สักวา ดากี้ ชีวีหม่น
ต้องเีงียบเหงา เปล่าเปลี่ยว เดี่ยวสกนธ์
ต้องทุกข์ทน หม่นเศร้า ใครเข้าใจ
เรานั่งจิบ กาแฟ แช่ความเศร้า
มันช่างเหงา เฉาซะ จะร้องไ้ห้
เจ้าดากี้ ต้องห่าง ร้างทางไป
ดั่งกับไม่ เห็นใคร ในโลกแล้ว
ชีวิตนั้น ศัลย์โศก วิโยคเศร้า
กาแฟเรา จึงเค็ม อยู่้เต็มแก้ว
เค็มน้ำตา ใบหน้า ตาไร้แวว
ต้องคลาดแคล้ว ลาจาก พรากนิรันดร์
ที่โศกเศร้า ใครเขา เข้าใจบ้าง
ว่าอ้างว้าง ร้างไร้ ไม่สุขสันต์
เดินเหม่อเหม่อ เพ้อถึงใคร ไปวันวัน
ขาดสะบั้น จบสิ้น ไร้วิญญาณ
มองกาแฟ แก้วเปล่า แล้วเศร้าซ้ำ
ดุจไร้ความ ทรงจำ คำหวานหวาน
ใจยึดติด คิดคะนึง ถึงเหตุการณ์
ที่เคยผ่าน ติดไว้ ในใจเอย
--------------------------------------------------
สิ่งใดที่เรากับดากี้กระทำต่อกัน ขอให้เ็ป็นอโหสิกรรมกันไปละกันนะ ดากี้นะ
ไหน ๆ เราก็ไม่เจอกันอีกแล้ว ขอใ้ห้นิรันดร์นั้น เป็นความทรงจำอันดีเถิด
ขอให้ดากี้ ไปสู่ที่ที่ควรอยู่และชอบแล้ว มีมิตรที่ดีบนโลกของดากี้
อย่าได้มีห่วงทางนี้เลย
--------------------------------------------------
ขอให้เพื่อน ๆ ถนนกวี ร่วมไว้อาลัยให้ดากี้ด้วยนะครับ
จากคุณ :
ย.ยิ้มแย้ม 
- [
11 ต.ค. 50 14:50:17
]
แด่ดากี้ เพื่อนผู้จากไป นิรันดร
