ความคิดเห็นที่ 1 ทุกคืน ที่แม่จะ เรียกลูกๆสี่คนมา  ชงโอวัลติน กับ นมข้น แล้ว ราดไปบน น้ำแข็งทุบเต็มถ้วย  แจก ขนมปัง เพื่อ ทาเนย จิ้มนมให้ คนละ สองแผ่นประกบ เพื่อให้เราได้กินขนมก่อนนอน             หลายครั้งที่แม่ ต้มซุปไก่ ให้กิน ฝีมือต้มซุปไก่ของแม่ที่ ใส่หอมใหญ่ และ หอมแดง มากๆ พร้อมมันฝรั่ง ที่หั่น ต้ม ใส่ผักชี ละ ต้นหอม...นั้น เอร็ดอร่อยยอดเยี่ยม เป้าหมายเพื่อให้เราทุกคน มีสุขภาพดีกับอาหารดีๆ ไม่เจ็บป่วยง่าย ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~                บทกลอนมากมายในนั้น รวมทั้ง ถ้อยคำหวนรำลึกถึง ครรลองชีวิตตนเอง   ที่มากเกินกว่าจะ จด จะจำ จะรวบรวมเป็นเล่ม ได้ เพราะ หากรวมหมด มันคงใหญ่ขนาดหนัก ...แต่ยังอยากจะรวม ให้ได้สักวัน ............เขียนกลอนชีวิต มันไม่ใช้เรื่องง่าย เพราะ มันต้องกลั่น จากหัวใจเอามาเขียน กลั่น ชีวิตในวัยเด็ก ชีวิต อาละวาดวัยรุ่น ชีวิต ชุลมุน วัยสาว  ชีวิต แพรวพราววัยทำงาน ชีวิตอลหม่านวัยเป็นแม่ ชีวิตเที่ยงแท้วัยกลางคน  ชีวิตอลวนย่างวัยชรา.....            ครูบาอาจารย์ เคยติติงไว้หลายหนว่า          " เธออย่า เขียนไป หลอกคนอ่านไป เธอจงเขียนความจริง จากหัวใจเธอออกมา เพราะ เธอ เป็นนักคิด นักวิเคราะห์ เพราะเธอ ไม่ใช่ นักกลอน " ..............กลอนที่เขียนไว้ เกินกว่า พันเรื่องที่ Thaipoem.com ที่กลายเป็น "แหล่งเก็บกลอน" ให้คุณ tiki_ทิกิ มาตลอด เขามิได้ เป็นอะไรกับเรา นอกจาก เจ้าของเว็บก็เป็นคนรักกลอนเหมือนกับ เราเช่นกันเท่านั้น...ต้องขอบคุณไว้ ณ ที่นี่ เมื่อคิดจะยกหยิบอะไร มาวางให้เข้ากับ ความรู้สึกจริงๆ ในหลายวันที่ผ่านมา ก็หยิบ ก็ยก มาได้ อย่างไม่ต้องกังวลละว่า เจ้าของเว็บที่สละเนื้อที่ทุกตาราง แอมป์ไฟฟ้า ให้เรานั้น เขาจะ รู้สึกกระไร เออนะ ใช้เนื้อที่เขา สรรค์ สร้าง แปะ วางไว้ นานปี พอวันดี คืนดี ก็ ก้อปปี้เอามาแปะไว้ที่โน่น ที่นี่ ไม่ให้เกียรติ เว็บเขากันเลย.... จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 3 ก.ย. 50 00:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เช่นเดียวกับเว็บพันทิปที่นี่                 หาก เป็นเว็บอื่นคงถุกรุมว่า ว่า "ปั่นกระทู้ตัวเอง. .อยากดัง " แต่ที่นี่ ไม่มีดอกนะ....เพราะลองย้อนไปดูกระทู้เก่าๆ นั้นสิ  หลากหลายกระทู้ เขียนไว้ คนมาตอบ 1  2 3 4 ก็มี ไม่มี ใครมาตอบก็เยอะ ก็ไม่ได้ เดือดร้อนอะไร                   จะไปเดือดร้อนอะไร ก็ เว็บที่นี่ ไม่ได้เดือดร้อนเลย ที่คนจะอ่าน หรือ ไม่อ่าน คนจะเพิกเฉยความคิด ความเห็น ของผู้เขียน ก็ เขาก็ไม่ได้ จ้างคนมาอ่าน มาตอบ  ก็เขาก็ไม่ได้จ้างเรามาเขียน มันเป็น สิทธิเสรีภาพ แท้จริงเลยที่นี่...              