ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1 องค์ชายรองแห่งอาณาจักรหริมกรผู้ฟื้นตื่น ในความสลัวมัว พอจะมองเห็นใบหน้านองน้ำตาของเด็กชายได้อย่างเลือนราง เด็กน้อยพยายามยื่นมือซึ่งเต็มไปด้วยเลือดมาหาข้า ขณะที่ข้าเองก็พยายามคลานไปหาเด็กคนนั้นเช่นกัน แต่แล้วชั่วขณะที่มือของข้ากำลังจะแตะถูกมือน้อยๆ นั้น เสียงเย็นชาของชายผู้หนึ่งก็ดังขึ้นที่กลางอากาศเหนือศีรษะของข้าว่า “ทรมานหรือ ? งั้นก็ ตายเสียเถอะ !” กระบี่เล่มหนึ่งแทงเข้าสู่ร่างของเด็กชาย เลือดของเด็กน้อยกระเซ็นมาต้องใบหน้าข้า แววตาของเด็กน้อยซึ่งมองมาที่ข้าช่างเศร้าสร้อยถึงเพียงนั้น ข้ารู้สึกได้กระทั่งว่ามือของเด็กน้อยค่อยๆ เย็นลง...เย็นลง ชั่วเวลานี้ทุกสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาข้าเริ่มสลัวมัวอีกครั้ง จนมองเห็นเงาร่างของชายหนุ่มผมเงินค่อยๆ ก้าวห่างจากข้าไปแต่เพียงเลือนราง ...... “ว้ากกกกก !!” เสียงร้องลั่นดังมาจากชายหนุ่มผู้นอนอยู่บนเตียงที่ดีดตัวลุกพรวดขึ้นนั่งอย่างกะทันหัน เรียกสายตาของสาวใช้ทั้งสามนางในห้องให้หันไปมองในทันที ครั้นเห็นชัดตาว่าเกิดอะไรขึ้น แววตกใจสุดขีดก็ผุดขึ้นในดวงตาทั้งสามคู่ สาวใช้ที่มือถืออ่างน้ำนางหนึ่งเผลอคลายมือจนอ่างร่วงตกลงกระทบพื้นเสียงดังก้อง ชายหนุ่มหันขวับไปทางต้นเสียงทันที ก็พบกับสีหน้าตื่นตะลึงของสาวใช้ทั้งสามนาง “โอ๋ ?” ชายหนุ่มอุทานพลางจ้องตอบไปอย่างฉงน ก่อนจะละสายตาจากสาวใช้ที่กำลังตื่นตกใจทั้งสามนางกวาดมองไปรอบกาย แล้วจึงพบว่าตัวเขากำลังอยู่ในห้องซึ่งใหญ่โตหรูหราเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มขยับปากทำท่าจะพูดอะไรออกมา ทว่าถูกเสียงกรีดร้องแหลมของเหล่าสาวใช้ดังขัดขึ้นเสียก่อน “องค์ชายรอง ! องค์ชายรองฟื้นแล้ว ! เร็ว...รีบไปตามหมอหลวงมาเร็วเข้า !” “โอ๋ ?” ชายหนุ่มอุทานอย่างนึกกังขา ...พวกนางพูดถึงใครกัน ? พูดถึงข้าหรือ ?... ในสมองของชายหนุ่มมีแต่ความว่างเปล่า เขาหันไปมองทุกอย่างรอบด้านที่ไม่คุ้นตาเลยสักนิดอีกครั้ง ห้องนี้ดูแล้วกว้างประมาณ 50 ผิง(6)  ด้านหน้ามีโต๊ะหินอ่อนแบบที่หาได้ยากยิ่ง มีโต๊ะอ่านหนังสือวางอยู่ชิดริมหน้าต่าง ด้านข้างโต๊ะคือตู้หนังสือซึ่งมีหนังสืออัดอยู่เต็ม บนตู้วางขวดเล็กขวดน้อยและสมุนไพรหน้าตาประหลาดๆ  ชายหนุ่มไม่ว่างจะเดินไปสำรวจดูรายละเอียดเหล่านั้น จึงเบนสายตามามองบรรดาสาวใช้ที่ต่างก็มีทีท่ายินดีปรีดาเป็นที่สุด แล้วในใจก็เต็มไปด้วยความกังขา หรือข้าจะเป็นองค์ชายรองที่พวกนางว่า ?...