ความคิดเห็นที่ 1 แผนที่ประกอบเรื่อง จากคุณ : bigpigdaddy (big pigdaddy) - [ 10 ต.ค. 50 17:12:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แผนที่ประกอบเรื่อง จากคุณ : bigpigdaddy (big pigdaddy) - [ 10 ต.ค. 50 17:13:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “หยุดตรงนั้น! ผู้มาเป็นใคร!” เสียงตวาดเย็นเยือกยังมิทันสิ้น มือเกาทัณฑ์ทั้งสามสิบพลันถลันโผพุ่งจากพุ่มไม้สองข้างทาง รี่ตรงเข้าตั้งแถวก่อเกิดแนวปราการสังหาร พิทักษ์หน้าประตูทางเข้าเรือนไม้ขนาดย่อมชั้นเดียว ปลูกสร้างโดดเดี่ยวอิงเนินเขาสูง ติดชายป่าสนเขียวครึ้ม ริมลำธารเขียวมรกต เหล่ามือเกาทัณฑ์ล้วนสวมชุดสีครามเข้ม ศีรษะ ลำตัว แขนขา สวมเกราะติดสนับเครื่องป้องกันครบครันราวอยู่กลางสมรภูมิ เสี้ยวพริบตาต่างง้างสายพาดลูกเกาทัณฑ์ ประกายศรสังหารวาววับคมกริบสามสิบดอก จ่อเล็งไปยังเป้าหมายโดยมิต้องมีผู้ใดสั่งการ ฝ่ายองครักษ์ทั้งยี่สิบซึ่งรักษาการณ์อยู่ภายในก็มิได้เชื่องช้ากว่า ต่างโผนทะยานออกมาด้านนอก กระจายกำลังขวางโอบล้อมหน้าขบวนผู้มาเยือนอีกชั้นหนึ่ง บรรดาองครักษ์ล้วนสวมชุดครามเฉกเช่นเหล่ามือเกาทัณฑ์ ทั้งยังคาดสายรัดเอวสีเลือดนกเข้ม ทั้งหมดไม่สวมเกราะติดเครื่องป้องกันใด ยกเว้นหนึ่งเดียวคือสนับแขนเหล็กป้องกันข้อมือสีดำ มือขวาของทุกผู้กุมด้ามดาบยาวมั่น พร้อมชักออกฟาดฟันสังหารขบวนอาคันตุกะแปลกหน้าทุกเมื่อ คาสึม่า นากาโตะ เจ้าของเสียงตวาดเย็นเยือก ก้าวมายืนหน้าเหล่าองครักษ์ทั้งยี่สิบ ประกายคมกริบในแววตาเขม็งมองขบวนผู้มาเยือนอย่างระแวงระวัง อาคันตุกะแปลกหน้าขบวนนี้มีทั้งสิ้นสิบสองคน เป็นบุรุษสิบเอ็ดสตรีหนึ่ง บุรุษสิบคนจากเครื่องแต่งกายชุดน้ำตาลเข้มคาดสายรัดเอวสีเทา ระบุว่าเป็นเหล่าองครักษ์ในสังกัดไดเมียวโอมูระ กระนั้นในสภาวะการณ์เช่นนี้มันไหนเลยกล้าประมาทเลินเล่อ... ...อย่าว่าแต่หนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีที่ยืนอยู่กลางขบวน ไฉนร่วมทางมากับเหล่าองครักษ์ขบวนนี้ บุรุษอายุราวยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปี ส่วนสตรีเป็นดรุณีอายุราวสิบหกสิบเจ็ดปี การแต่งกายของบุรุษสตรีคู่นี้แตกต่างจากทุกผู้ มองปราดเดียวก็ทราบว่าทั้งสองเป็นชาวโชซอน... ...เพียงเห็นเหล่ามือเกาทัณฑ์โผพุ่งจากพุ่มไม้ องครักษ์ในสังกัดไดเมียวโอมูระทั้งสิบต่างกระจายกันโอบล้อมปกป้องบุรุษสตรีทั้งสอง แสดงว่าหน้าที่ของทั้งหมดคือคุ้มครองชาวโชซอนคู่นี้ อีกทั้งจากปฏิกิริยารับเหตุเปลี่ยนแปลงอันว่องไวปราดเปรียว ย่อมแสดงว่าองครักษ์ขบวนนี้ล้วนเป็นมือดีของท่านโอมูระทั้งสิ้น บุรุษสตรีชาวโชซอนสองคนนี้มีความเป็นมาอย่างไร ไฉนท่านโอมูระจึงให้การคุ้มครองพวกมันถึงเพียงนี้... คาสึม่า นากาโตะถลึงตาใส่ขบวนผู้มาเยือน วัยสามสิบห้าปีของมันกรำศึกเสี่ยงชีวิตในสมรภูมิมาโชกโชน ไม่ว่าอยู่ในสถานการณ์เช่นไรยังรักษาสีหน้ากระด้างเย็นชา ผู้ใดล้วนไม่อาจคาดเดาจิตใจของมัน ยิ่งประกอบกับหน้าผากซึ่งกว้างผิดธรรมดา โหนกแก้มนูนสูงจนเด่นชัดทั้งสองข้าง ยิ่งขับเน้นจนใบหน้ามันดุดันพรั่นพรึง ผู้พบเจอเป็นครั้งแรก ต่างบังเกิดความครั่นคร้าม หวาดหวั่นในจิตใจอยู่หลายส่วน สุ้มเสียงเย็นเยือกทว่าหนักแน่นกังวาน กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เช่นนี้หมายความว่ากระไร ท่านโอมูระให้สัญญาแล้วมิใช่หรือว่า บริเวณรอบเรือนรับรองเป็นสิทธิ์ขาดของพวกเราที่จะดูแลรักษาความปลอดภัย นอกจากคนเดินสารแล้ว ท่านโอมูระจะไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามาในบริเวณนี้ทั้งสิ้น เหตุใดพวกท่านจึงละเมิดข้อตกลงนี้!” บุรุษหนุ่มชาวโชซอนส่ายหน้า แค่นหัวเราะในลำคอ กล่าวว่า “...นางาซากิ...นางาซากิตกเป็นของโอดะ โนบุนากะตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คนของท่านโอมูระจะมาจะไปยังต้องขออนุญาตพวกเจ้าก่อนหรือ...” องครักษ์ชุดครามเข้มทั้งยี่สิบต่างชักสีหน้า ตวาดคำ “บังอาจ!” เสียงเช้งดังกังวาน ประกายดาบวาบแปลบปลาบดั่งสายอสนีบาต รังสีสังหารแผ่พุ่งสาดสะกดคุกคาม ดาบยาวยี่สิบเล่มถูกชักออกจากฝัก ฝีเท้าราวพายุยี่สิบคู่ สืบรี่โถมประจัญเข้าใส่บุรุษหนุ่มโดยพร้อมเพรียง! ทว่าทันใด คาสึม่า นากาโตะโบกชายแขนเสื้อดังพรึบ เสี้ยวพริบตานั้นทุกสุ้มเสียง ทุกความเคลื่อนไหวของเหล่าองครักษ์ชุดครามพลันยุติหยุดนิ่ง ดาบยาวยี่สิบเล่มสอดเก็บคืนฝักในพริบตา! เหล่าองครักษ์แม้ยังเขม็งจ้องบุรุษหนุ่มราวจะกินเลือดกินเนื้อ แต่เมื่อมิได้รับคำสั่งให้จู่โจม ทั้งหมดได้แต่ข่มสติระงับอารมณ์ สืบเท้าถอยกลับไปคุมเชิงทางด้านหลังดุจเดิม คาสึม่า นากาโตะผ่านการศึกใหญ่น้อยนับครั้งไม่ถ้วน เผชิญคำยั่วยุด่าทอทุกรูปแบบจากศัตรูกลางสมรภูมิจนชินชา ไหนเลยบังเกิดโทสะเพียงเพราะคำประชดประชันของบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง หากมันเป็นคนใจร้อนวู่วาม ครั้งนี้คงไม่ได้รับความไว้วางใจจากนายท่านโนบุนากะ ให้คุ้มครองน้องสาวของท่านมาเอดะ โทชิอิเอะมายังเมืองนางาซากิ แคว้นฮิราโดะ ซึ่งอยู่ในปกครองของไดเมียวโอมูระ ซูมิทาดะเจ้าแห่งคิวชูตะวันตก มันรับใช้ตระกูลโอดะมาร่วมสิบกว่าปี ตั้งแต่เมื่อครั้งนายท่านโนบุนากะเพิ่งรับตำแหน่งผู้นำตระกูลโอดะปกครองแคว้นโอวาริ มันเป็นหนึ่งในกองกำลังจำนวนสองพันที่บุกโจมตีราวสายฟ้าฟาด