ความรักที่หายไป
วันนึงผมได้รับการบอกกล่าวจากเพื่อนที่หายไปนานว่ามีเวลาที่จะมารับฟังเรื่องของมันมั้ย ผมแปลกใจมากๆว่าเพื่อนผมคนนี้ยังนึกถึงผมอยู่เหรอเนี่ย แต่ผมเองนึกเอะใจเพราะเพื่อนคนนี้ ซึ่งเป็นเพื่อนที่สนิทมาก ซึ่งไม่บ่อยครั้งที่ผมจะได้ยินน้ำเสียงที่แปลกๆ ผมจึงรีบที่จะไปเจอเพราะรู้ว่าต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ และเป็นจริงอย่างที่ผมคิด สภาพมันเหมืนคนที่เมาและไม่ได้นอนมาซัก 3 วันได้  มันใช้ชีวิตเหมือนหลีกหนีอะไรบางอย่าง ซึ่งผมก็คิดว่าจะเป็นอะไรไม่ได้นอกจาก ความรัก  
เพื่อนผมคนนี้เป็นคนที่รักคนยากมาก มันปิดกั้นทุกอย่างที่ใครจะเข้ามาในชีวิตมัน เพราะตลอดชีวิตตั้งแต่ที่ผมรู้จักมันมีรักแค่ 3 ครั้งเท่านั้น เมื่อถ้ารักใครแล้วเพื่อนคนนี้จะทุ่มเทจนหมดหัวใจ และทุกครั้งที่มีรักเช่นกัน มันมักจะถูกรักลงโทษเสมอๆ จากการที่เข็ดขยาดกับความรัก มันจึงปติญาณกับตัวเองว่า ทุกครั้งที่มีรัก รักนั้นที่มันมีต่อเธอจะเป็นรักที่หลอกลวง และตลอดเวลามันก็ทำเช่นนั้นได้จริงๆ ……. จนมาวันนึงมันก็ได้พบกับคนที่มันคิดว่ามันจะลองรักอีกซักครั้ง ซึ่งตลอดเวลาถึงจะมีกระทบกระทั่งบ้าง แต่มันก็ประคลองรักของมันได้ และผมก็คิดว่านี่จะคือรักครั้งสุดท้ายที่มันมี
และเมื่อผมมาพบมัน สภาพมันตอนนั้นแทบจะไม่หลงเหลือความเป็นตัวมันที่ผมเคยเจอเลย จากคนที่อ้วนท้วน ดูดี สะอาดเรียบร้อย กลับไม่แต่ต่างอะไรกับสุนัขข้างถนน เมามายจนแทบจะเอาตัวเองลุกเดินกลับยังไม่ได้ อะไรที่ทำให้มันเป็นไปได้ขนาดนี้ พอผมนึกย้อยกลับไปถึงเรื่องราวเก่าๆที่สมัยนักเรียนที่ผมเรียนกับมันมา ผมก็พอจะเดาออกแล้วว่าต้องเกี่ยวกับความรักที่หายไปแน่ๆ …….
ตอนนั้นสมัยที่พวกเรายังเป็นนักเรียน มันมีความรักที่สดใส ถึงแม้จะเป็นรักของเด็กๆ แต่ผมก็รู้ว่ารักนั้นของมัน ยิ่งกว่าความบริสุทธิ์ เหมือนรักของเด็กทั่วๆไป แฟนของมันเป็นเด็กน่ารัก เป็นเด็กที่ต้องการคนเอาใจ เป็นลูกคนสุดท้อง มีครอบครัวที่อบอุ่น และถ้าเค้าต้องการอะไรมันจะไม่เคยขัดถึงแม้ตัวมันจะเป็นคนที่ไม่ยอมใครง่ายๆ ทั้ง 2 คนรักและมีคำมั่นต่อกันว่ารักของทั้ง 2 จะดำรงและยืดยาวโดยไม่มีอะไรมา    กีดกั้น ครั้งนั้นผมว่ามันก็คือรักของเด็กๆ ที่อายุแค่10 กว่าขวบ แต่แล้วมันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด ทั้ง 2 คนมีความรักที่ไม่ใช่แค่ความรักระหว่างผู้หญิงและผู้ชาย แต่รักของมันกลับเป็นเรื่องที่มีความเอื้ออาธรต่อกัน ดูแลซึ่งกันและกัน เป็นที่พึ่งเมื่อยามต้องการที่ปรึกษา อดทนและอดกลั้นต่อความรู้สึกของอีกฝ่าย พยาบาลเมื่อฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดเจ็บป่วย มีแต่เรื่องของจิตใจโดยไม่มีการล่วงเกินของร่างกาย และที่สำคัญถึงทั้งคู่จะเป็นเด็ก แต่ผู้ปกครองทั้ง 2 ฝ่ายกลับรับรู้ และชื่นชมกับความรักของทั้งคู่  และวันวันที่เพื่อนผมคนนี้ไม่อยากให้มี แฟนมันจำเป็นต้องย้ายตามครอบครัวไปต่างจังหวัด ตอนนั้นต่างจังหวัดสำหรับเด็กคนนึงแล้วมันไกลซะเหลือเกิน