ความคิดเห็นที่ 1 ความสลัวมัวนั่นอีกแล้ว...ในความสลัวมัว พอจะมองเห็นใบหน้านองน้ำตาของเด็กชายได้อย่างเลือนราง ดูๆ แล้วเด็กชายน่าจะอายุแค่ไม่เกิน 8-9 ขวบ ใบหน้าไร้เดียงสานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน เด็กน้อยพยายามยื่นมือซึ่งเต็มไปด้วยเลือดมาหาข้า แต่แล้วชั่วขณะที่มือของข้ากำลังจะแตะถูกมือน้อยๆ นั้น เสียงเย็นชาของชายผู้หนึ่งก็ดังก้องขึ้นที่กลางอากาศเหนือศีรษะของข้าว่า “ทรมานหรือ ? งั้นก็ ตายเสียเถอะ !” กระบี่เล่มหนึ่งแทงเข้าสู่ร่างของเด็กชาย เลือดของเด็กน้อยกระเซ็นมาต้องใบหน้าข้า แววตาของเด็กน้อยซึ่งมองมาที่ข้าช่างเศร้าสร้อยถึงเพียงนั้น ข้ารู้สึกได้กระทั่งว่ามือของเด็กน้อยค่อยๆ เย็นลง...เย็นลง ชั่วเวลานี้ทุกสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาข้าเริ่มสลัวมัวอีกครั้ง จนมองเห็นเงาร่างของชายหนุ่มผมเงินค่อยๆ ก้าวห่างจากข้าไปแต่เพียงเลือนราง...ครั้นแล้วสายตาของข้าก็หม่นมัวจนมองไม่เห็นสิ่งใดอีกต่อไป ...... “ว้ากกกก !!” หมิงหลุนร้องเสียงหลง ตัวกระตุกลุกพรวดขึ้นนั่งอย่างทันทีทันใด ครั้นเหล่านางกำนัลเห็นหมิงหลุนได้สติ ก็รีบเข้ามาล้อมรอบเตียงทันที “ท่านชาย...ท่านชายหมิงหลุน ไม่เป็นอะไรนะเพคะ ?” หมิงหลุนหันมองไปรอบกายอย่างงุนงง แล้วจึงจำได้ว่าตัวเขากำลังอยู่บนเตียงในห้องของตัวเอง แสดงว่าเขากลับมาที่วังเวหาแล้วสินะ ชายหนุ่มมองสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยของบรรดานางกำนัล แล้วนึกได้ถึงคำถามเมื่อครู่ของพวกนาง จึงตอบไปว่า “ไม่...ไม่เป็นไร” ก่อนจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นมอง แล้วกล่าวอย่างฉงน “ข้า...ยังไม่ตายหรอกหรือ ?” ...เมื่อกี้คนที่บอกว่าเป็นน้องชายของข้าฟันดาบใส่ข้าแท้ๆ  แล้วนี่มัน... “เมื่อครู่ตอนที่ท่านชายเฉิงกวงพาท่านมาส่ง พวกเราตกใจกันหมดเลยล่ะเพคะ !” นางกำนัลคนหนึ่งตอบด้วยท่าทียังไม่หายอกสั่นขวัญแขวน และช่วยตอบคำถามของหมิงหลุนกลายๆ ว่าทำไมเขาถึงยังไม่ตาย หมิงหลุนมองหน้านางกำนัลที่เอ่ยตอบอย่างงุนงงพลางถามอย่างประหลาดใจ “เอ๋ ? เขาคิดจะฆ่าข้าไม่ใช่หรือ ?” “ก็ใช่น่ะสิเพคะ พวกข้าเองก็ประหลาดใจเหมือนกัน ตอนที่ท่านชายเฉิงกวงพาท่านกลับมาส่งนั่นน่ะ...” นางกำนัลกล่าวพลางย้อนนึกไปถึงตอนนั้น ...... เวลานั้นพวกนางกำลังทำความสะอาดห้องกัน แล้วอยู่ๆ เฉิงกวงก็แบกหมิงหลุนเดินเข้ามาอย่างกะทันหัน ทำเอาพวกนางตื่นตระหนกอกสั่นขวัญแขวนไปตามๆ กัน ทว่าเฉิงกวงเพียงแต่ร้องทักว่า “เฮ้ !” จากนั้นโยนหมิงหลุนที่กำลังหมดสติลงบนเตียง แล้วหันไปพูดกับนางกำนัลที่กลัวลานจนตัวสั่นพั่บๆ “อู๋หมิงหลุนเป็นอะไรไปน่ะ ? ทำไมดูเหมือนจำอะไรไม่ได้เลยอย่างนั้นล่ะ ?” “ท...ท่านชาย...ทรง...ทรงประชวรเพคะ” นางกำนัลที่ถูกถามตอบปากคอสั่น เฉิงกวงแค่นเสียงเย็นชา “หึ ! บอกเขาด้วยนะว่า รอจนเขาหายป่วยเมื่อไร ข้าต้องฆ่าเขาด้วยมือข้าเองให้ได้ !” จบคำก็ผละจากไปทันที ...... “ทำไมเขาถึงอยากจะฆ่าข้ามากขนาดนี้ล่ะ ? พวกเราไม่ใช่พี่น้องกันหรอกหรือ ?” หมิงหลุนถามอย่างไม่เข้าใจเลยสักนิด “......” เหล่านางกำนัลหันมามองหน้ากัน ไม่ทราบจะกล่าวตอบอย่างไรดี “พิลึกจริงๆ” หมิงหลุนพึมพำ “ในเมื่อเขาแค้นข้ามากขนาดนี้ แล้วทำไมไม่ฆ่าข้าเสียเลยเล่า ?” “คงเป็นเพราะท่านชายเฉิงกวงเป็นครึ่งปิศาจน่ะเพคะ ถึงได้ยังมีความเมตตาเหลืออยู่” นางกำนัลเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเหตุใดเฉิงกวงจึงไม่ฆ่าหมิงหลุนไปเลย และได้แต่อธิบายไปเช่นนี้ “เอ๋ ? เขาเป็นมนุษย์ปิศาจ(กระเทย)(1) จริงๆ หรือ ?” ...ว่าแล้วเชียว ! ก็ว่าอยู่ว่ามนุษย์จะไปมีกรงเล็บกับเขี้ยวแบบนั้นได้ยังไง แล้วยังพลังนั่นอีก... หมิงหลุนคิดในใจ จำได้ดีว่าพริบตาที่อีกฝ่ายชักดาบออกมา เขาสามารถสัมผัสถึงพลังปิศาจได้อย่างชัดเจน “กรุณาใช้คำว่า ‘ครึ่งปิศาจ’ เพคะ” นางกำนัลเหงื่อตก “แบบนี้ก็แปลว่าข้ากับเขาเป็นพี่น้องต่างอะไรกันนั่นสินะ ?” “เป็นพี่น้องต่างมารดากันเพคะ” นี่มันอย่างกับเล่นถามตอบกันชัดๆ ! หมิงหลุนปล่อยตัวเองให้จมอยู่กับห้วงความคิดอีกครั้งโดยไม่สนใจปฏิกิริยาของนางกำนัล ...แต่ว่า...เฉิงกวงคือชายผมเงินในความฝันของข้าอย่างนั้นหรือ ? แล้วทำไมเขาถึงต้องฆ่าเด็กชายชาวมนุษย์คนนั้นด้วย ? อีกอย่าง ทำไมหัวใจของข้าถึงได้เจ็บปวดมากขนาดนี้ ? หมิงหลุนก้มลงมองตำแหน่งหัวใจของตัวเอง แล้วก็นึกอะไรขึ้นได้กะทันหัน จึงถามขึ้นว่า “จริงสิ เมื่อก่อนข้าเก่งมากเลยใช่หรือเปล่า ? ข้าจำได้ว่าเฉิงกวงบอกว่าเขาคิดจะฆ่าข้ามานานแล้ว แต่ยังทำไม่เคยสำเร็จหรือไงนี่ล่ะ ?” ก่อนที่นางกำนัลจะทันได้เอ่ยตอบ หมอหลวงป๋ายที่บังเอิญเข้ามาทันได้ยินประโยคบทสนทนาเหล่านี้พอดีก็กล่าวตอบแทนให้เสียก่อน “ท่านชาย ความจริงท่านชายน่ะใช้คาถาอาคมใดๆ ไม่เป็นเลยต่างหากพระเจ้าค่ะ !” เมื่อได้เห็นว่าหมิงหลุนกลับมาแล้ว หมอหลวงป๋ายก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่หมอหลวงป๋ายเองก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าท่านชายเฉิงกวงกลับไม่ฆ่าท่านชายหมิงหลุน ! “หา ?” ...ช..ใช้คาถาอาคมไม่เป็นเลยหรือ ?... หมิงหลุนหน้าตื่น “เพราะท่านชายร่างกายอ่อนแอมาแต่เยาว์วัย จึงไม่มีคุณสมบัติที่จะฝึกวิชาฤทธิ์พระเจ้าค่ะ”หมอหลวงป๋ายอธิบาย “แต่โชคดีอย่างมากที่สวรรค์ทรงประทานสมองอันชาญฉลาดยิ่งให้แก่ท่านชาย ด้วยเหตุนี้ท่านชายจึงสามารถใช้สติปัญญาคลี่คลายเภทภัยมาได้ทุกครั้ง ส่วนสาเหตุที่ท่านชายเฉิงกวงโกรธแค้นท่าน รอจนท่านชายฟื้นความทรงจำแล้ว ก็จะทราบเองพระเจ้าค่ะ” ท้ายประโยคหมอหลวงป๋ายจงใจเลี่ยงไม่ยอมตอบ ...ข้าไม่มีฤทธิ์หรอกหรือนี่ หลงนึกว่าตัวข้าเก่งมากเสียอีก... หมิงหลุนคิดในใจอย่างผิดหวัง ...ในเมื่อตัวข้าไม่มีฤทธิ์เลย แล้วทำไมถึงยังพูดกับเฉิงกวงไปว่า “ถ้าเจ้าอยากฆ่าข้าละก็ ข้ายินดีน้องสนองทุกเมื่อ” อะไรเทือกนี้อีกเล่า ? ข้าจงใจพูดอย่างนี้ออกไปจริงๆ นะหรือ ? หรือว่าข้ามีวิธีจัดการกับเขาอยู่แล้ว ? อีกอย่าง ในเมื่อเขากับข้าต่างก็เป็นพี่น้องที่มีสายเลือดเดียวกัน แล้วทำไมเขาถึงคิดจะฆ่าข้ามากขนาดนี้ด้วย ? หรือจะเป็นเพราะเขาคือมนุษย์ปิศาจ(กระเทย) ? เฮ้อ...นึกอะไรไม่ออกเลยสักนิดสิน่า... หมิงหลุนมองเหล่านางกำนัลในห้องที่ต่างก็จ้องมาทางเขา แล้วคิดในใจว่า ...ดูท่าทางพวกนางคงไม่มีทางบอกอะไรให้ข้ารู้แน่ๆ  ช่างเถอะ ข้าไปหาคำตอบเองก็ได้... ว่าแล้วหมิงหลุนก็กระโดดลงจากเตียง “ท่านชายหมิงหลุนจะทำอะไรหรือพระเจ้าค่ะ ?” หมอหลวงป๋ายเพิ่งจะจัดห่อยาเสร็จ และเตรียมจะนำมาพอกแผลให้หมิงหลุนพอดีรีบถามขึ้น “ข้าจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว” “แต่...แต่ว่าท่านชายเฉิงกวง...” “วางใจเถอะน่า ในเมื่อครั้งนี้เขาไม่ได้ฆ่าข้า เขาก็คงจะไม่ฆ่าไปอีกพักหนึ่งนั่นแหละ” หมิงหลุนตัดบท “อีกอย่าง ข้าอยากรู้นักว่าระหว่างพวกเรามีความแค้นใหญ่หลวงอะไรกันนักหนา !” จบคำก็ขยิบตาให้หมอหลวงป๋ายในความหมายไม่ต้องเป็นห่วง “เอ้อ” หมอหลวงป่ายทำท่าจะพูดอะไร ทว่าที่ตอบกลับมามีแต่เสียงฝีเท้าของหมิงหลุนซึ่งดังห่างออกไป ...