ความคิดเห็นที่ 1 แขวนรักไว้เคียงกัน ธัญนพ รจีโรจน์            “อ้าว... ไอ้เขื่อน ไหนว่าจะไปเตรียมเวทีที่สนามบอลสำหรับงานกลางคืนไง ทำไมเสร็จเร็วนักวะ”                “เสร็จกับบ้าอะไรล่ะ ยังไม่ทันได้ขึ้นรูป ฝนก็เทลงมายังกับฟ้ารั่ว ใครจะกล้ายืนอยู่กลางสนามเป็นเป้าล่อฟ้าให้ตัวเกรียมฟรีๆ”                คนมาใหม่บ่นกะปอดกะแปดกับสภาพดินฟ้าอากาศที่แปรปรวน เดี๋ยวแดดออกเดี๋ยวฝนตกในช่วงนี้ ถอดแจ็กเก็ตผ้าร่มสลัดไล่ละอองน้ำที่เกาะพราวออก                “เออว่ะ ข้าก็เหมือนกัน นัดรับผ้าที่สั่งเอาไว้ เห็นฟ้ายังสว่าง คว้ามอเตอร์ไซค์ได้ก็บึ่งเข้าเมือง แกเอ๊ย ขับกลับมาได้ครึ่งทาง ฝนจากไหนไม่รู้เทลงมา” คนพูดส่ายหน้าหน่ายๆ                “เป็นอย่างนี้ทุกวัน ตอนเช้าแดดออกเปรี้ยง บ่ายเท่านั้นเอาละ... ทำยังกับเช็คเวลาแน่ะ ข้าเลยเอาถุงผ้าซุกในเสื้อ แล้วยอมเปียกแทน ขืนปล่อยให้ผ้าโดนฝน แห้งไม่ทันงาน ยุ่งตายชัก”                  คนฟังพยักหน้าเห็นด้วย พอฝนตกงานกลางแจ้งก็ชะงัก ต้องวิ่งหาที่หลบฝนกันให้ควัก ดีหน่อยที่สนามฟุตบอลมันใกล้ห้องสโมสรนักศึกษา ไม่งั้นคงได้เปียกมิต่างจากลูกหมา                แต่อย่างดีก็ได้แค่บ่น ฝนจะตกแดดจะออกสั่งได้ซะที่ไหน ธัญนพเจ้าของนามเขื่อนพ่วงตำแหน่งนายกสโมสรนักศึกษาคนปัจจุบันคิดอย่างปลงๆ ตอนนี้ก็ได้แต่สางงานเอกสารแทน                คว้าแฟ้มรายละเอียดกิจกรรมคราวหน้าบนโต๊ะมาได้ หวังทุ่มสมาธิไปกับมันเต็มที่ แต่ผนังกระจกใสที่ไม่สามารถบดบังอะไรจากสายตาได้ ทำเอาชะงักมือ                เก้าอี้ขาวตัวที่เคยวางหน้ากำแพงกระจก มองทะลุไปถึงสนามฟุตบอลที่เคยใช้พักผ่อน นอนบ้าง นั่งเล่นบ้าง เกรากีตาร์บ้าง ถูกจับจองโดยร่างแบบบาง กึ่งนั่งกึ่งนอน ทอดสายตาไปภายนอกมาหลายวันแล้ว                ไม่รู้สายฝนที่โปรยปรายลงมาไม่ยอมหยุด มีอะไรน่าสนใจนักหนา เจ้าตัวถึงไม่ยอมถอนสายตาออกมา และถ้ามองไม่ผิด บางครั้งยังเห็นเจ้าของร่างถอนหายใจเฮือกๆ เหมือนคนมีเรื่องหนักอกอีกด้วย                “เออ... บอยด์ นั่นเด็กช่วยกิจกรรมของเราหรือเปล่าวะ” ถามออกไปด้วยความสงสัย                “ไหน” คนถูกเรียกหยุดมือ ยกพู่กันใส่ลงไปในกระป๋องสี มองตามสายตาเพื่อน                “อ๋อ... สิตาไง เพื่อนกลุ่มเดียวกับอุ๊... ประธานคณะท่องเที่ยว เพื่อนสนิทกัน เลยขอร้องให้มาช่วยงานตอนรับน้องคณะท่องเที่ยวที่เราไปเอี่ยวไง นายจำไม่ได้รึ”                “จำหน้าได้ แต่ข้าจำชื่อไม่ได้ เคยเห็นผ่านๆ หลายครั้งหลายคราแล้ว แต่ไม่เคยคุยจังๆ สักที... เมื่อกี้เอ็งว่าชื่ออะไรนะ สิตาหรือ”                “อือ... สิตา รสิตา... มีอะไรหรือเปล่าวะไอ้เขื่อน หรือว่าสนใจ” หรี่ตามองด้วยความสงสัย นานๆ ทีจะเห็นนายกสโมสรผู้เคร่งขรึมปรายตามองสาว                “อือ”                คำตอบสั้นๆ เล่นเอาคนถามอึ้งไปเหมือนกัน แต่พอจะหันไปไล่บี้เอาคำตอบกับเพื่อน เจ้าตัวก็ทำท่าอ่านเอกสารอย่างขะมักเขม้น ราวกับยุ่งเสียเต็มประดา... งานเอกสารไม่เห็นจะมีอะไรด่วน คงไม่อยากให้ซักมากกว่า เลยได้แต่ยักไหล่ ก่อนก้มหน้าก้มตาเขียนป้ายผ้าตรงหน้าต่อ เลยไม่ทันเห็นดวงตาดำขลับยกขึ้น มองออกไปยังร่างแบบบางอีกครั้งอย่างเป็นห่วง            “สิตา... สิตาจำผมได้หรือเปล่า”                คนเดินต๊อกๆ อยู่ตรงริมทางเดิน หันมองร่างสูงใหญ่ซึ่งยืนคล่อมรถมอเตอร์ไซค์อยู่ตาปริบ... ทำไมจะจำไม่ได้ ออกจะดัง สาวๆ คนไหนก็รู้จัก                “คุณเขื่อน”                “ครับ นี่จะกลับบ้านใช่ไหม” ถามทั้งที่แน่ใจ ทางสายนี้ถ้าไม่เดินไปประตูใหญ่ก็ตึกเรียนสองทางเท่านั้น แต่ที่ไม่มั่นใจก็คือ ทำไมถึงมาเดินอยู่คนเดียว เพื่อนหายไปไหนหมด                “ค่ะ”                “งั้นขึ้นรถครับ เดี๋ยวผมไปส่งให้”                “ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณเขื่อน สิตากลับเองได้ แค่นี้เอง” บอกอย่างเกรงใจ ทั้งที่ในใจก็หวั่นๆ ออกไปหน้ามหาวิทยาลัยแล้วต้องรอรถประจำทางอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ แถมชานเมืองแบบนี้ ถนนที่ตัดผ่านก็ไม่ใช่เส้นหลัก นานๆ จะมีรถผ่านมาสักคัน                “ไม่ต้องเกรงใจหรอกสิตา แล้วก็ไม่ต้องเรียกคุณด้วย เรียกพี่เขื่อนเหมือนเพื่อนสิตาก็ได้”                หญิงสาวชะงักไปนิดหนึ่ง ก้มหน้ามองกองหนังสือในมืออย่างลังเล                “ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ พี่เขื่อนไปเถอะ สิตากลับได้”                “อย่าดื้อกับพี่ เราเป็นรุ่นน้องต้องเชื่อฟัง มา... ขึ้นรถ” ขอร้องไม่ได้ ก็ใช้วิธีการบังคับแทน นั่นละรสิตาถึงยอมเดินเข้าไปหาแต่โดยดี                “แล้วนี่เรากินข้าวหรือยัง” ถามอย่างห่วงใย เห็นว่าเที่ยงแล้ว และตนคงแวะกินข้าวก่อนกลับเข้าหอพัก                “ยังเลยค่ะ”                “งั้นแวะกินข้าวกันก่อน” ก่อนหยุดไปนิดหนึ่ง พลางคิด “หรือสิตานัดกับเพื่อนเอาไว้ ถ้าอย่างนั้นพี่ไปส่งที่หอได้นะ”                “สิตาไม่ได้นัดใครไว้”                น้ำเสียงเศร้าๆ สะดุดใจชายหนุ่มอีกครั้ง ไพล่คิดไปถึงท่าทางเหม่อลอย มองผ่านม่านฝนออกไปอย่างไร้จุดหมาย ดูเคว้งคว้าง เหงาหงอยชอบกล                อยากเอาตัวเข้าไปเกี่ยว ค้นหาสาเหตุท่าทางแปลกๆ ว่าอะไรกัน ทำให้เด็กที่เคยร่าเริง ยิ้มหัว มีท่าทางเซื่องซึมลงได้                “งั้นไปกินข้าวกัน เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” มัดมือชกเสร็จสรรพก็ออกรถไปทันที ไม่สนว่าเจ้าตัวจะตกลงหรือปฏิเสธ            ไม่ถึงยี่สิบนาทีธัญนพก็พาหญิงสาวมาถึงหน้าร้าน รสิตาแหงนมองป้ายวงรีไม่ใหญ่นักที่แขวนอยู่ด้านข้าง ‘ไอทะเล’ เคยได้ยินมาบ้างเหมือนกันว่าเป็นร้านอาหารเปิดใหม่ ราคาไม่แพงเหมาะกับนักศึกษา บรรยากาศดี เดินไปหน่อยจะถึงหาดทรายสีขาวเม็ดละเอียด อันเลื่องชื่อของอำเภอตากอากาศนี้                เคยนัดหมายกับเพื่อนไว้ว่าจะมาลองดูสักครั้ง ว่าอร่อยจริงสมคำล่ำลือหรือไม่ แต่คงไม่มีอีกแล้วละเรื่องแบบนั้น... อดไม่ได้ ใบหน้านวลหมองลงอีกครั้ง                “สิตาเอาอะไร ที่นี่พวกเส้นอร่อย ไม่ว่าจะเป็นพาสต้าหรือสปาเก็ตตี้” เขาแนะนำ ส่งเมนูทำง่ายๆ พิมพ์ลงกระดาษแล้วเครือบมันเอาไว้กันน้ำไปให้                “คาโบน่าร่า กับน้ำมะเขือเทศแล้วกันค่ะ”                เขาจัดการสั่งอาหารของเธอและตัวเองจนเรียบร้อย แล้วหันมาชวนคุย ไม่อยากให้สาวน้อยตรงหน้าเหงาหรือเศร้านานนัก                “พี่จำได้ว่าสิตาเรียนท่องเที่ยวใช่ไหมครับ วันก่อนเห็นเข้ามาช่วยตอนสโมฯ เป็นเกสรับน้องของคณะ” เขาเริ่มชวนคุย                “ไม่ใช่หรอกค่ะ สิตาเรียนบริหาร วันนั้นสิตาไปช่วยเพื่อนเท่านั้นค่ะ อุ๊ไงคะ พี่เขื่อนคงจำได้”                ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงักว่ารู้จัก หญิงสาวเลยเล่าต่อ                “อยู่หอเดียวกัน คนละห้อง เขาขอให้สิตาช่วย” เพราะเป็นหอพักเล็กๆ มีนักศึกษาอยู่แค่สิบกว่าคน ทำให้ทั้งหมดสนิทสนมกันมาก                “อ้าว... พี่ก็เข้าใจว่าเราเรียนท่องเที่ยวเสียอีก เห็นช่วยงานตัวเป็นเกลียว แล้วนี่เลยเข้ามาทำงานให้สโมฯ เต็มตัวเลยสิ”                “ค่ะ ประมาณนั้น ปกติที่คณะสิตาก็ช่วยอาจารย์อยู่บ้างนิดหน่อย ทีนี้พี่บอยด์” เธอหมายถึงประธานฝ่ายศิลป์ รุ่นพี่อีกคนที่รู้จัก “เขาเห็นว่าสิตาพอทำได้ เลยอยากให้ทำไปตลอด เวลามีอะไรจะได้ช่วยประสานงานกับคณะได้ด้วย”                “อือม์ เท่าที่ดูในตาราง คณะของสิตาไม่ค่อยมีกิจกรรมเท่าไร มาช่วยพวกพี่ก็ดี งานสโมฯ มันมีตลอด มีคนช่วยเยอะๆ จะได้เสร็จเร็ว”                หญิงสาวเงียบไปนิด เสมองออกไปข้างนอก ไม่รู้จะพูดอะไร หรืออีกทีก็ไม่คุ้นเคยกับเขามากพอจะพูด ‘อะไร’ มากกว่า                “เอ้า อาหารมาแล้ว ท่าทางน่ากินจัง