วันดับสูญ บทที่ 7 โลกใหม่

รถจิ๊ปแล่นช้าลงเรื่อยๆ และหยุดลงหน้าเขตปล่อยยานอวกาศ ศรัทธากระโดดลงจากที่นั่งคนขับและเดินไปที่ป้อมรักษาการณ์หน้าเขต หลังจากคุยกับผู้ดูแลอยู่พักหนึ่งศรัทธาก็เดินกลับมายังรถจิ๊ปพร้อมๆ กับประตูทึบสีเขียวขนาดใหญ่ที่ปิดกั้นทางเข้าอยู่เปิดออก

รถจิ๊ปเริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้ง เมื่อระยะทางใกล้เข้ามา ยานลำนี้ใหญ่กว่าที่สมชายจินตนาการตอนเห็นในระยะไกลครั้งแรกมาก เขามองความอลังการของสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างลืมตัว

“ในยานที่เรากำลังจะไปดูกัน ถูกแบ่งออกเป็นหลายๆ ส่วน และหลายๆ ห้องครับ ทั้งห้องทั่วๆ ไป เช่น ห้องนอน ห้องอาหาร ห้องออกกำลังกาย และห้องพิเศษที่เราต้องสร้างไว้สำหรับใช้ปรับตัวเมื่อไปอยู่บนโลกใหม่” ดร. โทมัส กล่าวทำลายภวังค์ของสมชาย

“ห้องพิเศษ...ห้องอะไรหรือครับ” สมชายกล่าวถามในสิ่งที่ ดร. โทมัส อธิบาย

ดร. โทมัส ยิ้มและตอบคำถามของสมชายเป็นเชิงเพิ่มความอยากรู้อยากเห็นให้แก่คู่สนทนา “อีกสักครู่...เมื่อไปถึงแล้ว ผมจะพาไปให้คุณเห็นด้วยตาตัวคุณเองเลยครับ ด๊อกเตอร์”

รถจิ๊ปหยุดลงอีกครั้งในระยะที่ห่างจากตัวยานประมาณหนึ่งกิโลเมตร

“ต่อจากนี้เราต้องเดินไปที่ยานด้วยตัวเองครับ เราไม่เสี่ยงที่จะให้มียานพาหนะอื่นใดเข้าไปใกล้ตัวยานมากกว่านี้” ดร. โทมัสกล่าว “ศรัทธา เดี๋ยวคุณไปดูแลความเรียบร้อยที่หอบังคับการนะ”

“ครับ ด๊อกเตอร์” ศรัทธาตอบรับพร้อมโค้งคำนับเล็กน้อย ก่อนที่จะเร่งเครื่องยนต์รถแล่นจากไป

ภายในตัวยาน ด๊อกเตอร์โทมัสเดินนำทางสมชายผ่านห้องต่างๆ ที่มีขนาดเล็กบ้างใหญ่บ้าง อุปกรณ์บนยานสีขาวปลอดลำนี้มีรูปลักษณ์ที่ดูทันสมัยและแปลกตาเป็นอย่างยิ่งสำหรับสมชาย

“ถึงแล้วครับ...เชิญครับ ด๊อกเตอร์” ดร. โทมัสกล่าว

ประตูห้องสีขาวเลื่อนขึ้นด้านบนเมื่อคนทั้งสองยืนหน้าประตู สมชายก้าวเท้าเข้าไปในห้องและกวาดสายตามองไปรอบๆ...ห้องนี้เป็นห้องขนาดใหญ่ มีอุปกรณ์คล้ายเตียงนอนที่มีฝาครอบคล้ายกระจกขนาดประมาณคนสูงสองเมตรนอนได้อย่างสบายๆ เรียงรายอยู่รอบๆ ห้อง ที่ผนังห้องอีกฝั่งหนึ่งมีประตูลักษณะเดียวกับประตูบานเมื่อครู่ที่เขาเพิ่งเข้ามา

“ห้องนี้คือ...” สมชายเอ่ยปากถาม

“ห้องนี้เราแบ่งเป็นสองส่วนครับ...ห้องที่เรายืนอยู่เป็นห้องจำศีล...การเดินทางอาจจะยาวนานจนทำให้คุณเบื่อที่จะตื่น...เครื่องนี้จะช่วยให้คุณหลับอย่างสงบ โดยที่คุณจะไม่แม้กระทั่งฝัน ส่วนอีกห้องเราแบ่งย่อยเป็นอีกสองส่วนใช้เก็บตัวอย่างเซลล์และเม็ดเลือด และใช้สำหรับการโคลนนิ่ง” ดร. โทมัสอธิบาย

ห้องเก็บตัวอย่างเซลล์และเม็ดเลือด...ห้องโคลนนิ่ง...สมชายยืนนิ่ง สายตาจ้องอุปกรณ์ภายในห้องอย่างครุ่นคิด...เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด...

