เช้าวันหนึ่งที่อากาศแจ่มใส หยาดน้ำแพรวพราวบนยอดหญ้าเต้นระริกรับแสงแดด ลั่นทมยะวาตื่นขึ้นมาพร้อมกับกระซิบทักทายหยาดน้ำใสๆ ที่เกาะพราวอยู่บนร่าง

"สวัสดีจ๊ะ หยาดน้ำฟ้า แสนสวย วันนี้เธอจะกลับสู่ฟากฟ้าตอนกี่ยามจ๊ะ" ลั่นทมยะวา กระซิบถาม หยดน้ำที่เกาะร่าง

"สวัสดีจ๊ะ สาวลั่นทมฯ วันนี้ฉันคงกลับราวสองโมงเช้าจ๊ะ เธอจะฝากถ้อยคำถึงใครฤา?" หยาดน้ำฟ้ากระซิบถามลั่นทมยะวา

"ฝากไปกระซิบดวงจันทร์หน่อยนะจ๊ะ ว่าลั่นทมยะวาคิดถึง ทุ่งแสงดาว คืนไหนที่พระจันทร์ใจดี ให้พระจันทร์เรียกเมฆพาทุ่งแสงดาวมาหาลั่นทมยะวาหน่อยนะจ๊ะ" ลั่นทมยะวากระซิบตอบด้วยความขวยเขิน

"จ๊ะ เดี๋ยวพอถึงฟากฟ้าแล้วหยาดน้ำจะกระซิบบอกให้" หยาดน้ำฟ้ากระซิบตอบเพื่อนเสียงใส

หลังฟ้าสางไม่นานหยาดน้ำบนยอดหญ้าต่างพากันกลับคืนสู่ฟากฟ้า ลั่นทมยะวาต้นน้อย มองดวงดาว ที่แอบแฝงใต้แสงตะวันด้วยความคิดถึง ความรักทำให้ทุกสิ่งบนโลกนี้มีสีสันสดสวย ลั่นทมยะวาเองก็เหมือนกัน เมื่อมีความรักสาวน้อยเจ้าจึงเปล่งประกายสีสันอันสดสวยรับแดดยามเช้าเป็นที่ต้องตาต้องใจเหล่าภมรยิ่งนัก

เจ้าชายแมงปอก็เป็นคนหนึ่งที่ชมชอบลั่นทมยะวา เจ้าชายแมงปอเฝ้าบินวนเวียนมาไต่ตอมดอมดมลั่นทมยะวาทุกวัน แต่ไม่มีวันไหนเลยที่สาวน้อยเธอจะเชยกลิ่นให้ได้ดอมอย่างที่เหล่าภมรวาดหวัง

หลังจากกลับสู่ฟากฟ้า หยาดน้ำฟ้าก็กระซิบสาส์นจากลั่นทมยะวาต้นน้อยให้แก่พระจันทร์ทราบ พระจันทร์ผู้มองโลกด้วยแววตาแห่งความเอื้ออาทรและเงียบเหงา ได้แต่หลับตานิ่งเงียบงันไม่ตอบสิ่งใดกับหยาดน้ำฟ้า

จันทร์นวลหวนคิดถึงความรักที่มีต่อดิน แต่ไม่อาจสัมผัสได้จริง ได้เพียงสร้างภาพมายาให้เห็นว่า ณ ปลายพ้นขอบฟ้า มีพระจันทร์ขึ้นมาเคียงดิน ก็ให้เศร้าสลดใจกับความรักของลั่นทมยะวาต้นน้อยกับทุ่งแสงดาวพราวแสงยิ่งนัก

ความรักของทุ่งแสงดาวและลั่นทมยะวาไม่มีทางจะเป็นไปได้ ไม่ว่าจะดลบันดาลด้วยอิทธิฤทธิ์มนต์ใดในพิภพนี้ พระจันทร์จึงได้แต่มองอยู่เงียบๆ จะช่วยเหลือให้ได้พบพานกันก็เพียงบางครั้งบางคราว ในฤดูฝน ที่ลั่นทมยะวาพบอุปสรรคและพายุแสนหนักหนา เป็นการสร้างกำลังใจให้แก่ความรักของทั้งคู่