และ คนเขียนก็ไม่ใช่ สาวๆที่ใครๆจะมารุมเห่อรุมแซว อะไรกัน..แต่ งานที่นำมาเรียบเรียงคัดสรรมาวางมาฝาก แม้นว่าฉันทลักษณ์ จะไม่ได้เต็มร้อย แต่ แรงใจที่เขียนคงเกินหน้า ฉันทลักษณ์เป็นแน่แท้                อีกครั้งที่แวะมา เคาะเขียนไว้ที่นี่...ในคืนนี้ คืนที่ไม่ได้ เห็นหน้าแม่มาสองวัน แม้นว่าจะขับรถแวะเวียนผ่านหลังคาตืกใหญ่ของ แม่ไปมา แต่หาได้เข้าไปเยี่ยมแม่ไม่ มีภาระหน้าที่ ลูก ผัว บ้าน เรือน ที่ต้องจัดการให้แม้นเป็นวันหยุด เสาร์อาทิตย์                 แต่กระนั้น บนบันทัด จากหัวใจตรงนี้ อยากจะขอบคุณ ุทุกเว็บ...ขอบคุณจากหัวใจจริงๆ ที่ ได้ให้ โอกาส คนสักคนที่คิดว่า " เรามันห่วย เรามันเฮงซวย เรามันไม่เอาไหน เรา มันอกตัญญู  เรามัน สุดแสนร้าย  เรามัน ไอ้ตัวแสบ เรามัน โคตะระ แย่ ที่สุด  " ได้มา เกาะ หน้ากระดาน เขียนอะไรจากหัวใจออกมา จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 3 ก.ย. 50 00:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มันอาจจะไม่ได้ " ภาพลักษณ์นักเขียนมือทอง ..มือเพชร มือพระกาฬ" อะไร พวกนั้น          แต่ มัน ทำให้ ผู้เขียน เป็นสุข และ รู้สึกว่า " ฉันเป็นคน" ณ ที่นี่ จริงๆ....เป็นคนที่มีอิสระ เสรีภาพ พอสมควร เป็นคนที่สามารถ ชี้แจงแถลงสิ่งในใจ ที่คนเราควรจะมี          Dignity หรือ ศักดิ์ศรี ของคนนั้น มัน ตีราคา และ แถลงบรรยาย ไม่ได้ละเอียด แต่ นี่แหละ คือข้าพเจ้า ผู้เขียน... .             คนที่อาจมีเวลา น้อย หรือ มาก อยู่ บนโลกนี้ ที่มีโอกาส ได้ ใช้ความรู้คอมพิวเตอร์ นับแต่ได้ มีโอกาส เข้าไป เจาะคาร์ดแผ่น ขาว กับเครื่องเมนเฟรม คอมพิวเตอร์เครื่องแรกของประเทศไทย ที่ คณะบัญชีจุฬา....ที่กว่าจะ เจาะ กระดาษเพื่อให้เป็นรู เป็นตัวอักษร ชื่อตัวเองทีละตัว ก็เบื่อซะ จนเลิกเลือกวิชาคอมพิวเตอร์ เป็นวิชาเลือก ไปเลย.....            และ อีก เกือบสิบปีต่อมา กับ เครื่องคอมพิวเตอร์ 8 บิท อีกเครื่องหนึ่ง ในห้องนอนปลายเตียงลูกที่แม่พยายามจะ เขียน โปรแกรมภาษาเบสิค ให้ได้และ เป็นช่วงที่สมัตรเข้าเป็น สมาชิก ตลอดชีพของสมาคมคอมพิวเตอร์แห่งประเทศไทย สาเหตุเพราะ ติดใจหนังสือ ภาษาคอมพิวเตอร์ และการสื่อสาร Generationที่สอง ของ อาจารย์ นิตยา กาญจนวรรณ  และอาจจะ.นับเป็นสมาชิก ตลอดชีพ คนหนึ่งของสมาคมคอมพิวเตอร์ฯ ผู้ไม่เคยไปแวะเยี่ยม สมาคมฯ เกินสามครั้งในชีวิตเลย              กับเครื่องคอมพิวเตอร์ 16 บิทเครื่องต่อมา เป็นกระเป๋าหิ้ว ที่วางบนโต๊ะ รถเข็น เข็นไปมา จนสายไฟฟ้ากระตุกหลุดจากปลั๊ก ทำ ให้เครื่องพัง   ยากจนไปอีกหลายปี..ก็เครื่องนั้นมันตกเกือบห้าหมื่น .........กับเครื่อง 16 บิทเครื่องถัดมา ที่ ทันสมัยขึ้น เมื่อลูกสาวคนโต สอบเข้าเตรียมอุดมได้แล้ว...            