ความคิดเห็นที่ 1 ๒ น้ำหนึ่งมองชายหนุ่มที่กำลังเดินมาด้วยสายตาครุ่นคิด แม้เวลาจะ ผ่านมาเนิ่นนาน แต่หลังจากวันนั้น เพทาย จงใจเพิ่มช่องว่าง ระหว่างเธอกับเขาจนหญิงสาวรู้สึกได้ ไม่ว่าเธอจะพยายามอย่างไรก็ตาม เธอไม่มีวันเติมเต็มช่องว่างนั้น ได้.. ตราบใดที่เขายังคงเข้มแข็งและหยิ่งในตัวเองอย่างนั้น.. หญิงสาวนึกถึงวันที่เขา ใช้ไม้ค้ำพยุงร่างกายขึ้นไปรับพระราช ทานปริญญาบัตรเพราะยังใช้ขาเทียมได้ไม่ถนัด  ชายหนุ่มล้มลง ขณะที่กำลังลงจากบันไดหลังจากที่รับใบปริญญาบัตรแล้ว หญิงสาวถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่และร้องไห้ออกมาท่ามกลาง เหล่าบัญฑิตที่อยู่ในอาคารพระราชทาน.. นับจากวินาทีนั้น หญิง สาวตั้งใจที่จะชดใช้ความสูญเสียของชายหนุ่มไปตลอดชีวิตของ เธอ..แต่ทุกครั้งที่เธอเข้าใกล้เขา เธอพบแต่เพียงความเฉยชาและ ช่องว่างที่เติมไม่เต็มของเขา เพทาย เห็นหญิงสาวตั้งแต่แรกแต่จงใจที่จะไม่เข้าไปหา เขาเพียง แต่ยิ้มให้และรอรถไฟฟ้าขบวนเดียวกับเธอ เขารู้ดีว่าหญิงสาวรู้สึก ผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซึ่ง ทั้งที่เขาได้พยายามอธิบายกับเธอ เสมอว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอ และเธอเองไม่จำเป็นที่จะต้อง มารับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา...ในเมื่อเขารู้อยู่เต็มอก.. ว่าเธอ...ไม่ได้รักเขา.. "วันนี้กลับบ้านช้าจัง" หญิงสาวถามหลังจากเดินเข้ามาหา เพทายมองใบหน้าสวยใสตรงหน้าก่อนจะเบือนสายตาไปทางอื่น "ผมงานยุ่ง ช่วงนี้คงกลับบ้านช้าเกือบทุกวัน" เพทายบอก ดวงตาหญิงสาวทอแววหม่นลงนิดหนึ่ง เธอรู้ว่าเขาพยายามปฏิเสธ เธอที่จะมารอเพื่อไปทำงานและกลับบ้านพร้อมกับเขา ความจริงบ้านของน้ำหนึ่ง อยู่ต้นสายของรถไฟฟ้า แต่เธอแวะลง ที่สถานีที่ชายหนุ่มต้องขึ้นประจำและขากลับเธอก็ทำเช่นเดียวกัน "ไม่เป็นไร" หญิงสาวบอกพร้อมกับยิ้มเหงาๆ จนชายหนุ่มต้อง ถอนใจ "น้ำหนึ่ง จะทำร้ายตัวเองไปเพื่ออะไร" ชายหนุ่มถาม "แล้วยังทำร้ายคนที่รักน้ำหนึ่งอีกคน" เขาหมายถึงโกเมนชายหนุ่ม ที่เธอเลือกเมื่อครั้งนั้น เขารู้ว่า โกเมน ก็ยังติดต่อไปมาหาสู่กับหญิงสาวอยู่และในสายตา ของเขา ชายหนุ่มคนนั้นก็รักและหวังดีกับเธอ...ไม่น้อยไปกว่าเขา "เราพูดเรื่องนี้กันมาพอแล้ว" หญิงสาวตัดบท "น้ำหนึ่งควรเลือกคนที่น้ำหนึ่งรัก" ชายหนุ่มเตือนสติก่อนจะพูด ต่อด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "และเลือกคนที่รักน้ำหนึ่ง ซึ่งผมไม่ใช่" หญิงสาวรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอหดตัวลงเหลือนิดเดียวจนต้อง กัดริมฝีปาก...แม้เขาจะมีเหตุผลร้อยแปดเพื่อให้เธอไปจากเขา แต่ก็ไม่เคยพูดว่าเขาไม่รักเธอแล้วสักครั้ง...แล้วเธอล่ะ..ยังรักเขา อยู่ไหม...แล้วทำไมเธอจะต้องเจ็บปวดทุกครั้งเมื่อเขาพยายามผลัก ใสเธอ.. หนุ่มสาวทั้งสองโดยสารรถไฟฟ้าจากย่านธุรกิจใจกลางเมืองจน ถึงสถานีที่ เพทายต้องลง หญิงสาวยิ้มให้กับเขาก่อนที่เขาจะออก จากรถไป รถญี่ปุ่นคันเล็กจอดอยู่หน้าบ้าน หญิงสาวมองผ่านกระจกเข้าไป พบชายหนุ่มผิวคล้ำกำลังขมักเขม้นอยู่กับการจัดเตรียมอาหารโดย มีมารดาของเธอยืนกำกับอยู่ข้างๆจนเธอต้องอมยิ้ม "อ้าวกลับมาแล้วหรอ ทำไมช้าจัง" มารดาเธอเอ่ยทัก หญิงสาวยิ้ม ให้ก่อนจะตอบ "พอดีเพทายเลิกงานช้าน่ะค่ะ" หญิงสาวตอบ จนทำให้ชายหนุ่ม ที่กำลังจัดเตรียมอาหารอยู่ถึงกับชะงักแต่ก็ลงมือปฏิบัติงานต่อไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มารดาของหญิงสาวอดหันไปมองชายหนุ่มผิวคล้ำไม่ได้ โกเมน เป็นชายหนุ่มอีกคนที่เข้ามาในชีวิตของลูกสาวเธอ ในช่วงเวลาที่ ยากลำบากของน้ำหนึ่ง โกเมนทำตัวเป็นทั้งเพื่อนและพี่ คอยดูแล และให้กำลังใจ เรียกเสียงหัวเราะให้กับเธอและน้ำหนึ่งอยู่เสมอ โดยไม่เคยเรียกร้องใดๆ แต่เธอก็ไม่เคยตำหนิน้ำหนึ่งในสิ่งที่กำลังทำอยู่เพราะรู้ดีว่าชาย หนุ่มอีกคนหนึ่งก็แลกชีวิตของลูกสาวเธอมาด้วยชีวิตของเขาเอง.. เพียงแต่เธอหวังว่าในวันที่ทุกอย่างสิ้นสุด อย่าให้ทุกคนต้องเจ็บ ปวดนักเลย.. บนโต๊ะอาหารน้ำหนึ่งและมารดาต้องอมยิ้มกับท่าทางและเรื่อง ราวที่ชายหนุ่มสรรหามาเล่าให้ฟังไม่ได้ เธอรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่มี เขาอยู่ใกล้ๆ แต่บางครั้งเธอเองก็รู้สึกผิดเหลือเกิน ที่ทำร้ายเขาด้วย การปฏิเสธคำขอของเขาหลายต่อหลายครั้ง.. "ลองทอดมันไข่เค็มสิ ร้านนี้เพื่อนผมแนะนำมา" โกเมนบอกหญิง สาว "พี่โกเมนเห็นน้ำหนึ่ง เป็นหนูทดลองเรื่อยเลย ชอบหาอะไรมา ให้ลองทานอยู่เรื่อย" หญิงสาวพูดยิ้มๆแต่ก็ชิมทอดมันชิ้นเล็กนั้น โดยดี "อ้าว ใครจะยอมให้แฟนผอมเป้นกุ้งแห้งล่ะ" ชายหนุ่มพูด แต่เมื่อ รู้ตัวก็เงียบไป หญิงสาวชะงักไปก่อนจะเขี่ยข้าวในจานอย่างอึดอัด จนมารดาของเธอเป็นผู้เอ่ยขึ้นก่อน "แม่ว่า..แม่เตรียมของหวานให้ดีกว่านะ โกเมนซื้อมาเยอะเลย" พร้อมกับลุกไปเตรียมของหวานที่ห้องครัวปล่อยให้ชายหนุ่มและ หญิงสาวได้คุยกันตามลำพัง "พี่ขอโทษ" โกเมนพูดเสียงอ่อยๆ "ไม่เป็นไรค่ะ" หญิงสาวตอบ วันนี้เธอพูดประโยคนี้ถึงสองครั้ง แล้ว.. "น้ำหนึ่งจะให้คำตอบพี่ได้เมื่อไร" ชายหนุ่มถาม หญิงสาวยังคง เขี่ยข้าวในจานไปมาก่อนจะถอนหายใจ "พี่โกเมนคะ ." หญิงสาวเรียกชื่อเขา "พี่โกเมนเองเป็นฝ่ายที่ต้องการจะรอ ทั้งที่พี่โกเมนน่าจะรู้คำตอบ อยู่แล้ว" หญิงสาวพูด "พี่ไม่อยากได้คำโกหก" ชายหนุ่มบอก "พี่รู้ว่า น้ำหนึ่ง ต้องการรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นกับเพทาย แต่ น้ำหนึ่งควรเข้าใจ ว่านั่นคืออุบัติเหตุ" ชายหนุ่มพูดต่อ "อุบัติเหตุที่น้ำหนึ่งควรจะสูญเสีย..ไม่ใช่เขา" หญิงสาวพูดเบาๆ "แต่น้ำหนึ่งชดใช้มาพอแล้ว.." ชายหนุ่มบอก "ผ่านมาสองปีแล้ว..