ตลอดเวลาที่ผ่านมา สำหรับเธอ เราก็คงจะเป็นแค่เพื่อนในห้องคนนึง ที่บ้าๆบอๆ แต่ไม่ค่อยมาพูดคุยกับเธอเท่าไรหรือบางทีก็ชอบทำตัวแปลกๆเวลาอยู่กับเธอ
ไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยทัก ไม่ค่อยมาเล่นด้วยเหมือนชาวบ้านเค้า
มันก็คงเป็นเพราะอะไรบางอย่างที่อยู่ในใจเรา ที่ทำให้ไม่กล้าเข้ามาคุยกับเธอ
เพราะฉะนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมา บทสนทนาระหว่างเราส่วนใหญ่ มันก็จะเป็นเพียงแค่
“การบ้านข้อนี้ทำแบบนี้รึเปล่า เหมือนกันมั๊ย” หรือ
“งานวิชานี้ทำเสร็จหรือยัง...ทำยังไงบ้าง”
นานๆที ถึงจะได้คุยเรื่องสัพเพเหระ ไร้สาระเหมือนชาวบ้านเค้า
แต่ก็นั่นแหละ...คงเป็นเพราะเรามัวแต่ไม่พูด มัวแต่ไม่ยิ้ม เวลาอยู่ใกล้ๆเธอ...แต่รู้มั๊ย ทุกทีที่เราทำตัวแบบนั้น ...
เราก็อดนึกไม่ได้ว่า เธอจะเข้าใจผิด คิดว่าเราไม่ค่อยชอบเธอหรือเปล่า
แต่มันก็บังคับกันไม่ได้ เพราะทุกทีที่เราต้องใกล้กัน ไม่ว่าจะเป็นเวลาที่ทำงาน
หรือเวลาที่ต้องนั่งเข้ากลุ่ม เราก็มักจะ...เออ...เรียกว่ายังไงดีล่ะ.... “เขิน”
ไม่รู้ว่าคำนี้จะใช้ได้มั๊ย สำหรับความรู้สึกนี้...
แต่สำหรับเรามันคืออาการพูดไม่ออกบอกไม่ถูก จะยิ้มดี ไม่ยิ้มดี...

ว่าแต่...เคยได้ยินคำพูดที่ว่า “บางที ความเฉยชา ก็อาจจะเป็นแค่เพียงเกราะป้องกันตัว” รึเปล่าล่ะ
สำหรับเรา ก็คงจะเป็นเพราะแค่นั้นเอง แค่อยากป้องกันตัวจากความรู้สึกตัวเอง
ไม่อยากให้เธอรู้...ว่ารู้สึกยังไง
แต่เธอจะรู้มั๊ย...คนเฉยชาคนนี้ แอบยิ้มทุกครั้งที่เห็นเธอยิ้ม เวลาคุยหยอกล้อกับเพื่อน ทุกครั้งที่ได้เห็นเธอหัวเราะแบบนั้น...โอ้...นี่ละ รางวัลของชีวิตอีก 1 วัน ...
หรือบางครั้งที่เธอโดนเพื่อนๆแกล้ง บางทีเราก็อยากจะบอกว่า  “หยุดเถอะ”
แต่ก็ไม่รู้ว่าอะไรมันถ่วงปากเอาไว้ให้ได้แต่นั่งมองเฉยๆ แล้วทำหน้าเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระ...
ทั้งๆที่จริงๆแล้วรู้สึกเป็นห่วงอยู่กลายๆ...แต่คิดว่าถ้าทำอะไรออกไปแล้ว มันคงจะดูไม่ดี....

