เฮ้อ! ช่วงเวลาที่หนูไม่ชอบที่สุดคือ ตอนที่ฝนตก ฟ้าร้องค่ะ แต่พี่ข้าวตังไม่กลัวเลยค่ะ ทั้งๆที่เป็นพี่น้องกัน อ้อ!หนูรู้แล้วแหละว่าหนูติดโรคความกลัวมาจากใคร จะเฉลยทีหลังนะคะ
ฟ้าร้องทีไร ไม่ว่าจะดังหรือเบา หนูรู้สึกกลัวจังเลย เหมือนกับมีประทัดจุดอยู่ใกล้ๆหูของหนูเลยแหละค่ะ วิธีแก้ความกลัวคือ ถ้ามีคนอยู่ใกล้ๆหนู หนูจะไปนั่งข้างๆ แล้วก็มองหน้าเขา พยายามทำตาให้น่าสงสาร ซึ่งก็ได้ผลนะคะ เพราะคนที่มองหนูจะรู้สึกสงสาร เอาหนูไปนั่งที่ตัก แล้วลูบหัวและตัวหนู พร้อมพูดปลอบโยนว่าอย่ากลัวนะข้าวเม่า แค่ฟ้าร้องเท่านั้น แถมบางทีหนูได้ทานขนมเป็นเครื่องปลอบใจ หนูรู้สึกอุ่นใจมากเลยนะคะที่รู้ว่ามีคนเข้าใจหนูเป็นอย่างดี
แต่ถ้าเมื่อไรไม่มีคนอยู่ใกล้ๆ หนูจะไปอยู่แถวประตูครัว เพราะบางทีประตูเปิดเปิดอยู่ หนูก็เข้าไปข้างใน ใช้วิธีย่องๆเข้าไปนะคะ เพราะในครัวมีพี่อยู่หลายๆคน หนูกลัวเขาจะเห็นหนู แล้วอุ้มหนูออกไปข้างนอกบ้าน(ความจริงพี่ๆเขาเห็นหนู แต่ทำเป็นไม่เห็นหนูเพราะเขาสงสารความขี้กลัวของหนูนะคะ) ทีนี้นะคะพอหนูย่องผ่านครัวเข้าไปในบ้าน หนูก็จะเดิน ไม่วิ่งหรอกค่ะ แต่พี่ข้าวตังสิคะ หนูเคยเห็นพี่ข้าวตังเข้าไปในบ้าน แล้วก็วิ่งไปวิ่งมาแบบเล่นสเก็ตเลยคะ ถูกคุณแม่พี่แป้งดุเพราะพื้นเป็นรอย หนูจึงไม่กล้าวิ่ง เดี่ยวถูกคุณแม่บ่น แค่บ่นก็ไม่ค่อยเท่าไรหรอกค่ะ แต่กลัวว่าจะอดได้เข้าบ้านอีก ความจริงหนูเคยแอบเข้าบ้านสามสี่ครั้งแล้วค่ะ แต่ละครั้งหนูอยู่ได้ไม่เกินห้านาที เพราะเข้าบ้านทีไร พี่ๆเห็นหนูทุกทีเลย ไม่รู้ว่าจะหาวิธีไหนที่จะอยู่ในบ้านได้นานๆ ใครมีความคิดดีๆช่วยบอกหนูด้วยนะคะ
ครั้งล่าสุดที่หนูเข้ามาในบ้านนั้น คุณแม่พี่แป้งกำลังจัดของเพลินๆอยู่เงยหน้าขึ้นมาเห็นหนู คุณแม่ร้องว้าย!ตกใจหมดเลยข้าวเม่า เข้ามาก็ไม่ให้เสียงด้วย แหม! ขืนหนูส่งเสียงดังก็ถูกจับออกไปตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในครัวนะสิคะ คุณแม่ยอมให้หนูอยู่ในบ้านห้านาที หลังจากนั้นก็เรียกให้หนูเดินตามออกไป พอดีหนูเป็นเด็กดีซะด้วยก็เลยเดินตามแต่โดยดี พออยู่ข้างนอกหนูก็เลยต้องมุดเข้าไปอยู่ใต้ท้องรถ แต่เสียงก็ยังดังอยู่ดี ไม่รู้ว่าจะปิดหูอย่างไรดี เอาขาปิดหูก็ปิดไม่มิด ก็เลยต้องทนฟังเสียงฟ้าร้องต่อไป