และเพทายเองก็บอกน้ำหนึ่งเสมอไม่ใช่หรือ ว่าไม่ใช่ความผิดของน้ำหนึ่ง" โกเมนพูดพร้อมกับเอนหลังไปพิง กับพนักเก้าอี้ "แต่..ต่อให้น้ำหนึ่งชดใช้ทั้งชีวิต...ก็ยังไม่พอ" หญิงสาวพูดพร้อมๆ กับน้ำตาที่เริ่มคลอ ชายหนุ่มรุ่นพี่มองเธอด้วยสายตาอบอุ่นก่อนจะถอนใจและยิ้ม "ยิ้มหน่อยสิ" เขาบอกหญิงสาว "คะ" เธอมองหน้าเขางงๆและแปลกใจกับแววตาสดใสเหมือน ไม่ได้มีเรื่องให้คิดของเขา "ทำหน้าเศร้าเดี๋ยวอาหารไม่ย่อย" เขาตอบหน้าตาเฉยจนหญิงสาว ต้องหลุดหัวเราะออกมาพร้อมๆกับที่มารดาของเธอยกถ้วยของ หวานมาวางตรงหน้าของทุกคน ............................................. แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 50 16:38:48 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 2 ต.ค. 50 16:35:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ๓ "เพทาย มีคนมาหา" เสียงเรียกจากเพื่อนๆที่ทำงานดังมาจากด้าน หน้าของสำนักงานเขามองดูนาฬิกา เพิ่งจะเที่ยงเศษ ใครกันนะที่ มาหาเขาเวลานี้ เพทาย พยุงตัวขึ้นและเดินออกไปที่ล๊อบบี้หน้า สำนักงาน เขามองชายหนุ่มที่นั่งรออยู่ด้วยสีหน้าประหลาดใจ "สวัสดี เพทาย" ชายหนุ่มรุ่นพี่ทัก "ครับพี่โกเมน" เพทายตอบ "ไปหาอะไรทานกันหน่อยมั้ย" โกเมนเอ่ยชวนก่อนจะพูดต่อ "ผมเห็นมีร้านกาแฟอยู่ข้างล่าง" เพทายทำท่าลังเลก่อนจะตอบตกลงและเดินไปที่ลิฟท์ พร้อมๆกับ ชายหนุ่มรุ่นพี่ ร้านกาแฟในช่วงกลางวันลูกค้าค่อนข้างเยอะ ชายหนุ่มทั้งคู่เลือกโต๊ะมุมสุดซึ่งมีความเป็นส่วนตัวมากกว่าโต๊ะ ตัวอื่น "ขอคุยตรงๆนะ" ชายหนุ่มรุ่นพี่เอ่ยขึ้นก่อนพร้อมกับมองสีหน้า เรียบเฉยของรุ่นน้องที่อยู่ตรงหน้า "ผมอยากคุยกับเพทายเรื่อง น้ำหนึ่ง" เพทายยังคงนั่งฟังอย่างสงบใบหน้าปราศจากความรู้สึก "หากเพทายไม่รักน้ำหนึ่งก็ควรปล่อยเขาไป" โกเมนพูด ชายหนุ่ม รุ่นน้องเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาด้วยแววตาเจ็บปวด จนฝ่ายที่พูด ต้องถอนใจ "หากเพทายรักน้ำหนึ่ง เราก็มาแข่งกันอย่างยุติธรรม อย่าเอาร่าง กายที่พิการมายื้อความรักจากน้ำหนึ่งอย่างนี้" เพทายถึงกับขมวดคิ้ว แววตากร้าวขึ้นโดยไม่รู้ตัว "ร่างกายพิการผมไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ และผมบอกน้ำหนึ่งไปหลาย ครั้งแล้ว "เพทายพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร "เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของ พี่โกเมนกับน้ำหนึ่งไม่เกี่ยวกับผม" ชาย หนุ่มรุ่นน้องตอบ "ถ้าอย่างนั้น ทำไมไม่บอกน้ำหนึ่งไปว่าเพทายไม่รักเขา" โกเมน ถาม ดวงตากร้าวของชายหนุ่มรุ่นน้องอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว.. "คิดดูดีๆแล้วตัดสินใจเสียที แต่บอกก่อนนะว่าผมไม่มีวันยอมแพ้ เพราะผมรักน้ำหนึ่ง"โกเมนบอกก่อนที่จะวางเงินค่ากาแฟและ ลุกออกไป เพทายเดินขึ้นไปยังสถานีรถไฟฟ้าช้าๆเหมือนไม่อยากจะให้ถึง จุดหมาย แต่สุดท้าย เขาพบหญิงสาวยืนรอเขาอยู่เหมือนทุกวัน.. แต่วันนี้..คงเป็นวันสุดท้าย.. "วันนี้กลับเร็ว" น้ำหนึ่งทัก เพทายยิ้มให้ เขารู้ว่าหญิงสาวจะต้อง รอเขาไม่ว่าเขาจะมาช้าอย่างไรก็ตาม "มีเรื่องจะคุย" เขาบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆที่หญิงสาวคุ้นเคย หญิงสาวทำหน้าแปลกใจก่อนจะถาม "เรื่องอะไร" "เรื่องของเรา" คำตอบทำให้หญิงสาวถึงกับขมวดคิ้ว และหันหน้าไปทางอื่น ก่อนจะถามเขา "มีอะไร" "น้ำหนึ่งรักผมหรือเปล่า" เพทายถาม ทำให้น้ำหนึ่งถึงกับต้อง หันหน้ามามองด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่สามารถตอบได้ "ผมถามไปแล้ว" เพทายบอกหญิงสาว ซึ่งมองหน้าเขาด้วยแววตา สับสน ...เธอจะตอบเขาได้อย่างไร..ในเมื่อเธอยังตอบตัวเองไม่ได้ เลย..หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะถามกลับ "เพทายยังรักน้ำหนึ่งอยู่หรือเปล่า" หญิงสาวสบตากับชายหนุ่ม เหมือนจะค้นความรู้สึก "เคยรัก แต่ถึงวันนี้ไม่" เพทายตอบ สีหน้าและแววตาเรียบเฉยไม่ แสดงความรู้สึกใดๆต่างจากวันนั้น หญิงสาวรู้สึกเจ็บแปลบข้างในหัวใจ ... นี่ละมังสิ่งที่เธอกำลังรอ คอย ..รอคอยให้เขาปลดเปลื้องพันธนาการนี้... "น้ำหนึ่งกลับไปก่อนเถอะ ผมจะรอรถเที่ยวต่อไป" เพทายบอก ด้วยน้ำเสียงเรียบๆเหมือนเคย แต่หัวใจเจ็บเสียจนแทบกลั้นน้ำตา ไว้ไม่อยู่ หญิงสาวปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอเดิน เข้าไปในรถขบวนที่เทียบอยู่อย่างซึมเซาก่อนที่จะหันกลับมามอง เขาแม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีแต่เธอแน่ใจว่า เธอเห็นน้ำตาที่ไหล ออกมาจากดวงตาคู่นั้น... หญิงสาวลงจากสถานีรถไฟฟ้าด้วยท่าทางเหม่อลอยจนกระทั่งมี มือแข็งแรงคว้าแขนเธอเอาไว้เธอจึงรู้สึกตัว "พี่โกเมน" หญิงสาวอุทาน "พี่มีเรื่องจะคุย" โกเมนบอกหญิงสาว หญิงสาวถอนหายใจก่อน จะตอบ "เอาไว้วันอื่นได้ไหมคะ น้ำหนึ่งเหนื่อยมากแล้ว" "น้ำหนึ่งจะทำอย่างนี้ถึงเมื่อไร" โกเมนคาดคั้น แต่ก็พูดด้วยน้ำ เสียงอ่อนลงเมื่อเห็นน้ำตาสายเล็กๆที่เอ่อล้นจากตาคู่สวย "น้ำหนึ่ง" โกเมนเรียกเมื่อเห็นเธอเงียบไป "บางครั้งความรักก็เป็นเรื่องเห็นแก่ตัว"  เขาบอกเธอก่อนจะปล่อย เธอเดินจากไป "ใครคะ" หญิงสาวถามหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ มารดา เธอมีธุระที่ต่างจังหวัดทำให้เธอต้องอยู่บ้านเพียงลำพัง ก่อนไป มารดาย้ำแล้วย้ำอีกในเรื่องล๊อคประตูให้แน่นหนาราวกับเธอเป็น เด็กเล็กๆจนเธอนึกขำ "พี่เอง โกเมน" หญิงสาวต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจพร้อมกับ มองดุนาฬิกาบนผนังสามทุ่มครึ่ง.. "พี่โกเมนมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ" น้ำหนึ่งถามด้วยความแปลกใจ "พี่มีเรื่องอยากคุย" โกเมนตอบจากหลังประตู "เอาไว้วันหลังเถอะค่ะ" น้ำหนึ่งบอกปัด "ทำไม ทั้งที่เพทายไม่ได้รักน้ำหนึ่งแล้ว