ความคิดเห็นที่ 1 . . .                     "แล้วพวกคุณทำงานอะไรกันล่ะคร้าบ" หนุ่มร่างผอมแห้งสองคนที่ยืนพิงขอบเคาน์เตอร์บาร์ เอ่ยถามหลุยส์กับฉัน                     "เคททำงานอยู่ในธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ค่ะ" หลุยส์รีบบอก ฉันเลยขึงตาใส่หล่อน                     "ซื้อขายอสังหาริมทรัพย์เหรอครับ น่าสนใจจริงๆ" หนึ่งในสองคนนั้นพูด แล้วก็สั่งเหล้าเพิ่มให้เราสองคนทันที "ผมซื้อบ้านไว้ที่ชานด์เลอร์ เพลสเมื่อสองปีที่แล้ว คุณว่า ตอนนี้มันจะได้ราคาสักเท่าไรครับ"                     คำถามโง่ๆ อย่างนี้ คือเหตุผลที่ทำให้ฉันพยายามเลี่ยงที่จะบอกคนอื่นว่าตัวเองทำงานอะไร                     "ลำบากค่ะที่จะให้ความเห็น เพราะแถวนั้น มีบ้านหลายขนาดคละกันไป" ฉันตอบ ภาวนาอยู่ในใจขอให้หนุ่มคนนี้อย่าเริ่มร่ายยาวแจกแจงรายละเอียดของบ้าน ทั้งขนาด และจำนวนห้องให้ฉันฟังเลย                     แต่สิ่งที่หวังก็ไม่เป็นจริง!  แถมหนุ่มอีกคนที่มาด้วยกันยังปรึกษาขอคำแนะนำต่อว่า เขาควรซื้อห้องชุด หรือซื้อบ้านเป็นหลังดี และน่าจะไปติดต่อกับสหกรณ์อะไรเพื่อขอกู้ซื้อบ้านถึงจะดีที่สุด  - ฉันเพิ่งเลิกงาน ออกจากสำนักงานมาได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง - แล้วคนพวกนี้เอาส่วนไหนในร่างกายมาคิดว่า  ฉันอยากจะทำงานล่วงเวลาในช่วงกลางคืนด้วยน่ะ?                     ในที่สุด หลุยส์และฉันก็หาทางหลบไปเข้าห้องน้ำ "รู้หรือยังล่ะว่า ทำไมถึงไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่า ฉันทำงานเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์" ฉันว่า "มันดีกว่าตั้งเยอะ ถ้าจะบอกเฉยๆ ว่า เป็นสาวออฟฟิศ"                     "แต่มันก็ทำให้พวกหนุ่มๆ ชวนเราคุยได้นานเป็นชั่วโมงเชียวนะ"                     ฉันเหลือบตามองนาฬิกาบนข้อมือ "ชั่วโมงครึ่งต่างหาก" ฉันแย้ง "แล้วเธอล่ะ ชอบมั้ยถ้าต้องคุยเรื่องงานของตัวเองนานเป็นชั่วโมง"                     หลุยส์ยิ้มให้ "ฝันไปเถอะ เราไม่มีโอกาสจะได้คุยเรื่องงานของฉันหรอก"                     พอกลับออกมาอีกที พวกหนุ่มๆ ก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปเป็นเรื่องฟุตบอล โอ้ว.. เยี่ยมจริงๆ ฉันคงคุยรู้เรื่อง สนุกด้วยหรอกนะ                     ฉันเคยออกเที่ยวเหล่หนุ่มกับเพื่อนเก่าที่เรียนมาด้วยกัน แต่เจ้าหล่อนได้กิ๊กเป็นหนุ่มที่เพิ่งก่อร่างสร้างตัว มีความสามารถที่จะผ่อนบ้านหลังกระจิริด แบบสองห้องบนสองห้องล่างเท่านั้น หล่อนเลยต้องเลิกเหล่หนุ่มอื่นไปโดยปริยาย แต่ฉันไม่อยากจะตกร่องปล่องชิ้นกับหนุ่มเจ้าของบ้านหลังกระจิริด  