เป็นคำถามที่ผมเชื่อว่าหลาย ๆ คนก็คงอยากจะรู้เหมือนกับผมใช่ไหมครับ ?

@@@@@@@@@@

ตอน 11 โมงเช้าของวันเสาร์วันหนึ่งที่ผ่านมา ผมเดินเข้าไปที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง  เพื่อรอคอยที่จะพบกับใครบางคนที่ผมนัดหมายไว้

วันนั้นผู้คนที่มาเดินจับจ่ายซื้อสินค้าที่ห้างแห่งนั้นมีไม่มากเท่าไหร่  อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นเป็นช่วงเวลาก่อนเที่ยง  ผู้คนจึงยังไม่มีพลุกพล่านมากนัก

จริง ๆ แล้วผมไม่ใช่คนที่เบื่อหน่ายกับการรอคอยเลย  เพราะว่าผมเป็นคนที่เจอกับการรอคอยมาเกือบทั้งชีวิต  ผมหวังเพียงอย่างเดียวในทุกครั้งที่ผมต้องรอคอยสิ่งใด  ผมหวังเพียงแค่โอกาส  โอกาสเพียงสักครั้งที่จะเป็นของผม  แล้วผมจะให้สัญญากับตัวเองว่า  ในทุกครั้งที่ผมมีโอกาสผมจะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสนั้นหลุดลอยไปอย่างไร้ความหมายเลย  จริง ๆ นะครับ

ในครั้งนี้ก็เช่นกัน  ผมกำลังรอคอยที่จะพบกับใครบางคน  ที่ผมคาดว่าเธอผู้นั้นอาจจะเป็นนางฟ้าที่ผมรอคอยมาทั้งชีวิตก็ได้  ซึ่งทำให้การรอคอยในวันนั้นดูจะมีความหมายมากเป็นพิเศษสำหรับผม

ผมเดินเข้าไปร้านอาหารฟาสฟู๊ดแห่งหนึ่ง  ผมซื้อกาแฟเย็น 1 แก้วมานั่งทาน  เพื่อแลกกับโต๊ะและเก้าอี้นั่งภายในร้าน  สำหรับที่ผมจะนั่งรอคอยเวลาที่กำลังจะมาถึง

ผมเลือกที่นั่งที่อยู่บริเวณด้านหน้าร้านติดกับผนังกระจก  เพื่อที่ผมจะได้มองออกไปดูบรรยากาศภายนอกร้านได้อย่างสะดวก  โดยโต๊ะที่ผมเลือกนั่งอยู่ติดกับโต๊ะของพ่อลูกคู่หนึ่ง  ที่คุณพ่อยังดูหนุ่ม  และลูกสาววัยประมาณ 5 ขวบกว่า ๆ ที่กำลังน่ารักและสดใส

คุณพ่อยังหนุ่มท่านนี้คงพาลูกสาวของเขามานั่งทานอาหาร  เพื่อเป็นรางวัลสำหรับการแสดงของลูกสาวของเขาที่เพิ่งจบลงไป  สาเหตุก็เพราะว่าลูกสาวที่น่ารักของเขา  เธออยู่ที่ชุดแฟนซีเด็กที่เพิ่งผ่านการประกวด  หรือว่าผ่านการแสดงอะไรบ้างอย่างมา  เด็กน้อยคนนี้อยู่ในชุดกระโปรงฟูบานสีขาว เสื้อสีขาวของเธอมีปีกสีขาวเล็ก ๆ 2 ข้างติดอยู่ที่กลางหลัง  บนศีรษะของเธอมีที่คาดผมที่มีวงกลมสีขาวอยู่เหนือหัว

ผมอาจจะไม่ได้จงใจที่จะแอบฟังการสนทนาของพ่อลูกคู่นี้  แต่ประโยคที่เด็กน้อยถามคุณพ่อของเธอ  ทำให้ผมเกิดความสนใจขึ้นมาในทันที

“คุณพ่อขา  นางฟ้ามีจริงไหมคะ ? ” เด็กน้อยถามขึ้นด้วยความไร้เดียงสา

พ่อของเด็กน้อยเขยิบเข้าไปใกล้ ๆ ตัวของเธอ  แล้วเอื้อมมือไปลูบศีรษะของเด็กน้อยเพียงเบา ๆ พร้อมกับยิ้มแล้วตอบลูกน้อยของเขาไปว่า

“ มีสิ  ก็หนูนี่ไง  นางฟ้าตัวน้อยของพ่อ”