ทำไมถึงยังปฏิเสธพี่" โกเมนถามหญิงสาวรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีก่อนจะกลายเป็น ความสงสัยและแปลกใจทำไมพี่โกเมนจึงรู้เรื่องนี้ "หมายความว่ายังไง ทำไมพี่โกเมนถึง" หญิงสาวละล่ำละลักถาม ชายหนุ่ม เมื่อเปิดประตูออกมาพบเขาแต่ก็ต้องหยุดเมื่อพบกับสาย ตาที่แสดงความเจ็บปวด "แค่เอ่ยชื่อ น้ำหนึ่งก็ยอมเปิดประตูให้ เพทายสำคัญขนาดนี้เลย หรือ" โกเมนพูด หญิงสาวได้กลิ่นแอลกอฮอร์ปนกับลมหายใจ ของเขา "พี่โกเมนดื่มมาหรือคะ" เธอถามด้วยความระวัง "ทำไม ไม่ไว้ใจพี่หรือ" ชายหนุ่มถาม "เปล่าค่ะ" "น้ำหนึ่งคงอยากรู้ว่าพี่รู้เรื่องระหว่างเรากับเพทายได้ยังไง" โกเมน บอกพร้อมกับแทรกตัวผ่านประตูเข้าไป "พี่โกเมนรู้ได้ยังไง หรือพี่ไปพูดอะไรกับเพทาย" หญิงสาวถาม ด้วยน้ำเสียงจริงจังชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะตอบ "ก็แค่ขอให้เขาเลิกยุ่งกับน้ำหนึ่ง" หญิงสาวรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอีกครั้ง.... แม้ว่าเพทายจะพยายาม ปฏิเสธเธอมาสักกี่ครั้งแต่เขาไม่เคยพูดสักครั้ง..ว่าไม่รักเธอ จนวันนี้..หญิงสาวสะอื้นอย่างกลันไม่อยู่เมื่อนึกถึงน้ำตาบนใบ หน้าที่เรียบเฉยของเพทาย "ทำไมคะ " หญิงสาวเอ่ยถาม "ทำไมพี่โกเมนถึงทำร้ายเพทายอย่างนั้น" เธอถามทั้งที่ยังสะอื้น "ทำไมพี่จะทำไม่ได้" โกเมนคว้าข้อมือของหญิงสาวไว้ก่อนที่จะ กระชากเข้าหาตัว "ในเมื่อพี่ก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าน้ำหนึ่งหรือเพทาย" โกเมนพูดเสียง ดังก่อนจะระดมจูบไปทั่วใบหน้าของหญิงสาวอย่างบ้าคลั่ง "ปล่อย " หญิงสาวหญิงสาวตวาดพร้อมกับดิ้นรน "ทำไม ทำไมพี่ถึงทำร้ายมันไม่ได้" โกเมนตะโกนตอบอย่างขาด สติพร้อมกับกดร่างหญิงสาวลงบนโซฟา "ในเมื่อพี่ก็เจ็บไม่แพ้กับมัน เจ็บไม่น้อยกว่าน้ำหนึ่ง"   หญิงสาวหยุดการดิ้นรน เหลือแต่เพียงอาการสะอื้น...จริงสินะ .. เพราะเธอแท้ๆ...ทุกคนจึงมีแต่ความเจ็บปวด...โกเมนเอง..เสียสละ เพื่อเธอมาไม่น้อยเช่นกัน... สติของชายหนุ่มกลับมาอีกครั้งหลังจากหญิงสาวหยุดการดิ้นรน ร่างของเขาคร่อมอยู่บนร่างบอบบางของหญิงสาว "พี่โกเมนจะทำร้ายน้ำหนึ่งยังไงก็ได้..... " หญิงสาวบอกด้วยน้ำ เสียงปนสะอื้น.. "แต่อย่าทำร้ายเพทาย..." โกเมนมองหน้าหญิงสาวอย่างลังเล ...นี่อาจเป็นเรื่องที่เขาต้องตัด สินใจ.... ความรักเป็นเรื่องเห็นแก่ตัว...เป็นเรื่องที่ต้องแย่งชิง... เขาเฝ้าบอกตัวเอง ก่อนจะโน้มตัวลงหาหญิงสาวที่เบือนหน้าหลบ และหลับตาลงพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลเป็นทาง.... ...................................................................... แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 50 16:39:57 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 2 ต.ค. 50 16:36:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ๔ "น้ำหนึ่ง" โกเมนเรียกเบาๆหลังจากพายุอารมณ์สงบลง "กลับไปเถอะค่ะ" หญิงสาวตอบ ไม่มีอาการสะอื้นใดให้เห็นอีก "น้ำหนึ่งชดใช้ให้พี่แล้ว ด้วยสิ่งที่มีค่าที่สุดในชิวิตของผู้หญิงคน หนึ่ง"หญิงสาวพูดเบาๆ "แต่พี่ต้องรับผิดชอบ" ชายหนุ่มพูดในสิ่งที่คิดตั้งแต่ก่อนจะตัดสิน ใจทำสิ่งเลวร้าย "ไม่ค่ะ .. "หญิงสาวตอบ "น้ำหนึ่งชดใช้ช่วงเวลาที่ทำให้พี่ต้องเจ็บปวดแล้ว...จากนี้เราไม่ ติดค้างกันอีก" "แต่พี่ไม่ได้ต้องการแบบนี้" โกเมนร่ำร้อง "นี่เป็นสิ่งที่พี่โกเมนเลือกเอง...กลับไปเถอะค่ะ" หญิงสาวบอก โดยไม่มองหน้า "แต่พี่ไม่ยอมหรอก พี่ไม่มีวันยอมแพ้" โกเมนบอกหญิงสาวที่ยัง ขดตัวอยู่บนโซฟา "แล้วพรุ่งนี้ เมื่อคุณป้ากลับมา พี่จะจัดการเรื่องของเราให้เรียบร้อย" เขาพูดและกลับออกไปเมื่อไม่มีเสียงใดๆเล็ดรอดออกมาจากปาก หญิงสาว เพทายยังคงใช้เวลาในสำนักงานที่เขาทำงานอยู่แม้จะเลยเวลาเลิก งานไปนานแล้วก็ตาม มือทั้งสองข้างกำแน่นเหมือนอยากให้ความ รู้สึกเจ็บปวดเล่นเข้าสู่หัวใจ หลังจากโกเมนมาพบเขาเมื่อช่วงบ่าย อีกครั้ง "ทำไม" เพทายตะคอก "ทำไมถึงทำร้ายน้ำหนึ่งอย่างนั้น" "ความรักเป็นเรื่องเห็นแก่ตัวเพทาย เป็นเรื่องที่ต้องแย่งชิง" โกเมน ตอบ "และน้ำหนึ่งเป็นของผมแล้ว ในทางพฤตินัย และในไม่ช้า ผมคงจะได้หัวใจเธอเช่นกัน" กำปั้นที่เพทายต่อยออกมาสัมผัสใบหน้าของโกเมนไม่ได้หนัก หน่วงดังที่เขาตั้งใจไว้และเป็นตัวเขาเองที่ล้มกลิ้งลงไปไม่เป็น ท่าหลังจากที่ต่อยไปแล้ว เพทายแทบจะไม่รู้สึกถึงอาการเจ็บจาก การล้มมากไปกว่าความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในหัวใจ....น้ำหนึ่ง .....คง กำลังเจ็บปวดมากกว่าเขาร้อยพันเท่า แววตาของโกเมนฉายแววเสียใจเพียงวูบเดียวก่อนจะเบือนหน้า ไปอีกทางและพูดกับเพทาย "นายตัดใจเสียเถอะ ถึงตอนนี้เรื่องราวก็แก้ไขไม่ได้แล้ว" เมื่อโกเมนกลับไป เพทายพยุงตัวเองขึ้น รู้สึกถึงความอ่อนแอที่ เกิดขึ้นภายในใจอย่างที่ไม่เคยเป็นเขาไม่เคยเสียใจในเรื่องใดมาก กว่าวันนี้..แม้แต่วันที่เขาสูญเสียขาไปข้างหนึ่ง...แต่นี่..เขารู้สึก เหมือนหัวใจแตกสลายไปทั้งดวง......เพราะเขาเอง..หากเพียงแค่ พูดคำว่าไม่รัก..ออกไป หญิงสาวคงไม่ต้องเจ็บปวดเพียงนี้ เพทายออกจากสำนักงานแห่งนั้นเกือบเที่ยงคืน...เขารอจนรถ ไฟฟ้าขบวนสุดท้ายหมดไป บางทีหากเขาต้องไปที่นั่นอีกในวันนี้ อาจตอกย้ำความเสียใจให้เขาจนเกินจะทน เสียงโทรศัพท์มือถือของเพทายดังขึ้นในขณะที่เขากำลังเดินกลับ บ้านช้าๆ เขาดูหมายเลขโทรเข้าและตัดสินใจอยู่นานก่อนที่จะรับ สาย.. "เพทาย ช่วยน้องด้วย" เสียงจากปลายข้างหนึ่งละล่ำละลักมา เพทายจำเสียงมารดาของน้ำหนึ่งได้ในทันที "ป้ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว" มารดาของหญิงสาวเล่าต่อ "น้องหายไปจากบ้าน ป้ากลับมาก็ไม่เจอแล้ว เพทายช่วยน้องด้วย" เสียงจากปลายอีกข้างร่ำให้ปานใจจะขาด "ป้าโทรเช็คกับเพื่อนน้องเค้าทุกคนแล้ว ไม่มีใครรู้เลย.." เพทายรู้สึกถึงก้อนแข็งๆในลำคอพร้อมๆกับน้ำตาที่คลอออกมา... ป่านนี้แล้ว...