ไปโรงพยาบาล
เอ วันนี้ทำไมพวกเราไม่ได้กินข้าวล่ะน้องเม่าผมถามน้องเม่าพลางเอามือลูบท้องแบบหมาๆ ทุกๆคนในบ้านมีสีหน้าตื่นเต้นโดยเฉพาะพี่แป้ง
วันนี้พี่แป้งตื่นเช้ากว่าปกติ คุณแม่ คุณพ่อ พี่กาวต่างนอนหลับปุ๋ยกันอยู่ พี่แป้งจัดตะกร้าหนังสือพิมพ์โดยมีผมยืนอยู่ข้างๆ พี่แป้งพูดกับผมอย่างตื่นเต้นว่าข้าวตัง วันนี้เราจะไปหาหมอที่โรงพยาบาลม.เกษตรกันนะ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกสินะที่ได้ไปโรงพยาบาล ผมอยากจะถามเพื่อนๆจังครับว่า โรงพยาบาล คืออะไร ตั้งแต่วันแรกของผมกับน้อง พวกเราเคยได้ยินแต่คำว่า คลินิก เท่านั้นเอง พวกเรายืนคุยกันอยู่ซักพักพี่ศรี พี่ปาน ก็อุ้มพวกเราขึ้นรถและวางลงในตะกร้าที่ผมยืนดูพี่แป้งจัด
รถเริ่มสตาร์ท และเริ่มวิ่ง ผมเริ่มเมารถอีกแล้วครับ ครั้งนี้น้องเม่าก็เมารถด้วย ปั่นป่วนน่าดูเลยครับ
เมื่อพวกเราไปถึงโรงพยาบาลกันแล้ว ผมกับเม่ายืนดูพี่ศรีทำบัตรโรงพยาบาล พี่ปานกับพี่แป้งพาพวกเราไปยืนบนแผ่นสีเงินซึ่งผมคิดว่าคือเหล็ก ผมจะหันถามพี่แป้งว่าทำไมผมจึงต้องมายืนบนี้ หรือว่าพนักงานจะปั้มนิ้วเท้าของผมไปทำบัตร พี่แป้งบอกให้ผมยืนนิ่งๆและก็ดูบนเสาเหล็กที่มีตัวอะไรไม่รู้ขึ้นมา พี่แป้งพูดกับพี่ปานว่า น้ำหนัก แปดจุด ห้าโล ตัวหนักจังเลย หลังจากผมลงมาแล้วพี่แป้งจึงบอกว่า นี่คือเครื่องชั่งน้ำหนัก อะไรก้าน ทำไมตัวผมถึงหนักขนาดนี้เนี่ย ตอนผมยังเด็กอยู่ที่ฟาร์มผมยังไม่กี่โลเอ้ง เฮ้อ พี่ปานพูดต่อว่า สี่จุดแปด หา! น้ำหนักของผมลดลงเร็วขนาดนี้เลยหรอ แต่พอพี่แป้งพูดว่า เม่าทำไมหนักน้อยกว่าตังตั้งครึ่งนึงผมอยากจะร้องไห้โฮๆเลยล่ะครับ น้องเม่าน้ำหนัดน้อยกว่าผมอีกเหรอเนี่ย
เม่าเดินหน้ายิ้มๆรับลมเข้าไปในห้องรอเรียกหรือโต๊ะเรียกนั่นเอง มีผู้หญิงท่าทางใจดีที่นั่งข้างๆพูดว่า เดินหน้ายิ้มมาเชียว ชื่อไรเนี่ยแค่ประโยคนี้ทำให้พี่แป้งเม้าท์แตกทันที ผมใช้ขาหน้าแตะๆพี่แป้งแล้วชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูผมแล้วยิ้ม ผู้ชายคนนั้งพูดว่า สวยจังเลยผมได้ยินดังนั้นก็เห่าทันที พี่ศรีตรงเข้ามาดุผม ความจริงผมตั้งใจจะขอบคุณผู้ชายคนนั้น แต่พี่ศรีไม่เข้าใจผมเลยหรอเนี่ย