กับ อินเตอร์เน็ต และ การต่อเน็ต หลายครั้งที่ทำให้ เครื่องพังไปหลายเครื่อง หมดเงินไปหลายแสน... . กับหนังสือ computer ที่ไปขอเป็นสมาชิก เมื่อลูกสาวสอบเข้า จุฬา คณะเดียวกับแม่ได้...แล้ว อินเตอร์เน็ต เป็น ตัว จูงลูกให้ หัน จาก เรียน ภาควิชาการเงิน มาเป็นภาควิชา คอมพิวเตอร์สมใจแม่แล้ว แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 50 03:54:34 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 3 ก.ย. 50 00:44:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นับจากวิชาเรียน พิมพ์ดีด สัมผัส ที่คณะบัญชีจุฬาฯ สมัยเรียน....มาเคาะกับ การเขียนโปรแกรม จนเขียนไม่เป็นแล้ว ในวันนี้ กับเครื่อง 8 บิท 16 บิท มาจนถึง          ..... คอมพิวเตอร์ 32 บิท กับ อินเตอร์เน็ต ที่ช่วยฝึก ปรือแม่ให้เป็น นักเคาะกลอนหน้าจออินเตอร์เน็ท มาจนถึงวันนี้           เป็นเส้นทางอันยาวนาน ที่ บันทึกไว้ไม่เที่ยงจริงๆ           เป็นเส้นทางที่ สร้างงานกลอนสังคมพิสดารสารพัด เหลี่ยมไว้ ณ เว็บโน้น และ เว็บนี้ อย่างที่แม่ก็ คง คาดไม่ถึง             ถาม ประโยค สุดท้าย ว่า  " ลูกอยากได้แม่แบบนี้ หรือไม่ "       แม่จำได้ ว่า ลูกเคยว่าแม่ว่า    " แม่ไม่ใช่แม่ของผมหรอก...แม่ผมต้องไม่เป็นอย่างนี้ "           แรกๆ ลูกจะไม่ชอบมากๆที่แม่ "มั่ว" กับคอมพ์และ อินเตอร์เน็ต มาหลายปี           แต่ ปัจจุบันนี้ ก็ลูกนั่นแหละ ที่ส่ง " เกม และ โปรแกรม" สารพัดอย่างให้แม่  และ เป็น "เพื่อนร่วมสายแลนเล่มเกมและ ต่อเน็ตกัน"           ท้ายนี้ นี่ไม่ใช่กลอน แต่เป็นถ้อยคำจากใจว่า แม่คนนี้ อาจไม่เอาไหนสุดๆ  ทำอาหารก็ไม่เก่ง บ้านช่องก็ไม่ เข้าท่า  การเงินก็บริหารไม่เป็น ห่วยสุด สุด   แต่ แม่ เป็นอย่าง หนึ่ง ที่แม่คนอื่น เป็นไมได้  คือ แม่ เป็นเพื่อนลูกได้ ทุกอย่าง           แม่เป็นที่ปรึกษาลูก หลายสิ่ง และ แม่ก็ใช้ลูกเป็นที่ ปรึกษาหลายทางเหมือนกัน          ขอบคุณลูกที่ แนะนำ ดนตรี Fusion.Metalic  และ New Ageให้แม่ฟังผ่อนคลายแทน Hard Rock  และ Symphony อย่างเก่า...             ขอบคุณที่ ลูกและแม่ เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกลมเกลียว กันเรื่อง คอมพิวเตอร์ และ อินเตอร์เน็ต              และแม่ อาจเป็นแม่ คนเดียวในหลายล้านคนใน ประเทศนี้ ที่ สนับสนุนให้ลูกเล่นเกมในบ้าน ดีกว่าไป ซ่านอก บ้าน หรือ ไป หลับคาร้านเกมอย่างที่ลูกเคยเป็นเมื่อแปดปีก่อน          ท้ายนี้ แม่บันทึกไว้ว่า แม่เป็นคนทันสมัย ทันยุค และ ล้ำยุคเกินหลายคนด้วยซ้ำไป ไม่ได้ตกยุค หรือ ไดโนเสาร์ เต่าล้านปี อย่างที่บางคน เข้าใจ      แต่แม่เป็นคนที่ไม่ยอมให้ลูกกินเหล้า เมาหัวซุกหัวซุน หรือ เป๋ไป๋อยู่ตามผับตามบาร์  หรือ ใช้ชีวิต ฟรีเซ็กส์กับ เพศตรงข้าม  เป็นเด็ดขาด เพราะแม่จะไม่ยอมให้ลูกเป็น โรคภูมิคุ้มกันบกพร่อง HIV Aids ... ....... แม่อาจจะไม่ใช่แม่ในฝันของลูกเหมือนกัน ใช่สิ แต่ นี่แหละ แม่... จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 3 ก.