หัวใจที่หลงทางดวงนั้นจะไปอยู่ที่ไหนกัน.. "สัญญาสิ สัญญาว่าจะพาน้องกลับมา.." มารดาหญิงสาวยังคงพูด ปนสะอื้น... "แล้วพี่โกเมน" เขาถามออกไปก่อนจะรู้ตัวว่าไม่ควรถาม "อย่าได้เอ่ยถึงคนเห็นแก่ตัวคนนั้น คนๆนั้นจะไม่อยู่ในชีวิตน้อง และชีวิตป้าอีกต่อไป" มารดาหญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่กร้าว "สงสารน้องเถอะ เพทาย น้องเจ็บมามากแล้ว" มารดาของน้ำหนึ่ง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง "ครับ ผมจะพาน้ำหนึ่งกลับไป" เพทายรับปากสั้นๆก่อนจะวาง สายไป..ป่านนี้แล้ว...น้ำหนึ่งจะไปอยู่ไหนกันนะ.. เพทายลากขาเทียมขึ้นบันไดของสถานีรถไฟฟ้าอย่างช้าๆ.. เขารู้ดี ว่าไม่มีรถขบวนใดจะวิ่งเข้าชานชลานี้อีก แต่สำหรับคนไร้จุดหมาย แล้ว ชานชลาที่ว่างเปล่าอาจเป็นที่ๆดีที่สุดสำหรับพักกาย..และใจ บนชานชลามีเพียงแสงไฟสลัว เขาก้าวเดินไปตามทางอย่างช้าๆ หากหญิงสาวไม่อยู่ที่นี่...เขาจะทำอย่างไร.. ทุกก้าวที่เดินเพทายรู้สึกถึงความมืดและความอ้างว้างที่เพิ่มขึ้น ต่อ ให้เส้นทางที่ต้องเดินไปตามหาหญิงสาวจะเป็นเช่นนี้ทั้งชีวิต... แต่เขาก็เต็มใจที่จะเดินต่อไป... เพทายมาหยุดที่ข้างเครื่องขายตั๋วอัตโนมัติ ร่างเล็กที่นั่งขดตัวหลับ ยังคงมีอาการสะอื้นเป็นระยะ เพทายนั่งลงช้าๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปปาดน้ำตาบนหน้าหญิงสาวที่กำลังหลับ...น่า แปลกที่น้ำตาที่ปาดออกจากแก้มหญิงสาวกลับไหลออกมาจากตา ทั้งคู่ของเขา..พร้อมๆกับความรู้สึกว่าก้อนแข็งๆขึ้นมาจุกลำคอ... น้ำหนึ่งลืมตาขึ้นมาช้าๆเมื่อรู้สึกถึงการสัมผัสของเพทาย เมื่อเห็น ว่าอีกฝ่ายเป็นใครทำนบน้ำตาก็ทะลักออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่จน ชายหนุ่มต้องดึงร่างบางนั้นเข้าไปกอด... "ใจร้าย..." หญิงสาวพูดปนสะอื้น "เพทายใจร้าย" "เพทายไม่รู้หรอกว่าน้ำหนึ่งรู้สึกเลวร้ายแค่ไหน.." เธอพร่ำบอก ชายหนุ่มที่ยังคงโอบกอดเธอไว้ "ตอนนี้ น้ำหนึ่งไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะรัก..." หญิงสาวยังคงสะอื้น "ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมายืนรอ...คนที่รัก... น้ำหนึ่งไม่มีค่าแล้ว.." "ผมต่างหาก น้ำหนึ่ง ที่ไม่ควรจะได้ความรัก" เพทายพูดช้าๆ ความ รู้สึกอบอุ่นจากร่างเล็กๆที่ถ่ายทอดมาให้ความรู้สึกเข้มแข็งจนอยาก ปกป้องหญิงสาวไปจนชั่วชีวิต "ผมมันขี้ขลาด เอาร่างกายที่พิการมาเป็นข้ออ้างเพื่อจะหนี..."ชาย หนุ่มบอก "หัวใจผมมันพิการมากกว่าขาข้างนี้เสียอีก..น้ำหนึ่งจะให้อภัยผม ได้ไหม.." "ให้ผมได้รัก.ได้ดูแลน้ำหนึ่งได้ไหม..."ชายหนุ่มถามซ้ำๆ "แต่น้ำหนึ่งไม่มีค่าแล้ว.." หญิงสาวพูดปนสะอื้น "เรื่องที่เกิดขึ้น...ทุกคนไม่มีวันลืมได้..." หญิงสาวพูดพร้อมๆกับรู้ สึกถึงวงแขนที่กอดแน่นขึ้นของชายหนุ่ม..ก่อนที่ชายหนุ่มจะ เปลี่ยนมาประคองใหล่บางนั้นไว้และมองหน้าเธอตรงๆ น้ำตาบนใบหน้าของเขาไม่ได้น้อยไปกว่าใบหน้าของเธอเลย "เราอาจลืมมันไม่ได้...แต่เราอภัยซึ่งกันและกันได้..." เพทายพูดช้าๆ "บาดแผลผมสร้างให้น้ำหนึ่งทั้งชีวิต... น้ำหนึ่งอภัยให้ผมได้ไหม" เขาถามพร้อมกับจ้องตาเธอ "แล้วเพทายจะให้อภัยน้ำหนึ่งไหม" หญิงสาวถามกลับ "แน่นอน...ทำไมผมจะอภัยให้คนที่ผมรักไม่ได้" เพทายตอบ เขาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะถาม "อภัยให้ผมได้ไหม.." หญิงสาวพยักหน้าแม้จะอยู่ในอาการสะอื้น แต่เพทายก็รู้ว่ารอยยิ้ม ของหญิงสาวนั้นช่างสดใสจนทำให้ลืมความเจ็บปวดก่อนหน้านี้ ไปทั้งหมด "เรากลับกันเถอะ" ชายหนุ่มบอกพร้อมกับยันตัวเองขึ้นก่อนจะยื่น มือไปให้หญิงสาวเกาะและลุกขึ้นมา... "กลับแท๊กซี่กันสักวันก็ดีนะ...เบื่อรถไฟฟ้าแล้ว" ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะจูงมือกันลงมาจากชานชลาแห่งนั้น.. สำหรับความรักแล้ว การที่จะลบเลือนสิ่งผิดพลาดในอดีตอาจ ไม่ใช่การชดใช้หรือแก้ตัว....หากแต่เป็นการให้อภัยซึ่งกันและกัน.... ............................................................ แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 50 20:27:29 แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 50 11:22:38 แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 50 09:22:55 แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 50 17:17:16 แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 50 16:41:36 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 2 ต.ค. 50 16:37:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาแปะให้ครับ มีคนถามถึงเรื่องยาวๆๆๆ ...เขียนแล้วก็ ... เฮ้อ..... จะบอกว่า เขียนชื่อเพทายกับโกเมนสลับกันเรื่อยเลย หุ หุ แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 50 09:18:49 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 2 ต.ค. 50 16:42:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถูก ให้อภัยแก่กันเถอะนะ แล้วทุกวัน จะนอนหลับอย่างสบายใจ. จากคุณ : podduang-pk - [ 2 ต.ค. 50 16:56:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แอบเศร้านิด ๆค่ะ คุณกลิ่นกาแฟ ความรักเป็นเรื่องเห็นแก่ตัว เป็นเรื่องที่ต้องแย่งชิงจริงเหรอ เรื่องนี้อ่านแล้วไม่อิ่มเลยอ่ะ เรื่องหน้าขอแบบหวาน ๆ นะค้ะ อิอิ จากคุณ : omelate (น้องไอ) - [ 2 ต.ค. 50 19:01:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เศร้า จากคุณ : ไม่รู้-ผมเมา - [ 2 ต.