ตามหัวข้อครับ ปกติเขียนแต่นิยาย คราวนี้จะลองเขียนเรื่องสั้นดู เกิดปัญหาใหญ่ครับ

เพราะนิยายมีเวลาให้ผู้อ่านค่อยๆซึมซับความผูกพันธ์และประทับใจกับตัวละคร แต่เรื่องสั้นมันมีอะไรให้เขียนไม่มาก ผมอยากทราบเทคนิคการเขียนที่ทำให้ผู้อ่านรู้สึกประทับใจในตัวละครอ่ะครับ

นี่คืองานเขียนเรื่องสั้นชิ้นแรกและยังไม่จบ ผมติดอยู่ที่ว่า จะทำยังไงใหคนอ่านรู้สึก "อิน" ว่า 'อ้อม' ประทับใจ 'นิว' ตรงไหน และ 'นิว' ชอบ 'อ้อม' อย่างไร


ผมตั้งใจว่า นิวจะชอบความร่าเริง และการที่เธอให้กำลังใจเขาจากเหตุการณ์ที่ถูกคุณพ่อดุจนนิวหงอย ส่วนอ้อมจะประทับใจความฉลาด ความร่าเริงตลอดเวลา และความเป็นสุภาพบุรุษ รวมถึงจิตใจอันงดงามของนิวครับ


ประเด็นคือ ผมไม่รู้ว่าควรจะเขียนออกมาอย่างไรดี นี่คือปัญหาที่ผมปวดหัวมากเลยครับ T^T ติดมา 2 วันแล้ว ทั้งๆที่ตอนอื่นๆวางแพลนไว้ทะลุปรุโปร่ง ทั้งตอนจบ และทิ้งท้าย

เด็กผู้ชายตัวน้อยๆใคร่ขอคำแนะนำจากพี่ครับ

ด้านล่างคือเรื่องสั้นที่แต่งค้างไว้


ขอบคุณล่วงหน้าครับ ^___^


อ้อ งานเขียนชิ้นนี้ผมตั้งใจมากๆ อยากได้คำวิจารณ์ติชมด้วยครับ


------------------

เรื่อง "คนที่รักคนแรก.... คนแรกที่มารัก...."




ผมนั่งเอนหลังพิงต้นไม้ใหญ่ เข่าข้างหนึ่งชันขึ้น ส่วนอีกข้างยืดยาวอย่างขี้เกียจ - - ด้วยกิ่งก้านของมันที่บดบังแดดยามบ่ายไม่ให้ลงมาต้องตัวผม บวกกับสายลมเบาๆพัดพาเอาละอองน้ำจากทะเลสาบเบื้องหน้าปะทะถูกตัว รวมถึงไอเย็นจากพฤกษานานาพันธุ์ อากาศจึงสบายกว่านั่งตากแอร์อยู่ในห้องทึบๆเป็นไหนๆ


ผมทอดสายตาไปเบื้องหน้า - - บัวริมฝั่งชูก้านอวดดอกสีม่วงสดบานสะพรั่งเต็มผืนน้ำเรียกผึ้งตัวน้อยบินตอมน้ำหวานอย่างร่าเริง น้ำในทะเลสาบนั้นเล่า ก็ใสเสียจนสามารถมองเห็นปลาตัวใหญ่ๆที่บางครั้งบางคราจะว่ายขึ้นมารับแดดในบริเวณน้ำตื้น - - เมื่อใบไม้ใบเท่าฝ่ามือร่วงลงแตะผิวทะเลสาบใกล้ๆ มันก็จะรีบผลุบหนีหายไปอย่างรวดเร็วทิ้งไว้เพียงเศษดินที่คละคลุ้งด้วยแรงสะบัดครีบ แต่ไม่ช้าไม่นาน เมื่อธุลีเหล่านั้นร่วงจมลง น้ำก็จะกลับมาใสเหมือนเดิม


ตลอดวัน ผมนั่งมองภาพเหล่านี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า สลับกับใบหน้าของหญิงสาวผู้หนึ่ง คอยผุดขึ้นมาในมโนภาพทุกครั้งเวลาที่สติไม่อยู่กับตัว - - เป็นใบหน้าขาวๆแบบคนจีน แต่ตาทั้งสองกลมโตสดใส ผมสีดำมันเงายาวสลวยถึงกลางหลัง และสิ่งหนึ่งซึ่งขาดไม่ได้..... ‘รอยยิ้ม’ ที่สามารถเปลี่ยนโลกทั้งใบให้ดูสวยงามแม้ในวันมืดมนจนไม่เห็นหนทางเบื้องหน้า


ผมหลับตาลงเบาๆ ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยคิดถึงเธอ แต่สองสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอมักจะมาหลอกหลอนอยู่ในฝันเป็นประจำอย่างหาสาเหตุไม่ได้และห้ามไม่ได้เสียด้วย - - ทำไมกันนะ... ถ้านับเวลาย้อนกลับไป ผมก็ไม่ได้เจอเธอมาเกือบหกปีแล้ว ใบหน้านั้นก็เป็นใบหน้าของเธอในอดีตที่เจอกันครั้งสุดท้าย สิ่งที่รับรู้ว่าเธอยังมีชีวิตคือคำบอกเล่าของคุณแม่ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของมารดาเธอ.....


