ตอนที่ 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5777540/W5777540.html

ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5782663/W5782663.html

ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5789691/W5789691.html



ตอนที่ 4

รอยแผลกากบาทบนแผ่นหลัง


ณ วังเวหา

“ท่านชายหมิงหลุน ต้องการให้พวกเราปรนนิบัติสรงน้ำให้หรือไม่เพคะ ?” นางกำนัลนางหนึ่งถาม

“อืมม์”

“ท...ท่านชาย” นางกำนัลอีกนางใจหายวาบ รีบคุกเข่าลงทันควัน “นางเพิ่งจะมาใหม่ จึงยังไม่ทราบความ ท...ท่านชายโปรดอย่าถือสาเลยนะเพคะ พะ...พวกเราจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะเพคะ”

“โอ๋ ?” ...แปลกจริง ทำไมถึงต้องอกสั่นขวัญแขวนกันขนาดนี้ด้วย ?... หมิงหลุนมองอาการหวาดหวั่นจนตัวสั่นเทาของนางกำนัลทั้งสองแล้วถามอย่างฉงน “ทำไมข้าต้องถือสาด้วยเล่า ?”

“ท...ท่านชายเคยมีบัญชาเอาไว้ว่า ใครที่แอบดูท่านสรงน้ำ โทษ...โทษคือประหารเพคะ” ...ตอนแรกมีพี่น้องนางกำนัลบางคนเข้าไปปรนนิบัติองค์ชายรองสรงน้ำเพราะไม่ทราบเรื่องนี้ แต่แล้วพวกนางก็มีอันถูกองค์ชายรองใช้กระบี่สังหารจนหมดสิ้น ท่านชายหมิงหลุนในตอนนั้นดูราวกับปิศาจร้ายอย่างไรอย่างนั้น !... นางกำนัลอดหนาวเยือกไม่ได้

“เอ้อ...อย่างนั้นพวกเจ้าออกไปกันก่อนเถอะ” ...ที่แท้เมื่อก่อนข้าขี้อายขนาดนี้เชียว !... หมิงหลุนคิดในใจ

“เป็นพระกรุณาที่ท่านชายทรงเมตตาเพคะ” เหล่านางกำนัลลนลานออกไปจากห้องสรงน้ำ


......


...นี่คือตัวข้าอย่างนั้นหรือ ?... หมิงหลุนมองใบหน้างดงามคมคายของตัวเองในกระจกแล้วอดตกตะลึงไม่ได้ ...มิน่าเล่าพวกสาวๆ ถึงได้ชอบกันนัก ที่แท้ก็งดงามเสียจนแม้แต่สตรียังต้องริษยาอย่างนี้นี่เอง แล้วยังผมสีดำสนิทที่ดูอย่างกับน้ำตกนี่อีก นี่ข้าเป็นผู้ชายจริงๆ น่ะหรือ ?...ฮึฮึ อย่างกับถูกสับเปลี่ยนตัวอย่างนั้นล่ะ !...

“เฉิงกวงเองก็รูปงามมากเหมือนกัน ถึงจะดูดุไปหน่อยก็เถอะ แต่ก็ถือเป็นชายหนุ่มหน้าสวยอยู่ดี แต่ทำไมท่านพ่อของพวกเราถึงได้อัปลักษณ์อย่างนั้นล่ะนี่ ? เป็นเพราะท่านพ่ออายุมากแล้วอย่างนั้นหรือ ? หรือว่าพวกเรามันผ่าเหล่า ?” หมิงหลุนพึมพำกับตัวเอง แล้วในจังหวะที่หันกาย ชายหนุ่มก็มีอันต้องชะงักค้างทันที ...เมื่อกี้มัน...

หมิงหลุนเบือนหน้ากลับไปช้าๆ  ภาพที่เห็นคือบนแผ่นหลัง...ของเขามีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่มากปรากฏอยู่จางๆ...

