ความคิดเห็นที่ 1 ผ่านไปครู่ใหญ่ ท่าโจมตีหมายชีวิตนั้นก็ยังมาไม่ถึงตัวสักที หมิงหลุนจึงรวบรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่าเฉิงกวงได้ใช้ดาบสกัดขวางท่าโจมตีของชายคนนั้นเอาไว้ หมิงหลุนเห็นแล้วซาบซึ้งยิ่งนัก รีบตรงเข้าไปกอดขาเฉิงกวงทันที นัยน์ตาทอแสงเจิดจ้าวิบวับ “เฉิงกวง ขอบใจมากที่เจ้าอุตส่าห์ช่วยชีวิตข้า” “ชิ ข้าไม่ได้ช่วยชีวิตเจ้า !” มือที่กุมดาบของเฉิงกวงสั่นน้อยๆ ดูท่าทางสองมือของเขายังไม่สามารถต้านสกัดการโจมตีจากมือเดียวของฝ่ายตรงข้ามได้ด้วยซ้ำ เหงื่อเม็ดโตไหลลงมาจากหน้าผากของเฉิงกวงขณะที่สีหน้าของคู่ต่อสู้ยังคงเรียบสนิทดังเดิม ความจริงจะบอกว่าคู่ต่อสู้ดูสบายๆ เหมือนแทบไม่ได้ออกแรงเลยก็ยังได้ด้วยซ้ำ ราวกับว่าหากฝ่ายนั้นคิดจะฆ่าพวกหมิงหลุนทั้งคู่ละก็ จะสามารถพวกเขาได้อย่างง่ายดายในพริบตาเลยทีเดียว “นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าเจ้าจะช่วยเขา” ชายหนุ่มแปลกหน้ายิ้มเย็นชา “การตายของอีอี อู๋หมิงหลุนเป็นตัวการสำคัญก็จริง แต่เจ้าเองก็ยกโทษให้ไม่ได้เหมือนกัน !” “อีอี ?” หมิงหลุนจำชื่อนี้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย “อย่างนั้นหรือ ?” ชายแปลกหน้าแค่ดันเบาๆ เฉิงกวงก็ผงะหงายหลังทันที จากนั้นชายแปลกหน้าจึงก้มลงมองหมิงหลุนกับเฉิงกวงที่นั่งกองอยู่แทบเท้าด้วยสายตาเย็นเยียบ กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาดุจเดิม “พวกเจ้าจงลงไปแย่งหญิงนางนั้นกันในนรกเถอะ !” ชายแปลกหน้ายกมือขวาขึ้น ครั้นแล้วรัศมีสีขาวพร่างก็เริ่มแผ่ออกมาจากมือ “เฮอะ !” เฉิงกวงถลึงตา เขาไม่สงสัยแม้แต่น้อยว่าอีกฝ่ายสามารถฆ่าเขาสองคนได้โดยไม่มีการลังเลแม้สักนิด เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงเท่านั้นว่าวันนี้จะมาถึงเร็วเพียงนี้ “หากจะโทษ ก็โทษอู๋หมิงหลุนเถอะ !” สีหน้าของชายแปลกหน้าเรียบสนิทไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น ราวกับว่าแค่กำลังจะฆ่ามดสองตัวกระนั้น มือของเขาทิ้งลงช้า ครั้นแล้วรัศมีขาวพร่างก็พลันแปรเป็นลำแสงกระบี่พุ่งเข้าโจมตีคนทั้งสองในบัดดล ! “อ๊าาา ! ข้ายังไม่อยากตายยยย !” หมิงหลุนจ้องลำแสงกระบี่ที่พุ่งตรงเข้าใส่ตนกับหมิงกวงแล้วสมองก็พลันว่างเปล่าขาวโพลนในบัดดล ก่อนจะรีบพุ่งเข้าไปกอดเฉิงกวงโดยสัญชาตญาณ “แล้วใครจะไปอยากตายกันเล่า ! โดยเฉพาะตายพร้อมกับคนอย่างเจ้าน่ะ !” เฉิงกวงตะคอก ...