ทำลายกองกำลังสองหมื่นห้าพันของไดเมียวอิมากาว่า โยชิโมโตะ เจ้าแห่งแคว้นซูรูกะลงอย่างยับเยินในศึกโอเกฮาซาม่า การศึกครั้งนั้นทำให้ไดเมียวผู้ครองแคว้นต่างๆ ต้องประเมินค่าเจ้านายของมัน บุรุษหนุ่มวัยยี่สิบหกนามโอดะ โนบุนากะเสียใหม่ อีกแปดปีต่อมามันยังเป็นหนึ่งในกองกำลังสามหมื่นที่บุกเข้ายึดเกียวโต ล้มล้างการปกครองของโชกุนอาชิคางะ โยชิฮิเดะ แต่งตั้งอาชิคางะ โยชิอากิเป็นโชกุนสืบแทน แต่อำนาจการปกครองแท้จริงล้วนอยู่ในมือของนายท่านทั้งสิ้น กระทั่งปีกลาย หลังสืบทราบว่าอาชิคางะ โยชิอากิร่วมมือกับตระกูลโมริวางแผนร้ายคิดทรยศ นายท่านจึงเนรเทศอาชิคางะ โยชิอากิออกจากเกียวโต สิ้นสุดการเป็นโชกุนแต่ในนามนานห้าปีลงเท่านี้ กลายเป็นเพียงผู้สูงศักดิ์ที่ไร้ซึ่งทรัพย์สินอำนาจใด การรบครั้งหลังสุดที่มันเข้าร่วมคือเมื่อต้นปีก่อน ศึกมิคาทากะฮาร่า แคว้นมิคาว่า มันเป็นกองหน้าควบม้าห้อตะบึงนำกองกำลังผสมของตระกูลโอดะและโตกุกาว่า เข้าประจัญกับกองกำลังทหารม้าอันแข็งแกร่งของทาเคดะ ชินเกน ไดเมียวผู้เลื่องชื่อเจ้าแห่งแคว้นไค นั่นเป็นการรบที่ดุเดือดและเฉียดเข้าใกล้ความตายที่สุดครั้งหนึ่งของมัน มันถูกยิงด้วยลูกธนูติดตรึงเกราะสิบกว่าดอก มีเจ็ดดอกทะลุเกราะของมันได้ สี่ในเจ็ดแทงเข้าลำตัว อีกสามทะลุไหล่แขน แม้โลหิตชุ่มโชกร่างแต่ไม่มีแห่งใดสาหัส ที่แทบคร่าชีวิตของมันกลับเป็น หอกยาวของแม่ทัพฝ่ายทาเคดะผู้หนึ่ง ซึ่งแทงเข้าสีข้างซ้ายเกือบทะลุชายโครง โชคมันยังดีสามารถตวัดดาบ สะบั้นด้ามหอกขาดกระเด็นเสียก่อน เจ้าแม่ทัพผู้นั้นจึงเสียหลักถลำตัวเข้ามาสังเวยคมดาบของมัน หากตวัดดาบช้าเพียงนิด คมหอกคงแทงทะลุร่างปลิดชีวิตของมันแล้ว ทาเคดะ ชินเกน เจ้าแห่งแคว้นไคเสียชีวิตหลังการศึกครั้งนั้น บุตรชายนามคัตสึโยริปกครองตระกูลทาเคดะสืบแทน ทว่าทาเคดะ คัตสึโยริไม่มีความสามารถเช่นบิดา อีกไม่นานแคว้นไคอันอุดมสมบูรณ์ต้องตกเป็นของนายท่านอย่างแน่นอน ใบหน้าแข็งแกร่งกระด้างเย็นชาของคาสึม่า นากาโตะบังเกิดรอยยิ้มเยือก แววตากร้าวจับจ้องบุรุษสตรีชาวโชซอนอย่างพินิจพิเคราะห์ มันประเมินเพียงแวบก็ทราบว่าบุรุษสตรีคู่นี้ต้องมิใช่ชนชั้นธรรมดา... สภาวะจู่โจมราวพายุของเหล่าองครักษ์ทั้งยี่สิบเมื่อครู่ กระทั่งทหารราบทั้งกองหากเผชิญสภาวะจู่โจมนี้ ยังถูกสะกดจนขวัญหนีดีฟ่อ ระย่อแตกฮือไม่เป็นขบวน เหล่าองครักษ์ทั้งสิบของท่านโอมูระถูกรังสีสังหารกดดันคุกคามต่างต้องชักดาบตระเตรียมรับมือ ทว่าสภาวะจู่โจมนั้นกลับไม่บังเกิดผลอันใดต่อบุรุษสตรีทั้งสอง บุรุษสตรีชาวโชซอนยืนสงบนิ่ง ไร้อาการสะดุ้งสะเทือน ไม่มีท่วงท่าปฏิกิริยาจะชักอาวุธตั้งรับหรือตอบโต้ อาวุธของบุรุษหนุ่มเป็นดาบสั้นคู่สะพายอยู่กลางหลัง ส่วนสตรีนางนั้นกระชับดาบยาวในมือซ้ายมั่น ทั้งสองไม่มีแววตระหนกในดวงตา กระทั่งสีหน้ายังมิเปลี่ยนแปลงแม้น้อยนิด ราวทั้งคู่ทราบว่าถึงอย่างไรมันต้องยับยั้งเหล่าองครักษ์ไว้... ในเวลาเช่นนี้คาสึม่า นากาโตะไม่ต้องการให้เกิดเหตุแทรกซ้อนใดขึ้น มันต้องรอบคอบเยือกเย็นให้มากที่สุด ภารกิจที่มันได้รับมอบหมายจากนายท่านสำเร็จลุล่วงแล้ว... หน้าที่ของมันเวลานี้เหลือเพียงคุ้มครองน้องสาวของท่านมาเอดะ โทชิอิเอะกลับโอวาริโดยปลอดภัย ทั้งหมดเก็บสัมภาระเสร็จสิ้น พร้อมเดินทางตั้งแต่รุ่งสาง มันตั้งใจจะนำขบวนออกเดินทางก่อนเที่ยง เรือจอดเทียบท่ารออยู่ที่ท่าเรือนางาซากิ มิคาดท้องฟ้าเพิ่งสางไม่ถึงชั่วยาม ผู้คนขบวนนี้กลับปรากฏตัวขึ้น บุรุษสตรีชาวโชซอนคู่นี้เดินทางมาที่นี่ทำไม... คาสึม่า นากาโตะกล่าวสุ้มเสียงเย็นเยียบกังวาน “ผู้ใดรับผิดชอบการมาในครั้งนี้” หนึ่งในสิบองครักษ์ของไดเมียวโอมูระก้าวออกมาข้างหน้า คนผู้นี้อายุราวสามสิบเศษใบหน้าเคร่งขรึม เหนือริมฝีปากไว้หนวดเรียวยาว มือซ้ายกุมด้ามดาบยาวมั่น มันโค้งศีรษะคารวะ เสียงทุ้มหนักกังวานกล่าวว่า “ข้าพเจ้าอาซาโนะ มัตสึนาริ เป็นรองหัวหน้าองครักษ์ของท่านโอมูระ สองวันก่อนข้าพเจ้าเป็นหนึ่งในองครักษ์ที่เดินทางมารับท่านหญิงมาซาโกะที่นี่ พวกเราพบกันเพียงแวบเดียว ท่านคาสึม่าคงจำข้าพเจ้าไม่ได้ แต่ตราอันนี้ย่อมยืนยันฐานะของข้าพเจ้าได้” สิ้นประโยค อาซาโนะ มัตสึนาริหยิบเหรียญตราอันหนึ่งจากชายเสื้อ ยื่นส่งมอบให้คาสึม่า นากาโตะ คาสึม่า นากาโตะยืนมือไปรับเหรียญตรา เนื้อเหรียญเป็นโลหะเงินด้านหนึ่งเป็นสัญลักษณ์ตระกูลโอมูระ อีกด้านเป็นสัญลักษณ์พิเศษซึ่งใช้ติดต่อกับตระกูลโอดะโดยเฉพาะ หลังพิเคราะห์อย่างถี่ถ้วน มันมั่นใจนี่เป็นเหรียญตราที่ใช้ส่งข่าวติดต่อกับพวกมันไม่ผิดพลาด นัยน์ตากร้าวหรี่ลงคล้ายจะทบทวนความจำ...สองวันก่อนมันเคยพบเห็นอาซาโนะ มัตสึนาริแวบหนึ่งจริงๆ ครู่ใหญ่คาสึม่า นากาโตะค่อยพยักหน้าช้าๆ ยกแขนขวาโบกให้สัญญาณมือเกาทัณฑ์และเหล่าองครักษ์ชุดคราม มือเกาทัณฑ์ทั้งสามสิบเห็นดังนั้นค่อยลดเกาทัณฑ์ลง เหล่าองครักษ์ต่างละมือจากด้ามดาบ แต่ทั้งหมดยังคงสภาวะเตรียมพร้อมไว้ คาสึม่า นากาโตะยังกล่าวน้ำเสียงเคร่งเครียด “ท่านย้อนกลับมาที่นี่อีกทำไม หรือท่านหญิงมาซาโกะ...” อาซะโนะ มัตสึนาริส่ายหน้าปฏิเสธ กล่าวว่า “มิใช่เช่นนั้น ท่านหญิงและนายน้อยสุขภาพแข็งแรงยิ่ง ทว่าระหว่างเดินทางกลับ เรือของพวกเราพบกับเรือของ...” ทันใด บุรุษหนุ่มชาวโชซอนโพล่งขึ้น น้ำเสียงหงุดหงิดรำคาญ “ท่านแม่ทัพพิทักษ์อุดร ‘หั่งแป๊ะฮุ้น’ มีจดหมายสำคัญถึงเซียนแพทย์ไร้ใจ แม่นางลิ้มปวยฮวย!” พลันบังเกิดเสียงอุทานด้วยความประหลาดใจ ดังลอดจากภายในเรือนรับรอง... เจ้าของสุ้มเสียงเป็นสตรี ...