เมื่อไปถึงบริเวณงานเลี้ยง ชายหนุ่มก็จัดแจงหยิบอาหารเครื่องดื่มอย่างเร่งรีบ จนนนท์รู้สึกแปลกใจเพื่อนคนนี้ขึ้นมา เขาสังเกตเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของเพื่อน จึงอดเข้าไปถามไม่ได้ว่า

“แกจะรีบหยิบไปไหนวะ แล้วนี่ไปทำอะไรมาถึงได้ยิ้มไม่หุบเลย ตอนเข้ามาในงานครั้งแรกยังเห็นแกยังทำหน้าหงอยๆ อยู่แลยนี่หว่า”

“ไม่มีอะไร แค่หิวๆน่ะ” จบคำพูด เขาก็ตักอาหารพร้อมกับรินน้ำผลไม้ใส่แก้วใบสวยเสร็จพอดี

“เดี๋ยวจะไปกินที่ไหนเนี่ย” เสียงนนท์ถามขึ้น พร้อมยึดไหล่ขวาของเขาไว้

“ตึกคณิต” เขาตอบเพื่อนสั้นๆ

“ไปกินทำไมตรงนั้น ตรงนี้ก็กินได้ แกมางานเลี้ยงก็ต้องพบปะกับคนสิวะ ไม่ใช่หายหัวไปอยู่คนเดียว
ถ้ามาแล้วทำแบบนี้ ปีหน้าแกไม่ต้องมาดีกว่า”

“ใครบอกว่าฉันไปกินคนเดียวล่ะ ฉันมีเพื่อนนั่งกินด้วย แกไม่ต้องกังวลไปหรอก”

“ใครวะ เพื่อนคนไหนของแก ก็อยู่ตรงนี้กันหมดแล้วนี่หว่า” นนท์พูดหันไปมองเพื่อนๆ ของตัวเอง

“เพื่อนใหม่น่ะ”

“โอ้โห มาไม่นานมีเพื่อนใหม่แล้วหรอวะเนี่ย ชายหรือหญิงล่ะ”

“หญิง”

“อ่ะฮะ ไม่เบาเหมือนกันนะเนี่ย จะจีบหรือไงวะ”

“ไม่ได้จีบ แต่ผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างเหมือนกับ....” เขาพูดเพียงเท่านั้น สายตาที่เคยเป็นประกายก็ดับลง กลับกลายเป็นสายตาเศร้าแทน

“เออๆ เข้าใจแล้ว ยังไงก็รีบกลับมาล่ะกันนะ เพื่อนๆ รอแกอยู่”

“อื้ม” เขารับปาก กำลังจะเดินจากมา เสียงของวันก็ถามเขาว่า

“จะไปกินที่ไหนน่ะ”

“หน้าตึกคณิต” เขาหันมาตอบ ระบายยิ้มบนใบหน้าอย่างมีความสุข

วันไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มให้เขาอยู่ตรงนั้น


ร่างของชายหนุ่มเดินมาถึงม้าหินอ่อนก็แทบตกใจและหยุดหายใจไป เพราะไม่เห็นร่างของหญิงสาวปริศนาคนนั้นเสียแล้ว เขามองไปรอบๆ อย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบร่างของเธอแม้แต่เงา ใบหน้าผิดหวังปรากฏที่ชายหนุ่มทันที เขารู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ถามเธอไปว่า เธอคือคนที่โทรไปขอเพลงจากคลื่นวิทยุที่เขาฟังในรถใช่ไหม สายไปแล้วสำหรับเขา...ขารู้สึกอ่อนแรงขึ้นมาทันที เขาพาร่างของตัวเองไปนั่งกับม้าหินอ่อน พร้อมกับวางจานอาหารและน้ำดื่มที่เขาเพิ่งไปตักและรินมาวางไว้บนโต๊ะ ซึ่งมีทั้งเสื้อแจ๊กเก็ตและผ้าเช็ดหน้าที่เขาให้กับเธอคนนั้นวางอยู่ก่อนหน้าแล้ว พลันสายตาก็ไปเห็นเครื่องอัดเสียงเล็กๆ เครื่องหนึ่งวางอยู่ใต้เสื้อแจ๊กเก็ตของเขา

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบเครื่องฟังนั้น ครุ่นคิดอย่างหนักว่า ผู้หญิงคนนั้นลืมเอาไว้หรือตั้งใจลืมทิ้งไว้ หูฟังเสียบอยู่ที่เครื่องอัด เหมือนเธอต้องการให้เขาได้ฟังสิ่งที่อยู่ภายใน...ชายหนุ่มตัดสินใจที่จะฟังเสียงที่อัดอยู่ภายในเครื่องอัดเสียงนั้น บางทีเธออาจจะอัดเสียงของตัวเธอไว้ให้เขาฟังก็ได้

