ความคิดเห็นที่ 1 “สายเลือดปิศาจจิ้งจอกภายในร่างกำลังจะตื่นแล้วสินะ ? ถึงจะเอาของฉานอวี้มาไม่ได้ก็เถอะ แต่ได้ของเจ้าครึ่งปิศาจนี่มาก็ไม่เลวเหมือนกัน...” เสียงเย็นชาของอีอีดังสะท้อนไปมาที่ด้านหลังของหมิงหลุน หมิงหลุนฟังแล้วกัดฟันกรอด สบถอย่างแค้นเคือง “บัดซบ !” ...หญิงนางนี้...เป็นใครกันแน่ !.. ก่อนจะหันไปหาอาไท่ “อาไท่ เจ้าก็อย่าเอาแต่หลบอยู่ตรงนั้นสิ รีบมาช่วยลากผู้หญิงคนนี้ออกไปจากตัวข้าเร็วเข้า !” “นี่เป็นเรื่องของเจ้าสองพี่น้อง เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย ?” อาไท่พูดหน้าตาเฉยพลางทำหน้าสะใจในโชคร้ายของคนอื่น ถึงยังไงหากหมิงหลุนหรือเฉิงกวงคนใดคนหนึ่งเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ท่านชายอวี้ก็จะดีใจทั้งนั้น และเมื่อท่านชายอวี้ดีใจ อาไท่ก็ดีใจด้วยเช่นกัน “ไอ้เจ้านี่...ธาตุแท้เจ้าเป็นคนแบบนี้เองรึ !” หมิงหลุนกระชากเสียงอย่างโกรธเกรี้ยว ได้แต่โทษว่าตัวเขาเองที่เมื่อก่อนดันมนุษยสัมพันธ์แย่เกินไป เมื่อถึงช่วงเวลาคับขันเช่นนี้ถึงได้ไม่มีใครยอมช่วยเขาเลย “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาด่าข้าหรอกนะ รอจนเขาของเฉิงกวงงอกออกมาเต็มที่ละก็ ต่อให้เจ้ามีเขตแดนก็กันเอาไว้ไม่อยู่แน่ !” อาไท่เตือนด้วยความหวังดี พร้อมกันนั้นก็นึกฉงนอยู่ในใจว่า เขาไม่เห็นจะเคยได้ยินมาก่อนเลยว่าอู๋หมิงหลุนใช้อาคมได้ด้วย ? อู๋หมิงหลุนไปเรียนวิชากางเขตแดนมาจากที่ไหนหัน ? “ท่านชายหมิงหลุน ท่านจะยอมสังหารน้องชายแท้ๆ ของท่านเพื่อข้าหรือเปล่าเพคะ ?” อีอีจงใจพูดเสียงดังพลางผลักหมิงหลุนออกไปข้างหน้าสู่สุดขอบของเขตแดนเพื่อเผชิญหน้ากับเฉิงกวง หมิงหลุนร้องลั่นทันทีขณะที่ร่างเซถลาไปล้มลงตรงหน้าน้องชาย “ว้าก ! เล่นกันแบบนี้มันถึงตายได้เชียวนะ !” ชั่วพริบตาที่ตัวของหมิงหลุนหลุดออกไปจากขอบเขตของเขตแดน เขตแดนก็พลันสลายไปในบัดดล ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองน้องชายที่พลังปิศาจกำลังเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ  แล้วให้หนาวเยือกไปทั้งตัว ก่อนจะลองพยายามเกลี้ยกล่อมน้องชายครึ่งปิศาจที่กำลังจะเข้าสู่ภาวะมารอย่างเต็มที่ด้วยความหวังอันริบหรี่ “เฉิง...