ค. 50 21:41:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แวะมาชมครับ จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 2 ต.ค. 50 23:19:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ๊า T^T สื่ออารมณ์เก่งจัง ขอบคุรมากครับๆๆๆๆ ได้อะไรไปเยอะมาก เทคนิคมหาศาล จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 2 ต.ค. 50 23:36:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฮืออออ TT^TT แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ระหว่างที่นั่งอ่าน พยายามสังเกตุเทคนิคไปใช้ ผมก็เศ้ราขึ้นมาอีกแล้วอ่า "ใจร้าย..." หญิงสาวพูดปนสะอื้น "เพทายใจร้าย" "เพทายไม่รู้หรอกว่าน้ำหนึ่งรู้สึกเลวร้ายแค่ไหน.." เธอพร่ำบอก ชายหนุ่มที่ยังคงโอบกอดเธอไว้ อ๊ากกกกกก นี่ผมใจอ่อนกับเรื่องแบบนี้เกินไปหรืเปล่านะ น้ำตาคลออีกแล้ว ฮึกๆ T^T แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 50 00:19:10 จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 3 ต.ค. 50 00:15:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แหะๆๆๆ ไม่หวานอย่างเคยนิ พอดีแปะเรื่องหวานๆต่อเนื่องมาพอสมควร เลยลองเรื่องนี้ดู.. กำลังสงสัยว่า...ถ้าหาก ว่า เราตัดสินใจ..หรือทำอะไรผิดพลาดไป..ในเรื่องความรัก...มันจะผิดตลอดไปไหม..ความผิดนั้นมันทำร้ายใครบ้าง...และ จะมีใครอภัยให้เราได้ไหม.... podduang-pk : ง่า .....เห็นด้วย..สาธุ omelate (น้องไอ) : แหะๆๆๆ คร้าบ แล้วเรื่องหน้าจามาแปะให้น้า...อย่าลืมไปซื้อหนังสือล่ะ ออกแล้ว หุหุ ไม่รู้-ผมเมา : นี่จบแบบ happy ending แล้วนาครับ (งานนี้ห้ามโทษกันนะ รีเควสเองนี่นา) nOnG_WinZ : ขอบคุณคร้าบ แต่ก็ยังเป็นมือสมัครเล่นอยู่ครับผม แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 50 11:28:03 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 3 ต.ค. 50 06:45:55 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หวานปนฝาดครับ  รสเหมือนไวน์ จบสวยได้ที่เลย ^______^............ จากคุณ : GTW - [ 3 ต.ค. 50 11:51:21 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^^ ซึ้งมากๆ เลยครับ (เหมือนบ่อน้ำตาผมจะตื้นเลย หุหุ ) จากคุณ : KTHc (KTHc) - [ 3 ต.ค. 50 12:45:56 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ความรักไม่ใช่เป็นเรื่องความเห็นแก่ตัว ความคาดหวังต่างหากล่ะ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 3 ต.ค. 50 16:34:00 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณกลิ่นกาแฟครับ.. ผมอ่านเรื่องสั้นของคุณหลายๆ เรื่อง ผมชอบมากเลยครับ สำหรับเรื่องนี้ จุกครับจุก จากคุณ : ธารพระพร - [ 3 ต.ค. 50 16:58:33 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แฮ่ ฝาดไปหรือเปล่าครับคุณ GTW ถ้าเหมือนไวน์ อ่านจบ....คงเมาพอดี.. คุณ KTHc คิดว่า เรื่องโหดร้ายไปมั้ย... จริงๆมันเป็นอีกพล๊อตนึง ที่ตั้งใจจะเขียน....แต่อ่านแล้ว มันรันทดและต้องโทษโชคชะตาเกินไปหน่อย เลยไปเอาเรื่องเก่าที่เคยเขียนมารีไรท์ปนกับเรื่องที่พล๊อตใหม่ ไม่รู้ว่ามันเนียนหรือมีรอยต่อตรงไหนป่าว คุณเซโก้4ครับ....จริงอย่างที่คุณว่า...ประโยคนี้มีคนเคยพูดกับผมในช่วงเวลาที่สับสน....ในตอนนั้นก็เฝ้าถามตัวเอง..ว่า...มันจริงไหม... เอ่อ อาการจุกนี่พอจะขยายความได้บ้างไหมครับ แฮ่ จาได้ไปปรับปรุงครั้งต่อไป เพราะน้อยครั้งที่จะเขียนเรื่องแบบนี้อ่ะครับ คุณธารพระพรและก็ ยินดีที่ได้รู้จักครับ แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 50 11:02:45 แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 50 17:39:59 แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 50 17:31:48 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 3 ต.ค. 50 17:12:31 ]

ความคิดเห็นที่ 17 นับถือตัวแสดง และ คิด ได้ ดี   จบได้ อย่าง ได้ ใจ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 3 ต.ค. 50 20:52:29 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาแปะไว้ก่อนน๊าา พรุ่งนี้มาอ่านต่อ ง่วงแล้วอ่ะ  ขอตัวไปหลับฝันถึงเมนูอาหารก่อนค่ะ อิ อิ จากคุณ : ณ กมล - [ 3 ต.ค. 50 21:52:20 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แหะๆ แบบว่าเป็นพวกไม่อดทนอย่างรุนแรง เลยรู้สึกว่าตัวละครทั้ง 3 ตัวไม่ตัดสินใจ รอกันไปมา ดีไม่ถึงตาย เหอๆ จากคุณ : scottie - [ 3 ต.ค. 50 22:33:17 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณคุณทิกิครับ ไปตอบเรื่อง Mr. Fusion ให้แล้วนะครับ คุณ ณ กมล หายปวดหัวไวๆนะครับ จะได้มาอ่านต่อ แหะๆๆ จริงอย่างที่คุณสก๊อตตี้ว่าครับ....แต่การที่ตัดสินใจ แล้วกลัวว่ามันจะทำร้ายอีกคนที่เรารัก...มันก็ทำใจลำบากเหมือนกัน... แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 50 11:03:33 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 3 ต.ค. 50 22:56:37 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เข้าใจเขียนรายละเอียด ทำให้เรื่องสั้นธรรมดาขยายออกไป จนเป็นที่จับใจผู้อ่านได้ดีมาก ถ้าจบแบบใครคนหนึ่งตาย ก็กลายเป็นน้ำเน่าเลยละครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 4 ต.ค. 50 07:41:32 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณครับ ป๋าเจียวต้าย โดยส่วนตัวผมรู้สึกว่าเขียนให้อมยิ้มมันง่ายกว่า พอจะเขียนให้มันซึ้ง เลยต้องใช้วิธี น้ำท่วมทุ่ง ผักตำลึงโหลงเหลง มันก็เลยยาวออกไป... นึกถึงคุณดาเรน ที่ชอบเขียนเรื่องเศร้าๆ ใช้คำเพียงนิดเดียวเองแต่สะกิดใจน่าดู แล้วก็...เรื่องนี้ ...ถ้ามีใครตาย...ผมคงเสียใจเลยล่ะครับ... แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 50 11:04:22 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 4 ต.ค. 50 12:11:14 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ร้องให้เลยค่ะ  นิยายเศร้าชีวิตบางคนเน่ากว่า อ่านทุกเรื่องเลยค่ะชอบมากเลยค่ะ จากคุณ : แสนเหงา (แสนเหงา) - [ 4 ต.ค. 50 13:54:17 ]

