ตอนที่ 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5777540/W5777540.html

ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5782663/W5782663.html

ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5789691/W5789691.html

ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5796119/W5796119.html

ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5802128/W5802128.html

ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5808832/W5808832.html

ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5816180/W5816180.html

ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5822560/W5822560.html

ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5831994/W5831994.html



ตอนที่ 10

ปิศาจที่โผล่มากลางทาง


“โอ๋ ?” หมิงหลุนหันกลับไปดู ก็พบว่ามีปิศาจรูปร่างคล้ายค้างคาวตัวหนึ่งกำลังบินลอยตัวอยู่ข้างหลังเขา ปีกแผ่นหนังของมันพัดกระพือพึ่บพั่บ ดวงตาสีดำจ้องมาที่ตัวเขากับอาไท่อย่างละโมบ จึงถามอาไท่ทันที “นี่ใครหรือ ? ญาติของเจ้า ?”

“จะไปใช่ได้ยังไงกันเล่า !” หนวดที่เดิมทีกระดิกไปมาของอาไท่เหยียดชี้ตั้งตรงดิ่งทันควัน

“ในเมื่อไม่ใช่ญาติเจ้า...” หมิงหลุนหันไปมองสายตาไร้ซึ่งเจตนาดีของปิศาจค้างคาวอีกครั้ง “...แล้วยังไม่รีบหนีอีกรึ !” จบคำก็ฉุดมืออาไท่ออกวิ่งสุดชีวิตทันที “เฉิงกวง ! เฉิงกวง ! ช่วยด้วยยยยย...!”

“คิดหนีรึ !” ปิศาจค้างคาวตะปบกรงเล็บเข้าใส่บ่าของหมิงหลุนอย่างรวดเร็ว

“ว้าก !” หมิงหลุนถูกอีกฝ่ายหิ้วบินขึ้นไปบนฟ้าโดยไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อต้านแม้แต่น้อยนิด สิ่งเดียวที่เขาทำได้ในเวลานี้มีเพียงปล่อยมือจากอาไท่เท่านั้น “อาไท่ เจ้ารีบหนีไปเร็วเข้า !”

หลังจากถูกปล่อยมือร่วงตกลงมาบนพื้นดิน อาไท่ก็มองหมิงหลุนที่ถูกปิศาจค้างคาวพาบินห่างออกไปมากขึ้นทุกทีๆ ก่อนจะแค่นเสียงว่า “หึ สมน้ำหน้า !” แล้วลุกขึ้นยืนปัดเศษดินออกจากตัว ทำท่าจะเดินจากไป แต่ก้าวย่างก็มีอันต้องหยุดชะงักเมื่อคำพูดสุดท้ายของหมิงหลุนตอนที่ปล่อยเขาลงมาดังซ้ำวนเวียนอยู่ในโสตประสาท อาไท่พยายามสั่งตัวเองไม่ให้คิดถึงมันทันที “บ้าที่สุด ข้าจะไปสนใจคนแบบนั้นทำไมกัน ! ที่เจ้านั่นโดนจับไปถือว่ากรรมตามสนองอยู่แล้ว !” อาไท่กัดฟันพูด แต่ทว่า...อู๋หมิงหลุนในตอนนี้ก็ไม่เหมือนกับอู๋หมิงหลุนในกาลก่อนจริงๆ

“อาไท่” เสียงทุ้มต่ำเรียบเฉยของฉานอวี้ดังขึ้นทางด้านหลัง อาไท่หันขวับไปทันที ครั้นเห็นว่าฉานอวี้ยืนอยู่ข้างหลังตนจริงๆ น้ำตาก็พลันไหลทะลักเป็นน้ำป่า ร้องไห้โฮโถมเข้าไปคว้าชายเสื้อเจ้านายทันที

“ท่านชายอวี้ ท่านชายอวี้พระเจ้าค่ะ !” อาไท่กลัวเหลือเกินว่าเจ้านายจะทิ้งตนแล้วหายไปอีกเหมือนเมื่อครู่

“เราไปกันเถิด !” ฉานอวี้หันกายไป

“อื้ม” อาไท่เอ่ยรับทั้งน้ำตา ...ดีเหลือเกิน ในที่สุดก็ได้พบท่านชายอวี้เสียที แต่ว่า... ภาพสีหน้าร้อนใจของหมิงหลุนตอนที่ปล่อยมือจากเขาเมื่อครู่พลันผุดขึ้นตรงหน้า ปิศาจน้อยรีบสะบัดศีรษะโดยแรงหมายจะสลัดภาพนั้นออกไป ...หึ ! ข้าไม่มีทางบอกให้ท่านชายอวี้ไปช่วยอู๋หมิงหลุนหรอก ! ก็เจ้านั่นน่ะสมควรจะโดนแบบนั้นอยู่แล้วนี่ !...