“มาเถอะครับ...ผมจะพาไปดูห้องต่อไป” ดร. โทมัส กล่าวพร้อมกับเดินนำหน้าสมชาย

“ห้องนี้เป็นห้องควบคุมแรงโน้มถ่วง เราสามารถตั้งแรงโน้มถ่วงในห้องนี้ได้ตั้งแต่ศูนย์จนถึงสามเท่าของแรงโน้มถ่วงของโลก” ดร. โทมัสอธิบายและชำเลืองมองคู่สนทนา

“เรามีห้องแบบนี้ไว้ทำอะไรรึครับ ด๊อกเตอร์” สมชายเอ่ยปากถามอีกครั้งในขณะที่ใจยังคงนึกถึงคำถามที่เขายังคงนึกไม่ออก

“ไว้ไปห้องสุดท้ายที่ผมจะพาคุณไปแล้วคุณก็จะเข้าใจเองครับ ด๊อกเตอร์” ดร. โทมัสพูดเชิงเพิ่มความอยากรู้อยากเห็นให้คู่สนทนา

ห้องบังคับการส่วนหน้าของยานเป็นห้องขนาดไม่ใหญ่มากนักหากเทียบกับห้องอื่นๆ ดร. โทมัสเดินนำสมชายมายังหน้าจออิเลกโทรนิคขนาดใหญ่ที่แสดงแผนที่จักรวาล

ดร. โทมัส เริ่มอธิบายอีกครั้ง “ที่นี่เป็นห้องบังคับการของยานลำนี้ หน้าจอจะแสดงแผนที่และเส้นทางเดินของยาน จุดสีแดงที่คุณเห็นในกรอบเล็กๆ มุมล่างของจอเป็นที่อยู่ปัจจุบันของยาน ส่วนจุดสีเขียวที่คุณเห็นอยู่ที่ใจกลางจอ...”

“ที่ๆ เราจะไปอย่างนั้นรึครับ...” สมชายกล่าวรับรู้ในทันที “แต่ว่า...ดาวดวงนี้...เรายังไม่มีข้อมูลมากพอสำหรับมันนี่ครับ”

“ไม่หรอกครับ ด๊อกเตอร์ เรามีข้อมูลมากเพียงพอแล้ว ตลอดห้าปีที่ผ่านมาเราเฝ้าสังเกตดาวดวงนี้ด้วยกล้องอวกาศที่ทันสมัยที่สุด เราตรวจพบน้ำ ก๊าซออกซิเจน และแม้กระทั่งก๊าซมีเทนซึ่งเป็นโมเลกุลของสารอินทรีย์ที่เล็กและง่ายที่สุด ซึ่งล้วนเป็นร่องรอยของการเกิดชีวิตในอนาคต” ดร. โทมัส กล่าวด้วยความมั่นใจ ก่อนจะอธิบายต่อ “ความจริงแล้ว...เราศึกษาความเป็นไปได้ในการอพยพไปบนดาวหลายๆ ดวง และวิธีการต่างๆ ไปพร้อมๆ กัน ทั้งดาวศุกร์ ดาวอังคาร หรือแม้แต่ดวงจันทร์ที่เป็นดาวบริวารของโลก”

ดร. โทมัสแตะนิ้วลงบนหน้าจอพร้อมกับแผนที่ถูกขยายให้เห็นระบบสุริยะ “แต่เราพบปัญหาต่างๆ ที่ไม่สามารถจะแก้ไขได้ทันภายในระยะเวลาห้าปี เช่น ดวงจันทร์ เป็นดาวที่มีมวลน้อย ดังนั้น มันจึงไม่สามารถรักษาชั้นบรรยากาศให้ห่อหุ้มอยู่รอบๆ ตัวมันได้ หากเราต้องการจะอพยพไปยังดวงจันทร์จำเป็นต้องสร้างแรงดึงดูดและสร้างบรรยากาศให้กับมัน ดาวอังคารก็เช่นกัน มีบรรยากาศอยู่เบาบางและส่วนใหญ่ยังเป็นก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์อีกด้วย” ดร. โทมัส หยุดหายใจนิดหนึ่งก่อนจะอธิบายต่อ “ส่วนปัญหาของดาวศุกร์ต่างออกไป เพราะเราต้องลดความหนาแน่นของบรรยากาศของดาวศุกร์เนื่องจากมันมีความหนาแน่นมากกว่าโลกถึง 90 เปอร์เซ็นต์ และประกอบไปด้วยคาร์บอนไดออกไซด์ถึง 98 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งปัญหาขนาดนี้ไม่มีทางแก้ได้ภายในระยะเวลาเพียงห้าปีแน่นอน”