ท่านชาย...ดูจะเปลี่ยนไปเสียแล้ว !... หมอหลวงป๋ายคิดในใจ <>::<>::<> อีกด้านหนึ่ง เฉิงกวงยืนอยู่กลางสวนดอกไม้แห่งหนึ่ง ณ ส่วนลึกของวัง ตามองไปยังหลุมศพตรงหน้า ส่วนความคิดย้อนกลับไปยังภาพตอนที่เขาเงื้อดาบขึ้นฟันใส่อู๋หมิงหลุน... ...... “พี่น้อง ? หึ ! ข้ารอวันนี้มานานแล้ว ไปตายซะเถอะ !” มือเฉิงกวงเงื้อดาบขึ้นสูง แล้วตวัดฟันลงอย่างไร้ความปรานี “อ๊ากกกกก !!” หมิงหลุนแผดร้องลั่น ก่อนหมดสติไป ทันใดนั้น ชั่วจังหวะที่ดาบของเฉิงกวงยังห่างจากศีรษะของหมิงหลุนประมาณหนึ่งศอก(2)  รัศมีสีขาวก็พลันวาบขึ้น ปรากฏว่ารัศมีสีขาวนั้นคือเขตแดนที่ปรากฏขึ้นห่อหุ้มอู๋หมิงหลุนเอาไว้ คมดาบของเขาปะทะกับเขตแดนนี้เข้าอย่างจัง ทว่าดาบของเขากลับข่มเขตแดนนี้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย แต่อู๋หมิงหลุนใช้คาถาใดๆ ไม่เป็นนี่นา ! แล้วจะกางเขตแดนแบบนี้ได้ยังไงกัน ? เฉิงกวงไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่กำลังปรากฏขึ้นตรงหน้าเลยจริงๆ เขาตระหนักดีว่าด้วยพลังปิศาจของตนไม่มีทางทำลายเขตแดนนี้ได้อย่างแน่นอน จึงได้แต่เก็บดาบ และเขตแดนก็หายวับไปในจังหวะเดียวกับที่เฉิงกวงเก็บดาบนี่เอง... ...... ...อู๋หมิงหลุน...เจ้ากำลังเล่นลูกไม้บ้าบออะไรอยู่กันแน่ ? แล้วนี่ยังจะทำเป็นจำอะไรไม่ได้อีก !... เฉิงกวงตบฉาดลงบนป้ายศิลาของสุสาน นัยน์ตาลุกโรจน์ด้วยเพลิงแค้น ...หึ ! ดีมาก ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะมาไม้ไหน ! ถึงอย่างไรก็ยังมีเวลาอีกมากมายนัก ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าความจำเสื่อมจริงหรือแกล้งทำเป็นความจำเสื่อม ข้าจะทำให้เจ้าต้องชดใช้ความผิดที่เจ้าก่อเป็นหมื่นเท่าให้จงได้ !... <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ 1.   มนุษย์ปิศาจ (เหริน เยา : ren yao) แปลว่า “กระเทย” เป็นการเล่นคำของผู้เขียน (อธิบายโดยหลินโหม่ว - ผู้แปล) 2.  1 ศอก ประมาณ 50 เซนติเมตร <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : ซีเรีย - [ 4 ก.