ถ้าฝนตกหนักๆ หนูและพี่ข้าวตังต้องเข้าไปอยู่ในบ้านของเรา พี่ๆก็จะเอาผ้าใบลงกันฝนสาดมาถูกพวกเรา ตอนกลางวันหนูไม่ค่อยกลัวฝน เพราะหนูเห็นอะไรต่ออะไรชัดเจนดีค่ะ แต่ตอนกลางคืนเวลาฝนตก ฟ้าร้อง(บางครั้ง) มีเสียงลมพัด ผ้าใบไหวไปไหวมา แถมต้นไม้กิ่งไม้เอนไปเอนมา ลองคิดดูนะคะว่ามันจะน่ากลัวแค่ไหน ทุกคนก็เข้าบ้านไปหมด มีแต่พี่ข้าวตังเป็นเพื่อน อย่างไรก็ตามหนูรู้สึกว่าอยู่ตัวเดียว เพราะพี่ข้าวตังนอนหลับสบาไม่สนใจอะไร หนูลุกขึ้นบ้าง นั่งบ้าง นอนบ้าง แต่ไม่ได้หลับเลย พี่ข้าวตังคงรำคาญหนูเลยลืมตาดูหนูล้วก็หลับต่ออย่างสบายอารมณ์ วันรุ่งขึ้นหนูง่วงนอนตลอดช่วงเช้า อาหารเช้าหรือขนมหนูก็ไม่สนหรอกค่ะ ไม่ไหวแล้ว ตาแทบจะปิดอยู่แล้ว กว่าหนูจะนอนได้เมื่อคืนก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว
หนูเคยสงสัยว่าความขี้กลัวของหนูติดมาจากใคร ในที่สุดก็รู้คำตอบแล้วค่ะ มาจากพี่แป้งแน่ๆเลย หนูเคยได้ยินคุณแม่พูดกับพี่แป้งว่า น้องแป้งทำไมขี้กลัวจัง ขนาดกลางวันยังไม่กล้าขึ้นชั้นสามคนเดียวเลย โตแล้วนะ บางทีได้ยินคุณแม่พูดว่า ทำไมแป้งถึงกลัวเสียงชักโครกจังเลยพอชักโครกทีไรก็วิ่งออกจากห้องน้ำทุกที เป็นแบบนี้ตั้งแต่เล็กจนโต ระวังหกล้มนะ เดี่ยวจะเจ็บตัว หนูอยากบอกคุณแม่พี่แป้งว่าพี่แป้งคงจะเลิกขี้กลัวไม่ได้หรอกค่ะ หนูโตแล้วยังกลัวฟ้า กลัวฝน สงสัยต้องคอยให้พี่แป้งอายุ 20 ถึงเลิกกลัวเสียงชักโครก หนูไม่กล้าบอกพี่แป้งอย่างนี้ กลัวอดขนม,นมอัดเม็ด,กระดูกเทียมจากพี่แป้ง พี่แป้งชอบซื้อของให้หนูกับพี่ข้าวตังบ่อยๆค่ะ เป็นเงินเก็บจากค่าขนมของพี่แป้งเขาเองนะคะ
สรุปแล้วบ้านนี้มีคนขี้กลัว(มาก)หนึ่งคน กับหมาขี้กลัว(มากๆๆ)อีกหนึ่งตัว ทีมคนกับทีมหมาเสมอกันเลยนะคะ
จากคุณ :
maotung 
- [
29 ก.ย. 50 11:23:24
]
สมุดบันทึกของเม่าตัง(ตอนฝนตกฟ้าร้อง)
