ตอนที่ 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5777540/W5777540.html

ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5782663/W5782663.html

ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5789691/W5789691.html

ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5796119/W5796119.html

ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5802128/W5802128.html



ตอนที่ 6

ภารกิจนอกรายการ


วันรุ่งขึ้น ณ ท้องพระโรง บรรยากาศค่อนข้างผ่อนคลายกว่าเมื่อวันก่อนมาก เนื่องจากในวันนี้ไม่มีการจัดพิธีการใดๆ

ราชาทั้งสองประทับนั่งอยู่บนบัลลังก์ดุจเดิม แวดล้อมด้วยขุนนางรับใช้เพียงไม่กี่คน และเบื้องหน้าราชาทั้งสอง ราชโอรสทั้งสาม ฉานอวี้ หมิงหลุน และเฉิงกวง ซึ่งถูกเรียกตัวมาเข้าเฝ้าต่างยืนเรียงกันอยู่พร้อมหน้า

หริราชากวาดตามองราชโอรสทั้งสาม แล้วเกริ่นนำด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าดังกังวานไปทั่วทั้งท้องพระโรง

“เรื่องที่พวกเจ้าต้องไปยังอาณาจักรกัณหกุมมะ คิดว่าพวกเจ้าคงจะรู้กันแล้วกระมัง ส่วนเรื่องที่ว่าให้พวกเจ้าไปที่นั่นทำไม คิดว่าพวกเจ้าเองก็คงจะรู้ดีอยู่แล้ว”

...ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักนิดต่างหากเล่า !... หมิงหลุนประท้วงในใจ ...แต่นึกไม่ถึงเลยว่าคนเมื่อวานนั้นจะเป็นบุตรของมกรราชา จะว่าไปคนคนนั้นก็รูปงามกว่าเจ้าหนูที่ถือกระบี่เข้ามาในท้องพระโรงก่อนหน้านี้มากจริงๆ นั่นแหละ สมแล้วที่เป็นบุตรของมกรราชา ไม่ได้รูปงามแบบธรรมดาเสียด้วย แต่ว่าเขามาจูบข้าทำไมกัน ?... หมิงหลุนหันไปมองใบหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้นของฉานอวี้อย่างไม่เข้าใจ

“หมิงหลุน หมิงหลุน !” หริราชาเรียกซ้ำเป็นหลายครั้ง หมิงหลุนก็ยังเอาแต่เหม่อมองฉานอวี้อยู่นั่นแล้วโดยไม่มีทีท่าว่าจะได้ยินแม้แต่น้อย

เฉิงกวงเหยียบเท้าของหมิงหลุนเต็มแรงจนหมิงหลุนสะดุ้งรู้สึกตัว ครั้นได้ยินเสียงเรียกชื่อของหริราชา ก็รีบเอ่ยรับทันที

“โอ๋ ? มีอะไรหรือพระเจ้าค่ะ ?”

“เจ้าได้ยินหรือไม่ว่าเมื่อครู่นี้ข้าพูดอะไร ?” หริราชาเอ่ยถามเนิบๆ ขณะนึกฉงนในใจ ...นี่ไม่ใช่คำพูดแบบที่หมิงหลุนมักจะพูดเลยสักนิด เมื่อก่อนหมิงหลุนมักจะยิ้มเยือนอย่างสุภาพและถามว่า “ท่านพ่อ ทรงมีสิ่งใดจะบัญชาหรือพระเจ้าค่ะ ?” ไม่ใช่ใช้คำพูด น้ำเสียง และท่าทางแบบที่เห็นนี้เด็ดขาด นี่เป็นเพราะว่าล้มป่วยอย่างนั้นหรือ ? แต่จะว่าไปแล้ว...หมิงหลุนแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน...

“เอ่อ...อืมม์...อ่า...คือว่า...ง่า...” หมิงหลุนตะกุกตะกัก ...แย่ละสิ ไม่ได้ตั้งใจฟังเลยเสียด้วย !...