ผมสูดลมหายใจลึก ก่อนจะผ่อนมันออกมาช้าๆพลางยิ้มน้อยๆ อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นความรู้สึกที่ดีทีเดียว ความคิดถึงที่อยู่ๆจะมาก็ผุดขึ้นมาเสียดื้อๆ แต่ก็ทำให้หัวใจชายคนหนึ่งชุ่มฉ่ำอย่างบอกไม่ถูก


ผมคว้าสมุดฉีกเล่มโตจากตักถือมันไว้ด้วยมือซ้ายโดยมีท่อนแขนต่างที่รอง มือขวาหยิบปากกาจากกระเป๋ากางเกงและจรดมันลงบนกระดาษว่างๆหน้าหนึ่งและเริ่มต้นเขียนด้วยลายมือหวัดๆ...






………………….“   คนที่รักครั้งแรก... คนแรกที่มารัก   ”







“โตขึ้นหนูจะแต่งงานกับพี่นิว” เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นจากเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอายุไม่เกินห้าขวบ ขณะที่มือและเท้าตะกายน้ำให้ตัวเองเคลื่อนที่ไปข้างหน้าในสระว่ายน้ำของสปอร์ตคลับ - - สิ่งที่คอยพยุงลำตัวเธอไม่ให้จมคือห่วงยางรูปจระเข้สีเขียวอ้าปากอวดฟันขาวๆ - - ข้างๆเธอ เด็กผู้ชายอายุไล่เลี่ยกันกำลังพยุงตัวให้ลอยอยู่กับที่โดยมีห่วงยางแบบใส่แขนสวมเอาไว้


“แต่งงานเหรออ้อม” นิวทวนคำพูด พลางหยีตาสู้แดดที่สะท้อนกับผืนน้ำขณะมองหน้าเด็กสาว “อะไรคือแต่งงานหรอ”


“หมะม๊าบอกว่า แต่งงานคือการที่ผู้ชายกับผู้หญิงรักกัน และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป” อ้อมพูดอย่างร่าเริง


นิวเอียงคอน้อยๆอย่างสงสัยในคำพูดของเด็กหญิง เขาไม่รู้ว่ารักเป็นอย่างไร รู้เพียงแต่ว่า คุณพ่อรักเขา คุณแม่ก็รักเขา คุณยายรวมถึงญาติๆก็รักเขา


“อ้อมรักพี่หรอ”


“อื้ม”


“...ดีจัง มีคนรักเพิ่มอีกคนแล้ว” เด็กชายพูดยิ้มแฉ่ง เขาดีใจที่ทุกๆคนรักเขา ถ้าเด็กหญิงรักเขา เขาก็ดีใจเหมือนกัน


“พี่นิวแต่งงานกับอ้อมนะ”


“อือออออออ ได้สิ” นิวรับคำโดยไม่รู้เลยว่า ตัวเองเพิ่งจะถูกสาวน้อยวัย 5 ขวบ ขอไปเป็นคู่ร่วมชีวิต


ส่วนสาวเจ้านั้นเล่าก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างดีใจในคำตอบของเด็กชาย เธอเองก็ไม่รู้หรอกว่าแต่งงานจริงๆแล้วเป็นอย่างไร เธอรู้เพียงแต่ว่า การแต่งงานจะทำให้เธอได้อยู่กับ “พี่นิว” ตลอดไป


“ขึ้นกันเถอะ แดดร้อนจังเลย” เด็กสาวคว้ามือของนิวที่เกาะขอบห่วงยางของเธอเอาไว้ “เดี๋ยวอ้อมจะพาพี่นิวขึ้นฝั่งเองนะ”


เธอพูดพร้อมกับตะกุยน้ำด้วยมือข้างที่เหลืออย่างเชื่อมั่นว่าจะสามารถลากเด็กชายไปได้จริง - - นิวใช้เท้าตีน้ำตามไปโดยที่มือน้อยๆทั้งสองยังเกาะกุมกันแน่น เขาเองก็เริ่มหิวแล้ว ขึ้นจากน้ำไปหาอะไรกินคงจะดีเหมือนกัน


