ผมไม่แน่ใจว่ามันเป็นเรื่องสั้นหรือความเรียงยังไงมันมาจากความรู้สึกของผมครับลองอ่านกันดู

"ไปหาความทรงจำ"

วันนี้เป็นอีกวันที่ข้าพเจ้าไม่อยากอยู่บ้าน ที่ข้าพเจ้าอยากออกนอกบ้านเพราะรู้สึกผูกพันกับสถานที่บางสถานที่ซึ่งข้าพเจ้ามีความทรงจำเอาไว้ที่นั่น สถานที่ที่จะไป ก็มักจะเป็นสถานที่เดิมๆ โดยส่วนตัวข้าพเจ้าไม่ชอบความพลุกพล่านของละแวกสยามหรือทองหล่อ ที่เหล่านั้นมักเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย แต่ถ้าเรามีอะไรที่เรียกว่าความทรงจำเช่น คุณเคยทานข้าวร้านประจำกับแฟนคุณที่สยาม หรือแม้แต่เดินสวนกับคนที่คุณคิดว่าเป็นรักแรกพบ นั่นแหละที่จะทำให้คุณอยากไปที่สถานที่นั้นอีกหรืออาจจะไม่อยากกลับไปเหยียบเลยก็ได้ ข้าพเจ้าก็มีความทรงจำทำนองนี้เหมือนกัน มันนานมาแล้ว ข้าพเจ้าได้ไปจีบผู้หญิงคนหนึ่งเข้า เธอสวย สูง หน้าเหมือนฝรั่งและข้าพเจ้าคิดว่าเธอเป็นความรักของข้าพเจ้า ในช่วงเริ่มจีบใหม่ๆนั้นข้าพเจ้าจะนัดเธอทุกวันศุกร์หลังเลิกงานเพื่อไปสยามกัน เธอจะนั่งรถไฟฟ้ามาเจอข้าพเจ้าที่สยาม ส่วนข้าพเจ้าก็ห้อรถมาจากที่ทำงานแถวชานเมืองเพื่อมารอเธอ มันช่างเป็นเวลาที่มีความสุขจริงๆเวลาเห็นเธอเดินลงมาจากบันไดที่สถานีรถไฟฟ้า ข้าพเจ้าจะรอเธออยู่ตรงนั้น ข้าพเจ้ายังจำได้เราสองคนเคยไปยืนอ่านนิทานเล่นๆกันในร้าน Kinokuniya ข้าพเจ้าจะเป็นผู้ถือหนังสือแล้วพลิกไปเรื่อยๆเราสองคนหัวเราะกันสนุกสนาน ข้าพเจ้าจำได้แม้กระทั่งเธอเคยเล่นกับข้าพเจ้าด้วยการตบหลังที่หน้าโชว์รูมเฟอรารี่ ข้าพเจ้าจึงผลักเธอกลับ หรือเราสองคนนั่งทานข้าวกันที่ร้าน vanilla อะไรซักอย่าง ข้าพเจ้ายังจำอาหารมื้อนั้นได้ เครปแฮมชีส หัวหอมทอด ซีซาร์สลัด และสปาเกตตี้อะไรซักอย่าง มันเป็นช่วงเวลาที่หาความสุขอื่นมาเทียบได้ยาก ความทรงจำดังกล่าวล้วนเกิดที่ห้างนี้ทั้งสิ้น และเมื่อเวลาที่จะกลับข้าพเจ้าจะต้องขับรถไปส่งเธอที่สีลมและเราต้องเดินมาจากห้างนั้นเพื่อมาเอารถที่ข้าพเจ้าจอดไว้ที่ศูนย์หนังสือ ข้าพเจ้าจะเดินไปช้าๆ สูบบุหรี่สบายๆ ให้เธอเดินนำหน้า ทั้งหมดเป็นความทรงจำที่ดีที่ข้าพเจ้าจะไม่มีวันลืม ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและในไม่ถึงหนึ่งเดือนมันก็จบ ข้าพเจ้าคิดว่าข้าพเจ้าคงไม่เหมาะกับเธอ ซึ่งเธอก็คงคิดเช่นนั้นเช่นกัน ที่ข้าพเจ้าเล่ามาซะยาวเพื่อจะสื่อให้เห็นว่า ในทุกสถานที่ที่ข้าพเจ้าไปและมีประสบการณ์ที่ดีๆ มันมีความทรงจำเกี่ยวข้องอยู่ด้วย