ย. 50 00:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ป.ล.สุดท้าย หากไม่มีกลอนแม่  ณ หน้ากลอนสองสามวันก่อน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5766496/W5766496.html ที่เขียนมาทั้งหมดนี้ มันจะไม่ออกมา ขออนุญาตบ้นทึกไว้เป็น อนุสรณ์ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 3 ก.ย. 50 00:49:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาอ่านครับคุณทิกิ ^^ จากคุณ : silverqueen - [ 3 ก.ย. 50 02:25:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แวะมาอ่านเช่นกันครับ อ่านแล้วนึกถึงความหลังที่ใช้คอมพ์ครั้งแรก รุ้น 486  จอขาวดำ ดีใจสุดๆกับเทคโนโลยีที่เคยเห็นแต่ในภาพยนต์ ตอนนั้นวินโดว์ยังไม่มี ใช้จุฬากับราชวิถี เกมส์ง่ายๆพวกมาริโอ แค่นี้ก็ตื่นเต้นแล้วครับ จากคุณ : Psycho man - [ 3 ก.ย. 50 09:44:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^_^ เขาว่าคนเป็นอัลไซเมอร์มีความสุขดี คนที่ทุกข์คือญาติๆ โห อาจารย์จี ใช้ 486 นี่เพิ่งไม่กี่ปีเอง คนนี้ใช้ตั้งแต่คอมพ์จอเขียว หึๆ จากคุณ : scottie - [ 3 ก.ย. 50 16:43:48 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่แน่ใจว่า  เด็กๆ จะมีแม่ในฝันหรือไม่   นอกเหนือจากแม่ที่เป็นจริง เพราะ เราเลือกเกิดเป็นลูกไม่ได้   รู้ตัวก็ เป็นลูกของแม่  คนใดคนหนึ่งแล้ว แม่ของใครก็ตาม  อาจไม่ใช่แม่ที่ดีที่สุด เมื่อเปรียบเทียบกับใครเขา หรือ กระทั่งอยากให้แม่เป็น..........ตามใจฝันของเรา แต่การเกิดที่เลือกแม่ไม่ได้นี้    มันคือ ต้นทุนชีวิตในวันข้างหน้าเสมอ เพราะ โลกของแม่   ........ที่ปรากฏเป็นกระบวนการอบรมเลี้ยงดู ได้ปูพื้นฐานและสร้างตัวตนหรือบุคลิกภาพของเราอย่างมิอาจเลือกได้เลย... ไม่ว่าจะเป็นความกล้า...................ความกลัว การเรียกร้องความสนใจ............การต้องไขว่คว้าหาเอา ความไว้วาใจ......................ความหวาดระแวง นิสัยแข่งขัน...................ความร่วมมือ หรือไม่ว่าจะเป็นความกร้าวร้าว................ความสุภาพอ่อนน้อม ดังนั้น  แม่....................................คือ.......ผู้สร้างโลก.. โลกที่มีชีวิต...ของ............................ผู้คนที่แตกต่างทางบุคลิกภาพ... จากคุณ : dicky5 - [ 3 ก.