ความคิดเห็นที่ 1 วันดับสูญ บทที่ 2 ข้อความที่หายไป ท้องฟ้ายามราตรีที่มืดมิดวันนี้ เป็นอีกหนึ่งคืนที่มองไม่เห็นแม้ดวงดาวเพียงดวงเดียว อันที่จริงไม่มีมนุษย์คนไหนมองเห็นดวงดาวบนฟากฟ้าในเวลากลางคืนแบบนี้จากบนพื้นโลกมานานมากแล้ว ....ห้องพักชั้นสามสุดทางเดินบนอพาตเมนต์สูงห้าชั้นเป็นห้องพักที่สมชายเช่าอยู่.... “โอ้...ดร.สมชาย คุณพักในที่แบบนี้รึ” ชายชราพูดเป็นเชิงเยาะอยู่ในที สายตาสอดส่องไปรอบๆ ห้อง “ว่าธุระของคุณมาได้แล้ว” สมชายกล่าวตัดบท “คุณคงไม่ได้มาหาผมเพียงเพราะจะมาดูที่พักหรือพูดจาเล่นลิ้นกับผมเท่านั้นใช่ไหม” ในเวลานี้สมชายคิดว่าตัวของเขาเองเริ่มมีอาการหัวเสีย อาจเป็นเพราะว่าชายชราผู้นี้ทำท่าทางเหมือนรู้ไปหมดทุกเรื่อง....รวมถึงเรื่องตัวของเขาเองด้วย..... “หึ หึ...ห้าปีที่แล้ว นักฟิสิกส์ปริญญาเอก นักธรณีวิทยาและนักจักรวาลวิทยาหนุ่มหน้าใหม่ไฟแรง พยายามที่จะเสนอผลงานวิจัยที่จะทำให้โลกสั่นคลอนและตกตะลึง...เหตุแห่งการดับสูญของโลก..แต่น่าเสียดาย......” “คุณ....โท...มัส....!!” สมชายเอ่ยชื่อคู่สนทนาเสียงหนักแน่นและแววตากร้าว “โอเค...โอเค...งั้นเรามาเข้าเรื่องของเรากันเลย” ชายชรายกมือทั้งสองข้างเชิงยอมแพ้อย่างรู้ทัน และเริ่มพูดต่อ “ผมอยากฟังผลงานวิจัยเรื่องนั้นจากปากของคุณเอง แบบที่ไม่ต้องมีใครคอยต่อต้าน....” “ผมไม่อยากพูดถึงมันอีก” เป็นอีกครั้งที่สมชายตัดบท...ใช่แล้ว....นักวิทยาศาสตร์ที่ชายชราพูดถึงคือเขาเอง สมชายยังจำเรื่องราวเมื่อห้าปีก่อนได้เป็นอย่างดี เขาเที่ยวเสนอผลงานวิจัย “เหตุแห่งการดับสูญของโลก” แก่นักวิทยาศาสตร์และองค์กรต่างๆ ทั่วโลกเหมือนคนเสียสติ เขาใช่อยากมีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่ยอมรับไม่ หากแต่ผลการวิจัยชิ้นนั้นจะเป็นตัวกำหนดชะตากรรมของมนุษยชาติหากมันถูกต้อง...แต่....เสียงหัวเราะและถากถางเป็นสิ่งตอบแทนที่เขาได้รับ....และนั่นจึงกลายเป็นผลงานเพียงชิ้นเดียวที่เกิดจากสมชาย เขาหายหน้าไปจากวงการวิทยาศาสตร์พร้อมด้วยการสาบสูญของผลงานวิจัยชิ้นนั้น เขาลี้ตัวเองมาเป็นครู...อาชีพที่เขารักที่ปริมณฑลแห่งนี้....และ...ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง.... “ได้โปรดเถอะ....ด๊อกเตอร์...มันสำคัญกับอนาคตของมวลมนุษยชาติ” ชายชราพูดเชิงวิงวอน หากแต่คำพูดแสดงออกด้วยความจริงใจ สมชายคิด...เขาไม่อยากโดนหัวเราะเยาะเรื่องผลงานวิจัยของเขา ผลงานที่เขาตั้งใจทำมาตลอดระยะเวลาหลายปี...เขามองหยั่งเชิงคู่สนทนาพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น “คุณรู้เรื่องภาวะโลกร้อนมั้ย คุณโทมัส” ชายชรายิ้ม “แน่นอน...เดี๋ยวนี้แม้แต่หลักสูตรของเด็กอนุบาลก็ยังถูกบรรจุเรื่องนี้เข้าไปด้วย” เขาพูดต่ออย่างผู้รู้  “นับตั้งแต่ปี 1880 จนถึงปี 1980 อุณหภูมิเฉลี่ยบนโลกสูงขึ้นประมาณ 0.8 องศา แต่หลังจากนั้น ช่วงสองทศวรรษสุดท้ายก่อนปี 2000 อุณหภูมิโลกเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว มีผู้บันทึกไว้ว่าอุณหภูมิในช่วงนั้นสูงที่สุดในรอบสี่ร้อยปี” เขาหยุดพูดและกระแอมนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ยังมีบันทึกระบุไว้อีกว่าในปี 2007 ธารน้ำแข็งและหิมะบนภูเขาเหลือเพียงยี่สิบเจ็ดแห่งเท่านั้น ซึ่งลดลงไปมากหากเทียบกับจำนวนหนึ่งร้อยห้าสิบแห่งเมื่อปี 1910 หากปล่อยให้เป็นแบบนั้น ภายในปี 2040 น้ำแข็งจะหมดไปจากอาร์กติก และผลกระทบที่ตามมาจะยิ่งใหญ่กว่าที่มนุษยชาติหยั่งถึง.....” สมชายตั้งใจฟังชายชราพูดอย่างผู้ฟังที่ดี....