เคยเป็นกันไหมครับ โดนฝนจนเปียกปอน กลับไปเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาได้สักพักฝนก็ตกจนเปียกปอนไปทั้งตัวอีก

คนที่ไม่เคยโดนแบบนี้คงไม่รู้อาการ

ฟังเรื่องราวที่ผมจะถ่ายทอดออกมากันนะครับ

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

โทรศัพท์มือถือของผมสั่น พร้อมด้วยเสียงเรียกเข้าที่คุ้นหู

ไม่ใช่คนอื่น คนไกล โทรมาครับ เป็นแฟนของผมเอง

"ฮัลโหล         ว่าไงค๊ะ" ผมพูด

"วันนี้ว่างป่ะ" เธอตอบกลับมา

"อือ จะชวนไปไหนเหรอจ๊ะ"

"ว่าจะชวนไปทะเลหน่อยอ่ะ "

"ที่ไหนล่ะ " ผมตอบกลับไปทั้งๆที่รู้ว่าเธอคงจะชวนไปที่

ที่เคยไปด้วยกันนั่นแหละ

"ที่เดิมอ่ะแหละ   บ่าย 3 เจอกันนะ"

"จ้า" แล้วเธอก็วางสายไป

ผมมองนาฬิกาตอนนี้เวลาก็บ่ายสองโมง นิดๆ ผมก็เริ่ม

ออกเดินทางทันที เตรียมไปพร้อมทุกอย่าง เสื้อผ้า

แปรงสีฟัน ฯลฯ

บ่าย 2 .50 น. ผมก็เดินทางถึงทะเลที่นัดกันไว้

เธอมาพร้อมกับสีหน้าเครียดๆ แล้วก็เงียบไม่พูดอะไร

ผมก็ถามทั้งๆที่รู้ว่าเธอคงไม่ตอบ "เป็นอะไรไปอ่ะ  มีอะไร

หรือเปล่าทำหน้าเครียด " เธอไม่ตอบ "......"

"แล้วชวนมาทะเล วันนี้มีอะไรรึเปล่าอ่า"

"บูม จำได้ใช่มั้ยที่ฝนเคยบอก"

"เรื่องอะไรล่ะ" ผมถามกลับไปโดยหวังว่ามันคงไม่ตรงกับ

ที่ผมคิดเอาไว้

"..........." เธอเงียบ

"เค้าคนนั้นเหรอ" ผมพูดออกไปโดยอยากให้คำตอบของ

เธอนั้น ตรงข้ามกับคำถามนี้ไปโดยสิ้นเชิง

เธอพยักหน้าเงียบๆ พร้อมกับมองออกไปที่ทะเล

"บูมเข้าใจใช่มั้ย ว่ามันหมายความว่าอะไร " เธอถาม

ใช่ครับ ผมเข้าใจดี มันเหมือนกับเรากลืนน้ำแข็งก้อน

ใหญ่ๆเย็นๆลงไปทั้งก้อน  

"ไม่ใช่ว่าบูมไม่ดีนะ" เธอกลั้นใจอยู่นานกว่าจะพูดออกมา

ผมสังเกตเห็น

"คนที่ดี กับคนที่ฝนรัก คนละคนกันนะ "ผมตอบทันควัน

"ฝนขอโทษนะบูม"

"ฝนไม่ได้ทำอะไรผิดนี่" ผมแย้ง

"เรื่องความรักไม่มีใครถูกใครผิด" ฝนชิงพูดแทนผมขึ้นมา

ผมเลิกคิ้วด้วยความสงสัย แล้วถามในใจว่า "เธอจำได้หรือ"

"ฝนจำได้ ทุกๆอย่างที่เราเคยไปด้วยกัน เคยพูด เคยคุย

เคยทำอะไรร่วมกัน" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ผมคิดว่าใกล้

จะร้องไห้เต็มทน

"ถ้าฝนรู้ ถ้าฝนจำได้ ฝนก็จะต้องไม่ทำสิ่งที่ฝนกำลังจะทำ"

ผมไม่ได้หมายความถึงที่เธอกำลังจะบอกเลิกผม

แต่ผมหมายความถึงเรื่องที่เธอกำลังจะร้องไห้

"งั้นฝนกลับก่อนนะ"

แล้วเธอก็กลับไป ผมยังอยู่กับที่ไม่ได้ไปไหน

เสียงน้ำทะเลในตอนนี้ ว้าเหว่ เหลือเกิน

ผมแทบจะจำไม่ได้ว่ากลับมาที่หอพักได้อย่างไร

จนตอนนี้เวลาผ่านไปเกือบ 3 สัปดาห์ ผมเกือบจะทำใจได้

"เฮ้ย บูม วันนี้แคทชวนไปเที่ยวว่ะ" บอลเพื่อนผมบอก

"โอเค " ไปก็ไป

ตอนนี้ผมคิดว่าฝนที่ตกใส่ผมจนเปียกปอนเริ่มแห้งเหือดหายไปแล้ว

แต่ผมไม่รู้เลยสักนิด มันตรงกับสุภาษิตโบราณที่บอกไว้

ทะเลเงียบก่อนมีพายุใหญ่

ผมเห็นเขาเพียงด้านหลัง ผมจำได้แน่นอน

ฝน กับ ใครอีกคน ซึ่งที่ตรงนั้นควรจะเป็นผม

ฝนหันกลับมามองเห็นผม เราจ้องมองกันอยู่สักครู่หนึ่ง เธอ

หลบสายตาผม ฤดูฝนที่ผมคิดว่าหมดไปแล้ว กลับมาโดยไม่มีลางอะไรทั้งนั้น

ฝนเทลงมาใส่ผม จนหน้าชา ทุกอย่างชาไปหมด

เมื่อเจอเธออีกครั้ง ความใจอ่อน ความอ่อนไหว กลับมา

ฤดูฝนอีกแล้วหรือนี่

มันเหมือนกับตึกที่เพิ่งสร้างขึ้นมา แต่โดนซึนามิ ถล่มแหลก

แต่ก็ดีที่มันทำให้ผมรู้ว่า ต้องให้ความแข็งแกร่ง แข็งแรง กับตึกมากกว่าวันนี้

อีกนานแค่ไหนกว่าจะถึงฤดูร้อน

อีกนานแค่ไหนกว่าตึกจะแข็งแรงจนไม่มีอะไรมาล้มได้

ผมได้แต่นับวัน

วันนี้

พรุ่งนี้

มะรึนนี้

วันไหนกันนะที่ฤดูฝนจะหายไป และ ตึกใจของผมจะแข็งแรงเสียที