หูฟังทั้งสองถูกเสียบที่หูของเขา ก่อนที่นิ้วยาวจะกดปุ่มเล่น...ให้เสียงที่อัดไว้ทำงาน


หวัดดีน้ำ...ฉันเรียกชื่อคุณถูกหรือเปล่า คุณชื่อน้ำใช่ไหม ถ้าไม่ใช่ฉันก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันคงจำคนผิดไป แต่ฉันแน่ใจว่าเสียงที่ฉันได้ยินครั้งแรกจากตัวคุณ...ต้องเป็นเสียงของน้ำแน่ๆ เพราะฟางไม่เคยลืมเสียงอันอบอุ่นและสุภาพแบบนั้นเลยสักครั้ง ฟางดีใจมากที่ได้เจอน้ำ ถึงจะไม่เห็นหน้า แต่ว่าอีกไม่นานฟางก็ได้เห็นหน้าน้ำ.แล้วล่ะ เพราะว่าฟางกำลังจะกลับบ้าน ระหว่างทางฟางคงเห็นน้ำตักอาหารให้ฟาง ฟางไม่คิดว่าจะได้เจอน้ำที่นี่ ฟางคิดว่าน้ำคงไม่มาแล้วรู้ไหม..แต่น้ำก็ทำให้ความฝันของฟางเป็นจริง ไม่คิดว่าคำพูดเพียงไม่กี่ประโยคของดีเจที่ฟางโทรไปขอเพลงจะเป็นจริง น้ำได้ฟังหรือเปล่า เพลงนั้นฟางขอให้น้ำ ถ้าน้ำได้ฟังก็คงดี ฟางอยากบอกกับน้ำว่า ฟางขอโทษที่บอกเลิกกับน้ำในวันนั้น ฟางอ่อนแอเกินไป ฟางเป็นคนที่แย่มากใช่ไหม หลีกหนีความจริงตรงหน้า ทำให้น้ำต้องเสียใจจนถึงวันนี้ ฟางขอโทษจริงๆ นะ น้ำยกโทษให้ฟางได้หรือเปล่า ฟางอยากบอกกับน้ำว่าฟางยังรู้สึกรักน้ำเหมือนเดิม สิบปีที่เราสองคนไม่ได้พูดคุยกัน ไม่ได้เจอกัน หัวใจของฟางก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว ฟางรู้ว่าฟางเห็นแก่ตัวเหลือเกิน และก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดคำว่ารักกับน้ำแล้ว แต่ฟางก็อยากให้น้ำรับรู้ไว้อยู่ดี เพราะว่าพรุ่งนี้อาจไม่มีเวลาให้ฟางได้ใช้อีกต่อไปแล้ว ฟางดีใจที่รู้ว่าน้ำยังรู้สักรักฟางเหมือนเดิม ดีใจที่น้ำบอกว่า ที่แห่งนี้คือความทรงจำที่ดีที่สุด ดีใจที่ได้ย้อนกลับเวลากลับไปในอดีตอีกครั้งกับน้ำ ปีนี้ฟางมีความสุขที่สุดหลังจากรู้ว่าตัวเองป่วยเป็นโรคร้าย น้ำยังเหมือนเดิมเลยนะยังไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด สิบปีที่ผ่านมาน้ำรอฟางมาตลอด ฟางก็รอน้ำมาตลอดเหมือนกัน แต่ว่า...อย่ารอฟางต่อไปอีกเลยนะ วันนี้ฟางมีความสุขมากที่ได้คุยกับน้ำถึงจะไม่นาน แต่มันก็คือความทรงจำเล็กๆ ที่ฟางเว้นที่ไว้ เพื่อรอให้น้ำเข้ามาทำให้มันเป็นจริง ฟางจะเก็บความทรงจำครั้งสุดท้ายนี้ไว้ในใจตลอดไป จำไว้นะว่าฟางรักน้ำเสมอ ไม่ว่าพรุ่งนี้ฟางจะอยู่ที่ไหน...จำคำพูดนี้ไว้ให้ดี ฟางรักน้ำและจะรักตลอดไป แต่น้ำ...ลืมฟางเถอะนะ หรือถ้าน้ำไม่ลืม น้ำก็เก็บฟางไว้เป็นความทรงจำเถอะ ฟางไม่อยากให้คนที่ฟางรักต้องเสียใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับฟางในอนาคต ฟางอยากให้น้ำยิ้มให้กับฟาง ไม่ว่าฟางจะอยู่ที่ไหน น้ำทำให้ฟางได้หรือเปล่าคะ...ลืมฟางนะคะน้ำ ฟางจะเก็บความทรงจำในวันนี้ เก็บคำพูดทุกคำพูด เก็บความรู้สึกทุกความรู้สึกไว้ในใจฟางตลอดไปคะ...


