่พริ้ม แฟนสาวของแบงค์ไปสมัครเป็นสมาชิก แล้วถูกคัดเลือกให้เป็น 1 ใน 13 ของอาสาสมัครในโครงการของอนันตกาลทัวร์แล้ว จนถึงทุกวันนี้ ยังไม่มีใครเห็นหน้าตาของพริ้มอีกเลย นอกจากในจอสี่เหลี่ยมผีสิงของเมื่อสองเดือนที่แล้วเท่านั้น อนันตกาลพาพริ้มไปท่องเที่ยวยังดินแดนลี้ลับตลอดกาล... ส่วนทางรายการ...ความเงียบอย่างไร้ความรับผิดชอบคือคำตอบ เรื่องนี้มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล รายการใหญ่ที่สร้างชื่อเสียงจากความตายของคนอื่น ธุรกิจที่หากินกับคนตาย... ซีดีและหนังสือที่ทยอยออกมาทุกๆ เดือนเป็นแหล่งรายได้อันงดงามอีกทางหนึ่ง ยังไม่นับรายได้ที่มาจากสปอนเซอร์ผู้สนับสนุนรายการที่ทยอยหนุนเนืองกันอย่างมหาศาล ทางเดียวที่เขาจะสืบได้คือเป็นส่วนหนึ่งของมันซะ “แกแน่ใจเหรอวะ ว่าจะได้รับคัดเลือก” โจอี้ถามอีกรอบ คำตอบที่ได้รออยู่เบื้องหน้าแล้ว ขอแสดงความยินดี ท่านคือ 1 ใน 13 ผู้โชคดีที่ได้ร่วมเดินทางไปกับอนันตกาลทัวร์ของเรา ส่วนรายละเอียด ทางเราได้ส่งไปยัง E – Mail ของท่านแล้ว ขอให้สนุกอย่างกล้าหาญ แล้วเจอกันในวันศุกร์ที่ 13 นี้ อนันตกาล “เป็นไปได้ไงกัน ทีกูสมัครไม่เห็นได้รับเลือกเลย” โจอี้บ่นอย่างหงุดหงินในขณะที่แบงค์ยังมีสีหน้าเรียบเฉย...ยกเว้นริมฝีปากที่เหยียดออกมาราวกับพอใจในแผนการของตน “นายจำคำถามสุดท้ายที่มันถามนาย ตอนที่นายสมัครสมาชิกได้รึเปล่า คำถามที่ 13 น่ะ” “คำถามที่ว่า คุณเชื่อหรือไม่ว่าผีมีจริง...งั้นเหรอ” “แล้วนายตอบว่ายังไงล่ะ” “เชื่อ! ของมันแหงอยู่แล้ว มันเลยไม่เลือกกู คงมีคนตอบว่าเชื่อเป็นหมื่น” “คนที่ไม่เชื่อก็มีเป็นหมื่นเหมือนกัน เรื่องแบบนี้มันขึ้นอยู่กับโชค” “โชคดีหรือโชคร้ายวะที่มันเลือกแก” โจอี้ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถ้าโชคร้าย อย่างมากก็คงเหมือนกับพริ้ม” แบงค์ตอบขณะที่เตรียมเครื่องคอม กดปุ่ม Shut Down หน้าจอเป็นสีดำสนิททันที “แต่ถ้าโชคดี ข้าคงได้ออกทีวี ออกรายการ...แล้วก็แฉมันซะให้หมดเปลือกไปเลย” “คงเป็นโชคร้ายแล้วล่ะพวก ที่มันเลือกแก” “ก็คงอย่างงั้น” แบงค์ตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ “ขอให้สนุกอย่างกล้าหาญ แค่นั้นล่ะ” ------------------------------------------------------------------------------ ภาพของคนทั้ง 13 ถูกมัดตราสังข์ในดินแดนที่เรียกว่าสุสาน