ความคิดเห็นที่ 1 เธอคนนั้น ภาค2 ประกายแดดระยิบบนสายน้ำสีขุ่นของคลองแสนแสบที่คุ้นเคย เสียงระลอกคลื่นกระทบแผงคอนกรีตคุ้นหู อา.. กี่ปีแล้วนะที่ผมจากที่นี่ไป ตั้งแต่จบประถมสินะ ตอนนี้ ผมกลับมายังที่เดิมที่ที่มีความทรงจำมากมายในวัยเด็ก ผมมองออกไปยังคลองแสนแสบและปล่อยความคิดล่องลอยไปหาภาพอดีต และแล้ว ความคิดของผมก็หยุดลง ด้วยเสียงเย็นๆคุ้นหู "ไอติม มาทำอะไรอยู่ที่นี่" "ก็ ไม่รู้เหมือนกัน เราก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ" ผมพูดโดยไม่ได้มองหน้าเธอ "ไปเดินเล่นกันไหม มีเรื่องอยากคุยด้วย" เธอชวน "ไม่เอา เธอไปคนเดียวเถอะ เราอยากอยู่ตรงนี้"ผมตอบปฏิเสธ "งั้น....... เราอยู่ด้วยนะ" ผมหันมามองคนพูด พักหลังๆนี้ ผมสังเกตเห็นว่าลึกลงไปในแววตาคู่นั้นดูเหมือนจะมีเงาโศกยิ่งกว่าเมื่อก่อน แต่ผมก็ยังไม่กล้าถามเธอถึงที่มาของความเศร้านั้น "ขอเราอยู่คนเดียวนะ" ผมพูดออกไปไม่ทันได้คิด ไม่รู้ว่าอะไรดลใจเหมือนกันนี่เป็นครั้งแรกที่ผมปฏิเสธที่จะให้เธออยู่ใกล้ๆ เธอผงะนิดหนึ่ง "ก็.....ถ้าไอติมไม่ต้องการให้เราอยู่ใกล้ๆ" ผมคิดว่าผมเห็นน้ำตาเธอแวบหนึ่งก่อนเธอจะเบือนหน้าหนีไป "ถ้าต้องการอย่างนั้น....เราก็จะไป.....เดี๋ยวนี้" เธอหันจากไปอย่างช้าๆและดูเหมือนว่าเธอแบกความเศร้าของคนทั้งโลกเอาไว้ ในใจผมรู้สึกหวิวๆ บอกไม่ถูก หลายอาทิตย์ผ่านไป เธอไม่ได้ผ่านเข้ามาในชีวิตผมเลย หากผมจะสังเกตสักนิดว่าเธอไม่เคยจะหายหน้าไปนานขนาดนี้ อาจเป็นเพราะผมยุ่งอยู่กับการสอบและเพื่อนๆที่คณะ และดูเหมือนผมจะลืมเธอไปเสียสนิท จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังอ่านหนังสืออยู่กับเพื่อนเพลินๆ ก็มีมือใครมาสะกิดเบาๆที่หลัง เธอนั่นเอง ผมออกจะรำคาญนิดๆ เพราะนี่จะสอบอยู่วันพรุ่งนี้แล้วผมยังอ่านได้ไม่ถึงครึ่ง แต่ก็รู้สึกดีใจที่ในที่สุดเธอก็กล้ามาเจอเพื่อนผมสักที ผมหันไปจะแนะนำเธอกับเพื่อนๆ แล้วผมก็ต้องผิดหวัง มันหลับไปหมดตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ผมเอื้อมมือไปจะปลุก แต่เธอจับมือผมไว้ ส่ายหน้าช้าๆ เราสองคนนั่งกันเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง เป็นความเงียบที่อึดอัดไม่เหมือนที่แล้วมา "แล้ว ถ้างั้นมีธุระอะไร" ผมถามทำลายความเงียบขึ้นมา "ก็..... เรา.....ก็แค่คิดถึงไอติมเลยแวะมาหา.......ไม่ได้เหรอ" ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย "ได้สิ แต่ตอนนี้เราคงไม่ว่างคุยกับเธอหรอกนะ เรายังอ่านหนังสือไม่จบเลย" เธอยิ้ม แปลกแฮะ ผมคิด ยิ้มของเธอดูพิกลๆเหมือนคนที่มีความทุกข์ใจอย่างสาหัสพยายามจะยิ้มอย่างเสียสติ "งั้น ไอติมอ่านอะไรอยู่ สอนเราบ้างสิวิชาที่ไอติมเรียนน่ะ" ผมรีบตัดบท "เอ่อ อย่าเลย เรื่องนี้เธอไม่รู้เรื่องหรอก