หลังเสียงอุทานยังตามด้วยสุ้มเสียงราบเรียบพึมพำเบาๆ “...แม่ทัพพิทักษ์อุดร...หั่งแป๊ะฮุ้น...หั่งแป๊ะฮุ้น...” คาสึม่า นากาโตะขมวดคิ้วแนบแน่น ดวงตาทอประกายโทสะ ตวาดเสียงกร้าว “บังอาจ! สถานที่นี้ไม่มีบุคคลที่เจ้าต้องการพบ ผู้อยู่ด้านในคือท่านมาเอดะ นัทสึโกะ น้องสาวของท่านมาเอดะ โทชิอิเอะ!” บุรุษหนุ่มชาวโชซอนแค่นหัวร่อในลำคอ ยังกล่าววาจาประชดประชันไม่เลิกรา “เมื่อครั้งอยู่ตงง้วนเป็นผู้สืบทอดตระกูลลิ้ม หนึ่งในห้าตระกูลใหญ่อันกระเดื่องดังของภาคกลาง ครั้นมาพำนักที่นี่ยังเป็นถึงน้องสาวของมาเอดะ โทชิอิเอะ ขุนพลคนสำคัญของโอดะ โนบุนากะ...” เหล่าองครักษ์ชุดครามทั้งยี่สิบต่อให้มีขันติอดกลั้นมากกว่านี้ ไหนเลยทนการประชดประชันครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นนี้ได้ ทั้งหมดตวาด “โอหัง!” สืบเท้ารี่ตรงเข้าประจันหน้ากับบุรุษหนุ่มอีกครั้ง! จากคุณ : bigpigdaddy (big pigdaddy) - [ 10 ต.ค. 50 17:14:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทว่าสุ้มเสียงจากภายในเรือนรับรองพลันกังวานขึ้น น้ำเสียงนั้นราบเรียบราวสายน้ำนิ่ง ไม่บ่งบอกอารมณ์ความรู้สึกใดทั้งสิ้น “ท่านเมื่อทราบว่าข้าพเจ้าเป็นผู้ใด ย่อมต้องทราบว่า มารดาข้าพเจ้าเป็นบุตรีของตระกูลมาเอดะ มีศักดิ์เป็นพี่สาวของบิดาท่านพี่โทชิอิเอะ ดังนั้นจะอย่างไรข้าพเจ้าและน้องสาวย่อมเป็นคนตระกูลมาเอดะ...” เพียงได้ยินสุ้มเสียงโต้ตอบกลับจากภายในเรือนรับรอง เหล่าองครักษ์ชุดครามต่างชะงักท่าร่าง สืบเท้าถอยห่างจากบุรุษชาวโชซอนโดยพลัน ทั้งหมดหันไปโค้งกายคารวะเจ้าของสุ้มเสียงครั้งหนึ่ง จากนั้นหันกลับคืนรักษาท่วงท่าสภาวะไว้ดุจเดิม เจ้าของสุ้มเสียงราบเรียบดุจไร้อารมณ์ความรู้สึก ทอดถอนใจแผ่วเบา กล่าวราวรำพึงกับตนเอง “ เซียนแพทย์ไร้ใจ...ลิ้มปวยฮวย...ไม่มีผู้ใดเรียกข้าพเจ้าด้วยชื่อและฉายานี้หลายปีแล้ว...” สุ้มเสียงเงียบหายไปชั่วครู่ คล้ายผู้อยู่ในเรือนรับรองกำลังหวนคิดถึงเรื่องราวใด ชั่วขณะจึงกล่าวสืบต่อ “ท่านแม่ทัพหั่งมีจดหมายถึงข้าพเจ้าจริงหรือ หรือท่านเพียงใช้...” บุรุษหนุ่มชาวโชซอนแค่นเสียง กล่าวอย่างไม่พอใจ “ท่านคิดว่าข้าพเจ้าใช้ชื่อบิดาของแม่นางหั่งยิ้วหงส์ ภรรยาจอมโจรเสเพลเซียวเซียน ผู้เป็นสหายท่านมาหลอกลวงท่านหรือ ตราประทับของท่านแม่ทัพอยู่บนซองจดหมาย ท่านสามารถตรวจดูได้!” ลิ้มปวยฮวยยังกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ข้าพเจ้าจะทราบได้อย่างไรว่า ตราประทับเป็นของจริงหรือปลอม...” นางทอดถอนใจแผ่วเบาอีกครั้ง กล่าวสืบต่อว่า “ เอาเถอะ...ในเมื่อท่านดั้นด้นเสาะหาข้าพเจ้าถึงที่นี่ ท่านคาสึม่า...ให้คนผู้นั้นนำจดหมายเข้ามาเถอะ” คาสึม่า นากาโตะถึงกับขมวดคิ้วหลังรับฟังคำสั่งนั้น มันยังรีรอครู่หนึ่ง โค้งคารวะก่อนกล่าวว่า “ข้าพเจ้าจะนำจดหมายมอบให้ท่านเอง...” สุ้มเสียงลิ้มปวยฮวยกล่าวตอบว่า “มิเป็นไร ให้คนผู้นั้นเข้ามาด้วยตัวเองเถอะ ข้าพเจ้าอาจมีบางเรื่องต้องสอบถาม” คาสึม่า นากาโตะเขม็งมองบุรุษหนุ่มชาวโชซอน สุ้มเสียงกังวานกล่าวว่า “คนที่ถือจดหมายมามิใช่ชาวตงง้วน...มันเป็นชาวโชซอน ยังมีสตรีชาวโชซอนอีกผู้หนึ่งร่วมทางมาด้วย” ลิ้มปวยฮวยอุทานด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง “ชาวโชซอน...โชซอนไฉนจึงเกี่ยวข้องด้วย...อืมม์...ท่านคาสึม่า ให้ทั้งสองเข้ามาพบข้าพเจ้าเถอะ ข้าพเจ้าจะสอบถามเรื่องราวเอง” คาสึม่า นากาโตะได้ยินลิ้มปวยฮวยยังคงยืนยันเช่นนั้น มันย่อมไม่มีทางเลือกอื่นใด ได้แต่โบกมือขึ้นครั้งหนึ่ง เหล่าองครักษ์และมือเกาทัณฑ์พากันถอยไปยืนประชิดหน้าประตู ทั้งหมดแยกย้ายจัดขบวนเป็นสองแถว ยืนประจำอยู่ทางซ้ายและขวาของประตูทางเข้า เปิดช่องว่างตรงกลางให้บุรุษสตรีชาวโชซอนเดินผ่านเข้าไป ขณะบุรุษสตรีทั้งคู่กำลังจะก้าวผ่านหน้าประตู คาสึม่า นากาโตะพลันยื่นมือออกขวางเบื้องหน้า น้ำเสียงกร้าวกล่าวว่า “ปลดอาวุธของพวกเจ้าก่อน!” “นี่เจ้า!” บุรุษหนุ่มชาวโชซอนตวาดเสียงกร้าว ตวัดมือวูบขึ้นเหนือไหล่ หมายชักดาบสั้นคู่กลางหลัง! ทว่าด้วยท่วงท่ารวดเร็วฉับไวยิ่ง มือเรียวขาวนวลของดรุณีชาวโชซอน พลันตวัดคว้าแขนบุรุษหนุ่ม ดึงรั้งยับยั้ง ก่อนมือบุรุษหนุ่มจะแตะด้ามดาบเพียงเสี้ยวพริบตา! ดรุณีชาวโชซอนส่ายหน้า ส่งสายตาเป็นเชิงขอร้อง ยื่นหน้ากระซิบกระซาบสุ้มเสียงแผ่วเบา “ท่านพี่...ท่านแม่ทัพในเมื่อไหว้วานพวกเรา ย่อมต้องมีเหตุผลของท่าน...