จัดการกันดีกว่า” คนถือซ้อมไว้ในมือชักชวน ใช้มันม้วนเส้นส่งเข้าปากก่อนเป็นคนแรก หญิงสาวเลยทำตาม                “แล้วทำไมวันนี้เรามาเดินท่อมๆ อยู่กลางแดดแบบนี้ล่ะสิตา” ถามอย่างแปลกใจ                มหาวิทยาลัยที่กำลังศึกษาอยู่กันนั้น แบ่งเป็นสองวิทยาเขต แยกนักเรียนในแต่ละคณะไว้คนละที่ สำหรับคณะที่เขาและรสิตาเรียนอยู่นอกเมือง การไปมาจึงลำบากนิดหน่อย นักศึกษาส่วนใหญ่จะมีรถเพราะหวังพึ่งรถบริการของมหาวิทยาลัยคงไม่ได้ วิ่งแค่วันละสองเที่ยวตอนแปดโมงเช้ากับสี่โมงเย็นเท่านั้น ส่วนใหญ่จึงใช้มอเตอร์ไซดล์เป็นพาหนะ                ใครเพื่อนมีรถก็มากับเพื่อน รถประจำทางก็ไม่ค่อยมีผ่าน จะหวังพึ่งก็คงลำบากหน่อย                ส่วนอีกแห่งอยู่ในเมือง รวมทั้งหอพักนักศึกษา ไม่ว่าหอในหรือหอของเอกชน การเห็นหญิงสาวเดินลงมาจากตึกเรียนจนถึงหน้าประตูใหญ่ นั่นหมายความว่าเธอต้องลงมารอเรียกรถข้างหน้า ถ้าโชคดีคงไม่นานนัก แต่โชคร้ายคงต้องนั่งอยู่อย่างนั้นร่วมชั่วโมง ซึ่งเขาเกรงว่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า                น่าแปลกถ้าสนิทสนมกับประธานคณะขนาดนั้น ทำไมถึงไม่มาด้วยกัน จำได้ว่าอุมาพรมีรถนี่นา                “ทำไมไม่รอเพื่อนเรา” พอเห็นหญิงสาวนิ่งไม่ยอมตอบคำถาม หรือแท้จริงแล้วไม่อยากตอบก็เริ่มเอะใจ                “ปกติสิตามาเรียนยังไง ติดรถเพื่อนมาใช่ไหม พี่เคยเห็น”                “ค่ะ” เมื่อก่อนเป็นเช่นนั้น แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ไม่มีอีกแล้ว...                แต่ความรักเพื่อน แม้จะถูกกระทำไว้ต่างๆ นานา ก็ทนเห็นอุมาพรโดนเข้าใจผิดไม่ได้ ยิ่งนัยน์ตาคู่นั้นเริ่มวาววับ เหมือนพอเดาอะไรได้บ้าง ไหนยังท่าทางพยักหน้าหงึกหงักนั้นอีก                ต่อให้อุ๊ไม่รักสิตาแล้ว แต่สิตาความรู้สึกสิตาก็ยังเหมือนเดิม ----------------------------------------------------------------------------------- มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 50 19:46:57 จากคุณ : เนตรนภัส - [ 5 ต.ค. 50 17:33:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .                “แต่วันนี้สิตาเลิกเรียนเร็ว ไม่อยากรอนาน เลยกลับก่อน”                ธัญนพผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ...แววตาที่ซุกซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ไม่มิดแบบนั้น ไหนยังท่าทางเวลาอุมาพรเข้ามาที่ห้องทำงาน หญิงสาวก็จะก้มหน้าก้มตาง่วนราวกับยุ่ง ไม่หันมอง ไม่ยิ้มหัว แต่ถ้าเมื่อไรรู้สึกว่าอีกคนเผลอ ก็จะแอบมองอย่างตัดพ้อ แล้วยังจะมาโกหกกันอีก                เอาเถอะ... เขายังไม่อยู่ในจุดที่สามารถซักไซ้ไล่เลียงเอาคำตอบได้ตอนนี้ จึงได้แต่เก็บปากเก็บคำ ถ้ารสิตาอยากให้เขาเชื่อแบบนั้น เขาก็จะเชื่อ                ถึงความสงสัยจะมีอยู่มากก็ตาม                “เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปรับ ตอนเย็นกลับกับพี่” จู่ๆ เขาก็บอกออกมาดื้อๆ เล่นเอาคนตรงข้ามถึงกับอึ้ง เธอกับเขาสนิทสนมแค่ไหนกันเชียว กำลังจะอ้าปากเถียง แต่อีกคนไวทายาท                “ไม่ต้องเถียง ไม่ต้องปฏิเสธ พี่มีงานจะให้เราช่วยทำ สปอร์ตเดย์สปอร์ตไนท์คงยุ่งน่าดู ถ้าได้สิตามาช่วยอีกแรงคงแบ่งเบาภาระได้เยอะ อาจต้องอยู่ดึกอยู่ดื่น พี่ไปรับไปส่งสิตาน่ะถูกต้องแล้ว”                แล้วจะเถียงอะไรได้ คนถูกสั่งเลยได้แต่นิ่ง ได้ยินมาหนาหูว่านายกสโมสรนักศึกษาคนปัจจุบันชอบใช้อำนาจ แต่ไม่เคยเชื่อ จนกระทั่งวันนี้ละ            ตอนเช้าสิ่งที่รสิตาต้องทำเป็นประจำคือออกจากห้องซึ่งมีเพียงสามห้องนอน เพราะเจ้าของคืออาจารย์ในมหาวิทยาลัยไม่อยากทำเป็นธุรกิจ มีทาวน์เฮาส์ว่างอยู่ก็จัดการทำเป็นหอ รับเด็กเข้ามาพัก มานั่งรออยู่ในโถงกลาง                  ในเวลาเดิมของทุกวันมอเตอร์ไซค์สีแดงก็จะเข้ามาจอด รอสาวน้อยในชุดนักศึกษาเปิดประตูสีชาออกมา