หลายวันผ่าน ยังหวานใน ใจอนรรจ
เพราะอึดอัด ต้องฝืนใจ มิให้เฉลย
รักท่วมท้น หฤทัย กระไรเลย
มิกล้าเอ่ย ว่าพี่รอ จักขอ...แต่งงาน
กฤติกา สบตา พี่อนรรจ
รู้ ชัด ชัด มิเพียงถ้อย ร้อยคำหวาน
แต่คือขอ ผูกหัวใจ ไปแสนนาน
แก้มจึงซับ สีแดงสร้าน ขึ้นทันใด
แลต่างฅน ต่างรอให้ ใครบอกก่อน
ส่งสัญญาณ เว้าวอน สายตาให้
เพียงเมินเมย แลอ้ำอึ้ง ตระลึงตระไล
กฤติกา น้ำตาไหล น้อยใจนัก
ยกมือไหว้ ส่ง ส่ง หนูคงกลับ
อนรรจรับ ไหว้ค้าง เหมือนห่างหัก
กฤติกา เดินจากไป ไกลความรัก
จักไม่รู้ ไม่รู้จัก ไม่ทักทาย
เดินไปพลาง มองฟ้า กลั้นน้ำตาอยู่
แต่ตาทั้งคู่ ก็เอ่อท้น ล้นเปนสาย
พยายามกลบ สะอื้นคง ดำรงกาย
ไม่แพ้พ่าย ไม่ได้รอ. . .ไม่ง้อ. . .คุณ.
แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 50 15:36:12
แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 50 15:30:10
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
19 ก.ย. 50 15:27:21
]
นาฏภูมิ # ๑๐