มือของชายหนุ่มเย็นยะเยือก สมองเหมือนไม่ทำงาน หัวใจเต้นอ่อนลงเหมือนใกล้หมดลมหายใจ เมื่อชายหนุ่มรู้สึกตัวเขาก็ลุกขึ้นพร้อมกับหยิบเครื่องฟังนั้นวิ่งออกไปทันที

เขาวิ่งกลับไปยังบริเวณงาน พลันสายตาก็เห็นกลุ่มเพื่อนๆ เขาและผู้คนอีกมากมายยืนมุ่งกันเป็นกลุ่มใหญ่ ใบหน้าของแต่ละคนตื่นตระหนกกับสิ่งที่ได้เห็น เขาไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปในกลุ่มคนพวกนั้นทันที ภาพที่ปรากฏทำให้เขาตะลึงงัน ชั่ววินาทีร่างของเขาก็ทรุดลง หญิงสาวชุดขาวที่เขานั่งสนทนากับเขาอยู่หน้าตึกคณิตเมื่อครู่...ตอนนี้นอนนิ่งอยู่บนพื้นหญ้าเหมือนคนหมดลมหายใจ ผิวของเธอซีดขาว และมีรอยจ้ำของเลือดอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มพาร่างตัวเองเข้าไปหาเธอช้าๆ พร้อมกับเรียกชื่อของเธอเบาๆ

“ฟางเป็นอะไรไป ฟางตื่นขึ้นมาสิ ฟางได้ยินเสียงของน้ำไหม”

“แกไปอยู่ไหนมาวะ” เสียงนนท์ถามขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนเพิ่งมาในเวลานี้

ชายหนุ่มไม่ตอบ เขาใช้มือของเขาลูบแก้มเธอช้าๆ พร้อมกับพูดว่า

“ฟางตื่นมานะ...น้ำมีอะไรอยากบอกฟาง ฟางอย่าเพิ่งทิ้งน้ำไปสิ ฟางห้ามทิ้งน้ำไปนะ...” เขาเขย่าตัวเธอแรงขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาที่เก็บซ่อนไว้เป็นปีไหลออกมาเป็นทาง ชายหนุ่มมองใบหน้าหญิงสาวที่เขารักด้วยสายตาเศร้าหมอง น้ำตาหยดหนึ่งหยดลงที่แก้มของเธออย่างบางเบา
เขาหวังที่จะเห็นเธอลืมตาขึ้นมาพูดกับเขา หวังที่จะเห็นเธอยิ้มให้กับเขาอีกครั้ง แต่ก็รู้ดีว่าความจริงเป็นเช่นไร เขากำหมัดตัวเองแน่น นึกโกรธตัวเองที่มาช้าเกินไป เขายังไม่ได้บอกลาเธอเลย ยังไม่เคยบอกลาเธอดีๆ สักครั้ง ทั้งที่รู้ว่าเธอป่วยเป็นโรงร้ายและจะต้องจากเขาไปสักวัน แต่ทั้งเขาและเธอต่างก็หลีกหนีความจริงในข้อนี้ ต่างพากันหลบหน้า ไม่พูดคุยกัน ใช้เวลาในแต่ละวันหมดไปโดยไม่มีสิ่งดีๆเกิดขึ้นในหัวใจ ไม่มีความทรงจำที่งดงามเก็บไว้ให้หวนรำลึกในอนาคต...ตอนนี้เขาหวังว่าจะมีปาฏิหาริย์ที่จะทำให้เขาและเธอได้อำลากันและเก็บความทรงจำเป็นครั้งสุดท้าย

และสิ่งที่ทุกคนในงานไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น หญิงสาวที่หลับใหลเหมือนคนหมดลมหายใจลืมตาขึ้นมาอย่างอ่อนแรง เธอยิ้มให้กับชายตรงหน้า มันเป็นรอยยิ้มที่ชายหนุ่มรู้สึกว่า อบอุ่นมากที่สุดเท่าที่เขาเคยได้รับจากตัวหญิงสาว...เสียงเบาๆ เอื้อนเอ่ยออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ

“น้ำ...ฟางดีใจที่ได้เจอน้ำวันนี้...แต่ว่าตอนนี้มันคงถึงเวลาที่ฟางต้องจากทุกคนไปแล้วล่ะ แต่ฟางสัญญาว่าจะไม่ลืมทุกคน โดยเฉพาะน้ำ ผู้ชายที่ฟางรักมากที่สุด...ไม่มีฟางแล้วห้ามร้องไห้นะคะ ฟางอยากให้น้ำยิ้มให้ฟาง และฟางก็คิดว่าน้ำทำให้ฟางได้ ฟางจะเก็บความทรงจำครั้งสุดท้ายนี้ไว้ในใจตลอดไปนะ...”เธอพยายามยกมือของเธอขึ้นมาช้าๆ เพื่อเช็ดน้ำตาของชายหนุ่มอย่างถะนุถนอม