เด็กน้อยไม่ได้ถามอะไรคุณพ่อของเธอต่อ  เธอได้แต่อมยิ้มด้วยความดีใจ  พร้อมกับก้มหน้าก้มตาตักไอศครีมกินต่ออย่างเอร็ดอร่อย

ผมหันหน้าละสายตาจากโต๊ะของพ่อลูกคู่นั้น  แล้วผมก็ได้แต่นั่งเหม่อมองออกไปภายนอกร้านเหมือนอย่างเดิม  ผู้คนภายนอกร้านเริ่มเดินไปมามากขึ้น  อาจจะเป็นเพราะว่าตอนนั้นเป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ว   บริเวณของร้านฟาสฟู๊ดที่ผมนั่งอยู่นั้นเป็นโซนของศูนย์อาหาร  ที่มีร้านอาหารต่าง ๆ อยู่มากมายหลายร้าน

ผู้คนหลายคนเดินมากันเป็นคู่  ไม่ว่าจะเป็นคู่ของเด็กวัยรุ่น  หรือว่าคู่ของหนุ่มสาว  คนพวกนั้นเดินเคียงกับคู่ของเขาอย่างมีความสุข  ต่างคนต่างก็หยอกล้อกันเล่น  หัวเราะกัน  บางคู่เดินจูงมือกัน  บางคนก็เดินประครองเคียงคู่กันตลอดเวลา

ผมได้แต่เฝ้ามองผู้คนเหล่านั้นอย่างไร้ร่องรอย  แล้วภาพของความทรงจำในอดีตของผม  ก็ปรากฏขึ้นในสมองของผม

ผมจำได้ว่าในชีวิตนี้ผมเคยจีบผู้หญิงมาบ้าง  แต่ก็ยังไม่เคยมีใครเลยสักคนที่เธอจะสามารถเอ่ยปากบอกได้ว่าผมเป็นแฟนของเธอ  ทั้ง ๆ ที่ผมก็ไม่ใช่คนที่น่าตาขี้เหร่จนเกินไป  หรืออาจจะเป็นเพราะว่าผมอาจจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่เลิศเลอ  ที่เหมาะสมจะเป็นผู้ชายในฝันของสาว ๆ ก็ได้ครับ

ผมจำได้ว่าครั้งหนึ่งผมเคยได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง  เธอทั้งสวยทั้งหวาน  มีทั้งความน่ารักและมีเสน่ห์อยู่ในตัว  แต่ก็เพียงแค่ได้รู้จัก  ผมไม่เคยได้มีโอกาสได้สัมผัสกับตัวตนของเธอมากไปกว่านั้นเลย  หรือว่าเธออาจจะเป็นนางฟ้าตัวจริง  ที่ลงมาจากฟากฟ้าให้ผู้ชายธรรมดาอย่างผมได้พบเจอเพียงเท่านั้นเองครับ

แต่ในครั้งนี้  ผู้หญิงคนที่ผมกำลังนั่งรอคอยอยู่  ผมได้รู้จักเธอผ่านตัวหนังสือที่เราทั้งสองคนพูดคุยกันในคอมพิวเตอร์  หรือที่เรียกกันว่าโปรแกรมสนทนาทางอินเตอร์เน็ตเพียงแค่นั้นเอง  ผมไม่รู้ว่าเธอมีตัวตนจริง ๆ อยู่ในโลกนี้ไหม  เพราะไม่เคยเห็นหน้าตาที่แท้จริงของเธอมาก่อนเลยสักครั้ง  ผมเห็นเพียงรูปภาพของเธอที่เธอส่งให้ผมทางจดหมายอิเล็กทรอนิกส์เพียง 2 รูปเท่านั้นเอง  

ผมไม่เคยได้ยินเสียงจริง ๆ ของเธอผ่านทางโทรศัพท์มือถือเลยสักครั้ง  เพราะเธอบอกว่าเธอคงจะไม่สะดวกที่จะให้เบอร์โทรศัพท์มือถือของเธอแก่ผม  ซึ่งผมก็ไม่เคยออดอ้อนขอเบอร์มือถือของเธออีกเลยสักครั้ง  

ผมขอนัดทานข้าวมื้อเที่ยงกับเธอในวันนี้  พร้อมทั้งให้เบอร์โทรศัพท์มือถือของผมไป  ด้วยความหวังว่าในวันนี้ วันที่ผมมีโอกาสจะได้เจอกับเธอ  ผมคงจะได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเธอมากขึ้น  และผมคงจะได้เบอร์มือถือของเธอ  เอาไว้โทรพูดคุยในเวลาที่คิดถึง  ซึ่งทั้งหมดนี้สำหรับผมถือว่าเป็นการรอคอยที่ผมรับได้ครับ