เดี๋ยวก่อน...ทำไมข้าถึงมานอนอยู่ที่นี่ได้ ? ที่นี่คือที่ไหน ? แล้ว...ข้าคือใคร ? นอกจากภาพความฝันนั้นแล้ว ในสมองของเขามีแต่ความว่างเปล่า... ระหว่างที่กำลังพยายามคิดทบทวนความจำ ก็มีเสียงละล่ำละลักดังมาจากประตูดึงความสนใจของชายหนุ่มให้ละจากภวังค์ความคิดและหันไปมอง ภาพที่ปรากฏแก่สายตาคือสตรีนางหนึ่งซึ่งเห็นได้ชัดว่ากินอยู่อย่างอุดมสมบูรณ์จนเกินไปแล่นถลาผ่านประตูตรงเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าปรีดาปราโมทย์ แขนอวบอ้วนทั้งสองของนางอ้าออกกว้างด้วยท่าเตรียมโผเข้ามากอดเขาเต็มที่ “ท่านชาย...ท่านชายเพคะ...!” ชายหนุ่มขนลุกเกรียว เท้าขยับดีดผึงยันเข้าใส่หน้านางเต็มรักทันควันโดยสัญชาตญาณ ส่งผลให้ใบหน้าอุดมไปด้วยไขมันของนางบุ๋มลงไปตามแรงเท้าทันที ก่อนจะร้องถามเสียงห้วน “เจ้าเป็นใคร ?” ...ถ้าหญิงอ้วนนางนี้บอกว่าเป็นภรรยาข้าละก็ ข้าจะไปตายเดี๋ยวนี้ !... “ท่านชาย...ท่านชายหมิงหลุน นี่ท่านชาย...นี่ท่านชายลืมข้าแล้วหรือเพคะ ?” หญิงวัยกลางคนมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตางุนงงขณะที่น้ำตาไหลพรากๆ ดั่งฟ้ารั่ว “ข้าคือ...ข้าคือมะ...แม่นมของท่านชายหมิงหลุนไงเพคะ ! ท่านทานน้ำนมของข้ามาจนเติบใหญ่แท้ๆ...ฮือๆ พอประชวรเข้าหน่อย ก็จำข้าไม่ได้เสียแล้ว...” แป้งหนาเตอะที่พอกอยู่บนใบหน้าของนางถูกน้ำตาชะล้างกลายเป็นร่องคูน้ำบนใบหน้าไปในบัดดล “แม่นมหรือ ?” ...อาชีพนี้เหมาะกับนางจริงๆ นั่นล่ะ... หมิงหลุนคิดในใจขณะชักเท้ากลับ ทว่ายังไม่ทันได้กล่าวอะไรต่อ ก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อนด้วยเสียงบอกความสูงวัยที่ดังมาจากด้านนอกประตูพร้อมกับเสียงประหลาดๆ ดัง “แสกๆ” “ท่านชาย...ท่านชาย...ท่านฟื้นแล้วหรือพระเจ้าค่ะ ?” ...หมอหลวงหรือ ?... หมิงหลุนออกจะนึกประหลาดใจว่าทำไมถึงมีเสียง “แสกๆ” ดังมาด้วย จึงหันไปดูอย่างอดไม่ได้ ในจังหวะที่หมิงหลุนหันไปมอง ได้มีงูยักษ์ตัวหนึ่งโผล่พรวดขึ้นที่ประตูห้องอย่างกะทันหัน เกล็ดสีขาวล้วนตลอดตัวของมันสะท้อนแสงเป็นประกายเย็นยะเยียบ ลิ้นสีแดงฉานแลบแปลบปลาบไม่ได้หยุด ! “ว้ากกกก !! ปิศาจจจจจ !” หมิงหลุนแผดร้องโหยหวนพร้อมกับถอยกรูดๆ ไปซุกอยู่ที่มุมหนึ่งของเตียงทันควัน “เอ๊ะ ?” ทุกคนตกตะลึงตาค้าง ก่อนจะหันไปมองหน้ากันอย่างงุนงง ...