เข็มฉีดยากำลังทิ่มแทงเข้าไปในผิวหนังของแต่ละคน ก่อนที่ร่างจะถูกหย่อนลงไปในหลุมที่ว่างเปล่า สุสานที่มีชื่อว่า อนันตกาล ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก “พริ้ม!!!” ------------------------------------------------------------------------------ “ในตอนนี้เราก็เข้ามาถึงช่วงที่สำคัญที่สุดแล้วนะครับ” เสียงพิธีกรยังคงสั่นเล็กน้อย แต่ไม่เท่ากับอาสาสมัครสาวในตอนนี้ “รู้สึกอย่างไรบ้างครับ คุณเจนนี่” “กลัวค่ะ ฮือๆ” เจนนี่สาวน้อยร่างบางส่งเสียงสะอื้น ขณะที่หย่อนก้นลงบนหลุมศพ...ที่โบกปูนปิดตาย “ไปที่อื่นไม่ได้เหรอคะพี่ ฮือๆ” “ถ้าน้องอยากเจอผี น้องก็ต้องอยู่กับผีนะครับ” พิธีกรพูดเสียงแผ่ว แต่ถึงอย่างนั้นเสียงก็ยังคงเข้าไมค์ ในค่ำคืนเดือนเพ็ญ นอกจากแสงจันทร์และแสงเทียนเพียงสองสามเล่มแล้ว แทบไม่มีแสงสว่างอื่นใดเลย เจนนี่สบตามองเพื่อนร่วมชะตากรรมขณะที่พิธีกรเริ่มเดินจากไปพร้อมกับเสียงเหยียบหญ้าดังกรอบแกรบ หญ้าที่นี่แห้งและตายสนิท เพื่อนที่นั่งอยู่บนหลุมฝังศพ (ปิดตาย) ส่งสีหน้าซีดขาวทักทายเธอก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ “เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงนะ...เหมือนเสียงคนเอาเล็บขูดฝาหลุมที่เรานั่ง อย่างงั้นเลย!” “ฉันก็ได้ยินเสียงร้อง...ร้องว่าช่วยด้วยๆ...แถวนี้! ฮือๆ” ทุกคำพูด ทุกสีหน้าท่าทางของอาสาสมัครถูกบันทึกไว้ด้วยกล้องของทางรายการ ผู้ชมทุกคนมีอาการขนลุก แม้จะไม่ได้ตั้งใจแต่บรรยากาศมันให้น่าดู “เป็นกู กูลุกหนีตั้งแต่ได้ยินเสียงเล็บขูดแล้ว ไม่มานั่งร้องฮือๆ อย่างงี้หรอก เตี๊ยมแหงๆ” “อยากเป็นดาราหนังผีก็งี้ล่ะว้า” แต่เสียงขูดเล็บกับเสียงร้องครางขอความช่วยเหลือยังคงดังไม่หยุด จนน่าหวั่นใจว่าศพในหลุมอาจจะ...ลุกขึ้นมาได้ กล้องตัดภาพไปยังอาสาสมัครคู่อื่นๆ กลุ่มนี้อยู่กันสามคน เป็นชายหนุ่มทั้งหมด แต่สีหน้าท่าทางของทั้งสามต่างกันโดยสิ้นเชิง หนุ่มใส่แว่นเสื้อขาวทำหน้าซีดตัวสั่น และสะดุ้งทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียงผิดแปลก เช่นเสียงเคาะนิ้วเหมือนไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้นของชายหนุ่มอีกคน ขณะที่คนที่สาม ใส่เสื้อสีขาวเหมือนกันเพียงแต่ไม่ใส่แว่นสบตาเพื่อนร่วมชะตา แล้วพูดออกมาเสียงค่อย “เราได้ยินเสียงคนเดิน นายได้ยินรึเปล่า” “เงาขาวๆ เพิ่งผ่านเราไป...