ความคิดเห็นที่ 1 ขณะที่หมิงหลุนกำลังกอดต้นไม้ที่เป็นความหวังสุดท้ายอย่างเอาเป็นเอาตายนั่นเอง เสียงของหมอหลวงป๋ายก็ดังมาแต่ไกล “ท่านชายหมิงหลุนนนนน...!” หมอหลวงป๋ายเลื้อยปราดๆ ตรงเข้ามาหาด้วยน้ำตานองหน้า “อา ! หมอหลวงป๋าย ช่วยข้าด้วย !” การได้เห็นหมอหลวงป่ายในเวลาที่กำลังสิ้นหวังแบบนี้ หมิงหลุนรู้สึกราวกับได้เห็นดวงดาวแห่งความหวังอย่างไรอย่างนั้น เขาพอจะมองเห็นหนทางรอดตายได้รำไรแล้ว... “ท่านชายหมิงหลุน !” หมอหลวงป๋ายโบกหางที่พันผืนผ้าสีขาวเอาไว้มาทางหมิงหลุน “ทุกวัน 1 ค่ำกับ 15 ค่ะ ข้าจะช่วยเผากระดาษเงินกระดาษทองไปให้ท่านแน่ๆ พระเจ้าค่ะ” “เจ้านี่ ข้ายังไม่ตายสักหน่อย !” หมิงหลุนแยกเขี้ยวตวาดลั่น แต่แล้วพลันรู้สึกในบัดดลว่าต้นไม้ที่เกาะอยู่กำลังขยับเขยื้อน จึงร้องเสียงหลง “อ๊าาาา !” เนื่องจากเฉิงกวงดึงคอเสื้อของหมิงหลุนเดินไปข้างหน้าไม่หยุดเท้า ส่งผลให้ต้นไม้ที่หมิงหลุนเกาะอยู่ถูกแรงดึงอันมหาศาลของเฉิงกวงกระชากจนถอนรากถอนโคน แล้วถูกลากขยับตามเฉิงกวงไปข้างหน้าเรื่อยๆ พร้อมๆ กันกับหมิงหลุน รากของต้นไม้ลากครูดกับพื้นดินจนเกิดร่องลึกเป็นแนวยาวเหยียด... มกรราชาทอดตามองจนเฉิงกวงลากคอหมิงหลุนพร้อมด้วยต้นไม้ลับหายไปจากสายตา จึงค่อยหันมาเอ่ยถามหริราชาว่า “แบบนี้จะดีหรือ ? หมิงหลุนเหมือนไม่อยากไปเลยจริงๆ นะนั่น !” “ที่ข้าทำลงไปก็เพราะหวังดีกับหลิงหลุนหรอกนะ ! ราชสีห์ย่อมต้องผลักไสลูกน้อยลงเหวด้วยมือตนเพื่อเคี่ยวกรำจิตใจของลูกน้อย หมิงหลุนเองก็ต้องรีบเติบใหญ่เช่นกัน ได้แต่หวังว่าการเดินทางในครั้งนี้จะช่วยให้ความสัมพันธ์ระหว่างหมิงหลุนกับฉานอวี้ดีขึ้น” แม้จะกล่าวเช่นนี้ก็ตาม กระนั้นหริราชาเองก็ทราบดีว่าออกจะเป็นการคาดหวังที่สูงเกินไปอยู่เหมือนกัน “อืมม์ แต่จะว่าไปฉานอวี้ก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปบ้างเหมือนกัน” มกรราชาเปรย หากเป็นเมื่อก่อนละก็ ฉานอวี้ไม่มีทางฟังคำสั่งของเขาแน่ เขาแทบจะทายได้เลยด้วยซ้ำว่าฉานอวี้จะต้องกล่าวว่า “ข้าจำไม่เคยได้ว่ามีหน้าที่ต้องเชื่อฟังคำสั่งของเจ้า” แต่วันนี้ฉานอวี้กลับ... “ไม่รู้ว่าในหนึ่งปีที่ผ่านมานี้เกิดอะไรขึ้นกับเขา อาไท่ เจ้ารู้หรือไม่ ?” ท้ายประโยค มกรราชาเอ่ยถามขึ้นโดยไม่หันหน้าไปมอง คำถามของมกรราชาทำให้หมอหลวงป๋ายพลอยหันไปหา “อาไท่” ด้วยเช่นกัน ก่อนจะอุทานออกมาอย่างงุนงง “เอ๊ะ ? อาไท่ล่ะ ?” หมอหลวงป๋ายหันมองไปรอบตัว หริราชาและมกรราชาพลอยหันไปมองหาอาไท่ด้วยเช่นกัน และเมื่อพบว่าปราศจากวี่แวว ก็หันมาสบตากันทันควัน “คงไม่ใช่ว่า...” <>::<>::<> ทางด้านเฉิงกวงและหมิงหลุน ในเวลาครึ่งชั่วโมงต่อมา ขบวนเดินทางก็แวะพักในป่าลึกแห่งหนึ่ง ณ ชายแดนทิศตะวันออกเฉียงใต้ของอาณาจักรหริมกร และเวลานั้นเองที่พวกหมิงหลุนพบว่ามีอาคันตุกะไม่ได้รับเชิญติดตามมากับพวกตนด้วย... “ไม่ยุติธรรมนี่ !” หมิงหลุนโวยวายลั่น มือชี้ไปที่เด็กน้อยแมลงสาบ “ทำไมเจ้าหนูนี่ถึงตามมากับพวกเราด้วยได้เล่า ?” “คนเขามีชื่อนะ ! ข้าชื่ออาไท่ !” อาไท่เถียงกลับ “ข้าว่าชื่อเจ้าหนูแมลงสาบจะดีกว่ามั้ง” เฉิงกวงสอดคำ เขาเองก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าทำไมเจ้าหนูนี่ถึงได้ตามมาด้วยได้ “เจ้าเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าหา ! เจ้าเป็นเจ้านายภาษาอะไรไม่ทราบ ? ทำไมถึงพาเจ้าหนูนี่มาด้วยเล่า ! ก็ตกลงกันไว้แล้วไม่ใช่หรือไงว่าห้ามพาผู้รับใช้มาด้วยน่ะ ? ถึงเจ้าจะเก่งกว่าพวกข้าก็เถอะ แต่จะเอาเรื่องนี้มาเป็นอภิสิทธิ์ให้ตัวเองไม่ได้นะ !” หมิงหลุนระบายความอัดอั้นตันใจที่ถูกฉานอวี้ข่มออกมาจนหมดสิ้น “ข้าไม่สน ! เจ้าต้องพาเจ้าหนูนี่กลับไปซะ หรือไม่อย่างนั้นก็ต้องพาหมอหลวงป๋ายมาด้วย ถึงจะยุติธรรม ! ฉานอวี้ เจ้าได้ยินหรือเปล่าหา ? ทำไมถึงไม่ตอบเล่า ? คิดว่าแค่เงียบไว้อย่างนี้แล้วจะสิ้นเรื่องสิ้นราวกันหรือไง ?!” “นี่ ท่านชายอวี้ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยเสียหน่อย เจ้าไปด่าปาวๆ ใส่ต้นไม้แบบนั้นมันจะมีประโยชน์อะไร ?” อาไท่ที่ยืนดูหมิงหลุนระบายโทสะใส่ต้นไม้มาได้พักใหญ่ถามขึ้นในที่สุดอย่างอดไม่ได้ หลังจากระบายอารมณ์จนพอใจแล้ว หมิงหลุนก็หันมาย่อตัวลงนั่งคุยกับอาไท่ “จะว่าไปแล้ว เจ้าตามพวกข้ามาได้ยังไงกันหรือ ?” “ความจริงข้าก็ตามมาไม่ได้อยู่หรอก แต่ตอนจะออกเดินทาง เจ้ากอดต้นไม้เอาไว้ไม่ใช่หรือ ? ข้าก็เลยกระโดดขึ้นไปอยู่บนต้นไม้นั้นน่ะสิ หึหึ ยังไงก็ต้องขอบใจเจ้ามากล่ะนะ !” ท้ายประโยค อาไท่หัวเราะ “อย่างนี้นี่เอง...” หมิงหลุนมีนิสัยเหมือนเด็ก ดังนั้นหลังจากระบายอารมณ์จนพอใจแล้ว ก็ลืมเรื่องขุ่นข้องที่เห็นอาไท่ตามมาด้วยเมื่อครู่จนหมดสิ้น “ว่าแต่ฉานอวี้ไปไหนเสียแล้วล่ะ ? อยู่ๆ ก็หายไปเลยไม่มีการบอกกล่าวกันสักคำ” “ไม่รู้สิ ! ท่านชายอวี้ก็เป็นอย่างนี้อยู่เรื่อยนั่นแหละ ถึงยังไงพวกเราก็มาถึงชายแดนของอาณาจักรเราแล้วนี่” น้ำเสียงอาไท่ไม่มีความกังวลอะไรนัก เห็นได้ชัดว่าชินเสียแล้วกับนิสัยชอบไปมาเพียงลำพังของฉานอวี้ เมื่อได้ยินว่าพวกเขาเดนทางมาถึงชายแดนกันแล้ว หมิงหลุนก็เบิกตากว้าง อุทานอย่างตกใจ “หา ? เร็วอย่างนี้เชียว ?” นี่เขายังรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในความฝัน ไม่ใช่ความจริงอยู่เลย “แน่นอนสิ ก็พวกเราเหาะกันมาตลอดทางเลยนี่” อาไท่ว่า เนื่องจากปิศาจสามารถยืมพลังอำนาจของลมมาใช้ได้ แต่สำหรับหมิงหลุนแล้วออกจะย่ำแย่อยู่สักหน่อย เพราะถูกเฉิงกวงหิ้วคอเหาะมาตลอดทางจนเกือบได้หายใจไม่ออกตายอยู่รอมร่อ “แต่จะว่าไป ดูเหมือนที่นี่จะเป็นที่ที่ข้าพลัดหลงกับท่านชายอวี้นะ” อาไท่หันไปมองรอบๆ “พลัดหลงหรือ ?” หมิงหลุนทวนคำ “ใช่ ตอนที่ท่านชายอวี้กับข้าไปเอากระบี่ฮุ่นตุ้น ก็ได้ถูกฮุ่นตุ้นที่เป็นสัตว์ร้ายพิทักษ์กระบี่โจมตี ท่านชายอวี้เป็นห่วงความปลอดภัยของข้า จึงใช้พลังปิศาจส่งข้าไปที่อื่น ตอนที่ข้าย้อนกลับมาอีกครั้ง ก็พบว่าท่านชายอวี้พิชิตฮุ่นตุ้นได้สำเร็จแล้ว และได้นำกระบี่ไปแล้วด้วย เพียงแต่บนพื้นมีรอยเลือดที่มีกลิ่นของท่านชายอวี้อยู่ด้วย ข้าก็เลยคิดว่าท่านชายอวี้คงจะได้รับบาดเจ็บเป็นแน่ จึงตามรอยเลือดมาจนถึงที่นี่ แต่พอมาถึงที่นี่แล้ว รอยเลือดก็กลับหายไป” “นี่เป็นเรื่องเมื่อหนึ่งปีก่อนสินะ ?” เฉิงกวงจำได้ว่าเมื่อหนึ่งปีก่อนเขาบังเอิญได้ยินมกรราชากล่าวว่าฉานอวี้จะไปเอากระบี่ฮุ่นตุ้น ตอนนั้นเขาละนึกว่าฉานอวี้ต้องตายแน่แล้วเสียอีก “ใช่แล้ว ! ข้าตามหาท่านชายอวี้อยู่ตั้งเกือบหนึ่งปีกว่าจะหาพบ แต่หลังจากหาท่านชายอวี้พบแล้ว ข้าก็พบว่าท่านชายเหมือนจะเปลี่ยนไปละ ! ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น” อาไท่ว่า “เปลี่ยนไปหรือ ? เปลี่ยนไปโหดขึ้นล่ะสิ ?” หมิงหลุนค่อน “ไม่ใช่เสียหน่อย ! พูดง่ายๆ ก็คือท่านชายอวี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนั่นแหละ” อาไท่เองก็ไม่ทราบว่าจะอธิบายความเปลี่ยนแปลงที่รู้สึกได้นี้อย่างไรดี “ก็จริง” เฉิงกวงเห็นด้วย ถึงแม้ฉานอวี้จะยังคงเย็นชาอยู่เหมือนเดิมก็ตาม แต่เขาก็รู้สึกได้เช่นกันว่าอีกฝ่ายเปลี่ยนไป “ถ้าเป็นฉานอวี้คนก่อนละก็ ตอนอยู่ในสวนดอกไม้นั่น เขาคงฆ่าเราสองคนไปแล้ว” ...