แล้วก็เราอยากอ่านเองก่อน ว่าแต่ เธอจะเรียนรู้เรื่องเรอะ?" "ก็ ถ้าไอติมสอนนะ ถึงเราไม่เคยเรียน ไม่เคยรู้เรื่อง เราก็จะอ่าน ก็จะทำทุกอย่างให้เรียนรู้เรื่อง" ชั่วขณะนั้นผมคิดว่าเธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เพราะเรื่องที่ผมเรียนมันคนละเรื่องกับที่เธอเคยเรียนเคยรู้เลย "เออ นี่ ไม่รีบไปก่อนเหรอเดี๋ยวเพื่อนเราก็ตื่นมาเจอเธอหรอกนะ" ผมรีบตัดบทอย่างรำคาญๆ เธอชักจะพูดมากไปแล้วในสายตาของผมตอนนั้น เธออึ้ง นิ่งไปสักพัก ผมเห็นน้ำตาเอ่อขึ้นมาในนัยน์ตาเศร้าๆนั้น "ไม่ต้องไล่กันขนาดนี้ก็ได้ ถ้าไอติมไม่ต้องการเราขนาดนั้น" เธอพูดแล้วก็หันหลังวิ่งจากไปก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไร ผมว่าผมทำเธอร้องไห้ สายลมพัดปะทะดอกชมพูพันธุ์ทิพย์ร่วงลงมาราวกับมีใครโปรยมันลงมาจากฟ้า ผมเพิ่งสอบเสร็จวันนี้ เพื่อนๆมันก็หนีไปเที่ยวฉลองการสอบกันหมดแล้ว ไม่มีใครชวนผมสักคน ผมชักคิดถึงเธอขึ้นมาแต่ก็ไม่รู้จะไปหาเธอได้ที่ไหน ผมได้แต่ออกเดินไปเรื่อยๆ ผ่านภาพต่างๆที่คุ้นตาและสถานที่ที่คุ้นเคย หูกวางต้นใหญ่ริมตึกซึ่งจวนเจียนจะผลัดใบ ใบบนต้นเปลี่ยนจากเขียวเป็นแดงก่ำ รอวันปลิดปลิวตามลม ผมเห็นเธอยืนก้มหน้าอยู่ตรงนั้น พิงลำต้นมหึมาอยู่คนเดียว เป็นภาพที่ผมเห็นจนชินตา เธอชอบอยู่ของเธอคนเดียว เงียบๆแบบนี้แหละ ผมรีบเดินเข้าไปจะทักทาย เธอเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ เมื่อพบว่าเป็นผม เธอก็เบือนหน้าหนี แล้วรีบเดินลับมุมตึกหายไป ผมว่าผมเห็นน้ำตาเธอนะ และน่าแปลก ทุกครั้งที่เจอผม เธอมักจะยิ้มเศร้าๆ แล้วก็เดินเข้ามาหาผมแล้วเราก็มักจะสนทนากันด้วยความเงียบที่อบอุ่น เธอไม่เคยเดินหนีผมไปแบบนี้เลยสักครั้ง สามวันผ่านไป ผมเดินทางมาทำกิจกรรมที่คณะตั้งแต่เช้า ดูเหมือนผมจะมาเช้าเกินไป พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเลย พระจันทร์ข้างแรมก็ยังค้างอยู่บนฟ้า ทอแสงนวลเย็นตาอาบทุกสรรพสิ่งในความเงียบสงัดนั้น ผมตรงไปยังม้าหิน หวังว่าจะนอนรอให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนกว่าจะมีใครมาลากไปทำงาน ทันใดนั้น ผมก็เห็นว่ามีผู้หญิงนั่งอยู่ก่อนแล้ว เธอนั่นเอง! ผมดีใจมาก ตะโกนทักออกไป เธอหันมามองผม ในแสงสลัวๆนั้นผมกลับเห็นน้ำตาของเธอสะท้อนแสงจันทร์อย่างชัดเจน เธอร้องไห้อีกแล้ว แต่ปกติแล้วเวลาเห็นผมเธอก็ปาดมันออกแล้วก็บอกว่าไม่เป็นไร แต่คราวนี้ เธอปล่อยให้มันไหลอาบแก้ม ไม่คิดแม้แต่จะทักผมตอบ ผมนั่งลง และถามเธอไปตรงๆ ว่าเธอเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้ดูโศกเศร้าอยู่ตลอดเวลา และช่วงนี้มีใครมาทำให้เธอเสียใจหรืออย่างไร ถึงได้เป็นแบบนี้ เธอมองหน้าผม นิ่งเงียบ ปาดน้ำตาออก