วันนี้ก็แค่อยากเขียน ความรู้สึกของตัวเองออกมา ในวันที่สูญเสีย
เพื่อนรักไป เจ้าน้ำตาล สุนัขตัวเล็กๆ
ก่อนหน้านี้ เคยมี ชาร์ป โซนี่ โซนี่จูเนียร์(นี่เนี่ยร์) เพื่อนสี่ขาที่
น่ารัก..ที่จากไป
ไม่ใช่ว่าก่อนนี้จะไม่เคยสูญเสีย เพราะเลี้ยงสุนัข มาตั้งแต่เล็ก
เห็นการเกิด การแก่ เจ็บ และตาย ในวัฏจักรที่สั้นกว่าอายุตัว
เองมาหลายต่อหลายครั้ง ต้องร้องไห้เสียใจทุกครั้ง
และตั้งใจว่า จะต้องไม่มีรักครั้งใหม่ เพราะไม่อยากเสียใจ อีก
แต่แล้วมันก็เกิดขึ้น ซ้ำๆ และ ซ้ำๆ
ผมและแฟนผลัดกันดูแลเจ้าเพื่อนสี่ขาพวกนี้ตามภาระงานของ
แต่ละคน ในช่วงเวลาที่ผมไม่สามารถดูแลได้ เธอก็จะเป็นคนดูแล
และบางเวลาก็กลับกัน..ดังนั้นพวกเพื่อนสี่ขาพวกนี้ก็จะได้นั่ง
รถข้ามจังหวัดอยู่หลายครั้ง...
สำหรับเจ้าชาร์ป เพื่อนรักของแฟนผม ซึ่งเธอเล่าว่า เธอหอบหิ้ว
เจ้าตัวเล็กสี่ขานี้มาตั้งแต่ชั้นมัธยม โดยเอาใส่กระเป๋านักเรียนและ
นั่งรถไฟมาจากกรุงเทพจนถึงบ้านต่างจังหวัด (น่าแปลกที่มันยัง
รอดมาจนถึงสถานีรถไฟ)พอทางบ้านเห็นแม้จะไม่เต็มใจ
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วนอกจากปล่อยให้เลี้ยงไป...
จนกลายเป็นโดเบอร์แมนตัวใหญ่ ที่ขี้งอนเป็นที่สุด เมื่อโดนดุ
ต้องให้คนทั้งบ้านไปง้อถึงจะยอม...รวมถึงวันที่ต้องเจอกับเรื่อง
เลวร้ายที่สุด ผู้หญิงตัวเล็กๆหายไปจากบ้านพร้อมกับเพื่อนสี่ขา..
ที่พร้อมจะตามคนที่มันรักไปทุกหนทุกแห่ง...คอยอยู่เป็นเพื่อน
จนผ่านพ้นช่วงเวลาที่แสนโหดร้าย...
ชาร์ป เริ่มป่วยด้วยโรคไตต้องให้ยาและน้ำเกลือเป็นระยะ..
เรี่ยวแรงที่มีลดน้อยลงทุกวันจนวันสุดท้าย...พาเจ้าชาร์ปไปที่
โรงพยาบาล คุณหมอหมาบอกว่าต้องให้เค้าอยู่ที่โรงพยาบาล
เพราะหากนำเค้ากลับ...อาจไม่รอดคืนนั้น...ผมวนอยู่หน้าโรง
พยาบาลจากหกโมงเย็นจนถึงสามทุ่มจนโรงพยาบาลปิด...
ว่าจะทำอย่างไร เค้าควรจะได้อยู่กับผม..จนวาระสุดท้ายใน
คืนนั้น.. หรือควรอยู่กับหมอ..เพื่อเสี่ยงกับโอกาสที่จะมีชีวิตรอด
อีกสักพัก...
ผมตัดสินใจให้เค้าอยู่ที่โรงพยาบาล..นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมเสียใจ
มากๆเรื่องหนึ่งในชีวิต
เช้าวันรุ่งขึ้น...ทางโรงพยาบาลโทรมาแจ้งว่า ชาร์ป ตายแล้ว...
ผมไม่อยากจินตนาการ..ว่าการอยู่ลำพังในคืนสุดท้ายของชีวิต..
มันให้ความรู้สึกโหดร้ายสักเพียงไหน...เค้าจะคิดถึงอะไรบ้าง...
ผมและแฟนทำงานอยู่คนละจังหวัด..เช้าวันนั้นที่ผมโทรไปบอก
เธอไม่ได้พูดอะไรมาก...แต่ผมรู้ว่า...เธอคงร้องไห้ทั้งวัน....
เรื่องราวซ้ำๆก็เกิดขึ้นอีก...คราวนี้เกิดกับเจ้าน้ำตาล สุนัขพุดเดิ้ล
ผสมชิวาว่า....
ผมพบกับน้ำตาลหลังจากงานศพพ่อไม่นาน ด้วยความที่ต้องอยู่
คนเดียวทำให้ผมคิดมากและอยากมีใครสักคนเป็นเพื่อน..