ชายชราผู้นี้ไม่ธรรมดา....เขาหาข้อมูลมาดีทีเดียว....ซึ่งนั่นแสดงให้เห็นว่าชายชราผู้นี้ตั้งใจจะมาคุยเรื่องนี้กับเขาจริงๆ...ถ้าอย่างนั้น....บางที...ชายชราผู้นี้อาจจะเข้าใจสิ่งที่เขากำลังจะอธิบายให้ชาวโลกเข้าใจเมื่อห้าปีที่แล้ว.... “สภาพอากาศจะแปรปรวน ความชื้นในบรรยากาศจะมากขึ้นเนื่องด้วยการระเหยของน้ำที่มากขึ้น และส่งผลกระทบเป็นลูกโซ่ อุณหภูมิโลกจะไม่มั่นคง กลางวันร้อน กลางคืนเย็น น้ำทะเลสูงขึ้น อุณหภูมิในมหาสมุทรจะสูงขึ้น และผลกระทบอื่นๆ อีกมากมาย” ชายชรายังคงพูดต่อ “หากแต่ว่านักวิชาการและนักวิทยาศาสตร์ในยุคนั้นก็มองเห็นปัญหานี้เช่นกัน การรณรงค์ต่างๆ จึงเกิดขึ้น ทั้งการใช้น้ำ ใช้พลังงาน การลดการใช้ก๊าซที่ทำให้เกิดภาวะเรือนกระจก ดังนั้น ปัจจุบันนี้เราจึงพบว่าอุณหภูมิโลกไม่ได้สูงขึ้นไปกว่าในยุคนั้น หรือถ้าจะให้ถูกไม่ได้สูงกว่าในยุคนั้นมากนัก” “ถึงไม่สูงกว่าเดิมมากนัก แต่ก็ยังหมายความว่าสูงกว่าเดิมใช่ไหมครับ คุณโทมัส...” สมชายพูดเสริมอย่างทันท่วงที “คุณไม่คิดว่ามันแปลกหรือครับ...ทั้งๆ ที่มีการรณรงค์อย่างแข็งขันและเอาจริงเอาจังขนาดนั้น แต่อุณหภูมิโลกก็ยังคงสูงขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้ลดลงอย่างที่ใครๆ คิด…หรือแม้แต่แค่อุณหภูมิจะคงที่ก็ยังไม่ใช่” สมชายถอนหายใจ “ตั้งแต่ปรากฏการณ์โลกร้อนเริ่มปรากฏ นั่นก็เป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าทุกอย่างสายเกินไปแล้วสำหรับโลกใบนี้....” สายตาของสมชายเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่ดำมืดเหมือนไม่อยากจะรับรู้เหตุการณ์ต่อจากนี้อีกต่อไป...... จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 9 ก.ย. 50 03:48:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันดับสูญ  บทที่ 3  เหตุแห่งการดับสูญ อากาศภายนอกในเวลานี้เริ่มเย็นจนถึงหนาว ทั้งๆ ที่ช่วงกลางวันยังร้อนอบอ้าวมากอยู่แท้ๆ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งปรากฏการณ์ที่เป็นผลพวงมาจากภาวะโลกร้อน... “ถึงคุณจะว่าอย่างนั้นก็เถอะ ด๊อกเตอร์…” ชายชราเริ่มแสดงความคิดเห็น “อุณหภูมิของโลกในขณะนี้ ถึงแม้จะสูงขึ้น แต่มันก็ไม่ได้ร้ายแรงขนาดที่คุณว่าหรอก เพราะอุณหภูมิขนาดที่จะทำให้เกิดสิ่งที่คุณคิด...เอ่อ...ผมหมายถึงการสูญสิ้นของสิ่งมีชีวิตหรือแม้แต่ของโลก...” ชายชราแย้งเหมือนจะรู้ทันความคิดของสมชาย “หึ...” สมชายยิ้มเยาะ แล้วพูดต่ออย่างเยือกเย็น “คุณโทมัสครับ คุณคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้....ทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบเป็นโลกใบนี้เกิดขึ้นมาด้วยความบังเอิญหรือครับ....เปล่าเลย....ทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้แล้ว...เป็นอย่างดี......และอย่างมีแบบแผน” สมชายหันมามองคู่สนทนาช้าๆ “คุณก็น่าจะรู้ว่าความจริงแล้วโลกไม่ได้รับพลังงานและความร้อนจากดวงอาทิตย์เพียงที่เดียว หากแต่...