ฉันอยากได้หนุ่มเจ้าของบ้านเดี่ยวและไม่มีภาระเงินกู้ แต่คงไม่เจอเขาคนนั้นแน่ถ้ายังมัวแต่นั่งเฝ้าบ้านอยู่คนเดียวทุกคืน และนั่นก็คือเหตุผลว่า ทำไมฉันถึงไปใช้บริการฟิตเนส และพอไปครั้งที่สอง ก็เลยได้รู้จักกับหลุยส์ เราเริ่มพูดคุยกันเรื่องหนุ่มๆ - หรือถ้าจะพูดให้ถูก ตรงประเด็นก็คือ คุยกันเรื่องความไร้น้ำยาของเราที่จะหาหนุ่มดีๆ ให้ตัวเองได้สักคน                     "มีผู้ชายเยอะแยะเข้าๆ ออกๆ แถวที่ทำงาน" หล่อนเล่าให้ฟัง "แต่คุยกันไม่รู้เรื่องเลย" ก็คงพูดกันไม่รู้เรื่องจริงๆ ด้วยแหละ "ฉันถึงคิดว่า ฟิตเนสน่าจะเป็นสถานที่ที่จะได้พบกับหนุ่มๆ มากกว่านะ" หล่อนว่าต่อ "เสียแต่ว่า เท่าที่เจอมา ก็มีแต่แต่งงานกันแล้วทั้งนั้น"                     "สมัยนี้ จะหาผู้ชายที่ยังโสด เหมือนบ้านเดี่ยวปลอดจำนองน่ะ ยากนะจ๊ะ" ฉันเห็นด้วย "เชื่อฉันซิ ฉันทำงานในวงการอสังหาริมทรัพย์นะ  มีหนุ่มแบบห้องเช่าเยอะแยะไปหมด ที่ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย เพิ่งพ้นวัยรุ่นมาไม่นาน สิวเต็มหน้า แถมยังไม่มีเงินอีกด้วย   แล้วก็มีหนุ่มแบบบ้านแฝดเยอะอีกเหมือนกัน  อายุก็ประมาณสามสิบกว่าๆ มีภาระติดตัวสลัดไม่หลุดเหมือนบ้านที่มีผนังด้านหนึ่ง ซึ่งยังไงก็ต้องติดและแบ่งใช้กับอีกหลัง พวกนี้ต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูบุตรจนกระเป๋าแห้ง แถมด้วยต้องพาลูกๆ ไปเที่ยวสัปดาห์เว้นสัปดาห์  ส่วนหนุ่มแบบทาวน์เฮาส์ที่ติดกันเป็นพรืดนั้น ก็มีให้เห็นประปรายบ้าง ส่วนใหญ่เป็นพวกพ่อม่ายลูกติดเป็นพรวน  อ้อ.. ถ้าหาอย่างที่พูดมาแล้วไม่ได้ ก็ยังมีหนุ่มแบบบ้านบังกาโลเหลือให้เลือกเช่นกัน - แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า หนุ่มพวกนี้จะอยู่ในวัยที่ห่างจากการต้องย้ายตัวเองเข้าบ้านพักคนชราอีกเพียงไม่กี่ปีเท่านั้น"                     ฉันมองหน้าหลุยส์ แล้วก็หันไปมองทั่วห้องฟิตเนส "ถ้าเราหาหนุ่มที่เหมาะสมแถวนี้ไม่ได้ ลองไปมองหากันที่อื่นมั้ยล่ะ"                     ก็เลยเป็นเหตุให้ต้องมานั่งอยู่ในผับ คุยกันแต่เรื่องบ้าน แล้วก็บ้าน แล้วก็บ้าน . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 5 ต.ค. 50 17:07:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . . .                     