“นี่...นี่มัน...” ...นี่หรือคือสิ่งที่ไม่อยากให้นางกำนัลพวกนั้นเห็น ?... หมิงหลุนรวบผมขึ้น คิดจะดูให้ชัดตากว่าเดิม แผลนั้นเริ่มต้นจากไหล่ซ้ายขวาพาดยาวไปถึงต้นแขน รอยแผลเป็นที่เห็นมีด้วยกันสองรอยประกอบกันเป็นรูปกากบาท ถึงแม้แผลจะหายดีแล้วก็ตาม แต่หมิงหลุนก็พอจะจินตนาการได้อยู่ดีว่าตอนที่ได้แผลนี้มา มันจะเจ็บมากขนาดไหน “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ ? ดูจากที่แผลหายดีแล้ว เราคงจะได้แผลนี้มาก่อนหน้านี้นานพอสมควรเลยทีเดียว แต่ว่า...ทำไมตัวเราที่เป็นถึงองค์ชายรองถึงมีรอยแผลเป็นใหญ่ขนาดนี้ได้เล่า ? นี่เป็นฝีมือของเฉิงกวงหรือเจ้า ‘ปลา’ นั่นกันแน่ ? ระหว่างพวกเรามีความแค้นใหญ่หลวงอะไรกันแน่ถึงต้องทำกันร้ายกันถึงขนาดนี้ ?” หมิงหลุนไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเพราะเหตุใดคนที่ดีแสนดีอย่างเขาถึงไปล่วงเกินคนอื่นอย่างสาหัสสากรรจ์แบบนี้ได้...


<>::<>::<>


หมิงหลุนเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ก็ได้ยินเสียงขุนนางรับใช้รายงานดังมาจากนอกประตูว่า

“ท่านชาย องค์ราชาส่งคนเอาของมาให้แล้วพระเจ้าค่ะ”

...จะเป็นของแบบไหนกันนะ ?... หมิงหลุนสวมเสื้อผ้าพลางนึกคาดเดาในใจ

“โอ๋ ? แผนที่หรือ ?”

“นี่มันแผนที่ของอาณาจักรกัณหกุมมะไม่ใช่หรือพระเจ้าค่ะ ?” หมอหลวงป๋ายกล่าวอย่างฉงน “หรือว่านี่จะเกี่ยวข้องกับภารกิจที่องค์ราชาทรงคิดจะส่งพวกท่านไปกระทำ ?”

“แผนที่ของอาณาจักรกัณหกุมมะ ? จะทำสงครามกันหรือ ?” ...แผนที่ละเอียดขนาดนี้ เกรงว่าทั้งสองอาณาจักรกำลังจะถืออาวุธเข้าปะทะกันเสียแล้ว...

“มันจะเป็นไปได้อย่างไร ก็อาณาจักรทั้งสี่ต่างเป็นพันธมิตรต่อกันนะพระเจ้าค่ะ ! โดยเฉพาะอาณาจักรกัณหกุมมะและอาณาจักรโรหิตมยุรานี่เป็นอาณาจักรเครือญาติของเราด้วยซ้ำ !”

“อาณาจักรเครือญาติ ?”

“พระเจ้าค่ะ หมายถึงอาณาจักรที่มีการเกี่ยวดองกันด้วยการสมรส” หมอหลวงป๋ายชี้ไปที่มุมหนึ่งของแผนที่ “ท่านชายหมิงหลุน ดูสิพระเจ้าค่ะ ตรงนี้มีตราประทับของอาณาจักรกัณหกุมมะด้วย ดังนั้นแผนที่นี้ทางอาณาจักรกัณหกุมมะน่าจะเป็นฝ่ายส่งมาให้เองเสียมากกว่า”

“อย่างนั้นท่านพ่อมอบเจ้านี่มาให้ข้าทำไมกัน ?”

“คงเพราะมีภารกิจใดจะให้พวกท่านชายไปปฏิบัติกระมัง ?”

“เฮ้ ! อู๋หมิงหลุน อยู่หรือเปล่าหา !” เสียงของเฉิงกวงดังจากไกลมาเป็นใกล้ หมิงหลุนยังไม่ทันได้เอ่ยตอบ ประตูห้องก็ถูกเฉิงกวงถีบเปิดออกดังโครมสนั่น จากนั้นถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “เจ้าได้รับแผนที่หรือยัง ?”

“ได้รับแล้ว เจ้าเองก็ได้รับเหมือนกันหรือ ?”

เฉิงกวงทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้เต็มแรง เอามือเท้าคาง แล้วบ่นอย่างขุ่นเคือง

“ชิ ดันเป็นอาณาจักรกัณหกุมมะเสียได้ แย่ชะมัด !”