ผมเห็นแววตาเด็ดเดี่ยวของเธอเป็นครั้งแรก "ไอติม ตลอดเวลาที่เรารู้จักกันมาเราเคยทำอะไรให้ไอติมเสียใจไหม" "ไม่เคย" "แล้วเราเคยบกพร่องต่อหน้าที่เพื่อนที่ดีหรือเปล่า" "เปล่านี่" "ถ้างั้นเราก็ไม่มีอะไรจะพูดกับไอติม ไอติมไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก เราสบายดี ทุกครั้งเราก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ" ผมตกใจ เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ผมจับตัวเธอเขย่าเพื่อเรียกสติ "ฟังนะ เรารู้จักเธอดีพอ เธอไม่ได้สบายดี เธอต้องเป็นอะไรแน่ๆ เราสังเกตมาตั้งนานแล้ว เพียงแต่เราไม่กล้าถาม แต่คราวนี้มันมากเกินไปแล้ว นี่ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรานะ บอกเรามาเถอะว่ามีอะไร" เธอดูตกใจ แล้วหน้าตาเธอก็กลับไปนิ่งเหมือนเดิม "ไอติมเป็นห่วงเราด้วยเหรอ" เธอพูดโดยไม่มองหน้า ผมฟังคำนี้แล้วเจ็บแปลบในใจ ผมรู้แล้วล่ะ ใครทำร้ายเธอ ใครทำให้เธอเป็นแบบนี้ ทำไมเธอต้องเศร้าอยู่ตลอดเวลา ผมมองหน้าเธอ น้ำตาไหลแทนคำตอบ เธอก็เกาะแขนผมไว้แล้วก็ปล่อยโฮออกมา ผมปล่อยให้น้ำตาผมไหลเงียบๆ ทั้งบริเวณมีแต่เสียงสะอื้นเบาๆของเธอ เรานั่งอยู่อย่างนั้นจนฟ้าเริ่มสว่าง แสงจันทร์เริ่มถูกแสงอาทิตย์ยามเช้าข่ม เสียงนกกางเขนร้องกลบเสียงสะอื้น เธอปาดน้ำตาออก แล้วก็ทำเหมือนอย่างเคย ปลอบผม "ไอติม พอเถอะ เราไม่เป็นไรแล้ว อย่าร้องไห้อีกนะ เราเห็นไอติมร้องไห้แล้วไม่สบายใจเลย" ผมแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ "เรา...." เธอเอานิ้วมาแตะปากผมก่อนจะพูดอะไรออกไป "ไม่ต้องพูดแล้ว ไอติม เราเข้าใจแล้วเราไม่ว่าอะไรไอติมหรอก ขอบคุณนะที่เป็นห่วงเรา เราไปก่อนนะมีคนเดินมาแล้ว" เธอเดินจากไปโดยที่ผมไม่ทันจะตั้งตัว "เดี๋ยว...." เธอหายไปแล้ว ไม่ให้กาสผมพูดอะไรเลยสักคำ ผมตะโกนออกไป หวังว่าเธอคงเดินไปไม่ไกลและอาจได้ยิน "เราขอโทษ ได้ยินหรือเปล่า เราขอโทษ ยกโทษให้เรานะ" แล้วก็มีเสียงดังขึ้นข้างหลังผม "แกขอโทษอะไรใครวะ" ผมสะดุ้งเฮือก ที่แท้เสียงไอ้เพื่อนเวรนี่เอง มันเดินมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ผมแก้ตัวน้ำขุ่นๆ "เปล่า เราก็แค่อยากจะตะโกนอะไรเล่นๆ" "เอ้อ ไอ้นี่ท่าจะบ้าแฮะ" ผมยิ้มรับ "ใช่ บ้า แล้วก็โง่ด้วย เรื่องแค่นี้ทำไมถึงไม่รู้ โง่จริงๆ ......... อะ ว่าแต่ มีงานอะไรบ้างว่ามา ไปทำงานกันดีกว่า" เพื่อนผมทำหน้างงๆก่อนจะบอกให้ผมไปขนข้าวของจากบนตึกลงมาข้างล่างเพื่อเตรียมทำกิจกรรม น้ำตาของเธอที่พรั่งพรูออกมาบอกเรื่องราวทุกอย่างแทนคำพูด ในที่สุด ผมก็รู้แล้วว่าแววตานั้นหมายถึงอะไร เธอก็แค่อยากให้มีใครอยู่ใกล้ๆ คอยเป็นห่วง คอยพูดคุยกับเธอบ้างก็เท่านั้น ผมเองอยากจะบอกเธอว่าผมขอโทษ ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำแบบนั้นกับเธออีกแล้ว อยากจะบอกว่าคิดถึงเธอนะ แต่ผมไม่รู้จะไปหาเธอได้ที่ไหน ถ้าคุณอาจพบเธอโดยบังเอิญ ก็อย่าลืมชวนเธอคุยบ้าง ฝากบอกเธอว่าให้มาหาผมบ้าง ผมคิดถึงและเป็นห่วงเธอเสมอ เธอ "ความเหงา" จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 3 ต.