กฤติกา น้ำตาไหล ไล้ร่องแก้ม
เดินป้ายแต้ม หางตา พาใจขุ่น
พยายาม ทำใจว่าง ห่างจากคุณ
แต่ก็ยัง ว้าวุ่น ในหัวใจ
มิได้มอง ดอกว่า จะข้ามถนน
มิได้กลัว รถชน มิหวั่นไหว
ถอนสะอื้น ตายังหลับ กลับข้ามไป
ตายก็ชั่ง มันปะไร ชีวิตเดียว
คิดถึงรำ ที่ร้อยรอบ ประกอบปี่พาทย์
คิดถึงเขา ที่องอาจ ประกาศเดี่ยว
คิดถึงเมื่อ สบตากัน กระสันเกลียว
แล้วร้องไห้ สุดแรงเรี่ยว กลางมรรคา
เหมือนสติ ขาดลอย ผลอยไปหมด
ยินเสียงรถ มาใกล้ แสงไฟจ้า
ไม่ลุกถอย ไม่หนีไป ไม่นำพา
กฤติกา คงตายไป สาใจคุณ
รู้สึกตัว อีกที มีไฟสว่าง
แสนอ้างว้าง เวียนหัว จนตัวหมุน
ใครรบกวน หนักหนา มาผลักรุน
แล้วร้องเรียก คุณ คุณ ฟื้นหรือยัง
แต่ตั้งตัว ไม่ติด ไม่คิดยึดมั่น
ขอหลับตา ขอให้ฉัน ฝันสมหวัง
ถึงเจ็บทั้ง สรรพางค์ อย่างประดัง
ไม่ฉุดรั้ง. . .ไม่รับรู้. . .ใจผู้ใด.
แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 50 03:48:12
แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 50 16:41:01
แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 50 16:28:37
แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 50 16:24:35
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
2 ต.ค. 50 16:20:43
]
นาฏภูมิ # ๑๑