เมื่อถึงบันไดขอบสระ วินปล่อยให้อ้อมขึ้นไปก่อน แล้วเขาจึงก้าวตามไป - - ลมพัดปะทะตัวทำเอาเด็กชายหนาววูบ แต่ก็อุ่นขึ้นทันทีที่ผู้เป็นแม่ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันตัวเปียกโชกของเด็กชายเอาไว้


“หมะม๊า พี่นิวตกลงจะแต่งงานกับอ้อแล้วล่ะ” นิวได้ยินเสียงเด็กสาวห่างออกไปทางด้านหลัง เขาจึงพูดกับมารดาบ้าง


“แม่ครับ อ้อมรักนิวด้วยล่ะ เหมือนคุณพ่อกับคุณแม่เลย”เด็กชายอมยิ้มอย่างมีความสุข ขณะที่ยืนให้คุณแม่ขยี้ผ้าขนหนูกับเส้นผมเพื่อเช็ดน้ำออกจากศีรษะด้วยความเอ็นดู..





-*-*-*-*-*-*-*-*-*-





เวลาผ่านล่วงเลยรวดเร็วเฉกเช่นสายน้ำไหลร่วงจากหินผาลงสู่พสุธาเบื้องล่าง - - นิวโตขึ้นเป็นเด็กชายผิวคล้ำหน้าตาธรรมดาออกไปทางแย่เสียด้วยซ้ำ ผมสีดำหยักศกตัดสั้น คิ้วเข้ม ริมฝีปากหนา แม้จะมีเชื้อจีน แต่หน้ากลับออกไปทางแขกเสียมากกว่า อีกทั้งยังซุกซน ควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่ตามแบบฉบับของเด็กสมาธิสั้นทั่วไป สิ่งเดียวที่พอจะมีอวดคนอื่นได้บ้างคือ “มันสมอง” ที่เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วกว่าเด็กคนอื่นหลายเท่า


ขณะที่นิวเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาๆ อ้อมกลับเติบโตเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ด้วยผิวขาวอมชมพูสุขภาพดี ผมเหยียดตรงยาวสลวยเลยบ่าราวคืบหนึ่ง เธอมีใบหน้ารูปไข่ แก้มเนียนเปล่งปลั่ง และดวงตากลมสวยซึ้งซึ่งผิดกับหน้าหมวยๆด้วยสิ้นเชิง


นิวสามารถสอบเข้าชั้นประถมศึกษาของโรงเรียนสาธิตแห่งหนึ่งได้ ส่วนอ้อมซึ่งเด็กกว่าเด็กชายหนึ่งปีไม่ผ่านการทดสอบในปีถัดมา เธอจึงไปเข้าเรียนในโรงเรียนอีกแห่ง ถึงกระนั้นนิวกับอ้อมยังคงได้เจอกันบ้าง เพราะมารดาของทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย เมื่อถึงงานเทศกาลต่างๆอย่างวันสงกรานต์หรือปีใหม่ ทั้งคู่จึงได้เจอกันบ้างแล้วแต่โอกาส




ครั้งหนึ่ง ในช่วงปิดภาคเรียนประถมสี่ขึ้นประถมห้าของนิว ครอบครัวของเขาและอ้อมไปเที่ยวไร่ของพ่อของเด็กชาย ครั้งแรกที่รู้ เด็กชายดีใจจนเนื้อเต้น เพราะนอกจากจะได้ไปเที่ยวแล้วจะยังได้เจอเพื่อนสาวที่ไม่ได้เจอกันนานอีกต่างหาก


ทั้งคู่ไม่ได้เดินทางไปด้วยกัน แต่ต่างคนต่างไปกับครอบครัวของตน โดยไปพบกันที่ปลายทาง - - เวลาสองชั่วโมงกว่าบนที่นั่งแคบๆในรถช่างทรมาน นิวฆ่าเวลาด้วยการเล่นกับน้องอินน้องชายอายุสี่ขวบ แต่นั่นทำให้บรรยากาศยิ่งแย่ลงไปอีก เพราะถูกว่าที่เล่นกันเสียงดัง และถูกตีหลังจากทะเลาะกันเมื่อเล่นไปได้ซักพัก


กว่าจะถึงจุดหมายก็ปาเข้าไปบ่ายโมงกว่า นิวแทบจะกระโดดลงจากรถด้วยความรู้สึกปลดปล่อย เขาวิ่งออกห่างจากฝุ่นที่คละคลุ้งรอบๆรถพลางยืดตัวขึ้นบิดขี้เกียจสูดอากาศที่หาไม่ได้จากป่าคอนกรีต - - ด้านหน้าของเขาเป็นบ้านไม้ใต้ถุนสูง และโอ่งปูนใหญ่ๆสามสี่โอ่ง รอบๆมีแต่ลำต้นสีน้ำตาลอ่อนสูงเด่นตามแบบฉบับของต้นยูคาลิปตัส และต้นไม้ต้นใหญ่ที่เขาไม่รู้จักอีกห้าหกต้น นอกเหนือจากนั้น เห็นจะมีหญ้าเขียวๆและกอสับปะรดกระจายเป็นกลุ่มๆบนพื้นดินปนทรายแห้งๆ แห้งขนาดว่ายกขาเตะทีเดียวฝุ่นจะกระจายคลุ้งไปทั่ว