ไม่แน่ว่า ” บุรุษหนุ่มแค่นเสียงฮึดฮัด ดึงแขนหลุดจากการยึดกุม แทรกเสียงเย็นชา “เราไม่เชื่อว่านางจะช่วยอันใดได้ ท่านแม่ทัพหั่งกำลังคิดอะไรของท่านกันแน่!” สุ้มเสียงราบเรียบของลิ้มปวยฮวย เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ท่านคาสึม่า คราวนี้ถือว่าเห็นแก่ท่านโอมูระ ผ่อนผันกฎสักครั้ง ให้ทั้งสองเข้ามาเถอะ ” คาสึม่า นากาโตะชำเลืองมองเหล่าองครักษ์ชุดน้ำตาลแวบหนึ่ง มันชั่งใจชั่วครู่ค่อยโค้งคารวะผู้อยู่ในเรือนรับรอง ก่อนเบี่ยงร่างหลีกทางให้บุรุษสตรีชาวโชซอน น้ำเสียงกร้าวเน้นทีละคำช้าๆ ชัดเจนยิ่ง “หากคิดกระทำเรื่องโง่เขลาอันใด แม้แต่ท่านโอมูระก็อย่าหมายว่าจะช่วยชีวิตพวกเจ้าได้!” บุรุษชาวโชซอนแค่นเสียง “เฮอะ” คว้ามือดรุณีผู้มาด้วยกัน เดินผ่านหน้าคาสึม่า นากาโตะเข้าสู่เรือนรับรองโดยไม่เหลือบแยแส เพียงก้าวพ้นประตู ชำเลืองสำรวจบริเวณภายในเพียงแวบ บุรุษหนุ่มถึงกับส่งเสียง ‘อืมม์’ ในลำคอด้วยความพึงพอใจ พลันชะงักเท้ากวาดมองอาณาบริเวณโดยรอบอีกครั้ง พยักหน้าติดๆ กันหลายครั้งด้วยชื่นชมผู้ออกแบบเรือนรับรองหลังนี้อย่างยิ่ง เนื่องเพราะจากประตูหน้าไปจนถึงตัวเรือนรับรองซึ่งอยู่สุดทางเป็นพื้นที่เปิดโล่ง อาณาบริเวณระหว่างเรือนไม้กับรั้วโดยรอบเป็นพื้นที่ว่างทั้งสิ้น ไม่มีการจัดสวนตกแต่งภายในอันใด ไม่มีพุ่มไม้ดอก ไม่มีสวนหิน ไม่มีโคมศิลา ไม่มีสายน้ำลำธารจำลองไหลเอื่อย ไม่มีกระทั่งต้นไม้สักต้น ยิ่งกว่านั้น ด้านขวาของเรือนรับรองแม้ประชิดแนวชายป่าสนเขียวครึ้ม ทว่าในระยะสามสิบเก้าจากตัวเรือนรับรอง กลับไม่มีไม้สนต้นใดสูงพ้นระดับชายหลังคาเรือนรับรอง คาดว่าแนวไม้ด้านหลังซึ่งอิงเนินเขาสูงก็คงเฉกเช่นกัน ไม่ต้องบอกก็ทราบว่าไม้สนถูกตัดแต่งให้คงความสูงเพียงเท่านี้ บุรุษหนุ่มหันไปกล่าวกับดรุณีที่มาด้วยกัน “ท่านโอมูระรอบคอบอย่างยิ่งจริงๆ ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ไม่มีหนทางให้ผู้ใดแฝงตัวลักลอบเข้ามาสังหารผู้อยู่ในเรือนรับรองได้โดยเด็ดขาด ทั้งไม่อาจอาศัยต้นสนเหล่านั้น แฝงตัวโผพุ่งจู่โจมจากเหนือหลังคา...” ดรุณีผู้มาด้วยกันก็สังเกตความนี้ออก พยักหน้าเห็นพ้อง สุ้มเสียงแผ่วเบากล่าวว่า “ด้านขวาเป็นชายป่าสน แม้แฝงตัวเข้ามาใกล้ได้แต่เมื่อเข้าประชิดตัวเรือน ย่อมไม่มีทางที่ยามรักษาการณ์จะไม่พบเห็น ทั้งเมื่อไม่อาจใช้ความสูงของต้นสนจู่โจมลงบนหลังคา ดังนั้นจึงไม่สามารถบุกโจมตีจากด้านนี้โดยเด็ดขาด ทางซ้ายติดลำธารกลายเป็นแนวป้องกันตามธรรมชาติ ยิ่งไม่สามารถบุกเข้ามาโดยง่าย...” นางชั่งใจครู่หนึ่ง ขมวดคิ้วเรียวงาม กล่าวอย่างไม่ค่อยแน่ใจว่า “...ผู้คิดจู่โจมสถานที่แห่งนี้ต้องโจมตีจากระยะไกลเท่านั้น หากคิดใช้กำลังถาโถมเรียงหน้าเข้าจู่โจม คงต้องถูกเหล่ามือเกาทัณฑ์สังหารสิ้นตั้งแต่หน้าประตู...” บุรุษหนุ่มพยักหน้าเห็นพ้อง สุ้มเสียงแผ่วเบากล่าวเสริมว่า “หากคิดจู่โจมสถานที่นี้ ไม่มีทางเลือกอื่นใด นอกจากต้องบุกหักด้วยกำลังซึ่งหน้าเท่านั้น ควรใช้ธนูยิงสกัดทำลายเหล่ามือเกาทัณฑ์ลงกึ่งหนึ่งเสียก่อน จากนั้นอาศัยกำลังที่มากกว่าทะลวงฝ่าแนวป้องกันเข้ามา...” ดรุณีชาวโชซอนรับคำอืมม์ ครุ่นคิดอีกครั้ง กล่าวว่า “หากคิดจู่โจมประสบผล ฝ่ายบุกต้องมีกำลังมากกว่าฝ่ายรับถึงสามเท่าตัว...” บุรุษหนุ่มกลับส่ายหน้า กล่าวว่า “ไม่เพียงพอ...กองกำลังทั้งห้าสิบของโอดะ โนบุนากะล้วนเป็นมือดี ต้องใช้สี่ถึงห้าเท่าตัวจึงจะสำเร็จ...” พลันสุ้มเสียงราบเรียบของผู้อยู่ในเรือนรับรองเอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า “ท่านทั้งสองประเมินสภาพการณ์ทะลุปรุโปร่งจริงๆ ไม่ทราบพวกท่านใช่เกี่ยวข้องอันใดกับกองทัพของโชซอนหรือไม่...” บุรุษหนุ่มและดรุณีชาวโชซอนได้ยินสุ้มเสียงราบเรียบนั้นถึงกับสะดุ้งในใจ... โสตประสาทของเซียนแพทย์ไร้ใจ ลิ้มปวยฮวยลึกล้ำยิ่งจริงๆ พวกมันสองสนทนาสุ้มเสียงแผ่วเบาอย่างยิ่ง มันมั่นใจกระทั่งคาสึม่า นากาโตะที่อยู่ด้านหลังห่างไปเพียงเล็กน้อย ยังไม่อาจได้ยินคำสนทนาของพวกมัน แต่ลิ้มปวยฮวยอยู่ในเรือนรับรองห่างออกไปนับสิบก้าว ไฉนจึงได้ยินคำสนทนาหลายประโยคนี้... ...ลิ้มปวยฮวยสูญสิ้นพลังฝีมือตั้งแต่สี่ปีก่อนจริงหรือ... ...ไม่เพียงโสตประสาทที่ล้ำเลิศ สติปัญญาของเซียนแพทย์ตระกูลลิ้มยังเฉียบคมอย่างยิ่ง เพียงฟังคำสนทนาไม่กี่ประโยคกลับสืบสาวเชื่อมโยงภูมิหลังของสำนักมันได้... บุรุษหนุ่มแค่นหัวร่อ ตอบกลับไปว่า “สำนักของพวกเราประกอบกิจการค้าเล็กๆ น้อยๆ ไหนเลยมีส่วนเกี่ยวข้องอันใดกับกองทัพ...” สุ้มเสียงลิ้มปวยฮวยรับคำอืมม์ กล่าวสืบต่อว่า “ในวันแรกที่พวกเรามาพำนักที่นี่ ท่านคาสึม่าได้อธิบายให้ข้าพเจ้าฟังว่า ทำเลที่ตั้งของเรือนรับรองหลังนี้ดีอย่างยิ่ง บังคับให้ผู้ที่คิดจู่โจมต้องโถมกำลังบุกซึ่งหน้าสถานเดียว ไม่อาจใช้ลวดลายลอบสังหารอันใดได้ อีกทั้งด้วยกำลังมือดีทั้งห้าสิบของนายท่านโนบุนากะ หากผู้คิดจู่โจมนำกองกำลังมาน้อยกว่าสองร้อยคน ต้องถูกสังหารสิ้นตั้งแต่หน้าประตูเรือนรับรองอย่างแน่นอน” ดรุณีชาวโชซอน กล่าวขึ้นบ้างว่า “เมืองนางาซากิอยู่ในปกครองของท่านโอมูระ ย่อมไม่มีทางลอบเคลื่อนกองกำลังเกินสองร้อยมายังสถานที่นี้ โดยที่ท่านโอมูระไม่ล่วงรู้ได้ สถานที่นี้นับว่าปลอดภัยยิ่งจริงๆ” บุรุษหนุ่มชาวโชซอนแค่นเสียง กล่าวขึ้นว่า “เว้นเสียแต่ผู้คิดจู่โจมสถานที่นี้คือท่านโอมูระ!” สุ้มเสียงราบเรียบจากในเรือนไม้ ตอบกลับว่า “ท่านโอมูระย่อมไม่กระทำเช่นนั้น ข้าพเจ้าเดินทางมาครั้งนี้เพื่อช่วยท่านหญิงมาซาโกะ ให้สามารถคลอดทายาทของท่านโอมูระอย่างปลอดภัย ตระกูลโอมูระและโอดะมิใช่ศัตรูกัน” วาจาประชดประชันของบุรุษหนุ่มชาวโชซอน ชิงสวนกลับทันควัน “พันธมิตรระหว่างท่านโอมูระกับโอดะ โนบุนากะ คงทำให้ตระกูลโมริ โอโตโมะ โออูชิ ไม่อาจนอนหลับสนิทไปอีกนาน...