สายลม ได้พัดผ่านไปยังสถานที่ต่าง ๆ
ได้พบปะเหตุการณ์และผู้คนจำนวนมาก
ทำให้สายลมมีเพื่อน ๆ มากมาย ทุกเพศ ทุกวัย
เพื่อนบางคนก็ดี และเพื่อนบางคนก็ทำให้เสียความรู้สึก
หากเจอเพื่อนที่ดี สายลมมักจะพัดพาเอาความรู้สึกดี ๆ
ความสดชื่น แจ่มใส รวมถึงเสียงหัวเราะ
ไปแบ่งปันให้เพื่อน ๆ ได้ซึมซับความรู้สึกดี ๆ เหล่านั้นด้วยเสมอ
หากเจอเพื่อนที่ทำให้เสียความรู้สึก สายลมก็เพียงแค่พัดผ่านไปเท่านั้น

เวลาผ่านไปหลายปี สายลมยังคงพัดผ่านสถานที่ต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ
ได้พบเพื่อนที่ดี...ได้รับประสบการณ์ทั้งดีและร้ายมากมาย
จนกระทั่งอยู่มาวันหนึ่ง สายลมได้พบกับผู้ชายคนหนึ่ง
ในสายตาของสายลมในขณะนั้น เขาเป็นคนที่ใช้ไม่ได้เอาเสียเลย
อารมณ์เสียง่าย ขี้โมโห นิสัยก็แย่ พูดจาก็ไม่ค่อยดี หยิ่งจองหอง เอาแต่ใจตัวเอง

ด้วยนิสัยแย่ ๆ ของเขา ทำให้สายลมมีอคติกับคน ๆ นี้มาก
ไม่ว่าเขาจะเข้ามาหาสายลมด้วยวิธีไหน สายลมก็มักจะตอกกลับไป
ด้วยความร้ายกาจเสมอ จนเวลาผ่านไประยะหนึ่ง สายลมก็เกิดความสงสัย
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ไม่ไปไหนสักที ในเมื่อสายลมไม่เคยมีอะไรดี ๆ ให้เขาเลย
ความรู้สึกดี ๆ ไม่เคยมีให้ ความสดชื่นแจ่มใสไม่เคยส่งไปถึงเขา
สิ่งที่สายลมมักหยิบยื่นเพื่อตอบแทนนิสัยร้าย ๆ ของเขา
คือการร้ายยิ่งกว่า คือการทำร้ายด้วยคำพูดและวิธีต่าง ๆ ที่ทำให้เขารู้สึกแย่

ผู้ชายคนนั้นเริ่มเข้ามายืนบังกระแสลม
ทำให้สายลมพัดผ่านไม่สะดวก พัดไปแบบไม่เป็นระนาบเดียวกัน
เค้าทำให้สายลมหงุดหงิด และเสียอารมณ์มาก
จนกระทั่งเวลาผ่านไป สายลมเริ่มรู้สึกว่าเขาเริ่มเปลี่ยนไป
เขานิสัยดีขึ้น แต่ก็ยังไม่ดีที่สุด เพราะคำว่าอคติยังอยู่ในใจของสายลมเสมอ
“จะดีได้สักกี่น้ำ...ต้องเสแสร้งแน่เลย...จะมาไม้ไหนอีกล่ะ”
สายลมมักคิดแบบนี้เสมอ และก็ยังระแวดระวังตัวอยู่เช่นเคย

และเมื่อเวลาได้ผ่านไปอีก สายลมก็เริ่มคิด
“เขาดีขึ้นจริง ๆ หรือเปล่า...เขาทำดีกับเราเพื่ออะไร...เขาจะมาไม้ไหนกันแน่”
จากความคิดนี้ ทำให้สายลมหยุดที่จะพัดผ่านไปเฉย ๆ เหมือนเช่นที่เคยทำมา
สายลมหยุดพัด เพื่อศึกษาให้ถ่องแท้ ในความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับนิสัยของผู้ชายคนนั้น