ค. 50 21:03:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เธอคนนั้น ภาค3 สายลมยังคงพัดผ่านทุ่งองครักษ์เหมือนเคย ดอกหญ้าริมถนนไกวน้อยๆตามแรงลมอ่อนโยน ตัวผมอยู่บนอานจักรยานคู่ใจ เตรียมออกไปขี่จักรยานเล่นเหมือนเคย "ไอติม ไปด้วยได้ไหม" เสียงคุ้นหูดังขึ้น เธอนั่นเอง ผมไม่ได้เจอเธอมาพักใหญ่แล้ว "ก็เอาสิ" ผมว่า เธอยิ้ม เป็นยิ้มที่ดูสดใส นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอไม่ได้ยิ้มแบบนี้เธอซ้อนจักรยานผม เหมือนเคย เราขี่จักรยานกันไปเงียบๆ บางครั้งผมก็ชี้ให้เธอดูนู่นดูนี่ไปตามเรื่อง แกล้งขี่จักรยานให้ตกหลุมตกหล่มแกล้งเธอเล่น เธอยิ้ม แล้วก็หัวเราะ คงมีไม่กี่ครั้งที่จะเธอหัวเราะออกมาจริงๆแบบนี้ นับจากวันนั้น ดูเหมือนเธอจะมาหาผมบ่อยขึ้น ทุกเวลาที่เธอเห็นผมอยู่คนเดียว แรกๆผมก็ดีใจที่เธอกลับมาหา แต่นานวันเข้า ผมก็รู้ว่าผมอยู่กับเธอตลอดเวลาไม่ได้ ผมไม่อยากบอกเธอตรงๆว่าหลายครั้งที่ผมอึดอัดแล้วก็ลำบากใจ เวลาเธออยู่ใกล้ๆผมจึงเริ่มตีตัวออกห่างเธอ ไม่ชวนเธอเข้ามาเหมือนเก่า ใช้เวลาอยู่กับเพื่อนๆมากกว่าเดิม บางครั้ง ผมถึงกับทิ้งเธอเอาไว้แล้วเดินไปหากลุ่มเพื่อนๆ แม้จะรู้ว่านั่นทำร้ายจิตใจเธอมากขนาดไหน ถึงเธอไม่เคยเอ่ยปาก แต่ผมก็รู้ ในเมื่อสายตาเธอมันฟ้องตัวมันเอง แววตาที่เคยแฝงความเศร้าโศกเอาไว้ลึกๆ นับวันยิ่งส่อแววเจ็บปวดชัดเจนขึ้น แต่ผมก็ยังดึงดันจะทำร้ายเธอต่อไป แต่ถึงผมจะทำตัวเลวร้ายขนาดไหน เธอไม่เคยโกรธผม ไม่เคยว่าผมเลยซักคำ เธอยังคงยิ้มทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ถึงแม้จะเป็นยิ้มเศร้าๆและหลายครั้งดูฝืนเต็มทน แต่เธอก็ยังคงยิ้ม ถ้ามีน้ำตาเธอจะรีบปาดมันออกไปแล้วบอกว่าไม่เป็นไร ยามที่ผมอยู่กับเพื่อนๆ เธอก็จะรอ รออยู่ห่างๆเสมอ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงไม่รับรู้หรอกว่าเธอเจ็บปวดขนาดไหน แต่ตอนนี้ แค่คำตัดพ้อของเธอไม่กี่คำก็ทำให้ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงกระนั้น ผมไม่สามารถให้เธอเข้าใกล้ผมมากกว่านี้ได้ วันเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ จากวันเป็นเดือน จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมทะเลาะกับเพื่อนสนิทด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ผมน้อยใจแล้วก็เสียใจที่เพื่อนไม่เข้าใจความรู้สึกผมเลย แต่เพื่อนก็ดูเหมือนจะโกรธผมจนเหมือนจะเลิกคบกัน ผมเครียดจนไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่นั่งถอนใจอยู่คนเดียว แล้วผมก็นึกถึงเธอ ผมตามหาเธออยู่ไม่นานนักก็พบเธอนั่งอยู่คนเดียว เงียบๆที่ม้านั่งใต้ต้นตะขบ เมื่อเห็นผมเธอดูดีใจเหมือนเด็กๆได้ขนม "ไอติม มาหาเราเหรอ" ผมเดินตรงไปยังม้านั่งแล้วนั่งลงข้างๆเธอ แล้วผมก็ร้องไห้ "ไอติม นี่ไอติมเป็นอะไร ใครทำร้ายอะไรไอติมเหรอ" เธอละล่ำละลักถามผม ยังคงเป็นห่วงผมเหมือนเดิม ผมค่อยๆเล่าให้เธอฟังทั้งๆที่ยังสะอื้นไม่หาย ว่าเพื่อนคนนี้สำคัญกับผมมากแค่ไหน และทำไมผมถึงไม่อยากเสียเขาไป เธอพยักหน้ารับรู้ น้ำตาคลอเบ้า "ฟังนะ ไอติม ไปขอโทษเพื่อนไอติมซะ เค้าสำคัญกับไอติมมากไม่ใช่หรือ" เธอพูดเสียงเครือ "เรา...ก็จะคอยเอาใจช่วยไอติมนะ ถ้าอยากให้เราทำอะไรก็บอกนะ" แล้วผมก็เพียรพยายามคืนดีกับเจ้าเพื่อนหัวแข็งคนนั้น เธอคอยอยู่ข้างผมเสมอ ไม่ว่าผมจะโดนอะไรมา หลายครั้งที่ผมถูกเพื่อนว่าเอาจนร้องไห้ เธอก็จะอยู่ตรงนั้นคอยปลอบผมและร้องไห้ไปด้วยกัน ทุกครั้งที่รู้สึกว่าไม่มีใคร เธอก็จะมาหาผม ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดๆ ผมก็เข้าใจได้ว่าเธอเป็นห่วงผมมากแค่ไหน และแล้ว ความพยายามของผมก็ประสบความสำเร็จ ไอ้เพื่อนบ้าในที่สุดก็ยอมเข้าใจและเลิกโกรธผมสักที ไม่ใช่แค่หายโกรธ แต่เรายังสนิทกันมากขึ้นด้วย ผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับเพื่อนคนนี้ จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมสังเกตเห็นใครบางคนคอยยืนดูผมอยู่ไกลๆแล้วก็แอบน้ำตาไหลอยู่คนเดียว เธอนั่นเอง ระยะหลังๆนี้เธอไม่ค่อยได้มาหาผมแล้ว ผมนึกอยากขอบคุณเธอขึ้นมา ก็เลยกะว่าจะพาเพื่อนไปเจอเธอสักครั้ง วันหนึ่ง ผมนัดเพื่อนให้ไปที่ม้านั่งใต้ต้นตะขบนั้นหวังว่าเธอจะอยู่ที่นั่น แล้วเราสามคนก็จะได้คุยกัน ผมล่วงหน้าไปก่อน เห็นเธอนั่งอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นผมเธอยิ้มน้อยๆแล้วขยับให้ผมนั่ง "ไอติม มาหาเรามีเรื่องอะไรหรือเปล่า" "ฮื่อ อยากให้เจอเพื่อนเราน่ะ" รอยยิ้มหายไป มีแต่เค้าแห่งความยุ่งยากใจอยู่บนใบหน้านั้น หากผมจะสังเกตสักนิดก็คงเห็นน้ำตาเอ่ออยู่ในสายตาเศร้าๆคู่นั้น เพื่อนผมเดินมาโน่นแล้ว "ไอติม...เรา...อยู่ไม่ได้" เธอพูดพร้อมกับเบือนหน้าหนี และก่อนที่ผมจะทันได้รั้งตัวเธอไว้ เธอก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ "ไอติมโว้ย จะให้เรามาเจอใครน่ะ เห็นมีใครเลย" "อ๋อ..