“เหตุใดจึงมีแต่เจ้าคนเดียวเล่า ?” ฉานอวี้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบสนิทดุจเดิม

“อ๋า ! เอ่อ...อ่า...” สายตาอาไท่บอกความลังเล

“......” ฉานอวี้หันมามองอาไท่ นิ่งรอโดยไม่ได้เอ่ยอะไร

“ท่านชายอวี้ คือว่า...” อาไท่โพล่งขึ้น แต่แล้วกลับสะกดกลั้นไว้จนได้ “ม...ไม่มีอะไรพระเจ้าค่ะ” ...ช่างเถอะ ข้าขอให้ท่านชายอวี้ไปช่วยไม่ได้หรอก และต่อให้ข้าขอร้องออกไป ท่านชายอวี้ก็ไม่แน่ว่าจะยอมไปช่วยอู๋หมิงหลุนด้วย... อาไท่ตัดสินใจที่จะหุบปากนิ่งไม่เอ่ยถึงเรื่องที่หมิงหลุนถูกจับตัวไป

ทว่าความคิดอาไท่เพิ่งจะสิ้นสุดลง เสียงร้องเรียกของเฉิงกวงก็ดังขึ้นกะทันหันพร้อมกับที่เจ้าตัวกระโดดลงจากต้นไม้มายืนเท้าสะเอวมองหน้าสองนายบ่าว

“นี่ อาไท่ ทำไมถึงมีแต่เจ้าอยู่คนเดียวเล่า ? อู๋หมิงหลุนไปไหน ?” เมื่อครู่ตอนย้อนกลับไปที่จุดซึ่งแยกจากอาไท่กับหมิงหลุนแล้วไม่พบคนทั้งสอง เฉิงกวงก็ตามกลิ่นอายปิศาจของอาไท่มา แต่ทำไมอู๋หมิงหลุนถึงไม่ได้อยู่ด้วยเล่า ?

“ม...ไม่รู้” อาไท่รีบพูด

“ไม่รู้ ? เขาอยู่กับเจ้าไม่ใช่หรือยังไง ?” เฉิงกวงขมวดคิ้ว “นี่เจ้าคงไม่ได้...กินเจ้านั่นเข้าไปแล้วหรอกนะ !”

“ใครจะไปกินของพรรค์นั้นกันเล่า !” อาไท่กระชากเสียงเคืองๆ

“เขาไปไหนหรือ ?” ฉานอวี้ประหลาดใจเช่นกัน

“เรื่องนี้...เรื่องนี้...” อาไท่กำลังลังเลว่าจะบอกคนทั้งสองดีหรือไม่ “บอกกันไว้ก่อนนะ อู๋เฉิงกวง เจ้าจะทุบข้าไม่ได้นะ !”

เฉิงกวงทรุดลงนั่งยองๆ พลางจ้องหน้าอาไท่เขม็ง “นี่เจ้ากินเขาลงไปแล้วจริงๆ หรือ ?”

“อู๋หมิงหลุน...ถูกปิศาจค้างคาวจับตัวไปแล้ว” ...บ้าที่สุด ! อู๋หมิงหลุน เจ้าอย่าได้เข้าใจผิดเชียวนะ ข้าก็แค่ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณเจ้าเท่านั้น !...

โป๊ก !

เฉิงกวงเขกหัวอาไท่แรงๆ อย่างโกรธจัด “ทำไมไม่รีบบอกให้เร็วกว่านี้เล่า !” จบคำก็กระโดดพรวดขึ้นไปบนต้นไม้เตรียมผละจากไปทันที แต่กลับได้ยินอาไท่ร้องตะโกนขึ้นก่อนว่า

“เจ้าไม่อยากรู้จริงๆ หรือว่าปิศาจค้างคาวจับตัวอู๋หมิงหลุนบินไปทางไหนน่ะ ?”