สายลมเริ่มสัมผัสได้ถึงความปรารถนาดีที่ผู้ชายคนนั้นหยิบยื่นให้
สายลมได้รับสิ่งดี ๆ จากเขาทีละนิด..ทีละนิด
สายลมจึงตอบกลับความปรารถนาดีแก่เขาเฉกเช่นที่ให้กับเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ

จากคนที่นิสัยแย่ คนที่สายลมไม่ชอบขี้หน้า...กลับกลายมาเป็นเพื่อนกัน
และจากคำว่าเพื่อน ก็มีการส่งความปรารถนาดีให้แก่กันและกันเสมอ
จนเวลาผ่านไปนานวันเข้า …
ระหว่างเขากับสายลม เริ่มเกิดคำว่า “ความผูกพัน”ขึ้น
เค้ากลายเป็นส่วนหนึ่งในกระแสลม
และสายลมก็กลายเป็นผู้ที่พัดความสดชื่นมาให้เขา

สายลมและผู้ชายคนนั้น มีสิ่งดี ๆ ให้แก่กันมากขึ้น และมากขึ้น
จนเริ่มรู้สึกว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่แค่เพื่อนเสียแล้ว
คำว่าเพื่อน กลับกลายเป็นคำว่า “รัก” โดยที่ทั้งเขาและสายลมยังคงหาคำตอบไม่ได้
ว่าคำว่า “รัก” เกิดขึ้นมาตอนไหน เมื่อรู้ตัวอีกทีคำ ๆ นี้มันก็เกาะติดอยู่ในใจเสียแล้ว

ช่วงเวลาที่สายลมมีเขา และเขาก็มีสายลม ทั้งสองมีความสุขมาก
ที่ได้พูดคุยกัน ช่วยเหลือกัน ส่งความปารถนาดี และความรัก ความห่วงใยให้แก่กัน
ยิ่งนานวันความรักความผูกพันก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ
แต่ในใจของสายลมรู้ถึงสถานะของตัวเองดี...ว่าไม่มีตัวตน
สายลมจึงแอบเศร้าอยู่ในใจเสมอ...เศร้าที่สักวันตนเองจะต้องพัดผ่านไป
และทิ้งเขาไว้เพียงลำพังคนเดียว

สายลมไม่อาจที่จะหยุดนิ่งอยู่กับเขาได้นาน ๆ
เพราะสายลมเป็นเพียงแค่สิ่งที่สัมผัสถึงได้แต่ไม่มีตัวตนให้สัมผัส
สายลมไม่อาจเหนี่ยวรั้งเขาไว้
ความหวังดี..ความห่วงใย...ความรัก ที่สายลมมอบให้เขา มันเป็นตัวฉุดรั้งเขาอยู่

สายลมได้แต่คิด..อยากให้เขาเจอคนที่ดี...คนที่เหมาะสม
ได้พบคนที่มีตัวตนจริง ๆ ไม่ใช่เป็นเพียงแค่สายลมที่จับต้องไม่ได้..ไม่มีตัวตน
อยากให้เขาอยู่กับความเป็นจริง...อยู่กับสิ่งที่มองเห็นได้...สัมผัสได้

สายลมมักจะบอกเรื่องนี้กับเขาอยู่เสมอ..
และเขามักจะเศร้าใจเสมอเมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านี้
ประโยคหนึ่ง ที่เขามีให้สายลมเสมอ

“ขอให้ผมได้รักคุณไปก่อน...ได้อยู่กับคุณที่ตรงนี้...สักวันหนึ่งเมื่อผมพร้อม
เมื่อผมแข็งแรงดีแล้ว ผมจะเดินไปจากคุณเอง...ไม่ต้องให้คุณมาไล่ผมอยู่แบบนี้หรอก”