ในวันหยุดสุดสัปดาห์ถัดมา เราสองคนลองไปที่คลับแห่งใหม่ล่าสุด นั่งกันไม่นาน ก็มีหนุ่มสองคนเดินเกร่เข้ามา "เธอว่า บ้านเดี่ยว หรือบ้านแฝดจ๊ะ"  หลุยส์กระซิบถาม                     ฉันสั่นศีรษะ "ทั้งสองคนเป็นแค่หนุ่มแบบกางเตนท์นอนเท่านั้นแหละ - ชอบวางฟอร์มตั้งท่าให้ดีเหมือนตั้งเตนท์ แต่พอถึงวันพรุ่งนี้ ก็หายวับเหมือนเก็บเตนท์หนีไปแล้ว  เอาเหอะ คิดเสียว่า อย่างน้อย คืนนี้ ยังหาเพื่อนคุยได้ก็แล้วกัน"                     "คุณอยู่ในธุรกิจอสังหาฯ เหรอครับ" หนุ่มร่างเล็กหันมาพูดด้วย หลังจากเริ่มสนทนากันได้สามนาที  และฉันเกือบเทเหล้าค็อกเทลสีสดแต่รสชาติไม่เอาไหนที่ถืออยู่ในมือราดหัวหลุยส์!                     "คุณคิดว่าราคาบ้านยังจะขึ้นต่อไปมั้ยเนี่ย" เขาถาม  แล้วก็รีบต่อด้วย "แล้วห้องชุดของผมน่าจะได้สักเท่าไรครับ"                     หลุยส์หัวเราะคิกคัก                     "ตอบลำบากค่ะ ถ้าไม่ได้เห็นสถานที่" ฉันตอบอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้                     "เจ้าของห้องชั้นล่างสุด เขาบอกขายกันที่ 150,000 ปอนด์นะ" เขายังไม่ยอมหยุด                     "แล้วขายได้หรือเปล่าล่ะ"                     เขายักไหล่ เหมือนกับว่า มันไม่เห็นจะเกี่ยวกันสักนิด "ห้องของผมดีกว่าห้องข้างล่างตั้งเยอะ มันก็ต้องได้ราคาสูงกว่าสิ"  ตลอดชีวิตการทำงาน ฉันยังไม่เคยเจอใครสักคนที่ยอมรับว่าบ้าน หรือห้องชุดของตัวเองอยู่ในสภาพที่แย่กว่าของคนอื่นเลย - แปลกจริงๆ                     "โทษเหอะ แต่ฉันทนมานั่งปุจฉา วิสัชนาอย่างนี้ทั้งคืนไม่ไหวนะ" ฉันบอกกับหลุยส์อีกห้าสิบเจ็ดนาทีต่อมาในห้องน้ำผู้หญิง                     "เคท แต่พวกเขาสนใจเธอนะ ก็ดูสิ ขอเราออกเดทพร้อมกันเป็นสองคู่คืนวันเสาร์นี้"                     ฉันไม่อยากจะทำลายความฝันของหล่อน แต่ . "เขาบอกว่า ให้เราทั้งหมดไปเจอกันที่ห้องชุดของเขา เธอไม่เห็นเหรอว่า เขาแค่อยากให้ฉันไปตีราคาห้องของเขาน่ะ ขอโทษนะ แต่ฉันไม่เคยคิดว่า จะสนุกกับการออกเดทแบบนี้"                     หลังจากนั้นอีกไม่กี่คืน เราก็ไปเที่ยวไวน์บาร์กันอีก และคราวนี้ ถ้าหลุยส์คิดว่า ฉันจะยอมพูดแต่เรื่องบ้านเรื่องอสังหาริมทรัพย์อีก หล่อนคงต้องไปคิดใหม่ให้ดี หนุ่มสองคนซื้อเหล้าเลี้ยงเรา และก่อนที่หลุยส์จะเอ่ยปากพูดอะไรกับทั้งสองคน ฉันรีบชิงพูดขึ้นก่อนว่า "พวกคุณลองทายดูสิว่า  หลุยส์ทำงานอะไร"                      .                     "แหม แล้วเธอจะให้พวกเขาทำยังไงล่ะ"   หลุยส์พึมพำ   ขณะที่เรามองตามสองหนุ่มที่รีบเดินห่างออกไป  "ฉันเตือนแล้วนะ เธอคิดว่ามันน่ารำคาญที่จะบอกใครต่อใครว่าทำงานในแวดวงอสังหาฯ แต่ตอนนี้เธอก็เห็นแล้วสิว่า ถ้าบอกคนอื่นว่าฉันทำงานเป็นสัปเหร่อ มันจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตรักของฉัน"                     ก็ใช่ล่ะ เพราะนี่คือปัญหาหลัก แต่อีกไม่กี่นาทีต่อมา