ย. 50 05:31:00 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาอารมณ์ดีแต่เช้าเลยครับ ผมไม่แปลกใจเลยที่คุณซีเรียเลือกอ่านและแปลเรื่องนี้ เพราะว่านี่เป็นนิยายที่ถูกใจผมที่สุดเรื่องหนึ่งในรอบหลายๆเดือนที่ผ่านมา เรื่องหนักลึกลับแต่แฝงอารมณ์ขันแบบนี้หาอ่านได้ไม่ง่ายเลย ต้องขอบคุณคุณซีเรียมากๆๆครับ ที่นำเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกัน ส่วนตัวผมแล้วไม่อยากให้อู๋หมิงหลุนจำอะไรได้เลย เป็นแบบนี้ดีแล้ว เพราะคิดว่าถ้าเขาจำอะไรที่ควรจะจำได้ บรรยากาศเรื่องอาจจะเปลี่ยนไป (เกี่ยวกันไหมนี่) เฉิงกวง เปิดตัวได้เท่ห์มาก และทำให้เรื่องเข้มข้นขึ้นมาทันทีกับบุคลืกภาพชาเย็นหล่อร้ายและออกอิจเมจไปในทางโหด เก็บกดอะไรบางอย่าง ไม่เข้าใจอะไรบางอย่าง  แต่มีสามัญสำนึกที่ไม่เลวร้ายนัก ตัวละครแบบนี้ทำให้นิยายสนุก (เหมือนเบจิต้าในการ์ตูนเรื่องดราก้อนบอล) รอตอนต่อไปครับ จากคุณ : Psycho man - [ 4 ก.ย. 50 07:12:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มันเล่นคำยังไงล่ะคะ พี่น้องไม่เข้าใจเรื่องอะไรกันน้อ ท่าจะเกี่ยวกับหลุมศพนั่น จากคุณ : scottie - [ 4 ก.ย. 50 12:42:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เย้! ในที่สุดก็มาลงที่นี่ จะลงที่นี่เรื่อย ๆ ใช่ไหมคะ? จะได้ไม่ต้องตามอ่านหลายที่ จากคุณ : Caje - [ 4 ก.ย. 50 13:25:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อาจารย์จี @ การได้แบ่งปันเรื่องสนุกให้คนอื่นอ่าน เพื่อที่จะได้คุยกันในเรื่องนั้นๆ ได้ ถือเป็นความสุขสุดยอดนี่คะ ^^ (ในเรื่อง อู๋เฉิงกวงน่ารักมาก) เรื่องนี้จะมีปมอยู่เยอะมาก ยิ่งช่วงแรกๆ นี้เป็นมหกรรมทิ้งปมขนาดใหญ่ ทั้งความฝัน , การที่ความจำเสื่อม , การเป็นอริของพี่น้อง ฯลฯ ทุกปมจะเชื่อมโยงถึงกันหมด ทุกการกระทำมีเหตุผลรองรับทั้งหมด อ่านแล้วต้องทึ่งคนเขียนเลยแหละค่ะ ^^ คุณ scottie @ ในคำจีน คำว่า "เหรินเยา" (เหริน : มนุษย์ ; เยา : ปิศาจ) เป็นคำเฉพาะใช้เรียก "กระเทย" ค่ะ พูดง่ายๆ คือคนจีนเกลียดคนผิดเพศมากถึงขนาดไม่ถือว่าคนเหล่านี้เป็น "มนุษย์" แต่เป็น "มนุษย์กึ่งปิศาจ" เลยทีเดียว ดังนั้นสาวใช้จึงให้หมิงหลุนเรียกเฉิงกวงว่า "ป้านเยา" (ป้าน : ครึ่ง ; เยา : ปิศาจ) เพราะน้องชายเขาเป็น "ลูกครึ่งปิศาจ" ไม่ใช่ว่าเป็น "กระเทย" นั่นเอง แต่หมิงหลุนในตอนนี้ก็...ฉลาดจนแยกความแตกต่างของ 2 คำนี้ไม่ออก - -" Caje @ อา...สุดท้ายก็ใช้ชื่อนี้ไปก่อนอยู่ดี... จากคุณ : ซีเรีย - [ 4 ก.ย. 50 16:07:51 ]