พลังปิศาจของฉานอวี้ผู้สามารถพิชิตได้แม้แต่ฮุ่นตุ้นจะแข็งแกร่งฉกาจฉกรรจ์ถึงเพียงใดกันหนอ ? เจ็บใจนัก ! ไม่ว่ายังไงข้าก็ไม่มีทางที่จะแข็งแกร่งได้อย่างเขาเลยงั้นหรือ ?... เฉิงกวงลอบขบกราม “นั่นสิๆ แล้ววันนี้ท่านชายอวี้ยังยอมรามือตามคำสั่งของมกรราชาด้วยนะ ! ตอนที่เห็น ข้าน่ะถึงกับตะลึงเลยเชียวละ !” อาไท่สนับสนุน “อืมม์...เขาน่ะแค้นท่านพ่อของพวกเราที่สุดแล้ว และก็แค้นมกรราชามากด้วย แต่วันนี้...” เฉิงกวงเองก็ประหลาดใจไม่ใช่น้อยเช่นกัน “ในหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ ฉานอวี้ไปเจออะไรมากันแน่ ?” ...โอ๋ ? ทำไมฉานอวี้ถึงแค้นท่านพ่อกับมกรราชามากที่สุดเล่า ?... ยิ่งฟังเฉิงกวงกับอาไท่พูด หมิงหลุนก็ยิ่งสับสนมึนงงมากขึ้นทุกที <>::<>::<> จากคุณ : ซีเรีย - [ 14 ก.ย. 50 03:25:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉานอวี้ชะงักเท้าลงเบื้องหน้าต้นไม้ใหญ่สูงตระหง่านเทียมฟ้าต้นหนึ่ง ...ที่นี่แหละที่ข้ามาถึงหลังจากที่ได้รับบาดเจ็บ... แม้เวลาจะผ่านไปถึงหนึ่งปีแล้ว แต่ยังพอจะสามารถมองเห็นรอยเลือดของเขาในตอนนั้นบนลำต้นได้อย่างเลือนราง ...... หนึ่งปีก่อน... หนุ่มน้อยรูปงามผู้มีเรือนผมสีทองอร่ามยาวระบ่า นัยน์ตาสีฟ้าสดใส และผิวกายสีคล้ำทรุดนั่งยองๆ อยู่เบื้องหน้าฉานอวี้ที่กำลังนั่งพิงต้นไม้ใหญ่อย่างสิ้นแรง “โอ๊ะโอ๋...เจ้าได้รับบาดเจ็บนี่ !” “ไสหัวไป !” ฉานอวี้เค้นเสียงกร้าว นี่ถ้าไม่ใช่เพราะไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลือละก็ เขาคงฆ่าหนุ่มน้อยตรงหน้าไปแล้ว ! หนุ่มน้อยยิ้มให้ฉานอวี้อย่างไม่ถือสา และพูดต่อไปว่า “ดูท่าทางจะไม่ได้เป็นอะไรมากเท่าไหร่นี่ ! โอ๋ ! รอยกรงเล็บลึกชะมัด เอ๊ะ ? นี่มันฝีมือฮุ่นตุ้นสินะ ?” “..........” ฉานอวี้เบือนหน้าไปทางอื่นโดยไม่สนใจอีกฝ่าย “จริงๆ ด้วย !” หนุ่มน้อยอุทานเมื่อหันไปสังเกตเห็นกระบี่ฮุ่นตุ้นที่อยู่ข้างกายฉานอวี้ แล้วพูดเองเออเองต่อไปโดยไม่สนใจว่าฉานอวี้ฟังอยู่หรือเปล่า “เจ้านี่เก่งชะมัด เอาชนะได้กระทั่งฮุ่นตุ้นเชียว แต่ว่า...กระบี่ฮุ่นตุ้นที่ยังไม่ผ่านการชำระมีไอมารอยู่เข้มข้นมาก ผู้ที่ใช้มันจะสูญเสียตัวตนไป ข้าว่าเจ้าอย่าเอามันไว้ดีกว่าน่า” “ตอนนี้ข้าไม่คิดจะฆ่าเจ้า แต่ก็ไม่อยากเห็นหน้าเจ้าด้วย !” ฉานอวี้กล่าวเตือนเสียงเย็นเยียบอีกครั้ง “หวา...