เขาจะรู้ไหม คำพูดของเขามันทำให้สายลมน้ำตาซึมเสมอ
สายลมไม่อยากให้เขาเป็นแบบนี้เลย
อยากให้เขาสดชื่นแจ่มใส..ไม่อยากให้เขาเศร้า..
และหลงอยู่ในโลกของความไร้ตัวตนของสายลมอีกต่อไป

เพราะยิ่งนานวัน...เขาจะยิ่งอ่อนแอลงไปเรื่อย ๆ
เขาจะหาทางออกไปจากกระแสลมไม่เจอ
เขาจะอยู่กับความว่างเปล่า เพียงลำพังอย่างโดดเดี่ยว
เพราะสายลมไม่อาจก่อตัวเป็นรูปร่างยืนอยู่เคียงข้างเขาได้

สายลมมีเพียงความรักและความปรารถนาดีให้แก่เขา
“เขาผู้เป็นคนพิเศษเสมอสำหรับสายลม”
แต่สายลมก็ยังคงไม่เคยลืมสถานะของตัวเอง
เพราะธรรมชาติสร้างสายลมขึ้นมาให้ทำได้เพียงแค่พัดพาความรู้สึกดี ๆ ไปให้ผู้อื่นเท่านั้น
สายลมหยุดนิ่งไม่ได้...สายลมยังคงต้องพัดต่อไปเรื่อย ๆ

สายลมไม่อยากให้เขายังคงยืนอยู่กลางกระแสลมเพียงลำพังอีกต่อไป
สายลมจึงบอกให้เขาถอยออกไป อย่ามายืนบังกระแสลมอีก
เพราะยังไง ๆ สายลมก็ต้องพัดผ่านเขาไปอยู่ดี

ในวันนี้ทั้งเขาและสายลมต่างเศร้าพอ ๆ กัน
เขาเศร้าที่สายลมไม่หยุดอยู่กับเขา
สายลมเศร้าที่ตัวเองไม่สามารถหยุดอยู่กับเขาได้

ความรักของสายลม...จุดจบคือการที่เขาต้องอยู่เพียงลำพังคนเดียว
ความรักของสายลม...จุดจบคือความเศร้า
ไม่อยากให้เขาต้องมาอยู่ในสถานะอันโดดเดี่ยวอีกต่อไป

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน
สายลมก็ยังจะคอยส่งความปรารถนาดีให้แก่ผู้ชายคนนั้นเสมอ
เมื่อร่างกายของเขาสัมผัสได้ถึงกระแสลมที่พัดผ่านมาอีกครั้ง
ขอให้เขารู้เอาไว้....สายลมไม่เคยจากเขาไปไหนเลย
สายลมยังคอยวนเวียนอยู่ข้างกายเขาเสมอ
แต่สิ่งที่สายลมทำไม่ได้ ก็คือ
การปรากฏตัวให้เขาเห็น...ทั้ง ๆ ที่สายลมก็อยากจะมีตัวตน
แต่ก็ไม่สามารถทำได้

“หากคนเราทำอะไรตามความรู้สึกที่ตัวเองต้องการได้ทั้งหมด...ก็คงดีไม่น้อย”

อยากให้เขาเข้าใจ...และรับรู้เอาไว้
สายลมรักเขามาก...แต่สายลมไม่มีตัวตนที่จะให้เขามารัก
รักคุณนะ “เขาผู้เป็นคนพิเศษเสมอสำหรับสายลม”

วันนี้ทั้งเขาและสายลมเสียน้ำตาเพราะการลาจาก
แต่ความทรงจำที่ดีระหว่างทั้งสองคนจะไม่มีวันจางหาย

เพราะทั้งสายลมและผู้ชายคนนั้นไม่ได้ไม่รักกัน
แต่ทำได้เพียงแค่"รักกัน"เท่านั้น...เท่านั้นจริง ๆ

แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 50 14:27:48