ตรงต้นไม้รกๆ ข้างหน้านั่น!” “ได้ยินเสียงเหมือนร้องไห้” หนุ่มชุดขาวไร้แว่นยังคงบรรยายสิ่งที่ตนเองได้ยิน ในขณะที่หนุ่มชุดดำยังคงผิวปากหวือ “ไม่กลัวบ้างเหรอ” หนุ่มใส่แว่นถามเหมือนประชด “จะกลัวทำไม นั่นลุงโบ้ (พิธีกร) กลับมากับผู้หญิงสองคนที่นายได้ยินเสียงร้องไห้ฮือนั่นแหละ” แล้วภาพก็ตัดไปยังอาสาสมัครคนอื่นๆ อาการไม่ต่างกัน บรรยายสิ่งที่ตนเห็นให้คนทางบ้านฟังพร้อมทำสีหน้าที่ เตรียมตัวพร้อมที่จะกระโจนใส่ผู้ชมได้ทุกเมื่อ “ไม่เห็นมีอะไร เหมือนกันทุกเดือน เตี๊ยม” คนทางบ้านเริ่มส่งเสียงวิจารณ์เมื่อเวลาผ่านไปครึ่งทางแล้วไม่มีอะไรคืบหน้า “จำของเมื่อคราวที่แล้วได้รึเปล่า ที่มัดตราสังข์อาสาสมัครทุกคนแล้วนอนอยู่ในโลงเปล่านั่น...บางทีอาจจะเป็นอาสากลุ่มก่อนก็ได้ที่โดนตายการนั่นฆ่าให้ตายโดยการโบกปูนปิดทับ...นั่นมันฆ่าคนให้ตายทั้งเป็น! ให้กลายเป็นผีแล้วหลอกพวกอาสากลุ่มนี้ ฉันได้ข่าวมางี้นะ” “เหลวไหลใหญ่แล้ว ได้ข่าวลือที่ไหนมา ก็ยังเห็นอาสากลุ่มก่อนยังมานั่งให้สัมภาษณ์อยู่ได้ทุกวัน อ้อ! ยกเว้นคนนึงที่เป็นโรคหัวใจตายตอนหลัง เอ...ชื่อว่าอะไรนะ” “จำได้คร่าวๆ ว่าชื่อ พ. อาจเป็นแพรว พิม หรือพีล่ะมั้ง น่าสงสารเนอะ ปล่อยให้รายการหลอก แล้วญาติก็ไม่เรียกร้องค่าเสียหายอะไรเลย” “เอาเงินยัดเข้าไปในปากมากๆ เรื่องก็จบ แค่นั้นแหละ!” ------------------------------------------------------------------------------ แบงค์ยังคงฝันร้าย เขาฝันเห็นภาพเดิมๆ คนถูกมัดตราสังข์ถูกฉีดยา (อะไรสักอย่าง) ก่อนที่ร่างของพวกเขาจะถูกหย่อนเข้าไปในหลุม เมื่อเวลาผ่านไป ฟ้าเริ่มสว่าง ทุกร่างก็ผุดลุกขึ้นมานั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยกเว้น... จากคุณ : HamMostFear - [ 31 ส.ค. 50 10:44:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “สวัสดีครับ คุณแบงค์ใช่มั้ยครับ” เสียงทางทีมงานถามขึ้นขณะที่เขากำลังนั่งเหม่อลอย “ค...ครับ” แบงค์ตอบ ขณะที่ทอดสายตาออกไปนอกกระจกของรถตู้ที่ขึ้นชื่อ “อนันตกาล” เด่นชัด สายตาช่างสอดรู้สอดเห็นของผู้คนปะทะกับสายตาของเขาอย่างเป็นระยะๆ เขาเพิ่งออกจากบ้านไปไม่ถึง 15 นาทีเท่านั้น พร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้งที่ว่าคราวนี้เขาอาจจะ...