เมื่อมีหนุ่มที่ดูน่าสนใจ ดูดีมากๆ กับหนุ่มที่ดูมีฐานะพอประมาณเดินเข้ามาร่วมวงกับเรา  เราสองคนก็เตรียมพร้อมกันแล้ว                     "เราทำงานในธุรกิจเกี่ยวกับการโยกย้ายถิ่นที่อยู่ค่ะ" ฉันว่า "หลุยส์ทำเกี่ยวกับการโยกย้ายภาคบังคับ ส่วนฉัน การโยกย้ายภาคสมัครใจ"                     "งั้นเหรอครับ" เป็นคำพูดที่ดีที่สุดที่สองหนุ่มนึกขึ้นได้เพื่อตอบรับข้อมูลนั้น                     "แล้วคุณล่ะคะ ทำงานอะไรกันบ้าง" หลุยส์ถาม                     "เราทำอยู่ที่สถานีวิทยุท้องถิ่นครับ"                     "ฟังดูน่าสนใจนะ เล่าให้ฟังหน่อยสิคะ" ฉันพูดต่อ ขณะที่เราทุกคนทำตัวสบายให้เข้ากับบรรยากาศคืนนี้ ที่ดูท่าว่าจะเป็นค่ำคืนที่สนุกสนานแน่                            <>-<>-<>-<>-<>-<>-<>- จบ -<>-<>-<>-<>-<>-<>-<>                             แปลและเรียบเรียงจาก "แอน อ็อกคิวเพชั่น แฮดซึด" - แจน ไรต์ . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 5 ต.ค. 50 17:26:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3                     สวัสดีค่ะ หวังว่ายังคงจำกันได้นะคะ                     นับจากครั้งแรกที่ได้ลงเรื่องยาวในถนนฯ เมื่อปี 2546 และมีนักอ่านเข้ามาแปะโป้งให้กำลังใจมากจนคาดไม่ถึง และยังตามอ่านทั้งเรื่องสั้น และเรื่องยาวต่อๆ มา เป็นกำลังใจเข้าไปอ่านในเว็บส่วนตัว และยังลงชื่อในสมุดเยี่ยมอีกด้วย จึงได้สัญญากับตัวเองว่า ถ้าเกิดได้แปลหนังสือออกเล่มเป็นกิจลักษณะ จะเอามาฝากให้นักอ่านที่ตามมาตลอดค่ะ และตั้งใจว่า จะมอบให้แก่นักอ่านต่อไปนี้                     1.  คนแรกที่แปะโป้ง ลงชื่อให้กำลังใจในสมุดเยี่ยมในเว็บส่วนตัว                     2. ผู้อ่านที่แปะโป้งแสดงความเห็นในเรื่องสั้นและเรื่องยาวทั้งหมดที่ลงในถนนฯ ก่อนหน้าเรื่องสั้นเรื่องนี้ - มากที่สุด                     3. ผู้อ่านที่ทายถูกว่า ใครคือบุคคลในข้อ 2 และเข้าแสดงความเห็นแปะโป้งทั้งหมดกี่ครั้ง (หรือใกล้เคียงที่สุด)                     ใครคือบุคคลในข้อ 1 นั้น ง่ายมากค่ะ เข้าเว็บแล้วเปิดอ่านสมุดเยี่ยมได้เลย                     ส่วนข้อ 2 นั้น ต้องบอกว่า ทุกครั้งที่ลงเรื่องในถนนฯ จะเซฟเก็บไว้หมดทุกเรื่องค่ะ และเมื่อสองสัปดาห์ก่อน ก็ไล่อ่าน ทำรายชื่อนักอ่านพร้อมจำนวนที่เข้าอ่านไว้ด้วย ถึงได้ทราบว่า บุคคลในข้อ 2 นั้น ได้เข้ามาแสดงความเห็นทั้งหมดกี่ครั้งแล้ว                     และเพื่อให้มิตรนักอ่านคนอื่นๆ ได้สนุกกัน ถึงได้มีข้อ 3 ขึ้นมาค่ะ หมดเขตทายวันที่ 13 @ 24.00 น. และจะแจ้งผลให้ทราบในวันที่ 15 นี้ ก่อนงานมหกรรมหนังสือฯ ค่ะ คนที่ได้รับหนังสือ จะได้ไม่ต้องเสียเงินไปซื้อมาอีก (อิ อิ อิ หวังว่าคงมีมิตรนักอ่านคนอื่นๆ ช่วยอุดหนุนนักแปลมือสมัครเล่นที่น่าสงสารคนนี้บ้างนะคะ - ที่สำนักพิมพ์สันสกฤต บูธ I 02 แพลนนารี่ฮอล์)                     สิ่งแทนคำขอบคุณจากใจคือหนังสือเล่มนี้ค่ะ แอ่นแอ๊น.....                     