คำตอบของหมิงหลุนทำเอาขุนนางรับใช้ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หลายคนหัวเราะพรืดอย่างกลั้นไม่อยู่ หริราชายังคงรักษาสีหน้าและน้ำเสียงเรียบเฉยดังเดิมขณะกล่าวว่า

“พวกเจ้าต้องเริ่มออกเดินทางไปอาณาจักรกัณหกุมมะกันในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ส่วนเรื่องนั้น พวกเราต่างก็หวังกันว่าเจ้าจะเป็นผู้ที่ได้รับเลือก”

“โอ๋ ?” ...ตกลงว่ามันเรื่องอะไรกันแน่ ?... หมิงหลุนข้องใจ ...ทำไมถึงคาดหวังว่าจะเป็นข้าเล่า ?... ความคิดกังขาถูกขัดจังหวะกลางคันด้วยเสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ของเฉิงกวง

“ฮี่ฮี่ ด้วยเสน่ห์ของเขา แค่นี้มันเรื่องเล็กอยู่แล้ว ท่านพ่อ”

ฟังที่เจ้าน้องชายครึ่งปิศาจพูดแล้ว หมิงหลุนยิ่งรู้สึกไม่ชอบมาพากลอย่างไรชอบกล...

มกรราชากล่าวเสียงเรียบ “เป็นอย่างนั้นได้ก็ดี พวกเจ้าออกไปกันก่อนเถิด หมิงหลุน เจ้าอยู่ก่อน”

“พระเจ้าค่ะ” ฉานอวี้กับเฉิงกวงเอ่ยพร้อมกัน ก่อนจะแยกย้ายกันออกไปจากท้องพระโรง

หมิงหลุนมองฉานอวี้กับเฉิงกวงที่แยกย้ายกันจากไปด้วยความรู้สึกประหวั่นอย่างบอกไม่ถูก เขานึกไม่ออกโดยสิ้นเชิงว่าพวกเขาต้องไปทำอะไรกันที่อาณาจักรกัณหกุมมะ แล้วยังเรื่องที่องค์ราชาทั้งสองคิดจะให้เขาทำอะไรกันแน่นี่ด้วย เมื่อหวนนึกถึงท่าทีที่เฉิงกวงแสดงออกในครั้งก่อนแล้ว ดูเหมือนนี่จะไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไรเสียด้วยสิ...

ขณะที่กำลังคิดกังวลไปเรื่อย เสียงของมกรราชาที่ดังขึ้นก็ทำให้หมิงหลุนรีบดึงตัวเองออกจากภวังค์ความคิด หันมาตั้งใจฟังทันที

“หมิงหลุน การเดินทางในครั้งนี้ เกรงว่าคนที่ต้องลำบากที่สุดคงจะเป็นเจ้าล่ะนะ”

“อืมม์ ใช่แล้วพระเจ้าค่ะ !” ...ฉานอวี้คิดจะฆ่าข้า เฉิงกวงเองก็กระเหี้ยนกระหือรืออยากจะฆ่าข้าเหมือนกัน แล้วข้าก็ดันใช้เวทมนตร์คาถาอะไรไม่เป็นเลย ไม่ลำบากสิถึงจะแปลก !... หมิงหลุนชักรู้สึกปวดศีรษะตุบๆ เสียแล้ว

“ไม่ว่าต่อไปเจ้าจะอยู่ร่วมกับสตรีแบบใด พวกข้าก็จะไม่ว่าอะไรทั้งสิ้น แม้เจ้าจะเป็นอย่างพวกข้าก็ไม่เป็นไรเช่นกัน แต่...เจ้าต้องให้กำเนิดรัชทายาทที่จะสืบบัลลังก์ราชาในกาลข้างหน้าให้ได้ ดังนั้น...การเดินทางไปอาณาจักรกัณหกุมมะในครั้งนี้ เจ้าจึงต้องทำให้สำเร็จให้จงได้ !” หริราชาเพิ่มน้ำหนักแรงกดดันจนหมิงหลุนฟังแล้วอดเคืองไม่ได้ จึงออกปากถามด้วยสีหน้าบึ้งตึง

“ทำไมถึงต้องเป็นข้าด้วยเล่าพระเจ้าค่ะ ?” ...ดูจากท่าทีของเฉิงกวงกับหมอหลวงป๋าย ดูเหมือนเรื่องนี้จะน่าหวาดหวั่นพรั่นพรึงยิ่งกว่าความตายเสียอีก แล้วเรื่องนี้มันไปเกี่ยวอะไรกับรัชทายาทที่จะสืบบัลลังก์ราชาในกาลข้างหน้าด้วย ? เดี๋ยวก่อน ! รัชทายาทที่จะสืบบัลลังก์ราชาในกาลข้างหน้าหรือ ? แบบนี้ก็แปลว่าหมายถึงลูกของข้าหรือ ?... หมิงหลุนเริ่มเอะใจ

“ตำแหน่งหริราชาจำเป็นต้องให้มนุษย์เลือดบริสุทธิ์เป็นผู้สืบทอด ดังนั้นเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรกัณหกุมมะจึงเป็นบุคคลที่เหมาะสมต่อตำแหน่งราชินีมากที่สุด” มกรราชาอธิบายให้กระจ่างขึ้น “เช่นเดียวกับที่ฉานอวี้เองก็ต้องครองคู่กับปิศาจเลือดบริสุทธิ์เพื่อให้กำเนิดรัชทายาทซึ่งจะสืบบัลลังก์มกรราชาในกาลข้างหน้าจึงจะได้ พูดแบบนี้เจ้าคงเข้าใจแล้วสินะ ?” ท้ายประโยคย้อนถามเรียบๆ ขณะนึกในใจอย่างกังขา ...ทำไมเจ้าหมิงหลุนถึงเปลี่ยนเป็นโง่ๆ อย่างไรชอบกล ?...

“ท่านหมายความว่า จะให้ข้าไปดูตัวเจ้าสาวอย่างนั้นหรือพระเจ้าค่ะ ?” หมิงหลุนพอจะเข้าใจแล้วในที่สุด และความตกใจก็มาเยือนในบัดดลเช่นกัน “พวกท่านแค่พูดเล่นกันใช่ไหม ? ก็ข้ายังไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยนี่ ! พวกท่านไม่คิดจะพิจารณาเรื่องนี้ใหม่บ้างหรือพระเจ้าค่ะ ?”

“อย่าเพิ่งพูดไปไกลถึงขนาดนั้น เพราะนั่นน่ะต้องให้เจ้าหญิงเขาต้องตาเจ้าก่อนจึงจะได้ด้วยซ้ำ” น้ำเสียงหริราชาเย็นชา “ที่พวกเราให้เจ้าอยู่ก่อน เป็นเพราะอีกเรื่องหนึ่งต่างหาก”

“ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือพระเจ้าค่ะ ?” หมิงหลุนตกใจหนักกว่าเดิม ...แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว ข้าก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้วนะ !...

มกรราชาเอ่ยว่า “ภาชนะเทพโบราณที่อาณาจักรกัณหกุมมะเก็บรักษา มีอยู่ชิ้นหนึ่งนามว่า ‘หยกคงถง’ (คงถงอวี้) เป็นแหล่งน้ำพุไร้ชรา ได้ยินว่าสองราชาแห่งอาณาจักรกัณหกุมมะได้นำหยกคงถงไปวางไว้ในที่ซึ่งลึกลับเป็นอย่างมาก พวกข้าเพียงต้องการให้เจ้าไปบอกกล่าวต่อกุมมะราชาและกัณหราชาว่า ขอให้เขาทั้งสองอนุญาตให้เจ้าตักน้ำพุคงถงกลับมาด้วยหนึ่งกา”

“น้ำพุคงถงที่ว่ามีประโยชน์อะไรหรือพระเจ้าค่ะ ?” หมิงหลุนถาม

มกรราชาเป็นผู้เอ่ยตอบอีกครั้ง “เชื่อว่าเจ้าเองก็คงเห็นอยู่แล้วว่า ร่างกายของท่านพ่อเจ้าเริ่มชราลงทุกขณะ ข้าอยากให้ท่านพ่อของเจ้าคงวัยเยาว์ไว้ชั่วนิรันดร์ และขอเพียงได้ดื่มน้ำพุคงถงหนึ่งคำ จะช่วยลดอายุลงไปได้ยี่สิบปี อาณาจักรเรามีสัมพันธไมตรีเป็นอันดีกับอาณาจักรกัณหกุมมะเสมอมา ดังนั้นกุมมะราชาและกัณหราชาย่อมจะไม่ปฏิเสธคำร้องขอนี้อยู่แล้ว”

“ง่ายๆ แค่นี้เองหรือ ? งั้นยกให้เป็นหน้าที่ของข้าเถิดพระเจ้าค่ะ !” หมิงหลุนตบอกตัวเองอย่างภาคภูมิ แถมยังอวดฉลาดว่า “ที่แท้ที่ท่านมกรราชายังดูหนุ่มแน่นแบบนี้ก็เป็นเพราะดื่มน้ำพุอะไรนั่นนี่เอง !”