วันเวลาผ่านไปนานนับร้อยล้านปี เจ้าชายแมงปอที่รอเชยกลิ่นผกาก็เริ่มสงสัย ทำไมลั่นทมยะวาถึงไม่ยอมให้เขาได้ลิ้มลองเลยสักครั้ง เจ้าชายแมงปอจึงสืบค้นหาต้นตอ จนทราบว่าลั่นทมยะวาหลงรักทุ่งแสงดาว เจ้าชายแมงปอที่รักลั่นทมยะวาจึงได้แต่เศร้าซึม

ยังมีแมลงภู่อีกหนึ่งคนที่หลงรักลั่นทมยะวาอยู่ แต่แมลงภู่นั้นไม่เคยแสดงออกเลยสักครั้ง เพราะความเจ้าชู้ของแมลงภู่ เขาจึงไม่แสดงตนว่าหลงรักใครจนออกหน้า ด้วยกลัวสาวอื่นจะตีจาก พอทราบว่าลั่นทมยะวาหลงรักอยู่กับทุ่งแสงดาว แมลงภู่จึงแค้นเคืองยิ่งนัก

แมลงภู่หาทางกำจัดทุ่งแสงดาวคู่แข่งด้วยความแค้นเคือง แต่ด้วยอิทธิฤทธิ์ของทุ่งแสงดาวมีมากกว่าแมลงภู่มากนัก จึงทำให้เขาได้รับภัยในครั้งนั้นกลายร่างอัปลักษณ์ จนเหล่ามวลมาลีหนีหน้ากันจ้าละหวั่น ทุ่งแสงดาวซึ่งไม่รู้ว่าแมลงภู่แค้นเคืองตนด้วยเหตุใด จึงไม่ได้คิดจะบอกใครถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

ในคืนจันทร์แรมทุ่งแสงดาวและลั่นทมยะวาต้นน้อยก็ยังกระซิบพร่ำคำรักต่อกันเหมือนเช่นเคย ความรักของทั้งสองมากมายจนแทบจะล้นทะลัก แต่ไม่อาจอยู่เคียงกันได้เช่นที่หวัง แต่ก็หาได้ย่อท้อ เพียงได้เจอกันปีละไม่กี่ราตรีก็นับว่าเป็นบุญวาสนาเกินคณานับ

"ทุ่งแสงดาวจ๊ะ วันนี้เธอแพรวพราวน่าดูยิ่งนัก" ลั่นทมยะวาชมคนรักเมื่อมีโอหาสพบกัน

"เธอเองก็เช่นกัน วันนี้ภายใต้แสงแพรวพราวพร่างฟ้าของฉัน เธอดูสีสันสดสวยชวนหลงใหลยิ่งนัก" ทุ่งแสงดาวมองลั่นทมยะวากลางแสงดาวอย่างรักใคร่

"วันนี้เธอจะท่องไปแห่งหนใดในหล้าบ้างจ๊ะ" ลั่นทมยะวาถามทุ่งแสงดาว

"ราตรีนี้ฉันจะไม่ท่องไปที่ใดทั้งสิ้น ฉันจะอยู่ตรงนี้กับเธอ เพียงมีเธออยู่ใกล้ๆ ที่ใดใต้หล้านี้ก็ไม่น่าไปทั้งนั้น" ทุ่งแสงดาวกระซิบคำหวานแก่คนรัก

"ฉันก็เช่นกัน" ลั่นทมยะวาตอบพร้อมกับส่งยิ้มสดใสให้ทุ่งแสงดาว

การณ์ที่จะได้พบกันนั้นยากเย็นยิ่งนัก ทั้งคู่จึงทำเพียงจ้องตากันในความเงียบสงัดของยามค่ำคืน และอยู่เคียงข้างกันซึมซับความสุขที่ได้รับไว้ให้มากที่สุด โดยไม่ต้องถ้อยคำใดๆ ในช่วงเวลาเหล่านี้ มีเพียงเสียงดนตรีบรรเลงจากสายลมแผ่วเคล้าเสียงไพรพฤกษ์ที่กล่อมมา

เวลาผ่านไปหลายโมงยามจนรุ่งสาง ทุ่งแสงดาวจึงลาลั่นทมยะวาไปอย่างอ้อยอิ่ง หยาดน้ำฟ้า เกาะทั่วร่างลั่นทมยะวา ดูแพรวพราวงดงามยิ่งนัก แมลงภู่ที่ผ่านมาประสบคูอริและคนที่หมายปองร่ำลากันอย่างอาลัยอาวรณ์จึงแค้นขึ้นมาอีกครา