เจ้าดูจะบาดเจ็บไม่ใช่น้อยเลยนี่” หนุ่มน้อยเอ่ยไม่มีทีท่าว่าจะสนใจคำพูดของฉานอวี้เลยสักนิด ทั้งยังจัดแจงฉีกเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดออกตรวจดูบาดแผลโดยพลการอีกต่างหาก ...บัดซบ ! นี่ถ้าข้ายังมีแรงเหลือสักหนึ่งส่วนละก็ เจ้าได้ตายไปนานแล้ว !... ฉานอวี้กำหมัดแน่น ทว่าทันทีที่ออกแรงเพียงน้อยนิด ความเจ็บปวดจากบาดแผลก็แผ่ลามไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว ...ดูท่าทางพลังของฮุ่นตุ้นนี่ดูถูกกันไม่ได้เลยจริงๆ  คงต้องใช้เวลาประมาณห้าวันบาดแผลจึงจะหายสนิท... ฉานอวี้คิดในใจ “โอ๋...จริงสิ เจ้าเป็นปิศาจสินะ ?” หนุ่มน้อยโพล่งถามขึ้นกะทันหัน “ถ้าเป็นปิศาจละก็ บาดแผลระดับนี้น่าจะหายได้ในเวลาแค่ห้าวันสินะ ? แต่ภายในห้าวันนี้เกรงว่าแม้แต่สัตว์มารระดับต่ำสุดก็ยังสามารถฆ่าเจ้าได้ด้วยซ้ำ !” “หึ ! งั้นรึ ?” แม้ปากจะไม่ยอมรับก็ตาม แต่ในใจของฉานอวี้ตระหนักดีว่า ตอนนี้เขาเป็นเหมือนเด็กทารกที่ใครก็สามารถฆ่าได้ทั้งสิ้น “ไม่ต้องเป็นห่วง ถ้ามีข้าอยู่ละก็ แค่สองวันแผลเจ้าก็หายแล้ว” หนุ่มน้อยยิ้มกว้างพลางขยิบตาให้ฉานอวี้ ...... ...ที่นี่ยังคงเป็นเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ... ฉานอวี้ลูบตำแหน่งลำต้นตรงบริเวณที่เขาเคยพิงเมื่อครั้งก่อน “แสกๆ” เสียงคนลุยผ่านป่าดังมา ...เขางั้นหรือ ? แต่นี่ไม่ใช่กลิ่นอายของเขา น่าจะเป็นสัตว์ปิศาจต่างหาก !... ฉานอวี้หันขวับไปทันควัน ก็พบว่าที่ด้านหลังมีปิศาจซึ่งนัยน์ตาทอประกายดุร้ายอยู่สามตน ครั้นพวกมันเห็นฉานอวี้ จิตสังการก็วาบขึ้นทันที “เจ้าคือคนเมื่อตอนนั้นนี่...หึ ! พวกเราตามหาเจ้ามานานมากเชียวละ !” ปิศาจทั้งสามเอาอาวุธออกมาถือทันที “หึ !” ฉานอวี้แค่นเสียงอย่างเย็นชา <>::<>::<> อีกด้านหนึ่ง หมิงหลุนประสานมือรองท้อยทอยเอนหลังนอนลงบนพื้นหญ้าพลางบ่นกระปอดกระแปด “พวกเรายังต้องรอกันอีกนานแค่ไหนหา ! ต่อให้ไปอึก็เถอะ ฉานอวี้ก็ออกจะช้าเกินไปแล้วนะ !” “ช่างเขาสิ ข้าขอนอนสักงีบก่อนละ ครอก...” เฉิงกวงพูดจบก็นอนหลับไปทันที “ข้าก็จะนอนเหมือนกัน” อาไท่พูดพลางนั่งลงพิงต้นไม้ หมิงหลุนโวยทันที “นี่ ! พวกเจ้าสองคนน่ะ !” ทว่าอาไท่กับเฉิงกวงต่างก็หลับไปเสียแล้ว...หมิงหลุนจึงได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียว เขาเองก็ใช่ว่าไม่อยากจะนอน แต่ไม่กล้านอนต่างหาก “แย่ชะมัด...พวกเจ้าไม่รู้จักหิวกันบ้างหรือยังไง ? เป็นปิศาจนี่ดีจริงนะ !” หมิงหลุนงึมงำประชดพลางลุกขึ้นยืน แล้วหันไปมองรอบๆ “ช่างเถอะ ในเมื่อสองคนนี้พึ่งไม่ได้ งั้นข้าออกไปหาอะไรกินเองดีกว่า ! แต่ในป่าชัฏแบบนี้ จะไปหาอะไรกินได้ที่ไหนกันเล่า ? หมิงหลุนเดินไปตามที่สัญชาตญาณชี้นำได้ครู่หนึ่ง สิ่งที่พบไม่ใช่ต้นไม้ก็เป็นต้นหญ้าทั้งนั้น ส่วนท้องของเขาหรือก็ร้องเสียงดังโครกครากสนั่นหวั่นไหวเชียว ขณะที่เดินมองหาของกินในอาการหิวจนตาลาย หางตาของหมิงหลุนก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่สีเขียวเข้า จึงรีบหันไปมองทันที “เอ๊ะ ?” เสียงอุทานอย่างตกใจหลุดออกจากปากเมื่อมองข้ามร่องใบไม้ไปเห็นฉานอวี้กำลังประจันหน้าอยู่กับปิศาจสามตน แล้วคิดในใจอย่างสยองขวัญ ...น่ากลัวเป็นบ้า ฝ่ายนั้นเป็นปิศาจตัวใหญ่ยักษ์สูงเท่าต้นไม้เชียวนะ ! ฉานอวี้คงไม่เป็นอะไรหรอกนะ ? เดี๋ยวสิ... หมิงหลุนเพิ่งรู้สึกตัว ...แล้วข้าจะไปห่วงฉานอวี้ทำไมกันน่ะ ? เขาคิดจะฆ่าข้านะ ! ให้เขาตายอยู่ที่นี่ก็ดีแล้วนี่... ฉานอวี้เดินเข้าไปหาปิศาจสามตนนั้นในอาการสงบเยือกเย็น ปิศาจทั้งสามต่างยืนนิ่งไม่ขยับ แม้ฉานอวี้จะเดินเข้าไปใกล้มากขึ้นทุกทีๆ ปิศาจทั้งสามก็ยังคงไม่กระดุกกระดิกอยู่ดี แต่แล้วในชั่วพริบตาที่ฉานอวี้เดินเฉียดผ่าน ปิศาจทั้งสามก็ค่อยๆ ล้มลงช้าๆ  โดยต่างก็หมดสิ้นลมหายใจไปแล้ว... ...อะไรกันน่ะ ! นี่มันสู้กันจบไปแล้วนี่นา ?!... หมิงหลุนทำปากยื่น แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่ออยู่ๆ ฉานอวี้ก็ชะงักเท้า และเอ่ยเสียงเหี้ยม “หากไม่อยากตาย ก็ไสหัวออกมา” ...อ๋า ! ถูกจับได้เสียแล้ว... หมิงหลุนเหงื่อแตกพลั่ก แล้วรีบก้าวออกไปแสดงตัวทันทีพร้อมกับหัวเราะกลบเกลื่อน “ฮะ...ฮะๆๆ” “หากข้าพบว่าเจ้าตามข้ามาอีกละก็ ข้าจะฆ่าเจ้า !” เสียงของฉานอวี้ไม่ได้ดังอะไร แต่หมิงหลุนฟังแล้วถึงกับขนลุกซู่ โดยเฉพาะเมื่อโดนอีกฝ่ายตวัดสายตามองมาอย่างเย็นชา หมิงหลุนยิ่งรู้สึกเหมือนผมบนศีรษะทุกเส้นตั้งชันไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น กระนั้นก็ยังไม่วายโวยลั่นในใจว่า ...อ...อะไรกันเล่า ! ใครจะไปอยากตามเจ้ากัน... หลังจากเห็นว่าฉานอวี้เดินข้ามแนวป่าลับกายไปแล้ว หมิงหลุนก็แลบลิ้นหลอกใส่ด้านหลังอีกฝ่ายทันที ...เฮ้อ...ทำไมข้าถึงต้องไปอาณาจักรกัณหกุมมะพร้อมกับคนแบบนี้ด้วยหนอ ? ความยุติธรรมในโลกนี้อยู่ที่ไหนกัน !... <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : ซีเรีย - [ 14 ก.