มีคนส่งเพลงมาให้ฟัง  แนบกับ e-mail มาตามปรกติ  หลังจากรายงานข่าวกรุงเทพมีแรงสั่นไหว  

ถ้าผมกับผู้ที่ส่งเพลงมาผูกพันกันในฐานะคนรัก คงชวนให้คิดว่า  ผมคงทำอะไรผิดต่อสักอย่าง เป็นคนรักที่ไม่ได้เรื่อง  หรือ ไม่เคยใส่ใจอาการของคนใกล้ตัว

“ …ถ้าคนอย่างฉันตายจากไป เธอ...เศร้าใจหรือเปล่า ...”  ยกมาเพียงบางท่อน ผลงานของบอย พีซเมคเกอร์ เชื่อว่าหลายคนคงรู้จัก

ผมเคยฟังมาก่อน  แต่ไม่รู้ว่า คนที่ส่งมาอารมณ์ไหน  เธอมีคนรักเป็นตัวเป็นตน คบกันมานาน ดูเอาอกเอาใจกันดี ไม่น่ามีปัญหาอะไร

มองในแง่ดี ผมคิดว่า ทุกอย่างคงปรกติ  เพียงแค่ในบางมุมของวัน ต่อมเหงาคงทำงาน แล้วบังเอิญ แว่วของเพลงหล่นกระทบหัวใจ เกิดแรงขับเคลื่อนภายในชนิดที่ยากบรรยายเป็นภาษา  อาการเหงาเศร้าส่วนใหญ่ ทำให้รู้สึกว่าหัวใจลอยเคว้ง ร่างกายไร้เรี่ยวแรง  สามารถมองสายฝนโปรยนอกหน้าต่างอย่างไม่รู้เบื่อ  

และที่สำคัญ ...ความเหงาทำให้เราอยากมีเพื่อน  ไม่ต้องถึงขั้นเอาเป็นตัวตนนั่งข้างๆ  ขอแค่ส่งความรู้สึกแบ่งปันกันได้ก็พอ

แล้วผมก็ส่งบางเพลงกลับไป  เนื้อความไม่ต่างกันมาก แต่อายุเพลงห่างกันเยอะ  ร้องโดยจักพรรณ์ อาบครบุรี หรือ พี่ก้อด  ที่น้อยคนจะจำได้ว่า ก่อนค้นพบตัวเองในแนวทางลูกทุ่ง เขาเคยออกอัลบั้มเพลงสตริงสองชุด  

“ ถ้าหากว่าฉันตาย แล้วเธอจะเสียใจ บ้างหรือเปล่า  แค่อยากจะรู้เอาไว้เตือนหัวใจ ...” ยกมาเพียงบางท่อนที่บอกเนื้อหาหลักของเพลงเช่นกัน


สองเพลงเก่าใหม่  ชวนให้นึกถึงมาตรวัดระดับความรัก  คนสองคนรักและผูกพันอย่างลึกซึ้ง วันหนึ่งต้องเกิดคำถามว่ารักมากเท่าไร  ทั้งกรณีหยอกกันเล่น และ กรณีเป็นการเป็นการเป็นงาน

คงดี ถ้าความรักสามารถวัดออกมาเป็นตัวเลข  เห็นง่ายและเข้าใจง่าย  อย่างน้อย น่าจะช่วยลดรายงานข่าวสลดๆเกี่ยวกับความรักได้อีกมาก  

ดาดฟ้าตึกสูงคงมีไว้เพียงแค่ชมวิว  ยาปราบศัตรูพืชคงได้ฆ่ามดแมลงตรงตามหน้าที่ และ ใบมีดคงใช้แค่หั่นเฉือนอาหาร มิใช่เส้นเลือดบริเวณข้อมือ

