วันดับสูญ บทที่ 8 ต้นแบบ

ด๊อกเตอร์โทมัสแนะนำห้องและอุปกรณ์อื่นๆ ในยานอีกหลายๆ ส่วน ในขณะที่ความอึดอัดใจของสมชายเริ่มถมทวีมากขึ้น...มากขึ้น...

“ดร. โทมัส ครับ...” ในที่สุดความอดทนของสมชายก็สิ้นสุดลง

ดร. โทมัส หันกลับมามองตามต้นเสียงที่กล่าวอย่างจริงจังเมื่อสักครู่...เขาหยุดพูดในทันที...และรับรู้ได้ถึงอาการบางอย่างของสมชาย

“คุณ...ปิดบังอะไรผมอยู่...ด๊อกเตอร์...” สมชายพูดเน้นเสียงหนักอย่างจริงจัง

ดร. โทมัส มองสมชายอย่างนิ่งเฉยเหมือนกำลังพิจารณาและใคร่ครวญอะไรบางอย่าง “คุณหมายถึงอะไรรึครับ ด๊อกเตอร์”

สมชายจ้องตาด๊อกเตอร์โทมัสอย่างไม่ยอมละสายตา “ทำไม...คุณ...ถึง...เลือก...ผม”

“ผมคิดว่าผมบอกคุณไปแล้วไม่ใช่รึครับ ด๊อกเตอร์...เราเลือกคุณเพราะคุณเป็นคนคิดค้นทฤษฎีการดับสูญของโลก และทำให้เราเตรียมการได้ทันท่วงที” ดร. โทมัส อธิบายหลังจากยืนนิ่งสีหน้าเรียบเฉยอยู่สักครู่

สมชายยังคงรุกต่อ “ผมคิดว่านั่นไม่ใช่ประเด็นครับ...”

“คุณต้องการถามอะไรกันแน่ครับ ด๊อกเตอร์” ดร. โทมัส ถามกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบจริงจัง

สมชายหลับตาลงสักครู่เหมือนกำลังรวบรวมความคิดและสติ ก่อนที่จะลืมตาขึ้นพูด “ความเป็นจริงคือ...องค์กรแห่งนี้ไม่จำเป็นต้องมีผม...หลังจากที่คุณเริ่มรู้ตัวและเตรียมการเมื่อห้าปีก่อน...คุณก็ไม่มีความจำเป็นต้องมีผมอีกต่อไป” ถึงแม้มันจะน่าเจ็บใจ แต่มันก็คือความจริง...สมชายคิด...

“ตั้งแต่คุณพาผมเหยียบย่างเข้ามาในโลกของคุณ ผมพบว่าองค์กรของคุณเตรียมการทุกอย่างไว้อย่างสมบูรณ์แบบ ตั้งแต่เรื่องการเข้ามายังสถานที่แห่งนี้ การสร้างโลกใหม่โดยการโคลนนิ่งสิ่งมีชีวิตบนโลกที่คุณมั่นใจในความสำเร็จร้อยเปอร์เซ็นต์ การรวบรวมนักวิทยาศาสตร์และนักวิชาการจากสาขาต่างๆ และเทคโนโลยีที่น่าทึ่งที่คุณอธิบายไปเมื่อครู่” สมชายเริ่มต้นอธิบาย

ดร. โทมัส มองหน้าสมชาย ในใจเหมือนจะหยั่งรู้ถึงคำถามและความคิดของสมชายเรียบร้อยแล้ว

“ด้วยเครือข่ายองค์กรของคุณที่สามารถทำได้ขนาดนี้ภายในระยะเวลาเพียงห้าปี และการวางแผนอย่างเป็นขั้นเป็นตอนจนเรียกได้ว่าไม่มีความผิดพลาดแม้แต่น้อยแบบนี้...” สมชายสรุปเน้นเสียงหนัก “...เป็นไปไม่ได้หรอกครับ...ที่พวกคุณจะหาผมไม่พบ...คุณ...ต้องการอะไรจากผม...”

