ความทรงจำเล่าเรื่อง (1) http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=mynotebook&month=12-2006&date=02&group=1&gblog=1

ตอนที่ 2
----------------------------------------------------------------------------------------------------------

แหะ แหะ แปลกๆ ไหม ที่หายไปเกือบปี แล้ววันนี้เกิดจะขยันเขียน
ก็ไม่มีอะไร้.. แค่ขยันจริงๆ และอีกอย่างที่ทิ้งท้ายไว้เมื่อปลายปีที่แล้วนู้น..
เหงาเมื่อไหร่จะมาเขียนไง..  นี่ก็ได้วาระและโอกาสแล้ว

ห่างหายไปไหนมา คงไม่ค่อยสงสัยกันหรอก บางคนอาจรู้ แต่ส่วนใหญ่เจ้ก็จะเป็นคนแบบว่าไม่ได้สมาคม
กับใครมาก เลยไม่มีคนสนใจซะมากกว่าล่ะ

โธ่.. เขียนเรียกร้องความสนใจ 2-3 บรรทัด อย่าเพิ่งทำหน้าเอียนซีเล่า เจ้ก็แค่คนแก่ขี้เหงาอ่ะนะ
ขอมั่งไม่ได้รึไง..ฮิฮิ แอ๊บแบ๊ว

น้าน...!!! เจ้ก็แอ๊บแบ๊วเป็นน๊า ถึงจะหายไป ใช่ว่าจะไม่ติดตามข่าวสาร ซะเมื่อไหร่ล่ะ


ฮี่ฮี่ ถ่วงเวลาไปได้อีกหน่อย

แป่ว!!!


เรื่องราวของบางบันทึก หนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก เพราะความทรงจำของอดีตในวันนี้จะมากล่าวบทไปถึง..
แฟนสมัยมัธยม

กิ๊วๆ ใครไม่เคยมีแฟนสมัยมัธยมถือว่าขาดทุน ขี้เหร่ อ้วน ดำ ปึ้ด อย่างเจ้ยังหาได้ แล้วสาวๆ สวยๆ
หนุ่มๆ หล่อๆ อย่างคุณๆ จะหาไม่ได้ก็....โฮ้ย..บะฮู้จะว่าจะใด

ว่าแต่ว่าเลือกคนไหนมาเม้าท์ดีน๊า

คนนี้นะ.. เป็นหนุ่มขะแม ก็รู้ๆ กันว่าเจ้น่ะอยู่บ้านน๊อก บ้านนอก เป็นเด็กท้องนาไปจับเคียวเกี่ยวก้อยตัวเอง
มาแล้ว  พี่หนุ่มขะแมคนนี้เป็นคนขายยา หรือจะเรียกให้ถูกตำแหน่งเขาก็คือ ผู้จัดการฝ่ายการตลาด..........

พี่หนุ่มขะแมนี้น่ารักนะคะ เขาเป็นหหนุ่มที่ตัวเล็กๆ ผมหยิก หยักศก หน้าตาพอดูได้ล่ะ (จริงๆ แล้วหล่อ
แต่บรรยายเกินกว่านี้ เดี๋ยวคุณๆ มาแย่งหลงรัก) ตาคม หวานซึ้ง ว้าว..

พี่หนุ่มขะแม จะมาขายสินค้าแถวๆ บ้านประมาณสามเดือนหน แต่ละหนก็จะมาแวะที่หมู่บ้านของเรา
(อืม..เพิ่งนึกขึ้นได้พี่หนุ่มขะแมเขาขายยาอะไรไม่รู้ ไม่เห็นมาขายที่บ้านเลย สงสัยจะเขินเนอะ..)

แล้วเรารู้จักกันได้ไงหวา..

อ๋อ เขากับพ่อมานั่งพักเหนื่อย มาคุยกับแม่เรา บังเอิญว่าวันนั้นเราไม่ได้ไปโรงเรียน ก็นั่งเจ๋อทำการบ้าน
อยู่ในบริเวณที่พอจะได้ยินเขาคุยกัน ทีนี้พ่อลุง พ่อของพี่หนุ่มขะแม เขาคุยกันถูกคอกะแม่ พี่หนุ่มขะแม
ก็เลยเล็งเป้าหาคนคุยคนใหม่ และแล้วเราก็ได้สบตากัน

เฮอะ.. ไม่ได้ปิ๊งปั๊งหรอก อิฉันเพิ่งจะมอสามนะคะ ไม่ได้แก่ลมเพิ่งสิบห้า เขาก็มาคุย ก็กวน ก๊วน กวน
แหย่กันไปแหย่กันมา เล่นทายปัญหา เขามาแนวพี่ชายกับน้องสาว เรารึก็ไม่มีพี่ชาย..

ตอนหลังเขากลับไปแล้ว ก็มีเขียนจดหมายหากันด้วย พอพี่เขามาอีกก็เอาสมุดบันทึกที่เขียนไว้มาให้เราอ่าน

จะว่าไป..ต่อมนักเขียนนี่ พี่หนุ่มขะแมคนนี้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตนักเขียนของเจ้นะเนี่ย ถึงกับวาดฝันบอกไป
ว่าถึงแม้จะจากกันไปนานเท่าใด หรือต่างก็เลิกร้างกันไป มีชีวิตส่วนตัว เราจะเขียนหนังสือต่อไป บอกนามปากกา
ในฝันให้พี่เขาไป โดยยึดเอาจังหวัดที่พี่หนุ่มขะแมอยู่มาแปลงเสียง เติมสระ บวกกับนามสกุลของแม่กับ
ของพ่อรวมกัน ตั้งไว้เป็นนามปากกา

และแล้วเวลาก็พรากเราจากกัน.. มาจนถึงวันนี้ นามปากกาที่ให้พี่หนุ่มขะแมไว้ เคยถูกใช้ไปแล้วบ้างเหมือนกัน

เคยมีเรื่องสั้น เรื่องหนึ่ง ที่ลงในนิตยสารวัยหวาน (สมัยนี้เขาเลิกทำแล้ว) ซึ่งต่อมานามปากกาก็ปรับเปลี่ยน
มาเรื่อยๆ

วันนี้เม้าท์มากไปแล้วล่ะ

เอาไว้วันหน้า ถ้าต่อมนักอยากเขียนกำเริบ ค่อยมาว่ากันใหม่นะ

สัญญาว่าจะไม่หายไปเป็นเดือน เป็นปี

แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 50 10:30:24