ย. 50 20:29:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แด่ผู้เป็นแม่ เขามาจากเธอ     แต่ไม่ใช่ของเธอ เขาอยู่ในอุ้งมือเธอ    แต่ไม่ใช่กรรมสิทธิ์ของเธอ เธอให้ชีวิตเขา    แต่มีบางสิ่งที่ให้จิตวิญญาณแก่เขา ก็เช่นเดียวกับเธอ     ที่เติบโตมาจนเป็นผู้สร้างโลกใหม่ เพราะ  ลูกของเธอ    ก็ต้องเป็นอิสรจากเธอ  เพื่อสร้างโลกที่ว่าดุจกัน สิ่งที่เธอทำวันนี้   คือ การถักทอผืนผ้าแห่งสายใยรัก....ชั่วนิรันดร์ ที่อยู่ในอำนาจรักที่แม่ทุกคนมี..........ให้กับลูกที่เป็นปีกแห่งฝันของแม่ แต่สักวันหนึ่ง...................................................... เมื่อปีกของลูกเข้มแข็งแล้ว.....................เขาก็จะต้องบินจากไป เพื่อหากินในโลกกว้าง...........................ขณะที่เธอก็จะหมดเรี่ยวแรง เช่นเดียวกับแม่ของเธอ.......................ในวันนี้............ ที่หวัง.........................สัมผัส..................สายใยรักนั้นอีกหน.... จากคุณ : dicky5 - [ 3 ก.ย. 50 20:31:34 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอบ คห  ๖ คุณ silverqueen        ขอบคุณที่แวะอ่าน และ ฝากข้อความไว้ให้ทราบนะคะ  ตอบ คห  ๗  คุณ : Psycho man              แค่ หยิบ คอมพิวเตอร์ อันเล็กๆในมือ ที่เป็น 8 bit เมื่อปี 2524 ปีนั้น ที่พันทิพพลาซ่า ถนนเพชรบุรี ประตูน้ำ หัวใจก็เต้นระทึก  บอกลูกว่า ลูกทราบไหม เมื่อ แม่เรียนปีหนึ่ง ต้องใช้ ความกว้างของตึกสถิติ คณะพาณิชย์และบัญชีฯ  เกือบ ทั้งปีก เพื่อ บรรจุ เครื่องสมองกล ใ เครื่องเมนเฟรม ไอบีเอ็ม ทีมี ศักยภาพ  8  bit  เช่นนี้เลย บัดนั้นมันอยู่ในมือเราค่ะ ตื่นเต้น มากค่ะ           เครื่อง 486 ถือว่า ยอด มาก ฮิตมาก          เวิร์ดจุฬา กับ ราชวิถี ก็เยี่ยมยอดมาก ยังจำได้ถึงต้องเรียน ต้องใช้เอ๊กเซล มาแต่นั้น ใช่หรือไม่คะ หรือ ว่าหลังจากนั้น ?           โห ความรู้เรื่องนี้ฝากครูกลับไปหมดแล้วนะคะ นับแต่ หันมา จับโปรแกรมตามเว็บนี้ เราไม่ต้องทำอะไรเลย แหะ แหะ...แม้กระทั่ง โปรแกรมบัญชี การเงิน อะไร ก็ไม่แตะไม่ต้องอีกแล้ว รวมกระทั่งที่ ไปเรียนมาเสียเวลา Spss Spssx  อะไรพวกนั้น ก็ไม่ได้ใช้          แล้วตอนนี้ เป็นเครื่องอะไร แล้ว ระบบจะต้องเปลี่ยนจาก 32 ไป 64 อีกไหมคะ (กังวลพอควร )  แต่เรามิได้ใช้เครื่องทำอะไร มาก ก็ ใช้อย่างเดิมก็ได้ใช่ไหมคะ...          ทุกวันนี้ คอมพิวเตอร์ และ โปรแกรมต่างๆ ได้ ช่วยให้เรา ดูหนัง ฟังเพลง ฯลฯ สะดวกมากค่ะ            ยินดีค่ะ คุณ  Psycho man จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 4 ก.ย. 50 20:16:53 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอบ คห ๘  คุณ : scottie         เป็นความจริงค่ะ  อัลไซเมอร์ ทำให้แม่เตรียมตัวเป็น ทารกในครรภ์ สำหรับโลกหน้าไปเสียแล้ว ท่านจะ กิน หิว อิ่ม นอน และ ร้องเพลง ฮัมเพลง ได้ สนุกมาก...