ผลงานของท่านคราวนี้นับว่ามิใช่ย่อยจริงๆ เฮอะ สิบกว่าปีที่ผ่านมาโนบุนากะทำสงครามไม่หยุดหย่อน กวาดแคว้นต่างๆ มาอยู่ในครอบครองมากมาย ครั้งนี้สมควรยกเมืองเล็กๆ สักแห่งให้ท่านเป็นรางวัลจึงจะสมกับความดีความชอบ ” ดรุณีชาวโชซอนถลึงตาใส่บุรุษหนุ่ม ทั้งพยายามกระตุกแขน เป็นเชิงห้ามปรามหลายครั้ง “ท่านพี่!” แม้ถูกประชดประชันอย่างไม่ไว้หน้า ทว่าน้ำเสียงราบเรียบยังกล่าวโดยปราศจากอารมณ์ขุ่นมัวใด “ข้าพเจ้าเพียงช่วยเหลือท่านหญิงมาซาโกะตามคำสั่งนายท่านเท่านั้น อื่นๆ ล้วนไม่ทราบ นี่สายมากแล้ว ข้าพเจ้าต้องออกเดินทางกลับโอวาริก่อนเที่ยง ท่านทั้งสองมีธุระอันใดเชิญเข้ามาสนทนาข้างในเถอะ” ดรุณีชาวโชซอนรับฟังดังนั้น รีบฉุดแขนบุรุษหนุ่ม ตรงไปยังตัวเรือนรับรองโดยพลัน เรือนรับรองหลังนี้มีทั้งสิ้นหกห้อง แบ่งเป็นด้านหน้าสามด้านหลังสาม ระเบียงด้านหน้าและด้านหลังของทั้งสามห้องเชื่อมติดกัน เดินถึงกันได้โดยตลอด จากสุ้มเสียงของลิ้มปวยฮวย บุรุษสตรีทั้งสองย่อมทราบว่าเจ้าของน้ำเสียงดุจไร้ซึ่งอารมณ์ใดพำนักอยู่ในห้องด้านหลังทางซ้ายมือ เมื่อถึงหน้าห้อง ดรุณีชาวโชซอนโค้งกายคารวะ จากนั้นค่อยเลื่อนเปิดประตู เพียงก้าวเข้ามาภายใน นางรีบฉุดบุรุษหนุ่มนั่งบนเบาะฝั่งตรงกับเจ้าของสถานที่ โค้งกายคารวะอีกครั้ง แนะนำตัวอย่างนอบน้อม “ข้าพเจ้าคิมชูซอน บุตรีของเจ้าสำนักธาราพิสุทธิ์แห่งโชซอน ขอคารวะแม่นางลิ้ม” จากคุณ : bigpigdaddy (big pigdaddy) - [ 10 ต.ค. 50 17:15:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ภายในห้องนั้นไม่มีเครื่องประดับตกแต่งอื่นใด นอกจากฉากกั้นขนาดใหญ่ ยาวเกือบเท่าความกว้างของห้อง บนฉากเป็นรูปนกกระเรียนสีฟ้า สัญลักษณ์นำโชคของชาวแดนอาทิตย์อุทัยเหินร่อนเหนือลำธารใส หน้าฉากกั้นนั้น...สตรีนางหนึ่งในชุดกิโมโนสีคราม เงยหน้าขึ้นจากหนังสือตรงหน้า สายตาแน่วนิ่งจริงจังจนแข็งกระด้างจับจ้องไปที่คิมชูซอน หัวใจของคิมชูซอนเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น สตรีในชุดกิโมโนสีครามเบื้องหน้า ย่อมเป็นผู้ใดไปไม่ได้นอกจาก เซียนแพทย์ไร้ใจ ลิ้มปวยฮวย... คิมชูซอนแทบไม่อยากเชื่อว่า สตรีผู้กลายเป็นหนึ่งในตำนานของตงง้วน บัดนี้กำลังนั่งอยู่ตรงหน้านางแล้วจริงๆ... รูปร่างหน้าตาบุคลิกของลิ้มปวยฮวย ช่างละม้ายเหมือนที่บรรยายไว้ในหนังสือของบัณฑิตไร้ร่องรอย เอี้ยป้อฮู้ไม่ผิดเพี้ยน... เซียนแพทย์ตระกูลลิ้ม ปีนี้ควรมีอายุยี่สิบห้ายี่สิบหกปี รูปร่างสูงเปรียวแต่ไม่ผอมแห้ง คิ้วเรียวเล็กคมชัดโก่งขึ้นเล็กน้อย จมูกเป็นสันปลายแหลม ทั้งไม่ชี้ขึ้นและงุ้มลง เปี่ยมแววเชื่อมั่นถือดีในตนเอง ริมฝีปากบางเฉียบ ผมยาวดำขลับถูกรวบไว้ด้านหลัง นางมิได้แต่งแต้มเครื่องประทินผิวลงบนใบหน้าแม้น้อยนิด แต่ไม่ว่าผู้ใดก็ต้องกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่านางงดงามหมดจดยิ่งจริงๆ นางมีแววตาแข็งกระด้าง จริงจังแน่วแน่อย่างยิ่ง ดวงตากลมโตเป็นประกายเจิดจ้า สีหน้าเยือกเย็นปราศจากรอยยิ้ม ราวใบหน้านั้นเป็นรูปแกะสลักจากหยกเนื้อดี ลิ้มปวยฮวยเงยหน้าละสายตาจากหนังสือตรงหน้า จับจ้องดรุณีนามคิมชูซอนด้วยความสนใจ สตรีชาวโชซอนแต่งกายคลับคล้าย ทว่าไม่เหมือนสตรีชาวตงง้วนและหญิงสาวในดินแดนอาทิตย์อุทัย มิน่าท่านคาสึม่าจึงมองออกแต่แรกเห็นว่านางเป็นชาวโชซอน... ชุดแต่งกายของดรุณีชาวโชซอนเป็นกระโปรงยาวสีขาวคลุมถึงข้อเท้า ส่วนเสื้อเป็นชุดแขนยาวสีชมพูอ่อน ลักษณะการตัดเย็บคล้ายสตรีในแดนอาทิตย์อุทัย แต่ช่วงบนไม่รัดลำตัวเท่า อีกทั้งปลายแขนเสื้อก็แคบกว่ากลับคล้ายแขนเสื้อของชาวตงง้วน นางยังสวมเสื้อตัวนอกอีกชั้นเป็นเสื้อแขนสั้น สีสันของเนื้อผ้าเป็นประกายเขียวมรกต แสดงว่าตัดเย็บด้วยไหมชั้นดี ชายแขนเสื้อและสายรัดเอวขลิบด้วยเส้นไหมสีขาวนวล ฝีมือการตัดเย็บประณีตอย่างยิ่ง ชุดแต่งกายนี้ไม่เพียงกระชับทะมัดทะแมง ยังขับเน้นความสดใสงดงามของดรุณีนามคิมชูซอนอย่างเต็มที่ อีกทั้งยังแผงความสูงสง่าสมเป็นบุตรีของเจ้าสำนักหนึ่ง ดรุณีนามคิมชูซอน สมควรอยู่ในวัยสิบหกหรือเพิ่งย่างสิบเจ็ดปี รูปร่างสูงโปร่งแต่ไม่ผอมบาง ใบหน้าเรียวรีลักษณะได้รูป แก้มเอิบอิ่มทั้งสองข้างเป็นสีชมพูเรื่อๆ จมูกรั้นเล็กน้อย ริมฝีปากบาง ดวงตาเล็กเรียวทอประกายกระตือรือร้นเปี่ยมชีวิตชีวา นับเป็นดรุณีน้อยที่งดงามอย่างยิ่งจริงๆ ก่อนคิมชูซอนจะกล่าววาจาใดสืบต่อ บุรุษหนุ่มชาวโชซอนซึ่งนั่งเคียงข้าง ชิงเอ่ยขึ้นก่อนว่า “ข้าพเจ้าคิมจุงเฮ เราสองพี่น้องได้รับไหว้วานจากท่านแม่ทัพพิทักษ์อุดรหั่งแป๊ะฮุ้น ขอเชิญแม่นางลิ้มไปเยือนแคว้นเหลียวตงสักครั้ง สำหรับรายละเอียดอยู่ในจดหมายฉบับนี้แล้ว” พลางยื่นมือเข้าในแขนเสื้อ หยิบจดหมายฉบับหนึ่งยื่นส่งให้คิมชูซอน บุรุษนามคิมจุงเฮสมควรอายุยังไม่ถึงสามสิบ ประมาณว่าอยู่ในราวยี่สิบแปดปี รูปร่างสูงใหญ่กว่าคิมชูซอนเกือบหนึ่งช่วงศีรษะ บุคลิกท่วงท่าคล่องแคล่วปราดเปรียว เค้าหน้านั้นละม้ายเหมือนคิมชูซอนยิ่ง มองปราดเดียวก็ทราบว่าเป็นพี่น้องกัน แต่บุรุษดรุณีทั้งสองคลับคล้ายกันเพียงโครงหน้าเท่านั้น สีหน้าอารมณ์ที่แสดงออกกลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง คิมชูซอนยิ้มแย้มแจ่มใส แสดงออกด้วยท่าทีเป็นมิตรตั้งแต่แรกพบ แต่คิมจุงเฮไม่ทราบมีเรื่องโกรธเคืองไม่พอใจตัวนางด้วยเหตุอันใด ไฉนจึงกล่าววาจาประชดประชันครั้งแล้วครั้งเล่า ซ้ำยังไม่ไว้หน้ากระทั่งนายท่านโนบุนากะ ใบหน้าเรียวรีของคิมจุงเฮกร้านแดดจนคล้ำ ผิวหน้าแทบกลายเป็นสีทองแดง คล้ายเหล่าชาวประมงตามหมู่บ้านชายฝั่งของแดนอาทิตย์อุทัย แสดงว่าหลายปีนี้ใช้ชีวิตผ่านคลื่นลมในท้องทะเลมาอย่างโชกโชน สีหน้ากร้านแดดนั้นกระด้างบึ้งตึง ดวงตาเล็กเรียวเปี่ยมแววไม่เป็นมิตร ริมฝีปากบางก็คล้ายมีรอยยิ้มเยาะอยู่ตลอดเวลา ชุดแต่งกายของบุรุษชาวโชซอน คลับคล้ายชุดของบุรุษชาวตงง้วน เสื้อกางเกงตัดเย็บด้วยรูปแบบแทบจะไม่แตกต่างกัน แต่ชายเสื้อของชาวโชซอนยาวกว่ามาก ปล่อยทิ้งชายลงมาเกือบถึงหน้าขา ส่วนแขนเสื้อดูเหมือนจะยาวเกือบเท่ากันแต่ส่วนปลายแคบกว่า วิธีผูกสายรัดเอวก็แตกต่างกันทั้งยังผูกสูงขึ้นเหนือเอวมากกว่า ชาวโชซอนคงนิยมสวมเสื้อแขนสั้นทับเสื้อยาวตัวในอีกชั้น เสื้อตัวนอกของคิมจุงเฮเป็นสีน้ำตาลอ่อน แม้ใกล้เคียงกับสีเสื้อของเหล่าองครักษ์ไดเมียวโอมูระ แต่ประกายและสีสันของเนื้อผ้าแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เสื้อของบุรุษนามคิมจุงเฮย่อมเป็นผ้าไหมเนื้อดี แม้ทั้งชุดตัดเย็บอย่างเรียบง่ายไม่มีลวดลายใด แต่วัสดุเนื้อผ้าที่ใช้ย่อมบ่งบอกถึงฐานะผู้สวมใส่ได้เป็นอย่างดี ประการนี้ย่อมคาดหมายได้ว่า ‘สำนักธาราพิสุทธิ์’ ต้องมิใช่เพียงประกอบกิจการค้าขายเล็กๆ น้อยๆ อย่างแน่นอน... คิมชูซอนรับจดหมายจากผู้เป็นพี่ ขยับกายเข้าไปใกล้เจ้าของสถานที่ ยื่นส่งจดหมายให้ลิ้มปวยฮวย ขณะเมื่อลิ้มปวยฮวยยื่นมือซ้ายรับจดหมาย คิมชูซอนถึงกับมือสั่นเทาเล็กน้อย... ลิ้มปวยฮวยยิ้มเยือก รับจดหมายพลางกล่าวว่า “เป็นไร...ข้าพเจ้าน่ากลัวนักหรือ...” คิมชูซอนส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน นางรีบถอยห่างออกมา โค้งคารวะครั้งหนึ่ง กล่าวด้วยน้ำเสียงเปี่ยมความจริงใจ “มิได้ เพียงแต่...เพียงแต่...ข้าพเจ้าอดประหม่ามิได้ ท่าน...ท่านคล้ายดั่งเป็นบุคคลในตำนาน ข้าพเจ้าอ่านเรื่องราวของท่านนับครั้งไม่ถ้วน ในความคิดของข้าพเจ้าท่านจึงเป็นผู้กล้าที่แท้จริง ผู้กล้าที่เสียสละตนเองเพื่อผู้อื่น ผู้กล้าที่ยืนหยัดรับผิดชอบทุกเรื่องราว แม้มิใช่เป็นความผิดที่ตัวเองก่อขึ้น ไม่เพียงข้าพเจ้าสตรีชาวโชซอนล้วนชื่นชมท่านทั้งสิ้น ” ลิ้มปวยฮวยขมวดคิ้ว ครุ่นคิดแล้วกล่าวว่า “หนังสือของบัณฑิตไร้ร่องรอยสินะ...พี่เอี้ยคงประโคมโหมเรื่องของข้าพเจ้าจนเกินจริงไปแล้ว” คิมชูซอนกล่าวสุ้มเสียงกระตือรือร้น “ต้องมิใช่เช่นนั้น ทุกผู้ในยุทธจักรล้วนทราบว่าท่านบัณฑิตไร้ร่องรอย เอี้ยป้อฮู้บันทึกเรื่องราวอย่างตรงไปตรงมาไม่เคยไว้หน้าผู้ใด ข้าพเจ้าเชื่อว่าทั้งหมดต้องเป็นเรื่องจริงมิมีส่วนใดแต่งแต้ม หากมิใช่เพราะการเสียสละของท่านและน้องสาว หมู่ตึกพันอักษรคงเกิดการนองเลือดขนานใหญ่ ผู้คนต้องล้มตายสุดคณานับ ” คิมจุงเฮกลับแค่นหัวร่อ ส่ายหน้าแทรกขึ้น น้ำเสียงประชด กล่าวอย่างเอือมระอา “น้องสาวข้าพเจ้าอ่านเรื่องของท่านตั้งแต่อายุสิบสอง สี่ปีนี้ยึดถือท่านเป็นวีรสตรีไปแล้ว...” ลิ้มปวยฮวยปรายสายตามองบุรุษหนุ่มชาวโชซอน “เรื่องนี้คงทำให้ท่านหงุดหงิดใจยิ่งกระมัง...” คิมจุงเฮเขม็งจ้องนางกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน “การกระทำของท่าน ณ หมู่ตึกพันอักษรนับว่าชาญฉลาดอย่างยิ่ง ความจริงพวกท่านสองพี่น้องไม่มีทางรอดออกจากหมู่ตึกพันอักษรได้โดยเด็ดขาด แต่เพียงท่านและน้องสาวแสดงละครฉากหนึ่ง พวกท่านก็กลายเป็นผู้เสียสละไปในพริบตา! ตระกูลปึงกับตระกูลเต็งล้วนอยู่ข้างท่าน จอมโจรเสเพลเซียวเซียน บัณฑิตไร้ร่องรอยเอี้ยป้อฮู้ มือสังหารไร้รักนาคามูระ โยชิล้วนอยู่ข้างท่านทั้งสิ้น...” บุรุษหนุ่มหัวเราะเฮอะๆ แววตาทอประกายเย็นชา กล่าวสืบไปว่า “ กระทั่งบ้อเอี้ยไต้ซือแห่งเสียวลิ้ม นักพรตเตียแชฮุ้นแห่งบู๊ตึ้ง ยังขัดคำสั่งสามมหาสมณะ สองเซียนเทิดฟ้า เลือกที่จะอยู่ข้างตระกูลลิ้มของท่าน ไม่เช่นนั้นด้วยสถานการณ์ในวันนั้น แม้ท่านสองพี่น้องมีความสามารถเทียมฟ้า ยังมิแน่ว่าจะออกจากหมู่ตึกพันอักษร เดินทางมาถึงแดนอาทิตย์อุทัยได้! เฮอะ...ช่างเป็นการแสดงละครที่คุ้มค่ายิ่งจริงๆ!” คิมชูซอนถลึงตาใส่พี่ชาย นางสุดจะอดกลั้นต่อไป ตะคอกใส่อย่างไม่ไว้หน้า “การเสียสละของแม่นางลิ้ม มิใช่การแสดงละครเพื่อเอาตัวรอด! เหตุใดท่านพี่จึงต้อง...” ลิ้มปวยฮวยพลันโบกมือห้ามปรามคิมชูซอน กล่าวเพียงว่า “การตายของบิดาข้าพเจ้า ท่านก็คิดว่าเป็นการแสดงละครด้วยใช่หรือไม่...” สองบุรุษสตรีชาวโชซอนต่างสะดุ้งเฮือกกับประโยคนี้ คิมจุงเฮเม้มริมฝีปากแน่น ไม่อาจกล่าววาจาใดอีก... ลิ้มปวยฮวยยิ้มเยือกอีกครั้ง เริ่มเปิดจดหมาย นิ่งอ่านข้อความภายใน คิมชูซอนแม้นั่งอย่างสงบเสงี่ยม แต่ใบหน้ายังบึ้งตึง ปากขมุบขมิบบ่นว่าผู้เป็นพี่ชายอยู่ในใจ ครู่ใหญ่ เซียนแทพย์ตระกูลลิ้มค่อยเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง สุ้มเสียงยังราบเรียบดุจสายน้ำนิ่งไม่เปลี่ยน “ท่านแม่ทัพหั่งต้องการให้ข้าพเจ้าไปเหลียวตงด้วยเหตุอันใด” นางมองจดหมายในมืออีกครั้ง ส่ายหน้ากล่าวว่า “...ในจดหมายบอกเพียงขอเชิญข้าพเจ้าไปเหลียวตงสักครั้ง แต่กลับมิได้บอกสาเหตุหรือรายละเอียดอันใดเลย พวกท่านหากต้องการให้ข้าพเจ้าเดินทางไปแคว้นเหลียงตง ก็ควรให้ข้าพเจ้าได้ทราบต้นสายปลายเหตุอย่างละเอียด...” คิมจุงเฮพยักหน้า กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมจริงจังเป็นครั้งแรก “ความจริงสมควรเป็นเช่นนั้น เพียงแต่พวกเราทั้งสองก็ไม่ทราบแน่ชัดว่า เหตุใดท่านแม่ทัพหั่งจึงต้องการเชิญท่านไปเยือนเหลียวตง หากให้คาดการณ์...