ความคิดเห็นที่ 24 น้าตาแทบไหลเลยค่ะ  การอภัยให้กันนี่เป็นสิ่งที่สำคัญจริงๆนะคะ จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 4 ต.ค. 50 16:57:25 ]

ความคิดเห็นที่ 25 กว่าจะตกลงรักกันได้ต้องสูยเสียขนาดนี้เลยหรือ ปล. นึกว่าจะน้ำคลอคนเดียวเสียอีก T_T จากคุณ : ลมหนาวกับดาวเดือน - [ 4 ต.ค. 50 19:30:27 ]

ความคิดเห็นที่ 26 "นิยายเศร้าชีวิตบางคนเน่ากว่า " ...ก็เป็นแค่ช่วงหนึ่งของชีวิตนะครับ หาก เราไม่ปล่อยมันไป..เราก็จะจมอยู่กับมัน...ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณแสนเหงา ได้เพื่อนใหม่อีกแล้ว ครับคุณ ข้าวต้มน้ำวุ้น การอภัยให้กันเป็นสิ่งสำคัญมาก ดังเช่นคุณ podduang-pk บอกเลย..เป็นทางที่หัวใจจะหลับได้อย่างสงบสุข... ในเวลาที่เราจมอยู่กับปัญหา..แล้วมองว่ามันเป็นเรื่องใหญ่โตจนขาดสติ.. บางคนสูญเสียมากกว่านี้เสียอีกครับ...คุณลมหนาวและดาวเดือน.. รู้สึกเหมือนตัวเองแก่ไปเยอะเลยแฮะตอบกระทู้นี้ ^ ^" มาเพิ่มเติม แหะๆๆๆ ดูเหมือนจะทำเพื่อนๆน้ำตาคลอไปหลายราย ความผิดนี้ยกให้คุณ SoVo กะ คุณ ไม่รู้-ผมเมา นะคร้าบ โทษฐาน เป็นคนรีเควสง่ะ แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 50 11:19:56 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 4 ต.ค. 50 21:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ^^ แหะๆ โหดร้ายไปมั้ยเหรอครับ ถ้าผมต้องเป็นคนใดคนหนึ่งในเรื่องนี้ ผมว่ามันโหดร้ายสุดๆ เลยนะเนี่ย (แต่ตอนจบซึ้งมาก ประมาณว่าเข้าใจกันจนได้) จากคุณ : KTHc (KTHc) - [ 5 ต.ค. 50 12:14:16 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านไปยิ้มไป ไม่รู้เหมือนกัว่ารู้สึกยังไง แต่ที่แน่ๆ คือ ชอบเรื่องของคุณกลิ่นค่ะ มันอุ่นดี จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 6 ต.ค. 50 18:33:45 ]

ความคิดเห็นที่ 29 จึ๊ย...คุณรวยระรินกลิ่นชา ...เป็นคนเดียวนะเนี่ยที่บอกว่าอ่านไปยิ้มไป... เรื่องนี้มันอุ่นตอนจะจบแล้วอ่ะ เดี๋ยวเรื่องหน้าไม่โหดแบบนี้ดีกว่าเนาะคุณเคธี่ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคร้าบ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 6 ต.ค. 50 19:37:01 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขออนุญาตคุณ กลิ่นกาแฟ และ เพื่อนท่านอื่นนะคะ  ความเห็นยาวมากค่ะ ขอสารภาพว่า... เห็นชื่อคุณ กลิ่นกาแฟมาพักใหญ่ ปรกติจะอ่านแต่หมวดบทกวี มีโอกาสได้เห็นเวลาคุณเข้าไปเขียนบ้างบางหน เลยไปจนมี"โอกาส" เห็นอีกหลายเรื่องและหลายความเห็นของคุณพอควร ด้วยการเสิร์ชในพันทิป เพราะตอนแรกสับสนระหว่างคุณ และ คุณกาแฟสอง หาก. -จงใจ- ไม่อ่าน... งานของคุณอีกหลังจากทราบแน่ว่า คนละท่าน และอ่านงานของอีกท่านจากเวปส่วนตัวจะง่ายกว่า-หากว่ามีเวลา จงใจ -ไม่อ่าน-ทั้งเรื่องสั้น /ความเรียง หรือแม้แต่ความเห็นใดของคุณอีก จะด้วยเพราะอะไรไม่ทราบแน่ค่ะ ..แต่ที่แน่ใจที่สุดคือ ปวดตากับการทำงานหน้าคอม จนเลือกที่จะไม่อ่านนิยายทั้งสั้นและยาวในถนนฯ และในเนทเป็นปรกติ พร้อมกับวางเฉยต่อนามปากกานี้ในทุกกระทู้กลอนที่พบว่าเข้าไปร่วมเขียนมากขึ้น บังเอิญอีกเช่นกัน --- ที่ตัวเองมีงานเขียนสั้นๆ แบบเล่าเรื่องเจื้อยแจ้ว โดนมี"กาแฟ"เป็นตัวเดิน เรื่อง เขียนทิ้งขว้างและ เจตนาแค่เล่าเรื่องให้เพื่อนอ่านอยู่ ๑ ชิ้น ลงในพื้นที่ของตัวเอง และ..มีพี่ที่สนิทขอเอาไปลงที่เวปของเธอ --แต่พี่พบว่ามีการคัดลอกงานนี้ไปแอบอ้างเป็นงานของตนเองจากคนอื่น(อีกแล้ว--คือ เจอบ่อย และ ชิน จริงๆค่ะ ไม่เคยเดือดร้อนใจเลยซักหน มีแต่ขำทุกทีไปว่า คนลอก ยังเลือกงานไม่เป็นเอาจริงๆ) ในบทความนั้น มีร้อยกรองประกอบ และมีคีย์เวิร์ดคำว่า กรุ่น - รัก - กลิ่น - กาแฟ ปะปน(ไม่เรียงเป๊ะตามนี้) พอมีการเสิร์ชในกูเกิ้ล--จึงพบชื่อของคุณกลิ่นกาแฟอีกครั้งในฐานะ เจ้าของผลงานเล่มใหม่ ยินดีด้วยมากๆอย่างจริงจัง และ จริงใจนะคะ แต่--ยังคงเดิมคือ --ไม่อ่านงานของคุณ จนวันนี้ เหมือน..ชื่อเรื่อง.. จะจูงมือให้คลิ๊กอ่าน เพราะคาดเอง (จากต่อมที่ไม่มีชื่อเรียกเป็นทางการ--และน่าจะมีคนเดียวเป็นส่วนตัว เพราะเป็นต่อมร้ายกาจ และแม้ทราบ ก็ยังมั่นคงจะอยู่ในกะลาของตัวเองอย่างดื้อดึงอย่างยิ่ง) ว่า ....คนเขียนคงเขียนอะไรให้ "ความรัก" ดูเบาโหวง ตัวละครยึดมั่นความรักเกินไป ทำตัวทุ่มเทและเสียเวลากับความรักเกินไป จนถึง... บอกให้คนอ่านดำเนินชีวิตต่อไปแบบเข้มๆ เก่งๆ พร้อมสรุปท้ายเรื่องตามสไตล์ของคุณ(ที่วาดภาพเอง) ว่า--- ความรักไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตหรอกน่า อย่าซาบซึ้งเสียเวลา หรือ "หลง"วนอยู่นักเลย--ทำนองนั้น แค่เคยมี แค่เก็บเอาไว้เป็นความทรงจำ แค่ และ อีกมากแค่ๆๆ... ที่จะวาดภาพเองได้ร้ายกาจถึงแค่นั้น(ไม่ทราบค่ะว่าทำไม) เลยจึ๊กจั๊กในอารมณ์ ขออ่าน...---รักเอย--- ของคุณ คนที่(คิดเองอีกแล้วล่ะค่ะ) แสนเก่ง และใจแข็ง คนที่เดินผ่านความรู้สึกของตัวเองได้ และคิดว่า"สามารถกำหนดใครอื่น"ให้มีหัวใจอย่างไรก็ได้ ตามแบบตัวเองซักหน่อยเถิดหนอ อ่านแล้วจึงเป็นการย้ำเตือนให้ตัวเองทราบ ทั้งที่ทราบแน่มานานแล้วอีกครั้งว่า เรานี่แสนโง่ ดื้อ และ ยึดติด เป็นที่สุด------อีกหน(ส์) งานของคุณกลิ่นกาแฟ อาจเป็นนักเขียนมือใหม่ หรือ เก่าหากชื่อใหม่ก็ตาม เป็นงานที่ไม่ได้ไร้ที่ติ สวยสมบูรณ์ไปจนลานตาก็จริง แต่ดึงอารมณ์ และแง่คิด รวมถึงคำถามที่ตัวเองไม่เคยมีคำตอบ-- ไม่มีแม้แนวทางจะตอบ สับสน และเฝ้าถามความมีอยู่จริงหรือ มาตลอด ให้พอที่"เกือบจะ" เข้าใจ เรื่องบางอย่างในโลกขึ้นมาได้บ้าง ดึงความเศร้า ความสุข น้ำตา รอยยิ้ม ความหวาน ความขม ที่ห่างหาย และไม่รับรู้รสใดจริงๆมานานแล้วให้เหมือนจะตื่นขึ้นในความรู้สึก ได้อีกหน ดึง..