เฉิงกวงกระโดดวูบลงมาอยู่ตรงหน้าอาไท่ “มันบินไปทางไหน ?”

“ทางนั้น !” อาไท่เพิ่งชี้บอก เฉิงกวงก็หายวับไปอยู่บนยอดไม้เสียแล้ว ปิศาจน้อยลนลานตะโกนเสริมทันควัน “เจ้าไม่อยากรู้จริงๆ หรือว่าอีกฝ่ายมีกี่คนน่ะ ?”

เฉิงกวงกระโดดวูบลงมาอยู่ตรงหน้าอาไท่อีกครั้ง “เจ้าจะบอกให้จบๆ ในครั้งเดียวได้หรือเปล่าหา ?”

“มีแค่คนเดียว” อาไท่ตอบ แต่เมื่อเห็นเฉิงกวงยังคงยืนเฉยโดยไม่มีทีท่าจะจะรีบไป ก็ตะคอกเร่งทันที “ทำไมไม่รีบไล่ตามไปเล่า !!”

“ข้านึกว่าเจ้ายังมีอะไรที่ไม่ได้พูดอีกน่ะสิ !” จบคำ เฉิงกวงก็กระโดดขึ้นไปบนยอดไม้ แล้วอาศัยแรงลมเหาะมุ่งหน้าไปทางทิศที่อาไท่ชี้ทันที

“โง่พอกันทั้งคู่ !” อาไท่พึมพำ ...แต่มีเฉิงกวงไปด้วยแบบนี้ อู๋หมิงหลุนน่าจะไม่เป็นอะไรแล้วกระมัง ?... ไม่ทราบเพราะอะไรเหมือนกัน แต่อาไท่ก็ค่อยรู้สึกโล่งใจได้หน่อย ...ได้แต่หวังว่าจะยังไม่สายเกินไป...

“อาไท่” ฉานอวี้เอ่ยพลางยื่นกระบี่ฮุ่นตุ้นไปให้ “มีกระบี่นี้คอยคุ้มครอง เจ้าคงไม่มีปัญหากระมัง ?”

“หา ? ท่านชายอวี้ หรือว่าท่าน...” อาไท่มองเจ้านายอย่างงุนงง

ฉานอวี้ปักกระบี่ฮุ่นตุ้นลงกับพื้นโดยไม่เอ่ยตอบ พริบตานั้นเขตแดนพลันแผ่ขยายออกโดยรอบกระบี่อย่างรวดเร็ว ฉานอวี้เอ่ยเสียงเรียบ

“เจ้าจงรออยู่ที่นี่” เอ่ยจบก็เหาะขึ้นยอดไม้หายลับไปในบัดดล

“ท...ท่านชายอวี้ !” อาไท่นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้านายของตนจะไปช่วยอู๋หมิงหลุนด้วย และได้แต่ยืนตะลึงงันอยู่ตรงนั้น

ฉานอวี้คิดในใจอย่างเย็นชาขณะยืมอำนาจของสายลมเหาะตามเฉิงกวงไปอย่างรวดเร็ว

...อู๋หมิงหลุน ก่อนที่ข้าจะสืบเรื่องเหตุใดเจ้าถึงสามารถกางเขตแดนแบบเดียวกับ ‘คนผู้นั้น’ ได้จนกระจ่าง ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เจ้าตายแน่ !...


<>::<>::<>


ภายในถ้ำอันเป็นที่รังของปิศาจค้างคาว...

หมิงหลุนถูกปิศาจค้างคาวโยนไปไว้ทางหนึ่ง และเวลานี้ก็กำลังจ้องมองพลางร้องด่าปิศาจค้างคาวซึ่งกำลังคนน้ำต้มกระดูกมนุษย์ในหม้อขนาดใหญ่ไฟแลบ

“โว้ย ! ไอ้ปิศาจบัดซบ ! ไอ้ปิศาจเน่าเฟะ ! ช่วยมีเหตุผลหน่อยได้หรือเปล่าหา ? เจ้าคิดว่าอย่างข้านี่มันจะอร่อยหรือยังไงกันเล่า ?!”

