กฤติกา ข่มใจ มิให้พลาด
แต่เหลือบมอง ฝ้าดาด เพดานใส
พอพลิกตัว แขนซ้าย ติดสายใย
เงยหน้าไป สายน้ำเกลือ เหลือเชื่อจริง
รู้แล้วละ แล้วเริ่มจะ อาละวาด
สูดหายใจ ให้องอาจ เปนที่ยิ่ง
ใครเข้ามา ครานี้ มีเรื่องจริง
ทุกทุกสิ่ง ต้องอธิบาย สาธยายกัน
กำลังฉุน กำลังโกรธ พิโรธอยู่
มีเสียงเคาะ ประตู หน้าห้องฉัน
ข่มอารมณ์ ร้าย ร้าย ให้คลายพลัน
ฝืนบอกไป อย่าง งั้น งั้น. . .เชิญเข้ามา
สวัสดีครับ เปนคำแรก ของแขกที่พบ
ข้าวของคุณ ยังอยู่ครบ ใช่ไหมหนา
นี่ ผมมี คำขอโทษ โปรดพิจารณา
แล้ววางของ ข้างซ้ายขวา พะรุงพะรัง
อย่าเพิ่งสิ อย่าหัวเราะ เพราะจักเจ็บ
อย่าเพิ่งเหน็บ แนมกัน ฟังฉันมั่ง
คุณเปนลม หน้ารถผม ล้มอย่างจัง
ผมตกใจ ไม่ทันสั่ง สมองคิด
รู้แต่สัญ ชาตญาณ ผ่านบัดนั้น
ต้องพิทักษ์ รักษากัน จนสุดจิต
จึงพาคุณ มาไว้ โดยใกล้ชิด
ก็ด้วยฤทธิ์ ที่เปนห่วง จากดวงมาน
เปนอย่างไร บ้างเล่า คุณเจ้าครับ
จักให้รับ ใช้อะไร ให้กล่าวขาน
อย่านิ่งสิ ผมจักท้อ ทรมาน
พูดสักคำ แม้ไม่หวาน ไม่ว่าเลย
เมื่อได้ฟัง กฤติกา น้ำตาซึม
ทำเคร่งขรึม มิออกปาก ฝากเฉลย
แต่ในใจ รับรู้ใจ กระไรเลย
ฉันเพิ่งเคย มีมิตรแท้. . .ฉันแพ้นาย.
แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 50 10:57:08
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
11 ต.ค. 50 05:56:13
]
นาฏภูมิ # ๑๒