ก็ไม่มีอะไร ไม่มีใครหรอก แค่อยากให้นายลองกินตะขบนี่ดู" ผมโกหก นึกแปลกใจอยู่ว่าเธอหายไปไหนเร็วขนาดนี้ "โธ่ ไอ้บ้า เรียกเรามากินตะขบ พิลึกสมเป็นแกจริงๆ" ว่าแล้วผมก็โดนเพ่นกบาลหนึ่งที โทษฐานทำให้เพื่อนเสียเวลา ค่ำแล้ว ผมเพิ่งเสร็จจากงานที่คณะ กำลังจะเดินกลับหอ แล้วผมก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคย เธอนั่นเอง เธอมายืนรอผมนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ คราบน้ำตาฟ้องว่าเธอเพิ่งจะร้องไห้มาหยกๆ "ไอติม คุยด้วยได้ไหม" "ได้สิ เดินไปคุยไปนะ ลมเย็นๆแบบนี้บรรยากาศดีออก" เธอไม่พูดอะไร ท่าทางของเธอแปลกไปกว่าทุกครั้งที่เจอกัน เธอค่อยๆนั่งลงริมฟุตบาท ลมพัดผมเธอปลิวไปสามสายลมแผ่วเบา ฟ้าคืนเดือนเพ็ญสว่างจนกลบแสงดาว พระจันทร์สว่างอบอุ่นและอ่อนโยน "เราขอนั่งนะไอติม เรายืนหรือเดินไม่ไหวแล้ว" ผมพยักหน้าเข้าใจ "ไอติม เรารู้นะว่าทำไมไอติมถึงทำแบบนั้นกับเรา แล้วเราก็รู้ด้วยว่าไอติมต้องการจะให้เราทำยังไง" เธอถอนหายใจ "แต่ว่า ไอติมรู้หรือเปล่า บางครั้งการที่คนเรารู้ว่าต้องทำอย่างไร ก็ไม่ได้หมายความว่าเค้าจะทำมันได้นี่นะ บางครั้งความถูกต้องมันก็เจ็บปวดเกินไป" "แต่สิ่งที่ต้องทำก็ต้องทำ ถ้ามันเป็นหน้าที่" ผมแย้ง "อย่างตอนนี้ เราว่าเราควรที่จะทำอะไรซักอย่างเพื่อนขอบคุณกับสิ่งที่เธอทำให้กับเรา" เธอหันมามองผมแล้วส่ายหน้าช้าๆ รอยยิ้มใต้แสงจันทร์ของเธอเป็นยิ้มที่อ้างว้างและเจ็บปวด "ถ้าไอติมต้องการให้เราทำอะไร เราก็ยินดีจะทำให้อยู่แล้ว แต่ไม่ต้องทำอะไรเพื่อขอบคุณเราหรอกนะ มันไม่จำเป็น....ไม่จำเป็นเลยจริงๆ" ผมอึ้งไปเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ "แต่....เราก็แค่..แค่อยากตอบแทนเธอบ้าง" เธอก้มหน้า ถอนหายใจ "ถ้าอย่างนั้น ช่วยอยู่กับเราอย่างนี้ซักพักจะได้ไหม" ผมนั่งลงริมฟุตบาท เธอแหงนหน้าขึ้นมองพระจันทร์ ผมนึกว่าเธอแค่อยากนั่งกับผมเงียบๆอย่างทุกครั้งที่เราพบกัน แต่เธอก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน "เราชอบมองพระจันทร์นะ ไอติมรู้หรือเปล่าว่าทำไม" ผมขมวดคิ้วแทนคำตอบ "ไอติมเคยเล่าเรื่องตั้งมากมายเกี่ยวกับพระจันทร์ให้เราฟัง" แล้วเธอก็ค่อยๆเล่าทุกเรื่องที่ผมเคยเล่าให้เธอฟัง ทีละเรื่อง ทีละเรื่อง บางเรื่องผมเองก็จำไม่ได้แล้วว่าพูดไปตอนไหน นี่อาจเป็นครั้งที่เธอพูดมากที่สุดตั้งแต่เรารู้จักกันมาเลยก็ได้ เธอเล่าไปด้วยพร้อมๆกับที่สายตาของเธอจับอยู่ที่พระจันทร์เหลืองนวลสวยเย็นตา แววตาเธอซุกซนเหมือนเด็กน้อย หากแต่เป็นเด็กน้อยที่แบกความขมขื่นผิดหวังของคนทั้งโลกหรือย่างน้อย ก็ครึ่งโลกเอาไว้บนบ่า "แต่ว่าไอติมรู้หรือเปล่า เราน่ะรู้สึกว่า.." เธอยังคงพูดต่อไปโดยไม่ละสายตาจากที่เดิม "พระจันทร์เนี่ยนะ เค้าเป็นคนใจดีมากๆเลย" "เหรอ..ยังไงล่ะ" "ก็เค้าเป็นคนที่อยู่บนฟ้าตรงนั้นเสมอ ถึงไม่เห็นเค้า ก็รู้ว่าเค้าจะต้องขึ้นมาแน่ๆ วันนี้ พรุ่งนี้....วันไหนซักวัน คอยแทนที่เวลาที่พระอาทิตย์ไม่อยู่ คอยให้แสงสว่างเรา คอยเป็นเพื่อนเรายามค่ำคืน ไม่ให้เราต้องอยู่ในความมืดมน แล้ว...