มันจะประชดกันเกินไปแล้ว นี่ข้าต้องมาถูกฉานอวี้ฆ่าตายเพราะช่วยชีวิตอู๋หมิงหลุนอย่างนั้นหรือ ! ข้าเป็นกระบือหรือยังไงกันหา !... ชั่วขณะนี้เฉิงกวงนึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูกที่ดันยื่นมือเข้าไปช่วยชีวิตพี่ชายตัวดี แต่แล้วในชั่วพริบตาที่ลำแสงกระบี่กำลังจะแทงเข้าสู่ร่างของหมิงหลุนกับเฉิงกวงนั่นเอง ร่างของหมิงหลุนก็พลันเปล่งรัศมีสีขาวเจิดจ้า รัศมีสีขาวนี้แผ่ออกเป็นทรงกลมครอบคลุมร่างของคนทั้งคู่เอาไว้ และสกัดการโจมตีจากลำแสงกระบี่ให้ออกไปอยู่นอกวงรัศมีสีขาวด้วยในเวลาเดียวกัน ลำแสงกระบี่และรัศมีสีขาวเกิดการปะทะกันอย่างจัง ขณะที่เฉิงกวงซึ่งเดิมทีคิดว่าตัวเขาคงต้องตายแน่แล้วมองเหตุเปลี่ยนแปลงตรงหน้าอย่างอัศจรรย์ใจโดยไม่ทันได้ดื่มด่ำกับความรู้สึกยินดีจากการรอดตายอย่างหวุดหวิดเลยด้วยซ้ำ “ข...เขตแดนนี้อีกแล้ว ?” ครั้งก่อนตอนที่เขาจะฆ่าอู๋หมิงหลุน ก็เขตแดนนี้นี่แหละที่ยับยั้งเขาเอาไว้ ! ...อู๋หมิงหลุนกางเขตแดนได้ด้วยหรือ ? แล้วเขตแดนนี้ยัง... ชายหนุ่มแปลกหน้า ซึ่งก็คือ “ฉานอวี้” นั่นเอง มองหมิงหลุนที่ทำหน้าหวาดกลัวสุดขีดจนปากอ้าค้างหุบไม่ลงอยู่ในเขตแดน ดวงหน้างดงามสมบูรณ์แบบเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย ข้างฝ่ายหมิงหลุนเองก็แหงนมองเขตแดนด้วยสีหน้างุนงงโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเขาเองที่เป็นคนกางเขตแดนนี้ “โอ๋ ? นี่...นี่มัน...” ...ฝีมือของเฉิงกวงแน่ๆ !... มือที่กอดเฉิงกวงกระชับแน่นกว่าเดิมทันทีด้วยความตื้นตัน น้ำหูน้ำตาไหลพรากๆ “เฉิงกวง ข้าคิดถูกจริงๆ ที่พึ่งเจ้า !” ถ้าไม่ใช่เพราะได้น้องชายคนนี้ช่วยเอาไว้ละก็ ป่านนี้เขาคงตายไปตั้งสองรอบแล้ว “ไม่ใช่ฝีมือข้าเสียหน่อย ! หลีกไปสิ ! เจ้าทำเสื้อผ้าข้าเลอะหมดแล้ว !” เฉิงกวงตวาดลั่น พยายามผลักหมิงหลุนออกไปห่างๆ สุดความสามารถขณะที่ในใจนึกกังขา ...ว่าแต่...ทำไมถึงได้มีเขตแดนโผล่ออกมาคุ้มกันพวกข้าได้เล่า ? ไม่สิ หากจะพูดให้ถูกคือคุ้มกันอู๋หมิงหลุนต่างหาก เจ้านี่ใช้เวทชนิดนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ? ก็เจ้านี่มันเรียนเวทมนตร์ไม่ได้ไม่ใช่หรือไร ?... แน่นอนว่าการโจมตีระดับลำแสงกระบี่ไม่มีทางที่จะทำลายเขตแดนประเภทนี้ได้ และดูเหมือนฉานอวี้จะตระหนักในข้อนี้ดีเช่นกัน จึงรั้งลำแสงกระบี่กลับ ซึ่งในพริบตาที่ลำแสงกระบี่ถูกรั้งกลับ เขตแดนก็พลันสลายตัวตามไปด้วย ...