ด๊อกเตอร์โทมัสยืนก้มหน้านิ่ง เหมือนจะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาสมชาย...อาจถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องได้รู้ความจริง...

“เชิญตามผมมาครับ...เราจะไปที่หอบังคับการ...และ...คุณจะได้รู้สิ่งที่คุณต้องการ...” ดร. โทมัส กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคง

หากในเวลานั้นสมชายมองไปยังใบหน้าของ ดร. โทมัส นี่อาจจะเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่คนทั้งสองได้พบกันที่ความกังวลและหวั่นไหวถูกฉายออกทางดวงตาของ ดร. โทมัส อย่างชัดเจน

ห้องทำงานส่วนตัวในหอบังคับการ...ดร. โทมัส เดินนำสมชายมายังคอมพิวเตอร์ และหลังจากที่เขากดแป้นพิมพ์สักครู่ ภาพบางอย่างก็ฉายขึ้นบนจอขนาดใหญ่ที่ผนังห้องผ่านโปรเจคเตอร์...ดร. โทมัส มองดูภาพนั้นและถอนหายใจ...

“คุณสงสัยรึเปล่าว่าทำไมเราถึงได้มั่นใจในเทคโนโลยีโคลนนิ่งของเรามากถึงขนาดนี้” ดร. โทมัส ตั้งคำถาม ในขณะที่สมชายยืนนิ่งไม่แสดงสีหน้าใดๆ

บนจอขนาดใหญ่เป็นภาพของนักวิทยาศาสตร์ในวัยหนุ่มสองคน หนึ่งในนั้นดูเพียงครู่เดียวก็รู้ว่าคือ ดร. โทมัส เขาส่งยิ้มให้กล้องอย่างอารมณ์ดีและกอดคอชายหนุ่มอีกคนที่หน้าตาดูจริงจังกว่ามาก

“องค์กรนี้ก่อตั้งขึ้นนานมาแล้วโดยมีผมและชายที่คุณเห็นอยู่บนจอเป็นหนึ่งในกำลังสำคัญหลักของที่นี่ เราแบ่งการทำงานของที่นี่เป็นทีมย่อย หนึ่งงานวิจัยต่อหนึ่งทีมงาน ผม...รับผิดชอบงานด้านอวกาศ และเขาผู้ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของผม...รับผิดชอบงานโคลนนิ่ง” ดร. โทมัส พูดอย่างเหนื่อยอ่อน “เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์ระดับอัจฉริยะคนหนึ่งในวงการทีเดียว แต่ความบ้างานของเขาก็เกินกว่าระดับคนปกติด้วยเช่นกัน เขาทำอะไรจริงจัง และจะไม่ยอมรามือหากไม่สำเร็จ...”

สมชายยืนนิ่งตั้งใจฟัง ทั้งๆ ที่ยังไม่เห็นแนวโน้มของคำตอบแต่อย่างใด

“ทั้งๆ ที่เขารู้ตัวว่าป่วยหนัก...ทั้งๆ ที่ผมพยายามห้ามปรามและขอให้เขาพักผ่อนครั้งแล้วครั้งเล่า เขาก็ยังไม่ยอมแม้แต่จะละสายตาจากงานของเขา วันแล้ววันเล่าที่ผมต้องเฝ้ามองเพื่อนรักของผมทรุดโทรมลงเรื่อยๆ แม้เขาจะพยายามแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร แต่ผมรู้ดีว่าเขาเจ็บปวดแสนสาหัส...เขาสิ้นใจหลังจากที่ได้โห่ร้องแสดงความยินดีในความสำเร็จของงานวิจัยโคลนนิ่งของเขาเพียงสามวันเท่านั้น...และ...ก่อนสิ้นใจ...เขาขอให้ผมโคลนนิ่งเขา...เขาบอกว่า...ยังมีเรื่องราวอีกมากมายบนโลกที่เขายังไม่รู้...เขาไม่อยากหยุดเพียงแค่นี้” ดร. โทมัส ยิ้มอย่างเงียบเหงา “ผมทำตามคำขอร้องก่อนสิ้นลมของเขา...หากแต่ผมคิดว่า ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของเขา...ไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนคนปกติทั่วไปเลยแม้สักวันเดียว...หากเขายังคงอยู่ที่นี่ วงจรชีวิตแบบเดิมของเขาก็จะกลับมาอีก และสักวันเขาก็คงจะพบจุดจบเช่นเดิม...ดังนั้น...ผมจึงตัดสินใจส่งตัวเด็กคนนั้นให้กับครอบครัวปกติที่ไม่สามารถมีลูกได้...เพื่อให้เขาได้ใช้ชีวิตใหม่ที่มีความสุขจริงๆ สักที”