เฉิงกวง หยุดบ้าได้แล้วน่า ที่ผู้หญิงคนนั้นทำแบบนี้ก็เพื่อยุให้เราพี่น้องแตกคอกันชัดๆ นะ เจ้าอย่าไปหลงกลนางสิ ! ขืนเจ้าหลงกลนาง ข้ามีแต่ตายกับตายแน่ๆ !” “เรื่องที่เจ้าแย่งอีอีไปจากข้า เป็นแค่ความเข้าใจผิดอย่างนั้นหรือ ?” เสียงของเฉิงกวงเย็นยะเยียบจนชวนสยองขวัญ มือเงื้อดาบขึ้นสูงเหนือร่างของพี่ชาย “เพราะเจ้า ทำให้อีอีต้องออกไปจากวัง สุดท้ายถูกฝูงสัตว์มารรุมโจมตีจนต้องตายโดยไร้ซากสมบูรณ์ นี่เป็นแค่ความเข้าใจผิดด้วยอย่างนั้นหรือ ?” จบคำก็ทำท่าจะฟันดาบลงเดี๋ยวนั้น หมิงหลุนหลับตาแน่น รีบร้องขึ้นสุดเสียงทันที “เดี๋ยวก่อน !” เขาแทบไม่มีความมั่นใจเลยว่าจะสามารถทำให้เฉิงกวงยอมฟังที่ตัวเองพูดได้ แต่ตอนนี้เขายังไม่อยากตายจริงๆ และจะตายไม่ได้เด็ดขาด ! เพราะเขายังไม่ทันได้ทราบเลยว่าภาพที่เห็นในความฝันนั้นหมายถึงอะไรกันแน่ ? เด็กชายคนนั้นคือใคร ? แล้วก็...ชายผมเงินคนนั้นคือเฉิงกวงหรือไม่ก็ฉานอวี้ใช่หรือไม่ ? หรือเป็นคนอื่น ? เขายังไม่ทันได้ทราบเลยสักอย่าง ! ดังนั้น...เขาจะตายไม่ได้เด็ดขาด ! “ยังมีอะไรจะสั่งเสียอีก ?” เฉิงกวงยิ้มเย็นเยียบ “มีคำถามหนึ่งข้อ...” ...ดีจริง ยังพอมีความหวังอยู่ !... หมิงหลุนนึกดีใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างระวังตัวแจ “เมื่อกี้เจ้าพูดว่า อีอีออกไปจากวัง สุดท้ายถูกฝูงสัตว์มารรุมโจมตีจนต้องตายโดยไร้ซากสมบูรณ์ ถ้าอย่างนั้นทำไมตอนนี้นางถึงมาปรากฏตัวอยู่ตรงนี้ได้กันเล่า ?” กล่าวจบก็หันกลับไปชี้นิ้วใส่อีอีที่ยืนอยู่ด้านหลัง “โอ๋ ?” อาไท่กับเฉิงกวงอุทานออกมาพร้อมกันด้วยสีหน้าตกตะลึง อาไท่โพล่งต่อทันทีอย่างเพิ่งนึกได้ “จริงด้วย ! ตอนที่นางตาย ข้ากับท่านชายอวี้ก็อยู่ด้วยนี่นา” “เรื่องสำคัญขนาดนี้ทำไมถึงไม่รีบบอกมาแต่เนิ่นๆ เล่า !” หมิงหลุนแยกเขี้ยว โกรธจัดจนผมแทบตั้ง “ข้าเกือบได้กลายเป็นผีแพะใต้คมดาบของเฉิงกวงไปแล้วเชียวนะ !” หลังจากหายตะลึง เฉิงกวงก็สงบไฟโทสะลงได้ ดวงตาค่อยๆ เปลี่ยนกลับเป็นสีดำดังปกติ เขาบนศีรษะก็ค่อยๆ สั้นและหดเล็กลง ลูกครึ่งปิศาจชี้ปลายดาบไปที่หญิงสาวตรงหน้าพลางกล่าวถามเสียงเย็นเรียบ “เจ้าเป็นใคร ?” “บัดซบ !” อีอีสบถเบาๆ “ถึงจะได้ไม่เต็มรูปแบบ ก็ช่วยไม่ได้แล้ว !” จบคำก็ชักดาบออกมาจากแขนเสื้อพลางโถมเข้าโจมตีเฉิงกวงทันที “ในเมื่อเจ้ารักอีอีขนาดนี้ ก็จงถือว่าส่งเสริมนางเสียเถอะ !” ฉัวะ ! เฉิงกวงตวัดดาบฟันเอวอีอีขาดเป็นสองท่อนทันที “ในชีวิตนี้ ข้าเกลียดการที่มีคนปลอมตัวเป็นผู้หญิงมาหลอกลวงข้ามากที่สุด โดยเฉพาะปลอมตัวเป็นหญิงที่ข้ารัก !” “บ้า...