แล้วเธอรู้บ้างไหม ทุกๆครั้งที่เราได้คุยกัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร แม้ว่าส่วนใหญ่
มันจะเป็นเกี่ยวกับวิชาการ หรือการเรียนมากไปหน่อย แต่เราก็รู้สึกดี จนเหมือนไม่อยากให้ช่วงเวลาเหล่านั้นมันผ่านไป
ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะ เพราะเรื่องที่คุยมันก็เครียดๆทั้งนั้น...แต่เราก็ดีใจที่ได้คุยกับเธอ
แม้จะเป็นเพียงบทสนทนาสั้นๆเรื่องงานก็เถอะ
เหมือนกับว่าถ้าเรามาโรงเรียนทั้งวัน...เพื่อรอให้เธอพูดกับเราซัก 10 นาทีต่อวัน...
แค่นั้น เราก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่า

รู้หรือเปล่า หลายๆครั้งที่เรามีโอกาสได้เดินด้วยกันสองคนบนทางเดินเงียบๆ...
ในใจมันก็มักจะพูดว่า
“บอกเธอไปเลยสิ ไม่เห็นจะเสียหายอะไร”

แต่แล้วความรู้สึกมันก็ถูกห้ามไว้ด้วยความจริงที่ว่าเธอมีคนที่เธอรักอยู่แล้ว
ถ้าหากบอกออกไป คนที่จะลำบากใจ นอกจากเธอแล้ว คนที่เธอรักก็ต้องลำบากใจไปด้วย ...
เพราะฉะนั้น เราก็ควรเก็บความลำบากใจที่สร้างขึ้นไว้ที่ตัวเองคนเดียวดีกว่า...
บางทีเห็นเธอกับคนนั้นอยู่ด้วยกัน
...ความรู้สึกมันก็...อืมม์..นะ..ไม่บรรยายดีกว่า...

แต่ก็ต้องยิ้มให้เศร้าๆ...เพราะเมื่อเธอเลือกให้เค้าได้ดูแลหัวใจเธอ
มันก็แสดงว่าเค้าสามารถทำหน้าที่ได้อย่างเต็มที่ และ“เค้า” ก็คือคนที่ทำให้เธอมีความสุขไม่ใช่ “เรา” เพราะฉะนั้น ถ้าหากเราจะต้องเลือกระหว่างความสุขของเธอกับความสุขของเรา...
เราก็คงต้องนั่งเงียบๆต่อไปอยู่ตรงนี้ แล้วยิ้มรับให้กับความจริงนั้น

อยากบอกกับเธอว่า ทั้งหมดที่เขียนมานั้นเราไม่ได้ต้องการ หรืออย่างร้องขออะไร
แต่สิ่งเดียวที่เราจะได้จากการเขียนสิ่งเหล่านี้คือ ได้ระบายความรู้สึกทั้งหมดที่เรา...
เก็บไว้ให้มานานตั้งแต่วันที่เราได้รู้จักเธอ

อยากขอบคุณที่เธอทำให้เรายิ้มมากเป็นสองเท่า หัวเราะมากเป็นสองเท่า มีความสุขมากเป็นสองเท่า แค่เพียงการกระทำเล็กๆของเธอแค่นั้น
และอยากให้รู้ว่าสำหรับเรา เธอเป็นคนที่น่ารักมากที่สุด...ที่ใครหลายๆคนใฝ่ฝัน
และเรา...ก็คงเป็นแค่หนึ่งในคนเหล่านั้นเท่านั้นเอง

ขอบคุณที่อ่านที่เราบ่นมานานตั้งแต่เริ่มจรดแป้นพิมพ์ จนใกล้จะสุดกระดาษ
ทั้งๆที่ความจริงตอนแรกเราแค่ต้องการจะเขียนคำสั้นๆสามคำส่งให้เท่านั้น....
แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมมันพิมพ์ยากเย็นไอ้คำว่า “เรารักเธอ” เนี่ย!

-------------------------------------------------
มันเป็นบทความที่เราเขียนให้คนๆนึง...
แต่คิดว่าเค้าคงไม่รู้ว่าเราเขียนให้(ซึ่งก็ดีแล้ว)
ปัจจุบันนี้ เราก็ไม่ได้ชอบเค้าแล้วนะคะ(เพราะยังไงเค้าก็คง TwT....) แต่อยากรู้ว่า ไอ้บทความที่มันเขียนพร่ำๆ เพ้อๆ เนี่ย...มันจะโดนใจใครมากน้อยเพียงไร

ขอบคุณสำหรับทุกๆคำวิจารณ์นะคะ

แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 50 20:29:31