นี่คือท่านชายหมิงหลุนจริงๆ หรือ ? ปกติท่านชายชอบเล่นหมากรุกกับหมอหลวงป๋าย(7) ที่สุดไม่ใช่หรือไร ? แล้วทำไม... งูเผือกยักษ์ซึ่งบนศีรษะสวมหมวกอันเป็นเครื่องหมายประจำตำแหน่งของหมอหลวง และถูกเรียกขานว่า “หมอหลวงป๋าย” พลอยตกตะลึงจนชะงักงันไปด้วยเช่นกัน ทว่าอย่างไรงูเผือกยักษ์ก็เป็นถึงหมอหลวงที่เป็นมือเก่าผู้ชำนาญการ ดังนั้นหลังจากหายตกตะลึงแล้ว จึงออกปากถามอย่างระมัดระวังว่า “ท...ท่านชายหมิงหลุน ท่าน...จำไม่ได้แล้วหรือพระเจ้าค่ะ ?” “จ...จำอะไรได้ ?” หมิงหลุนถามเสียงสั่น ในใจมีแต่ความสับสนยุ่งเหยิงไปหมด ...นี่มันอะไรกันนี่ ? ทำไมสมองของข้าถึงไม่มีความทรงจำอะไรอยู่เลยนอกจากเด็กผู้ชายคนนั้นกับเงาหลังของชายผมเงินคนนั้น ? ที่นี่คือที่ไหนกันแน่ ? ทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ? แล้ว...ข้าเป็นใครกัน ?... ครั้นได้ยินคำตอบ ประกอบกับได้เห็นสีหน้าแววตาบอกความสับสนมึนงงของคนไข้ผู้สูงศักดิ์ หมอหลวงป๋ายก็นึกสังหรณ์ร้ายขึ้นมาทันที ...ร...หรือว่า... “หมอหลวงป๋าย ! ท่านชายหมิงหลุนเป็นอะไรไปกันแน่เจ้าคะ ?” เหล่านางกำนัลและขุนนางรับใช้แอบกระซิบถามด้วยความตื่นตกใจระคนอยากรู้ หมอหลวงป๋ายเลื้อยขึ้นไปบนเตียงโดยไม่เอ่ยตอบ “ท่านชาย โปรดยื่นมือออกมาให้ข้าตรวจดูหน่อยพระเจ้าค่ะ” หมิงหลุนมองหน้าอีกฝ่ายอย่างลังเล แม้จะทราบว่างูเผือกยักษ์ตรงหน้าเป็นหมอหลวงก็ตาม เขาก็ยังอดขวัญผวาเล็กน้อยไม่ได้อยู่ดี แต่สุดท้ายก็ยื่นมือออกไปให้อย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วต้องสะดุ้งโหยงเมื่อหมอหลวงป๋ายใช้หางตวัดรัดมือของเขาเอาไว้ ครั้นหมอหลวงแลบลิ้นออกมาวางแหมะลงบนข้อมือเพื่อทำการตรวจ หมิงหลุนก็ยิ่งขนลุกเกรียวด้วยความขยะแขยงหนักเข้าไปใหญ่จนต้องพยายามสะกดกลั้นเสียงร้องอย่างสุดความสามารถ หลังจากนิ่งฟังเสียงชีพจรผ่านลิ้นอยู่ครู่หนึ่ง หมอหลวงป๋ายก็กล่าวราวพึมพำกับตัวเองอย่างสงสัย “แปลกจริง...ก็ไม่มีอะไรผิดปกตินี่นา !” ...อาการป่วยประหลาดก่อนหน้านี้หายเป็นปกติหมดแล้ว แต่ทำไมตอนนี้ท่านชายถึงเปลี่ยนเป็นจำอะไรไม่ได้เลยแบบนี้เล่า ? หรือจะเป็นเพราะเราให้ยาแรงเกินไปจนทำให้ท่านชายความจำเสื่อม ? แล้วนี่จะทำยังไงดี ? ถ้าเกิดองค์ราชาตำหนิโทษลงมาละก็... คิดถึงตรงนี้หมอหลวงป๋ายก็ชักจะเหงื่อตก จึงกลอกตาคิดชั่วแล่น ก่อนนัยน์ตาจะเปล่งประกายวาบเมื่อคิดแผนออก และรีบกระแซะเข้าไปชิดหมิงหลุนทันทีอย่างเจ้าเล่ห์ “ท่านชาย...” “อะ...