ความคิดเห็นที่ 1 ผมควักแบงค์ยี่สิบเดินไปหาป้าที่กำลังเตรียมพวงมาลัยขึ้นห้าง "ป้าขายพวงล่ะเท่าไหร่นี้" ป้าแกไม่เงยหน้าสักนิด .. ชี้ พวงเล็ก พวงใหญ่ และช่อกุหลาบในตะกร้า ผมเลือกกุหลาบในตะกร้าจะได้ถือง่ายๆหน่อย  ยื่นให้แกยี่สิบ  ถามแกเชิงคุย "ผมเห็นป้ามาขายทุกวันเลย .. ป้าขายดีเหรอวันหยุดแบบนี้" "ไม่ค่อยดีหรอกหนู.. แต่ถ้าไม่ขาย ก็อยู่ไม่ได้" พอถามเรื่องขายทุกวัน มันก็ผมนึกได้ว่า .. ป้าแกอาจจะรู้..เรื่องรถชนคน "ป้า.. เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน มีผู้หญิงโดนรถชนตาย ป้าเห็นหรือเปล่า" "ผู้หญิง โดนรถชนตาย" ป้าแกหยิบขวดน้ำเจาะรู พรมพวงมาลัย "ไม่เห็นนะ.." ผมรู้สึกโล่งใจ... แม้จะรู้แก่ใจว่าเธอคนนั้นจะไม่ใช่ผีก็ตาม แต่ป้าแกยังพูดไม่จบ "  ...เห็นแต่มีผู้ชายที่ถูกโดนรถชนตาย" ผมชะงัก เมื่อป้าเงยหน้าขึ้นมามองผมเต็มตา ดวงตาแกเบิกกว้าง ปากแกสั่นไปหมดเมื่อเห็นหน้าผมเต็มตา "หน้าผมมีอะไรผิดปรกติหรือป้า..." จู่ๆ ลมก็พัดแรงขึ้นมาอย่างนั้น ไอ้ผ้าเช็ดหน้ากระเป๋าเสื้อผมก็ไหวปลิว ผมพยายามตระครุบกระเป๋าเสื้อ ไม่ให้มันปลิว แต่ในที่สุดแรงลมก็ชนะ ผ้าเช็ดหน้าสีหวานพัดปลิวไปตามแรงลม ผมวิ่งตามไปเก็บผ้าเช็ดหน้า .... เพราะมันคือของสำคัญ.. ของขวัญที่เธอให้ผม ในโอกาสวันครบรอบที่เราคบกันปีแรก ตัวอักษรไขว้บิดเบี้ยว ..เธอบรรจงปักชื่อเราสองคนบนผ้าเช็ดหน้านั้น ... ใช่แล้ว.. วันนี้เอง ... วันนั้นเป็นวันหยุดเหมือนวันนี้ ผมกำลังจะเดินเข้าร้านกาแฟไปตามนัด ผมชื้อกุหลาบช่อหนึ่งเพราะสงสารป้า .. แต่ลมดันพัดผ้าเช็ดหน้าของผมออกจากกระเป๋า ผมวิ่งตามไปเก็บมัน ผมคว้ามาได้แล้ว!~ ผมยิ้มกริ่ม คลี่ผ้าเช็ดหน้า เพื่อดูตัวอักษรนั่นออกดู เพื่อให้แน่ใจว่า เป็นผ้าผืนนี้จริง ใช่แล้ว...... แล้วพอผมหันไป ผมก็เห็นแสงไฟสาดเข้ามา ผมล้มลงตรงนี้ หัวกระแทกพื้น ไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไร หัวผมก็โดนล้อรถเบียด กร๊อบ.. แล้วเลือดก็ไหลออกจากจากหู ตา ..และรอยแยกของเปลือกสมอง ไม่ทันที่จะรู้สึกเจ็บ.. ด้วยซ้ำ ..ว่ากระดูกซี่โครงเบียดออกมาแทงนอกอก ผ้าเช็ดหน้าสีหวาน ก็่ค่อยๆ เปื้อนเลือด.. กุหลาบแดงในมือ กระจัดกระจาย เธอวิ่งออกมาจากร้าน กรีดร้องไม่หยุด..... ผมพยายามลุกขึ้น เพื่อปลอบให้เธอหายกลัว แต่ทำไม่ได้แล้ว ..... เพราะผมนั้นได้ตายไปแล้ว เพราะความตาย ทำให้ผมลืมไปได้.. ว่าผมนั้นเคยเป็นใคร.. สาเหตุเดียว..ที่ผมปลอบให้เธอหยุดร้องไห้ไม่ได้ เพราะผมได้ตายไปแล้ว.. จากคุณ : หวานใจนายโหด - [ 21 ก.ย. 50 01:55:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ........ "เช็ดน้ำตาบ้างเถอะครับ" เด็กเสริ์ฟคนนั้นเอง เธอเงยหน้าขอบคุณ รับมันมาซับน้ำตา "รับกาแฟเย็นอีกไหมครับ.. คุณเป็นไงบ้าง.. ร้องทุกวันไม่เหนื่อยบ้างหรือครับ.. " " ฉันอยากทำให้ได้นะคะ ... อยากจะไปเสียให้พ้น ถ้าวันไหนฉันไม่มาที่นี้ ฉันจะรู้สึกผิด .. แล้วพอฉันนั่งตรงนี้  ฉันก็จะเห็นภาพเดิมซ้ำไปซ้ำมา ภาพซ้ำๆ เห็นตอนที่เขาวิ่งไปคว้าผ้าเช็ดหน้า ถือกุหลาบในมือ แล้วทุกอย่างก็......" เธอสะกดความเศร้าเสียใจไว้ไม่ไหว... ระเบิดน้ำตาอีกหน"  ทำไม.. ตาบ้านั่น ทำไมถึงเลือกไปคว้าผ้าเช็ดหน้านั่นนะ ไม่ได้ปักลายอะไรสวยงามสักนิด ปักก็บิดๆ เบี้ยวๆ .. ทำไมถึงได้โง่แบบนี้ ...จะให้ฉันปักให้อีกสักกี่ผืนก็ได้ ... ทำไมถึงได้โง่แบบนี้.. ตาบ้า ทำไมถึงต้องทิ้งฉันไป " "เขาก็... ไม่ได้ทิ้งคุณไปไหน และนึกยังคงนึกเป็นห่วงคุณอยู่เสมอ เพียงแต่เขาจำคุณไม่ได้เท่านั้น..คุณเองก็มองไม่เห็นเขา  " เด็กเสริ์ฟยกถ้วยกาแฟขึ้น เช็ดคราบน้ำนองบนโต๊ะ เธอที่กำลังเศร้าสลดปาดน้ำตาเงยหน้า "ขอบคุณนะคะ แต่อย่าให้ความหวังฉันเลยค่ะ แค่นี้ก็เจ็บเกินพอแล้ว" พูดจบเธอก็เดินออกจากร้านไป ทิ้งไว้เพียงกาแฟเย็นที่ละลายจนเสียรส เด็กเสริ์ฟนึกย้อนไปเมื่อหลายเดือน เขาสองคนพบกันที่ร้านกาแฟแห่งนี้ ในวันที่ผู้หญิงร้องไห้เศร้าเสียใจเพราะแฟนเก่าบอกเลิกเขาที้นี้ .. ผู้ชายเป็นลูกค้าประจำ ทิปหนัก เพราะเป็นคนขี้สงสาร พอเห็นผู้หญิงร้องไห้ก็ทนไม่ได้ ก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ ปลอบ แต่ก็ไม่สำเร็จ เธอเดินออกจากร้านไป หลายวันต่อมา ผู้หญิงคืนผ้าเช็ดหน้าให้ นั่นเป็นจุดเริ่มต้นมิตรภาพ ผู้ชายชอบมอคค่าร้อน ผู้หญิงชอบกาแฟเย็น ผ่านไปไม่นาน ผู้หญิงก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าที่ปักอักษรไขว้ให้เขา เขาปลื้มมาก จนเอามาโชว์ให้ดูบ่อยๆ และพกผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไว้ในกระเป๋าเสื้อตลอดเวลา แล้วจากนั้น .....   "น้องๆ .." เสียงเรียกทำเอาเด็กเสริ์ฟสะดุ้ง.. หันไปมองตามเสียง ผมกวักมือเรียกเด็กเสริ์ฟ ผมสังเกตเธอมาหลายวันแล้ว ... ผู้หญิงคนเดิมกับกาแฟเย็น ดื่มไม่กี่จิบ.. แต่นั่งคน..ไปเรื่อย จนน้ำแข็งละลาย กว่าจะได้ดื่ม ก็เสียรสจนดื่มไม่ได้.. "มีอะไรให้รับใช้ครับ" เด็กเสริ์ฟยิ้มเหมือนคุ้นเคยกับผมมานาน คงเพราะผมกินกาแฟที่นี้ได้หลายอาทิตย์แล้วมั้ง.. "เอ่อ... ผู้หญิงคนนั้น ร้องไห้เรื่องอะไรนะครับ"  ผมชี้ไปที่โต๊ะเธอ มันหันไปมอง แล้วหัวเราะ "ก็ไปถามเขาเองสิครับ.. ถามผม ผมจะรู้ไหม?" ทั้งๆ ที่ผมกับเธอไม่รู้จักกัน.. แต่ ทำไมเวลาผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ ผมถึงได้ปวดใจชอบกลก็ไม่รู้.. จากคุณ : หวานใจนายโหด - [ 21 ก.ย. 50 01:56:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คิดว่าคงจะยังไม่จบนะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 21 ก.