“น้ำก็รักฟางนะ รักตั้งแต่วันแรกที่เราสองคนได้รู้จักกันจนถึงวันนี้ก็ยังรักเหมือนเดิม ฟางรู้หรือเปล่า ฟางอย่าเพิ่งทิ้งน้ำไปนะ น้ำอยู่ไม่ได้หรอก ถ้าไม่มีฟาง” ชายหนุ่มพูดเสียงสั่นไหว จับมือของเธอเอาไว้แน่น

“ฟางรู้ว่าน้ำรักฟาง แต่ฟางขอโทษนะ...ที่ชาตินี้ฟางต้องทิ้งน้ำไปก่อน แต่ชาติหน้า...ถ้าเราสองคนเจอกัน เราต้องยิ้มให้กันและกันนะคะ ฟางจะได้จำน้ำได้ แล้วฟางจะรอวันนั้น...ด้วยหัวใจดวงเดิม ไม่มีฟาง น้ำต้องอยู่ต่อไปนะ อยู่เพื่อฟางได้หรือเปล่า ทำเพื่อฟางครั้งสุดท้ายได้ไหมคะ”

ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวที่เขารัก ถ่ายทอดความรู้สึกภายในใจผ่านสายตาอันอ่อนโยน เขายังไม่รู้เลยว่าถ้าหญิงสาวจากเขาไปจริงๆ เขาจะใช้ชีวิตต่อยังไง แล้วชีวิตเขาจะเป็นเช่นไรหากไม่มีเธอ เขาอยากปฏิเสธเหลือเกินว่าเขาอยู่เพื่อเธอไม่ได้ แต่ถ้าเขาปฏิเสธ หญิงสาวคงไม่สบายใจ

ชายหนุ่มกลั้นใจตอบกลับหญิงสาวไปว่า

“ครับ น้ำจะอยู่เพื่อฟาง”

“ขอบคุณคะน้ำ”

จบประโยคที่สั้นเหลือเกินสำหรับเขา หญิงสาวตรงหน้าก็หลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏเป็นครั้งสุดท้ายให้ทุกคนได้เห็น น้ำตาของชายหนุ่มไหลออกมาอย่างช้าๆ เขากอดร่างของเธอไว้ด้วยความรู้สึกในใจที่บอกว่าต่อไปนี้ไม่มีเธออีกแล้ว...บนโลกใบนี้ไม่มีผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดแล้ว ถึงเวลานี้เขาเข้าใจทุกประโยคทุกคำพูดที่เธอพูดกับเขาที่ม้าหินอ่อนหมดแล้ว ที่เธอไม่อยากให้เขาเข้าไปใกล้เพราะอะไร เพียงเพื่อไม่อยากให้เขาเห็นเธอในสภาพแย่กับโรคร้ายที่เธอเป็นอยู่...ที่ไม่อยากบอกชื่อเธอเพราะอะไร เพียงเพื่อให้เขาและเธอมีความทรงจำครั้งสุดท้ายที่งดงามที่สุด...ที่ไม่อยากให้อธิบายเรื่องที่เขาไม่เข้าใจเพราะอะไร เพียงเพื่อให้เขาเรียนรู้เข้าใจทุกอย่างด้วยตัวเอง...ที่ไม่อยากให้เขายอมแพ้อะไรง่ายๆ เพียงเพื่อให้เขาเข้มแข็งเมื่อไม่มีเธอแล้ว...ที่ไม่อยากเจอคนที่เธอรัก เพียงเพื่อไม่ให้เขาคนนี้ต้องเสียใจมากไปกว่านี้...ที่จริงแล้ว...เธอก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด เธอยังรักเขาอยู่เหมือนที่เธอบอกในเครื่องอัดเสียงนั้น...เธอยังเป็นห่วงความรู้สึกเขาเหมือเดิม และเธอยังอยู่ข้างๆ เขาตลอดเวลา...บนท้องฟ้านั่น

เขาเอ่ยประโยค คำพูด ความรู้สึกครั้งสุดท้ายให้กับร่างของหญิงสาวที่ไร้ลมหายใจตรงหน้าว่า

“น้ำจะรักฟางตลอดไป และฟางจะอยู่ในความทรงจำของน้ำชั่วนิรันดร์”
..........................................................................
จบแล้วคะเรื่องสั้นเรื่องแรก เป็นไปตามที่เดาไว้ไหมล่ะคะ ตอนจบไม่สนุกสักเท่าไร..เลยเนอะ แต่ครั้งหน้าจะให้มันสนุกกว่านี้ล่ะกันนะคะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาถึงตอนนี้คะ