บ้าที่สุด !” ถึงแม้ร่างของอีอีจะกลายเป็นสองท่อนไปแล้ว แต่นางก็ยังไม่ตาย อีกทั้งเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลยังไม่ใช่สีแดง หากแต่เป็นของเหลวข้นสีม่วง และใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์จนน่าสะพรึงกลัว “นี่ เจ้ามายุให้พวกข้าสองพี่น้องแตกคอกันเพื่ออะไรหรือ ?” หมิงหลุนถาม “ดูเหมือนเมื่อกี้ข้าจะได้ยินว่าเจ้าต้องการสักอย่างอะไรจากตัวเฉิงกวงอย่างนั้นล่ะ ?” อาไท่เดินออกมาจากหลังต้นไม้ “หรือจะเป็นเขาปิศาจ ?” “หือ ? เขานั้นมีประโยชน์อะไรหรือ ?” หมิงหลุนถามพลางเอามือคลำศีรษะเฉิงกวงไปพลาง “เอ๋ ? ทำไมถึงไม่มีแล้วล่ะ ? เมื่อกี้ยังเห็นอันตั้งใหญ่สองอันอยู่หยกๆ  แต่มาตอนนี้หายไปหมดแล้ว !” หมิงหลุนคลำไม่พบอะไรอื่นอีกเลยนอกจากเส้นผม “พอหรือยังหา ? เขาปิศาจจะออกมาก็เฉพาะเวลาที่จะเข้าสู่ภาวะมารเท่านั้น” เฉิงกวงเหล่มองหมิงหลุนที่เอาแต่คุ้ยเขี่ยเหมือนกำลังหาเหาบนศีรษะเขาตาขวาง “แล้วมันมีประโยชน์อะไรหรือ ? กินได้หรือเปล่า ?” หมิงหลุนถามอีก “กินไม่ได้ !” เฉิงกวงกับอีอีกระชากเสียงตอบพร้อมกัน “เขาปิศาจเป็นสัญลักษณ์แห่งพลัง สามารถนำเขาปิศาจไปสร้างเป็นอาวุธ และสามารถนำมาเพิ่มพลังปิศาจได้ นี่ เจ้าคิดจะเอาเขาปิศาจไปทำอะไรน่ะ ?” อาไท่เตะอีอีที่ขยับตัวไม่ได้พลางร้องถาม “หึ สำหรับปิศาจที่ไม่ได้ความอย่างพวกเจ้า เขาปิศาจย่อมมีประโยชน์เพียงสองประการนี้อยู่แล้ว” อีอีกล่าวอย่างดูแคลน “จงวางใจเถอะ ข้าและพรรคพวกของข้าทุกคนต่างก็ต้องการเขาปิศาจของเจ้าด้วยกันทั้งสิ้น ไม่เฉพาะแต่ข้าเท่านั้นหรอก และพวกข้าก็ไม่ได้ต้องการแต่เขาปิศาจของครึ่งปิศาจอย่างเจ้าเพียงคนเดียวด้วย แม้แต่เขาปิศาจของฉานอวี้เอง พวกข้าก็จะเอามาด้วยให้จงได้ พวกเจ้าคอยดูไปเถิด !” อีอีกล่าวพลาง อะไรบางอย่างซึ่งดูคล้ายกลุ่มควันสีขาวก็ค่อยๆ ลอยหลุดออกจากตัวของนาง ...หรือจะเป็น...!... เฉิงกวงพุ่งเข้าฟันกลุ่มควันสีขาวนั้นขาดออกจากกันทันทีด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบ เสียงประหนึ่งวิญญาณกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นทันทีที่กลุ่มควันสีขาวถูกฟันขาดสะบั้น ครั้นแล้วกลุ่มควันสีขาวนั้นก็ค่อยๆ สลายไป “เมื่อกี้มันอะไรกันหรือ ?” หมิงหลุนเอ่ยถามขณะที่ตายังคงมองร่างของอีอีที่ค่อยๆ สลายไปกับสายลม “วิญญาณของนางหรือ ?” “ไม่ใช่ นั่นคือวิญญาณของสัตว์มารต่างหาก” เฉิงกวงมองอีอีที่กำลังกลายสภาพเป็นโครงกระดูก ในใจพลุ่งพล่านไปด้วยความรู้สึกนับร้อยพัน “ขอโทษด้วยนะ อีอี สุดท้ายข้าก็ไม่สามารถคุ้มครองเจ้าได้อยู่ดี แต่อย่างน้อยครั้งนี้ขอให้ข้าได้สร้างสุสานให้เจ้าด้วยมือของข้าเองเถิด !” “อย่างนั้นข้าจะช่วยด้วย !” หมิงหลุนพอจะเข้าใจสาเหตุที่เขากับเฉิงกวงผิดใจกันในกาลก่อนคร่าวๆ แล้ว และเขาก็รู้สึกว่าสาเหตุที่ผิดใจกันนี้ตัวเขาเองนั่นแหละที่เป็นฝ่ายผิด จึงรู้สึกละอายใจต่อน้องชายไม่ใช่น้อย