เอาคนข้างตัวมาขาย

เหมือน โน้ต อุดม  ชอบเอาเรื่องสามัญของแม่ใช้ทำมาหากิน

เลียนแบบคนดัง หวังว่าคงไม่เรียกค่าลิขสิทธิ์ เอาเรื่องในครัวเรือนมาเล่า ผู้สื่อข่าวบันเทิงล้วนปาดน้ำลาย  แต่น่าเสียดาย – ผมยังไม่ดัง

แม่เลิกเป็นครู ตั้งแต่โครงการเกษียณอายุก่อนกำหนดรุ่นสอง ด้วยความเห็นชอบจากครอบครัวที่ต้องการให้พัก เพราะ แม่เป็นผู้ที่ทำหน้าที่ได้ครบถ้วนสมบูรณ์ทั้งใน ฐานะแม่บ้านของพ่อลูกและครูของเด็กๆ

เรื่องขำเรื่องเดียวของแม่ก็คือ – ซานตาคลอสมาทางหน้าต่าง ไม่ใช่ทางปล่องไฟ  ในฐานะครูภาษาอังกฤษ แม่เล่าไปแบบนั้น ผมขำและยังเอามาแซวบ่อยๆ  แต่พอไตร่ตรองจริงๆ ก็จริงของแม่  ประเทศไทยไม่มีเตาผิงจึงไม่มีปล่องไฟ  หากซานตาคลอสมีจริง ก็คงต้องเข้าทางนั้น

ปีแรก พอว่าง สิ่งที่แม่ต้อนรับคือผู้ปกครองที่เอาลูกมาฝากเรียนพิเศษภาษาอังกฤษระดับชั้นประถม  นานเข้า นอกจากภาษาอังกฤษ ยังต้องแถมภาษาไทยและคณิตศาสตร์ไปด้วย  หลังจากแอบฟังและคุยกัน แม่เล่าว่า

ป.6 แล้ว แต่ยังอ่านหนังสือไม่ค่อยได้ ท่องสูตรคูณยังไม่เก่ง อย่าเพิ่งว่ากันเรื่องภาษาที่สอง   ไม่รู้ว่าหลักสูตรใหม่สอนกันอย่างไร  ให้ทำรายงาน ให้งานไปค้นคว้าเอง  แต่ปัจจัยพื้นฐานเพื่อเรื่องเหล่านั้นยังไม่แน่น จะให้เด็กกอดขอนไม้ล่องทะเลไปอย่างไร้ทิศทางเลยหรือ

โรงเรียนเก่าของแม่ นักเรียนส่วนใหญ่ฐานะไม่ค่อยดี ตกเย็นล้วนต้องช่วยทางบ้านหารายได้  การบ้านแบบเด็กเป็นศูนย์กลางส่งมอบตามแผนการศึกษาแห่งชาติหลักสูตรใหม่ จะเอาที่ใดไปค้นคว้า  ไม่มีมาตรฐานห้องสมุดที่ดี  ห้องสมุดชุมชนที่พอใช้ได้ ก็ไม่มีให้เห็น  - - มาตรฐานใหม่ มีเอกสารต้องทำเยอะ ต้องส่งส่วนกลางต้องใช้ทำผลงาน  ถึงชั่วโมงเรียนก็เด็กเป็นศูนย์กลางคือให้อ่านเอง ให้การบ้านเยอะ

เด็กหลายคนน่าสงสาร – แม่ว่าอย่างนั้น   พื้นฐานทางครอบครัวไม่ค่อยดี พอมาโรงเรียน ครูก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เพราะเด็กมีจำนวนมาก และงานของครูพ.ศ.ใหม่ๆมีเยอะ  

ที่เด็กขาดคือครูที่เอาใจใส่ ติดตามพัฒนาการและแก้ไขข้อบกพร่อง

ติดตามแก้ไขเพื่อให้เด็กมีพื้นฐานในการหาความรู้ที่ดี

ไม่ใช่ติดตามแก้ไขเอาไปประกวด

เวลาส่วนใหญ่ของครูหมดไปกับกระดาษ ผลงานและความก้าวหน้า  น่าเห็นใจ เงินเดือนครูส่วนใหญ่ก็น้อยเอาการ

เมื่อหมดหวังกับโรงเรียน ครอบครัวที่พอมีกำลังทรัพย์จึงพาบุตรหลานเข้าสำนักสอนพิเศษ ที่บางส่วน ครูจากโรงเรียนของตนเป็นผู้เปิดสอนเพื่อหารายได้พิเศษ  ว่ากันไม่ได้ มันเป็นดีมานด์ แอนด์ ซัพพลาย  โรงเรียนสอนพิเศษเหมือนศูนย์รับฝากเด็กที่มีผลพลอยได้คือความรู้ที่พิเศษกว่าเด็กในโรงเรียนตามภาคบังคับของการศึกษา