อะไร ?” หมิงหลุนกระเถิบหนีกรูดๆ ขนลุกเกรียวกราว หมอหลวงป๋ายลดเสียงลงเป็นกระซิบ “เนื่องจากฤทธิ์ของยาพิเศษมาก ดังนั้นการที่สูญเสียความทรงจำชั่วคราวเพราะฤทธิ์ของยาชนิดนี้จึงถือเป็นเรื่องปกติ ท่านชายไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนกแต่อย่างใด และโปรดวางใจเถิด ข้าจะพยายามทำให้ความจำของท่านชายฟื้นคืนมาโดยเร็วที่สุด แต่ก่อนจะถึงเวลานั้น ท่านชายกรุณาเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับด้วยนะพระเจ้าค่ะ” “โอ๋ ? เก็บเป็นความลับ ? เจ้าหมายถึงให้ข้าเก็บเรื่องที่ความจำเสื่อมไว้เป็นความลับหรือ ?” หมิงหลุนมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจนัก จากคุณ : ซีเรีย - [ 2 ก.ย. 50 16:09:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ถูกแล้วพระเจ้าค่ะ เพราะหากองค์ราชาทรงทราบว่าท่านชายความจำเสื่อมละก็ ไม่แค่ตัวข้าเท่านั้น ทุกคนในวังเวหาแห่งนี้จะต้องถูกประหารกันหมดพระเจ้าค่ะ !” “ท...ทำไมล่ะ ?” หมิงหลุนตกใจ ...ทุกคนจะตายหรือ ?!... “เพราะองค์ราชาจะตำหนิโทษว่าพวกเราดูแลท่านชายบกพร่อง เดิมทีแค่เรื่องที่ท่านชายล้มป่วย องค์ราชาก็กริ้วมากแล้ว อีกทั้งนี่ก็ใกล้ ‘วันนั้น’ เข้ามามากแล้วด้วย...” “วันนั้น ?” หมิงหลุนทวนคำกึ่งย้อนถามงงๆ ...วันอะไรกัน ?... หมอหลวงป๋ายกล่าวต่อโดยไม่ตอบคำถามของหมิงหลุน “แต่ท่านชายวางใจได้พระเจ้าค่ะ เพราะข้าจะพยายามรักษาโรคความจำเสื่อมของท่านให้หายขาดก่อนที่จะถึง ‘วันนั้น’ ให้จงได้ ! ดังนั้นจึงขอความกรุณาท่านชายโปรดช่วยเก็บเรื่องความจำเสื่อมไว้เป็นความลับด้วยนะพระเจ้าค่ะ อย่างน้อยก็อย่าให้องค์ราชาทรงทราบ” “จะให้ปิดยังไงเล่า ? ก็ข้าจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ นี่ !” หมิงหลุนโวย ...ข้าไม่รู้หรอกว่า ‘วันนั้น’ ที่ว่ามันเรื่องอะไรกัน แต่ถ้าจะมีคนต้องมาตายเพราะข้าละก็ อย่างนั้น... สายตาเหลือบไปมองเหล่านางกำนัลและขุนนางรับใช้ที่ต่างก็มีสีหน้าตื่นตระหนก แล้วอดนึกสงสารไม่ได้ หมอหลวงป๋ายกล่าวด้วยท่าทีมั่นใจเต็มที่ “โปรดวางใจเถิดพระเจ้าค่ะ ! ด้วยความปราดเปรื่องของท่านชาย จะต้องสามารถปกปิดเรื่องนี้เอาไว้ได้อย่างแน่นอน !” หมิงหลุนมองหน้าอีกฝ่าย ครั้นแล้วภาพใบหน้านองน้ำตาของเด็กชายในความฝันก็พลันผุดขึ้นในสมอง นัยน์ตาชายหนุ่มทอแสงวาบอย่างเด็ดเดี่ยวทันที ...