เค้าก็สวยมากๆเลยล่ะ แสงนวลเย็นตาแล้วก็ยิ้มอยู่เสมอ ดูแล้วสบายตาสบายใจบอกไม่ถูก" เธอลุกขึ้นยืน "แล้วก็อยู่ใกล้มาก.. ใกล้จนบางครั้งเราเหมือนกับว่าเราจะเอื้อมมือคว้าลงมาได้ แต่พอเผลอตัว ยื่นมือออกไปจริงๆ เรากลับคว้ามันเอาไว้ไม่ได้ แล้วฝ่ามือเราก็มีแต่ความว่างเปล่า" เธอยื่นมือไปบนท้องฟ้าแล้วกำมือราวจะคว้าจันทร์เอาไว้ได้ ค่อยๆดึงมันลงมาแล้วแบมือ เธอจ้องมือที่ว่างเปล่าของเธอ แววตาซุกซนหายไปนานแล้ว เหลือแต่ความโศกซึ้งที่ทอประกายกับแสงจันทร์ เธอส่ายหน้าช้าๆ ถอนหายใจยาวแล้วพึมพำเบาๆ "..สุดท้ายแล้วเราก็ไม่อาจคว้าจันทร์มาได้" "เราก็ปล่อยให้เค้าอยู่บนฟ้าต่อไปนั่นแหละดีแล้ว"ผมเสริม เธอหันมามองผม ยิ้มน้อยๆ "ใช่...ให้เค้าอยู่บนฟ้าต่อไป" ไม่มีบทสนทนาใดๆอีก ผมกับเธอเดินไป...ช้าๆ เป็นความเงียบที่คุ้นเคย หากแต่ว่าคราวนี้ความเงียบนั้นอ้างว้างเดียวดายไม่อบอุ่นอย่างที่แล้วมา เหมือนกับเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน วันนี้เธอดูแปลกไปมากจริงๆ เธอหยุดที่หน้าทางเข้าหอ "ไอติม เจอกันครั้งหน้าเราสองคนคงไม่เหมือนเดิมแล้วใช่ไหม" ผมไม่อาจเข้าที่ที่เธอพูด "หมายความว่ายังไง" "ไอติม สิ่งที่เกิดขึ้น...เราสองคนรู้จักกันดีเกินไป ไอติมดีกับเรามาก มากจริงๆและเราก็ซาบซึ้งในทุกๆสิ่งที่ไอติมทำให้เรานะ" ผมงงหนักขึ้นไปอีก "แล้วยังไง ในเมื่อสิ่งที่เราทำให้เธอ เราว่ามันยังน้อยไปด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอทำเพื่อเรา" ตอนนี้ น้ำตาอาบแก้มเธอแล้ว "ฟังนะ.. ตอนนี้ ไอติมมีชีวิตที่ดีพอ มีผู้คนมากมายอยู่รอบๆ มีความสุขกับสิ่งต่างๆรอบตัว แล้วที่สำคัญ ตอนนี้ไอติมมีเพื่อน เพื่อนที่จะคอยดูแลไอติมได้ แล้วเรา..เราคงไม่จำเป็นต้องเจอกันอีก" ผมได้แต่ถอนหายใจ ในที่สุดผมก็เข้าใจได้ว่าเธอหมายถึงอะไร ผมสงสารเธอจับใจ "แล้วเธอ..ไม่เป็นไรแน่นะ" เธอเช็ดน้ำตาแล้วก็ฝืนยิ้ม "ไอติมไม่จำเป็นต้องรู้...แค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข เราจะคอยดูอยู่ห่างๆ..ตลอดไป" "แล้วเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีกแล้วจริงๆเหรอ" ผมถาม เธอยิ้มแห้ง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าระคนขมขื่นจนล้นออกมาเป็นน้ำใสๆ เธอปาดมันทิ้งไป แต่มันก็ไม่ยอมหมดง่ายๆ "ได้สิ ถ้าไอติมต้องการเจอเรา หรือต้องการความช่วยเหลือจากเราจริงๆ เรายินดีทำเพื่อไอติมเสมอ... เราสัญญา" เสียงเธอแผ่วเบาราวกับจะขาดหาย เธอค่อยๆหันหลังเดินจากไป ผมรู้สึกใจหายจริงๆ อยากจะรั้งตัวเธอเอาไว้แต่ก็ทำไม่ได้ เธออยู่ไกลเกินไปแล้ว ไกลเหมือนดวงจันทร์ นับแต่วันนั้น ผมไม่ได้คุยกับเธอเหมือนเดิมอีก แม้ว่าจะแอบดูเธอบ่อยๆ เธอยังคงชอบยืนอยู่คนเดียวตามมุมเงียบๆ บางครั้งผมเห็นเธอเดินเล่นอยู่ท่ามกลางดอกชมพูพันทิพย์ที่ลอยมาตามลม เธอดูโดดเดี่ยวเหมือนเคย บางครั้งผมเห็นเธอแวะทักทายคนนู้นคนนี้ หลายคนไม่เคยสนใจแม้แต่จะมองเธอ บางคนก็คุยด้วยแค่นิดหน่อย แล้วเธอก็จะยิ้มเศร้าๆ เหมือนทุกครั้ง ผมว่าหลายครั้งเธอสังเกตเห็นผม แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่เธอจะแวะเข้ามาทักทายเหมือนก่อน ถึงแม้เราสองคนจะไม่ได้คุยกัน ผมก็ยังรู้สึกได้ว่าเธอยังคงเป็นห่วงผมเหมือนเดิม ก็ทุกครั้ง เวลาผมอยู่คนเดียว ผมยังรู้สึกเหมือนกับว่าเธอยังคงเฝ้าดูผมอยู่ห่างๆ และบางครั้งผมได้ยินเสียงเธอจากที่ไกลๆ ราวกับว่าเธอฝากมันมากับสายลม "เรายินดีทำเพื่อไอติมเสมอ...เราสัญญา" ถ้าเธอเข้ามาทักทายคุณ อย่างน้อยก็ยิ้มให้เธอบ้าง แล้วฝากบอกเธอด้วยว่าว่า ผมเชื่อใจเธอและคำสัญญาของเธอ ฝากบอกเธอว่าผมรับรู้ และซาบซึ้งกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเฝ้าทำเพื่อผมตลอดมา ผมติดค้างเธออย่างที่ไม่รู้ว่าจะตอบแทนได้อย่างไร ฝากบอกเธอด้วยว่าผมขอบคุณเธอมาก เธอ...ความเหงา จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 3 ต.ค. 50 21:03:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขออนุญาตรวมกระทู้ให้นะคะ เนื่องจากการตั้งกระทู้เรื่องเดียวหลายกระทู้ต่อหนึ่งวัน เป็นการเบียดบังพื้นที่ของผู้เขียนคนอื่น ดังนั้น ถ้ามีเรื่องหลายตอนจบ และแต่ละตอนไม่ยาวมากนัก รบกวนรวมเป็นกระทู้เดียวกัน โดยใส่แยกความคิดเห็นก็ได้ค่ืะ แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 50 21:07:21 แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 50 21:06:47 จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 3 ต.ค. 50 21:06:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านครับ เป็นระเบียบเรียบร้อยดี แต่บางช่วงอ่านยากไปนิดครับ เพราะบทสนทนาและการบรรยายที่ติดกันเป็นพืด รวมกระทู้ดีแล้วครับ ปรบมือให้เลย เพราะเรื่องนี้แต่ละภาคไม่ยาว  รวมแล้ว  ทำให้อ่านต่อเนื่อง จากคุณ : GTW - [ 4 ต.ค. 50 05:34:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมกลับคิดว่าแต่ละตอนควรจะห่างกันอย่างน้อย ๑ เดือน เพื่อให้คนอ่านหวนนึกถึงตอนก่อน ว่ามีลีลาอย่างไร เรียงกันแบบนี้ พออ่านตอนแรกเข้าใจแล้ว ตอนต่อไปก็จะลดความน่าสนใจลงครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 4 ต.ค. 50 09:02:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมเขียนน่ะ ห่างกันเรื่องละปีถึงสองปีนู่น ส่วนเรื่องเรียงรูปแบบ ผมจัดไม่เป็นจริงๆครับ อยากให้วิจารณ์เรื่องด้วยครับ(จะบอกดีไหมว่ามีโครงเรื่องจากเหตุการณ์จริง) จากคุณ : คนคนนี้ มีความเหงาเป็นเพื่อน - [ 4 ต.ค. 50 13:30:23 ]