ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5777540/W5777540.html
ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5782663/W5782663.html
ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5789691/W5789691.html
ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5796119/W5796119.html
ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5802128/W5802128.html
ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5808832/W5808832.html
ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5816180/W5816180.html
ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5822560/W5822560.html
ตอนที่ 9
ไยพี่น้องต้องประหารกันเอง
อ๊ากกกก !!
หมิงหลุนกับอาไท่ประสานเสียงแผดร้องโหยหวน
ฮี่ฮี่ ไม่ได้กินเนื้อสดๆ มานานเต็มทีแล้ว ! สัตว์ปิศาจยิ้มชั่วร้าย ทว่าขณะที่มันกำลังจะตะปบโจมตีคนทั้งสองให้ตายคาที่ ก็พลันพบว่ามือถูกใครบางคนคว้าเอาไว้จนไม่สามารถจะตะปบใส่เหยื่อทั้งสองได้
ฮี่ฮี่ ข้าเองก็ไม่ได้ฆ่าปิศาจสดๆ แบบนี้มานานแล้วเหมือนกัน ! เสียงของเฉิงกวงดังขึ้นจากด้านหลังของสัตว์ปิศาจ จากนั้นจึงชะโงกศีรษะออกไปถามหมิงหลุนกับอาไท่ที่หวาดกลัวสุดขีดจนปัสสาวะแทบราดว่า เฮ้ ! พวกเจ้าไม่เป็นอะไรนะ ?
เจ้าหนู เจ้านึกว่าเจ้ามีปัญญาฆ่าข้าได้อย่างนั้นรึ ? สัตว์ปิศาจออกแรงหมายดึงมือของตัวเองให้หลุดจากมือของเฉิงกวง
นั่นก็ต้องต้องลองดูล่ะนะ เฉิงกวงทำท่าจะชักดาบออกมา แต่แล้วกลับพบว่ามือขวาที่ถนัดจะใช้ชักดาบดันกำลังจับมือของสัตว์ปิศาจอยู่ ส่วนมือซ้ายก็ไม่สามารถชักดาบที่ห้อยอยู่ข้างเอวซ้ายออกมาได้...เนื่องจากแขนไม่ยาวพอ และทิศทางที่จะชักก็ทำให้ชักออกมาไม่ได้ด้วย...เฉิงกวงเพิ่งจะมารู้ตัวก็ตอนนี้เองว่าสถานการณ์ชักจะไม่เข้าที จึงร้องบอกหมิงหลุนกับอาไท่ว่า เฮ้ ! มัวตะลึงอะไรอยู่เล่า ! รีบมาช่วยข้าชักดาบหน่อยสิ !
อื้ม ! หมิงหลุนเพิ่งจะได้สติ รีบรับคำทันที
โง่เง่าจริงๆ เลย ! ถ้าเป็นท่านชายอวี้ละก็ ไม่มีทางพลาดในเรื่องพื้นๆ แบบนี้แน่ ! อาไท่งึมงำ
มันควรแล้วหรือที่จะใช้คำพูดแบบนี้พูดกับผู้มีพระคุณช่วยชีวิตน่ะหา ? ท่ายชายอวี้ของเจ้ามีมาช่วยเจ้าไหมเล่า ?! เฉิงกวงกระชากเสียงอย่างโมโห นี่ถ้าไม่ใช่เพราะไม่อยากถูกหาว่าเห็นการตายโดยไม่ช่วยละก็ เขาไม่มีทางมาช่วยคนที่ไม่อยากช่วยมากที่สุดสองคนนี้แน่ !
