ความคิดเห็นที่ 1 ยังไม่แก่ เลยไม่มีจะให้ครับ จากคุณ : Abhibhu - [ 12 ก.ย. 50 10:36:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ว้า จากคุณ : สาวสวยสวย - [ 12 ก.ย. 50 19:21:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .. พ่อไม่มี เงินทอง จะกองให้.............จงตั้งใจ พากเพียร เรียนหนังสือ หาวิชา ความรู้ เป็นคู่มือ..................เพื่อยึดถือ เอาไว้ ใช้เลี้ยงกาย พ่อกับแม่ มีแต่ จะแก่เฒ่า...............จะเลี้ยงเจ้า เรื่อยไป นั้นอย่าหมาย             ใช้วิชา เลี้ยงตน ไปจนตาย..............ลูกสบาย แม่กับพ่อ ก็ชื่นใจ มีเท่านี้อ่ะค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 50 19:58:17 จากคุณ : ลำปอ (ดอกไม้สีชมพู) - [ 14 ก.ย. 50 19:58:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณมักๆ คห3 จากคุณ : สาวสวยสวย - [ 14 ก.ย. 50 20:54:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พ่อแม่ก็แก่เฒ่าจำจากเจ้ามิอยู่นาน จะพบจะพ้องพานเพียวเสี้ยววานของคืนวัน ใจจริงไม่อยากจากเพราะยังอยากเห็นลูกหลาน แต่ชีพมิทนทานย่อมร้าวรานสลายไป ขอโทษถ้าสงสารอย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ คนแก่คนสูงวัยย่อมเผลอไผลเป็นแน่นอน ไม่รักก็ไม่ว่าเพียงเมตตาช่วยอาทร ให้กินให้หลับนอนคลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ เมื่อยามเจ้าโกรธขึงให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย ร้องไห้ยามป่วยไข้ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบปรน เฝ้าเลี้ยงจนเติบใหญ่แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน หวังเพียงให้ได้ผลเติบโตจนสง่างาม ขอโทษถ้าทำผิดขอให้คิดทุกโมงยาม ใจแท้มีแต่ความหวังได้ตามช่วยอวยชัย ต้นไม่ที่ใกล้ฝั่งมีหรือหวังอยู่นานได้ วันหนึ่งคงล้มไปทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง ใช่อันนี้ป่ะคะ จากคุณ : คืนไร้ดาว (คืนไร้ดาว) - [ 14 ก.ย. 50 23:11:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ใช่เลย คห 5 ขอบคุณหลายๆเด้อออออออออออออออ จากคุณ : สาวสวยสวย - [ 16 ก.ย. 50 07:29:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ...ลูกรัก..     อย่าเพลินนัก  เที่ยวเตร่  เถลไถล จงสำนึก  พ่อแม่  นั้นอยู่ไกล รัก..ห่วงใย  คนดี  เท่าชีวา.. ******************************* *******************************      หากลูกอยาก  ดูหนัง   จงหยั่งว่า....      พ่อ..ชาวนา  ทุกข์ยาก  ตากลมฝน      อย่าเอาอย่าง  เพื่อนเขา...เรา..แสนจน..      เกิดเป็นคน  สำคัญ....ที่จรรยา......****** *************************************** ..ข้ามฟาก จาก ราชดำเนิน  มาแจม...ตามเทียบเชิญ..ของเจ้าพี่...ชญานุช..**** แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 50 09:34:49 จากคุณ : น่ารัก ก็ไม่บอก - [ 22 ก.ย. 50 07:26:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แม่...