“อาณาจักรกัณหกุมมะไม่ดีหรอกหรือ ?” หมิงหลุนหันไปมองหมอหลวงป๋ายอย่างงุนงง

“เรื่องนี้...” หมอหลวงป๋ายไม่ทราบจะอธิบายอย่างไรดี

“จริงสิ ข้าลืมเสียสนิทว่าเจ้าความจำเสื่อม” ความคิดบางอย่างวาบขึ้นในสมองของเฉิงกวงทันที ...แบบนี้ก็แปลว่า... เฉิงกวงลุกขึ้นตบบ่าหมิงหลุนทันที “หลังจากไปอาณาจักรกัณหกุมมะแล้ว ทุกอย่างคงต้องยกให้เจ้าเป็นคนจัดการล่ะนะ”

“อย่าล้อเล่นน่า ! ก็ข้าใช้คาถาอาคมไม่เป็น เจ้าคงไม่คิดจะส่งข้าไปตายหรอกใช่ไหม ?” หมิงหลุนมองเฉิงกวง นัยน์ตาทอแสงสุกสกาววาววับดั่งดาวล้านดวง

“ดีไม่ดีมันจะน่ากลัวยิ่งกว่าความตายอีกน่ะสิ...” หมอหลวงป๋ายงึมงำ

“วางใจเถอะน่า อาณาจักรของเราเป็นมิตรกับอาณาจักรกัณหกุมมะ และด้วยฐานะว่าที่หริราชาคนต่อไปของเจ้า ยังไงเงื่อนไขดีๆ ทุกอย่างก็ต้องมาถึงมือเจ้าด้วยอยู่แล้ว ถึงตอนนั้นเจ้าแค่จัดการหว่านเสน่ห์ที่มีอยู่อย่างเหลือเฟือของเจ้าออกไปให้เต็มที่เป็นพอ”

“ถึงข้าจะรูปงามกว่าเจ้าก็เถอะ แต่ทำไมข้อต้องเป็นคนหว่านเสน่ห์ด้วยไม่ทราบ ?” หมิงหลุนเองก็ไม่โง่เหมือนกัน

“อยากตายนักหรือไงหา ?” มือขวาของเฉิงกวงขยับไปกุมดาบ สีหน้าเคร่งเครียดเย็นชาอย่างพร้อมจะลงมือได้ทุกขณะ หมอหลวงป๋ายรีบพูดขึ้นทันที

“ท่านชายเฉิงกวง ท่านชายหมิงหลุนแค่ล้อท่านเล่นเท่านั้นพระเจ้าค่ะ”

“อย่างนั้นก็ดี เอาเป็นว่าข้าถือว่าเจ้ารับปากแล้วนะ !” จบคำ เฉิงกวงก็จากไป

หลังจากเฉิงกวงลับกาย หมิงหลุนก็หันมาถามหมอหลวงป๋ายอย่างไม่เข้าใจอะไรทั้งสิ้น

“เจ้านั่นมาทำอะไรกันแน่นะ ?”

“เฮ้อ...ข้าน่ะเป็นห่วงอนาคตของท่านชายหมิงหลุนยิ่งกว่าอนาคตของท่านชายเฉิงกวงเสียอีกนะพระเจ้าค่ะ !” หมอหลวงป๋ายส่ายหน้าทอดถอน ...นี่หากเป็นเมื่อก่อนละก็ ด้วยความฉลาดปราดเปรื่องของท่านชายหมิงหลุน ใครจะเป็นฝ่ายแพ้ใครจะเป็นฝ่ายชนะก็ยังไม่แน่ด้วยซ้ำ แต่ท่านชายหมิงหลุนในตอนนี้น่ะหรือ...ฮือฮือฮือ...มีหวังตายแน่แท้ !... เมื่อนึกถึงกาลก่อนที่ท่านชายหมิงหลุนเคยเล่นหมากรุกกับตน หมอหลวงป๋ายก็ให้รันทดหดหู่อย่างสุดจะบรรยาย จึงใช้ลำตัวรัดหมิงหลุนเอาไว้พลางร้องไห้โฮ “ท่านชายหมิงหลุน ต่อไปทุกวัน 1 ค่ำกับ 15 ค่ำ(1)ข้าจะช่วยเผากระดาษเงินกระดาษทองไปให้ท่าน(2)นะพระเจ้าค่ะ”

“ข้ายังไม่ตายสักหน่อย !” หมิงหลุนหน้าบึ้ง


<>::<>::<>


...แปลก...แปลกเกินไปแล้ว ! ในเมื่อเป็นอาณาจักรพันธมิตร แล้วทำไมการส่งพวกเราไปอาณาจักรกัณหกุมมะถึงเหมือนกับว่าส่งพวกเราไปตายได้เล่า ? ที่เฉิงกวงมาพูดพล่ามน่ะช่างเถอะ แต่นี่กระทั่งหมอหลวงป๋ายยังพลอยเป็นไปด้วย...เฮ้อ...จะให้ไปถามท่านพ่อให้ละเอียดกว่านี้ก็ไม่กล้าเสียด้วยสิ... หมิงหลุนเอนกายลงนอนบนเตียงแล้วหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้

“ไม่ได้ ! เราจะมานั่งรอความตายแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด !” หมิงหลุนกำหมัดทุบใส่ผนังปังใหญ่ ทันใดนั้นได้มีเสียง “ครืดดด” ดังขึ้น แล้วหมิงหลุนก็พบว่าภาพตรงหน้าพร่าเลือนกะทันหัน จากนั้นร่างก็ร่วงวูบลงไปเหมือนตกลงมาจากฟ้าทันที !