ขับไปส่งหน้าตึกแล้วตนเองแยกไปเรียน ตกเย็นหากไม่มีงาน ก็มารับกลับบ้าน                ด้วยสังคมเล็กๆ ของมหาวิทยาลัยในต่างจังหวัด ทำให้อะไรนิดๆ หน่อยๆ ก็มิอาจรอดหูพ้นตาคนอยากรู้ไปได้ ยิ่งในหอพักด้วยแล้ว การมีหนุ่มมารับมาส่งเพื่อนตนทุกวี่ทุกวันย่อมเป็นที่จับตามอง โดยเฉพาะหนุ่มคนนั้นเป็นถึงนายกสโมสรนักศึกษาที่น่าจับตามอง                แรกๆ รสิตาก็อึดอัดกับสายตาที่มองมาบ้าง บางคนถึงขนาดกระแซะเข้ามาถาม แต่เธอก็ทำเฉยเสีย นานๆ ไปชักชิน จังหวะเดียวกับพวกนั้นเลิกเซ้าซี้ไปเอง เพราะถามให้ตายเธอก็ไม่ตอบอยู่ดี                วันนี้ตกเย็นชายหนุ่มก็มารับเธอเข้าไปสโมสรนักศึกษาเพื่อเตรียมงานตามปกติ ระยะเวลาที่กระชั้นเข้ามา ทำให้ทุกคนต้องโหมกายทำงานเต็มกำลัง แม้ไม่ใช่หน้าที่ ถ้ากระโดดเข้ามาช่วยได้ ทุกคนก็มิอาจเพิกเฉย ยืนดูโดยไม่จับอะไร โดยเฉพาะรสิตา... การวุ่นวายอยู่กับงาน ทำให้เลือนเรื่องไม่สบายใจไปได้ชั่วขณะ                “หิวว่ะ เมื่อไรงานจะเสร็จสักทีวะเนี่ย” หนึ่งในคนทำงานตะโกนอย่างงุ่นง่าน ตั้งแต่บ่ายยังไม่ได้โงหัวจากกองงานเลยสักนิด จนตอนนี้สีดำเริ่มโรยตัวปกคลุมไปทั่วแล้ว                “ข้าก็หิว ตอนนี้ตาเริ่มเห็นสีน้ำมันเป็นนมข้น โฟมเป็นปลาท่องโก๋แล้ว” พอมีคนสะกิด ก็เริ่มเกิดอุปทานหมู่                “สิตาไปซื้อขนมให้ไหมคะ พวกขนมปังกับนมก็ได้ ใช้รองท้องกันไปก่อน” รีบขันอาสา เห็นพี่ๆ วุ่นวายแล้วเริ่มเป็นห่วง                “ดีเลยน้อง งั้นจดๆ ใครจะเอาอะไร”                “ได้ที่ไหนกันเล่า พวกแกนี่ใช้น้องได้ยังไงวะ” ธัญนพค้านทันที ก่อนหันมายังคนข้างๆ “จะไปได้ยังไงสิตา มืดค่ำป่านนี้แล้ว ร้านค้าที่โรงอาหารก็ปิดหมด”                “งั้นไปเซเว่นก็ได้ ตรงปั๊มน้ำมันไม่ไกลนี้มีไม่ใช่หรือคะ สิตายืมรถพี่เขื่อนแป๊บเดียว”                “ได้ที่ไหนกัน” น้ำเสียงเริ่มแข็ง ถึงรู้ว่ารสิตาจะขับมอเตอร์ไซค์ได้ แต่ก็ไม่วางใจ                ผู้ชายที่ไหนจะบ้าปล่อยให้หญิงสาวขับรถไปคนเดียวมืดค่ำป่านนี้ ยิ่งเป็นคนตรงหน้าด้วยแล้ว เขายิ่งห่วงหนัก                “ก็ถ้าในโรงอาหารปิดหมดแล้ว ใกล้สุดก็มีแค่เซเว่นนี่ละค่ะ” ยังมิวายเถียง แต่พอเห็นประกายวาวโรจน์ในดวงตาคู่นั้น หน้าก็ม่อย เห็นว่าไม่รอดแน่ ได้แต่บ่นเบาๆ “ใกล้กว่าเข้าเมืองแล้วกัน”                คนตีหน้าเคร่งคงได้ยืนมองหน้างอง้ำ ปากยื่นบ่นอุบอิบด้วยความเอ็นดูอีกนาน หากไม่ได้ยินเพื่อนอีกคนเอ่ยสนับสนุนมา                “จริงอย่างไอ้เขื่อนมันบอกนะสิตา ถึงจะใกล้แต่สิตาไปคนเดียวมันไม่ค่อยปลอดภัยหรอก”                “เดี๋ยวข้าไปเอง” มีหนึ่งหนุ่มเสนอตัวมา                “แต่งานยังไม่เสร็จมิใช่หรือคะ ของสิตาเสร็จแล้วนะ ส่วนพี่ถ้าไม่กรีดโฟมให้ทัน พรุ่งนี้ไม่มีใช้ อาจารย์เอาตายเลย”                “เลิกเถียงกันสักที เดี๋ยวข้าไปเอง” คนตำแหน่งสูงสุดตัดสิน เริ่มรำคาญเสียงงึมงำเต็มที “ส่วนสิตาไปกับพี่ ไปช่วยหิ้วของ”                ไม่รอให้ใครค้านอีก ชายหนุ่มก็คว้าเป้คู่ใน ก้าวฉับๆ ออกจากห้อง เดือดร้อนรสิตาต้องวิ่งตามคนใจร้อนไปแทบไม่ทัน            เอาเข้าจริงแทนจะแวะร้านสะดวกซื้อ ชายหนุ่มกลับตีรถเข้าตัวเมืองแทน โดยให้เหตุผลกับคนข้างหลังว่า ขนมปังมันไม่ค่อยอยู่ท้องพวกผู้ชายเท่าไร ตุนไว้เป็นเสบียงดึกๆ พอไหว เอาของหนักๆ ไปเลยดีกว่า                แปลกใจมารอบแล้ว รสิตาก็ต้องเจออีกรอบ เมื่อมอเตอร์ไซค์สีแดงผ่านร้านอาหารตามสั่งไปทีละร้านๆ ขยับปากจะบอกก็ตั้งหลายที แต่ยังจำสายตาดุๆ แฝงคำพูดว่า ‘ห้ามเถียง’ เมื่อสักครู่ได้แม่น เลยหุบปากฉับ สุดแต่เขาจะพาไป                ชายหนุ่มนำรถเข้าไปในซอยแคบๆ สุดทางถึงจอดลง ยินเสียงซ่าๆ ลอยมากระทบหู จมูกสัมผัสกลิ่นเกลือได้                ...ทะเล...                “พี่เขื่อนพาสิตามาทะเลทำไมคะ ไหนว่าหิวกัน แล้วพี่บอยด์กับคนอื่นๆ ก็ยังรอเสบียงจากเราอยู่นะคะ คืนนี้ยังต้องทำงานอีกเยอะ” ไม่รอให้ความสงสัยอยู่นาน ถามออกมาเป็นชุด                “ก็ปล่อยให้คอยไปก่อน ไหนๆ ก็หิ้วท้องรอมาได้ตั้งนาน จะรออีกชั่วโมงสองชั่วโมงคงไม่เป็นไรหรอก” ไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ “ไปเถอะ พี่อยากให้สิตาเห็นอะไรบางอย่าง”                “อะไรคะ” หญิงสาวชักงงๆ รู้ว่าจุดประสงค์เขาคือแห่งใด                ทะเลที่ไหนๆ มันก็เหมือนกัน มีท้องฟ้า ผืนน้ำเค็มๆ กับหาดทราย                “ไปเถอะ เดี๋ยวรู้เอง” ไม่รอช้ามือใหญ่คว้าเอามือเล็กๆ มาเกาะกุมไว้ ลากให้ออกเดิน ไม่สนใจอาการบิดไม้บิดมือ รู้หรอกว่าเจ้าตัวกำลังเขิน ก็สั่นเสียขนาดนั้น                “ไม่เห็นมีอะไรเลย มืดจะตาย พี่เขื่อนปล่อยมือสิตาเถอะ”                “ปล่อยได้ยังไง มืดออกอย่างนี้ ขืนเราสะดุดหกล้มไป พี่จะทำยังไง อีกอย่างพี่จะได้คว้าเราเอาไว้ได้ทัน”                เจอประโยคนี้เข้าไป คนดิ้นยุกยิกก็หยุด หน้าแดง ยอมจำนนง่ายๆ ดีกว่าดิ้นไปให้เขาได้สังเกตเห็น อีกอย่างมือใหญ่ที่กุมไว้ ยังให้ความรู้สึกปลอดภัย ที่สำคัญ... อุ่นเป็นที่สุด                “ไหนล่ะคะ ไม่เห็นมีอะไรเลย ทะเลออกจะมืดตึ๊ดตื๋อ” แม้จะมืดเพราะเมฆฝนลอยตัวคลุมอยู่ทั้งครอบโค้งท้องฟ้า แต่แสงไฟรำไรจากตัวโรงแรมที่เรียงรายอยู่ริมหาด ช่วยให้เห็นสภาพหาดทรายที่เคยขาวได้เป็นอย่างดี ขยะสารพัดชนิด เศษไม้ผุ แม้ผักตบชวาเน่าๆ ยังถูกคลื่นซัดมาเกย                “แถมหาดยังสกปรก อะไรก็ไม่รู้เกยเต็มไปหมด กลิ่นไม่ดีอีกต่างหาก” นอกจากกลิ่นเกลือยังผสมปนเปกับอย่างอื่นจนแยกไม่ออก                “เอ้า... ทะเลหน้าฝนจะให้สวยอะไรนักหนานะเรา” เห็นคนข้างๆ ลอบทำหน้าเบ้ก็ทั้งขำทั้งเอ็นดู                “แล้วพี่เขื่อนพาสิตามาทำไมเล่า” น้ำเสียงเริ่มขุ่น ห่วงอีกหลายท้องที่ต้องรอ “ไป... กลับเถอะค่ะ คนอื่นรอ ไม่เห็นสวยเลยสักนิด ลมก็แรง... กลับเถอะ” เจ้าตัวห่อไหล่ กระชับเสื้อคลุมที่รุ่นพี่หนุ่มส่งมาให้ตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัย พร้อมด้วยคำพูดที่ว่า                ‘หน้าฝนอากาศชื้น กลางคืนจะเย็นเป็นพิเศษ ใส่เอาไว้ เดี๋ยวจะไม่สบายไป’                ขณะที่ตัวเองมีเพียงชุดนักศึกษาสีขาว แล้วยังทำหน้าที่เป็นคนขับ รับลมไปเต็มๆ เลยทีเดียว                คนถูกค่อนทำปากยื่น ย่นจมูกงอนๆ กำลังจะหมุนตัวกลับ... เย็นจะตาย มืดก็มืด แต่ชายหนุ่มหรือจะยอม เขาออกแรงแค่นิดเดียว อีกคนก็ไปไหนไม่ได้แล้ว มือใหญ่จับท่อนแขนให้รสิตาหมุนมาประจันหน้ากัน ก่อนหญิงสาวจะได้ทันประท้วง                “เสื้อก็มี พี่ต่างหากต้องบ่น” ปากว่าราวกับรำคาญเสียเต็มประดา ทว่าการกระทำกลับตรงกันข้าม “ก็ไม่ยอมรูดซิปแบบนี้สิเรา”                รสิตาก้มมองมือใหญ่ค่อยๆ บรรจงรูดซิปเสื้อแจ็กเก็ตบนร่างตนปิดให้อย่างแผ่วเบา นุ่มนวล กระนั้นก็ไม่จาบจ้วงหรือมีท่าทีจะล่วงเกินกัน                จากที่เคยเหน็บหนาว กลับอุ่นขึ้น ไม่ใช่เพราะเสื้อตัวใหญ่ที่คลุมกาย แต่เป็นความเอื้ออาทรที่ได้รับจากชายหนุ่มตรงหน้า ค่อยๆ ซึมซับเข้าสู่เบื้องลึกของหัวใจทีละน้อย เหมือนการเอาใจใส่กันเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ผ่านมา                “เอาล่ะ เสร็จละ ทีนี้ก็ไม่หนาว... มานี่ดีกว่า”                เธอก้าวตามการจับจูงของชายหนุ่มไปยังศาลาหลังเล็กที่ยื่นออกมาจากบ้านพักตากอากาศที่ปิดเงียบ ทอดลงสู่ชายหาด จนนั่งลงตามแรงดึงของเขาบนขั้นบันได รสิตาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าเขาพาเธอมาที่นี่ทำไม                ท่าทางเคร่งขรึมไป ไม่เหลือเค้าขี้เล่นทำให้คนอยากถามไม่กล้าเอ่ย จึงได้แต่ทอดสายตาไปยังเกลียวคลื่นที่ส่งตัวเข้ากระทบฝั่งลูกแล้วลูกเล่า                “สิตาคงไม่ชอบทะเลหน้ามรสุมแบบนี้ถึงได้เร่งแต่จะกลับ เพราะมันไม่สวย น้ำไม่ใส