หลายคนเลือกเอาความตายวัดระดับความรัก  

มีเรื่องเล่ามากมายว่า วิญญาณมีโอกาสยืนมองที่เกิดเหตุและร่วมในงานศพของตนเอง แต่ก็ยังไม่มีข้อพิสูจน์  ไม่มีชีวิตใดทราบชัดว่า หลังลมหายใจสุดท้ายของตนจะมีสักกี่คนโศกเศร้าเสียใจโดยมีสาเหตุมาจากความตายของคนในโลงศพ  แต่ถ้าเป็นความจริง ก็คงมีทั้งวิญญาณที่เห็นคนรักร้องไห้ให้ตนเอง แล้วเสียใจกับอารมณ์ชั่ววูบ จนต้องพรากจากคนรักที่ดีไปตลอดชีวิต  และ คงมีวิญญาณที่อยากฆ่าตัวตายอีกสักรอบ เมื่อไม่เห็นแม้เงา คนรักในงานศพ


... เธอไม่เห็นเงาของคนรักข้างๆเตียง  แม้ว่าจะรอจนวันที่แพทย์ให้ออกจากโรงพยาบาล  เขาก็ยังไม่ปรากฏตัว  

ในฐานะเพื่อน ผมมาเยี่ยมหลังเธอเข้าโรงพยาบาลสองวัน  ติดขัดธุระบางอย่างแต่ก็มา   ตอนนั้นเธอเพิ่งออกจากห้องไอซียู  ยังหลับเพราะฤทธิ์ยา  ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้า  ยกเว้นใครบางคนที่เธอเชื่อมั่นว่า จะเป็นครอบครัวของเธอในอนาคต  

สายน้ำเกลือเชื่อมกับเส้นเลือดใต้ผิวหนัง  สีหน้าของเธอซีดขาว  ริมฝีปากแห้งผาก  หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงช้าเชื่อง  หัวใจคงอ่อนแรงเต็มทน  เพื่อนหลายคนคุยกันหน้าห้อง พลางด่าทอใครบางคนที่ไม่ได้อยู่ ณ ที่นี้    ผมไม่มีความเห็นเพิ่มเติม  นอกจากมองไปตามทางเดินในโรงพยาบาลที่ดูหมองหม่นและว่างเปล่า  คนตายในโรงพยาลคงต้องสัญจรผ่านทางนี้

ไม่ใช่ครั้งแรก – ในฐานะเพื่อนที่ปรึกษา ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้น

รอยบนข้อมือซ้อนทับกันจนไม่ทราบว่ารอยใดมาก่อนหรือหลัง  แรกๆ เธอพยายามให้ไม่ถึงกับตาย  บางครั้งเธอกลัวตาย และบางครั้งอยากให้พลาดถึงตาย   เธอบ่นให้ผมฟัง แน่นอนว่า หลังจากที่ลงมือไปแล้ว   จะห้ามปรามย่อมไม่ทันการ   ทำได้เพียงขอร้องว่าอย่าให้เกิดขึ้นอีก  บอกซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า ถ้าเธอตายไป  คงไม่ได้มีผมคนเดียวที่ร้องไห้เสียใจ

มีบ้างที่คนของเธอเสียใจ  หลังจากเขาดีขึ้นเล็กน้อย  เธอก็ไม่สนใจเรื่องหนักหนาในอดีต  หนึ่งแผลบนร่างกายกับหัวใจที่ชุ่มชื่นขึ้น  ผมไม่แน่ใจว่าคุ้มกัน   พอเวลาผ่านไปสักนิด  เรื่องแบบเดิมๆก็กลับมาใหม่    เขาไม่ใส่ใจ  มีใครอีกคน  ผลสุดท้ายก็อย่างที่ทราบ  ใช่  เขาเสียใจ  เธอดีขึ้น แต่เรื่องราวไม่เคยเปลี่ยนแปลง

เมื่อหัวใจไม่เปลี่ยนแปลง  เรื่องบางเรื่องจึงไม่เคยเปลี่ยนไป  วนซ้ำไปมา ในรายละเอียดเก่าๆ  บาดแผลบนข้อมือจะลึกหรือตื้น  เธอคงไม่รู้สึกเจ็บ  ยินดีกรีดลงไป เพื่อให้เขาเหลียวกลับมาแล แม้แค่ไม่นานก็ยังดี