ย. 50 06:36:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 งง อ่ะ ผมจำได้แล้ว แล้วทำไมผมถึงลืมอีก หรือเวลามันย้อนไปย้อนมา จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 21 ก.ย. 50 09:02:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^^ คงเหมือนกับตายไม่รู้ตัว เลยต้องทำซ้ำเดิมไปเรื่อยๆ...มั้ง (ถ้าผมเป็นเด็กเสิร์ฟ ผมลาออกดีกว่า เห็นผีทุกวันเลย หุหุ) จากคุณ : KTHc - [ 21 ก.ย. 50 12:32:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อือ เหมือนหนังเรื่องอะไรที่ต้องตายทุกวันน่ะ จากคุณ : scottie - [ 21 ก.ย. 50 13:21:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เราคงเขียนไม่ค่อยเคลียร์ ขออธิบายค่ะ เหตุเรื่องมันมีอยู่ว่า .. เราไปฟังเรื่องผีมา เขาว่ากันว่า  คนที่ตายไปแล้ว จะเก็บความทรงจำที่ดีที่สุดไว้กับตัว ในเรื่องผู้ชายคนนี้ เพราะ เขาไปเร็วเกินไป เขาจึงไม่รู้ว่าตัวเองตาย พอตายปุ๊บ เขาก็จะไปอยู่ในที่เขามีความทรงจำดีๆ ตอนที่มีชีวิตอยู่ บังเอิญ ว่าที่นั่นเป็นที่เดียวกับที่เขาตาย พอเจอแฟนมานั่งร้องไห้ .. เขาก็เลยรู้สึกสงสัย ว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นต้องร้องไห้ พอไปถาม ถามไปถามมา จึงได้รู้ว่าตัวเองตายไปแล้ว พอรู้สึกตายปุ๊บ เขาก็จะกลับไปที่เขามีความทรงจำที่ดีที่สุด เขาจะวนไปวนมา แบบนี้ไม่มีที่สิ้นสุด จนกว่าจะหมดห่วงแฟน ไม่ก็แฟนเขา ไม่เข้ามาที่ร้านนี้อีก ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ จากคุณ : หวานใจนายโหด - [ 21 ก.ย. 50 20:49:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อะจึ๋ย นึกว่าเม้นต์ไปแล้ว ที่แท้ยังไม่ได้เม้นต์ แหะๆ สายป่านนี้ เลยแวะมาลงชื่ออ่านเฉยๆ ครับ ป.ล. ตะกี๊จำไม่ได้ว่าคราวก่อนจะเม้นต์อะไร ตอนนี้นึกออกแล้ว ว่า... สงสารเด็กเสิร์ฟมากมาย แถมใจแข็งมากๆ ไม่กลัวด้วยครับ หยึย... แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 50 13:19:02 จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 ก.ย. 50 13:17:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เคยมีเรื่องสั้นเรื่องหนึ่ง ชื่อเรื่อง ทำไมเธอร้องไห้ เขียนโดยผู้ใช้นามปากกาว่า พระเจ้า พอเห็นชื่อเรื่องนี้ผมจึงเข้ามาดู ความเห็นของผม ถ้าเรื่องสั้นเรื่องนี้จบลงตรงความเห็นที่ 1 และตัว  "ผม" นั่งมองเธอในร้านอาหารโดยไม่มีพันธะกับใคร แค่มองเธอ เรื่องสั้นเรื่องนี้ก็สวยทีเดียว ตอนนี้ถ้านำไปทำหนังจะถูกเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น บ๋อยเห็นผี จากคุณ : นักเลงหนัง - [ 14 ต.ค. 50 22:53:59 ]