ผมเพิ่งย้ายมาเรียนปริญญาโทในกรุงเทพได้ไม่นาน แต่การจราจรที่ติดขัดทุกๆ วันก็ทำให้ผมคุ้นเคยได้อย่างรวดเร็ว


รถที่จอดแน่นิ่งเป็นแถว ดูคล้ายเป็นระเบียบ มีบางคันทางต้นแถว จะจอดเยื้องเฉียง เปิดไฟเลี้ยวขวา เพื่อขอพื้นที่ในการที่จะเลี้ยวได้ทันไฟแดงคราวหน้า เนื่องจากหากไปต่อปลายแถวคงจะกินเวลาอีกนานโข ทำให้รถที่คาดหวังว่าจะไปทางตรง ต้องเลี้ยวหลีกรถคันนั้น ทำให้รถติดหนักกันเข้าไปใหญ่ ถนนทางตรงจากสองเลน เลยเหลือเพียงเลนเดียว



ผมเคยคุยกับเพื่อนด้วยความหยามเหยียดว่าพวกนี้มันเห็นแก่ตัว ถ้าขับมาทีหลัีงก็สมควรจะไปต่อท้ายแถว ผมเชื่อว่าการขับรถก็เหมือนการต่อแถว



ผมกลืนน้ำลายตัวเอง ในอีกหนึ่งเดือนต่อมา ผมทำแบบนั้นบ้างเพราะมันเร็วดี และด้วยความกลัวว่าจะไปเรียนไม่ทัน พยายามบอกตัวเองใหม่ว่า ทำแบบนี้คงไม่เลวร้ายนักหรอก ใครๆ เขาคงเห็นเป็นเรื่องปกติ



น่าขำเหมือนกัน ที่เรามักจะเห็นรถจอดเสียกลางถนน เป็นประจำ แต่ถ้าคิดจากความน่าจะเป็นก็สมเหตุสมผลแล้ว รถมากมาย มีทั้งเก่าและใหม่ ต้องมีคันไหนเสียบ้างล่ะ ในวันนี้



วันนี้ก็เหมือนวันอื่น ผมเลี้ยวรถออกจากหอพัก รถประดังประเดมากั้นไม่ให้เราเลี้ยวซ้ายไปสู่ถนน ราวกับกลัวว่าตัวเองจะไม่ได้ไปอีกเลย หากเสียสละให้ผมตัดหน้าออกจากซอย


เหมือนคนอื่นๆ ผมต้องพยายามแหย่รถออกไปทีละนิดทีละน้อย จนคันที่ตามมาทีหลังต้องจอดให้เนื่องด้วยไม่สามารถหลบหลีกได้อีกแล้ว


ผมโค้งตัวประหลกๆ เป็นการแสดงความขอบคุณ แฝงความขอโทษที่ขัดจัดหวะการขับรถนิดๆ


แต่ในใจก็ด่าคันที่ไม่ยอมหยุดให้ทั้งๆ ที่เราเปิดไฟเลี้ยวแล้ว



ตอนสี่โมงเย็นรถแน่นขนัด นั่งฟังเพลงพลางนึกในใจว่า คนเราเลิกงานกันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ พวกเขาไม่อยู่ทำงานกันเพื่อให้เจ้านายชื่นชมหรอกหรือ หรือว่าพวกนี้ไม่ใช่พวกทำงานออฟฟิศ คงเป็นพวกเซลล์ขายของ หรือไม่ก็ธุรกิจส่วนตัว


หากเป็นอย่างนั้นทำไมรถต้องมาแน่นตอนสี่โมงเย็น บางทีตำรวจจราจรที่โบกรถพร้อมถือวิทยุสื่อสารอาจจะตอบคำถามได้ ดูเขาจะรู้ว่าส่วนไหนของกรุงเทพรถติดหรือไม่ ต้องระบายรถทางไหนก่อน คงมีเครือข่ายโยงใยไปทั่ว



ผมตรงเลยสี่แยกไปเพื่อไปกลับรถ พูดถึงการกลับรถ คงเป็นส่วนที่ผมไม่ชอบมากที่สุด เพราะดูเหมือนเราต้องต่อสู้กับกระแสรถที่วิ่งมาอย่างรวดเร็ว และเมื่อคนขับทั้งหลายเห็นเราจะมาขวางทาง ต่างก็เปิดไฟสูง รถยนต์ราวกับมีตาที่เปล่งแสงของความไม่พอใจ


บางคันก็ขับเบี่ยงไปอย่างรวดเร็ว ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า การแตะเบรคสักนิด ดูเป็นเรื่องยากเย็นมากนักหรือ แต่ก็ว่าเขาไูม่ได้ เพราะเมื่อนึกย้อนไปผมก็ทำแบบเขาเสมอ



แต่วันนี้แปลกกว่าวันอื่น ทุกเลนเต็มไปด้วยรถยนต์ กำลังแล่นตรงมา และคาดเดาได้ว่าคงจะเหยียบคันเร่งเพิ่มเพื่อผ่านผมไปให้เร็วที่สุด


ผมเิปิดไฟเลี้ยวไว้ แต่ไม่กล้าแหย่รถออกไปมากนัก เพราะดูจะไม่มีพื้นที่บนท้องถนนเหลือสำหรับผมเลย



รถคันเล็กหน้ารัก เล่นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พร้อมความเร็วที่ลดลง รถกระบะที่อยู่เลนข้างๆ ดูเหมือนจะชะลอตาม จนมาจอดนิ่งอยู่ด้านหน้าผม


