วันดับสูญ บทที่ 6 การท้าทายต่อพระเจ้า

แสงสีขาวเรืองรองจับกลุ่มกันหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ภายในเครื่องมือโลหะสีเงินมันวาวที่ดูเหมือนจะอยู่ผิดที่ผิดทางหากเทียบกับภูมิทัศน์ซึ่งเป็นป่าดงดิบรอบด้าน และเมื่อแสงสีขาวนั้นค่อยๆ จางลง ก็ปรากฏร่างของชายหนุ่มยืนอยู่ภายในเครื่อง

เมื่อประตูเปิดออก สมชายก้าวออกมาจากเครื่อง แต่เมื่อเดินออกมาเพียงครึ่งก้าวเท่านั้น สมชายก็ทำท่าเหมือนจะล้มคะมำ พอดีกับมือแข็งแรงกำยำของชายแปลกหน้าผู้หนึ่งจับประคองสมชายได้ทัน

“คุณต้องระวังหน่อยนะครับ ด๊อกเตอร์...เอ่อ...ด๊อกเตอร์สมชายสินะครับ” ชายแปลกหน้าผู้ที่กำลังพยุงสมชายเอ่ยขึ้น

สมชายเงยหน้าขึ้นมองหน้าผู้เปล่งเสียงนั้น เขาเป็นหนุ่มไทยหน้าตาดี อายุน่าจะไม่เกินสามสิบปี “ผมเป็นอะไรไปนี่ เมื่อกี้เหมือนขาจะไม่ก้าวตามคำสั่งของผม เรี่ยวแรงผมหายไปไหนหมด” สมชายเอ่ยอย่างงุนงง

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ด๊อกเตอร์ นี่เป็นผลข้างเคียงจากการใช้เครื่องย้ายมวลสาร คุณเพิ่งใช้เครื่องนี้เป็นครั้งแรกเลยอาจจะยังปรับตัวไม่ได้ แต่สักครู่ก็จะกลับเป็นปกติเองครับ” ชายหนุ่มอธิบายและกล่าวต่อ “อ้อ...ขอโทษครับ ผมชื่อศรัทธา เป็นเจ้าหน้าที่ประจำอยู่ที่ฐานบังคับการแห่งนี้ครับ”

“แล้วที่นี่คือ...” สมชายทำท่าจะตั้งคำถาม

“ป่าดงดิบครับ อยู่บนเกาะส่วนตัวที่ปราศจากผู้คนอื่น หากคุณมองมาจากดาวเทียม คุณจะเห็นเป็นเพียงจุดเล็กๆ อยู่ใจกลางมหาสมุทรอันเวิ้งว้างเท่านั้น” ศรัทธาตอบคำถามอย่างรวดเร็ว “ที่นี่จึงเป็นที่ๆ เหมาะสมอย่างยิ่งที่จะใช้สำหรับตั้งฐานบังคับการและ...”

แสงสีขาวพวยพุ่งมาจากด้านหลังของคนทั้งสองที่กำลังสนทนากันอยู่ เขาทั้งคู่หันกลับไปดู พร้อมกับที่ประตูเครื่องย้ายมวลสารเปิดออก และด๊อกเตอร์โทมัสเดินออกมาจากเครื่องอย่างยิ้มแย้ม

“ขอโทษด้วยที่ให้รอ เครื่องต้องใช้เวลาชาร์จพลังงานนิดหน่อย อ้อ...สวัสดีศรัทธา คุณพร้อมจะพาเราไปแล้วรึยังล่ะ” ดร. โทมัส พูดเป็นชุดทันทีที่ได้พบคนทั้งสอง

“ครับ ด๊อกเตอร์” ศรัทธากล่าวและก้มหัวเล็กน้อยเป็นการตอบรับ

“ถ้าอย่างนั้น เราก็ไปกันเลย ด๊อกเตอร์สมชาย คุณเป็นคนสุดท้ายแล้วที่เราจะต้องพามาที่แห่งนี้ คนอื่นๆ ล่วงหน้ามาก่อนคุณเดือนหนึ่งแล้ว...และ...เรากำลังจะพาคุณไปพบประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของมนุษยชาติ” เมื่อ ดร. โทมัส กล่าวจบ ศรัทธาก็เดินนำคนทั้งสองขึ้นรถจิ๊ป และขับเข้าไปในใจกลางป่าดงดิบ...

รถจิ๊ปเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าในป่าดงดิบหนาทึบที่แม้แต่แสงแดดก็ยากที่จะส่องทะลุลงมาถึงยังพื้นเบื้องล่างได้ สัตว์บางตัวหยุดการเคลื่อนไหวและเฝ้าสังเกตการณ์อย่างระแวดระวังต่อเครื่องจักรแปลกตาที่กำลังผ่านพวกมันไป ป่าดงดิบแห่งนี้ยังคงมีความเป็นธรรมชาติอยู่มาก เสียงสัตว์ป่านานาชนิดส่งเสียงร้องเป็นระยะๆ มาตลอดทางที่พวกเขาเดินทางผ่าน

“ด๊อกเตอร์โทมัสครับ ทำไมพวกคุณถึงไม่สร้างเครื่องย้ายมวลสารไว้ในฐานบังคับการเลยล่ะครับ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินทางต่อแบบนี้” สมชายเอ่ยถามหลังจากนั่งเงียบอยู่พักใหญ่