ไม่ใช่นิยายรักตามถนัด แต่สนุกจนวางไม่ลงสำหรับผู้ที่ชื่นชอบเรื่องราวต่างวัฒนธรรมที่เขียนจากประสบการณ์จริง (อ่านคำโปรยปกได้ชัดๆ ในเว็บค่ะ) เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในประเทศโมร็อกโก (ดินแดนแห่งทะเลทรายที่อบอวลไปด้วยเสน่ห์แห่งอารยธรรมโบราณ)                     ส่วนมิตรนักอ่านในข้อ 1 นั้น (อิ อิ อิ) ถ้าท่านรู้ตัวว่าเป็นท่าน  - ขอขอบคุณกำลังใจที่ให้มาตลอด และกรุณากดอมยิ้มแจ้งที่สามารถจัดส่งให้ด้วยนะคะ แต่ต้องรอสักนิด เพราะผู้แปลเองก็ยังไม่เห็นหนังสือจริงเลยอ่ะ ได้มาเมื่อไร จะจัดส่งให้ทันทีค่ะ (แก้ไขเติมข้อความ) แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 50 18:03:14 จากคุณ : 'ณวรา' - [ 5 ต.ค. 50 17:38:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เขินค่ะ ส่งรูปประกอบไม่สำเร็จ ทำยังไงคะ จะลองอีกครั้ง ถ้าไม่สำเร็จ เข้าไปดูในเว็บดีกว่าค่ะ http://naawara.20m.com จากคุณ : 'ณวรา' - [ 5 ต.ค. 50 17:49:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รอติดตามผลงานค่ะ คิดว่าหายไปไหนซะอีก ซุ่มเงียบไปแปลเล่มนี้นี่เอง จากคุณ : ฌาฎา - [ 5 ต.ค. 50 19:24:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบอ่ะ  สำนวนแบบนี้ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 5 ต.ค. 50 22:16:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฮ่าๆ ชอบมาก เป็นสัปเหร่อเลยเลิกคุยเลย แล้วคำตอบใหม่ก็เข้าท่าด้วย ไม่ได้เซฟกระทู้ไว้ จะตอบถูกได้ไงอะคะ ยินดีกับความสำเร็จด้วยค่า ^_^ จากคุณ : scottie - [ 6 ต.ค. 50 01:04:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องนี้สนุกค่ะ ชอบ ๆ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 6 ต.ค. 50 15:16:14 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกครับ จากคุณ : GTW - [ 6 ต.