ไม่ได้กลับมาอีก “รู้สึกอย่างไรบ้างครับคุณแบงค์ ในตอนนี้” ทีมงานที่นั่งอยู่ใกล้ๆยังคงถามเขาไปเรื่อยๆ “ตื่นเต้นครับ” แบงค์ตอบตามตรง “น้องทราบรึเปล่าครับ ว่าน้องกำลังจะไปไหน” “ไม่ทราบครับ” แบงค์ตอบด้วยน้ำเสียงลังเล ทั้งที่เขารู้ดีทีเดียวว่ากำลังจะถูกพาไปไหน ความตายอยู่แค่เอื้อมนี่เอง “เป้าหมายของเราข้างหน้าคือสุสานที่เฮี้ยนที่สุด ติดอันดับ 1 ใน 13 สถานที่สยองของประเทศไทย น้องคงทราบนะครับ ว่าที่ไหน” แน่นอน เขารู้อยู่แล้วว่าต้องเป็น “ที่นั่น” เพราะทางรายการไม่เคยไปถ่ายทำที่อื่นเลยตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ในแต่ละเดือน สุสานแห่งนี้ยิ่งเพิ่มดีกรีความหลอนมากขึ้นทุกที ภาพถ่ายติดวิญญาณมักจะถูกเผยแพร่ตามหน้าหนังสือพิมพ์เจ้าใหญ่ต่างๆ แทบทุกวัน ภาพถ่ายจากสุสาน “อนันตกาล” แห่งนี้นี่แหละ ทั้งที่เป็นสุสานเพิ่งสร้างใหม่ แต่บรรยากาศแห่งความสยองขวัญอบอวลไปทั่วทุกตารางนิ้ว หลังจากที่แสงอาทิตย์แสงสุดท้ายคล้อยดับลง สถานที่แห่งนี้จะเป็น “สถานที่ต้องห้าม” ไปทันที บางที...แค่คิดจะไปที่นั่น กลิ่นคาวเลือดก็ลอยฉุนเข้ามาในจมูกแล้ว แบงค์สบตากับทางทีมงานที่ได้แต่ยิ้มปลอบใจเขา อาจจะรวมไปถึงปลอบใจตัวเองด้วย “กลับไปยังที่ที่คุณอยู่เถอะครับ อีกไม่นานเราจะกลับไปหาคุณแล้ว” คนขับรถร่างใหญ่พูดพร้อมกับสวดมนต์ สักพักกลิ่นประหลาดก็จางหาย...หายไปชนิดที่เรียกว่าไม่เคยมีกลิ่นนี้มาก่อน “เขารู้แล้วครับ คุณแบงค์ ว่าเราจะไปหา เราได้กลิ่นนี้ทุกครั้งที่เราไปเลย ใช่มั้ยอ้น” พี่ทีมงานถามคนขับรถ อาจเพื่อลดบรรยากาศที่ชวนอึดอัดได้บ้าง “ประจำเลยพี่ดี ทุกครั้งที่ผมขับรถคันนี้เลย!” คนขับรถยืนยันอย่างมั่นใจ ทำให้แบงค์นั่งตัวลีบมากขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย “กระบวนการบั่นทอนความกล้าหาญ” แบงค์เรียกมันว่าอย่างงั้น ขณะที่พี่ทีมงานถามคนขับรถถึงเรื่องเฮี้ยนต่างๆ ตั้งแต่อาสาสมัครนั่งขึ้นรถไป จนถึงกลับบ้าน เขาเห็นภาพชนิดที่แทบจะเรียกได้ว่า ยิ่งกว่าชมภาพยนตร์สามมิติซะอีก มันสัมผัสได้ แล้วขนทุกเส้นตามแขนก็พร้อมใจกันลุก ทั้งที่แอร์ค่อนข้างร้อนทีเดียว คุณกลัวผีหรือไม่ คุณเชื่อเรื่องสยองขวัญ อำนาจลี้ลับมากแค่ไหน ทุกสิ่งที่คุณสงสัย เราหาคำตอบให้กับคุณได้ เพียงคุณพกความกล้า แล้วร่วมเดินทางไปกับเรา อนันตกาลลล... “ขอให้นายโชคดีนะ แบงค์” โจอี้อวยพรในใจขณะที่รายการขึ้นไตเติ้ลด้วยน้ำเสียงเอกลักษณ์ของพิธีกรคนเดิม คราวนี้เป็นโอกาสพิเศษ เพราะรายการถ่ายทำแบบ “สด” ไม่ใช่เทปเหมือนอย่างทุกเดือนที่ผ่านมา เดือนที่ 13 ของรายการ ในวันศุกร์ที่13 ทั้ง 13 ชีวิตรวมตัวกันยังสถานที่ที่เฮี้ยนติดอันดับของประเทศไทย ในเวลา13 นาฬิกา...