เหมือนว่าจะนอนผิดท่า  ปวดต้นคอตอนตื่น  สงสัยหลับไม่ค่อยเต็มอิ่ม

พอโรงเรียนปิดเทอม เสียงอบรมนักเรียนยามเช้าหายไป  อาจรู้สึกเหมือนบางอย่างหายไปจากชีวิต ถึงแม้ว่า จะเป็นเสียงเปิดจากเทปม้วนเดิมทุกวันก็ตาม

ต้องมีอะไรสักอย่างหายไปจากชีวิตของเรา บางที อาจมีมากกว่าหนึ่ง  ถ้าไม่มีระดับความสำคัญมากนักคงหายจากความทรงจำ   จนแทบคิดว่าไม่เคยมีอยู่  แต่บางส่วนก็สำคัญมาก  ในยามคิดถึงต้องถึงขั้นทุรนราย  คร่ำครวญ  กลิ้งบนเตียง หรือ นั่งถอนหายใจได้เป็นวันๆ  

เวลาแบบนั้น  ราวกับอวัยวะบางส่วนหายไป ทั้งๆที่ร่างกายปรกติ  หวิว ไหว และ ง่ายต่อแรงสั่นสะเทือน  คล้ายกับมีแผ่นดินไหวในระดับที่รู้สึกได้เพียงคนเดียว

ขอโทษนะ  ตอนนี้ฉันไม่พร้อมจะฟังเธอ

น้ำเสียงนั้น ฟังแล้วเหนื่อยแทน ยิ่งสีหน้าท่าทางดูรู้ว่าหน่าย  คงฟังคำปลอบโยนและความห่วงใยมามาก   ในวันเวลาของความระทมทุกข์  ความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันเป็นยาขนานเอก  ช่วยบำบัดให้หัวใจมีแรงยืนหยัดขึ้นมาอีกครั้ง หรือ อาจทำให้แข็งแรงพอจะล้มลงไปอีกหนโดยไม่ถึงกับตาย  

มากไปก็ไม่ดี – เพราะบ่อยครั้ง  มันเป็นแค่เรื่องมารยาท  เอาความทุกข์ไปให้คนอื่นร่วมแบ่งปัน  ถ้าไม่สนิทชิดเชื้อถึงขั้นเกื้อกูลเรื่องส่วนตัวเป็นกิจวัตร  ย่อมหมายถึง  ต้องปริปากเล่าเรื่องที่ไม่อยากจะคิดถึงด้วยตนเองอีกครั้งและอีกครั้งไปเรื่อยๆ

ไม่เป็นไร  ลืมมันเสีย  แล้วก็จะเป็นเรื่องที่ผ่านพ้นไป ..และอีกหลายถ้อยคำสั้นๆ  

ใช้ง่าย   ยาวไม่กี่วินาทีจบ  ฟังเข้าใจไม่ยาก แต่ไม่ทำให้เกิดภาวะยูเรก้า  ดวงตาเห็นธรรม   คล้ายเป็นปริศนาเซนที่ฟังแล้วต้องขบคิดตีความ  ฟังบ่อยๆก็ปวดขมับใช่เล่น  สิ่งเหล่านั้น เป็นเพียงเส้นชัย ไม่ใช่วิธีการที่ต้องใช้บนลู่วิ่ง

เป็นคำแนะนำให้รู้ว่า เธอมีหน้าที่วิ่งเข้าเส้นชัย  แต่จะเหนื่อยหนัก หรือ มีแรงพอไหม  ไม่มีใครสนใจเรื่องพวกนั้น

ไม่พร้อมก็ไม่พร้อม  ไม่เคยบีบบังคับ  ความทุกข์เป็นเรื่องส่วนตัว  หนักหนาหรือเล็กน้อยตามประวัติศาสตร์ของชีวิตที่เขียนขึ้นมาเองหรือให้บางชีวิตมีส่วนร่วม

รอยแดงบนใบหน้าของเธอ เป็นเศษประวัติศาสตร์ชีวิตที่ไม่ได้เขียนเอง  รอยช้ำรอบดวงตา แม้ว่าจะดูเบาบางภายใต้เครื่องประทินผิวแต่ยังพอมองเห็น  ริ้วรอยอื่นๆอาจปกปิดไว้ใต้เสื้อผ้าตัวน้อยที่พอดีกับเรือนร่าง

หนึ่งร้อยห้าสิบห้าเซ็นติเมตรกับอีกสี่สิบสี่กิโลกรัมจะรองรับความทุกข์สักกี่ครั้ง

จะเอาอย่างไรต่อไป ? – ถามเท่านี้พอ  เธอคงคิดมามากแล้ว  อาจจะมากกว่าที่ผมคิด ดังนั้น  น่าจะพอมีข้อสรุปให้ตนเองบ้าง
ไปดูหนังรอบหัวค่ำสักเรื่อง  เดินเล่นจนกว่าห้างจะปิด สุดสัปดาห์เที่ยวต่างจังหวัด สักคืนถึงสองคืน  ฟังดูน่าสนใจ  คำตอบมาตรฐาน  พาตัวไปพัก ให้ห่างจากปัญหาตั้งแต่ระดับห้าร้อยเมตรจนถึงหลายร้อยกิโลเมตร  พอความรู้สึกที่มีต่อปัญหาเบาบาง ค่อยว่ากันอีกที  สุดท้ายก็กลับมาตรงนี้  เพื่อบอกผมว่า  พร้อม หรือ ไม่พร้อมจะรับฟัง