ผมเจอเจ้าตัวเล็กที่เหมือนลูกแมวมากกว่าลูกหมาที่ร้านเพทชอป
ที่ต้องไปซื้ออาหารให้บรรดาเพื่อนสี่ขาของแฟนผมเป็นประจำ
เรามองตากัน..และรู้สึกว่า ...เจ้าตัวเล็กนั่นต้องการผม...และผม
ก็ต้องการเค้าเช่นกัน...
ผมพาเค้ามาอยู่ที่บ้าน...ด้วยความที่อยู่บ้านเพียงคนเดียว
กลางวันจึงต้องปล่อยเค้าไว้ในบ้านตัวเดียว....กังวลไม่น้อยว่า
โตขึ้นจะเก็บกดเป็นหมามีปัญหา... เลยไปหาซื้อตุ๊กตาหมีพู
ตัวเล็กๆมาให้เค้าซึ่งกลายเป็นเพื่อนสนิทของเค้าไปเลย..ไปไหน
ไปด้วย คาบไปด้วยกันไม่เคยห่าง เว้นแต่ตอนที่ผมกลับบ้าน
เท่านั้นในช่วงกลางวันผมเปิดวิทยุไว้ให้ด้วย เผื่อเค้าจะเหงา...
ไม่รู้ว่าฟังรู้เรื่องไหม...แต่ผมรู้สึกดีที่ได้ทำอย่างนั้น....
น้ำตาลป่วยด้วยโรคไตวายเฉียบพลัน เมื่อหลายปีก่อน ในขณะที่
ผมกำลังประชุมโปรเจ็ค แฟนผมโทรมาบอกว่าอาการเค้าแย่มาก
และโรงพยาบาลทั้งเกษตรและจุฬาไม่รับฝากเพราะมีเทศกาล
อะไรสักอย่าง...สีหน้าผมมันคงสลดมากทำให้ ฝ่ายตรงข้ามที่ผม
กำลังต่อรองอยู่ถามว่าเป็นอะไร..ผมเลยบอกไปว่าหมาไม่สบาย
และหาที่รักษาไม่ได้...เค้ารีบกุรีกุจอโทรไปที่โรงพยาบาลสัตว์
ที่กำแพงแสนและนัดหมอให้เสร็จ แม้ว่าแฟนผมจะไปถึงเกิน
เวลาแล้วก็ตาม เมื่อรู้ว่า หมาผมมีที่รักษาตัวแน่ๆแล้วผมก็มีกำลัง
ใจต่อรองกับเค้าต่อ.....คนไทย...มักมีน้ำใจงามเสมอ...
น้ำตาลรักษาตัวอยู่เกือบสองอาทิตย์ ค่าไตกลับมาดีขึ้นแม้จะไม่ปกติ
แต่ก็ร่าเริงและใช้ชีวิตได้ดังเดิม....และกลายเป็นแม่ของลูกเล็กๆอีก
สามตัว....เมื่อต้นปีที่ผ่านมา...
อีกสักพัก เค้ามีอาการเบื่ออาหาร และคล้ายจะเป็นหวัด
จมูกบวม พาไปหาหมอ รักษาตามอาการอยู่สักพัก ก่อนจะเจาะ
เลือดไปตรวจ และพบว่าเป็นโรคไตวายอีกครั้ง....และต้องให้น้ำ
เกลือตลอด...
อาการของน้ำตาลแย่ลงมาก...แฟนผมโทรมาถามว่าควรทำอย่าง
ไรพาเค้ากลับบ้าน หรือ ให้หมอรักษาต่อ...
ผมเองต้องทำงานต่อเนื่องอีกเกือบสองสัปดาห์จึงจะได้กลับไป
เลยตัดสินใจกันว่าจะให้หมอรักษาต่อ เพราะมีโอกาสที่เค้า...
จะอยู่ได้จนถึงวันที่ผมกลับไปหา....คือวันเสาร์หน้า....
แล้วเที่ยงของวันนี้....ผมได้รับโทรศัพท์...บอกว่าเพื่อนสี่ขา...
ที่น่ารักตัวนี้....จากผมไปแล้ว.....
ผมได้แต่ปลอบใจแฟน ว่าเราทำได้ดีที่สุดแล้ว.... น้ำตาไหลออกมา
เป็นรอบที่เท่าไรก็จำไม่ได้.... ตั้งใจไว้อีกแล้ว...ว่า...
จะไม่เอาอีกแล้ว......หมด...รุ่นที่เหลืออยู่อีก สี่ตัว....จะไม่เลี้ยง
อะไรอีกแล้ว..........เพราะคงต้องเจอเหตุการณ์อย่างนี้อีก..
ถึงสี่ครั้ง....
และตั้งคำถามกับตัวเอง....ทำไมนะ เราถึงไม่เข็ด กับความรักเสียที..
แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 50 17:08:34
จากคุณ :
กลิ่นกาแฟครับ 
- [
วันเกิด PANTIP.COM 14:39:27
]
ทำไม...เราถึงไม่เข็ดกับความรักเสียที..