อารมณ์ และหัวใจที่ไม่เจ็บปวด ไม่ยินดียินร้ายอะไรมากนัก ชืดชา และ อยู่แบบกลวงๆไร้ชีวิตชีวามานาน ให้พลิกรู้สึกตัวขึ้นมาลางเลือน อ่านเรื่องของคุณแล้ว.. ไม่มีความเห็นและคำตอบหรอกนะคะ เพราะคิดอะไรไม่ออก --ว่า"ความรัก" คืออะไรหนอ ความรู้สึกทั้งหมดทั้งปวงของตัวละครแต่ละตัว คือ ความรักหรือ และเมื่อไหร่กัน ที่มันกลั่นตัวเป็น"ความรัก"ที่แท้จริง รักมาก่อนนั้น หรือ รักเพราะเกิดอะไรขึ้น ดำเนินมา จึงรัก วกวนไปจนถึงว่า..แท้จริงแล้ว "โกเมน" ตัดสินใจทำร้ายน้ำหนึ่งเพราะความรัก ทำเพื่อปลดปล่อยเธอไปหา เพทาย ที่เธอไม่เคยรู้ตัวว่ารัก หรือเปล่านะ? (น้ำเน่ากว่า และ กว่า เกินกว่าที่คนแต่งจะคาดได้แน่แท้แล้ว--เรา-- เห้อ) แต่เรื่องของคุณ ทำให้----รับทราบถึง"อารมณ์" อันเคยมี และ มาก ในตัวตนที่ล้มหายตายจากไปนานแล้ว --- เหมือนจะงัวเงีย"ตื่น"ขึ้น และมีเลือดเนื้อเป็น"คน"ปรกติขึ้นมาได้---เท่านั้นจริงๆ ยังยืนยันค่ะ ว่า"จะไม่อ่าน"  งานของคุณกลิ่นกาแฟ ทางอินเตอร์เนท รวมถึง ความเห็น หรือ อื่นใดก็ตาม นอกจากปวดตา ต้องทำงานของตัวเองอย่างหนักจากจอคอมฯ นอกจาก "กลัว" คนเขียน เขียนยังไม่จบ พอตามอ่านแล้ว ก็ต้อง...รอ ให้มาโพสต์ต่อ แบบไม่ทราบกำหนด คำว่า "รอ"นี่เองค่ะ เลยออกจะทำให้กลัวจริงจัง เรื่องเขียนอื่นๆที่มีคุณภาพอย่างที่สุดของท่านอื่นๆ จึงต้องถูกกันให้ออกห่าง คอยตามเก็บตัวหนังสือที่จับต้องได้แบบเล่มๆที่วางขายเอาทีหลังดีกว่า และ----ก็เพราะ ก่อนหน้าจะเขียนข้อความนี้ ที่เมืองไทยจะเป็นเวลาเท่าไหร่ก็ตาม แต่พี่ชายที่ยังตื่นแน่ๆ ที่ไหนซักแห่งในผับที่มีถ่ายทอดรักบี้ ได้รับ "ออเดอร์" ซื้อหนังสือ กรุ่นรักกลิ่นกาแฟ ให้ได้มาสามเล่ม (เผื่อเพื่อนอีก ๒) แล้วเรียบร้อย พร้อมคำกำชับว่า จำเป็นอย่างยิ่ง....ต้องมีมาในกองของฝากเที่ยวนี้ คาดว่าจะ ได้รับหนังสืออาทิตย์หน้า เพราะท่านจะบินมาส่งด้วยตัวเอง ขอบคุณค่ะ สำหรับ..งาน ที่ทำให้อาการชาๆของความรู้สึกทุเลาลง ความเป็นมนุษย์จริงๆ..เหมือนจะขยับตัว และใกล้จะงัวเงียตื่นขึ้นเต็มทีแล้ว---ในเร็วๆนี้มั้งคะ หวังว่าอย่างนั้น ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : รอยคำ - [ วันเกิด PANTIP.COM 02:11:58 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขออนุญาต เพื่อนๆตอบความเห็นแบบยาวๆนะครับ ขอบคุณ คุณรอยคำที่เข้ามาทักทายและบอกกล่าวกันครับ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ ว่าคุณรอยคำจะเข้ามาอ่านอีกไหม.. สำหรับผมและคุณกาแฟสองนั้น เป็นคนละคนกันจริง และผมเองก็ ชื่นชอบ ใน สำนวนการเขียนและมุมมองของคุณกาแฟสองอย่างจริงใจ จนต้องติดตาม อย่างสม่ำเสมอ(เป็นแฟนพันธ์แท้ เชียวนะ) สำหรับตัวตนของผมที่คุณรอยคำเล่ามา...บางทีอาจเพราะผมไปตอบความ เห็นในหลายๆความเห็น..ในลักษณะที่คุณรอยคำว่า.. เข้าใจว่าเวลามองเรื่อง ไกลตัว ผมชอบเอาแนวคิดของเซ็นเข้าไปใช้ ก็เลยทำให้ตอบไปอย่างนั้น แต่ พอมาเรื่องของตัวเอง อารมณ์มันครอบงำเหมือนเดิม มันเลยกลายเป็นอีกเรื่อง หนึ่ง 55+ (เค้าเรียกว่ายังไม่บรรลุ) ขอบคุณในความยินดีเรื่องหนังสือนะครับ..... งานที่ลงที่นี่..ส่วนใหญ่ผมเขียนได้ตามใจ..เพราะไม่ต้องยึดติดกับ..ข้อจำกัด ในหลายๆเรื่อง...และ..ยังไม่เคยลบเรื่อง...เพราะ.. ไม่ใช่เรื่องที่นำไปตีพิมพ์ หรือหากต้องนำไปตีพิมพ์ ผมมักนำไปรีไรท์ใหม่ก่อน...ด้วยสองสาเหตุคือ ผมมีความสุขที่มีคนอ่านและอย่างที่สองคือ ผมลบเรื่องไม่เป็น (แหะๆๆ สาเหตุหลัก) ดังนั้นงานเขียนที่นี่จึงไม่พบในหนังสือครับ...แต่ภายหน้าอาจมีก็ได้ ยังตอบไม่ได้ครับ ผมก็ต้องสารภาพเหมือนกันว่า ไม่ได้อ่านงานในหมวดนิยายเลยเหมือนกัน ด้วยเหตุผลคล้ายๆคุณรอยคำคือคำว่า"รอ"มันทรมานใจจริงๆ รอเขียนจบแล้ว อ่านรวดเดียวเสมอ แหะๆดังจะเห็นว่าไม่มีคอมเม้นผมในหมวดนิยายเลย..(อายจัง) สุดท้ายสำหรับคอมเม้นนี้... หวังว่าจากนี้คุณรอยคำจะตื่นขึ้นด้วยความสดใส ยิ้มแย้ม และมีความสุขในทุกเช้านะครับ.... จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ วันเกิด PANTIP.COM 07:07:29 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เป็นเรื่องสั้นที่ยาวมาก ๆ เลยค่ะ ^^ จากคุณ : oldword - [ 10 ต.ค. 50 21:17:02 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อืม อย่างนี้เค้าเรียกเรื่องสั้นขนาดยาว หรือเรื่องยาวขนาดสั้นดีน้าคุณ oldword จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 11 ต.ค. 50 10:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ซึ้งมากๆเลยค่ะ ชอบเรื่องของคุณกลิ่นกาแฟจัง อ่านหลายเรื่องแล้วค่ะ เขียนมาหลายๆเรื่องนะคะ จะรออ่าน จากคุณ : เดหลี - [ 14 ต.ค. 50 21:41:39 A:125.26.51.42 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณมากครับคุณเดหลี (อย่าลืมไปซื้อหนังสือนะ หุ หุ) จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 15 ต.ค. 50 11:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 36 T_T สวัสดีอีกครั้งค่ะ คุณกลิ่นกาแฟ กลับมาอ่านและจะบอกขอบคุณสำหรับคำอวยพร แต่...