...สมชายครุ่นคิดบางอย่างอยู่ภายในใจ...ตั้งแต่เข้ามาที่นี่ มันทำให้เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ขัดแย้งกัน...ความไม่สมเหตุสมผลบางอย่าง...ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ที่เขาได้พบชายชราที่ชื่อโทมัสผู้นี้...

ภาพบนหน้าจอแสดงแผนที่จักรวาลอีกครั้งเมื่อ ดร. โทมัส แตะนิ้วลงไป “แต่หากเป็นดาวดวงนี้” เขาชี้ไปยังจุดสีเขียวซึ่งแสดงตำแหน่งดวงดาวเป้าหมาย “ทุกอย่างพร้อมอยู่แล้ว เพียงเราเดินทางผ่านระยะทาง 20.5 ปีแสงเท่านั้น ดาวดวงนี้หนักกว่าโลกห้าเท่า มีรัศมี 1.5 เท่าของโลก อุณหภูมิในชั้นบรรยากาศประมาณ 0-45 องศาเซลเซียส ซึ่งถือว่าเหมาะสมอย่างยิ่ง สิ่งสำคัญเพียงสองอย่างที่เราต้องปรับตัวก็คือ มันมีวงโคจรรอบดวงอาทิตย์ในระบบของมันเพียงสิบสามวันและแรงดึงดูดที่มากกว่าโลก 2.2 เท่า ซึ่งนั่นทำให้เราต้องสร้างห้องควบคุมแรงโน้มถ่วง เพื่อฝึกให้ร่างกายชินก่อนที่จะไปอยู่ที่นั่นยังไงล่ะครับ”

“แต่ว่า...ระยะทาง 20.5 ปีแสง มันออกจะไกลเกินไปสำหรับเทคโนโลยีที่มนุษยชาติมีอยู่นะครับ หากเราเดินทางได้สามแสนกิโลเมตรต่อวินาทีเท่ากับความเร็วแสง...ซึ่งมันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ตามทฤษฎีสัมพันธภาพ เรายังต้องใช้เวลาเดินทางถึงยี่สิบปีครึ่ง และที่สำคัญในเวลานี้...ยานบนโลกมีความเร็วไม่ได้ครึ่งของความเร็วแสงด้วยซ้ำ” สมชายแย้ง ดร. โทมัส ในขณะที่ยังคงคิดเรื่องที่อยู่ในใจ...อะไรกัน...ความไม่สมเหตุสมผลอันนั้น...

ดร. โทมัส ยิ้ม และตอบคำถามของสมชายด้วยความมั่นใจ “ใช่ครับ เราไม่สามารถเดินทางได้เร็วเท่าแสง แต่ด้วยเทคโนโลยีของที่นี่...95 เปอร์เซ็นต์ของความเร็วแสง...ยานลำนี้สามารถเดินทางด้วยความเร็วสองแสนแปดหมื่นห้าพันกิโลเมตรต่อวินาทีครับ...และ...เพียงยี่สิบสองปีเท่านั้น เราก็จะเดินทางถึงที่หมาย”

สมชายตื่นตะลึงกับคำตอบที่ได้รับ...ความเร็วที่เกินคาดคิดขนาดนี้...ที่นี่...บุคลากรเหล่านี้...ปัญญาและความสามารถช่างแตกต่างจากเขาอย่างสิ้นเชิง...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้เห็นและได้ยินตั้งแต่เริ่มเข้ามาที่แห่งนี้ล้วนเกินกว่าจินตนการ

...เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อน...ความสามารถ...เทคโนโลยี...ความพร้อมของพวกเขา...

...นี่เอง...ใช่แล้ว...ความไม่สมเหตุสมผลที่สมชายคิดอยู่ในใจ...บัดนี้ในใจสมชายของสมชายเต็มไปด้วยคำถามต่างๆ มากมาย