“ว้ากกกกก !!”

หมิงหลุนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตัวเองกำลังลื่นไถลลงไปตามขั้นบันได ส่วนศีรษะกระแทกกับขั้นบันไดหินอันเย็นเยียบดังโป๊กๆ ถี่ยิบ กว่าจะหยุดลื่นไถลลงได้ ตัวเขาก็ตกลงมาอยู่ในห้องลับแห่งหนึ่งเป็นที่เรียบร้อยโดยที่ดวงตาได้หมุนติ้วๆ พร้อมกับหมดสติไป

...เจ็บ...เจ็บชะมัด !... ไม่ทราบหมิงหลุนหมดสติไปนานเท่าไร เมื่อฟื้นลืมตาขึ้นมาได้ เขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องทำจากหินห้องหนึ่ง และปรากฏว่าขั้นบันไดยาวเหยียดนั่นเชื่อมขึ้นไปยังเตียงของเขาที่อยู่ในห้องนอนเสียด้วย นี่มันเรื่องอะไรกัน ? ที่นี่คือที่ไหน ? แล้ว...ทำไมถึงได้มีกลิ่นพิลึกแบบนี้เล่า ?

หมิงหลุนหันไปมองรอบๆ  ห้องนี้เป็นห้องลับทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า แต่การประดับตกแต่งกลับดูแปลกประหลาดอย่างมาก เพราะไม่มีเตียง ไม่มีโต๊ะเก้าอี้ มีแต่พื้นที่ว่างๆ สิบกว่าผิง ตรงมุมซ้ายสุดมีสระขนาดใหญ่อยู่หนึ่งสระ และกลิ่นพิลึกๆ ที่ว่าก็โชยมาจากสระดังกล่าวนี่เอง หมิงหลุนเดินช้าๆ เข้าไปใกล้สระ เขานึกไม่ถึงเลยว่าใต้ห้องนอนของตัวเองจะมีห้องลับแบบนี้อยู่ด้วย เมื่อเดินไปถึงสระและเห็นถนัดชัดตา หมิงหลุนก็หลุดปากอุทานออกมาอย่างขนลุก

“โอ๋ ! นี่มันคืออะไรกันน่ะ ? น่าขยะแขยงสิ้นดี !”

สิ่งที่อยู่ในสระคือหมอกพิษสีม่วง เนื่องจากปริมาณที่มีมากเกินไปส่งผลให้หมอกพิษดังกล่าวแปรสภาพเป็นของเหลว และปล่อยละอองหมอกพิษออกมาที่นอกสระอย่างไม่ขาดสาย อีกทั้งน้ำหมอกพิษในสระยังมีฟองอากาศผุดขึ้นดังปุดๆ อยู่ตลอดเวลาเสียด้วย

“แหวะ...” หลังจากสูดกลิ่นที่เหม็นจัดจนอยากจะกลั้นหายใจนี้นานเข้า ท้องหมิงหลุนก็เริ่มเกิดอาการปั่นป่วนอยากจะอาเจียน

ที่ที่น่าขยะแขยงแบบนี้ เขาไม่อยากจะอยู่ต่ออีกแม้แต่นาทีเดียว หมิงหลุนรวบผ้าห่มที่ร่วงตกลงมาพร้อมกันกับเขาวิ่งกลับขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็ว

ในสระหมอกพิษ ปิศาจสีม่วงตนหนึ่งได้โผล่ดวงตาขึ้นมาดู ครั้นมันเห็นหมิงหลุนที่กำลังตะเกียกตะกายหนีกลับขึ้นห้องไป ก็แสยะยิ้มออกมา

“ฮี่ฮี่ สำเร็จแล้วสินะ ?”




<>::<>::<>::<>::<>::<>



เชิงอรรถ


1.  ปฏิทินจันทรคติของจีน จะไม่มีการแบ่งข้างขึ้นและข้างแรม
2.  ธรรมเนียมจีนจะมีการเผากระดาษเงินกระดาษทองไปให้ผู้ชายใช้แทนเงินในโลกของคนตาย


<>::<>::<>::<>::<>::<>