พระพี่ชาย ท่านมีเวลาเดินหาหนังสอของคุณให้เมื่อวันเสาร์ที่ ๑๓ ตุลาคม ๑ วันถ้วน เดินทั้งสยาม ดอกหญ้า นายอินทร์ ศูนย์หนังสือจุฬาฯ และร้านเล็กย่อยแถวนั้น (โซน สยาม ฯ และมาบุญครอง ) -----ไม่มีหนังสือของคุณกลิ่นกาแฟนะคะ---------------- T_T บ้างก็บอกว่า หมด บางร้านก็บอกว่าไม่มี และ รวมถึงยังไม่มา แล้วท่านก็บินดิ่งมาคืนนั้น T_T สรุปว่า ยังไม่ได้หนังสือตามที่โม้ว่าจะซื้อถึง ๓ เล่ม และยังไม่ได้เปลี่ยนความคิดนะคะ เรื่องจะตามอ่านในเนท แม้ว่าคุณกลิ่นกาแฟจะบอกว่า เรื่องที่เขียนในนี้ยังไม่ได้ตีพิมพ์ก็ตาม ขอบคุณมากค่ะ สำหรับการตอบ และความเข้าใจ ในอาการขวางโลกอย่างยิ่ง แถมขวางเงียบๆไม่เป็น ต้องมาประกาศอีกต่างหาก การมาตอบวันนี้ เพื่อจะเรียนว่า อยากจะสนุบสนุน คนเขียนหนังสือ และคุณ อย่างเป็นรูปแบบที่จับต้องได้ หากว่าไม่สามารถตามอ่านและให้กำลังใจในหน้าเวปต่างๆจะเป็นการไม่ได้สนับสนุน ทางออกจึงมีแค่นั้น.. คงต้อง "รอ" ---อีกแล้วค่ะ (เกือบชังนำหน้าคำนี้เข้าไปในกระดูก แล้วคิดว่าจะตามติดไป หากว่าชาติหน้ามีจริงๆ) "รอ" ให้มีโอกาส ซึ่งก็คงสิ้นปี ถึงจะได้ไปเดินตามหาหนังสือของคุณ หวังว่ายังคงเหลือวางขาย ไม่หมดไปก่อนนะคะ ยังดีที่ อย่างน้อยการ "รอ" เรื่องนี้ ยังเป็นเรื่องที่มีความหวัง อุตส่าห์หาแง่งามได้อีกแน่ะค่ะ ยังมีตาไว้มองโลกสวยได้ แม้ว่าจะเพี้ยนหนัก และ บอกว่าหัวใจตาย ชืด แบบ คคห. กรอบก่อนหน้านี้ก็ตาม ปล. แอบเห็นหัวข้อใหม่ ที่ไม่ได้เข้าไปอ่าน(ตามเคย) เรื่องไม่เข็ดกับความรักของคุณ แล้วเกือบยิ้ม... มันบอกถึงอารมณ์คนถามยังไงไม่ทราบน่ะค่ะ ว่าถามตัวเองมากกว่าใครอื่นเอาเสียจริงๆ รวมถึง อยากจะเข็ด หักห้ามให้ตัวเองเข็ดแทบเป็นแทบตายแล้ว แต่---ห้ามไม่ได้ ประมาณนั้น--- สำหรับตัวเอง พบว่า.. การปล่อยหัวใจนำทาง ไม่ว่าทางนั้นจะขรุขระแค่ไหน หากไม่ทำร้ายใคร ความเจ็บปวด หรือ อื่นใดที่ได้รับ มักยังเหลือความงดงามในหัวใจเสมอค่ะ ขอให้คุณ มีความสุข และประสบความสำเร็จในทุกสิ่งที่หวังนะคะ สวัสดีค่ะ..แบบ น่าจะ ถาวร สำหรับการพบกันพื้นที่โลกเสมือนแห่งนี้ รอยคำคนนี้ ไม่เหมาะกับโลกนี้เอาจริงๆ อาจมีบางเวลาที่..เหงาหนักหนา คงจะไปเขียนร้อยกรองตรงนั้นตรงนี้บ้าง ..เมื่อ หัวใจกลับมามีชีวิตชีวามากกว่านี้ แม้จะไม่มีทางกลับมาเหมือนคนปรกติก็ตาม จากคุณ : รอยคำ - [ 16 ต.ค. 50 23:09:48 ]

ความคิดเห็นที่ 37 สวัสดีกับคุณรอยคำอีกครั้งครับ.. : ) (อยากใส่อมยิ้มบ้าง แต่ทำไม่เป็น) จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 17 ต.ค. 50 08:36:54 ]

ความคิดเห็นที่ 38 นั่นสิ ความรัก หากรู้จักอภัย ชีวิตก็สวยงาม ทั้งคนที่ผิดหวังจากความรัก และสมหวังจากความรัก เพราะรักไม่เคยแน่นอน ได้มาจากไป พร้อมกาลเวลาที่แปรผัน อ่านแล้วได้ความรู้สึกเศร้า พร้อมกับความอบอุ่นเล็ก ๆ ในหัวใจจริง ๆๆ ป.ล. คิดใส่อมยิ้ม หรืออย่างอื่น ใช้ // (ตามด้วยชื่อ) ฮะ โดยชื่อดูได้จากอันที่มีรูปพวกต้นคริสมาส หรือรูปอื่น ๆ เล็ก ขึ้นทางด้านขวา แล้วคลิ๊ก จะมีหน้าต่างเล็ก ๆ ขึ้น มีรูปหมีด้วย คลิ๊กรูปหมี มันจะมีหน้าต่าง ขึ้นรูปต่าง ๆ และชื่อฮะ อันนี้แถม แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 50 16:01:31 แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 50 15:57:39 จากคุณ : tanuki (one_tanuki) - [ 17 ต.ค. 50 15:56:51 ]

ความคิดเห็นที่ 39 สำเร็จแล้ว หลังจากลองมาหลายรอบ ขอบคุณคุณ one_tanuki ครับ สำหรับคำ ทักทายและอมยิ้ม แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 50 22:45:06 แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 50 22:42:52 แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 50 22:41:09 แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 50 22:40:26 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 17 ต.ค. 50 22:39:39 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เย้ๆ  กลับสู่ความเจริญแล้วหลังจากไปประชุมมานาน พอเข้ามาก็รีบมาอ่านเรื่องของคุณกลิ่นกาแฟเลยค่ะ แต่เรื่องนี้ เศร้านะ...ปนซึ้ง   เปลี่ยนแนวเล็กน้อย  แต่ได้ศรัทธากลับไปเยอะเลย จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 19 ต.ค. 50 23:37:08 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณคร้าบ คุณโยเกิตมะนาว หายไปนานเลยนะครับ หรือว่าจะมาเอาฉายานางเอกต้องมาตอนจบ(อีกแล้ว) อิ อิ ลองเปลี่ยนแนวไปนิด เพราะอมยิ้มมาหลายเรื่องแล้ว เดี๋ยวคนอ่านจะฟันผุ... เลยเอาเรื่องนี้มาคั่นก่อน แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 50 14:45:21 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 20 ต.ค. 50 11:12:17 ]

ความคิดเห็นที่ 42 อ่ะ...อย่างว่าล่ะคะ  ยังไงนางเอกก็ต้องเป็นนางเอกอยู่วันยังค่ำ ( มาตอนจบตลอด ) กำลังรู้สึกว่าตัวเอง เหมืนคนติดกาแฟเลย ประมาณว่าไม่ได้อ่านเรื่องของคุณกลิ่นกาแฟแล้ว มันแปลกๆ  เหมือนขาดคาเฟอีน  ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 20 ต.ค. 50 19:43:14 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ดูเหมือนตอนนี้ผมต้องพยายามลดกาแฟเสียหน่อยแล้วล่ะครับคุณโยเกิต เริ่มจะมีอาการเมากาแฟเป็นบางครั้ง..อืมๆๆ ขอบคุณที่แวะมาทักทายครับ จากคุณ : กลิ่นกาแฟครับ - [ 22 ต.ค. 50 11:07:14 ]

ความคิดเห็นที่ 44 น้ำตาตาเลยค่ะ.......... อ่านจบแล้ว ขอสมัครเป็นแฟนคลับคุณกลิ่นกาแฟด้วยคนค่ะ ไม่ทราบว่าคุณกลิ่นกาแฟไม่ทำ blog รวบรวมผลงานไว้หรอค่ะ แฟนคลับรุ่นใหม่อย่างติม จะได้ติดตามผลงานเก่าๆได้นะคะ แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 50 06:43:09 จากคุณ : Be my dEstiNy (itims) - [ 30 ต.ค. 50 06:23:48 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ไปทำบล็อกแล้วนะคร้าบคุณไอติม เพื่อนๆแวะไปเยี่ยมเยียนกันบ้างนะครับ(เหมือนจะไปไกลเลยแฮะ) แต่นายกลิ่นก็ยังมาป้วนเปี้ยน(แซว) เพื่อนๆอยู่แถวนี้เหมือนเดิมล่ะ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 31 ต.ค. 50 19:32:20 ]