วันนี้ข้าพเจ้าจะไปหาความทรงจำ ที่ไหนเดี๋ยวท่านจะรู้เอง สำหรับการเดินทางของข้าพเจ้านั้นในวันที่มีเงินเต็มกระเป๋า สิ่งที่ตามมาก็คือน้ำมันเต็มถัง ข้าพเจ้าพร้อมที่จะไปทุกที่ บ่อยครั้งที่ข้าพเจ้ามักจะเตลิดขับรถคนเดียวไปนั่งเล่นริมน้ำเจ้าพระยาที่อยุธยา หรือเมืองนนท์ บางคราข้าพเจ้าอยากได้รับรสเมา การขับรถไปจอดริมน้ำเดินไปริมตลิ่ง นั่งจิบเบียร์หรือยาดองแล้วแต่ความอยาก ก้นที่สัมผัสผืนหญ้า เหล้าที่เข้าปาก ดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า และสายลมอ่อนๆพัดผ่านมาเบาๆ มองชีวิตผู้คนริมน้ำ ทุกสิ่งทุกอย่างผสมผสานกันอย่างลงตัว มันเป็นความสุขที่หาไม่ได้เลยในกรุงเทพ ข้าพเจ้าอาจเป็นคนแปลกประหลาดกว่าชาวบ้าน ข้าพเจ้าไม่ชอบแสงสี ไม่ชอบดนตรีอึกทึก ข้าพเจ้าชอบบรรยากาศแบบที่กล่าวมามากกว่าแล้วนั่งคุยกับใจตนเองมันเป็นความสุขของข้าพเจ้า...................... กลับมาในเรื่องของวันนี้ต่อข้าพเจ้ามีเงินไม่มากนักและที่สำคัญข้าพเจ้าไม่อยากขับรถ จึงเลือกนั่งรถเมล์แทน ข้าพเจ้าออกจากบ้านห้าโมงเย็น นั่งรอรถเมล์เกือบครึ่งชั่วโมงถึงจะมา บนรถเมล์ข้าพเจ้าจะได้เห็นชีวิตของผู้คนมากมายทุกคนล้วนเป็นสิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้านั่งรถเมล์โดยไม่เบื่อ นู่น ที่พึ่งขึ้นมาจากหน้าโรงพยาบาลเขาป่วยหรือเขามาเยี่ยมไข้? เด็กนักเรียนที่นั่งเยื้องข้าพเจ้ากำลังจะกลับบ้านหรือไปเที่ยว? ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงหน้าตาดูหงอยเหงาชอบกลใครทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจ ? เหล่านั้นมันเป็นความฟุ้งซ่านของข้าพเจ้าและทำให้นั่งรถเมล์ไม่เบื่อ รถเมล์สายที่ข้าพเจ้านั่งมันไปไม่ถึงที่ที่จะไป ข้าพเจ้าจึงลงก่อนแถวราชดำเนินเดินผ่านวังปารุศก์ ตรงไปเรื่อยๆก็จะถึงแยกสี่เสา เยื้องกันนั้นเป็นหอสมุดแห่งชาติ ข้าพเจ้ามีความทรงจำที่นั่นมากเหมือนกันไว้ถ้ามีโอกาสจะเขียนถึงอีก ข้าพเจ้าเลี้ยวซ้ายสู่ถนนสามเสน มุ่งตรงสู่บางลำภู ข้าพเจ้าชอบเดินเพราะมันทำให้ข้าพเจ้าได้สัมผัสถึงชีวิตผู้คนอย่างแท้จริง เราได้ยินเสียง ได้กลิ่น ได้ความรู้สึก ต่างกับที่คุณนั่งรถคุณเพียงมองผ่านกระจกหาได้สัมผัสถึงความรู้สึกไม่ ข้าพเจ้าเดินไปเรื่อยๆสบายๆไม่รีบร้อน ผู้คนเริ่มพลุกพล่านแถวเทเวศก์ แต่ข้าพเจ้าไม่รำคาญเหมือนกับผู้คนที่พลุกพล่านในศูนย์การค้าหรือตามที่เที่ยวกลางคืน ข้าพเจ้ามีความคิดเห็นส่วนตัวว่าคนที่เดินตามท้องถนนจับจ่ายซื้อของ หรือ พ่อค้า แม่ค้า คนขายลอตตเตอรี่ หรือแม้แต่ขอทาน ดูมีชีวิตชีวามากกว่า ตอนนั้นทุ่มกว่าแล้ว ทำให้อากาศเย็นสบาย เดินไปเรื่อยๆ ผู้คนเริ่มบางตาลง ระหว่างทางมีห้องแถวยาวไปตลอด ข้าพเจ้าชอบดูชีวิตผู้คนในนั้น เราจะได้เห็นครอบครัวที่อบอุ่นญาติผู้น้องร่วมวงกินอาหารหรือดูทีวีกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา สุขใดหรือจะเย็นเท่าครอบครัวอบอุ่น ตรงกันข้ามบางห้องข้าพเจ้าเห็นชายชรานั่งหงอยเหงาเฝ้าร้านอย่างเดียวดาย คนแก่ที่ถูกลูกหลานทิ้งทำให้ข้าเจ้าเศร้า ภาพเหล่านี้ท่านจะไม่สามารถเห็นได้เลยถ้าท่านไม่เดิน เดินต่อไปผ่านวัดเอี่ยมวรนุช (ก๋วยเตี๋ยวข้างวัดอร่อยมาก) บนฟุตบาทมีร้านอาหารขายประปราย ข้าพเจ้าเห็นคู่หนุ่มสาวนั่งทานก๋วยเตี๋ยวกันอย่างเอร็ดอร่อย