รถคันหลังๆ ก็จอดเนื่องจากติดรถสองคันหน้า ผมโค้งให้ด้วยความแปลกใจ ว่ามีคนดีๆ แบบนี้ด้วยหรือ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าผมเพราะการขับรถ


ในกรุงเทพก็มีคนมีความคิดเอื้ออาทรให้คนขับรถด้วยกันแบบนี้ด้วยหรือ

ผมเลี้ยรถด้วยความปลื้ม และประทับใจ มองกระจกหลังให้รถสองคันนั้นขับตามมา ค่อยเร่งความเร็วขึ้นเรื่อย แซงผมแล้วก็หายไป ไม่ทันได้มองหน้าคนขับ อยากจะขอบพระคุณจริงๆ


ผมเอาตัวรอดมาจนถึงจุดหมายปลายทางก็พบจีนนั่งหน้าเง้าหน้างอ รออยู่ที่ม้านั่งหน้าห้าง วันนี้ใส่ชุดใหม่ที่ไม่คุ้นตา กระโปรงสั้นเป็นกลีบสีเทา เสื้อคล้ายๆ เสื้อกล้ามสีแดง แต่มีริ้ว ทำให้ดูเบาตา


เมื่อเห็นหน้าผม ก็บ่นอุบอิบว่าทำไมมาช้า สักพักเมื่อเปลี่ยนเรื่องคุย ก็อารมณ์แจ่มใสเหมือนเดิม ผู้หญิงก็น่ารักเช่นนี้



รอบหนังเต็มแทบทุกรอบ แต่ก็ยังเหลือที่สำหรับเราสองคน ในเวลาที่เราไปจองตั๋วพอดี หนังฉายไปแล้วสิบนาที แต่คงฉายโฆษณาอยู่ น่าจะทัน เราเลยตัดสินเข้าไปดูในรอบนั้น


เป็นอย่างที่คิดเมื่อออกมาจากโรง และขับรถออกจากห้าง รถติดราวกับเป็นการจอดรถตามทางขึ้นลง ผมทำใจเรื่องนี้มานานแล้ว พยายามฟังเพลงไป กอดจูบกับแฟนไป ทำให้จำต้องเปลี่ยนจากเกียร์ N เป็น P เพื่อความปลอดภัย หวังว่ารถผมฟิล์มจะมืดพอปิดบังความวาบหวามของเราสอง



เราหายใจโล่งอก เมื่อมาโผล่บนท้องถนนของกรุงเทพ เราลัดเลาะ หลบหลีกรถคันโน้นคันนี้ จนใกล้ทางเข้าหอพักของผมเข้าไปทุกที วันนี้จีนตัดสินใจค้างกับผม ซึ่งผมก็ต้องการให้เ็ป็นเช่นนั้น เราต่างชื่นมื่นทั้งคู่ การคบกันสองเดือนคงเป็นเช่นนี้กันทุกคู่ แต่สองปีข้างหน้าไม่รู้จะเป็นเช่นไร


รถของผมขับด้วยความรวดเร็ว แสงไฟกระพริบข้างหน้า เร้าความสนใจให้หันไปมอง รถจะเลี้ยวเพื่อนกลับรถนี่เอง ผมชะลอรถ เสียงแฟนดังขึ้นข้างๆ 'แหม ใจดีจังเลย หยุดให้เขาอีก'


ผมนิ่งเงียบไม่รู้จะตอบว่าอะไร รถคันนั้นขับเลี้ยวออกไปอยากรวดเร็ว มองไม่เห็นว่าเขาผงกหัวแสดงความขอบคุณหรือเปล่า แต่จะเป็นไรไป



ผมขับรถตรงไปเรื่อยๆ จนถึงคราวที่ผมต้องกลับรถบ้างแ้ล้ว



มองกระจกรถข้างหลังไม่มีคันไหนมาต่อท้าย ยิ่งทำให้เสียบเปรียบเวลาเลี้ยวรถ เพราะไม่มีพวก และคนที่ขับมาจะคิดว่าการไม่หยุดให้เรากลับรถก็ไม่ได้ทำให้รถติดอะไร


ผมไม่คาดหวังอะไรเช่นเคย หยุดรถและรอคอยให้รถที่วิ่งในอีกเลนผ่านไปไวๆ



รถสีแดงสดวิ่งตรงมาด้วยความเร็ว แต่ดูเหมือนความเร็วจะลดลงเรื่อยๆ ตอนแรกคิดว่าอาจจะเป็นเพราะกลัวว่าเราจะเลี้ยวรถกระทันหัน เลยชะลอไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย


จนรถคันนั้นหยุดสนิท ไม่มีสัญญาณใดๆ เหมือนรอให้รถผมกลับรถ รู้สึกตัวอีกทีตัวเองก็กลับรถได้แล้ว จีนหันมามองหน้าผม พร้อมหัวเราะน้อยๆ เธอบอกว่า 'เดี๋ยวนี้คนมีน้ำใจกันเยอะนะ'


ผมอมยิ้มด้วยความอิ่มเิอิบใจ คงเป็นยิ้มเดียวกับคนที่ผมหยุดรถให้ และคนที่หยุดรถให้ผมเมื่อตอนเย็น ก็คงเคยได้รับความอิ่มเิอิบใจเช่นนี้มาแล้วเป็นแน่ ขอบคุณจริงๆ ครับ