“ดอย” หรือ “ภูเขา” ตั้งเด่นเป็นสง่าฉายอยู่ในดวงตาของผม ที่มองลอดผ่านออกไปจากรถยนต์ที่พ่อกำลังขับอยู่ มันเต็มไปด้วยสีเขียวจากต้นไม้และพืชพรรณนาๆชนิดที่ผสานอยู่ร่วมกันบนที่สูงแห่งนั้น นั่นทำให้ภูเขาดูหนักแน่นและอ่อนโยนได้ในเวลาเดียวกัน เมื่อก่อนสมัยตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ผมมองลอดผ่านออกไปจากรถยนต์เฉกเช่นกับวินาทีนี้ ครั้งหนึ่งเด็กน้อยในวันนั้นเคยสงสัยว่าภูเขานั้นมันอยู่ใกล้มาก ใกล้ขนาดที่ว่าเดินไปไม่กี่ก้าวก็คงจะถึง แต่ทำไมกันเราถึงไม่เดินไปด้วยเท้าเปล่าล่ะจะมามัวเสียเวลานั่งรถนี่อีกทำไม?

ถูกเผงเมื่อเด็กมันเกิดอาการสงสัยก็ต้องถามและเมื่อถามกับพ่อแม่
คำตอบที่ได้กลับกลายเป็นเสียงหัวเราะตลกขบขันแทน
“ไว้ลูกโตขึ้นอีกหน่อยก็จะรู้เองว่าเจ้าภูเขานั่นน่ะอยู่ไกลกว่าที่ลูกคิด”

ท่านไม่ตอบอะไรต่ออีก ตั้งหน้าตั้งตาขับรถ บรื้นๆไหลไปเรื่อยๆตามถนนหนทาง พร้อมกับเปิดวิทยุมีเสียงเพลงลูกทุ่งลอดผ่านออกมาอย่างแผ่วเบา ผมไม่รู้หรอกว่านั่นคือคลื่นอะไรเพราะมันนานมากจนลืมไปแล้ว...

ตอนนั้นผมนั่งอยู่นิ่งๆเงียบๆไม่ถามอะไรอีก แต่ก็ยังนึกค้อนอยู่ในใจกับคำถามที่ต้องโตขึ้นอีกหน่อยถึงจะกระจ่าง

ระยะทางที่ตาเรามองเห็นภูเขานั้นช่างเหมือนใกล้กลับไกลจริงๆ
ประหนึ่งระยะทางของความฝันที่เราวาดไว้ในหัว ก็ช่างเหมือนใกล้กลับไกลเช่นเดียวกัน

แน่นอนว่าเราทุกคนล้วนมีความฝันไม่ว่าจะเป็นวัยไหนก็ตาม…
เด็กอนุบาลอาจฝันว่าอยากจะโบยบินเหนือฟากฟ้าเสมือนนก…
เด็กมัธยมปลายอาจใฝ่ฝันว่าจะได้เข้าคณะและมหาวิทยาลัยที่ตนหวังไว้…
นักศึกษาที่เพิ่งเรียนจบใหม่ล้วนฝันว่าจะได้ทำงานที่ตนเองรัก…
และวัยหาคู่ครองก็ฝันว่าอยากจะมีคนมาเคียงคู่ใจ...

เราทุกคนล้วนสร้างถนนแห่งความฝันเอาไว้ สุดปลายสายทางคือภูเขาแห่งความสำเร็จ ภูเขาซึ่งหากมองจากดวงตาแล้วดูเหมือนใกล้แต่แท้จริงกลับไกล

ทุกคนสามารถสร้างถนนแห่งความฝันซึ่งทอดยาวสู่ภูเขาแห่งความสำเร็จได้แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะก้าวไปได้ถึง

หลายคนอ่อนแอเกินกว่าที่จะลองเดินลงไปบนถนนแห่งความฝัน แม้สักก้าวก็ยังไม่ยอมเดิน ราวกับว่าภูเขาที่ตนกำลังยืนดูอยู่นั้นเป็นเพียงความฝันลมๆแล้งๆ ภูเขานั้นมันค่อยๆเลือนหายไปทีละน้อย ทีละน้อย จนในที่สุดก็ลับตา

หลายคนขี้ขลาดเกินกว่าที่จะก้าวต่อไปให้ถึงภูเขา พวกเขาหยุดลงที่กลางทางเพราะรู้สึกอ่อนล้าเต็มทีกับระยะทางที่ตอนมองเหมือนจะใกล้แต่พอลงมาเดินจริงๆเจอความลำบากเข้าหน่อย ก็ขี้ขลาดจนไม่อยากจะเสี่ยงเดินบนถนนแห่งความฝันต่อที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะไปถึงสุดปลายสายทาง

แต่ก็ยังมีอีกหลายคนแข็งแกร่งพอที่จะก้าวไปสู่ภูเขา อุปสรรคระหว่างการเดินทางบนถนนเป็นเพียงแค่ปัญหาเสียงนก(จิ๊บๆ) ก้อนหินระหว่างทางเป็นบททดสอบที่น่าเรียนรู้ และความขุรขระเป็นสิ่งที่น่าจดจำส่วนภูเขาคือรางวัลตอบแทนความอึดที่ไม่เคยเสื่อมคลาย

มีถ้อยคำอยู่ประโยคหนึ่งของ ธอมัส อัลวา เอดิสัน นักประดิษฐ์ชื่อก้องโลก ที่ผมได้นำมาเป็นคติประจำใจที่คอยย้ำเตือนตัวเองเสมอในยามท้อแท้และสิ้นหวังกับความฝัน

“Genius is one percent inspiration and ninetynine percent perspiration”
“ความอัจริยะนั้นคือหนึ่งเปอร์เซ็นต์ของแรงบันดาลใจ และอีกก้าวสิบเก้าเปอร์เซ็นต์เป็นของการไม่ย่อท้อต่อการทำงานอย่างหนักหน่วง”

หากฝันนั้นไกลเฉกเช่นภูเขา เราต้องกล้าลิ้มลองรสชาติของความเหน็ดเหนื่อย แม้บางความฝันจะเป็นไปได้เพียงหนึ่งในล้านก็ตาม แต่หากเราก้าวเดินต่อไปอย่างไม่ถอดใจจนถึงสุดสายปลายทางแล้วจะพบว่า เราเองก็เป็นหนึ่งในล้านได้เหมือนกัน

แต่จงอย่าลืมว่าความฝันกับความเพ้อฝันนั้นต่างกันตรงที่ความฝันสามารถเปลี่ยนแปลงให้กลายเป็นความจริง…

รถยนต์ที่เคยเป็นรถคันใหม่เมื่อตอนที่ผมยังเด็กบัดนี้มันดูเก่าลงบ้างไม่น้อยความเร็วของรถค่อยๆลดลงจนเข็มที่หน้าปัดชี้กลับมาที่เลขศูนย์มันหยุดจอดตรงริมถนนต่อท้ายรถกระบะสีเขียวเข้มสดใส พร้อมกับการก้าวลงจากรถเพื่อเดินขึ้นดอยตามประเพณีเดินขึ้นดอยสุเทพของเมืองเชียงใหม่

ผมเลิกถามพ่อแม่แล้วกับคำถามที่ผมเคยสงสัยเมื่อตอนยังเด็ก

และผมได้ตอบกลับคำถามในอดีตด้วยการก้าวเดินขึ้นดอยสุเทพอย่างช้าๆ แต่ละย่างก้าวล้วนเปี่ยมไปด้วยความหมายและความอดทนไม่ย่อท้อต่อระยะทางที่เหมือนใกล้กลับไกล...


เลิศสุนทร