ลึกลงไปประมาณหกพันกิโลเมตรภายในโลกเราเองนั้นก็มีแหล่งความร้อนที่มีอุณหภูมิสูงถึงห้าพันองศาเซลเซียสเช่นกัน” “คุณหมายความว่ายังไง” ชายชราถามกระตือรือร้น “ในสมัยก่อนโลกมีการควบคุมสมดุลในตัวมันเองเป็นอย่างดี ความร้อนจากแก่นโลกจะสามารถแพร่ออกมาจนถึงบรรยากาศของโลกได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นเมื่อผ่านชั้นแมนเทิลของโลกที่มีความหนาถึง 2,900 กิโลเมตร ความร้อนที่หลุดออกมาได้เพียงเล็กน้อยจะถูกลดอุณหภูมิลงอีกด้วยน้ำและความชื้นที่มีมากกว่า 70% ที่ผิวโลก และหากความร้อนยังคงมีมากเกินไป โลกจะก็ระบายออกไปนอกตัวมันเองจนได้อุณหภูมิที่เหมาะสมด้วยก๊าซเรือนกระจกที่คลุมบรรยากาศของโลกอยู่บางๆ.....” สมชายจ้องตาผู้สนทนาเพิ่งหยั่งความเข้าใจ “ส่วนความร้อนจากดวงอาทิตย์ก็จะต้องผ่านโอโซนซึ่งเป็นตัวกรองอย่างดี ความร้อนที่เข้ามาในบรรยากาศได้จะถูกปรับสภาวะด้วยไอน้ำในอากาศ และหากอุณหภูมิยังสูงเกินไปก็จะถูกระบายออกไปด้วยหลักการเดียวกัน.....” สมชายหยุดนิดหนึ่งก่อนพูดต่อ “แต่สิ่งที่มนุษย์ทำลงไป....ทำให้สมดุลพังพินาศ....โอโซนถูกทำลายทำให้ความร้อนจากดวงอาทิตย์เข้ามาได้มากขึ้น....ภูเขาและธารน้ำแข็งละลายทำให้ไอน้ำในบรรยากาศมีมากขึ้น ซึ่งแทนที่มันจะช่วยลดอุณหภูมิของอากาศกลับกลายเป็นตัวเก็บความร้อนดีๆ นี่เอง สาเหตุเหล่านี้ส่งผลเปลือกโลกบางลงและอุณหภูมิจากใต้โลกแพร่ขึ้นมาได้มากขึ้น...และที่สำคัญ....ก๊าซเรือนกระจกที่หนาแน่นขึ้น ทำให้โลกไม่สามารถระบายความร้อนออกไปได้....” สมชายจ้องตาคู่สนทนาอย่างจริงจัง “คุณโทมัส....คุณรู้รึเปล่า.....ว่าขณะนี้ใต้โลกกำลังประทุ” ชายชราฟังอย่างตั้งใจ สีหน้าไม่บ่งบอกถึงอาการใดๆ “ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่มันก็คงจะอีกนานกว่าอะไรๆ จะเลวร้ายจริงๆ กระบวนการพวกนี้ไม่ใช่ว่าจะเกิดได้ทันทีทันใดมิใช่รึ แต่มันต้องเกิดขึ้นทีละนิดละน้อยและค่อยๆ เกิดการเปลี่ยนแปลง...” สมชายยิ้มอย่างมุ่งร้าย “เปล่าเลยคุณโทมัส...อีกไม่นานแล้ว....เพราะทีละนิดละน้อยที่คุณพูดมันได้เกิดขึ้นไปแล้ว....ใช่....ก็อุณหภูมิที่ขึ้นมาเพียงเล็กน้อยนั่นล่ะครับ....ตอนนี้.....โลกสะสมพลังงานมาเพียงพอแล้ว และมันก็ไม่ต้องการการเปลี่ยนแปลงอะไรอีกแล้ว ขณะนี้เหลือเพียงตัวเร่งปฏิกิริยาเท่านั้น ขอเพียงอุณหภูมิสูงขึ้นกว่านี้อีกเล็กน้อย...บูมมม...!!...ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะจบสิ้น” “เมื่อไหร่...เวลาที่คุณพูดถึงคือเมื่อไหร่” ชายชราคาดคั้นถาม สมชายลังเลที่จะตอบ “เราทั้งหมดหายไปจากจักรวาลโดยที่ไม่รู้อะไรเลยไม่ดีกว่ารึครับ เพราะสิ่งที่คุณรู้จะทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่มีแต่ความทุกข์ทรมาน...” ....ใช่แล้ว...เหมือนกับเขา....สิ่งที่เขารู้ทำให้เขาทรมานมานานแล้ว....สมชายคิดแววตาหม่นหมอง “หากเรา...ผมและมนุษยชาติจะต้องถูกลบออกไปจากระบบสุริยะจริงๆ ผมขอรู้เรื่องทุกอย่างดีกว่าครับ ด๊อกเตอร์สมชาย” ชายชรากล่าวอย่างจริงจัง “....หลังปีใหม่นี้ล่ะครับ...คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่อีกครึ่งปี วันที่โลกจะโคจรเข้าใกล้ดวงอาทิตย์มากที่สุด โลกจะได้รับผลกระทบจากความร้อนของดวงอาทิตย์มากขึ้น....ซึ่งแน่นอน.....มันย่อมหมายถึงแรงดึงดูดที่มากขึ้นด้วยเช่นกัน ความร้อนที่มากขึ้นจะทำให้เปลือกโลกที่บางอ่อนตัวลง ไอน้ำที่เป็นตัวเก็บความร้อนอย่างดีจะเพิ่มมากขึ้น แรงดึงดูดจะทำให้แก่นโลกประทุ...