ไหนจะยังเศษขยะที่ลอยมาเกย ทำให้หาดดูสกปรก” เขานิ่งไปนิดราวเว้นจังหวะให้คนข้างๆ ได้มีโอกาสคิด ผินหน้ากลับมามองเพื่อความแน่ใจว่ายังฟังกันอยู่ สบนัยน์ตาคู่สวยแฝงแววโศก                อยากจะปลอบโยนให้คลายเศร้า                “แต่อีกไม่นานหรอก ท้องทะเลจะกลับมาสวยดังเดิม มรสุมพัดมาที ราวจะกวาดทุกอย่างให้พังพินาศ มันเหมือนบทพิสูจน์ว่าเข้มแข็งและแกร่งพอไหม ถ้าผ่านพ้นมันมาได้ เราจะมองเห็นสิ่งที่มรสุมคืนกลับมาให้ อย่างพวกนี้” ---------------------------------------------------------------------------------------- มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 50 19:48:09 จากคุณ : เนตรนภัส - [ 5 ต.ค. 50 17:33:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .                สริตามองตามนิ้วของชายหนุ่ม... เศษขยะทำให้หาดสกปรก                “พวกที่สิตาบอกว่ามันทำให้หาดไม่สวยนี่ไง ผลงานของมรสุม พายุฝน ลม ทั้งหมดกวาดมันขึ้นมา แต่ถ้าเราลองคิดอีกด้าน หากมันยังคงค้างอยู่ในทะเล ไม่ถูกตีขึ้นมาเกยหาด มันก็เป็นเศษขยะแขวนลอยอยู่ในท้องน้ำ อยู่บนผิวน้ำบ้าง หรือตกลงพื้นมหาสมุทรบ้าง สุดท้ายแล้วมันคือขยะ คือสิ่งแปลกปลอม แต่ถ้ามันถูกซัดขึ้นมา หลังคลื่นลมสงบ สิตาก็จะเห็นทะเลสวยขึ้น น้ำใสขึ้น”                เธอมองคนที่พูดเสร็จก็กระโดดผลุงก้าวเดียวก็ลงไปยืนอยู่บนพื้นทราย ก้าวอาดๆ ไปริมหาด                ทุกอย่างมีสองด้านเสมอ ไม่มีสิ่งใดถูกพรากไปโดยไม่คืนบางสิ่งกลับมา... อย่างน้อยในช่วงเวลาที่เคว้งคว้าง ชีวิตเหมือนมีเมฆฝนปกคลุม ซึมเซา และโศกเศร้า เธอยังได้รับมิตรภาพและความรู้สึกดีๆ จากผู้ชายที่เดินทอดน่องปล่อยให้เกลียวคลื่นสาดซัดกระทบเท้าอยู่ตรงหน้าเข้ามาในชีวิต                รอยยิ้มที่ระยะหลังจางหายไประบายขึ้นมาบนริมฝีปาก รู้สึกสบายใจขึ้นเป็นกอง เอามือไขว้หลังเดินเรื่อยๆ ด้วยความผ่อนคลาย ไปหยุดซ้อนอยู่หลังแผ่นหลังกว้างของคนที่ก้มหน้าก้มตาเพ่งมองลงไปบนผืนน้ำ ราวมีอะไรน่าสนใจและต้องค้นหาคำตอบให้ได้                ขยับเข้าไปอีกนิดด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทะเลมืดๆ กับน้ำเค็มๆ มีอะไรน่าสนใจนักหนา... ก้มลงไปอีกหน่อยพลางสอดส่ายสายตามองหาเป้าหมาย แต่เพราะมัวแต่ก้มๆ เงยๆ เลยไม่เห็นดวงตาคมพราวระยับขึ้นอย่างถูกใจ แล้วร่างใหญ่ก็เคลื่อนมาซ้อนหลังในขณะที่ร่างแบบบางยังไม่รู้ตัว คว้าท่อนแขนสองข้างหมับ ก่อนออกแรงผลักเบาๆ                ไม่ทันจะได้เห็นอะไร คนอยากรู้ก็ร้องเสียงหลง หลับตาปี๋ แย่แล้ว... เปียกแน่ๆ                ผ่านไปสองวิก็แล้ว สิบก็แล้ว ยังไม่รู้สึกว่าตัวเปียก จึงเปิดเปลือกตาขึ้น กะพริบปริบงงๆ หันมองเจ้าของมือใหญ่ที่อมยิ้มขำอยู่ก็เข้าใจ... เขาแกล้งเธอ                “พี่เขื่อนเล่นอะไร เกิดสิตาตกน้ำตกท่าไปจะทำยังไง” สลัดแขนออกจากการเกาะกุม ซึ่งชายหนุ่มก็ยอมแต่โดยดี                “ถามแปลก ก็เปียก”                “โห”                คนฟังถึงกับตาโตพูดไม่ออก ริมฝีหากยื่นยาว สะบัดหน้าเดินหนีไปอีกทาง จนเริ่มเหนื่อยจึงหยุดลง ทอดสายตาไปยังผืนน้ำกว้าง หาเส้นตัดกับขอบฟ้าไม่เจอเพราะความมืดที่คลี่คลุมไปทั่ว                “งอนหรือเรา” เสียงทุ้มนุ่มดังอยู่ข้างหลัง                “ไม่ได้งอน”                มีหรือชายหนุ่มจะเชื่อ น้ำเสียงสะบัดแบบนั้น งอนชัดๆ สมองเริ่มหมุนติ้ว คิดหาวิธีงอนง้อ                “เอ๊ะ พี่เขื่อนดูนี่สิ” น้ำเสียงตื่นเต้น ชี้โบ้ชี้เบ้ลงไปบนพื้น กระโดดย่องแย่งจนน่าขัน                “ไหน อะไรน่ะ ไม่เห็นมีเลย” ก้มหน้าก้มตาหา                “นี่ไง พี่เขื่อนดูดีๆ สิ”                ท่าทางชี้นิ้วไม่ยอมหยุด ทำให้คนเงยขึ้นมาถามก้มลงไปอีกครั้ง เพราะความมืดเลยต้องค้อมตัวลงไปมากกว่าเดิมเพื่อเพ่งให้ชัด มารู้ตัวว่าพลาด เสียรู้ให้สาวน้อยตัวดีก็ต่อเมื่อ มือเล็กสองข้างทาบมาเต็มแผ่นหลัง ออกแรงผลักแบบไม่ออมกันเลยทีเดียว                “เฮ๊ย!” อุทานมาพร้อมเสียงใสที่หัวเราะร่วนถูกใจเมื่อเห็นเขาหน้าคว่ำแทบลงไปนอนจูบผืนทราย                “เล่นอะไรไม่รู้เรื่องนะเรา” คนทรงตัวได้เป็นที่เรียบร้อยหันมาเอ็ด ไม่สนใจดวงหน้าใสที่ม่อยลงอย่างรู้สึกผิด ก้าวอาดๆ ไปยังที่ตั้งของรถด้วยความขุ่นเคืองหรือแกล้งก็สุดรู้                “ทีตัวเองแกล้งเขา เขาไม่เห็นว่า โดนแกล้งบ้างทำมาตีหน้ายักษ์ไม่พอใจ” บ่นเบาๆ ตามหลังคนตัวสูง ที่ไม่หันมาแลด้วยซ้ำว่าคนที่มาด้วยตามไปหรือเปล่า                เผลอย่นจมูกส่งให้ไปอีกที ก่อนออกวิ่งจนทัน แล้วมือเล็กก็ส่งไปดึงชายเสื้อที่โผล่พ้นกางเกงออกมา กระตุกเบาๆ                “ขอบคุณนะคะ”                เอาเถอะ ถ้าปัดความเอาแต่ใจ ชอบสั่ง รวมทั้งการแกล้งกันในบางครั้งไปได้ เธอก็สัมผัสได้ว่าที่ทำไปทั้งหมด เกิดจากความหวังดีเป็นที่ตั้ง                แบบนี้จะโมเมเข้าข้างตัวเองได้หรือเปล่านะ ว่าเขาเป็นห่วง!            “สิตา... เด็กที่จะเชิญช่อดอกไม้ให้ประธานมาหรือยัง”                เสียงหนึ่งตะโกนถามขึ้นท่ามกลางความวุ่นวายย่อมๆ ถ้าไม่ได้เข้ามาจับงานด้านนี้เอง ไม่รู้หรอกว่าเวลาจัดกิจกรรมแต่ละที ยุ่งขนาดไหน                “สแตนบายด์อยู่ข้างเวทีแล้วค่ะพี่”                “โอเค”                แล้วความวุ่นวายก็ดำเนินไปเรื่อยๆ ประธานกล่าวเปิดงานในตอนกลางคืนพอเป็นพิธี แล้วกิจกรรมต่างๆ ก็เริ่มดำเนินขึ้นจริงๆ จังๆ                เสียงเพลงกระหึ่มไปทั่วทั้งสนามฟุตบอล ตรงกลางเป็นเวทีใหญ่ มองเห็นได้รอบด้าน มีนักร้องวงสมัครเล่นของอำเภอและนักศึกษากันเองมามอบความมันให้กับทุกคน หลังต่างกระชับสัมพันธ์กันแล้วในงานสปอร์ตเดย์ตอนกลางวัน                ค่อนคืนที่ทุกอย่างดำเนินไป จวบจนกระทั่งงานเลิก ผู้มาร่วมงานต่างทะยอยกลับบ้านและหอพัก เหลือแต่เสียงหัวเราะ รอยยิ้มของผู้ที่ลงแรงอยู่เบื้องหลัง แม้จะเหนื่อย แต่ผลตอบแทนกลับมามันคุ้มค่ากับหยาดเหงื่อและพลังงานทั้งหมด                “น้ำครับสิตา” ชายหนุ่มที่ระยะหลังแทบจะกลายเป็นเงาตามตัวของเธอไปแล้วส่งขวดน้ำเล็กๆ พร้อมหลอดมาให้ ปลดวอล์กกี้ทอล์กกี้ออก ทรุดนั่งลงบนลังไม้ข้างตัวหญิงสาว พินิจใบหน้านวลที่มีเค้าอิดโรย แต่ดวงตากลับกระจ่าง                “เหนื่อยไหม” ถามมาอีกอย่างห่วงใย ศีรษะเล็กๆ นั้นส่ายหวือจนผมกระจาย                “ไม่เลยค่ะ แค่ได้ยินเสียงหัวเราะ ได้เห็นรอยยิ้มมีความสุข หน้าตาสดใจ สิตาก็ชื่นใจ รู้สึกว่าทุกอย่างที่ลงแรงทำไปมันคุ้มค่า ทำให้คำว่าเหนื่อยไม่อยู่ในหัวเลยค่ะ อีกอย่างสิตาก็ไม่ได้ทำอะไรมากด้วย ไม่ค่อยได้ใช้แรงงามแบกหามเท่าไร พี่เขื่อนเสียอีก เป็นไงบ้างคะ เหนื่อยหรือเปล่า”                อยากจะบอกเหลือเกิน แค่เห็นท่าทางเอียงคอมองมาอย่างห่วงใย ก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งแล้ว... พอกรอกตามองรอบกาย ลังไม้ไม้เก่าๆ เครื่องเสียง สายไฟ และสารพัดอุปกรณ์ประดามีใต้อัฒจันทร์นี่นะ แล้วยังสายตาอยากรู้อยากเห็นจากเหล่าเพื่อนฝูงและน้องนุ่งที่เฝ้าจับตาดูอยู่นี่อีก                ไม่พ้นได้โดนล้อไปอีกนาน จึงได้แต่ส่ายศีรษะเบาๆ ก่อนหันไปสั่งงาน                “พวกเครื่องเสียงเดี๋ยวเคลื่อนไปเก็บในห้องควบคุม” ชายหนุ่มหมายถึงห้องภายใต้อัฒจันทร์ “ลั่นกุญแจให้เรียบร้อย พรุ่งนี้ค่อยเอารถมาขนไปเก็บที่ฝ่าย ส่วนอย่างอื่นขนเข้าไปไว้ด้วยกันแล้วกัน วันนี้กลับไปพักผ่อนเอาแรงกันก่อนเถอะ เหนื่อยกันมาเยอะแล้ว ที่เหลือพรุ่งนี้ค่อยมาจัดการ”                เหลียวกลับมาอีกทีสาวน้อยข้างกายก็ปิดปากหาวหวอด นัยน์ตาเริ่มปรือ... คงทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย วิ่งวุ่นช่วยงานมาทั้งวันแทบไม่ได้พัก                “กลับเถอะครับ พี่ไปส่งนะ” น้ำเสียงจึงทอดอ่อนอย่างห่วงใย แตะข้อศอกหญิงสาวเบาๆ ให้ออกเดิน... อันเป็นสิ่งที่รสิตาคุ้นเคยไปแล้ว ท่าทางสุภาพที่มาพร้อมกับความเป็นผู้นำของเขา                เพียงไม่นานชายหนุ่มก็พารสิตามาถึงลานจอดรถ เห็นว่าดึกมากแล้ว แถมยังใช้พลังงานไปเยอะ เลยถือโอกาสชักชวนไปหาอะไรเบาๆ ใส่ท้องอีกหน่อย จะได้หลับสบาย                “สิตาหิวหรือเปล่า แวะกินข้าวต้มก่อนไหม... สิตา... สิตาครับไปไหม”                ความเงียบของคนข้างๆ ถามอะไร เรียกเท่าใดก็ไม่ยอมตอบทำให้เขาแปลกใจ พอมองตามแววตาเต็มไปด้วยความขมขื่นก็เข้าใจ                “ยังไม่กลับอีกหรือสิตา เป็นไงเหนื่อยไหม... คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง มีคนดูแลดีนี่”                ท่าทางปรายตามองมาทางเขาอย่างสื่อความหมาย แล้วไม่รอฟังคำตอบ กระชากรถออกไปทันทีทำให้เขาหันมองคนข้างๆ ด้วยความห่วงใย ขนาดตัวเขาเอง ไม่ได้สนิทสนมกับอุมาพรมากนัก ยังจับความเย้ยหยันในน้ำเสียงนั้นได้ แล้วกันคนซึ่งเคยเป็นเพื่อนรักกันละ ได้ยินแบบนี้ จะรู้สึกเช่นไร                ดังคิด... แววตาที่ทอดตามแผ่นหลังบนมอเตอร์ไซค์ที่ตอนนี้เห็นเพียงแสงกลมๆ สีแดง เต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว                เสื้อแจ็กเก็ตตัวใหญ่คลุมลงมาบนไหล่ เรียกดวงตาคู่นั้นให้แหงนเงยขึ้นมองทั้งรอยตัดพ้อยังไม่จางหาย ความรู้สึกบางอย่างล้นเอ่อขึ้นมาแน่นอยู่ตรงอก ยิ่งเห็นละอองน้ำรื้นเกาะแพขนตา สะท้อนแสงไฟวามวาวด้วยแล้ว อดใจไม่อยู่จริงๆ                มือใหญ่ประคองมือเล็กทั้งสองข้างไว้ ถูกเบาๆ ราวจะถ่ายทอดไออุ่นให้ส่งเข้าไปถึงหัวใจดวงน้อยที่กำลังส่งเสียงร้องไห้ระงมนั้น                “กลับกันเถอะครับ” ----------------------------------------------------------------------------------------------- ติดตามตอนจบได้เร็วๆ นี้นะคะ แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 50 19:49:18 จากคุณ : เนตรนภัส - [ 5 ต.ค. 50 17:34:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อยากรู้ๆๆๆมันเกิดอะไรขึ้นๆๆๆๆๆ ตอนต่อไปมาไวไวน้า มอเตอร์ไซค์ มะจอย จากคุณ : จริง - [ 5 ต.ค. 50 18:05:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาสองรอบแล้ว... ยังไม่มีตอนต่อไปเลยอ่ะครับ ...ด่วนครับด่วน จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 5 ต.ค. 50 18:11:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ติดตามด้วยคนครับ จากคุณ : Pocket pack - [ 5 ต.ค. 50 18:18:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นภาพริมทะเลเลย  แหม  น่าจะผลักตกน้ำเน๊อะ  อิ  อิ รอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 5 ต.ค. 50 23:28:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แหม เป็นตั้งงนายก ออกมาแทนที่จะรีบซื้อข้าวให้คนทำงาน ดันพาสาวไปดูขยะ จากคุณ : scottie - [ 6 ต.ค. 50 01:11:03 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาเร็วๆ น้า รออยู่จ้า จากคุณ : lemonlimebitter (lemonlimebitter) - [ 6 ต.ค. 50 08:02:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รอตอนต่อไปนะจ๊ะ คิดถึงเช่นกันจ้า จากคุณ : เม-ดา - [ 6 ต.ค. 50 14:29:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมาอ่านครับ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 6 ต.ค. 50 15:10:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอเก็บไปก่อน ยังไม่ได้อ่านเลย จากคุณ : nasa nasa - [ วันเกิด PANTIP.COM 16:19:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ดีใจจังเลย เห็นจอยมาลงเรื่องใหม่แล้ว จากคุณ : หนูเก๋ - [ 8 ต.ค. 50 09:00:50 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ต้องโกรธกันขนาดนั้น เพื่อนอะไรใจร้ายจัง จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 8 ต.ค. 50 15:01:42 ]