ข้าพเจ้าคิดว่า ต้องเกี่ยวข้องกับคดีฆ่าล้างพรรคพยัคฆ์เหล็กอย่างโหดเหี้ยมเมื่อเจ็ดวันก่อน!” คิมชูซอนพยักหน้าเห็นพ้องกับผู้เป็นพี่ชาย นางกล่าวด้วยสุ้มเสียงเคร่งขรึมจริงจังเช่นกัน “แคว้นเหลียวตงเป็นเขตเชื่อมต่อระหว่างดินแดนภาคกลาง ดินแดนโชซอนและบรรดาชนเผ่าต่างๆ นอกกำแพงใหญ่ ดังนั้นจึงกลายเป็นสถานที่ซื้อขายแลกเปลี่ยนสินค้าจากทุกสารทิศ ในเหลียวตงเกิดผู้ประกอบกิจการค้าประเภทต่างๆ มากมายสุดคณานับ ผู้ประกอบกิจการค้าที่มีลักษณะคล้ายคลึงกันได้รวมตัวตั้งเป็นพรรคขึ้น หนึ่งนั้นเพื่อมิให้ผู้ประกอบการค้าแต่ละรายเกิดการตัดราคา แย่งชิงลูกค้ากันเอง ทั้งยังสามารถสร้างอำนาจต่อรองเจรจากับกลุ่มผู้ค้าอื่นๆ อีกทั้งยังเป็นการป้องกันมิให้กลุ่มอิทธิพลอื่นใดเข้ามาข่มเหงรังแก ” คิมจุงเฮแทรกขึ้น กล่าวสืบต่อไปว่า “เหลียวตงประกอบด้วยห้าพรรคใหญ่ของบรรดาผู้ประกอบการค้า คือพรรคพยัคฆ์เหล็ก พรรคราชสีห์นิล พรรคอินทรีทองคำ พรรคอาชาเงินและพรรคมัจฉามรกต ต่อมาทั้งห้าพรรคยังได้รวมตัวกันก่อตั้งเป็นสหพันธ์ผู้กล้าเหลียวตง แต่เมื่อเจ็ดวันก่อน...พรรคพยัคฆ์เหล็กกลับถูกฆ่าล้างสำนักภายในค่ำคืนเดียว!” คิมชูซอนลำดับเหตุการณ์เมื่อเจ็ดวันก่อน แล้วกล่าวขึ้นว่า “ค่ำคืนนั้น พลพรรคระดับหัวหน้ากลุ่มของพรรคพยัคฆ์เหล็กสามร้อยคน กำลังประชุมปรึกษาหารือเพื่อคลี่คลายยุติความบาดหมาง ระหว่างพรรคพยัคฆ์เหล็กกับหมู่ตึกหมื่นศาสตรา...ไม่มีใครทราบว่ากลุ่มมือสังหารลอบเข้าไปลงมือ เข่นฆ่าผู้คนในพรรคพยัคฆ์เหล็กได้อย่างไร มือปราบของทางการกว่าจะทราบเรื่องก็รุ่งเช้า...” นางสูดลมหายใจลึกยาว กล่าวสุ้มเสียงสั่นสะท้าน “...จากที่ข้าพเจ้าได้รับฟังมา คนของพรรคพยัคฆ์เหล็กสามร้อยชีวิตถูกเข่นฆ่าอย่างเหี้ยมโหด สภาพแต่ละศพถูกฟันศีรษะ แขนขา ลำตัวขาดวิ่นแทบไม่เหลือสภาพผู้คน! ไม่มีใครรอดชีวิตแม้แต่คนเดียว ส่วนระดับผู้นำ...ทั้งหัวหน้า รองหัวหน้า และบรรดาหัวหน้าสาขาต่างถูกฟันศีรษะขาดกระเด็นแยกจากร่างทั้งสิ้น!” คิมจุงเฮแค่นเสียงกร้าว กล่าวว่า “สหพันธ์ผู้กล้าเหลียวตงลงความเห็นว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของหมู่ตึกหมื่นศาสตรา....” คิมชูซอนสะดุ้งเฮือก รีบละล่ำละลักกล่าวแย้งว่า “มิใช่หรอกท่านพี่ ต้องมิใช่ฝีมือของ...” จากคุณ : bigpigdaddy (big pigdaddy) - [ 10 ต.ค. 50 17:17:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คิมจุงเฮกระชากเสียง พลันบันดาลโทสะ กล่าวด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว “มิใช่อันใด! ก่อเรื่องจนวุ่นวายถึงเพียงนี้ ต้องเป็นฝีมือของเจ้าตัวเสเพล ‘ซ่งชงเอี้ยง!’ นอกจากมันยังจะมีผู้ใดสิ้นคิดจนก่อเรื่องเช่นนี้ขึ้น!” คิมชูซอนยังเบ้ปาก กล่าวโต้กลับอย่างไม่ลดละ “เฮอะ หากเป็นฝีมือชงเอี้ยงจริง นั่นก็ต้องโทษพรรคพยัคฆ์เหล็กเป็นต้นเหตุ หากพวกมันไม่ปล้นชิงขบวนสินค้าของหมู่ตึกหมื่นศาสตรา ไหนเลยชงเอี้ยง...” คิมจุงเฮแค่นเสียงเฮอะ ส่ายหน้าแทรกขึ้นว่า “เหตุปล้นชิงขบวนสินค้ารายนั้น ไม่มีหลักฐานบ่งบอกว่าเป็นฝีมือผู้ใด ซ่งชงเอี้ยงมุทะลุดื้นรั้นไม่รู้จักคิด ไม่มีหลักฐานยังจะไปทวงของ หาเรื่องกับพรรคพยัคฆ์เหล็กถึงสามครั้งสามครา ทุกครั้งเกิดมีปากเสียงยกกำลังเข้าตะลุมบอนกัน ผู้คนทั้งสองฝ่ายบาดเจ็บล้มตายตั้งเท่าไหร่ ผู้คนเดือดร้อนวุ่นวายกันไปหมดทั้งเหลียวตง หน่ำซ้ำเจ้าซ่งชงเอี้ยงยังประกาศกลางถนนว่าจะฆ่าล้างพรรคพยัคฆ์เหล็กให้ได้ อย่าว่าแต่ผู้ที่สามารถเข่นฆ่าระดับหัวหน้ากลุ่มทั้งสามร้อย ซ้ำยังรวมหัวหน้าพรรคพยัคฆ์เหล็กเข้าไปด้วย นอกจากหมู่ตึกหมื่นศาสตรายังจะมีผู้ใดกระทำได้!” คิมชูซอนเม้มริมฝีปากแน่น พยายามโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้ “ผู้ที่สามารถกระทำได้ยังมีพรรคธำรงสันติ เรือนผสานวารี รวมทั้ง...สำนักธาราพิสุทธิ์ของเรา...” คิมจุงเฮหันขวับ น้ำเสียงเกือบกลายเป็นตะคอก “เพ้อเจ้อ! พรรคธำรงสันติสนิทสนมกับสหพันธ์ผู้กล้าเหลียวตงยิ่ง โดยเฉพาะกับพรรคพยัคฆ์เหล็ก ทั้งสองพรรคมีผลประโยคทางการค้าร่วมกันอย่างมหาศาล พรรคพยัคฆ์เหล็กถูกทำลายในคืนเดียวเช่นนี้ ไม่ทราบพรรคธำรงสันติต้องสูญเสียเงินจำนวนมหาศาลเท่าไหร่” ลิ้มปวยฮวยพลันแทรกขึ้นว่า “อย่างนั้นเรือนผสานวารีกับสำนักธาราพิสุทธิ์ใช่เป็นผู้กระทำหรือไม่...” คิมจุงเฮแค่นเสียงเฮอะ ประกายคมกริบในแววตาเขม็งมองลิ้มปวยฮวย  กล่าวช้าๆ อย่างชัดเจนว่า “คืนที่เกิดเรื่อง ข้าพเจ้า ท่านแม่ทัพหั่งรวมทั้ง ‘โป่วเล้งเซี้ยง’ ประมุขเรือนผสานวารีกำลังปรึกษาหารือ คิดยุติเรื่องราวสืบหาว่าผู้ใดกันแน่ที่ก่อเหตุปล้นชิงขบวนสินค้า ทำให้หมู่ตึกหมื่นศาสตราบาดหมางกับพรรคพยัคฆ์เหล็ก ดังนั้นต้องมิใช่การกระทำของเรือนผสานวารีและสำนักธาราพิสุทธิ์อย่างแน่นอน ” ลิ้มปวยฮวยกล่าวแทรกอย่างแช่มช้าว่า “ฟังจากเรื่องทั้งหมด...สำนักธาราพิสุทธิ์ คงมิใช่เพียงประกอบกิจการค้าเล็กๆ น้อยๆ กระมัง...” ใบหน้าคิมจุงเฮ บังเกิดรอยยิ้มเยือกวูบหนึ่ง กล่าวอธิบายว่า “สำนักธาราพิสุทธิ์ตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำอัมนก หรือที่ชาวตงง้วนท่านเรียกว่าแม่น้ำยาลู พวกเราค้าขายทั้งกับแคว้นเหลียวตง ชนเผ่าหนี่เจิน และบรรดาไดเมียวทางเกาะด้านตะวันตกของแดนอาทิตย์อุทัย ด้วยเหตุนี้สำนักของเราจึงมีสาขาย่อยอีกแห่งตั้งอยู่บนเกาะเชจู...