ใช่จริงๆ !... ฉานอวี้คิดในใจขณะมองเขตแดนที่สลายไป ...เหมือนเขตแดนของ ‘คนคนนั้น’ ไม่มีผิด ที่จะถูกกางออกมาโดยสัญชาตญาณเมื่อถูกโจมตี เพียงแต่...เหตุใดข้าจึงสัมผัสไม่ได้เลยเล่าว่าเขาอยู่ใกล้ๆ นี้ ?... “หลีกไปซี่ !” เฉิงกวงยังไม่หยุดพยายามผลักหมิงหลุนออกไปห่างๆ ด้วยความรำคาญ แต่แล้วจังหวะที่มัวแต่หันไปมองฉานอวี้อย่างระมัดระวังนั่นเอง มือลูกครึ่งปิศาจก็ได้พลาดไปผลักถูกแผลของหมิงหลุนเข้า หมิงหลุนเจ็บจนร้องลั่นทันที “โอ๊ย !” ตอนได้แผลมาก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว นี่ยังจะมาโดนผลักซ้ำเข้าให้อีก หมิงหลุนน้ำตาร่วงเผาะๆ อย่างสุดกลั้นจนเฉิงกวงเห็นแล้วชักรู้สึกผิด เสียงที่พูดจึงอ่อนลงไปมาก “เจ็บมากหรือ ?” ...นี่เป็นเพราะความจำเสื่อมอย่างนั้นหรือ ? จำได้ว่าเมื่อก่อน ไม่ว่าจะเจ็บมากแค่ไหน อู๋หมิงหลุนก็ไม่มีทางแสดงออกมาให้ใครรู้เด็ดขาดนี่นา โดยเฉพาะต่อหน้าข้ากับฉานอวี้... “มีประโยคหนึ่งที่ช่วยบรรยายความรู้สึกของข้าในตอนนี้ได้” หมิงหลุนกัดฟันลุกขึ้นยืน “เจ็บจะตายอยู่แล้ว !” ฉานอวี้สะท้านเยือกราวถูกสายฟ้าฟาดทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ แม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินคำพูดนี้ก็ตาม แต่เขานึกไม่ออกเลยสักนิดว่าเหตุใดคำพูดนี้จึงหลุดมาจากปากของอู๋หมิงหลุนได้ ? ดูเหมือนนิสัยของอู๋หมิงหลุนจะแตกต่างจากกาลก่อนโดยสิ้นเชิง อีกทั้งยังเหมือนกับจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร และเขตแดนแบบนั้นไม่น่าจะมีใครอื่นสามารถกางได้นอกจาก “คนคนนั้น” หรือว่า...หรือว่า... แม้ความคิดนี้จะเหลวไหลเพียงใดก็ตาม ฉานอวี้ก็ยัง... “เอ่อ...?” หมิงหลุนอุทานงงๆ เมื่อฉานอวี้ยื่นมือข้างหนึ่งออกมารั้งศีรษะ แล้วในชั่วพริบตาก่อนจะทันตั้งตัว ริมฝีปากก็ถูกฉานอวี้ผนึกแนบสนิททันที ! หมิงหลุนเบิกตากว้าง ตกตะลึงพรึงเพริดจนตัวแข็งทื่อ ...ค...ค...ค...คนคนนี้เพิงจะคิดฆ่าข้าอยู่เมื่อกี้นี้เองไม่ใช่เรอะ ? แล้วทำไมอยู่ๆ ถึงมาจูบข้าเล่า ?! เฉิงกวงมองฉานอวี้จูบหมิงหลุนในอาการตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาปกลายเป็นหินไปเสียแล้ว ยังไม่ต้องพูดถึงประเด็นที่หมิงหลุนกับฉานอวี้ต่างก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ แค่ดูจากความสัมพันธ์ของสองคนนี้ในอดีต เรื่องแบบนี้ก็ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้แล้วด้วยซ้ำ ! แล้ว...