ในเวลานั้น นั่งเองที่แมลงภู่นึกขึ้นได้ เขาทำอะไรทุ่งแสงดาวไม่ได้ เมื่อเขาไม่ได้ลั่นทมยะวามาครองใครก็อย่าหมายจะได้ครองอีกเลย แมลงภู่จึงได้บันดาลโทสะสาปแช่งลั่นทมยะวาในบัดดล

"ข้าขอสาปแช่งเจ้า ให้กลายเป็นผู้สาปสูญจากพิภพนี้มีเพียงชื่อ ให้ผู้คนหลงใหลแต่ไม่มีใครได้พบเจอ จับต้องไม่ได้เป็นแค่ภาพมายาอยู่ตลอดกาล เจ้าจงรันทดระทมดังชื่อลั่นทมของเจ้าเทอญ" แมลงภู่ร่ายคำสาปพร้อมทั้งเป่ามนต์ไปสู่ต้นลั่นทมยะวา

ลั่นทมยะวาที่เห็นแมลงภู่พรวดพราดออกมาสาปตนก็ตื่นตระหนกตกใจยิ่งนัก เธอจึงได้เบี่ยงกายหนีมนต์ที่เป่าออกมา เจ้าชายแมงปอที่เฝ้ามองลั่นทมยะวาอยู่ทุกเวลาด้วยความรักใคร่ เห็นคนที่ตนรักกำลังจะถูกสาปจึงกระโดดเข้าขวางหมายจะช่วยให้เธอพ้นคำสาป หยาดน้ำฟ้าที่ได้รับคำสั่งจากทุ่งแสงดาวให้อยู่เคียงข้างลั่นทมยะวา จึงเอากายเข้าป้องเธอจากคำสาปเช่นกัน แต่คำสาปที่รุนแรงด้วยความเครียดแค้นยังส่งผลไปสู่ลั่นทมยะวา

ผลจากคำสาปของที่แมลงภู่สาปมานั้น ส่งผลให้เจ้าชายแมงปอผู้มีปีกสีรุ้งสวยงดงาม ที่ใช้ปกป้องเหล่าตฤณชาติจากผองภัย ลดอิทธิฤทธิ์ลงเหลือแค่ปีกบางใส ไม่อาจต้านสิ่งใดๆ ในพิภพนี้ ส่วนหยาดน้ำฟ้าที่แข็งแกร่งราวเพชรก็กลายเป็นเพียงหยดน้ำใสแวววาว เมื่อยามฟ้าสางต้องจางหายในเฉียบพลัน ถูกขนานนามว่า น้ำค้าง จับต้องได้แค่ในความฝัน ไม่สามารถเก็บรักษาไว้ได้

ส่วนลั่นทมยะวาต้นน้อยที่ถูกคำสาปที่หลงเหลือของแมลงภู่ ทำให้เธอกลายเป็นดอกไม้สีสวยสดใส แต่ไร้กลิ่น ไร้เหล่าภมรไต่ตอม มีน้ำตาเป็นสีขาวขุ่น หากหลั่งออกมาเมื่อใดจะทำร้ายสรรพสิ่งรอบข้างในทันที จึงไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้เธอ แม้เธอจะสวยงดงามเพียงใด ผู้คนต่างขนานนามเธอว่า "ชวนชม" แต่ไม่มีใครเด็ดดม

ชวนชมจึงกลายเป็นดอกไม้สีสวยที่ผู้คนนิยมเพียงปลูกไว้ประดับรั้ว ไม่ได้นำพามาใช้ประโยชน์ใดๆ ทั้งสิ้น เป็นเหมือนดอกไม้ที่ถูกลืมคุณค่า มีเพียงความงามที่ไม่มีใครหมายปองครอบครองไว้ในเรือนใจ อนิจจาเจ้าสาวชวนชมผู้ถูกสาป ทุ่งแสงดาวที่แสนรักก็พบกันได้แค่เพียงชั่วยาม สรรพสิ่งในโลกนี้ก็เห็นเธอเป็นเพียงดอกไม้สีสวยที่พิษร้าย อนิจจา เจ้าสาวชวนชม จึงเป็นเจ้าสาวไร้คู่อยู่มาจนทุกวันนี้