ค. 50 22:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณฌาฎา <>                ขอบคุณค่ะที่ติดตามอ่านมาตลอด เดี๋ยวจะมีเรื่องสั้นตามมาอีกค่ะ :)                                          คุณปฤษณะ <>              ขอบคุณที่ชอบสำนวนค่ะ .. ดีใจ เพราะเขียนแนวอื่นไม่เป็นอะ คุณ scottie <>              ขอบคุณค่า ... คืออยากให้ทายกันสนุกๆ ว่า ใครคือบุคคลคนนั้น                                  ถ้าเป็นนักอ่านในถนนฯ ก็จะเห็นอยู่ไม่กี่ชื่อที่จะแสดงความเห็นประจำ                                  ก็ลองเดากันไปเดากันมา เดี๋ยวก็ถูกค่ะ :)                                  ส่วนจำนวนครั้งนั้น มีไว้เผื่อถูกกันหลายคน จะได้เป็นตัวตัดสิน                                  (ทายได้คนละครั้ง) คุณปิยะรักษ์ <>             ขอบคุณค่ะ ดีใจที่เห็นชื่อใหม่แปะโป้ง :) คุณ GTW <>                ดีใจค่ะที่เห็นชื่อ 'จารย์จี กลับมาแปะโป้งอีก แสดงว่า 'จารย์จีชอบแนวนี้แน่ๆ อิ อิ                                  งั้นต้องหาแนวนี้มาแปลลงเยอะๆ ดีกว่า :) ไม่มีใครอยากทายสนุกบ้างเลยหรือคะ .. หนังสือที่จะมอบให้นั้น รับรองได้ว่า แปลสุดความสามารถ เนื้อหามีสาระ ได้ความรู้เกี่ยวกับโมร็อกโก แล้วอ่านไป ยังต้องหลุดฮาขำคนเดียวอีกด้วยค่ะ ขนาดคนแปล - บางทียังต้องหยุดแปล นั่งหัวเราะขำอยู่หน้าจอคอม (สงสัยคงจะเส้นตื้นง่ะ :)                                                     จากคุณ : 'ณวรา' - [ วันเกิด PANTIP.COM 18:51:09 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อยากจะทายค่ะ แต่ไม่สามารถจริงๆ   คนที่เขียนให้กำลังใจในเวปส่วนตัวพอจะทราบค่ะ แต่ว่า คนแสดงความคิดเห็นเยอะนี่ ไม่แน่ใจจริงๆ เป็นกำลังใจให้ดีกว่าเนอะ จากคุณ : ฌาฎา - [ 8 ต.ค. 50 20:03:38 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แฮะๆ ไม่สามารถจริงๆค่ะ  เดาไม่ถูกเลยว่าใคร อืม  พี่ก๊อตตี้มั้ง กี่ครั้งก็ม่ายรุ้ ยินดีด้วยค่า หนังสือจะออกพร้อมงานสัปดาห์หนังสือฯป่ะค่ะ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 9 ต.ค. 50 16:40:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แปะให้กำลังใจจ้า ใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางแปะห่างกันเป็นสองจุดเลย ขอไม่ทายนะคะ อยากอุดหนุน หิหิหิ ยินดีด้วยอย่างแรงเลยค่ะพี่สำหรับหนังสือหน้าปกสีส้ม สวยจริงๆ จากคุณ : fire mod-x (fire mod-X) - [ 11 ต.ค. 50 11:21:08 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาลงชื่อ(ซุ่มหารายชื่อหนังสือที่จะช้อปด้วย) จากคุณ : Canossa - [ 11 ต.ค. 50 12:34:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาลงชื่ออ่านคะ จากคุณ : แอมโบรเซียร์ - [ 12 ต.ค. 50 09:13:28 ]

ความคิดเห็นที่ 16 งงๆ กะคำว่า "แปะโป้ง" เล็กน้อยแฮะ หมายความว่ามาเมนต์เหรอ ว่าแต่หายไปนานเลยนะคะ (คนอ่านด้วย) จากคุณ : suk - [ 28 ต.ค. 50 21:27:57 A:222.123.132.240 X: ]