และ…” สมชายถอนหายใจอย่างหมดหวัง และเอ่ยอย่างเลื่อนลอย “โลกผ่านมหายุคต่างๆ มานานนับพันล้านปี ผ่านการสูญเสียมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ต่อจากนี้ไปจะไม่มีอีกแล้ว มนุษย์เรียกตัวเองว่าผู้ทรงภูมิปัญญาบนโลกใบนี้ ใช้มันสมองประดิษฐ์อุปกรณ์เครื่องมือ เดินทางสำรวจไปในอากาศหลายล้านปีแสงเพื่อหาความรู้ใหม่ๆ...แต่....มนุษย์เองกลับไม่เคยมองเห็นสิ่งที่อยู่ภายในโลกที่ลึกลงไปเพียงหกพันกิโลเมตรเลยแม้แต่น้อย หากเมื่อห้าปีที่แล้วมีคนฟังผมบ้าง เราอาจจะพอมีทางออกบ้าง......” “หมายความว่า หากเป็นเมื่อห้าปีที่แล้วคุณมีวิธีทำให้โลกเย็นลงหรือวิธีที่ทำให้เราพ้นวิกฤติได้รึครับ    ด็อกเตอร์สมชาย” ชายชราซักไซร้ “เรื่องอย่างนั้นผมทำไม่ได้หรอกครับ ผมบอกแล้วไงครับ ว่าตั้งแต่โลกเริ่มร้อนทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว เป็นไปไม่ได้หรอกครับที่จะแก้ไขอะไรที่เกิดขึ้นไปแล้ว” สมชายกล่าวอย่างยอมรับ เขาถอนหายใจอีกครั้งและพูดต่อ “แต่หากเป็นเมื่อห้าปีที่แล้ว อาจจะมีบางองค์กรสามารถหาทางอพยพมนุษยชาติบางส่วนไปที่อื่นได้ อย่างน้อยๆ ความรู้และอารยธรรมทั้งหมดของเราก็จะไม่สูญสิ้นและก็ยังสามารถฟื้นฟูได้ทันทีถ้าทุกอย่างพร้อม....” จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 9 ก.ย. 50 03:49:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันดับสูญ   บทที่ 4   ผู้ที่ถูกเลือก เมฆฝนสีแดงเริ่มก่อตัวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ฟ้าแลบและฟ้าร้องเสมือนบ่งบอกว่าอีกไม่ช้าฝนจะตกใหญ่ มันเป็นเรื่องปกติไปซะแล้วสำหรับเวลานี้ ที่ในหนึ่งวันจะมีถึงสามฤดูกาล... “ฮ่าๆๆๆๆๆ......” ชายชระระเบิดหัวเราะเหมือนบ้าคลั่งแข่งกับเสียงฟ้าร้อง ....อีกแล้ว....เสียงหัวเราะถากถาง....เสียงที่เขาเกลียดและไม่เคยลืมเลือนมาตลอดห้าปีที่ผ่านมา....เสียงที่เขาไม่อยากจะได้ยินอีกต่อไป.....สมชายตาขวาง ขบกรามแน่น “ยอดเยี่ยม....ยอดเยี่ยมมาก...มิเสียแรงที่ผมเดินทางมาหาคุณในวันนี้ ดร. สมชาย พลังการวิเคราะห์อย่างเป็นเหตุเป็นผล การมองสถานการณ์รอบด้านเพื่อชี้ชัดถึงปัญหาที่แท้จริง ความกล้าที่จะแสดงสิ่งที่ผู้อื่นอาจจะไม่ยอมรับ และที่สำคัญ....ความกล้าที่จะยอมรับขีดความสามารถของตัวเอง” ชายชรากล่าวอย่างพึงใจ สีหน้าแสดงความปิติยิ่ง ....สมชายนิ่งอึ้ง...หมายความว่ายังไง....!!....ชายชราผู้นี้..... ชายชราลุกขึ้นจากเก้าอี้ยาวบุนวมอย่างดีและเดินเข้ามาใกล้สมชาย สีหน้ายิ้มแย้มผิดกับเมื่อพบกันครั้งแรก “ผมขออนุญาตแนะนำตัวใหม่อีกครั้งครับ และขออภัยด้วยที่ผมเสียมารยาทกับคุณ ผม ดร. โทมัส จิลเวล ผู้อำนวยการองค์กรการบินและสำรวจอวกาศ และ...ผม...ผู้รับผิดชอบโครงการอพยพสิ่งมีชีวิตบนโลก ไปสู่ดินแดนใหม่” “หมายความว่า.....” สมชายยังคงงงกับเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปต่อหน้า “คุณ....รู้เรื่องนี้อยู่แล้ว....รู้เรื่องที่คุณมาถามผมอยู่แล้ว.....” ...ในใจของสมชายทั้งดีใจและโมโห เพราะอย่างน้อยๆ ก็ยังมีคนที่มีความคิดเช่นเดียวกับเขา แต่ก็เหมือนกับว่าเขากำลังถูกลองภูมิจากชายชราผู้เรียกตัวเองว่า ดร. โทมัส ซึ่งมันก็ทำให้สมชายเองรู้สึกเหมือนกับว่าตัวของเขาเองกำลังถูกปั่นหัว.... “จะว่าอย่างนั้นก็ไม่เชิงหรอกครับ ด๊อกเตอร์....” ชายชรายิ้มและพูดต่อ “อันที่จริงโครงการนี้ถูกตั้งเมื่อห้าปีที่แล้วเท่านั้นครับ...” ...