เด็กชายหันมองรถเก๋งสีกรมท่าที่อ้อมนั่งมา เด็กหญิงกำลังพูดอะไรบางอย่างกับแม่ของเธอ เขาจึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะเข้าไปหาอ้อม โดยคิดว่ารออีกสักพักน่าจะดีกว่า - - นิวเดินไปที่ต้นยูคาลิปตัสใกล้ๆ และเริ่มต้นแกะเปลือกไม้ที่ลอกออกของมันด้วยความซนระคนสงสัย


“พี่นิว อ้อให้” เด็กหญิงซึ่งมายืนข้างๆเขาเมื่อไหร่ไม่รู้พูดขึ้นพร้อมทั้งยื่นอะไรบางอย่างมาทางเขา - - มันดูเหมือนของประดิษฐ์ทำด้วยมือ เป็นหัวใจลูกฝูกสีชมพูอันเล็กๆติดอยู่กับปลายหลอดกาแฟแข็ง ตัวหัวใจประดับไว้ด้วยดอกกุหลาบผ้าอันจ้อยสามดอกสามสีดูน่ารัก


“ให้พี่เหรอ” เด็กชายถามพลางมองอ้อมที่หลบสายตาต่ำหน้าแดงระเรื่อ - - เด็กหญิงพยักหน้าน้อยๆ


“ขอบใจนะ” นิวยิ้ม


ทันทีที่นิวรับสิ่งนั้นมาถือไว้ อ้อมรีบวิ่งกลับไปหาผู้เป็นแม่อย่างรวดเร็วราวกับว่าหากอยู่ตรงนั้นอีกสักวินาที นิวจะขย้ำคอหอยเธอ - - เด็กชายยืนงงๆ หมุนดูของในมือก่อนจะเก็บมันใส่ในกระเป๋ากางเกง





-*-*-*-*-*-*-*-




หลังจากช่วยพ่อกับแม่ยกของลงจากท้ายกระบะกองรวมไว้บนพิ้นซีเมนต์ใต้ถุนบ้าน เด็กชายเดินแกว่งแขนเล่นชมธรรมชาติโดยรอบ - - ฝูงไก่แจ้แตกกระเจิงเมื่อวินเดินเข้าไปกลางฝูง เขานั่งยองๆ แบมือออกเป็นเชิงว่ามาดี นิวหวังว่านั่นจะทำให้เพื่อนร่วมโลกตัวเล็กๆหายตื่นกลัวและกล้าเดินเข้ามาหาเขา แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีวี่แววใดๆว่าเขาจะได้เล่นกับไก่ฝูงนั้นตามตั้งใจ


เด็กชายกระเด้งตัวขึ้น เบ้ปากอย่างผิดหวัง เขาขยับตัวเดินหาอะไรเล่นซุกซนต่อ - - มองไปใต้ถุนบ้าน “อ้น” น้องชายป.2 ของอ้อมกำลังเล่นอยู่กับน้องชายของเขาโดยปล่อยพี่สาวนั่งพิงเสาบ้านอยู่คนเดียว - - นิวย่องอ้อมต้นขนุนหยุดยืนอยู่ด้านหลังเด็กหญิง พลางมองซ้ายมองขวาหาอะไรมาแกล้งเธอ พลัน สายตาเหลือบเห็นจิ้งจกตัวหนึ่งเกาะอยู่เนือศีรษะเธอพอดี - - ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร


นิวเขี่ยมันเบาๆครั้งเดียว จิ้งจกโชคร้ายก็ตกปุ๊ใส่ศีรษะสาวน้อยที่ยังคงนั่งไม่รู้เรื่องรู้ราว เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับนิวยิ้มให้อย่างมีเลศนัย สัตว์โลกสี่ขาไต่ลงจากเส้นผมเกาะหัวไหล่ ก่อนจะวิ่งอยากรวดเร็วไปตามแขนของอ้อม - - พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เด็กหญิงกระโดดตัวลอย สะบัดแขนอย่างแรงพลางกรีดร้องอย่างตกใจ จิ้งจกเคราะห์ร้ายปลิวหายไปในซอกโอ่งใบโต หลังจากนั้น คนแกล้งต้องออกแรงวิ่งหนีคนถูกแกล้งขณะที่ปากยังหัวเราะไม่หยุด