เฉิงกวงคำรามใส่ทันควัน “หลีกไป !” แต่ก็พลันรู้สึกทันทีว่าตัวเองออกจะเสียมรรยาทเกินไป จึงเสริมว่า “ครั้งนี้ ข้าจะเป็นคนฝังนางด้วยตัวเอง” กล่าวจบก็ช้อนร่างของอีอีที่กลายเป็นกระดูกขาวโพลนสองส่วนขึ้นอุ้มเดินหายลับไปทางม่านหมอก “อย่างนั้นพวกเราจะรอเจ้าอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน แล้วรีบๆ กลับมาล่ะ !” หมิงหลุนโบกมือให้หยอยๆ อาไท่รอจนเฉิงกวงเดินจากไปแล้ว จึงหันมาถามหมิงหลุน “นี่ เจ้าจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ หรือ ?” แต่ว่ากันตามตรงแล้ว อาไท่ก็ออกจะเชื่ออยู่เหมือนกันว่าหมิงหลุนความจำเสื่อม เพราะอู๋หมิงหลุนในตอนนี้กับองค์ชายรองในอดีตไม่เหมือนกันเลยสักนิด “ใช่แล้ว !” หมิงหลุนเอามือลูบท้ายทอยพลางฉีกยิ้ม “แบบนี้ก็แปลว่า...” อาไท่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ทันควัน “แม้แต่เรื่องที่เจ้าค้างเงินข้าอยู่ เจ้าก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกันสินะ ?” “โอ๋ ? ข้าค้างเงินเจ้าหรือ ?” หมิงหลุนหน้าเหลอ “ใช่สิ ! ค้างตั้งเยอะด้วย ! ...ฮี่ฮี่...หลอกง่ายจริงๆ !... อาไท่ยิ้มเจ้าเล่ห์ในใจ “อ่า...ข้าไม่ไม่พกเงินติดตัวเลย เอาไว้กลับไปแล้วค่อยคืนให้เจ้าก็แล้วกัน !” ...ข้าเป็นถึงราชโอรสของอาณาจักร แล้วไปติดค้างเงินอาไท่ได้อย่างไรกันนี่ ?... แม้ออกจะนึกประหลาดใจอยู่บ้าง แต่หมิงหลุนก็ไม่สงสัยเป็นอื่น “แต่ว่า เจ้าก็ต้องเล่าเรื่องสมัยก่อนของข้าให้ข้าฟังบ้างล่ะนะ !” “อืมม์ เจ้าน่ะเป็นคนต่ำช้าไร้ยางอาย เจ้าเล่ห์ชั่วร้าย ซ่อนดาบในรอยยิ้ม ลอบกัดไม่เลือกวิธี จอมพร่าผลาญสตรี...เป็นไอ้สารเลวอันดับหนึ่งแห่งแผ่นดิน !” อาไท่บรรยายสิ่งที่ตนรู้สึกต่อหมิงหลุนในอดีตออกมาจนหมด “คงไม่เลวขนาดนั้นกระมัง ?” หมิงหลุนเหงื่อตก “ดูเหมือนในวัง ใครๆ ก็ชอบข้ากันออกนี่ !” “มีแต่พวกนางกำนัลละสิที่ชอบเจ้าน่ะ ? เพราะเจ้าไปบอกพวกนางทุกคนว่าเจ้าจะรับพวกนางเป็นชายา ให้พวกนางได้เป็นราชินีของเจ้าน่ะสิ แม้แต่อีอีเองก็ถูกเจ้าหลอกแบบนี้จนเปลี่ยนใจมาหาเจ้าเหมือนกัน !” “นั่นก็ได้แต่โทษว่านางไม่มั่นคงเองนี่ ถ้านางรักเฉิงกวงจริงๆ ละก็ มีหรือจะถูกข้าหลอกได้ ?” หมิงหลุนไม่มีความรู้สึกดีๆ กับอีอีนัก “มันก็ใช่ล่ะนะ” อาไท่พยักหน้า “แต่ว่า เจ้า...” “เดี๋ยว !” หมิงหลุนขัดขึ้นทันควัน “เจ้าได้ยินหรือเปล่า ? เหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังร้องอยู่ ?” “ถ้ากระทั่งมนุษย์ที่ไม่ได้ความอย่างเจ้ายังได้ยิน แล้วข้าจะไม่ได้ยินได้ยังไง ?” อาไท่ถลึงจ้องหมิงหลุนอย่างไม่พอใจ แต่ทันทีที่คำพูดหลุดจากปากครบประโยค ความรู้สึกหนาวสะท้านก็พลันแผ่ลามไปทั่วแผ่นหลังเมื่อเห็นชัดตาว่ามีอะไรอยู่ที่ข้างหลังของหมิงหลุน “...