จากสีหน้าและแววตาทั้งคู่ดูมีความสุขมาก มันเป็นภาพที่แตกต่างกันกับเมื่ออาทิตย์ก่อนข้าพเจ้าไปธุระแถวซอยคอนแวนต์ แล้วเห็นหนุ่มสาวนั่งจิบไวน์กันใต้แสงเทียนในร้านอาหารหรู ข้าพเจ้าชอบภาพคู่หนุ่มสาวที่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันมากกว่า มันดูมีความจริงใจ น่ารักแฝงอยู่ ไม่มีการแสแสร้งใดๆทั้งสิ้น ค่าของความรักไม่ได้ขึ้นกับความแพงของของกำนัลที่ซื้อให้หรืออาหารที่ไปกินด้วยกัน แต่มันต้องเกิดจากความจริงใจทั้งสิ้น ดั่งเช่นหนุ่มสาวคู่ที่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวนี้ ถึงแม้เขาอาจไม่มีเงินไปทานข้าวตามร้านแพงๆหรูๆ แต่การได้ใช้เวลากับคนที่รักไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ตาม และให้ความจริงใจไม่แสแสร้งกันเหล่านี้ไม่ใช่ความสุขเหรอ (ถ้าคุณเคยมีรักคุณจะเข้าใจ) ร่ายยาวมาซะนานเดินมาเรื่อยๆถึงสี่แยกบางลำภู ถ้าเลี้ยวขวาก็จะนำข้าพเจ้าไปสู่ความทรงจำอีก ทั้งที่พระอาทิตย์ และท่าพระจันทร์ ข้าพเจ้าเคยมีคนรักที่นั่น ซึ่งคงจะได้เขียนถึงในเร็ววันนี้ ข้าพเจ้าเดินตรงไปเรื่อยๆผ่านซอยรามบุตรี ไปเรื่อยๆก็จะถึงถนนข้าวสาร ความทรงจำของข้าพเจ้าอยู่แถวนี้ แต่หาใช่พับ บาร์ต่างๆไม่ซึ่งข้าพเจ้าไม่ชอบอยู่แล้ว แต่มันซุกอยู่ในตรอกทางซ้ายมือ ของถนนข้าวสาร สตาร์บัคนั่นเอง สตาร์บัคสาขานี้เป็นความทรงจำของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าไม่ได้เป็นขาประจำสตาร์บัค ข้าพเจ้าคิดว่ามันเป็นค่านิยมของคนเมืองมากกว่า แต่ข้าพเจ้าชอบสตาร์บัคสาขานี้มาก ด้วยตึกที่คล้ายบ้านแฝงอยู่ในตรอกตัดความวุ่นวายจากถนนข้าวสารภายนอกได้พอสมควร อีกทั้งถ้าความจำของข้าพเจ้าไม่ผิดเพี้ยนรู้สึกว่าที่นี่เคยเป็นบ้านของเจ้านายพระองค์หนึ่งอีกด้วย บรรยากาศภายในจึงสวยขรึมเก่าแก่โบราณสมใจข้าพเจ้านักหนา อีกทั้งยังมีขนาดไม่ใหญ่เกินไปทำให้ดูอบอุ่น หลังจาได้กาแฟแก้วโปรดแล้วก็มานั่งยังโต๊ะประจำด้านที่ติดหน้าต่าง โต๊ะตัวนี้มีความทรงจำกับข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเคยมาทานกาแฟบ่อยหนกับผู้หญิงที่ข้าพเจ้ารู้สึกดีด้วย มันเป็นช่วงเวลาที่ดีและน่าจดจำ แต่เมื่อเวลาผ่านไปทุกอย่างก็จบและจบที่เก้าอี้ตัวนี้ ซึ่งตอนนี้ข้าพเจ้าได้มานั่งที่นี่และระลึกถึงความทรงจำที่ดีมันเป็นความรู้สึกที่ดีทีเดียว ขณะที่ข้าพเจ้าจิบกาแฟแกล้มความทรงจำอยู่นั้น สายตาข้าพเจ้าเหลือบไปเห็นเธอคนนั้นที่เป็นความทรงจำของข้าพเจ้า เดินถือถ้วยกาแฟเดินมาที่โต๊ะข้าพเจ้า ข้าพเจ้าทำไรไม่ถูก เธอเดินเข้ามานั่งตรงเก้าอี้หน้าข้าพเจ้าแล้วพูดว่า “หวัดดีมาคนเดียวเหรอ” ข้าพเจ้ายิ้มแทนคำตอบแล้วถามกลับไป “คุณมาคนเดียวเหรอ หรือนัดกับใครเอาไว้” เธอตอบด้วยน้ำเสียงน่ารักเหมือนครั้งที่คบกันว่า “เรามีนัดกับความทรงจำที่นี่” ณ นาทีนั้นข้าพเจ้าอึ้ง