แต่ว่าตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาจนบ่ายโมงกว่าแล้ว  ผมยังไม่เห็นวี่แววของเธอเลยครับ  ผมได้แต่จ้องมองที่โทรศัพท์มือถือของผม   ผมหวังให้มีสายเรียกเข้ามาจากเบอร์ที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อนสักครั้งหนึ่งก็พอแล้ว   แต่ว่าตอนนี้โทรศัพท์มือถือของผมยังคงเงียบสนิทอยู่เหมือนเดิม  จนผมต้องลองกดปุ่มที่อยู่หน้าจอมือถือของผมดู  เพื่อเช็คว่าโทรศัพท์มือถือของผมยังใช้งานได้อยู่หรือเปล่า

ร้านอาหารฟาสฟู๊ดร้านนี้เป็นร้านที่ผมยืนยันนัดกับเธอไว้ ตั้งแต่ตอนที่เราคุยกันผ่านโปรแกรมสนทนาทางอินเตอร์เน็ตเมื่อวันศุกร์ตอนเย็นแล้ว   ตอนนี้กาแฟในแก้วของผมหมดลงไปตั้งนานแล้ว  น้ำแข็งในแก้วก็ละลายจนเกือบหมดแล้ว  เหลือแต่เพียงน้ำสีน้ำตาลขุ่น ๆ ที่คงเหลืออยู่ในก้นแก้วเท่านั้นเอง

ผมตัดสินใจลุกออกจากเก้าอี้  พร้อมกับเดินออกจากโต๊ะที่ผมนั่งมายังนอกร้าน  เพื่อออกมาเดินเล่นผ่อนคลายสำหรับการรอคอยอันยาวนานในครั้งนี้  

ผมเดินไปเรื่อย ๆ ในบริเวณโซนศูนย์อาหาร  ผมเดินผ่านหน้าร้านอาหารทุกร้านที่อยู่ในบริเวณนั้น  พร้อมทั้งหยุดมองเข้าไปในทุกร้าน  เพื่อมองหาใครบางคนที่ผมกำลังเฝ้ารออยู่  แต่ก็ปราศจากใบหน้าของเธอคนนั้นเลย

จนกระทั่งผมเดินวนกับมาถึงหน้าร้านอาหารร้านเดิม  ที่ผมได้เข้าไปนั่งรอมาเกือบ 2 ชั่วโมง  ร้านที่ผมกับเธอนัดหมายกันว่าจะมาเจอกันที่ร้านนี้  ผมหยุดยืนมองเข้าไปภายในจนเกือบจะทั่วร้าน  ผมก็ยังไม่เห็นใบหน้าของเธอคนนั้นที่ผมรอคอยเช่นเดิม

ผมยกนาฬิกาที่อยู่ที่ข้อมือขึ้นมาดูเวลาอีกครั้ง  ตอนนั้นเป็นเวลาบ่าย 2 โมงกว่าแล้ว

ผมมองเข้าไปเห็นโต๊ะตัวเดิมที่ผมเพิ่งลุกมาเมื่อไม่นานนี้   ตอนนี้โต๊ะตัวนั้นมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งมานั่งแทนแล้ว  หนุ่มสาวทั้งสองคนกำลังนั่งทานอาหารและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน  ถัดไปจากโต๊ะตัวที่ผมเคยนั่งก็เป็นโต๊ะตัวที่คุณพ่อยังหนุ่มกับลูกสาวที่น่ารักเคยนั่งอยู่

แล้วเสียงของเด็กน้อยที่เอ่ยถามคุณพ่อของเธอก็ดังก้องขึ้นในสมองของผมอีกครั้ง

“ คุณพ่อขา  นางฟ้ามีจริงไหมคะ ? ”

ผมได้แต่ตอบไปในความคิดของตัวผมเองว่า

“ นางฟ้าคงมีจริงครับ  เพียงแต่ว่าเราคู่ควรที่จะมีโอกาสได้รู้จักและสัมผัสกับนางฟ้าไหม  ก็เท่านั้นเอง ”

ผมหันหลังเดินออกมาจากบริเวณโซนศูนย์อาหาร  เดินตรงผ่านห้างสรรพสินค้าไปยังประตูทางออกที่อยู่ตรงหน้าของผม

แล้วผมเดินออกมาจากห้างสรรพสินค้า  เพื่อที่จะมองหารถโดยสารเดินทางกลับบ้านของผม

..........

จบแล้วครับ