มันทั้งรู้และทั้งระงับความรู้สึกที่เหมือนจะต้องจากของรัก แต่มันก็ต้องทำหน้าที่ความรักที่มันบอกกับตัวเองเสมอว่าต้องมีความปรารถนาดีต่ออีกฝ่ายนึง และต้องไว้ใจซึ่งกันและกัน ผมจำวันนั้นที่ทั้งคู่จากกันได้ดี เหมือนมันปรากฏต่อหน้าผมอีกครั้ง เพื่อนผมวิ่งแล้วก็วิ่ง สุดกำลังที่จะทำได้ตามรถไฟที่กำลังวิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ กับเพื่อนผมที่พยายามจะวิ่งให้ทัน กับผู้หญิงตัวเล็กๆที่อยากจะกระโดดออกมา น้ำตาที่ไหลจนเพื่อนผมแทบจะสัมผัสได้ ทั้งคู่ร้องตะโกนชื่อของกันและกัน ตลอดทางที่วิ่งไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ผมรับรู้ได้ถึงความโศกเศร้าที่มันได้รับ 1 เดือนผ่านไป 2 เดือนผ่านไป 3 เดือนผ่านไป ทั้งคู่ต่างติดต่อด้วยจดหมาย ตอนนั้นค่าโทรศัพท์ทางไกลต่างจังหวัดก็ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเด็กที่ยังขอเงินทางบ้าน ผมยังคิดว่า คำว่า “ ความรักแพ้ระยะทาง “ คงมาใช้กับทั้งคู่ไม่ได้ ……… 6 เดือนผ่านไป วันนั้นผมเหมือนมีฟ้ามาผ่า เพื่อนผมหมดสภาพความเป็นตัวตนเหมือนในวันนี้ที่ผมเห็น มันบอกผมว่า แฟนมันมีแฟนใหม่ ผมในฐานะเพื่อนต้องทำหน้าที่ที่ดีที่สุดในขณะนั้น ผมไม่เคยโทษว่าแฟนเพื่อนผมผิด เพราะนั่นคือสิ่งที่ผมเคยคิดว่ามันคือเรื่องจริง เวลาทำให้คนเปลี่ยนแปลงได้ วันที่มันรับทราบข่าวช่างต่างจากวันที่ทั้งคู่ต้องจากกัน วันนี้ผู้หญิงขอร้องให้ยกโทษ วิ่งเข้าหามันโดยอย่าตัดเธอจากคนที่เคยรู้จัก และเพื่อนผมก็คือฝ่ายที่กำลังวิ่งหนีกับสิ่งที่เธออยากให้เป็น คำว่า”รัก”ของคนที่รักกันต่างจากรักของน้องสาวที่มีต่อพี่ชาย ผู้ชายคนนึงซึ่งภายนอกดูเข้มแข็ง เป็นนักกีฬาโรงเรียน ได้เป็นผู้นำทุกครั้งเมื่อห้องเรียนต้องการ กลับเหมือนกับเด็กเล็กที่เพิ่งตื่นนอนแล้วมองหาแม่ไม่พบ เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด ครั้งนั้นผมจำได้กว่ามันจะเป็นผู้เป็นคนได้มันใช้เวลาเกือบ 6 เดือน เท่าๆกับเวลาที่ความรักของมันจากไป ตลอดเวลามันไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟังเลย มันเอาแต่เงียบและบอกกับผมว่า ถ้ามันจะต้องมีใครซักคน ไม่ว่าจะเป็นรักแท้หรือรักที่กำลังค้นหา มันจะไม่ขอไปแย่งของของใคร และจะจากไปถ้าเพียงแค่มันรู้ว่าผู้หญิงคนนั้น ใช้คำว่ารัก ไม่เฉพาะกับมันคนเดียว หลังจากนั้นมันก็เก็บตัวกับความรักของมันโดยไม่มีใครที่จะสามารถผ่านเข้าไปถึงใจมันได้อย่างแท้จริงซึ่งนั้นก็คือภายใน แต่ภายนอกถึงจะมีคนที่ผ่านมาในชีวิตมันมากมาย จนผมแทบจะบอกได้เลยว่าชีวิตมันช่างโชคดีกับเพื่อนต่างเพศ ใช้ชีวิตที่เป็นเหมือนผู้ชายที่มีเสน่ห์แต่กลับความรู้สึกเรื่องความรักแล้วช่างเย็นชามากๆ จนผมบอกมันว่ามันเลือดเย็นกับผู้หญิงมากไปรึป่าว ซึ่งทุกครั้งที่ถามก็จะไม่เคยได้คำตอบจากมันเลย ผมให้ข้อคิดกับมันว่า เลิกใช้ชีวิตแบบนี้เถอะ มันจะรู้สึกเจ็บมากถ้าวันหนึ่งมันได้เจอกับผู้หญิงที่มันจะใช้คำว่า”รัก”และผูกพันธ์ด้วยความบริสุทธิ์ และเธอต้องจากไป  …… ขอต่อครั้งหน้านะครับ