สาขานี้อยู่ในความดูแลของข้าพเจ้า...” บุรุษหนุ่มสูดลมหายใจลึกยาวครั้งหนึ่ง ค่อยกล่าวสืบต่อ “รุ่งเช้าของเมื่อเจ็ดวันก่อน พวกเรากำลังลำเรียงสินค้าจากคลังเก็บของสำนักใหญ่ริมแม่น้ำอัมนก นำลงเรือเตรียมเดินทางกลับสาขาเกาะเชจู มิคาด กลับมีข่าวแพร่สะพัดอย่างรวดเร็วว่า เมื่อคืนขณะที่ข้าพเจ้า ท่านแม่ทัพหั่งและประมุขเรือนผสานวารีกำลังปรึกษาหารือกัน เหลียวตงกลับเกิดคดีฆ่าล้างพรรคพยัคฆ์เหล็ก แต่พวกเรามีกำหนดเวลาที่จะต้องส่งสินค้าให้ทัน ดังนั้นจึงเพียงรับทราบเรื่องราว เมื่อนำสินค้าลงเรือเสร็จก็ออกเดินทางทันที” คิมชูซอนเป็นฝ่ายอธิบายขึ้นบ้างว่า “...สองวันก่อนรองแม่ทัพงักบุ้นกวง เร่งรุดเดินทางมายังเกาะเชจู รองแม่ทัพงักนำจดหมายของท่านแม่ทัพหั่งมามอบให้พวกเราสองฉบับ บอกว่าสถานการณ์ในแคว้นเหลียวตงตึงเครียดยิ่ง ค่าย พรรค สำนักต่างๆ พร้อมจะเปิดศึกนองเลือดกันได้ตลอดเวลา หลังส่งมอบจดหมายรองแม่ทัพงักก็รุดกลับเหลียวตงทันที นี่ย่อมแสดงว่าเวลานี้สถานการณ์หนักหนาเพียงไหน” คิมจุงเฮพยักหน้า กล่าวเสริมว่า “จดหมายสองฉบับนั้น ฉบับหนึ่งส่งถึงพวกเราอีกฉบับส่งถึงท่าน ท่านแม่ทัพหั่งกำชับให้ข้าพเจ้าพาท่านกลับเหลียวตงให้ได้ภายในสิบวัน ส่วนข้อความในจดหมายของท่าน ท่านย่อมทราบแล้ว สิ่งที่ข้าพเจ้าทราบมีเพียงเท่านี้...” ลิ้มปวยฮวยขมวดคิ้ว เอ่ยขึ้นว่า “จดหมายทั้งสองฉบับเป็นของท่านแม่ทัพหั่ง...ไม่ผิดพลาดแน่นอนใช่หรือไม่” คิมจุงเฮแค่นหัวร่อ น้ำเสียงเครียดเอ่ยขึ้นว่า “ผู้นำจดหมายมาส่งมอบคือรองแม่ทัพงักบุ้นกวง เฮอะ หากรองแม่ทัพงักคิดทรยศ ก็คงไม่มีผู้ใดสัตย์ซื่ออีกแล้ว ประการสำคัญจดหมายลับของท่านแม่ทัพหั่ง ล้วนใช้ลายมือเฉพาะที่มิอาจปลอมแปลงได้ เนื่องเพราะผู้ทำหน้าที่เขียนจดหมายลับให้ท่านแม่ทัพคือ ‘ลิปิกรหัตถ์เทวะ เจี่ยแนโหว’ หนึ่งในสามผู้ก่อตั้งหมู่ตึกจริยบัณฑิต จดหมายทั้งสองฉบับเป็นลายมือพี่แนโหวไม่ผิดพลาด” ลิ้มปวยฮวยถึงกับอุทานขึ้นคราหนึ่ง ‘ลิปิกรหัตถ์เทวะ เจี่ยแนโหว’ เป็นหนึ่งในผู้บันทึกเรื่องราวของยุทธจักรเช่นเดียวกับบัณฑิตไร้ร่องรอย ทั้งยังเริ่มมีชื่อเสียงโดดเด่นขึ้นมาพร้อมๆ กัน แต่เนื่องเพราะผลงานเขียนของเจี่ยแนโหวมีออกมาไม่มากเท่าเอี้ยป้อฮู้ ทั้งยังมีถิ่นพำนักอยู่นอกตงง้วน ชื่อเสียงจึงไม่โด่งดังเท่าบัณฑิตไร้ร่องรอย เซียนแพทย์ตระกูลลิ้มยิ้มเยือกอีกครั้ง จู่ๆ นางกลับหัวร่อออกมาเบาๆ ส่ายหน้า “ไม่ว่าในแคว้นเหลียวตงจะเกิดเรื่องใดขึ้น ข้าพเจ้ายังไม่เห็นว่านี่มีส่วนเกี่ยวข้องอันใดกับข้าพเจ้า ” ลิ้มปวยฮวยพลันยกมือขวาออกจากชายแขนเสื้อ ยื่นมาเบื้องหน้ากล่าวว่า “คนพิการเช่นข้าพเจ้ายังจะมีประโยชน์อะไรกับพวกท่านอีก...ท่านทั้งสองกลับไปเสียเถอะ...” คิมชูซอนกับคิมจุงเฮถึงกับนิ่งงัน ชะงักถ้อยคำโดยพลัน ไหนเลยคาดคิดว่าลิ้มปวยฮวยจะแสดงท่าทีเช่นนี้ ทั้งสองถึงกับอุทานออกมาพร้อมกัน มือข้างขวาของลิ้มปวยฮวย...เวลานี้อยู่ในถุงมือไหมสีขาว... มือข้างนั้นแข็งทื่อ...คล้ายไม่อาจขยับเขยื้อนอันใดได้ทั้งสิ้น มือข้างนั้น...ถูกลมปราณกระบี่เงาจันทร์รวมผสานของเซี่ยงกัวเม้งจู ตัดทำลายเส้นเอ็นสะบั้นสิ้น... สี่ปีก่อน...อาจกล่าวได้ว่าด้วยการเสียสละมือขวาข้างนี้ วิกฤติหมู่ตึกพันอักษรจึงยุติโดยปราศจากการนองเลือด... คิมชูซอนไม่ทราบ...น้ำตาของนางไหลอาบใบหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่... คิมจุงเฮนิ่งงันอยู่ครู่หนึ่ง พลันแค่นหัวร่อ น้ำเสียงกระด้างเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ตระกูลลิ้มมีวิชาแพทย์ล้ำเลิศที่สุดในยุทธจักร...มือข้างนั้นของท่านพิการจริงหรือไม่ เฮอะ ประการนี้ใครจะทราบได้...” สุ้มเสียงเย็นเยียบของบุรุษหนุ่ม กล่าวสืบต่อว่า “อย่าว่าแต่...แม้มือขวาของท่านพิการจริง ข้าพเจ้าก็ไม่เชื่อว่าพลังฝีมือของท่านจะสูญสิ้น! หากท่านไร้พลังฝีมือจริง คาสึม่า นากาโตะคงไม่ยอมปล่อยให้ข้าพเจ้ากับน้องสาว พกพาอาวุธเข้ามาในที่พำนักของท่านอย่างเด็ดขาด! เจ้าองครักษ์ผู้นั้นย่อมทราบว่า ท่านมีขีดความสามารถในการคุ้มครองตนเองเพียงใด! ข้าพเจ้าคาดเดาถูกใช่หรือไม่!” ลิ้มปวยฮวยหลับตาลงไม่เอ่ยวาจาใดอีก... คิมจุงเฮก็นั่งนิ่งไม่เอ่ยวาจาใด ประกายกร้าวในดวงตาเขม็งจับจ้องอยู่ที่ลิ้มปวยฮวย... คิมชูซอนทำหน้าเลิ่กลั่ก ได้แต่นั่งมองใบหน้าลิ้มปวยฮวยและผู้เป็นพี่ชายสลับไปมา... ทว่าทันใด! เบื้องนอกพลันบังเกิดเสียงโห่ร้องกึกก้องราวฟ้าคำราม! เสียงฝีเท้าผู้คนหลายร้อย ฮือกรูเข้าโอบล้อมเรือนรับรองจากทุกทิศทาง! เสียงง้างสายพาดลูกเกาทัณฑ์พลันอื้ออึงจากทุกสารทิศ! เสียงคมศรสังหารบินว่อนตัดฝ่าอากาศต่อเนื่องยี่ยิบดั่งพายุกระหน่ำ! เสียงดาบยาวนับร้อยเล่มถูกชักจากฝักสะท้านกังวาน! เสียงโห่ร้องเข่นฆ่าถาโถมเข้ามาถึงหน้าเรือนรับรองแล้ว! สีหน้าลิ้มปวยฮวย คิมจุงเฮ คิมชูซอนพลันแปรเปลี่ยน แววตระหนก งุนงง ฉงนฉงาย ฉาบชัดในดวงตาแต่ละคู่ ทั้งหมดย่อมคาดเดาได้ว่านี่เป็นเรื่องราวใด แผนปิดล้อมสังหารเพื่อทำลายพันธมิตร ระหว่างตระกูลโอดะกับโอมูระเริ่มขึ้นแล้ว! *************** ติดตามอ่านตอนต่อไปครับ **************** จากคุณ : bigpigdaddy (big pigdaddy) - [ 10 ต.ค. 50 17:18:45 ]