สมชายทำหน้าเหมือนกับว่าจะเข้าใจอะไรบางอย่าง... ชายชรายิ้มอย่างรู้ทันความคิดของสมชาย “ถูกต้องแล้วครับ....มันถูกตั้งขึ้นมาหลังจากการนำเสนอผลงานวิจัยครั้งแรกของคุณ ด๊อกเตอร์....และผมก็คือหนึ่งในผู้เข้าร่วมงานในครั้งนั้น....” ....ในจิตใจของสมชายกำลังรู้สึกสับสนปนดีใจ....เมื่อห้าปีที่แล้วอย่างนั้นรึ....หมายความว่าตอนนั้นยังมีคนที่สนใจในงานของเขา แต่....เพราะนักวิทยาศาสตร์พวกนั้นทำให้เขา..... “ดร.สมชาย หากวันนั้นคุณไม่วิ่งหนีออกมาจากงานซะก่อน ทางเราคงไม่เหนื่อยขนาดนี้หรอกครับ ตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา....” “หรือว่า ที่คุณมาหาผมในวันนี้ เพราะ...” สมชายตาเบิกโพลง และใจลิงโลด เหมือนกับรู้ว่าสิ่งที่ชายชราจะพูดต่อคืออะไร “ถูกต้องแล้วครับ หลังจากวันนั้น ทางเราก็เลยจัดตั้งโครงการนี้ขึ้น เพื่อหาข้อมูลต่อจากสิ่งที่คุณเสนอค้างไว้...และ....เราก็พบว่า มันเป็นอย่างเดียวกับที่คุณบอกกับผมเมื่อกี้นี้....” ชายชรากล่าวต่ออย่างชื่นชม “ด๊อกเตอร์ คุณทำได้ยังไง กับวิทยาการและเทคโนโลยีที่คุณมีอยู่ การคำนวณและการวิเคราะห์สาเหตุที่ถูกต้องแม่นยำขนาดนั้น” ...สมชายดีใจกับสิ่งที่ชายชราพูด...เขาถูก.... “คุณรู้รึเปล่า เราต้องใช้งบประมาณไปมหาศาลกับโครงการนี้ ตั้งแต่การวิจัยเรื่องผลกระทบจากดวงอาทิตย์ ผลกระทบจากใต้โลก ทางออกทุกทางที่สามารถจะทำได้” ชายชราพูดตัดพ้ออย่างเสแสร้ง ในเวลานี้หลังจากที่ได้คุยกับชายชราแล้ว สมชายยอมรับว่าในเวลานั้น เมื่อห้าปีที่แล้ว เขาอาจจะใจร้อนเกินไป...จนมองไม่เห็นว่ากำลังมีคนสนใจ....และ....ในขณะนี้มันทำให้เขาเริ่มรู้สึกผิด “ด๊อกเตอร์ คุณไม่จำเป็นต้องทำหน้าสลดก็ได้ เพราะอย่างน้อยสิ่งที่คุณพยายามบอกเมื่อห้าปีก่อน ก็ทำให้องค์กรของเราเตรียมการอะไรบางอย่างได้อย่างทันท่วงที และ....นี่.....สำหรับคุณ” ชายชราพูดจบ พร้อมกับหยิบสิ่งหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อยื่นให้สมชาย สมชายรับสิ่งที่ชายชรายื่นให้ มันมีลักษณะเหมือนนาฬิกาข้อมือ หน้าปัทม์เรืองแสงไม่ได้แสดงตัวเลขแต่อย่างใด ที่ด้านล่างของหน้าปัทม์มีปุ่มกดสำหรับอะไรบางอย่าง “นี่คือ.....” เขาถามอย่างงุนงง “ตั๋วของคุณไง ด๊อกเตอร์....คุณได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในผู้อพยพ หรือจะให้ถูก....เป็นหนึ่งในผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์อีกหกเดือนข้างหน้า...วันดับสูญของโลก” ชายชราเอ่ยไขข้อข้องใจ “แต่ว่า....ทำไมต้องเป็นผม....และ....เราจะทำยังไงถึงจะ.....” สมชายยังระดมยิงคำถามต่อ “เอาเถอะ...ด๊อกเตอร์ แล้วคุณก็จะกระจ่างทุกอย่างเอง อีกสามเดือนข้างหน้าผมจะมารับคุณ แต่ว่าในระหว่างนี้ ผมขอให้คุณสวมอุปกรณ์ที่ผมให้คุณไว้ตลอดเวลาแล้วกันนะครับ” ชายชราตัดบท “แล้วอุปกรณ์นี้มันคือ....” สมชายยังคงถามต่อ เหมือนกับว่าในขณะนี้สมองมีแต่ความว่างเปล่า “เราและคุณจะติดต่อกันผ่านอุปกรณ์ชิ้นนั้น ปุ่มที่อยู่ด้านล่างใช้สำหรับการพูดคุยกัน จอแสดงภาพจะแสดงตัวคุณและพิกัดที่คุณอยู่ ซึ่งนั่นก็หมายความว่านับจากนี้ไปเราจะรู้ได้ตลอดว่าคุณอยู่ที่ไหน เผื่อเกิดอะไรขึ้นกับคุณเราจะได้หาทางแก้ไขได้ทัน...” ชายชราอธิบายถึงอุปกรณ์ที่ให้สมชาย “และหากเกิดเหตุสุดวิสัยจริงๆ....