หมิงหลุนเดินย่องอย่างระมัดระวังหมายจะอ้อมผ่านตัวสัตว์ปิศาจไปที่ด้านหลังของเฉิงกวง แต่สัตว์ปิศาจเองก็ไม่ยอมนั่งรอความตายเช่นกัน มันใช้มือข้างว่างฟาดเปรี้ยงเข้าใส่หมิงหลุน ขณะเดียวกันเท้าก็เตะโครมเข้าใส่เฉิงกวงที่ยืนอยู่ด้านหลังจนหลุดจากการยึดกุมของเฉิงกวงมาได้
ครั้นเห็นชีวิตน้อยๆ ของสองหนุ่มตกไปอยู่ในกำมือของสัตว์ปิศาจอีกครั้ง อาไท่ก็ทอดถอนใจพึมพำว่า
เฮ้อ...โง่จริงๆ ด้วย ! จากนั้นรีบตรงเข้าไปหลบที่ด้านหลังต้นไม้เพื่อแอบดูสถานการณ์อย่างรวดเร็ว
เจ็บชะมัด ! หมิงหลุนไม่ได้โดนสัตว์ปิศาจฟาดฝ่ามือใส่แต่อย่างใด เพราะเมื่อครู่ตอนที่สัตว์ปิศาจฟาดมือลงใส่ เท้าของเขาก็บังเอิญลื่นพรืดล้มโครมลงกับพื้นหนักๆ พอดีโดยไม่ทราบเช่นกันว่าบังเอิญหรืออย่างไร
ชิ ! นึกไม่ถึงเจ้าพอจะมีฝีมืออยู่บ้างเหมือนกันนี่ เฉิงกวงเพิ่งจะมีมือว่างมาชักดาบ แล้วตวัดฟันใส่สัตว์ปิศาจด้วยความเร็วดุจสายฟ้าทันที แต่เมื่อเจอกับข้า เจ้าก็ต้องตายสถานเดียว !
สัตว์ปิศาจรู้สึกถึงพลังปิศาจอันแข็งแกร่งฉีกกระชากร่างของมันออกจากกันเป็น 4-5 ชิ้นในพริบตา
อ๊ากกกก !!
ร้ายกาจมาก ! หมิงหลุนที่เพิ่งจะยันสองแขนกับพื้นพยุงกายท่อนบนขึ้นถึงกับตกตะลึงตาค้างต่อท่าโจมตีเมื่อครู่
หึหึ...ร้ายกาจมากใช่ไหมล่ะ ! เฉิงกวงเก็บดาบกลับคืนฝัก แล้วยิ้มอย่างลำพอง ข้ายังเก่งอีกหลายอย่างเลยนะจะบอกให้ ไม่มีทางด้อยไปกว่าฉานอวี้แน่นอน !
ไม่ใช่ ข้าหมายถึงดาบของเจ้าเล่มนั้นร้ายกาจมากต่างหาก ! หมิงหลุนแก้
ถ้าเจ้าอยากตายนักละก็ ข้ายินดีอย่างยิ่งที่จะช่วยส่งเจ้าขึ้นสวรรค์ ! เฉิงกวงเอามือกุมดาบอย่างเดือดดาลสุดขีด
ฮึ เดิมทีมันก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ! พลังของเจ้าน่ะเทียบท่านชายอวี้ไม่ได้แม้แต่หนึ่งในหมื่นด้วยซ้ำ ! อาไท่โผล่หน้าออกมาพูดจากหลังต้นไม้
......... เฉิงกวงชักดาบออกมา
ว้าก ! อาไท่ร้องลั่น ข้ายังเป็นแค่เด็กเท่านั้น ทำไมต้องถือสาจริงจังด้วย ! แต่ขณะที่กำลังคิดว่าหนนี้ชีวิตน้อยๆ ของตัวเองคงได้ดับดิ้นแน่แล้วนั่นเอง อาไท่ก็ได้ยินเฉิงกวงตวาดขึ้นว่า
นั่นใคร ? มาทำลับๆ ล่อๆ ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้ !
ข...ขอโทษเจ้าค่ะ หญิงสาวร่างเล็กบางยื่นศีรษะออกมาจากด้านหลังต้นไม้ต้นหนึ่งอย่างหวาดหวั่น
เคล้ง ! ดาบของเฉิงกวงร่วงตกลงพื้นทันทีที่เห็นหญิงสาวชัดตา เขามองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
อี...อีอี นั่นเจ้าหรือ ? ใช่เจ้าจริงๆ น่ะหรือ ?