พวกเรารอเฉิงกวงให้เฉิงกวงกลับมาก่อนกันเถอะ !” หมิงหลุนไม่ทันเอะใจกับสีหน้าของอาไท่ กระนั้นก็ยังไม่โง่ถึงขนาดคิดจะไปดูว่าเสียงที่ได้ยินคือเสียงอะไร เพราะขืนอยากรู้อยากเห็นถ่อไปดู ชีวิตน้อยๆ อาจได้ปลิดปลิวกันพอดี “ไม่...ไม่ทันแล้ว !” อาไท่เสียงสั่น เข่าอ่อนทรุดแปะลงนั่งกับพื้น “โอ๋ ?” <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ 1.  12 นิ้ว = 1 คืบ (25 เซนติเมตร) ดังนั้น 1 นิ้วยาวประมาณ 2.08 เซนติเมตร <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : ซีเรีย - [ 19 ก.ย. 50 00:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หึหึ  หมิงหลุนนะหมิงหลุน จากคุณ : ปฤษณะ - [ 19 ก.ย. 50 07:04:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 :) จากคุณ : Caje - [ 19 ก.ย. 50 19:53:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนนี้รู้นิสัยหมิงหลุนคนก่อนมากขึ้นจริงๆ รู้สึกว่านิสัยไม่ดีมากๆ เลย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมสงสัยมานานแล้ว คนที่ความจำเสื่อมจะนิสัยผิดแผกแตกต่างกับคนก่อนขนาดนี้เชียวหรือ หรือว่าวิญญาณอื่นมาสิง หรือว่านี่ไม่ใช่หมิงหลุนตัวจริง หรือว่านี่เป็นจิตฝ่ายดีของหมิงหลุน (อีกหนึ่งส่วนคือความไม่มีดีในร่างที่แล้ว จากคุณ : GTW - [ 19 ก.ย. 50 20:10:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โห ชั่วร้ายเจงๆ :) จากคุณ : scottie - [ 19 ก.ย. 50 20:33:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 :D เออ เรื่องแปลจริง ๆ ด้วยเนอะ ป๋มนี่มองผ่านไปได้กระไร คิก ๆ ๆ เพราะเห็นของพี่เลยคลิกเลย - -" ไสหัวออกมา===> ไสหัว มันไล่ม่ายช่ายหรอคับ ^_^ หรือว่าผมจำผิดหว่า เรื่องนี้เปงหนังจีนแนวฮา ๆ ดีเนอะ โดยเฉพาะเฉินกวง น่ารักดี - -" จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 19 ก.ย. 50 21:07:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ปฤษณะ @ หมิงหลุนในอดีต กับหมิงหลุนในปัจจุบัน... Caje @ ^___^ อาทจารย์จี @ เดี๋ยวตอนหน้ามีเด็ดกว่านี้อีกค่ะ...เพราะปมเกี่ยวกับตัวหมิงหลุนจะเพ่มมาอีกปม scottie @ ใช่ค่ะ หมิงหลุนในอดีตเลวมากเลยแหละ ^^' แบทแมนน้อย @ ไสหัวออกมากับไสหัวไป ได้ทั้งนั้นค่ะในภาษาจีน  เฉิงกวงที่น่าสงสาร หุหุหุ (ยิ่งตอนที่ 11 จะน่าสงสารมากยิ่งขึ้น...) จากคุณ : ซีเรีย - [ 19 ก.ย. 50 23:59:49 ]