“จริงๆ แล้วมันก็มีหลายสาเหตุนะครับด๊อกเตอร์ อย่างเช่น เครื่องย้ายมวลสารเป็นเครื่องที่ก่อให้เกิดคลื่นแสงและคลื่นเสียงนานาชนิดขณะเดินเครื่อง ซึ่งจะไปรบกวนการทำงานของเครื่องมือตัวอื่น คุณคงสังเกตเห็นเครื่องต้นทาง เราต้องสร้างไว้ในห้องใต้ดินที่ลึกมากและบริเวณนั้นคุณจะเห็นว่าไม่มีเครื่องมืออิเล็กโทรนิคชนิดอื่นอยู่เลยแม้แต่ตัวเดียว และหากเราสร้างเครื่องปลายทางไว้ที่ฐานบังคับการด้วยหลักการเดียวกัน แรงสั่นสะเทือนจากการปล่อยยานจะทำให้พื้นดินถล่ม” ดร. โทมัสหยุดหายใจนิดหนึ่งก่อนอธิบายต่อ “ส่วนเหตุผลอื่นๆ ก็เช่น หากมีผู้ลักลอบใช้เครื่องต้นทางมายังที่นี่ เขาผู้นั้นก็ยังไม่สามารถเข้าไปในฐานบังคับการได้ในทันทีไงครับ...นั่นไง...ถึงแล้วครับ เรากำลังจะเข้าเขตฐานบังคับการแล้ว”

ระบบความปลอดภัยของที่นี่ยอดเยี่ยมเป็นอย่างยิ่ง ทุกการกระทำของพวกเขาถูกวางแผนโดยผ่านกระบวรการคิดที่กลั่นกรองมาอย่างดี สมชายนึกทึ่งอยู่ในใจ สายตามองไปแสงจ้าที่ปลายทางออกจากป่าดงดิบ

รถจิ๊ปแล่นผ่านกำแพงสีเขียวที่กั้นระหว่างเขตป่าดงดิบกับฐานบังคับการ และยังคงแล่นต่อไปเรื่อยๆ ผ่านอาคารและสิ่งก่อสร้างสีเขียวเช่นเดียวกับกำแพง สมชายหันมายังด๊อกเตอร์โทมัสและยิงคำถามอีกครั้ง “ก่อนหน้านี้ที่ด๊อกเตอร์พูดถึงคนอื่นๆ หมายถึงใครรึครับ...”

ด๊อกเตอร์โทมัสอธิบาย “ผมคิดว่าเรื่องนี้คุณเข้าใจดีอยู่แล้วนะครับ นอกจากคุณแล้วเราต้องคัดเลือกผู้มีความรู้ความสามารถด้านอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นนักชีววิทยา นักเคมี แพทย์ วิศวกร และสาขาวิชาชีพอื่นๆ อีกจำนวนหนึ่ง เพื่อที่เมื่อเราไปยังโลกใหม่แล้วคนเหล่านี้จะเป็นกำลังสำคัญในการฟื้นฟูต่อไป...และเนื่องจากเราค้นหาตัวคุณได้ค่อนข้างจะล่าช้าจึงทำให้การเดินทางมาของคุณช้าลงไปด้วย”

“ดูนั่นสิครับด๊อกเตอร์” ดร. โทมัสยิ้มและชี้ไปยังที่หมาย และเมื่อสมชายหันไปมองตามการชี้นำนั้น มันทำให้สมชายถึงกับตื่นตะลึง ที่ตรงนั้น...ยานอวกาศขนาดใหญ่ ใหญ่จนเขาจินตนาการไม่ออกว่ามันถูกสร้างขึ้นมาได้อย่างไร

ดร. โทมัส ลักลอบสังเกตสีหน้าของสมชายอย่างพึงใจ และเอ่ยขึ้น “นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ตัดสินการดำรงอยู่ต่อไปของมนุษยชาติและสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนโลกครับ”

“สิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนโลกอย่างนั้นหรือครับ” สมชายทวนคำด้วยสีหน้าแปลกใจ

ดร. โทมัสยิ้มเหมือนรู้ว่าสมชายจะต้องถามคำถามนี้ “ใช่ครับ...ตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา เราได้ทำการรวบรวมตัวอย่างเลือดและเซลล์ของมนุษย์ทุกเผ่าพันธุ์ สัตว์ทุกชนิด รวมถึงพันธุ์ไม้ทุกพันธุ์บนโลกใบนี้ไว้หมดแล้ว และเมื่อทุกอย่างพร้อมบนโลกใหม่ เรา...”

“คุณจะทำการโคลนนิ่งพวกเขาขึ้นมาอีกครั้งอย่างนั้นหรือ...” สมชายกล่าวสวนคำอย่างลืมตัว

“ใช่แล้วครับ ขณะนี้ทางเรามีความพร้อมเรื่องเทคโนโลยีโคลนนิ่งมากพอจนเรียกได้ว่าความเสี่ยงเท่ากับศูนย์” ดร. โทมัสตอบคำถามสมชายด้วยความมั่นใจ “ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใหม่จะเหมือนที่นี่อย่างไม่ผิดเพี้ยน”

“หากสิ่งที่ทำให้สิ่งมีชีวิตรอดจากหายนะเมื่อครั้งอดีตกาลคือเรือโนอาห์ล่ะก็ ยานลำนี้ก็คือเรือโนอาห์ของโลกใหม่ไงล่ะครับ และหากนี่เป็นความประสงค์ของพระเจ้าที่ต้องการจะลบพวกเราออกจากจักรวาล...หึ หึ...ตอนนี้พระองค์ประเมินความสามารถของลูกๆ ของพระองค์ต่ำเกินไปซะแล้ว” โทมัสกล่าวท้าทายอย่างมั่นใจ