หากคุณเสียชีวิตในระหว่างเวลานี้ เข็มเล็กๆ จากรูด้านหลังจะทำการเก็บตัวอย่างเซลล์และเม็ดเลือดของคุณและจะทำการแช่แข็งที่ด้านในตัวอุปกรณ์....เราจะมาเก็บเซลล์และเม็ดเลือดของคุณจากพิกัดดาวเทียม.....เวลาที่เหลืออยู่นี้พวกเราไม่ต้องการความผิดพลาดใดๆ ทั้งสิ้น....แม้แต่เหตุสุดวิสัยหรือเหตุการณ์ไม่คาดคิดเล็กๆ น้อยๆ ก็ตาม.....” ชายชรากล่าวด้วยสีหน้าและแววตามั่นใจ ...สมชายยืนมองอุปกรณ์ที่อยู่ในมือ.... ฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก หมอกคงลงหนาเมื่อใกล้รุ่งสาง ช่วงกลางวันคงอบอ้าว และช่วงพลบค่ำก็คงจะเย็น วัฎจักรวิปริตผิดเพี้ยนนี้กำลังจะหมดไปอีกหกเดือนนับจากนี้ จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 9 ก.ย. 50 03:49:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันดับสูญ บทที่ 5 เรือโนอาห์ อีกสิบนาทีจะถึงเวลานัดหมาย... เมื่อวานนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาสอนหนังสือให้แก่เด็กๆ ที่เขารัก เสียงหัวเราะไร้เดียงสาและรอยยิ้มที่สดใสของพวกเด็กๆ ทำให้เขาคิดละอายอยู่ในใจลึกๆ...เขาทอดทิ้งพวกเด็กๆ ให้เผชิญชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นตามลำพัง หากแต่...ถ้าเขายังอยู่ก็คงไม่ทำให้สถานการณ์ทุกอย่างดีขึ้นแต่อย่างใด ...ก๊อก ก๊อก ก๊อก... สมชายเดินไปเปิดประตูห้องหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตู “สวัสดีครับ ดร. สมชาย คุณพร้อมแล้วใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้นเชิญตามผมมา” ดร. โทมัสเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ดร. โทมัส เดินนำสมชายไปยังรถสีดำคันใหญ่ที่ติดเครื่องรออยู่แล้วที่ด้านหน้าอพาทเม้นท์ อากาศเย็นเฉียบภายในรถคันหรูทำให้สมชายสะท้าน รถเริ่มเคลื่อนตัวออกจากที่จอดเมื่อทุกคนพร้อม “เรากำลังจะไปไหนกันครับ” สมชายเอ่ยถาม “ไม่ไกลจากที่นี่หรอกครับ เดี๋ยวคุณก็จะรู้เอง” ดร. โทมัสตอบเชิงกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของคู่สนทนา รถยนต์เคลื่อนที่อย่างเชื่องช้าผ่านการจราจรที่แออัดใจกลางเมืองหลวง ก่อนที่จะมาหยุดอยู่หน้าอาคารสูงรูปทรงทันสมัย “ถึงแล้วครับ ด๊อกเตอร์ เชิญครับ” ดร. โทมัสกล่าวพร้อมผายมือเป็นการเชิญชวนให้สมชายลงจากรถ สมชายมองหน้า ดร. โทมัส เป็นเชิงถาม...ทำไม ดร. โทมัส จึงมาเขามายังสถานที่แห่งนี้...ที่ใจกลางเมืองแห่งนี้จะมีอะไร... ดร. โทมัส มองสมชายและยิ้มอยู่ในที “เข้าไปข้างในเถอะครับ และทุกอย่างจะกระจ่างเอง” ภายในอาคารเป็นห้องโถงโล่งๆ เหมือนอาคารทั่วๆ ไป สมชายไม่เห็นว่านี่จะเป็นคำตอบต่อคำถามของเขาแม้แต่น้อย ดร. โทมัส เดินนำทางสมชายมายังประตูบานหนึ่ง เขาใช้การ์ดรูดและกดรหัสอีกแปดตัวที่เครื่องหน้าประตูก่อนที่ประตูจะเปิดออก หลังจากนั้นสมชายเดินตาม ดร. โทมัส ผ่านประตูบานแล้วบานเล่า สมชายสังเกตเห็นว่ารหัสปลดล๊อคประตูแต่ละบานนั้นแตกต่างกัน ซึ่งแสดงให้เห็นว่ามาตรการเข้าออกของที่นี่เข้มงวดมาก “เอาล่ะครับ ด๊อกเตอร์ นี่เป็นประตูบานสุดท้ายแล้ว กรุณายื่นตั๋วของคุณเข้าไปในเครื่องด้วยครับ” ดร. โทมัสเอ่ยแนะนำสมชาย สมชายทำตามคำแนะนำ หลังจากยื่นมือที่สวมอุปกรณ์เข้าไปในเครื่องแล้ว