แต่พวกเรา สิคะ  กังวล กลุ้มใจอะไรอยู่ เราไม่สามารถพาแม่คนเดิมกลับ มาหาเราได้เสียแล้วค่ะ          เรื่อง อาจารย์จี กับ จอดำ     และ เรื่องคุณ สก๊อตตี้ กับจอฟ้า  ....อืมม์ ได้ทัน จอเขียว  กับ จอแสด ไหมคะ ??  ตอบ คห ๙   คุณ : dicky5            เวลาเรามองดู "แม่" ตามถนน กับ ลูกของเธอ ใจหายทุกครั้งว่า "แม่" เหล่านั้น กำลัง ปลูกฝังอะไรลงไป ในสมองน้อยๆของลูกพวกนั้น          เคยเห็น แม่ ไล่ ตี ลูกหลังร้านอาหาร .. ไปยืนจ้องเธอ พร้อมทำหน้าเครียดดูการกระทำ ที่ไล่ตี หัว หู ลูก พร้อมคิดว่า ทำไมเขาต้องทำลูกเขาถึง ขนาดนั้น               แต่ก็เคยเห็น พ่อ  หลังตลาดชาวบ้านธรรมดา ที่มุดออกมาจากห้องท้ายตลาด หลังจากที่ ลูกสาวรุ่นสาว วิ่งเตลิดออกมาก่อน  นายพ่อ คนนั้น ออกมายืนชี้หน้าชี้ตา ลูกสาว ด้วยถ้อยคำ หยาบคาย อย่างที่ไม่น่าจะไปได้ยิน ว่าพ่ออะไรจะพูดด่าลูกตนได้ขนาดนั้น ทำให้คิดอะไร ไกล ไปตรงกันข้าม กับที่เขาพูดจริงๆ โดยคิดว่า ที่ลูกสาวเตลิดเปิดเปิงออกจาก รูที่อยู่ตรงนั้น จะได้เผชิญอะไรมาบ้าง ถึงต้องเผ่นแน่บออกมาแทบไม่ทัน ไม่เอาใจพ่ออย่างที่ควร ?               แล้วก็เลยคิดสมเพช  แม่ คนที่ไม่อยู่ตรงนั้นว่า แม่ ล่ะ ไปไหน ปล่อยให้ ชาวตลาดแถวนั้น ได้เห็นภาพอย่างนั้น อย่างชาชิน กันไปหมด... และ ๑๐  คุณ : dicky5 "สิ่งที่เธอทำวันนี้   คือ การถักทอผืนผ้าแห่งสายใยรัก....ชั่วนิรันดร์ ที่อยู่ในอำนาจรักที่แม่ทุกคนมี..........ให้กับลูกที่เป็นปีกแห่งฝันของแม่" ..........คำไทยเรามีอยู่ถ้อย ที่ได้ยินบ่อยๆ "ลูกเราเลี้ยงได้แต่ตัว ใจเลี้ยงไม่ได้ "                แต่ กลับกัน ทุกวันนี้ เราเลี้ยงใจลูก ผูกไว้ แม้ ไกล หรือ ใกล้ ส่วนร่างกายลูก ที่เราเลี้ยงไปจนโต ต่อไป เขาก็ไปเลี้ยงเขาเอง เป็นแน่แท้  tiki_ทิกิ                               เป็นความงดงามที่ บทกวีของคุณ ให้มาจริงๆ ค่ะ คุณ : dicky5  ยินดีที่คุณมาตอบอีกครั้ง...ยินดีในปรัชญาความคิด อันลึกซึ้งของคุณ ...และ รู้สึกเป็นเกียรติ ที่คุณ : dicky5  มามอบถ้อย คำ อัน มีค่า มีความหมายไว้ให้ที่นี่....ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 4 ก.ย. 50 20:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณทิกิขา จอแสดไม่รู้จักค่ะ แต่ทันจอเขียวค่า (มะได้เขียนจอฟ้าเน้อ) จากคุณ : scottie - [ 5 ก.ย. 50 19:13:05 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอ๊ววว คุณ : scottie  เจ้าคะ ไปนึกจอฟ้าได้ยังไงกันนั้น ............โห ยิ่งกว่าตาบอดสีอีกแน่ะ ..