พี่ปานพาเม่าไปเดินที่สนามหญ้า พี่ศรีก็พาผมไปเช่นกัน พี่แป้งถือของตามมา แล้วเราทุกคน ทุกตัวก็ไปนั่งตรงป้ายที่มีตัวอักษรสีทองอ่านว่า สระสุวรรณชาตินั่นเอง ผมดมกระถางต้นไม้ข้างป้ายและยกขาทันใดนั้นน้ำสีเหลืองๆก็พุ่งตรงไปยังต้นไม้ทันที
ข้าวเม่านั่งไหว้ขอขนมจากในจานที่พี่แป้งหยิบอยู่ คนกลุ่มใหญ่หันมามองทางข้าวเม่าแล้วยิ้มพลางพูดว่า ฝึกเก่งจัง พอหมาเราโตขึ้นมาช่วยกันฝึกบ้างนะคำพูดนี่ทำให้พวกเราทั้งคนและตัวยิ้มเล็กยิ้มน้อยเดินเข้าโต๊ะเรียกไป
พนักงานเรียกแล้วผมก็เลยไปรอหน้าห้องฉีดยา เพื่อนที่นั่งข้างๆน้องเม่ามีชื่อว่า สิงโต สิงโตนอนหมดแรงอยู่บนตักเจ้านาย ส่วนเพื่อนข้างผมมี2ตัว จำชื่อไม่ได้แล้วล่ะครับ ทันใดนั้นเสียงประกาศดังว่า พนักงานทำความสะอาดมาที่เคาน์เตอร์ด่วนน้องเม่ามองซ้ายมองขวาและเรียกให้ผมดูว่ามีฉิ้งฉ่องกองโตอยู่ที่เคาน์เตอร์ร้อง อ๋อ เลยทีเดียว ผู้ช่วยสัตวแพทย์หรือผู้ช่วยหมอเดินมาพูดหน้าห้องว่า ข้าวเม่า ข้าวตัง ผมกับน้องหูลู่และเดินตรงดิ่งลากพี่แป้งกับพี่ศรีเข้าห้องฉีดวัคซีน และพี่ปานก็เดินเข้ามา
ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งเดินถือปรอทมาทิ่มรูทวารของผม ผมร้องจ้ากก่อนจะจำได้ว่าผมเคยโดนวัดไข้อย่างนี้มาแล้วนี่ แล้วผมก็ดิ้นจนได้รับแผลใหญ่จากการฉีดยาครั้งนี้ น้องเม่านอนนิ่ง ไม่ร้องสักแอะ ไม่ได้แผลด้วย ผมเห็นแล้วอิจฉาจัง พวกเราเดินออกมาจากห้องหมอ พี่ปานเดินไปทีจุดชำระ(จ่าย)เงิน จากนั้นเราก็ได้ขึ้นรถแล้วตรงกลับบ้าน
ผมกำลังยืนอยู่ข้างหน้าข้าวชามโต น้องเม่าก็เช่นกัน ผมกับน้องเม่านับ 1 2 3... ลุยเลย แล้วเริ่มเขมือบข้าวจนหมดเกลี้ยง แทบไม่ได้หายใจกันเลยทีเดียว ผมกินเสร็จก็ทิ้มจมูกลงไปจนสุดชามน้ำซึ่งไม่ลึกพร้อมกับอ้าปากงับน้ำแล้วผมก็ยกขึ้นและเลียน้ำที่ติดปากติดคางมาพลางเหยียดขาแล้วตัวก็ล้มลงนอนตรงที่แฉะๆเย็นสบาย
ในที่สุดผมสรุปได้ว่าโรงพยาบาลคือคลีนิกขนาดใหญ่มีหลายชั้น หรือเรียกง่ายๆว่า คลินิกขนาดเขื่องนั่นเอง
จากคุณ :
maotung 
- [
15 ก.ย. 50 22:41:47
]
สมุดบันทึกของเม่าตัง(ตอนไปโรงพยาบาล)
เมารถแบบนี้ต้องพาไปบ่อยๆ จะได้ชิน ไปให้เขาจิ้มก้นทุกอาทิตย์เลยเอาป่าวเม่าตัง อิอิ