ถึงข้าจะช่วยเด็กชายคนนั้นไว้ไม่ได้ อย่างน้อยข้าก็ขอปกป้องทุกคนในวังเวหาให้จงได้ !... ด้วยเหตุนี้หมิงหลุนจึงกล่าวเสียงหนักแน่นว่า “ตกลง ! ข้าจะต้องปกป้องทุกคนให้จงได้ !” “ถ้าเช่นนั้นเป็นอันตกลงตามนี้ !” หมอหลวงป๋ายเห็นแผนร้ายสำเร็จดังใจหมายก็นึกยินดีอยู่ในใจ จากนั้นจึงหันไปกล่าวกับเหล่านางกำนัลและขุนนางรับใช้ที่กำลังตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูกว่า “ทุกคนไม่ต้องแตกตื่นตกใจ ! ไม่ต้องกลัวๆ  ความจริงเมื่อกี้ท่านชายแค่ล้อทุกคนเล่นเท่านั้นเอง ! ท่านชายไม่ได้ความจำเสื่อม ท่านแค่ล้อพวกเราเล่นเท่านั้น !” จบคำ หมอหลวงก็หันมาส่งสัญญาณสายตาให้หมิงหลุนพูดอะไรบ้าง หลิงหลุนจึงจำต้องลนลานรับมุกทันที “ช...ใช่แล้ว ! ฮ่าๆๆๆ พวกเจ้าคงตกใจกันแย่สินะ !” สีหน้าของเหล่านางกำนัลและขุนนางรับใช้ในห้องไม่บ่งบอกว่าเชื่อคำพูดของคนทั้งสองหรือไม่ ทุกคนเพียงแต่คุกเข่าลงโดยพร้อมเพรียงและกล่าวว่า “ขอท่านชายจงทรงพระเจริญ !” หมิงหลุนมองคนกลุ่มใหญ่ที่พากันคุกเข่าลงกับพื้นตรงหน้า แล้วคิดในใจอย่างลังเล ...ที่นี่คือที่ที่ข้าเคยใช้ชีวิตอยู่อย่างนั้นหรือ ? แต่ทำไมในใจข้าถึงรู้สึกว่างเปล่าเหลือเกิน...ราวกับสูญเสียสิ่งอันล้ำค่ายิ่งไปกระนั้น... สมองของหมิงหลุนปรากฏภาพใบหน้าอันสิ้นหวังของเด็กชายคนนั้นอีกครั้ง มือยกขึ้นกุมอกโดยสัญชาตญาณ นัยน์ตาฉายแสงหม่นเศร้าลึกล้ำ ...ใจของข้ามันปวด...ปวดเหลือเกิน... <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ 1.  หริมกร (หะ - ริ - มะ - กอน) มังกรเขียว ; หริ แปลว่า สีเขียว ; มกร แปลว่า มังกร 2.  ธวลาพยัคฆ์ (ทะ - วะ - ลา - พะ - ยัก) เสือขาว ; ธวลา แปลว่า สีขาว , พยัคฆ์ แปลว่า เสือ 3.  กัณหกุมมะ (กัน - หะ - กุม - มะ) เต่าดำ ; กัณหะ แปลว่า สีดำ ; กุมมะ แปลว่า เต่า 4.  โรหิตมยุรา (โร - หิ - ตะ - มะ - ยุ - รา) นกยูงสีแดง ; โรหิต แปลว่า สีแดง ; มยุรา แปลว่า นกยูง 5.  มังกรเขียว เสือขาว เต่าดำ และยูงแดง คือสัตว์เทพผู้ปกปักษ์รักษาทิศทั้งสี่ตามความเชื่อของจีนโบราณ  โดย มังกรเขียวคุ้มครองทิศตะวันออก , เสือขาวคุ้มครองทิศตะวันตก , เต่าดำคุ้มครองทิศเหนือ , นกยูงแดงคุ้มครองทิศใต้ 6.  ผิง เป็นหน่วยวัดพื้นที่ของจีน ๑ ผิง = ๓.๓ เมตร 7.  หมอหลวงป๋าย คือ หมอหลวงแซ่ป๋าย คำว่า “ป๋าย” เป็นแซ่ที่แปลว่า “สีขาว” <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : ซีเรีย - [ 2 ก.ย. 50 16:10:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เหมือนจะเจือความขำๆ ไม่ลงเรื่องที่เป็นเกมอีกหรอค้า .. จากคุณ : scottie - [ 2 ก.