เขาเรียกใจบอดสีนะคะ (อิอิ )      พูดถึง จอฟ้า เลยนึก ถึง จอ เครื่องกระเป๋าหิ้วที่ว่านั่น ได้ใช้ไม่กี่น้ำ ทำพังเพราะ เข็นรถเข็นทีรองเครื่องอยู่ พรวดพราด ลืมใส่ คำสั่ง park Harddisk ในสมัยนั้น   ไป เลย  เครื่องพังทันที นับเป็นจอลิควิด (ใช่ไหมคะ คุณ : scottie) ทันสมัยที่ตนเคยมี ในครั้งกระโน้น หิ้วไปทำงานเหมือน หิ้ว พิมพ์ดีดกระเป๋าหิ้วไปเลย หนักจริงๆ หลายกิโล   ซึ่ง มันก็กลายมา เป็น ย่ายาย ของ  lap top ในสมัยนี้นี่เองนะคะ ............เหล่ากวีและ นักเข้าเน็ตทั้งหลาย น่าจะ จัดทำ " พิพิธภัณฑ์ เครื่องคอมพิวเตอร์ " กันขึ้นมา ให้เด็กรุ่นหลังได้ดูของจริง ชนิด ต้อง อ้าปากค้างเลย  ที่เราใช้ๆ กันอยู่ในเครื่องรุ่นปัจจุบันนี้ ก็ถอดตัวเก่าใน เครื่องเก่ามา fix ในเครื่องใหม่หลายตัวอยู่เหมือนกัน บางอย่าง ยังใช้ได้ แต่เขาเลิกใช้ไปแล้วก็มาก อย่าง ไดรฟ์ แผ่นใหญ่ๆ 512 k  แบบนั้น ถึง ยังใช้ได้ ก็ตกยุค ตกสมัย ไม่มีใครใช้กันแล้ว...            คุณลูกเลื่อนขั้นไปใช้ แบบ อะไร ดีวีดี อะไรประมาณนั้น คุณแม่ ยังใช้ระบบเก่าๆ อยู่เลย ค่ะ ไว้คอยมีเงิน ซื้อเปลี่ยนใหม่ให้ลูก ค่อยยกเครื่อง เขามาเล่นบ้างค่ะ           ว่าแต่ ว่า คุณ : scottie เล่น เกมMonopoly Tycoon หรือเปล่าคะ อยากรู้จัง จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 5 ก.ย. 50 20:53:27 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ต่อด้วยเรื่อง อัลไซเมอร์ ของคุณแม่อีกตอน            เดิมก็ไม่เคยคิดเลยว่าอยากจะบันทึกอะไรในชีวิตไว้มากๆ แต่ พอเห็นอาการคุณแม่ ที่จำอะไรไม่ค่อยได้ ทำให้หวนถึงตัวเราว่า เราจด ทุกอย่างไว้หรือยัง ?  และน่าที่เราจะ บันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นแก่ เราไว้ จึงเริ่มบันทึกไว้เป็นหมวดหมู เท่าที่จะทำได้นะคะ .............เรื่องแม่ เมื่อท่านยังมีชีวิตอยู่ก็เป็นสิ่งที่น่าศึกษา..ถึงแม้ว่า ว้นนี้ ท่านจะตอบคำถามของเราไม่ได้เหมือนเก่าแล้ว            นึกไป ก็คิดถึง สามสี่ปีก่อน ที่วิ่งไปหาคุณแม่ แล้ว เล่า เรื่องต่างๆให้ท่านฟัง พี่ชาย(ที่สอง ) เดินมาดุว่า ให้หยุดเล่าเสียที แม่ไม่มีสมองอะไรจะจำเรื่องเล่าของเราแล้ว...              ในวันนั้น รู้สึกเคว้งคว้างอย่างยิ่ง มาจนถึงวันนี้              ว่าใครคนหนึ่งที่เคย พูดกับเรา รับฟังเรา ปรับทุกข์ได้ ปรึกษาได้ เราไม่มีแล้วนะคะ...วันนี้ สมองส่วนที่จะให้คำปรึกษานั้น หายไปแล้ว...วันหนึ่งเราก็จะเป็นเช่นนั้นเช่นกัน           วันนี้ ขอให้เราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด เป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุดของ ลุก และ ทุกคนในครอบครัวเถิดนะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 8 ก.ย. 50 00:38:22 ]