เมื่อ ดร. โทมัส กดปุ่มที่แป้มพิมพ์อีกครั้ง ภาพต่างๆ ก็ค่อยๆ ทยอยสับเปลี่ยนขึ้นมาบนจอ...ภาพเด็กทารกเพศชายตัวน้อยนอนอยู่ในตู้อบ...ภาพชายหนุ่มหญิงสาวอุ้มเด็กทารกด้วยสีหน้าปิติยินดียิ่ง...ภาพเด็กชายหัดเดินท่ามกลางรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของผู้เป็นพ่อและแม่...ภาพรอยยิ้มของเด็กชายในวัยอนุบาล ประถม มัธยม...

...สมชายมองดูภาพเหล่านั้นด้วยความตื่นตะลึง...สมองมึนงงเหมือนตัวเขาหลุดลอยอยู่ในสุญญากาศ...

“ใช่แล้วครับ...ด๊อกเตอร์...เด็กคนนั้นคือคุณ...คุณคือต้นแบบของโคลนนิ่งที่สมบูรณ์แบบคนแรกของเรา” ดร. โทมัสหลับตาลงอย่างอ่อนล้าก่อนจะพูดต่อ “เราต้องจับตาดูคุณจนถึงอายุสิบแปดปี เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น...และ...คุณและผมคงจะไม่รู้จักกันตลอดกาล...ถ้าหากหลังจากนั้นอีกสิบสี่ปี...ผลงานวิจัยของคุณไม่ได้ถูกแถลงขึ้น...”

สมชายยังคงยืนงงกับเหตุการณ์ไม่คาดคิดที่อยู่ตรงหน้าของเขาในเวลานี้...เกิดอะไรขึ้น...เขา...

“นั่นทำให้ผมลังเลที่จะเลือกคุณเป็นหนึ่งในผู้อพยพ...คุณควรจะได้รู้ความจริงและทำงานหนักเช่นเดียวกับแต่ก่อน หรือจะดีกว่าหากผมจะปล่อยให้คุณดับสูญไปโดยที่ไม่ต้องรับรู้อะไรเลย...ผมถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนวินาทีสุดท้ายก่อนตัดสินใจเดินทางไปหาคุณ” ดร. โทมัส หยุดนิดหนึ่งก่อนที่จะพูดอย่างหนักแน่น “คุณไม่ใช่เขาหรือแม้กระทั่งตัวแทนของเขา...คุณอยู่บนโลกนี้ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง...และเราเลือกคุณจากความสามารถและความเป็นอัจฉริยะในตัวของคุณ...ความพร้อมทั้งความสามารถทางวิชาการและจริยธรรมเป็นสิ่งสำคัญยิ่งในตัวคุณที่เราต้องการ...นี่คือความจริงอย่างไม่ต้องสงสัย และในตอนนี้...ผมจะเคารพการตัดสินใจของคุณหลังจากที่คุณได้รู้ทุกอย่างแล้ว...คุณ...จะเดินทางไปและสร้างโลกใหม่พร้อมกับเรา...หรือคุณจะละทิ้งทุกอย่างในอนาคตและดับสูญไปพร้อมโลกแห่งนี้...”

บัดนี้สายตาของสมชายเหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมาย สมองว่างเปล่า...เขา...ผู้เป็นมนุษย์โคลน...