ความรักมีคุณค่าเพียงพอที่จะใช้ชีวิตทุ่มเทลงไป แต่ไม่ใช่ต้องทิ้งลงไปทั้งหมด  ยิ่งทิ้งเพื่อคนรักยิ่งไม่สมควร   คนรักมีทั้งคนรักที่ดีและที่เลว แต่พอรักไปแล้วส่วนใหญ่เราก็ว่าดีทั้งนั้น  พร้อมจะทนอยู่ไปเรื่อยๆ เพียงหวังว่าสักวันคนรักจะดีเหมือนในวันชื่นคืนสุขเก่าๆที่ผ่านมานานมากจนแทบจำวันเวลาและสถานที่ไม่ได้

กำลังใจและคำแนะนำจำนวนมากจากเพื่อนฝูงรอบข้างไม่อาจทำให้ความสัมพันธ์ของเธอและเขาเปลี่ยนแปลง

ในยามรัก – หลายคนมีเพียงคนรัก   ทุกขณะความคิดและการตัดสินใจ   มีสติแต่ไม่มีเหตุผล    

ทางเดินในโรงพยาบาลดูเงียบเหงาเหลือเกิน  มันเต็มไปด้วยความบกพร่องทั้งทางกายและทางใจ  


หลังจากนั้นครึ่งวัน เธอรู้สึกตัว  ผมไม่อยู่ด้วย  แน่นอน เขาไม่อยู่  ไม่เคยอยู่ในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อของเธอ  

เรียกร้องความสนใจ  ทำมาแล้วครั้งยังไม่เบื่ออีกหรือ - - เคยได้ยินจากเธอว่าเขาพูดแบบนั้น  เรียกร้องความสนใจเจอเข้าบ่อยๆ เป็นใครก็คงเบื่อ แต่ถ้ามันถึงชีวิตก็สมควรหันมาเหลียวแลและจับเข่าคุยกัน   เริ่มต้นกันใหม่  ต่างคนต่างไป  หรือปรับปรุงเปลี่ยนแปลงควรว่ากันไปตามปัจจัยของแต่ละคู่  


เย็นวันที่สองของเธอในโรงพยาบาล  จัดว่าบาดแผลดีขึ้น ส่วนที่เคยหมองดูมีสีเลือดขึ้น  


หลายคนบอกเธอแล้วว่า – เขาไม่มา

ผมมาพบเธอ ก่อนหมดเวลาเยี่ยมสิบห้านาที  แม่ของเธอฝากให้ผมเฝ้าแทน แล้วขอตัวไปซื้อของสักครู่  

พอได้หรือยัง – ผมถาม   อาจฟังดูห้วนและโหดร้ายไปหน่อย แต่ที่นี่โรงพยาบาล มีอะไรเกิดขึ้น เชื่อว่าช่วยเหลือได้ทัน

เธอขยับตัวพิงหัวเตียง หันมายิ้มให้ผม  

ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ – เธอตอบ


ไม่เป็นไรเหมือนทุกครั้งที่ได้ยิน  ผมเป็นคนที่ฟังเธอพูดว่าไม่เป็นไรมามากที่สุด น้ำเสียงในครั้งนี้แข็งแกร่งกว่าทุกครั้ง  

แล้ว...ผมก็โอบกอดเธอ  

ย้ำอีกครั้งในฐานะ...เพื่อน  ไม่มีเจตนาอื่น


ตั้งแต่คบกันมา ผมไม่เคยทำอย่างนี้กับเพื่อนผู้หญิงคนไหน


เพียงอยากให้เธอรู้ว่าอ้อมกอดอื่นๆยังมีความอบอุ่นเหลืออยู่


ยังมีความรักที่ไม่ต้องใช้ความตายมาเรียกหาก็พร้อมจะมาอยู่เป็นเพื่อน




23.20 น. ผมยังนั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์  คุยกับเพื่อนในโลกไซเบอร์ถึงเรื่องดินแดนหลังความตายและแดนศักดิ์สิทธิ์ในธิเบต

อีกมือหนึ่งถือชามข้าวต้ม ด้านนอกท้องฟ้าครึ้ม อีกพักคงมีฝน

จู่ๆมีใครบางคนติดต่อเข้ามาทางเอ็มเอสเอ็น ขอบคุณเรื่องเพลง

และบอกว่า กำลังตกหลุมรักใครบางคน