ตอนกลางคืน ทั้งหมดกำลังย่างเท้าเข้าสู่แดนอาถรรพ์ “ดูสิ คราวนี้มันจะเตี๊ยมยังไงกัน” “โถ่! ลุง ดูเอาสนุกๆ น่า ของแบบนี้มันมีบ่อยที่ไหนกัน” ผู้ชมทางบ้านเริ่มออกความคิดเห็น แถบสีแดงเข้มเบื้องล่างหน้าจอเต็มไปด้วยความคิดเห็นของผู้ชมที่ส่งมาทาง SMS ส่วนใหญ่ให้ความเห็นทำนองว่า “ขอไม่มีโฆษณาคั่นเหมือนอย่างช่วงฟุตบอลโลกจะได้ไหม” ทันใดนั้น รายการก็ตัดเข้าสู่โฆษณา ---------------------------------------------------------------------------- ร่างของทั้ง 13 ถูกห่อด้วยผ้าสีขาวที่มีกลิ่นคาวเลือดคค่อนข้างแรง อาสาสมัคร 1 ใน 13 เริ่มส่งเสียงประท้วง “พี่ ไม่มัดตราสังข์ได้มั้ย” “มันเป็นหนึ่งในพิธี น้อง ถ้าน้องอยากเห็นผีน้องก็ต้องทำ” “หนูไม่อยากเห็น ไม่ทำได้รึเปล่า...” อาสาสมัครสาวเริ่มครวญด้วยเสียงสะอื้น ขณะที่หย่อนร่างลงไปในหลุมฝังศพว่างเปล่าอย่างไม่เต็มใจนัก “เดี๋ยวฉีดยาด้วย” ทีมงานสั่งสั้นๆ ขณะที่ช่างร่างเล็กๆไว้หนวดถือเข็มฉีดยา หญิงสาวเริ่มดิ้นอย่างไม่ยินยอม “ฉีดยา...ฉีดอะไรกัน! ” “ยาระงับความตื่นเต้น” “มีด้วยเหรอพี่ ยานี้ ไม่ใช่ยาพิษนะ” หญิงสาวถามเสียงซื่อ ขณะที่ทีมงานพยักหน้า น้ำยาถูกผลักส่งเข้าไปใต้ผิวหนังอย่างไม่เต็มใจนัก หญิงสาวทำตาปรือราวกับได้รับยานอนหลับ ขั้นตอนนี้ไม่ได้ถูกถ่ายทำออกอากาศ แบงค์หลับตา ใบหน้าเปื้อนยิ้มเล็กน้อยขณะที่น้ำยาประหลาดถูกฉีดเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย น่าแปลกที่คราวนี้เขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเลย ---------------------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 50 10:56:40 จากคุณ : HamMostFear - [ 31 ส.ค. 50 10:48:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงครางหึ่งลอยแว่วมาตามลม เสียงพิธีกรพูดอย่างเชื่องช้า ขณะที่กล้องซูมเข้าไปยังอาสาสมัครแต่ละคนที่หน้าซีดราวกับศพก็ไม่ปาน เป็นครั้งแรก ที่ใบหน้าของพิธีกรเปื้อนยิ้ม ขณะที่บรรยายบรรยากาศไปพลางๆ กับพิธีกรสาวสวยหน้าใหม่ที่ทำหน้าหลอนๆ เข้ากันได้ดี เธอใส่ชุดสีขาวเหมือนที่ใช่ในงานศพคนจีน “มันเป็นหนึ่งในพิธีกรรม อีกไม่นานทุกคนจะได้เห็นผีกัน! ” “พี่ ช่วยด้วย...