มาจะกล่าวบทไป
ถึงนาง นาตาลี ในไพรสัณฑ์
เป็นหัวหน้า นางไม้ ในดอยนั้น
ปกปักษ์ ไพรวัน ก็นานมา

รูปร่าง สะโอดองค์ อ้อนแอ้น
แต่นางนุช สุดแสน ดุหนักหนา
ดวงตา แดงกล่ำ ดั่งโกรธา
ทีท่า ดุดัน น่ากลัว

เหล่านางไม้ เทพา อารักษ์
ต่างมี ใจภักดิ์ มีใช่ชั่ว
เพราะนางมี เมตตาธรรม ประจำตัว
จึงมีสุข ถ้วนทั่ว ทั้งดอยมาร

เพราะผลกรรม ทำไว้ จึงก่อเกิด
วันนี้จิต ใจเปิด เตลิดซ่าน
นางคิดอยาก ปลดเปลื้อง เคืองรำคาญ
ไปเดินเล่น ไพรสาณฑ์ จะเป็นไร

นางก็เดิน เพลินเพลิน เห็นชายหนุ่ม
จิตใจให้ ร้อนรุ่ม ตะลึงไหล
เห็นชายหนุ่ม บนม้า อาชาไนย
ช่างรูปงาม จับใจ เสียเหลือเกิน

หากได้เป็น สามี จะดีนัก
เอหรือเป็น เทพารักษ์ ในเขาเขิน
หรือจุติ จากสวรรค์ ถูกอัญเชิญ
น่าสรรเสริญ กว่าใคร ในไตรภพ

จะลองเล็ง ญาณดู ให้รู้แน่
นางก็เห็น จริงแท้ ต้นจนจบ
เขาก็คือ เจ้าป่า มาออกรบ
แต่ประสบ เคราะห์กรรม นำพา

มาอยู่ ณ ในที่ มิตินี้
ร้อยวัน พันปี ชีวิตข้า
มิเคยเห็น มนุษย์ไหน รอดชีวา
ต้องตายห่า อยู่ที่ มิตินี้

เหตุไฉน มนุษย์นี้ จึงอยู่คง
นางจึงเล็ง ญาณลง ไปตรงที่
โอเขาคือ ตำนาน เมื่อแสนปี
ตำราดี ทำนายไว้ ไม่ผิดเลย

บุคคล ผู้ครอง เหล็กไหลกล้า
ขี่อาชา หลงมา ดูผ่าเผย
หากได้เป็น สามี จะดีเอย
ใครได้เชย เป็นสุข ทุกเวลา

แต่ระวัง กรรมใหญ่ จะได้พราก
ต้องจำจาก กันไป ไกลหนักหนา
ยามสุข หลงไหล ไม่ลืมตา
ยามทุกข์ ชีวา จะจาบัลย์

เป็นคู่รัก ต่างภพ ต่างมิติ
อย่าได้ริ ร่วมโลก จะโศกศัลย์
นางพินิจ หนุ่มน้อย จิตใจนั้น
ก็ไหวหวั่น ศรรัก เข้าปักใจ

นางจึงเสก คาถา มหามนต์
เข้าดล จ้าวป่า ให้หลับไหล
แล้วลักจ้าว ไพรสาณฑ์ ชาญชัย
เข้าไปใน ถ้ำทอง ผ่องฤดี

นางก็เสก ถ้ำทอง เป็นห้องหับ
ประดับทอง แวววับ ไปทุกที่
มีเตียงนอน มุ้งม่าน โปรยมาลี
โต๊ะสำรับ ประดับเทียน จัดเตรียมไว้

ครั้นนางวาง จ้าวป่าลง ตรงเตียงนอน
ดวงสมร โลมเล้า เข้าใกล้
จ้าวป่า ฟื้นขึ้น ในทันใด
เห็นสตรี ลูบไล้ อยู่ไปมา
--------------------------------------------------
เมื่อนั้น
ธฤติ เห็นอนงค์ อยู่ตรงหน้า
ก็ถามไถ่ นวลอนงค์ ที่สงกา
ว่าตัวข้า มานี่ ได้อย่างไร

ตัวข้านั้น จะไป ยังเมืองเหมือง
ไปปลดเปลื้อง เรื่องราว แก้ไข
เพราะมิตรชั่ว ทรยศ เสียหมดใจ
จะกลับไป ชำระ ให้หมดความ
-------------------------------------------
บัดนั้น
นาตาลี ไม่ฟัง ที่ไต่ถาม
ก็จุมพิต โจมจู่ ด้วยวู่วาม
นางตบแล้ว จูบตาม ความเร่าร้อน
--------------------------------------------
เมื่อนั้น
ธฤติ ขัดใจ ดวงสมร
คิดถึงเมีย ร้อยหก บังอร
จะลุกจาก เตียงนอน หนีไป

แต่ด้วย เดชะ ฤทธีนาง
พยายาม หนีห่าง ก็มิได้
นางฉีกผ้า ขาดเล่น เห็นข้างใน
ชิวหาไล้ โลมลูบ กายา

ต้นไม้ อ่อนโน้ม ถูกโลมเล้า
ก็ลุกขึ้น ทายท้า เวหา
เจ้านกน้อย ลอยทะลุ เมฆา
คลื่นคลั่ง โถมมา โถมไป

เรือเลื่อน เคลื่อนถ้ำ น้ำกระฉอก
คลื่นระลอก ดินเขยื้อน สะเทือนไหว
ฟ้าคำรณ ฝนมา เป็นห่าใหญ่
สายฟ้า เกี่ยวไขว้ กันไปมา

ไฟป่า โหมพัด ให้ร้อนเร่า
ยอดเขา ดำไหม้ ด้วยไฟกล้า
ฟ้าเปิด เกิดแสง สุริยา
น้ำค้าง ยอดหญ้า และใบบัว

ภูเขาไฟ ปะทุ อยู่หลายครั้ง
ทะเลคลั่ง ไม่หมดซา เห็นฟ้ารั่ว
กลมเกลียว เกี่ยวกัน พันพัว
หลงไหล เมามัว ในความร้อน

ลืมสิ้น ลืมคน บนดอยมาร
ลืมร้อยหก เยาวมาลย์ ดวงสมร
ลืมมิตร ศัตรู คู่กร
ไม่อาลัย อาวรณ์ อะไรแล้ว

ตัวเปล่า เล่าเปลือย เกี่ยวกันกลม
สุขสม กับน้อง นางแก้ว
ครั้นมีแรง แข็งขึ้น ก็มิแคล้ว
ก็เพริศแพร้ว ลีลา กันอีกครั้ง

เสพรัก สุขล้น จนสลบ
นาตาลี นอนซบ แผ่นหลัง
สุขเอ๋ย สุขหนอ ประดุจดัง
ที่เคยหวัง เอาไว้ แต่ก่อนมา

จะมิยอม ให้สามี หนีไปไหน
ปรนนิบัติ รับใช้ ตลอดหนา
ป้อนข้าว ป้อนน้ำ ป้อนยา
ให้มีแรง รักข้า ต่อไป

โอ้แผ่นหลัง ช่างแข็ง เป็นแผ่นหลัง
กลิ่นกายท่าน นั้นยัง ยั่วข้าได้
หน้าอกท้อง เป็นมัด เข้ามัดใจ
หน้าตา ท่านไซร้ ช่างหล่อนัก

ขาแขน กายา กำยำ
นางดื่มด่ำ ความงาม สมานสมัคร
นางโลมลูบ จูบตาม ด้วยความรัก
ขักกัก จ้าวป่า ในถ้ำทอง