หาบของ  เร่ขาย  หมายส่งลูก หวังบุญปลูก  ให้ลูกเรียน  เพียรดังหมาย แม่สู้ทน  ทุกข์ยาก  ลำบากกาย ส่ง ลูกชาย  เรียนจนซึ้ง  ถึง ปริญญา                      อีกไม่นาน เกินไปนัก ลูกจักจบ                      สอง ปีครบ  จบการ ด้านศึกษา                      จะกลับมา  หาแม่  ที่แก่ชรา                      พร้อม ปริญญา ที่แม่หวัง  ดังตั้งใจ แต่ บัดนี้  แม่จ๋า  ลูกมาเบื่อ ระอาเหลือ  การเรียน  เพียรไม่ไหว หลงแสงสี  เมืองกรุง  ฟุ้งอำไพ ความยากไร้  ลืมสิ้น  ถิ่นบ้านเรา                    เงินที่แม่  ส่งมาให้  ลูกใช้หมด                    บางครั้ง อด   เพราะ..มัว   พันพัวสาว                    คอยตามรับ  ตามส่ง  แม่นงเยาว์                    บางที ข้าว   ไม่ถึงท้อง  ร้องโอดโอย อนิจจา  ลูกมาซึ้ง  ถึง คุณ ..แม่.. จวนเจียนแก้  ไม่ไหว  อกใจโหย คนเคยรัก  กลับผลักหนี  ฤดีโรย เหมือนแซ่โบย  กระหน่ำ  ซ้ำ  หัวใจ                  ลูกคิดได้  ไม่หมด  ความ มานะ                 ไม่ยอมละ  ความเพียร  เวียนแก้ไข                 ทิ้งความเลว  เหลวไหล  ให้หมดไป                 จะตั้งใจ  เรียนไม่เบื่อ  เพื่อ..แม่ เอย/// ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ สวัสดีเป็นครั้งแรกครับ...จขกท.  และเพื่อนๆ  ชาวห้องนักเขียน  ทุกๆท่าน ฝาก..สวัสดี ผ่านไปถึง คุณพี่..ชญานุช..ด้วยน่ะครับ.... จากคุณ : ขอคุยด้วยคน - [ 22 ก.ย. 50 09:29:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 --หวัดดีค่ะ...ตามลิงของคุณน่ารักฯ มาจากโต๊ะราชดำเนิน สารภาพว่า ไม่เคยร่อนถลาไปที่ไหนเลยในพันทิปนี่ อิอิ ยิ่งแถวๆนี้ เก่งๆมากมาย เกรงจะเอาหน้า (สวย) มาขายซะ 5555 --แต่ ไหนๆก็ไหนๆ หลวมตัวมาขนาดนี้แล้ว เห็นคุณ- สาวสวยสวย (เม๋ ขอบตาชักร้อนผะผ่าว) ขอกลอน (ซึ่งอาจจะกลายเป็นลูกบิด) ในทอปิคที่น่าสนใจ "พ่อแก่ แม่เฒ่า" จึงคิดว่าลองดูซะหน่อย ดีมะคะ --พ่อแก่ แม่เฒ่า จากมุมมองของลูกหรือของพ่อแม่ ดีหนอ เอาเป็นว่าส่งความรู้สึกไปยังลูกรัก (ในความคิดคำนึง) ละกันนะคะ ****************************************** *กาลครั้งหนึ่ง ซึ่งฝังใจ จำได้มั่น รู้สึกคล้าย ผู้สร้างสรรค์ อันยิ่งใหญ่ เก้าเดือนทน ทุกข์กาย หายทันใด เมื่อเห็นหน้า เชื้อไข ในอุทร จากนั้นจึง ทนุถนอม กล่อมสายขวัญ ทุกคืนวัน คือเจ้า เท่านั้นก่อน นั่งยืนเดิน อุ้มไว้ ปลอบให้นอน เลือดในอก กลั่นนมป้อน ตามเวลา ยีสิบสี่ ชั่วโมง โยงเพียงลูก ยอมให้ถูก ทอดทิ้ง ทุกสิ่งสา ไม่แต่งตัว และง่วงนอน อีกอ่อนล้า เพื่อแก้วตา ขวัญใจ ได้เติบโต เป็นงานหนัก แต่สุขนัก เพราะรักใคร่ ธรรมชาติ ฉลาดไฉน ไม่เคยโง่ ทนได้เพราะ เป็นสายใย ใช่ฉากโชว์ ต้องโอ้โอ๋ ลูกจ๋า แก้วตาขวัญใจ กาลครั้งนั้น ผ่านไป ไวเหมือนฝัน ลูกน้อยพลัน เฟื่องฟู เป็นผู้ใหญ่ กางปีกกล้า ขาแข็ง แกร่งบินไกล สู่โลกกว้าง ศิวิไลซ์ ไร้แม่แล้ว สิ่งใดเกิด ย่อมดับ ระงับได้ สัจธรรม นำไว้ ให้แน่แน่ว สร้างและปั้น ด้วยใจจิต คิดแนะแนว เปล่งแสงแวว ประกายวาม นิยามชน พ่อแม่ลูก ผูกพัน กันนานนัก เป็นวัฏจักร ตลอดมา อย่าฉงน แล้วลูกรัก ก็จัก เป็น พ่อ-แม่ ฅน วงเวียนวน เช่นนี้ ทุกทีไป พ่อแม่เคย เป็นจักรวาล อันใหญ่ยิ่ง แล้วถูกทิ้ง ไม่ร้องหา อย่าหวั่นไหว เป็นพ่อแก่ แม่เฒ่า ต้องเข้าใจ ทางของใคร สิเดินก้าว ก็เท่านั้น* --กลอนหนักไป ก้าวไกลไปเกินอายุขัย ของใครใครหรือไม่ ไม่แน่ใจ นะคะ แต่ก็อยากฝากไว้ให้ใครที่อาจจะเข้าใจในตรงนี้บ้างค่ะ --ฝากทักทาย คุณน่ารักฯ และคุณขอคุยด้วยคน พี่ก็มาขอคุยด้วยคนตรงนี้ และหวังว่าน่าจะมีความน่ารัก ฝากไว้บ้างเล็กๆนะคะ * จากคุณ : ชญานุช - [ 24 ก.ย. 50 00:45:39 ]