แสงสีแดงภายในเครื่องยิงมาที่ส่วนที่ยื่นเข้าไปของสมชายจากทุกทิศทุกทาง อุปกรณ์ที่สมชายสวมอยู่หลุดออก พร้อมทั้งประตูเปิดเลื่อนขึ้นด้านบนเช่นกัน “เครื่องที่คุณสวมอยู่ นอกจากจะใช้ติดต่อกันแล้ว มันยังเป็นเครื่องบันทึกด้วย ตลอดระยะเวลาสามเดือนที่คุณสวมมันอยู่ มันได้ทำการบันทึกลักษณะกล้ามเนื้อ เส้นเลือด และทุกๆ อย่างที่เป็นร่างกายของคุณ แม้กระทั่งการเต้นของชีพจร ดังนั้น ถึงมีคนขโมยมันและแอบอ้างเป็นคุณ เขาคนนั้นก็จะไม่สามารถใช้มันได้” ดร. โทมัส กล่าวอย่างภาคภูมิใจ ดร. โทมัสเดินนำทางสมชายไปที่ลิฟต์ตัวหนึ่ง และเมื่อทั้งคู่เข้าไปอยู่ในลิฟต์แล้ว ดร. โทมัส เอ่ยถามสมชาย “ด๊อกเตอร์ คุณเคยได้ยินเรื่อง เรือโนอาห์ รึเปล่าครับ” ลิฟต์ทึบตัวนี้กำลังเลื่อนลงด้วยความเร็วพอประมาณ สมชายคิดในใจก่อนจะตอบกลับ “เรือโนอาห์อย่างนั้นรึครับ ถ้าจำไม่ผิด...อืมม...เป็นเรือที่พระผู้เป็นเจ้ามีบัญชาให้ชายที่ชื่อโนอาห์ประกอบขึ้นจากไม้สนโกเฟอร์ ยาว 300 ศอก กว้าง 50 ศอก มีทั้งหมด 3 ชั้น ความสูงรวม 30 ศอก สำหรับให้โนอาห์และครอบครัว พร้อมด้วยสัตว์บนโลกอีกชนิดละ 1 คู่ ขึ้นไป ก่อนที่พระองค์จะทรงบันดาลให้ฝนตกหนักถึง 40 วัน และน้ำท่วมแผ่นดินไหวอีก 150 วัน จนสิ่งมีชีวิตทั้งโลกตายจนหมดสิ้น” ลิฟต์ยังคงเคลื่อนลงไม่หยุด...ลิฟต์ตัวนี้ลึกขนาดไหนกันนะ “ตามตำนานบอกว่าเรือโนอาห์ไปค้างอยู่บนยอดเขาอารารัตซึ่งเป็นพรมแดนของประเทศตุรกี และหลังจากน้ำลด ซึ่งต้องใช้เวลาอีก 150 วัน โนอาห์และสรรพสัตว์จึงลงมาจากเรือและใช้ชีวิตกันต่อไป...แต่จนปัจจุบัน ก็ยังไม่มีใครค้นพบเรือโนอาห์ ส่วนพวกที่อ้างว่าพบก็ยังยืนยันไม่ได้ว่าเป็นของจริง รวมถึงสถานที่ๆ พบก็ยังไม่ชัดเจน” สมชายกล่าวต่อ ลิฟต์เคลื่อนตัวช้าลงและหยุดในที่สุด ประตูลิฟต์เปิดออก ทั้งคู่ก้าวออกมาจากลิฟต์ มันเป็นห้องสีขาวปลอด ทั้งห้องปราศจากเฟอรนิเจอร์ใดๆ ดร.โทมัส เดินนำสมชายมายังเครื่องมือขนาดใหญ่ตัวหนึ่งลักษณะเหมือนห้องขนาดเล็ก ภายในมีวงจรไฟฟ้าเต็มไปหมด “ดร. สมชายครับ ผมไม่ทราบหรอกครับว่าเรือโนอาห์ มีอยู่จริงหรือไม่ในอดีต แต่สิ่งที่คุณกำลังจะได้พบต่อจากนี้...ผมรับรองว่ามันจะยิ่งใหญ่ไม่แพ้สิ่งที่คุณเล่าไปเมื่อสักครู่นี้เลยแม้แต่น้อย” ดร. โทมัสพูดอย่างกระหยิ่มและตื่นเต้น เขาพูดต่อ “เชิญคุณเข้าไปในเครื่องย้ายมวลสารได้แล้วครับ เราจะพาคุณเดินทางไปหามันเดี๋ยวนี้” “เครื่องย้ายมวลสาร....” สมชายพูดออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “ใช่ครับ...นี่เป็นอีกหนึ่งโครงการของเรา แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้มันมีข้อจำกัดหลายอย่าง เช่น มันสามารถเคลื่อนย้ายจากเครื่องต้นทางสู่เครื่องปลายทางได้เท่านั้น ดังนั้นหากเราต้องการเคลื่อนย้ายไปที่ใด เราต้องสร้างมันอีกเครื่องที่นั่น ซึ่งนั่นก็หมายถึงงบประมาณมหาศาล” ดร. โทมัสอธิบาย “และอีกประการที่ทำให้มันยังไม่ถูกนำไปใช้ในการเดินทางขององค์กรของเรา ก็เพราะการเคลื่อนย้ายสิ่งมีชีวิตซึ่งมีความสลับซับซ้อนมากกว่าสิ่งของจำเป็นที่จะต้องมีข้อมูลมากมายมหาศาลของสิ่งมีชีวิตนั้น” สมชายทำท่าเข้าใจในทันทีที่ได้ยิน ดร. โทมัส พูดถึงตรงนี้ ดร. โทมัสยิ้มอย่างรู้ทันความในใจของสมชาย “ใช่แล้ว เครื่องที่คุณสวมข้อมืออยู่ตลอดสามเดือนนั่นละครับ ตัวเก็บข้อมูลของคุณ มันต้องจดจำตำแหน่งกระดูก เส้นเลือด เส้นเอ็น กล้ามเนื้อ รวมถึงการทำงานของอวัยวะต่างๆ ของคุณทั้งหมด เพื่อที่พอเครื่องทำการแยกคุณออกเป็นอะตอมและส่งคุณไปยังปลายทางแล้ว มันจะได้ประกอบคุณกลับเป็นแบบเดิมได้อย่างสมบูรณ์ ซึ่งหากมีการนำมาใช้ในการเดินทางปกติ การสะเพร่าเพียงชั่วครู่หรือข้อมูลที่ผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็คือความตาย” สมชายยืนฟังอย่างตั้งใจ...