เขาทำได้  ฉันก็น่าจะทำได้  เขามีคนอื่น  ฉันก็น่าจะมีเหมือนกัน

กระบวนการเอาคืน  เหมือนการล้างแค้นในภาพยนตร์จีน ยิงลูกพี่ก็ต้องยิงลูกพี่คืน  เราเจ็บแค้นเมื่อพวกมันยิงลูกพี่สุดที่รัก  แต่พอเราไปยิงลูกพี่ของอีกฝ่าย ลูกน้องอาจจะยินดี ชวนเราไปขอบคุณ เพราะ ลูกพี่ของพวกเขาไม่ใช่สุดที่รัก  ในความเห็นที่ไม่ได้พูดออกไป  เขาไม่น่าจะรู้สึกรู้สาใดๆกับสิ่งที่เธอคิดจะทำ  เธอควรยอมรับได้แล้วว่า ความรักของเธอกับเขาเป็นอดีตไปแล้ว แม้ว่าปัจจุบัน ตัวของเธอกับเขาจะยังอยู่ด้วยกันก็ตาม

ผมเสนอให้ใช้ผมแทนไปก่อน รู้ว่ามันไม่ค่อยถูกนัก แต่ไม่อยากให้ดึงใครเข้ามาร่วมวงในวงจรความผิดหวัังโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่  ว่ากันตามจริง  ใครคนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะทำกับเธอเช่นเดียวกันกับเขาไหม

โทรทัศน์ในร้านรายงานข่าวแผ่นดินไหว ใกล้เกาะสุมาตรา  เปลือกโลกเคลื่อนตัว  มีการเปลี่ยนแปลงทางสภาพภูมิศาสตร์  ผมได้แต่หวังว่าชะตากรรมของผู้หญิงคนหนึ่งน่าจะเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้้น

มีภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง  สามีถามภรรยาว่าลูกสาวไปไหน  ทำไมไม่ไปงานศพของเจ้านายด้วยกัน  ภรรยาทำหน้าเครียดนิดหน่อย บอกว่า ลูกสาวขโมยเงินแล้วหายตัวไป  เสริมอีกนิดว่า งานศพแม่ฉันเธอยังไม่สน นับประสาอะไรกับงานศพเจ้านายของคุณ

ผมเล่าเรื่องนั้นให้เธอฟัง  แต่ยังหาลู่วิ่งที่เหมาะสมให้เธอไม่ได้

เธอผละจากช็อกโกแล็ตลาน่าครึ่งชิ้น  ถามผมว่า เอากาแฟอีกถ้วยไหม เธอเลี้ยงเอง  แล้วบอกว่า เข้าใจสิ่งที่ผมพยายามจะบอกและขอบคุณที่มาอยู่เป็นเพื่อนทุกครั้ง  แต่ผมคงทำอย่างนี้ไม่ได้ตลอดชีวิต  ปัญหาของเธอเรื้อรังมานานแล้ว  เธอเข้าใจดี  และสัญญาว่าจะหาทางออกในแนวทางที่ไม่ทำร้ายตนเอง  เห็นไหมว่า หนนี้ ชวนมากินกาแฟแทนที่จะไปกินเหล้าเหมือนก่อน

สามเดือนแล้ว ..ไม่ใช่เวลาของปัญหาแต่เป็นเวลาของอีกชีวิตในท้อง หมอบอกเธอว่าอย่างนั้น  ต้องอดเหล้าเปรี้ยวปากเหมือนกัน  แต่เพื่อชีวิตใหม่  จึงต้องรักตัวเองกว่าเดิม เลิกเหล้าเป็นขั้นแรก  มีอีกสิ่งหนึ่งที่รู้ว่าต้องเลิก  เพียงแต่ต้องคิดถึงลูกด้วยว่า ถ้าวันหน้ามีแต่แม่จะรู้สึกอย่างไร

เธอไม่พร้อมจะรับฟังผมจริงๆ  ในห้วงความคิดคงเต็มไปด้วยชีวิตน้อยๆที่จะเกิดมา

คืนพรุ่งนี้จะกลับบ้านพ่อแม่เงียบๆ  หนีไปสู่ที่ทางอันอบอุ่น แพ้อย่างสบายใจ ดีกว่าสู้ให้ชนะแล้วเสียใจไม่มีความสุข  

ฉันจะไม่มารบกวนเธอแ้ล้วนะ  พูดอะไรเป็นกำลังใจให้ฉันสักอย่างได้ไหม ? - เธอขอร้อง  
ผมนิ่ง ไม่รู้จะพูดอะไรให้เธอดี  

พอลูกรู้ความ พอมาไหว้ทักทายลุงคนนี้บ้างก็แล้วกัน – ผมบอกแค่นั้น แล้วสั่งกาแฟอีกถ้วย



...หลังจากนั้นเราไม่ได้เจอกันอีกเลย  ไม่รู้ว่าแรงสั่นไหวใดๆ ทำให้คิดถึงเรื่องเหล่านั้นขึ้นมาอีก   เธอหนีไปเงียบๆจริงๆทั้งจากเขาและ..ผม