ฝนตกหนักอย่างนี้มาสามชั่วโมงแล้ว...ดูเหมือนว่ามันจะตกต่อไปอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด แน่ละใครจะไปควบคุมสั่งการลมฟ้าอากาศได้...
ฉันนั่งชันเข่ามองสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสายริมระเบียงห้องพักที่มีพื้นที่เพียงเล็กน้อยเท่าแมวดิ้นตาย...แรงลมกรรโชกพัดเอาละอองฝนปลิวมากระทบใบหน้า ......รู้สึกเย็นหวิวเคล้าสดชื่น
เหลือบดูนาฬิกา มันควรจะเป็นเวลาที่ฉันต้องออกไปทำงานแล้ว......เบื่อที่สุด ความรู้สึกนี้ผุดขึ้นมาในหัวอย่างฉับพลัน ....อากาศชื้น ๆ เย็น ๆ อย่างนี้ฉันน่าจะนอนเล่น เกลือกกลิ้งบนเตียงนุ่ม ๆ สูดเอาบรรยากาศสบาย ๆ ให้ฉ่ำปอด ไม่ต้องไปทำงาน ไม่ต้องไปเจอหรือพูดคุยกับใครหน้าไหนทั้งนั้น..
เบื่อ! เบื่อ! เบื่อ! ฉันต้องทำงานแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ต้องพูดคุยเรื่องเดิม ๆ ซ้ำซากทุกวัน ต้องฝืนยิ้มทักทายคนที่ไม่รู้จักไปอีกนานเท่าไหร่......เสียงถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วน........
ลมแรงขึ้นพัดเอาสายฝนสาดเข้ามาที่ระเบียงจนฉันต้องลุกหนี
เปิดโทรทัศน์......ผู้ประกาศข่าวสาวหน้าตาดี เธอรายงานว่าที่ประเทศเกาหลีเหนือ กำลังเจอวิกฤตอดอาหารอย่างรุนแรง ภาพที่ฉันเห็นในจอโทรทัศน์ดูช่างน่าหดหู่ เด็กตัวเล็ก ๆ แม้กระทั่งผู้ใหญ่ ผอมโซ ร่างกายมีแต่หนังหุ้มกระดูก แต่ละคนแทบจะไม่มีเรียวแรงเดินไปไหน ผู้สื่อข่าวท้องถิ่นรายงานว่า เนื่องจากสภาพอากาศที่หนาวเหน็บจนชาวบ้านไม่สามารถจะทำเกษตรกรรมได้แล้ว ก็ยังไม่มีการว่าจ้างงานเกิดขึ้นด้วย หลาย ๆ คนอยากทำงานแต่ก็ไม่มีอะไรให้ทำ.....แววตาของพวกเขาเหล่านั้นดูสิ้นหวัง...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น......ปลายสายเป็นเพื่อนฉัน เราทักทายกันก่อนที่เธอจะบอกข่าวร้ายว่าเธอตกงาน ไม่มีงานทำมาหลายเดือน เธอพยายามหางานแล้วแต่ก็ยังไม่มีที่ไหนตอบกลับมา เลวร้ายสุดคือวันนี้เธอยังไม่ได้กินอะไรเลย
ช่วยเราด้วยนะ ....นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เราคุยกัน
ฉันหยิบร่มแล้วเดินฝ่าสายฝนที่ยังตกกระหน่ำออกมา... ระหว่างทาง พบคนรู้จัก เราทักทายด้วยคำพูดสั้น ๆ ฝนตกหนักอย่างนี้จะออกไปทำงานอีกหรือ........ใช่...ไปทำงาน ........ก่อนที่จะไม่มีงานให้ฉันทำ
จากคุณ :
กระต่ายดาว
- [
14 ก.ย. 50 18:01:07
A:203.118.121.8 X: TicketID:113298
]
ฝน