ช่วยด้วย...” เสียงครางดังมาจากอาสาสมัครสาว 1 ใน 13 เสียงนั้นชวนหลอนราวกับเสียงผีเสียเอง “เสียงน้องมิ้นท์ค่ะ ลุงไปดูเถอะ” พิธีกรหญิงกระซิบ ก่อนที่ทำหน้าที่บรรยายบรรยากาศ ตามมาด้วยทวนถึงพิธีกรรมพิสดารให้ผู้ชมได้รับฟัง ในขณะที่ความคิดเห็นที่ส่งมาทาง SMS เริ่มทวีความดุเดือดมากขึ้นทุกที เพราะมันเต็มไปด้วยคำว่า “ฆาตกรรม” ฆาตกรรมออกอากาศ ! ---------------------------------------------------------------------------- พิธีมัดตราสังข์ เป็นพิธียอดฮิตที่เหล่าบรรดารายการ “ล่าท้าผี” ชอบทำกัน โดยเชื่อว่าหลังจากที่ได้ทำแล้ว ผู้ที่ทำจะได้เห็นวิญญาณ หรือสัมผัสถึงความลี้ลับของคลื่นพลังงานที่เรียกว่า ผี ได้ไม่ยากนัก ผ้าที่ห่อร่างคือผ้าขาวที่เคยห่อศพผีตายโหง ! ใครที่ทำพิธีกรรมนี้ ยากนักที่จะไม่เห็นมัน บางคราว รายการก็ให้ท่องคาถาเรียกผีก่อนด้วย จิเก รุนิ เจตะ สิกัง รูปัง นิพานัง นะมะ พะทะ ปถวีธาตุ ทีฆังวา พะจะ สะจะ ชีวัง อุตเตติ แต่สำหรับสถานที่ที่มีชื่อว่า สุสานอนันตกาล ไม่จำเป็นเลยที่จะท่องคาถานี้ เพราะแค่คิดว่าที่นี่มีผี พวกเขาก็จะมาหาทันที ! แสงสีขาวผ่านแวบที่เบื้องหลังพิธีกรสาวอย่างรวดเร็ว ผู้ชมถึงขั้นครางฮือ “มาแล้วๆ” เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังกลบเสียงพิธีกรสาว เธอเริ่มหน้าซีด ขณะที่เหลียวซ้ายแลขวาอย่างลืมตัว “ช่วย...ช่วยด้วย...หายใจ...ไม่...ออก !” “ไม่ไหวแล้ววว !!! ” พิธีกรสาวหวีดร้องราวกับสิ้นสติ ก่อนที่จะวิ่งหายไปจากหน้าจอ...ผีสิง ร่างโปร่งแสงร่างหนึ่งเข้ามายืนแทนที่...กำลังยิ้ม วิญญาณหญิงสาวที่ผู้ชมหลายคนคุ้นหน้ากันดี “ละ...ลุง...นะ...นั่นมัน...คนทะ...ที่ชื่อพะ...พริ้มที่ตะ...ตะ...ตายรึปะ...ปะ” หลานชายถามเสียงตะกุกตุกักกับลุงที่นั่งร่วมชะตากรรมเดียวกัน หลายคนตัดสินใจปิดทีวี แล้วรีบนอนคลุมโปงทันที ! วิญญาณหญิงสาวยังคงยิ้มอยู่ที่เดิม... “พริ้ม !!!” โจอี้แหกปากร้องลั่นอย่างลืมตัว วิญญาณสาวส่งยิ้มให้เขาเพียงช่วงอึดใจก่อนที่หน้าจอผีสิงจะดับวูบ... ตากล้องเป็นลมไปแล้ว ---------------------------------------------------------------------------- “เกมมันจบไปแล้ว จบแค่นี้” ชายร่างเตี้ยหัวล้านใส่ชุดคล้ายชุดพราหมณ์พูดกับอาสาสมัคร 1 ใน 13 หลังจากที่แสงอรุณเริ่มทำหน้าที่ได้ไม่นานนัก ทีมงานทุกคนรีบเก็บข้าวของกลัวบ้านไปก่อนหน้านี้นานแล้ว หลังจากที่พบว่า... อาสาสมัครทั้ง 12 คนที่เหลือ...