เขาทึ่งกับเทคโนโลยีอันนี้มาก บัดนี้ ต่อหน้าเขา สิ่งที่เขาเห็นในภาพยนตร์ตอนเด็กๆ เป็นจริงขึ้นมาแล้ว “ที่เราต้องนำมาใช้กับโครงการนี้ เพราะเราไม่ต้องการให้ใครรู้ถึงสถานที่ที่แท้จริงที่เรากำลังจะไปกัน...ก็เพื่อป้องกันข่าวที่จะเล็ดลอดออกไปจนอาจเกิดจราจลนั่นล่ะครับ...เอาล่ะ ตอนนี้เชิญคุณเข้าไปยืนในเครื่องได้แล้วครับ ด๊อกเตอร์” ดร. โทมัสกล่าวนำ เมื่อสมชายเข้าไปยืนในเครื่องและประตูปิดลง เขารู้สึกเหมือนมีอณูเล็กๆ หุ้มกายเขาอยู่ สักพักเขารู้สึกตัวเองไร้น้ำหนัก และกำลังพุ่งทะยานไปด้วยความเร็วที่เกินกว่าจะประมาณได้ จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 9 ก.ย. 50 03:49:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขออนุญาตรวมกระทู้นะคะ อยากจะรบกวรคุณ KTHc ช่วยดูกฎ กติกาของถนนนักเขียนนิดนึง เนื่องจาก 1. กระทู้ในถนนนักเขียนจะตกเข้าคลังกระทู้เก่า "ทุกกระทู้" ไม่ว่าจะมีคนกดให้เข้าหรือไม่ก็ตาม ดังนั้น การตั้งกระทู้มากๆ ก็ทำให้เสียพื้นที่ไปนะคะ 2. หากคุณเขียนตอนสั้นๆหลายๆตอน แล้วลงวันเดียวกันหลายๆกระทู้ จะเป็นการเบียดเนื้อที่ให้งานเขียนของคนอื่นตกไปอีกหน้าหนึ่งนะคะ เข้าใจว่า ผู้เขียนทุกท่านหวังจะให้งานเขียนของตนมีผู้อ่าน ไม่ว่าจะมากน้อยแค่ไหนก็ตาม ดังนั้น ถ้ากระทู้ตกเร็วเกินไป อาจจะเป็นการตัดโอกาสของผู้อื่นไป จึงทำให้มีการรวมกระทู้เกิดขึ้นนะคะ จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 9 ก.ย. 50 03:58:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ว่าจะทักเชียวว่าไปอั้นมาจากไหน ตั้งทีเดียวหลายกระทู้ เรื่องยาวก็ลงแยกด้วยหรือนี่ ขอบคุณคุณทะเลหวานนะคะที่ช่วยรวบกระทู้ อ่านแล้วก็ อืม .. เอาเถอะ อย่าคิดมาก (แต่ก็สงสัยว่าคนเขียนเป็นนักวิทยาศาสตร์หรือเปล่า แหะๆ) จากคุณ : scottie - [ 9 ก.ย. 50 11:32:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอโทษด้วยครับ ผมไม่ได้อ่านกฏจริงๆ ครับ ขอยอมรับผิดเต็มๆ เลยครับ ส่วนเรื่องที่แยกลงเนี่ยเพราะเขียนแยกตอนกันครับ และผมก็ไม่ค่อยได้ต่อเน็ตเลยอยากจะลงไปทีเดียวเยอะๆ เลยครับ ต้องขอโทษอีกครั้งครับ จะไม่ทำอีกแล้วครับ จากคุณ : KTHc (KTHc) - [ 9 ก.ย. 50 20:12:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ติดตามอ่านตั้งแต่เมือคืนแล้วค่ะ..เห็น 5 กระทู้อยู่เมื่อคืน วันนี้มาดูเหลือกระทู้เดียว  เปิดดูถึงอ้อ..รวมไว้ที่เดียว... รวมไว้อย่างนี้ดีแล้วค่ะ...  หาอ่านง่ายดี  เพราะบางทีเน้ตอืด กว่าจะเปิดกระทู้ใหม่ได้ เปิดยากค่ะ.. ดีไม่ดี หายไปเฉย เปิดไม่ได้อะไรประมาณนี้ค่ะ.. จะแวะมาบอกว่า  อ่านแล้วสนุกค่ะ...  น่าติดตาม...อ่านจนจบทุกกระทู้เลยค่ะ...   ประทับใจ เมื่อไหร่จะมีตอนที่หกคะ... น่าจะรวมเล่มด้วยนะเนี่ย..   ชอบค่ะ... จากคุณ : ณ กมล - [ 9 ก.ย. 50 20:44:40 ]