โอ๋ ? ทำไมชื่อนี้ถึงคุ้นๆ ชอบกล ? หมิงหลุนเหมือนจะเคยได้ยินชื่อนี้จากที่ใดมาก่อนกระนั้น เพียงแต่นึกไม่ออกขึ้นมากะทันหัน
อาไท่มองหน้าหมิงหลุน เจ้าไม่รู้อย่างนั้นหรือ ? นี่คือชื่อของหญิงที่เจ้าแย่งชิงมาจากมือของน้องชายเจ้าอย่างไรเล่า !
โอ๋ ? ข้าแย่งมาจากเฉิงกวงหรือ ? หมิงหลุนงุนงง แล้วหันไปมองอีอีอีกครั้ง นางน่ะหรือ ? รสนิยมด้อยเกินไปหน่อยหรือเปล่า ?
เผียะ !
เฉิงกวงตบหมิงหลุนโดยแรงจนหน้าหัน ตอนแรกข้าเห็นว่าเจ้าความจำเสื่อม จึงไม่คิดจะพูดถึงเรื่องนี้อีก แต่ในเมื่อเวลานี้อีอียังมีชีวิตอยู่ เราก็ต้องมาตัดสินกันให้รู้แพ้รู้ชนะ และครั้งนี้ข้าไม่มีทางยอมเบิ่งตาดูนางถูกเจ้าแย่งไปเฉยๆ แน่ !
เจ็บ...เจ็บชะมัด หมิงหลุนกุมแก้มที่บวมแดงขึ้นมาทันตาเห็น
เจ้าความจำเสื่อมหรอกหรือ ? อาไท่ถาม เพิ่งจะทราบในตอนนี้เองว่าทำไมอู๋หมิงหลุนคนนี้ถึงได้ดูโง่ๆ ยังไงชอบกล
ท่านชายหมิงหลุน... อีอีโถมเข้าสู่อ้อมอกของหมิงหลุน เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตามีหยาดน้ำเอ่อคลอ ขอโทษนะเพคะ เป็นเพราะข้าแท้ๆ จบคำ สองมือเรียวบางก็กอดเอวชายหนุ่มเอาไว้แน่นพร้อมกับซบดวงหน้าแนบอกกว้าง
อีอี ไปขอโทษคนพรรค์นั้นทำไมกัน ? เฉิงกวงกระชากเสียง ...อีอี หรือจนบัดนี้เจ้าก็ยังคงเลือกผู้ชายคนนั้นอยู่อีก ?... ลูกครึ่งปิศาจกำหมัดแน่น สายตาที่ถลึงจ้องพี่ชายสายเลือดมนุษย์แฝงจิตสังหารเต็มเปี่ยม
นี่ ! เจ้ามากอดข้าทำไมกันหา ! หมิงหลุนแกะมือของอีอีออก ไม่ทราบเพราะเหตุใดเขาถึงรู้สึกไม่ชอบหญิงสาวผู้นี้อย่างรุนแรง ไม่รู้ว่าเมื่อก่อนประสาทเส้นไหนของเขาดันผิดปกติสิน่าถึงได้มีเรื่องแตกหักกับเฉิงกวงเพื่อหญิงผู้นี้ได้ หมิงหลุนดันอีอีไปหาเฉิงกวงพลางบอกว่า ถ้าเจ้าอยากได้ ข้ายกให้เจ้าก็แล้วกัน
อีอีมองหมิงหลุนอย่างไม่อยากจะเชื่อ ท่านชายหมิงหลุน ท่าน...
คงมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรกันสักอย่างเป็นแน่ อีกอย่าง เมื่อครู่เฉิงกวงก็บอกแล้วว่าเวลานี้ข้าจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น เพราะฉะนั้นเรื่องในกาลก่อนก็ให้มันแล้วกันไปเถิดนะ ! ในสายตาของหมิงหลุน น้องชายอย่างเฉิงกวงมีความสำคัญมากกว่าหญิงนางนี้มากมายนัก
จะเป็นไปได้อย่างไรกันเพคะ หรือท่านชายลืม...ลืมคำพูดที่เคยกล่าวไว้กับข้าไปหมดแล้ว ? อีอีโถมเข้าหาหมิงหลุนอีกครั้ง
เปรี๊ยะ ! หมิงหลุนได้ยินเสียงเส้นเอ็นของเฉิงกวงผุดนูนขึ้นมาอย่างชัดเจน
...ล้อ...ล้อเล่นน่า ! นี่ข้าอุตส่าห์รอดตายจากมือของสัตว์ปิศาจ แต่ดันต้องมาตายคามือของเฉิงกวงอย่างนั้นหรือ ? ทำยังไงดี ? จะทำยังไงดีกันล่ะนี่ ?... สมองของหมิงหลุนพยายามคิดหาทางรอดอย่างรวดเร็ว
ท่านชายเคยบอกข้าว่า จะรับข้าเป็นราชินีแห่งหริราชาอย่างไรเล่าเพคะ ท่านชาย...ท่านชายลืมเรื่องพวกนี้หมดแล้วหรือเพคะ ? อีอีแหงนมองหมิงหลุนอย่างเสร้าสร้อย
...บัดซบ ! นี่ถ้าไม่ได้เห็นข้ากับเฉิงกวงฆ่ากันเองละก็ หญิงนางนี้จะไม่มีวันพอใจใช่ไหม ? ข้ากำลังจะตายอยู่แล้ว ยังจะเป็นราชินีอะไรกันอีกเล่า !... หมิงหลุนอยากจะต่อยหญิงสาวไร้สมองที่ไม่รู้จักดูสถานการณ์เลยแม้แต่น้อยนางนี้สักเปรี้ยงจริงๆ หมิงหลุนหันไปดูเฉิงกวง ก็เห็นอีกฝ่ายกำลังก้มลงหยิบดาบที่ตกอยู่บนพื้น จึงรีบกล่าวพลางก้าวถอยหลังไปพลางว่า
เฉิงกวง ฟังข้าอธิบายก่อน เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ...
ว้าก ! พลังปิศาจลุกไหม้แล้ว ! อาไท่ร้องเสียงหลง แค่ได้เห็นพลังปิศาจที่ลุกโชนวูบวาบขึ้นจากตัวของเฉิงกวงอยางไม่ขาดสาย ก็ทราบแล้วว่าเฉิงกวงกำลังโกรธจริงๆ จึงรีบหลบแวบไปอยู่หลังต้นไม้อย่างรวดเร็ว
ดวงตาของเฉิงกวงเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เอ่ยเสียงเย็นเยียบ
ถ้าคิดจะอธิบายละก็ จงไปอธิบายในนรกเถอะ ! ขาดคำ ดาบในมือฟันเข้าใส่หมายปลิดชีวิตหมิงหลุนทันที !
อ๊าก ! หมิงหลุนแผดร้องลั่น ...แย่ละสิ ! หญิงบัดซบนั่นไม่ได้เห็นข้าตายนี่คงไม่มีทางพอใจแน่ๆ !...
เปรี้ยง !
หลังเสียงปะทะดังกึกก้อง สองมือที่ถือดาบของเฉิงกวงสั่นสะท้าน ส่วนคมดาบที่ฟันลงถูกเขตแดนสกัดขวางเอาไว้ที่ระยะห่างจากหมิงหลุนเพียงสองนิ้วครึ่ง(1)เท่านั้น พลังปิศาจจากคมดาบปะทะกับพลังของเขตแดนเกิดเป็นเสียงดังเปรี๊ยะๆ ไม่ขาดระยะ เฉิงกวงเพิ่มพลังกดดันลงไป ทว่าเขตแดนกลับไม่มีแม้แต่วี่แววว่าจะปรากฏรอยร้าวเลยสักนิด ตรงกันข้าม เฉิงกวงกลับเป็นฝ่ายรู้สึกว่าแม้พลังใจจะมีเต็มเปี่ยม แต่พลังกายกลับไม่อำนวยเสียด้วยซ้ำ
เฉิงกวง ทุกคนมีเรื่องอะไรค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันก็ได้ อย่าเอาแต่จะฆ่าจะแกงกันแบบนี้สิ พี่ชายคนนี้ของเจ้าน่ะไม่ได้มีชีวิตมาเล่นกับเจ้าเป็นหลายชีวิตหรอกนะ แม้จะไม่ทราบว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม แต่เมื่อเห็นว่าชีวิตของตัวเองปลอดภัยเป็นการชั่วคราว หมิงหลุนก็ค่อยคลายใจลงเล็กน้อย เพียงแต่ถ้าหากสิ่งที่มีลักษณะเป็นทรงกลมเรืองแสงสีขาวนี้เกิดหายไปละก็ เขามิต้องตายแน่แท้หรอกหรือ ?