ย. 50 03:25:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตัวละครผมทองผิวคล้ำที่โผล่ออกมาช่วยฉานอวี้ตอนบาดเจ็บเป็นใครกัน คงไม่ใช่หมิงหลุนสมัยนั้นนะครับ จากคุณ : GTW - [ 14 ก.ย. 50 09:06:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นั่นตัวละครใหม่ค่ะ จะว่าเป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉานอวี้มีก็ว่าได้ อู๋หมิงหลุนไม่เคยก้าวเท้าออกจากวังเลยตั้งแต่เล็กจนโต เพราะร่างกายอ่อนแอมาแต่เด็กค่ะ ^^' จากคุณ : ซีเรีย - [ 14 ก.ย. 50 10:42:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาลงชื่อ... ^ ^ แล้วอาไท่ไม่ใช่เพื่อนฉานอวี้เหรอ... (อาไท่น่าสงสาร) จากคุณ : Caje - [ 14 ก.ย. 50 15:31:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หุหุ  อาไท่  เจ้าหนูแมลงสาบ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 14 ก.ย. 50 15:44:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Caje @ อย่างอาไท่เป็นแค่เด็กรับใช้ ไม่ใช่เพื่อนหรอก -_-'  ฉานวอวี้มันสามารถทิ้งให้อาไท่ม่องเท่งได้โดยไม่รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ ปฤษณะ @ ใช่ เจ้าหนูแมลงสาบผู้ภักดี และไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ^^" จากคุณ : ซีเรีย - [ 14 ก.ย. 50 16:36:59 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หนุ่มผมทองนี่ ใช่คนที่ฉานอวี้เคยจะจูบพิสูจน์ปล่าว (ตอนนู้นที่ถามว่าผู้หญิงหรือปล่าวน่ะค่ะ) จากคุณ : scottie - [ 14 ก.ย. 50 19:46:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ scottie @ ง่า...แอบแปลกใจ ทำไมมีแต่คนถามสปอยล์ ^^" เรื่องนี้ยังมีปมอีกเยอะ ค่อยๆ รออ่านไปดีกว่าค่ะ :P จากคุณ : ซีเรีย - [ 14 ก.ย. 50 19:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถูกใจเรื่องนี้จริงๆให้ตายสิ ถ้าจะวางขายเมื่อไหร่รีบแจ้งเลยนะคะ จะรีบไปสอย ^ ^ จากคุณ : Ezel - [ 14 ก.ย. 50 22:57:22 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณ Ezel @ เล่ม 1 กำหนดการคือวางแผงเดือนมีนาคมค่ะ แต่วันที่เท่าไหร่นี่ดิฉันก็ยังไม่แน่ใจเช่นกัน ส่วนเล่ม 2 น่าจะวงขายในงานสัปดาห์หนังสือช่วงมีนาคม - เมษายนค่ะ แล้วก็เรื่องนี้มี 3 เล่มจบค่ะ ^^ จากคุณ : ซีเรีย - [ 15 ก.ย. 50 04:47:41 ]