“........” เหงื่อเม็ดโตหยดไหลลงจากหน้าผากของหริราชาและมกรราชา ก่อนที่มกรราชาจะรีบพูดกลั้วหัวเราะช่วยกลบเกลื่อนให้หมิงหลุนทันควัน

“ฮ่าฮ่า ! ที่ข้ายังดูหนุ่ม เป็นเพราะข้าคือปิศาจต่างหากเล่า ! ข้าน่ะเห็นท่านพ่อของเจ้ามาตั้งแต่เล็กจนโตเชียวนะ ! ไม่สิ...นับดูดีๆ แล้วข้าได้เห็นหริราชามาสามรุ่นแล้วต่างหาก ฮ่าฮ่า !”

“โอ๋ ?” หมิงหลุนหน้าเหลอ ...นี่ข้าพูดผิดหรือ ?...

ครั้นได้ยินที่มกรราชากล่าว หริราชาก็หวนนึกถึงสมัยยังเยาว์ตอนที่ตนได้พบกับมกรราชาเป็นครั้งแรก แล้วอดนึกขันไม่ได้ จึงเอ่ยกลั้วหัวเราะ

“หึหึ...นั่นสิ ลองคิดๆ ดู...ท่านก็อยู่มาตั้งสามร้อยปีแล้วกระมัง ?”

“ส...สามร้อยปี ?!” หมิงหลุนเหงื่อตก เพราะไม่ว่าจะดูอย่างไร มกรราชาก็เหมือนกับยังอายุแค่สามสิบปีเท่านั้น ต่อให้มีใครมาบอกว่ามกรราชาเป็นพี่ชายของฉานอวี้ เขาก็คงเชื่อสนิทโดยไม่สงสัยเลยสักนิดด้วยซ้ำ ช่วงวัยหนุ่มสาวของปิศาจช่างยาวนานเสียนี่กระไร ! “อย่างนั้น ฉานอวี้อยู่มานานเท่าไรแล้วหรือพระเจ้าค่ะ ?”

“นั่นเขายังหนุ่ม เพิ่งจะห้าสิบปีเท่านั้น ฉานอวี้เขาโตมาพร้อมกันกับท่านพ่อของเจ้า !”

“หา ? ห้าสิบปีนี่ยังหนุ่มหรือพระเจ้าค่ะ ?” หมิงหลุนเหงื่อตกอีกรอบ งึมงำในใจ ...ปิศาจจริงๆ ด้วย !...

“หากไม่มีเรื่องอะไรแล้วละก็ เจ้าจงออกไปก่อนเถิด แล้วพรุ่งนี้ข้าค่อยมอบราชสาสน์ให้เจ้า” หริราชาตัดบท

“เดี่ยวก่อนพระเจ้าค่ะ !” หมิงหลุนรีบกล่าว “ข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าข้าใช้คาถาใดๆ ไม่เป็นเลยแท้ๆ  แล้วทำไมถึงให้ข้าไปคนไปนำน้ำพุอะไรนั่นล่ะพระเจ้าค่ะ ? เกิดข้าเป็นอะไรไปขึ้นมา แล้วจะทำยังไงกันเล่า ?” จากนั้นโวยต่อในใจโดยไม่กล้าพูดออกไป ...แผลที่โดนกรงเล็บของฉานอวี้เมื่อวานนี้น่ะ ยังเจ็บอยู่เลยนะ !...

มกรราชายิ้มพราย “เพราะเจ้าพึ่งพาได้มากที่สุดอย่างไรเล่า”

หมิงหลุนผู้บ้ายอเปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือในพริบตา เชิดหน้าตบอกตัวเองดังปึ้กๆ กล่าวเสียงมั่นใจเต็มที่

“ท่านพ่อโปรดวางใจได้เลยพระเจ้าค่ะ ข้าจะจัดการเรื่องนี้ให้เอง !”

แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 50 09:29:18