ตายหมด ! “สิ่งที่พวกนั้นทำมันโหดเหี้ยม ผลตอบแทนที่ได้รับมันคุ้มค่าพอแล้วครับลุง !” แบงค์ตอบอย่างหนักแน่น หลังจากที่ฟื้นจากฤทธิ์ยาสลบชนิดอ่อน “ขอบคุณมากนะครับ ที่ช่วยชีวิตผม” “ก็แกมันหลานชายแท้ๆ ลุงจะไม่ช่วยได้ไงวะ ฮ่าๆ” ลุงโบ้โลโก้ของรายการ อนันตกาล หัวเราะเสียงดังอย่างอารมณ์ดี ขณะที่เดินผ่านแต่ละหลุมศพ เสียงหญ้าแห้งตายส่งเสียงดังกรอบแกรบ แบงค์มองดูคนในหลุมศพเปิดฝา เห็นสีหน้าของคนที่อยู่ในนั้นอย่างชัดเจน ตาเหลือกถลน อ้าปากกว้าง... อาสาสมัครทั้ง 12 คนที่เหลือคือทีมงานของทางรายการนั่นเอง ! แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 50 11:09:53 จากคุณ : HamMostFear - [ 31 ส.ค. 50 10:50:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พริ้มแฟนสาวของแบงค์ถูกฉีดยาพิษเสียชีวิตไปเมื่อ 3 เดือนก่อน ไม่ใช่เพราะโรคหัวใจเหมือนอย่างที่ทางรายการกล่าวอ้าง ทุกๆ 2 เดือน ทางรายการจะมีพิธีมัดตราสังข์ 1 ใน 13 อาสาสมัครจะหมดลมหายใจเพราะยาพิษที่ถูกฉีด (12 คนผู้โชคดีที่เหลือได้รับเพียงยาสลบชนิดอ่อนพอตาปรือเท่านั้น) แต่ข่าวการตายของอาสาสมัครผู้โชคร้ายกลับถูกปิดเงียบทุกครั้ง ยกเว้นเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว พริ้มได้รับคัดเลือกจากทางรายการเพื่อร่วมเป็นส่วนหนึ่งในพิธีมรณะ และเนื่องจากใบหน้าที่งดงามยิ่งกว่านางสาวไทยบางคนก็ทำให้เหล่าผู้ชมหนุ่มๆ ประทับใจได้ไม่ยากนัก แม้ว่าเธอทำหน้าซีดเหมือนกระดาษมากไปหน่อยก็ตาม แต่หลังจากเสร็จสิ้นการถ่ายทำรายการ ทุกคนก็ไม่ได้เห็นใบหน้าอันงดงามของเธออีกเลย เสียงเรียกร้องถึงทางรายการมีมากมายอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทุกคนอยากเห็นหน้าเธอ อยากฟังบทสัมภาษณ์จากปากเธอ ทั้งที่มันเป็นไปไม่ได้ ! เพราะศพของเธอถูกฝังเคียงข้างเหยื่อผู้โชคร้ายรายอื่น วิญญาณของผู้โชคร้ายเหล่านี้คือสิ่งที่ทางรายการต้องการ ไม่นานสุสานอนันตกาลก็ดังกระฉ่อน ! เฮี้ยนติดอันดับ 1 ใน 13 สถานที่ผีสิงของประเทศไทย แต่หลังจากค่ำคืนนี้เป็นต้นไป อนันตกาลก็ถึงคราวรุ่งโรจน์ และร่วงดิ่งลงเหวมากที่สุด “ที่จริงลุงก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพริ้ม แต่ลุงช่วยเธอไว้ไม่ทัน แถมยังพูดเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ด้วย ยิ่งเป็นโลโก้ของรายการ...