ย. 50 20:31:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องเกมนั่น รอหนังสือออกครบแล้วผ่านไปสัก 1 เดือนค่อยลงค่ะ แหะๆ บังเอิญเจอคอมเมนต์ที่ทำให้ไม่อยากลงก่อนหนังสือจอออกที่บอร์ดอื่นหลายคอมเมนต์ -_-' จากคุณ : ซีเรีย - [ 2 ก.ย. 50 21:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านบทนำที่บรรยายภาพรวม นึกว่าจะเป็นเรื่องแนวหนักๆใหญ่ๆ แต่พออ่านไปอ่านมาแล้วรู้สึกสนุกปนขำครับ ถ้ายังรักษาแนวนี้ไว้ต่อไป ส่วนตัวผมว่าสนุกมากครับ + ข้าไม่รู้หรอกว่า ‘วันนั้น’ ที่ว่ามันเรื่องอะไรกัน อ่านมาถึงตรงนี้ ผมทะลึ่งนึกถึงวันนั้นของรอบเดือน ขำก๊ากคนเดียวเลยครับ ^______^...... ^ ^ (เป็นเอามาก) จากคุณ : Psycho man - [ 3 ก.ย. 50 11:10:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีค่ะอาจารย์จี ^^ มันเป็นแนวหนักๆ ลึกลับซับซ้อนซ่อนปมที่คนเขียนเขียนด้วยความอารมณ์ดีมากๆ และอารมณ์ขัน มันก็เลยออกมาเป็นแบบนี้แหละค่ะ ^^" ความจริงที่นำมาลงนี้คือปรับสำนวนไปเยอะมากๆ (ได้รับอนุญาตจากทางผู้เขียนให้ปรับสำนวนได้ตามสบาย) ไม่อย่างนั้นในช่วง 5 ตอนแรก สำนวนเขียนเดิมมันจะห้วนมาก (ตามคำบอกเล่าของเพื่อนหลายๆ คนที่ให้ลองอ่านสำนวนแปลสดโดยไม่ปรับดู) แต่ตอนนี้ยังไม่มีเวลาปรับสำนวนตอนที่ 3-4 จึงคาดว่าคงได้นำมาลงทั้งแบบแปลสด - -" ถึงอย่างไร นี่ก็เป็นเรื่องที่ดิฉันอ่านและเลือกที่จะแปลด้วยตัวเอง แล้วถึงได้เสนอให้ สนพ.ขอลิขสิทธิ์เรื่องนี้ โดยไม่ใช่เรื่องที่ สนพ.หามายัดเยียดให้แปลแต่อย่างใด และโดยส่วนตัว ดิฉันอ่านเรื่องนี้แล้วชอบมากๆ ที่สำคัญคือจบแบบ Happy Ending ค่ะ ^__^ จากคุณ : ซีเรีย - [ 3 ก.ย. 50 11:44:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ง๊า นึกว่าพี่ซีเรียเอานิยายแต่งเองมันส์ ๆ มาให้อ่านกันอีก หลงดีใจมากมายมหาศาลเหมือนตอนเมราส (กินปอเปี๊ยะทอด) ฮ่า ๆ ๆ หริมกร ตอนแรกนึกว่านิยายจีน เลยอ่านเป็น หริม กร คิดว่าถูกต้องแล้ว แต่พออ่านเมืองของพยัคฆ์ม่าง ก็เลยทราบครับ แล้วจะติดตามเน้อ ^_^ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 8 ก.ย. 50 22:01:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบใจจ้า ^__^  (ส่าแต่พี่ก็โพสต์ในหมวดเรื่องแปลนะ - -" ) จากคุณ : ซีเรีย - [ 10 ก.ย. 50 04:38:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แอบฝากรูป จากคุณ : ซีเรีย - [ 21 ก.ย. 50 18:45:30 ]