พี่ชาย ? เขี้ยวของเฉิงกวงเริ่มงอกยาวออกมานอกปากมากขึ้นเรื่อยๆ การมีพี่ชายเช่นเจ้า ถือเป็นความอัปยศสูงสุดในชีวิตของข้า ! พลังปิศาจขุมหนึ่งถูกปล่อยออกมาจากร่างของเฉิงกวงทันที
ท่านชายหมิงหลุนเพคะ ! อีอีที่อยู่ในเขตแดนด้วยเช่นกันตกใจจนกอดหมิงหลุนแน่นกว่าเดิม ปฏิกิริยานี้ของนางเสียดแทงจิตใจเฉิงกวงไม่ใช่น้อยอย่างไม่ต้องสงสัย
หลีก...หลีกไปซะ ! ข้าไม่รู้จักเจ้าสักหน่อย ! และจำไม่ได้ด้วยว่าข้าเคยพูดอะไรกับเจ้า หรือเคยรับปากอะไรเจ้าไว้ ในเมื่อเฉิงกวงรักเจ้ามากขนาดนั้น เจ้าก็ควรจะกลับไปอยู่ข้างกายเขาสิ ! หมิงหลุนคิดจะดิ้นให้หลุดจากเงื้อมมือมารของอีอี แต่กลับถูกนางกอดเอวเอาไว้อย่างแน่นหนาจนขยับตัวไม่ได้
ฮี่ฮี่ อีอีเงยหน้าขึ้นมองหมิงหลุนพลางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาสาดประกายชั่วร้ายผิดจากท่าทีเศร้าสร้อยน่าเวทนาเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง ถ้าไม่เป็นอย่างนี้ มันก็ไม่สนุกนะสิ จริงไหม อู๋หมิงหลุน ! นางเปลี่ยนไปหลบอยู่ด้านหลังของหมิงหลุนอย่างทันทีทันใด แล้วกล่าวพลางแอบชะโงกหน้าออกมาดูปฏิกิริยาของเฉิงกวงไปพลางว่า ข้าดีใจเหลือเกินเพคะที่ท่านช่วยปกป้องข้า ท่านชายหมิงหลุน ท่านชายยังรักข้าอยู่จริงๆ ด้วย ใช่ไหมเพคะ ?
...หญิง...หญิงบ้านี่ ! นางคิดจะทำอะไรกันแน่ ?... หมิงหลุนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าอีอีจงใจทำแบบนี้เพื่อยุให้เขาแตกคอกับเฉิงกวงชัดๆ และเจ้าโง่เฉิงกวงก็ดันหลงกลนางเข้าให้เต็มที่เสียด้วย !
บ...บัดซบ ! เขี้ยวของเฉิงกวงงอกยาวออกมามากขึ้นทุกขณะ อีกทั้งบนศีรษะยังเริ่มมีเขางอกออกมา อาไท่เห็นเขาของเฉิงกวงเข้าก็ใจหายวาบ หนาวเยือกไปทั้งตัวทันที
หวา ! แย่แล้ว...จะ...จะเข้าสู่ภาวะมารแล้วหรือ ?
โอ๋...เฉิงกวง บนหัวเจ้า...บนหัวเจ้า ! หมิงหลุนเพิ่งจะสังเกตเห็นเป็นครั้งแรกว่าบนศีรษะของเฉิงกวงมีสิ่งที่มีลักษณะคล้ายเขาอยู่ด้วย จึงลนลานร้องโพล่งพลางชี้ไปที่ศีรษะของเฉิงกวงอย่างตื่นตระหนก
จากคุณ :
ซีเรีย
- [
19 ก.ย. 50 00:17:19
]