แล้วฉานอวี้ที่เย็นชาจนขึ้นชื่อยังเป็นฝ่ายเริ่มก่อนอีกต่างหาก !! นี่ถ้าไม่ได้เห็นจะๆ กับตาตัวเองละก็ ต่อให้เทวดาลงมาพูด เฉิงกวงก็ไม่มีทางเชื่อแน่ ! ผ่านไปครู่ใหญ่ ฉานอวี้จึงค่อยผละจากหมิงหลุน ครั้นเห็นสีหน้าตกใจสุดขีดจนตัวแข็งทื่อของอีกฝ่าย ฉานอวี้ก็พึมพำเบาๆ ราวกล่าวกับตัวเอง และดั่งจะเยาะหยันกึ่งบอกกล่าวตัวเอง “ไม่ใช่จริงๆ ด้วย !” กล่าวจบ ฉานอวี้ก็เดินจากไปทันทีโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย หมิงหลุนกับเฉิงกวงยังคงตัวแข็งทื่ออยู่ในอากัปกิริยาเดิม ราวกับว่าสติไหวพริบทั้งมวลได้ถูกพิฆาตฆ่าจนหมดสิ้นไปในพริบตาเสียแล้วกระนั้น ! <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ 1. ฮุ่นตุ้นเจี้ยน (Hun dun jian : กระบี่ไร้ลักษณ์) คำว่า “ฮุ่นตุ้น” หมายถึง รูปร่างก่อนกำเนิดของจักรวาลในจินตนาการของคนจีนโบราณ ซึ่งทุกสรรพสิ่งจะอยู่ปะปนกันโดยแยกไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร ในทางปรัชญา “ฮุ่นตุ้น” จะหมายถึงความว่างเปล่า หรือความไร้ระบบระเบียบและรูปแบบที่แน่นอน 2. ฉานอวี้ (Can yu) แปลว่า ยินดีในความโหดเหี้ยม 3. อู๋หมิงหลุน (Wu ming lun) แซ่อู๋ ชื่อหมิงหลุน ; อู๋ มาจาก อู๋ถง (Wu tong) เป็นชื่อไม้ยืนต้นชนิดหนึ่งของจีน ใบมีหลาย 3-5 แฉกแล้วแต่ชนิด ชนิดที่ใบมี 5 แฉกจะดูคล้ายดาวมาก ; หมิงหลุน แปลว่า กระจ่างในธรรมเนียมอันควรปฏิบัติ 4.  อู๋เฉิงกวง (Wu cheng guang) แซ่อู๋ ชื่อเฉิงกวง ; อู๋ มาจาก อู๋ถง (Wu tong) ; เฉิงกวง แปลว่า มหาเสนาบดีผู้ทรงเกียรติ <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : ซีเรีย - [ 10 ก.ย. 50 04:36:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เอ คนนั้นเป็นผู้หญิงหรอ จากคุณ : scottie - [ 10 ก.ย. 50 20:58:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คุณ scottie หมายถึง "ท่านชายอวี้" หรือคะ ? ^^" จากคุณ : ซีเรีย - [ 11 ก.ย. 50 04:36:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เฉิงกวง ทำคะแนนนิยมบวกขึ้นทุกที ตอนนี้มีคนน่าสนใจโผล่มาอีกแล้วววว ฉานอวี้เก่งจัง แต่ทำท่าจะเป็นผู้หญิงยังไงชอบกล จากคุณ : GTW - [ 11 ก.ย. 50 19:51:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฉานอวี้เป็นผู้หญิงแต่หน้าน่ะสิคะ นิสัยนี่...สุดฝ่าเท้า - -" จากคุณ : ซีเรีย - [ 12 ก.ย. 50 00:15:55 ]