สงสารเด็กก็สงสาร งานก็เยอะ  และต้องดูแลบ้านด้วย  เมื่อสามทางนี้ไม่สมดุลและแม่รักครอบครัว  ไม่อยากพกงานมาทำที่บ้าน และอยากมีเวลากับพ่อลูก  จึงเลือกเกษียณอายุก่อนกำหนด  

ไม่นาน  ก็มีเด็กฝากสอนพิเศษ  ทั้งอนุบาล  ประถม มัธยม และ เณร

วันธรรมดา สามวันต่อสัปดาห์ แม่สอนภาษาอังกฤษให้เณรที่โรงเรียนปริยัติธรรมใกล้บ้าน จำนวนครูไม่เพียงพอได้ยินว่าอย่างนั้น  สอนไปได้สักพักแม่เริ่มบ่น  ไม่ใช่เหนื่อย แต่สงสารเณร  สงสารเด็ก   ไม่มีพื้นฐานทางภาษาและคำนวณ  ต้องมาปรับกันใหม่หมด  

แม่ไม่รับเงินตอบแทนจากทางวัด  ถือว่าทำบุญ บางครั้งควักงบตัวเองเลี้ยงขนมเณรหลังเลิกเรียน เอ่อ ไม่ใช่แค่บางครั้งแต่บ่อยเอาการ

เณร-ยังเป็นเด็ก อย่าไปคาดหวังให้สำรวมแบบพระ  แค่ไม่มีเงินซื้อเครื่องแบบ จ่ายค่าเล่าเรียน  หรือ ถูกนำมาฝากไว้เพื่อลดภาระของครอบครัว  เหมือนอยู่โรงเรียนประจำ แต่ต่างกันที่ เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ของนักเรียน – จน

อัตราการได้ดีไม่มากแบบในละคร

พระเล่าให้แม่ฟังว่า  พอเริ่มอบรมได้ดีขึ้น  พ่อแม่ก็จับสึกเพื่อไปช่วยงาน กลับไปสู่ทางโลก สภาพแวดล้อมเดิมๆกลับมา ก็มีพฤติกรรมแย่ๆกลับไปใหม่ บางคนร้ายกว่านั้น กลับมาแล้วมีนิสัยโจร  ลักเล็กขโมยน้อย หรือ ชกต่อยกัน

ที่สอนได้ก็สอน  แม่สอนชั้นม.ปลาย กำลังเคี่ยวเข็ญภาษาอังกฤษให้เณร ม.6 รูปหนึ่ง ด้วยความเหน็ดเหนื่อย แรกๆว่าจะสอนแค่เทอมเดียว  แต่พอสอนก็เริ่มสงสารและเห็นใจ  แม่เล่าให้ฟังว่า จะพยายามให้ เณร ม.6 เรียนให้จบ แล้วไปเข้ามหาวิทยาลัยราชภัฏ

ดีชั่ว อยู่ที่ตัวเรา – แม่ว่าอย่างนั้น

เณรรูปหนึ่งที่เคยสอน  พอมีเวลาว่างจะหยิบหนังสือเรียนไปหาบริเวณเงียบๆแถวโบสถ์  อ่านตำรับตำรา  จนเรียนจบม.6 และเข้ามหาวิทยาลัยราชภัฏสำเร็จ ปัจจุบันกำลังเตรียมจะศึกษาต่อปริญญาโท  - ดีชั่ว อยู่ที่ตัวจริงๆ

สำหรับตัวเอง ต้องยกความดีให้แม่ที่คอยเคี่ยวเข็ญเช้าเย็น ไม่เช่นนั้น ชีวิตคงไม่เป็นผู้เป็นคนขนาดนี้

ไม่รู้ว่า แม่จะสอนอีกนานแค่ไหน

ราวกับว่า นักเรียน คือ ชีวิตของแม่

จริงจังและชัดเจน ไม่ว่าจะนอกระบบหรือในระบบ

แม่ เลือก เป็นครูของเด็ก  

ก่อนที่จะเป็นครูของนโยบายการศึกษา

ไม่มีรางวัล ไม่มีซี ไม่มีขั้น

ที่มีก็เพียงลูกศิษย์ที่เรียกแม่ว่า – ครู  

เขียนถูกต้องและควบกล้ำชัดเจน