“ไม่รู้สิ เพราะอย่างนั้นถึงต้องลองชิมดูไง” ปิศาจค้างคาวลองตักน้ำต้มกระดูกขึ้นมาชิม “อืมม์...รสชาติไม่เลวเลย นี่ถ้ารู้ว่ามันอร่อยขนาดนี้ละก็ ข้าคงไม่ทนกินมังสวิรัติมาตั้งเป็นหลายปีแบบนี้หรอก”

“บ้าที่สุด ! แล้วยังจะมีหน้ามาพูดอีกว่าพวกปิศาจน่ะไม่โจมตีมนุษย์กันง่ายๆ หรอก นี่ข้ากำลังจะโดนกินอยู่แล้วนะ !” หมิงหลุนจ้องน้ำต้มกระดูกที่น่าขนลุกในหม้อใบใหญ่นั้นแล้วร้องโวยวายลั่นถ้ำ “นี่มันตายแบบไม่สร้างสรรค์เกินไปแล้วนะ ! แม่เจ้าไม่เคยสั่งเคยสอนหรือยังไงว่าต้องทำตัวดีๆ กับมนุษย์น่ะหา ?!”

“คำสอนโง่เง่าแบบนั้นข้าทนมามากเกินพอแล้ว !” ปิศาจค้างคาวเดินเข้ามาหา แล้วเริ่มใช่กรงเล็บถอดเสื้อผ้าหมิงหลุนออก หมิงหลุนร้องลั่นพลางดิ้นรนสุดชีวิต

“จะทำอะไรน่ะ ! คิดจะข่มขืนแล้วค่อยฆ่าเรอะ !”

“เสียมรรยาทสิ้นดี !” ปิศาจค้างคาวกระชากเสียง เดือดจัดจนตาแทบถลน “ข้าเป็นคนพิถีพิถันเรื่องการกินมากต่างหากเล่า ! เพราะฉะนั้นข้าถึงต้องล้างเจ้าให้สะอาดเสียก่อน กินเข้าไปแล้วท้องข้าจะได้ไม่เสีย !” จากนั้นมันก็จับหมิงหลุนโยนลงไปในสระน้ำกลางถ้ำดังตูมใหญ่

หมิงหลุนร้องตะโกนโวยวายสุดเสียง แต่แล้วเสียงร้องก็พลันเงียบหายเมื่อน้ำทะลักเข้าเต็มปากและถูกกลืนลงท้องไปในทันทีอึกแล้วอึกเล่าพร้อมกับที่ร่างจมดิ่งลงไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากโยนหมิงหลุนลงไปในสระ ปิศาจค้างคาวก็เริ่มคนน้ำต้มกระดูกมนุษย์อีกครั้งพลางพึมพำกับตัวเอง

“สัตว์มารพวกนั้นนีช่างรู้จักเสพสุขเสียจริงๆ มายึดครองของอร่อยๆ แบบนี้เอาไว้กินกันเองเสียตั้งหลายปีเชียว”

ข้างหมิงหลุนที่จมดิ่งลงไปในสระน้ำรู้สึกว่าแผ่นหลังร้อนวาบเหมือนกำลังจะถูกอะไรบางอย่างฉีกกระชากออกจากกันก็ไม่ปานจนต้องครางในใจ

...เจ็บ...เจ็บชะมัด ! หรือรอยแผลกากบาทนั่นปริเสียแล้ว ?... ความเจ็บปวดแทบด่าวดิ้นแผ่ซ่านจากกลางหลังลามขยายไปทั่วร่าง และเพิ่มทวีมากขึ้นทุกขณะจนสติสัมปชัญญะเริ่มเลือนราง ...บัดซบ ! ทั้งที่กำลังจะตายอยู่แล้ว ยังต้องมาทนความเจ็บปวดขนาดนี้อีกรึ ?!... หมิงหลุนโวยวายในใจอย่างสิ้นแรง ก่อนที่สติจะดับวูบไป

หลังจากหมิงหลุนจมหายไปได้ประมาณชั่วอึดใจ บนผิวของสระน้ำก็ปรากฏฟองอากาศสีม่วงแลดูประหลาดผุดขึ้นมาเป็นสาย

บุ๋งๆๆ...

เสียงฟองอากาศที่ดังขึ้นอีกครั้งหลังจากเงียบหายไปดึงสายตาปิศาจค้างคาวให้หันไปมอง

“เอ๊ะ ?” ปิศาจค้างคาวอุทานอย่างประหลาดใจเมื่อสังเกตเห็นสีของฟองอากาศ และรู้สึกผิดปกติในทันที จึงเดินไปยังริมสระ ทว่า...ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งได้โผล่พรวดขึ้นมาคว้าขาของมันเอาไว้ แล้วกระชากมันลงในสระทันควัน !

กลางท้องน้ำ ปิศาจค้างคาวมองเห็นรางๆ ว่านัยน์ตาของมนุษย์ที่ถูกมันโยนลงน้ำเปล่งแสงสีแดงเรื่อเรือง และมนุษย์ที่ควรจะเป็นเหยื่อของมันก็กำลังส่งยิ้มมาให้...รอยยิ้มอันเหี้ยมเกรียมจนน่าขนลุก ก่อนจะใช้มือแทงทะลุเข้ามาในร่างของมันอย่างรวดเร็ว !

ทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันเกินไปจนทำให้ปิศาจค้างคาวไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะตอบโต้ เลือดได้ไหลทะลักออกจากตัวของมันทางบาดแผลแพร่กระจายสู่น้ำในสระอย่างรวดเร็ว

...ไอ้หนูนี่...!... ปิศาจค้างคาวเบิกตากว้างจ้องไปยังอีกฝ่ายเขม็ง จ้องมองรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมของมนุษย์ที่เพิ่งจะร้องโวยวายเสียลั่นถ้ำอยู่หยกๆ เมื่อกี้นี้เอง มนุษย์ซึ่งบัดนี้จ้องตอบมันด้วยนัยน์ตาสีแดงเรื่อเรือง ปิศาจค้างคาวสะกดข่มความเจ็บปวดรวดร้าวจากบาดแผลฉกรรจ์ที่หน้าอก แล้วรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายคว้าแขนของอีกฝ่ายไว้หมายจะลากให้จมดิ่งลงสู่ก้นสระด้วยกัน

ทว่า...ไร้ผล ทั้งที่เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายของมันมากพอที่จะฉีกกระชากร่างกายของมนุษย์ให้ขาดออกจากกันทั้งเป็นได้ แต่กลับไม่อาจกระตุกร่างของ “มนุษย์” ตรงหน้าให้ขยับไหวแม้สักนิด ราวกับว่าเวลานี้ “มนุษย์” ที่ถูกมันจับตัวมาได้อย่างง่ายดายมีเรี่ยวแรงมหาศาลยิ่งกว่ามันหลายสิบเท่ากระนั้น

...ไอ้หนูนี่...ไม่ใช่มนุษย์ !... ความคิดสุดท้ายผุดขึ้นในศีรษะของปิศาจค้างคาว ก่อนที่ไฟแห่งชีวิตจะดับวูบไป...

หมิงหลุนกระชากแขนของปิศาจค้างคาวขาดออกจากตัวของมันอย่างง่ายดายราวเศษผ้า หลังจากปีนขึ้นฝั่งได้แล้ว ก็โยนแขนข้างนั้นลงไปในหม้อน้ำต้มกระดูกมนุษย์พลางเอ่ยเสียงเหี้ยม “ฮี่ฮี่...จงละลายไปพร้อมกับโทษทัณฑ์ของเจ้าเสียเถิด !” จากนั้นก้มลงหยิบเสื้อผ้าบนพื้นขึ้นมาสวม เสร็จแล้วจึงมองสองมือของตัวเองที่ยังคงมีหยาดเลือดหยดไหลลงมาอย่างตกตะลึงระคนลิงโลด “นึกไม่ถึงเลยว่าจะสำเร็จได้ง่ายดายเช่นนี้ ฮี่ฮี่...อู๋หมิงหลุน !”

แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 50 05:03:15