มันอึดอัดมาก !” “แต่ตอนนี้ลุงก็สบายแล้วนี่” “ใช่ เพราะหลานชายนี่แหละ พอรายการรู้ว่าหลานจะมาร่วมสนุกเท่านั้นล่ะ พวกนั้นตื่นเต้นกันใหญ่” “เขาก็เลยรับผมเป็นอาสาทันทีเลยสิลุง” ลุงโบ้มองหน้าหลานชายด้วยความหนักใจอย่างยิ่ง “แกไม่น่าร่วมเล่นเกมบ้าๆ นี่เลย รู้มั้ย มันทำให้ลุงเป็นคนบาปที่สุด...” “ลุงขอเป็นคนฉีดยาให้ผมเอง” แบงค์พูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด “โลโก้รายการฉีดยาให้อาสาสมัครคนแรกที่เป็นหลานตัวเอง ผมรู้ครับว่าผมไม่ตายแน่ถ้ามีลุง” เข็มฉีดยาทั้ง 12 อันที่เหลือล้วนมีพิษ โลโก้รายการเป็นคนจัดให้ทั้งหมด ! “ลุงถูกจับตามองมาตลอด ที่คัดค้านเรื่องเข็มฉีดยาบ้าๆ นี่ แต่พวกมันทำอะไรลุงไม่ได้ เพราะลุงเป็นสัญลักษณ์ของมันไปแล้ว” ลุงโบ้พูดอย่างขมขื่น “แต่ผมรู้สึกแปลกๆ นะ คราวนี้เห็นมีพิธีกรหญิงด้วย หน้าคุ้นๆ นั่นใช่...” “เธอจัดการใส่ยาพิษให้กับทุกคนที่เหลือตามคำสั่งของลุง แน่นอน ! หลานแบ้วแสนสวยของลุงเองแหละ ที่ช่วยกล่อมให้พวกทีมงานหนุ่มจัดการเรื่องน้ำยาที่เตรียมฉีดไว้ด้วยตัวเอง แล้วพวกมันก็เรียกร้องค่าเสียหายไม่ได้ด้วย” “เพราะนอนตายในหลุมหมดแล้ว ! ” ใช่...การแก้แค้นสิ้นสุดลงแล้ว อนันตกาลจากไปอย่างอนันตกาล ไม่มีวันกลับมาอีกเลย...ตลอดไป ! “แต่คราวนี้ผมเชื่อสนิทเลยว่าผีมีจริง” แบงค์พูดอย่างร่าเริง “เพราะผมเห็นพริ้มอีกครั้ง ตอนที่นอนในหลุมศพนั่น เธอ...จูบผม” “ฝันไปมากกว่ามั้ง” ลุงโบ้พูดพลางหัวเราะชอบใจ “ฝันดีซะด้วย” “ก็คงจริงครับลุง มัน...เหมือนฝันไป ” จากคุณ : HamMostFear - [ 31 ส.ค. 50 10:51:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สนุกดีครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : Raphin - [ 31 ส.ค. 50 13:33:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ใจร้ายที่สุดเนาะ ทำไมต้องฉีดยาฆ่าคนด้วย เลยเป็นการแก้แค้นที่สะใจดี แหะๆ จากคุณ : scottie - [ 3 ก.ย. 50 11:44:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สนุก จากคุณ : GTW - [ 4 ก.ย. 50 07:25:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณนะคะที่แวะมาอ่านและทักทายกัน (ที่ตอบช้าเพราะว่าญาติเข้าโรงพยาบาลน่ะค่ะ) จากคุณ : หนูแฮม (HamMostFear) - [ 15 ก.ย. 50 17:37:41 ]